Silent Premonition
3 [YOKAN new Episode]
by
akuma sama
Episode 3
นัยน์ตาคมกร้าวเหม่อมองไปเรื่อยเปื่อยนอกร้านกาแฟแต่ความคิดในขณะนี้ไม่ได้เรื่อยเปื่อยตามไปด้วยเลย กลับยังคงคิดทบทวนเรื่องราวเมื่อ 2 วันก่อนอย่างไม่ละความพยายาม
ข้อความในกระดาษแผ่นนั้น
แสดงว่า Hideto ฆ่า Hyde!
แล้วที่เขียนมา
เกมส์นั่น มันคืออะไรกันแน่
มือใหญ่หนายกขึ้นกุมขมับตัวเองอย่างหนักใจ
กับเกมส์ที่เขาจะต้องเล่น แต่แล้วเสียงๆหนึ่งก็ดึงเขาออกจากภวังค์ความคิดให้เปลี่ยนเป็นเพ่งมองยังผู้นัดหมายที่กำลังทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม
ว่าไง
Saku รู้สึกว่านายแปลกๆตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อ 2 วันก่อนแล้ว Ken พูดขึ้นอย่างแปลกใจพลางมองชายหนุ่มที่เหม่อมองไปนอกร้านไม่ยอมตอบคำถามเขา ดวงตาเล็กรีจึงมองตามเพื่อนของตน เพื่อหาจุดสายตาของ Sakura แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรที่น่าจะทำให้สนใจได้นี่นา
เรื่องเมื่อ 2 วันก่อน
เป็นยังไงบ้าง Ken น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามอีกฝ่ายทั้งๆที่ดวงตาคู่คมยังจ้องมองไปเรื่อยเปื่อย เช่นเดิม Ken มองอาการของ Sakura ซักครู่ก่อนจะพูดออกไปโดยที่ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับปฏิกิริยาของชายหนุ่มซึ่งตอนนี้เปลี่ยนอิริยาบถมานั่งท้าวคางตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูดอยู่
อืม
คนเจ็บตอนนี้ยังอยู่ ร.พ. ส่วนเจ้าฝาแฝดของ Hyde ที่ชื่อ Hideto นั่นน่ะ
ตอนนี้อยู่ที่สถานีตำรวจ สอบปากคำอยู่มั้ง ฉันขับรถผ่านมาเห็นน่ะ เพียงแค่คำตอบแล่นเข้าโสตประสาทของร่างผู้ฟัง ดวงตาคมก็เบิกกว้างก่อนจะลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะกลมเล็กๆทันที
ว่าไงนะ!!!ไอ้หมอนั่น!!!
.อยู่ที่สถานีตำรวจตอนนี้ใช่ไหม!!! เสียงทุ้มแผดก้องกังวาลไปทั่วร้านอย่างลืมตัวจนบุคคลอื่นหันกลับมามองด้วยความตกใจ เมื่อเห็นสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมาที่เขา Sakura จึงต้องนั่งลงตามเดิมอย่างสงบด้วยความจำใจทั้งที่ดวงตาแฝงแววโรจน์อย่างเห็นได้ชัด
เฮ้ย
เป็นอะไรไป Saku ใจเย็นก็ได้ นายมีเรื่องกับไอ้หมอนั่นหรือไง Ken เอ่ยถามขึ้น มองไปทางสายตาผู้คนในร้านที่ยังคงจ้องมองอยู่อย่างเลิ่กลั่กพร้อมด้วยหน้าแมวๆที่ทำท่าทางขอโทษขอโพยเต็มที่แทนเพื่อน ก่อนจะหันกลับไปทางอีกฝ่ายเพื่อรอเอาคำตอบ ใบหน้าคมไม่ได้พูดสิ่งใดตอบกลับไปให้หายงุนงงแก่เขา กลับยังลุกขึ้นจากเก้าอี้เตรียมออกจากร้านกระทันหัน
เดี๋ยวก่อนสิฟะ
จู่ๆก็ลุก
จะไปไหน ไปหาไอ้หมอนั่นไง
Ken นายอยู่ที่นี่ล่ะ
ฉัน จะเล่นเกมส์กับมัน คำพูดตอบกลับดูเย็นเยือกน่ากลัว เป็นปกติวิสัยอยู่แล้วกับน้ำเสียงเช่นนี้ของ Sakura แต่สำหรับเพื่อนสนิทอย่าง Ken มันทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าอารมณ์ของร่างสูงตรงหน้าในตอนนี้เป็นเช่นไร
จึงได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายออกไปโดยไม่คิดขวางใดๆ
นี่! แกจะเอายังไงกันแน่ อย่ามาพูดจายียวนกวนประสาทกับตำรวจอย่างนี้น่ะ
! แกคือผู้ต้องหานะ จะพูดอะไรก็พูดให้มันดีๆหน่อยสิ!!! เจ้าหน้าที่ซึ่งทำการสอบสวนทุบโต๊ะด้วยความเดือดดาลเมื่อผู้ที่นั่งอยู่ตรงหน้าพูดจาอันทำให้เขาไม่สบอารมณ์ ร่างเล็กในฐานะผู้ต้องหาเลิ่กคิ้วเล็กน้อยด้วยท่าทางและสีหน้าปกติ นิ้วเรียวไล้ริมฝีปากอิ่มของตนเบาๆ ก่อนที่จะเปล่งคำพูดออกมา
อ้าว
ก็คุณถามผมมา
ผมก็ตอบตามที่ผมถนัดนี่ครับ คุณตำรวจนี่หงุดหงิดง่ายจังน้าาา
คิก Hideto หัวเราะหยอกเย้าต่อท้ายประโยคยิ่งสร้างความเดือดดาลให้มีมากขึ้น แต่ไม่ว่าอีกฝ่ายจะโกรธเกรี้ยวซักเพียงไหน
มันก็ไม่ได้มีผลกระทบทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อย ยังคงประยิ้มแต้มใบหน้าด้วยความรู้สึกสนุกสนาน
ราวกับหยอกล้ออยู่กับแมลงไร้ค่าตัวหนึ่ง
ก็ได้!!!ในเมื่อแกยังพูดจาแบบนี้ ฉันคงต้องปรับแล้วก็จำคุก!! เมื่อเส้นแห่งความอดทนขาด คำตัดสินครั้งสุดท้ายของเจ้าหน้าที่ตำรวจก็แผดลั่นหวังให้คนเบื้องหน้ารู้สึกตกใจกลัวในบทลงโทษ แต่เขาก็ต้องนิ่งอึ้งไปพักใหญ่เมื่อดวงหน้าสวยนั่น
ยังคงระบายยิ้มเจืออยู่โดยไม่สนใจต่อคำชี้แจงที่มีผลต่อตัวเอง
แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ Hideto เปลี่ยนสีหน้าในทันทีทันใด คือบุคคลอีกคนหนึ่งที่กำลังเดินตรงเข้ามายังโต๊ะเจ้าหน้าที่ซึ่งเขานั่งอยู่ ชายหนุ่มร่างสูงผมยาวประบ่าในชุดสีดำสนิท สายตาคมแฝงแววเกรี้ยดกราดเพ่งจ้องมาที่เขาราวกับจะฉีกเนื้อให้เป็นชิ้นๆเหมือนสัตว์ป่าดุร้ายแต่มันดูจะเป็นสัตว์เลี้ยงน่ารักเชื่องๆตัวหนึ่งในสายตาของเขา
บุคคลเพิ่งเข้ามาใหม่หยุดกึกตรงหน้าร่างเล็กบาง จ้องมองดวงหน้าหวานด้วยความนิ่งขึงและอารมณ์กรุ่นโทสะที่พวยพุ่ง Hideto จ้องกลับดวงตาคู่คมอย่างเฉยเมย ริมฝีปากประยิ้มเตรียมจะพูด แต่แล้วเสียงของเจ้าหน้าที่ตำรวจก็แทรกขึ้นหยุดแววตาคู่นั้นไว้ให้มองไปที่ผู้พูดแทน คุณ
ผมกำลังอยู่ในช่วงทำการสอบสวนผู้ต้องหา
ถ้ายังไงอย่าขัดขวางการ
พูดยังไม่ทันจบประโยคเงินก้อนหนึ่งก็ถูกฟาดลงบนโต๊ะทันที
นี่
เงินค่าปรับแล้วก็ค่าประกันตัว ใบหน้าขรึมนิ่งดูน่ากลัวแต่กลับสร้างความพึงพอใจให้กับ Hideto ซะเหลือเกิน
อืม
ฉันจะต้องพูดขอบคุณกับคนอย่างนายไหมนะ Sakura
ฮึ
คุณเป็นใคร
คนรู้จักของผู้ต้องหารึ เจ้าหน้าที่ถามไปด้วยความสงสัยทั้งๆที่มือก็โกยเงินใส่ลิ้นชักพัลวัน
ได้เงินไปแล้วก็หุบปากซะ
คนๆนี้มีเรื่องคุยกับผมนิดหน่อย
ไปก่อนนะครับคุณตำรวจ ร่างบางที่นั่งนิ่งไปนานลุกขึ้นยืนให้คำตอบแทนผู้ถูกถามก่อนจะใช้หางตามองไปทาง Sakura ที่ยืนอยู่ข้างๆ Hideto เขย่งเท้าเพื่อให้ริมฝีปากใกล้พอจะกระซิบข้างหู ไปที่ลับๆดีกว่าเนอะ
Sakura
Sakura เหลือบมองด้วยสายตาเย็นชาซักครู่ก่อนจะเดินตามร่างเล็กไป
ฉันจะฆ่าแก!!! มือใหญ่หนาผลักร่างบอบบางกระแทกติดกำแพงไม้ก่อนจะกระชากคอเสื้อเชิ้ตของร่างนั้นดึงให้เข้าหาตน มืออีกข้างกำมีดเล่มสั้นไว้แน่นทันทีที่ได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของ Hideto ฉัน
เป็นคนฆ่า Hyde ลำแขนแกร่งเตรียมง้างจะแทงร่างเล็กเสียให้ตายแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นดวงหน้าอีกฝ่ายที่นิ่งเรียบเฉย
ดวงตาคู่กลมโตนั่น
ใบหน้า
ริมฝีปากหรือแม้แต่เรือนร่าง
ทำไมต้องเหมือน Hyde
ทำไมต้องเหมือนกันทุกอย่างด้วย!!!!!!!
โธ่เว้ย!!! Sakura ตะโกนขึ้นอย่างเจ็บใจก่อนจะใช้มีดแทงลงที่กำแพงไม้ข้างศรีษะของอีกฝ่าย Hideto มองการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยดวงหน้าปริยิ้มพึงพอใจ ดวงตาคู่สวยไล้มองไปทั่วใบหน้าคมสันที่ก้มลงต่ำของชายหนุ่ม
แค้นฉันไม่ลงรึไง
Sakura
เพราะฉันเหมือน Hyde งั้นสินะ
อย่าเลย
คุณฆ่าผมไม่ได้หรอก Sakura รัก Hyde มากงั้นสิถึงแค้นผมไม่ลง
ไม่สนุกเลยนี่นาเกมส์น่ะ ริมฝีปากอิ่มเผยออ้าพูดถ้อยคำด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า มือเรียวเล็กเลื่อนขึ้นจับฝ่ามือใหญ่หนาที่ยังคงกำมีดซึ่งปักคาที่กำแพงออก ใช้มีดที่กำอยู่ในมืออีกฝ่ายกรีดเสื้อเชิ้ตตัวบางของตนให้ขาดกลางตัวเผยให้เห็นผิวเนื้อขาวเนียน Hideto เจือยื้มก่อนจะปล่อยมีดในมืออีกฝ่ายลงกับพื้นโดยที่สายตาคมแฝงแววเจ็บปวดมองด้วยความรู้สึกสับสนไม่เข้าใจ
รักมาก
ปรารถนามาก
Hyde อันเป็นที่รักของคุณและผม ดวงหน้าหวานค่อยขยับเลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าคม ดวงตาคู่สวยดึงดูดพิมพ์เดียวกับ Hyde จ้องมองด้วยแววเย้ายวนราวกับจะรู้ว่าแววตาแบบใดที่ทำให้หวั่นไหว แววตาแบบใดที่ทำให้หลงไหล เจ็บปวด จับจุดได้ยังไง
รู้ได้ยังไง
ว่าแบบไหนที่ทำให้เขาคลั่งขนาดนี้
ริมฝีปากอิ่มสวยรับสัมผัสและรสจูบของชายหนุ่มเบื้องหน้า Sakura สอดแทรกปลายลิ้นโดยทั่วด้วยแรงปรารถนาและโหยหา
คนที่รัก
มากมายเหลือเกิน ร่างเสมือนคนรักทำให้เขาไม่สามารถหยุดความรู้สึกที่เอ่อล้นนี้ได้ มือใหญ่หนาลูบไล้ผิวกายขาวเนียนใต้เชิ้ตขาวที่ถูกกรีด ลำแขนแกร่งกอดรัดร่างบอบบางให้แนบแน่นชิดสนิท เรียวปากบางยังคงนัวเนียกับการประโลมจูบไม่อาจถอดถอนได้ จนลมหายใจทั้งสองแทบเป็นหนึ่งเดียวโดยที่ฝ่ายรับไม่ได้อิดเอือนต่อต้านแม้แต่น้อย ไม่ใช่ด้วยความลุ่มหลงใคร่ตามอารมณ์เร้นเพียงเท่านั้น
แต่ต้องการจะให้อีกฝ่ายคลั่ง ทำให้อีกฝ่ายหวั่นไหวหรือแม้แต่เชื่องเหมือนสุนัขโง่ๆตัวหนึ่ง
นั่นแหละ
วิธีของเขา
ของ Hideto
มือเรียวเล็กที่โอบล้อมรอบแผ่นหลังกว้างเลื่อนลูบไปทั่วอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วลากผ่านอย่างเชื่องช้า เสื้อเชิ้ตตัวบางของร่างเล็กถูกปลดลงมาระดับศอก ปลายลิ้นอุ่นของฝ่ายรุกลากไล้ตามซอกคอเนียนกรุ่นกลิ่นหอมพร้อมประทับรอยจูบดูดดื่ม ความปรารถนาที่ถูกพรากจากไป
ความจริงตรงหน้าที่ไม่อาจรับได้ ทุกสิ่งทุกอย่างคละเคล้ากันจนแยกไม่ออก สับสนและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน ดวงตากลมโตที่หลับพริ้มรับอารมณ์ร้อนแรงค่อยลืมขึ้นอย่างช้าๆแล้วโน้มดวงหน้าสวยลงยังซอกคอของชายหนุ่ม ริมฝีปากอิ่มกระซิบกระซาบเสียงแผ่วพร่าแสดงอารมณ์วาบวามที่ก่อเกิดจากการรุกเร้าของอีกฝ่าย
รู้ไหม
ทั้งๆที่ฉันชอบเรื่องแบบนี้แท้ๆ แต่กับนายรู้สึกขยะแขยง เพราะฉันเกลียดนายไง
เกลียดมาก อีกอย่าง
ถ้านายแค้นฉันไม่ลง
ฉันจะทำให้นายแค้นเอง น้ำเสียงทุ้มหวานพูดเข้มชัดเจนรอดไรฟันออกมาให้ได้ยินข้างหู หยุดการกระทำของร่างสูงตรงหน้าได้ชะงัก Hideto ตีสีหน้าเย็นชาผิดกับอารมณ์เมื่อครู่ ในสายตาสาดแววโกรธขึงอย่างเห็นได้ชัด คนที่แย่ง Hyde ไปจากเขาเกลียดเป็นที่สุด
ยัง
ยังหรอก
เขายังไม่คิดจะฆ่าชายคนนี้ตอนนี้ เล่นเกมส์สนุกๆซักตาก่อนสิ
Hideto ผลักร่างของ Sakura ออกไปทันทีไม่รอช้าแล้วรีบผละออกจากสถานที่นั้นโดยทิ้งรอยยิ้มที่ไม่สามารถคาดเดาได้เคลือบฉาบอยู่บนใบหน้าสวย ปล่อยให้ Sakura ยืนนิ่งอึ้งพูดไม่ออก จนเสียงฝีเท้าเงียบหายไปพร้อมกับร่างบางที่เดินลับสายตาไป มือใหญ่แข็งแรงกำหมัดแน่นจนทั้งแขนเกร็งสั่นไปหมด
บ้าเอ๊ย!!!ทำอะไรไปวะ!!!
ที่แมนชั่นสูงตระหง่านในย่านตัวเมืองเวลากลางดึก ไฟทุกห้องปิดสนิทหมดสิ้นยกเว้นเพียงห้องเดียวที่ฉายแสงสีเหลืองทองกระจ่างชัด ณ ชั้นบนสุด ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตตัวเดิมยืนจ้องมองร่างของตนอยู่หน้ากระจกเงา ดวงตาคู่กลมสวยไล่มองไปทั่วเรือนร่างของตนแล้วหยุดนิ่งจ้องอยู่ที่รอยจูบตรงคอ รอยประทับเป็นจ้ำสีแดง 2-3 รอยบนร่างของเขา
นิ้วเรียวพร้อมเล็บเลื่อนลูบไปมาอย่างช้าๆก่อนจะจิกที่รอยจูบนั้นอย่างแรง ดวงหน้าหวานกัดฟันกรอดด้วยความแค้น
เกลียด
เกลียดมันที่สุด ความโกรธเกรี้ยวฉายแววผ่านทางดวงตาคู่งาม ยิ่งคิดก็ยิ่งเพิ่มแรงสู่ปลายนิ้วมากขึ้น จนในที่สุด Hideto ก็ปล่อยมือเมื่อรู้สึกได้ว่ามีเลือดไหลซึมออกมาจากรอยจิกนั้น สายตามองสีแดงเข้มของเลือดผ่านกระจกเงาไม่วางตา ร่างเล็กนิ่งงันไปชั่วขณะก่อนจะใช้ปลายนิ้วสัมผัสกระจกเงา
Hyde
ทำไมนายติดใจไหมอนั่นนักหนา ทำไมเหรอ รอยจูบแค่นี้ฉันก็ทำได้ ฉันก็มอบความรู้สึกรักให้ทั้งหมดเหมือนมัน
.แล้วทำไมไม่ใช่ฉันล่ะ ปลายนิ้วลากผ่านกระจกเงาเป็นรอยเปื้อนจากเหงื่อ ดวงตากลมโตหรี่มองใบหน้าเสมือนคนที่รักด้วยความเจ็บปวด
ทำไมนะ
ทำเขาต้องเหมือน Hyde ด้วย
ทำไมต้องเกิดมาเป็นฝาแฝดกัน
ทำไมต้องเป็นแบบนี้
ถ้าฉันไม่ได้เป็นฝาแฝดกับนาย
ไม่ได้มีทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกับนาย นายคงจะรักฉันใช่ไหม
ใช่รึเปล่า? ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว นายจะรักแต่ฉันเพียงคนเดียว ไม่ทำร้ายจิตใจฉันถึงขนาดนี้ใช่ไหม
? ตอนนี้รู้สึกเจ็บปวดในอก
รู้สึกทรมานที่มองใบหน้าที่เหมือนกันนั่น อยากสัมผัส อยากได้ อยากเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น ไม่อยากยกให้ใครทั้งสิ้น Hyde ของฉัน
ความปรารถนาที่เพิ่มมากขึ้นทุกขณะที่ไม่อาจหยุดได้ไม่เคยลดลงเลยแม้แต่เศษเสี้ยวของวินาที ต้องรักฉันคนเดียว ต้องรักฉันคนเดียว
ถ้าฉันกอดตัวเอง
ก็เหมือนกับกอดนายสินะ Hyde Hideto พูดพลางประยิ้มหวาน
ทำไมภาพรอยยิ้มที่สะท้อนบนกระจกเงานั้นช่างดูบริสุทธิ์อ่อนโยนราวกับขนนกสีขาวนุ่มละมุนเสียเหลือเกินแต่มันก็ดูแผ่วเบาและแฝงไปด้วยความเศร้าอย่างเปี่ยมล้นเช่นกัน
นี่ใช่เขาแน่เหรอ
รอยยิ้มที่ขาดหายไปนานแสนนาน
ไม่ถูกลบเลือนไปแล้วหรือไง
เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางถูกถอดออกวางกองกับพื้นห้อง ฝ่ามือนุ่มเริ่มลูบไล้เรือนร่างของตนแผ่วเบาโดยทั่ว ไล่มาตั้งแต่ช่วงอกลงต่ำ ดวงตากลมโตหลับพริ้มปิดกั้นความเป็นจริงที่มองเห็น มีเพียงภาพความทรงจำในอดีตเท่านั้น
ภาพในวันนั้น วันที่เขาได้ Hyde มาเป็นของตน
ท่วงท่าของ Hyde ที่ตอบรับนั่น
เสียงหอบหายใจครางครือตอบรับมโนภาพที่เกิดขึ้นจากความนึกคิดเหมือนกับหลงไหลอยู่ในความฝัน ลำแขนเรียวเล็กกอดรัดกายบอบบางของตนแน่นขึ้น ความต้องการที่พลุ่งพล่านกัดกินหัวใจเขาในตอนนี้จนขาทั้งสองแทบไร้แรงพยุงร่าง
อ่ะ..อาาา
H
Hyde น้ำเสียงสั่นพร่าหอบหายใจครือเปล่งออกมา Hideto พยายามพยุงร่างของตนเดินสะเปะสะปะไปที่เตียงนุ่มก่อนจะทิ้งตัวลงที่นั่น แล้วปลดอาภรณ์ชิ้นที่เหลือออกจากร่างตน ร่างเล็กแอ่นโค้งกายอย่างช้าๆ
เรียวขาสวยบิดเกร็งไปหมด
นี่ตัวเขาเป็นอะไร
กำลังทำอะไรอยู่ แทบจะไม่มีสติเหลือพอจะรับรู้อะไรทั้งสิ้น
ทำไมนะ คืนนี้ช่างทรมานเสียเหลือเกิน
เปล่าเปลี่ยว
เจ็บปวดแทบคลั่ง
มือเรียวเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่นระบายอารมณ์ที่ไม่สามารถปลดปล่อยได้
Continue Episode 4
