Silent Premonition 5 [YOKAN new Episode]

by akuma sama

 

Episode 5

มือเล็กพร้อมกับมีดชุ่มเลือดสดยกขึ้นให้คนตรงหน้าเห็นประกายวาววับของมัน ชายหนุ่มผู้อยู่ในเหตุการณ์ผงะถอยเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติหยุดยืนนิ่ง จ้องมองยังร่างบอบบางที่ชะโลมไปด้วยเลือด คิ้วเรียวสวยของ Hideto เลิ่กขึ้นก่อนรอยยิ้มมุมปากจะเผยให้เห็นชัดเจน เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังไม่มีทีท่าว่าจะถอยหนี เขาจึงค่อยๆสาวเท้าเข้าใกล้มากขึ้น… Tetsu ผ่อนลมหายใจแล้วตัดสินใจพูดออกไปด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย

“ทำไมนายทำอะไรเลือดเย็นอย่างนี้!!… มันจำเป็นรึไงที่โกรธแค้นแล้วจะต้องฆ่าอย่างเดียวน่ะ!!” เสียงสั่นกึ่งตะโกนเปล่งออกไปให้ได้ยิน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้สีหน้าอมยิ้มปริ่มของคนเบื้องหน้าเปลี่ยนแปลงแม้แต่นิด ตรงกันข้ามกลับสร้างเสียงหัวเราะร่าให้ดังขึ้นเสียนี่…

“คนดีจริงๆซะด้วยสิ…หึ…คิกๆ… แต่นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉันน้า~ แล้วนายแส่มาทำไมไม่ทราบ… รึว่า…นายอยากลองเป็นแบบเขาดูมั่งล่ะ…ฮ่ะๆๆๆ” ว่าพลางใช้ปลายมีดแตะใต้คางเรียวของอีกฝ่ายเบาๆ Tetsu ปัดของมีคมอาบเลือดในมือเล็กๆออก จ้องมองดวงหน้าหวานที่เคลือบยิ้มไม่สร่างเพียงครู่ ก่อนจะพูดตอบกลับด้วยเสียงนิ่ง

“ฉันไม่ได้อยากเป็นแบบเขาหรอกนะ… แล้วนี่ฉันก็บังเอิญมาเห็น ฉันไม่อยากให้นายทำผิดอย่างนี้อีก… แล้วอีกอย่างฉันชื่อ Tetsu ไม่ใช่คุณคนดีอะไรนั่นด้วย” 

“งั้นเหรอ…แต่…ฉันชอบนี่” คำพูดง่ายๆหลุดจากริมฝีปากอิ่มเจือยิ้มหวาน ทำเอาบุคคลตรงหน้าชะงักนิ่ง Hideto ก้มลงหยิบมีดขึ้นมาจ่อที่ลำคอสวยของชายหนุ่มผมน้ำตาลสั้น Tetsu กลั้นหายใจด้วยความหวาดกลัว แต่ก็พยายามตั้งสติให้คงที่ กดความกลัวที่เกาะกุมในจิตใจนั้นให้อยู่ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้… ทำไมนะ?… แวบแรกเท่านั้นที่เห็นร่างบอบบางนี่… ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าน่าสงสาร… ไม่สิ… ตั้งแต่ที่เจอกันเมื่อตอนกลางวันแล้วด้วยซ้ำ …รู้สึกว่าปล่อยไว้ไม่ได้… ต้องช่วย!!…

Tetsu กระชากมีดในมือออกอย่างรวดเร็วแล้วรีบเก็บใส่กระเป๋าเป้ของตน จ้องมองดวงหน้าสวยที่เรียบนิ่งเย็นชาอยู่เพียงครู่ก่อนจะดึงลำแขนเรียวเล็กเพื่อนำ Hideto ให้ตามเขามา…

“มานี่!!… ฆ่าคนแล้วยังปล่อยศพให้เห็นโต้งๆแบบนี้อีก… อยากถูกตำรวจจับรึไง” …

มือเล็กๆวางเสื้อชะโลมด้วยเลือดกองกับพื้นห้องที่ดูไม่คุ้นตา เนื่องด้วยเป็นสถานที่ของคนอื่นสายตาคู่งามจึงกราดมองสำรวจโดยทั่วอย่างละเอียด ก่อนจะนำร่างเล็กของตนเปลี่ยนที่ยืนเป็นนั่งกับโซฟานุ่ม เพ่งเล็งยังอีกบุคคลหนึ่งที่จัดแจงรินน้ำใส่แก้วอย่างช้าๆ Tetsu วางขวดน้ำลงกับโต๊ะทรงกลม เดินตรงมาหาผู้ที่นั่งมองเขาอยู่ไม่วางตาแล้วยื่นแก้วน้ำให้ Hideto เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายเพียงครู่ รับมันมาอย่างเฉยเมย เขาจ้องมองน้ำใสบริสุทธิ์ในแก้วก่อนจะสาดใส่คนตรงหน้าทันที

“ไง… เย็นดีไหม? ชายหนุ่มที่แสนใจดี… ฉันกินไม่ได้หรอกนะ น้ำเปล่าน่ะ… ขอเป็นไวน์จะดีกว่า คิกๆ” ริมฝีปากอิ่มประยิ้มหวาน มองอีกบุคคลหนึ่งด้วยสายตาเย้ยหยัน Hideto ลุกขึ้นยืนเพื่อให้ดวงหน้าเสมอกัน เส้นผมสีน้ำตาลเปียกชุ่ม ดวงหน้าเรียวเรียบนิ่งไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบทำให้อีกฝ่ายเลิ่กคิ้วเอียงคอมองด้วยความสนเท่ห์ Tetsu เงยหน้าขึ้นเช็ดน้ำที่พรมใบหน้าตนออก ไม่พูดสิ่งใดออกไป

“โกรธสิ…ตีสีหน้าไม่พอใจสิ…เอาเลย!!…มันสนุกไม่ใช่หรือไงกัน…ฮึ…” 

“ไม่จำเป็นหรอกที่จะต้องทำแบบนั้น… ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างแสดงออกทางสีหน้าได้หมด ฉันคงรู้ได้ว่าภายใต้ใบหน้าที่ยิ้มหยันตลอดเวลาของนายครอบงำความรู้สึกอะไรอยู่” Tetsu พูดออกไปตรงๆ ประโยคที่สวนมาทำให้อีกฝ่ายชะงักงัน Hideto จ้องกลับดวงตาคู่เรียวสวยนั่นด้วยแววแปลกใจระคนขุ่นเคือง มือเล็กที่ถือแก้วคามืออยู่ เหวี่ยงมันกระแทกกับพื้นแตกกระจาย

“งั้นเหรอ… อยากรู้อะไรล่ะ…แต่ว่า… มันเป็นความลับน้าา… จะสอดเกินไปรึเปล่า คุณคนดี คิกๆ…” 

“นั่นมันก็แล้วแต่นายจะคิดนะ… แต่ฉันคงไม่เห็นด้วยกับนายที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นหรอก ฉันคงบ้าพอๆกับนายล่ะมั้ง ที่เห็นครั้งแรกแล้วถูกชะตาน่ะ” Tetsu หยิบผ้าขนหนูที่ใกล้กับเก้าอี้ขึ้นมาเช็ดหน้าของตน ก่อนจะกลับหลังเพื่อเดินไปหยิบเครื่องดื่มตามที่อีกฝ่ายกล่าวไว้ก่อนหน้า แต่แล้วน้ำเสียงทุ้มกร้าวก็เรียกเขาให้หยุดกับที่ ฟังประโยคของคนเบื้องหลัง

“เดี๋ยว… ที่นายช่วยอำพรางศพ รวมทั้งดึงฉันมาที่นี่ เพียงเพราะเหตุผลงี่เง่าว่าถูกชะตา… มันจะไม่เพ้อฝันไปหน่อยรึไง…ฮึ” ไม่ใช่หรอก… ไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้นเสียหน่อย… แต่นิสัยของหมอนี่น่ะ…ทำไม… ทำไมต้องเหมือนกันกับ… Hideto ครุ่นคิดพลางทิ้งตัวลงที่โซฟาอีกครั้งเมื่อเห็นชายหนุ่มผมน้ำตาลไม่ตอบอะไรกลับมา มีเพียงอากัปกิริยาที่แสดงให้เห็นว่าไม่ได้ใส่ใจกับประโยคเมื่อครู่เท่านั้น Tetsu เทไวน์สีแดงเข้มใส่แก้วทรงสวยวางมันไว้บนโต๊ะกลมตรงหน้า Hideto

“เทให้แล้ว… คราวนี้ฉันไม่เดินไปเสิร์ฟแล้วนะ นายต้องลุกมาเอาเองในเมื่อนายต้องการ” ทิ้งรอยยิ้มบางๆไว้หลังจบประโยค ดวงตาคู่สวยช้อนมองผู้พูดเพียงครู่ ริมฝีปากอิ่มกระตุกยิ้มก่อนจะลุกขึ้น นำร่างของตนไปยังตำแหน่งแก้วไวน์นั่นแล้วยกมันขึ้นจรดริมฝีปาก ปล่อยน้ำสีแดงเข้มผ่านเข้าลำคอให้ปลายลิ้นรับรู้รสอย่างช้าๆ… เหมือนกันจริงๆ… นิสัยเหมือนกับ Hyde… 

มือเล็กกระชากคอเสื้อ รั้งร่าง Tetsu มาประกบจูบ ไวน์รสเลิศไหลเข้าลำคออีกฝ่ายพร้อมกับปลายลิ้นสอดแทรกเวียนวนโดยทั่วอย่างชำนาญ ผู้ถูกจู่โจมหลับตาแน่นพยายามจะถอดถอนออกจากริมฝีปากเร่าร้อน แต่มือของอีกฝ่ายก็ล็อคดวงหน้าเขาไว้จนขยับหนีไปไหนไม่ได้ แต่ถ้าปล่อยไว้ คงกดอารมณ์ไว้ไม่อยู่แน่ๆ Tetsu ตัดสินใจผลักร่างเบื้องหน้าออกไปโดยแรง แล้วเช็ดไวน์ที่เปรอะเปื้อนคางของตนออกด้วยดวงหน้าที่แดงซ่านปะปนกับหอบหายใจเหนื่อย Hideto เลิ่กคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะหัวเราะเสียงเบาด้วยความรู้สึกสนุกสนาน

“หือ?… หน้าแดงทำไมล่ะ… ถ้าแค่อึกเดียวเมาก็ไม่น่ามีไวน์ไว้ในบ้านเลยนี่นา… หรือว่านายจะติดใจรสจูบเมื่อกี้กันน้า~ เอาอีกไหมล่ะ… ยังมีไวน์เปรอะแถวซอกคอ ฉันยังไม่ได้เลียให้เลยนี่” ไม่พูดเปล่าลำแขนเล็กๆก็คล้องเข้าที่ข้างเอวทันที Tetsu สะดุ้งโหยงปัด Hideto ออกไปทันที สายตาคู่เรียวสาดแววไม่พอใจใส่ทำให้อีกฝ่ายกระตุกยิ้ม ดวงหน้าสวยเลิ่กคิ้วก่อนจะหัวเราะเล็กๆในลำคอ

“เปลี่ยนสีหน้าแล้วเหรอ หือ??… ไง… เก็บคนไม่เชื่องอย่างฉันมาเลี้ยง นายยังจะทำอีกไหม?… แล้วนายจะได้รู้นะว่าใครเป็นสัตว์เลี้ยงกันแน่…คิกๆ” ขวดไวน์สวยจรดริมฝีปากอิ่มเมื่อจบประโยค Hideto ลิ้มรสความหอมหวานอยู่เป็นนานเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไร…ค่อยกำจัดทีหลัง…ก็ยังไม่สายอะไรนี่…คิก…

“ฉันไม่เลิกยุ่งกับนายหรอก!! ต่อให้นายเห็นฉันเป็นอะไรก็เถอะ!! ฉันอยากรู้จักนาย” Tetsu พูดพลางจ้องมองหน้าสวยที่แสดงท่าทีไม่ใส่ใจอะไรกับประโยคของเขา เวลาผ่านไปเป็นครู่ที่เขายังคงจ้องมองไม่ลดละ Hideto ช้อนตาขึ้นก่อนจะหรี่ลง รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสา เริ่มเขยิบเข้าใกล้อีกฝ่าย เสียงหัวเราะใสๆกระซิบกระซาบข้างหู

“น่ารักจังน้าาา~…แต่ก็…งี่เง่า!” “อ๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!” 

มือเล็กตะปบคอชายหนุ่มแสนดีดันกระแทกติดกำแพงไม่ทันตั้งตัว Hideto เพิ่มแรงบีบยิ่งขึ้นทำให้ Tetsu ขมวดคิ้วแน่นเนื่องด้วยหายใจติดขัด ชายหนุ่มผมน้ำตาลสั้นพยายามแกะมือที่บีบรัดออกอย่างยากลำบาก

“จริงหรอ… จะยอมเป็นอะไรก็ได้ใช่ไหม?… อยากอยู่กับฉัน? งั้นช่วยหาของที่ฉันอยากได้ให้หน่อยสิ” ว่าพลางเพิ่มแรงบีบยิ่งขึ้นจนแทบสิ้นสติ Tetsu พยักหน้าหงึกหงักอย่างช้าๆ ดวงตาคู่เรียวใกล้ปิดลงเต็มที แต่ก่อนที่สติจะดับวูบ Hideto ก็ปล่อยมือออกเสียก่อน ให้ร่างบางนั่งทรุดลงกับพื้น Tetsu ไอโคลกอยู่เป็นนานก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายที่ยืนอยู่

“อะไร… ต้องการอะไร” น้ำเสียงสั่นพร่าถามออกไป… แต่ก็พบเพียงรอยยิ้มหวานพรมแต้มใบหน้านวลเพียงเท่านั้น…

ร่างสูงใหญ่เดินปราดเข้ากรมตำรวจอย่างรวดเร็ว ใบหน้าคมนิ่งเรียบไร้อารมณ์มีเพียงดวงตาแข็งกร้าวคู่นั้นที่สะท้อนความเคียดแค้นร้อนแรงอย่างเห็นได้ชัด ฝีเท้าหยุดอยู่ตรงหน้าห้องกองพิสูจน์หลักฐาน หันหน้าไปทางเจ้าหน้าที่ตำรวจที่นั่งอยู่

“คุณตำรวจครับ… ผมขอดูหลักฐานคดีฆาตกรรมของคุณ Takarai หน่อยครับ” Sakura พูดขึ้นพลางนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้า

“เอ๋?คุณ… ผมคงให้ดูไม่ได้หรอกครับ… อีกอย่างผมยุ่งมากตอนนี้ มีคดีฆาตกรรมเกิดขึ้นใหม่อีกแล้ว” เจ้าหน้าที่ถอนหายใจเฮือก นั่งเปิดกองเอกสารตรงหน้าดูเร่งรีบ Sakura เลิ่กคิ้วด้วยความประหลาดใจแล้วถามไป

“ฆาตกรรมอีกแล้วหรือครับ” 

“ใช่…อาวุธไม่พบ… แต่ตามร่างผู้ตายมีรอยกระสุนปืนที่ท้อง 1 นัด แต่ที่โหดเหี้ยมที่สุดก็ปาดคอนี่แหละ” ว่าพลางมือก็หยิบรูปถามศพขึ้นมาดูอย่างเวทนาแล้วเก็บเข้าแฟ้มดังเดิม เจ้าหน้าที่มองหน้าผู้มาเยือนอยู่ครู่ก่อนจะพูดอย่างประนีประนอม

“ผมให้คุณดูไม่ได้หรอกครับ… คุณไปเถอะ” ผู้ฟังพยักหน้ารับรู้ แต่ก็ไม่ได้ทำตามที่อีกฝ่ายบอก ดวงตากร้าวสาดใส่ไร้ความเกรงกลัวใดๆ เรียวปากบางกระตุกยิ้มที่ไม่อาจคาดเดาได้ เล่นเอาเจ้าหน้าที่ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ แต่ก่อนจะได้ถามอะไรให้คลายสงสัย Sakura ก็ชิงเอ่ยเสียก่อน

“ถ้าผมบอกว่า… ผมพอมีเบาะแสคดีฆาตกรรมคุณ Takarai ล่ะ คุณจะว่ายังไง” ทันทีที่ประโยคสิ้นสุด ผู้ฟังก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ ทิ้งกองเอกสารยุ่งยากในมือออกหมด จากท่าทีที่ไม่ใคร่จะใส่ใจเมื่อครู่เปลี่ยนมานั่งท้าวคางตั้งตาฟังต่อไปทันที

“คุณว่าไงนะ… พอมีเบาะแสงั้นหรือ?” เจ้าหน้าที่ถามย้ำเพื่อความมั่นใจ Sakura พยักหน้ารับเบาๆ 

“แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้นะ! อาจมีคนตามผมอยู่ก็ได้… เงียบไว้ก่อน เอางี้… เย็นนี้คุณแอบเอารูปถ่ายแล้วก็เบาะแสที่คุณมีอยู่มาให้ ผมจะไปหาคุณที่บ้าน” ว่าพลางมือใหญ่ก็ยื่นเงินจำนวนหนึ่ง วางไว้กับโต๊ะตรงหน้าอีกฝ่าย เจ้าหน้าที่คว้ามันเก็บใส่กระเป๋าทันที

“หึ…ค่าตอบแทนเล็กๆน้อยๆ” พูดจบ Sakura ก็ลุกขึ้นเดินออกไปไม่รอให้อีกฝ่ายพูดสิ่งใดต่อ ความมั่นใจในชัยชนะทำให้เขาประหม่า ไม่ทันสังเกตเห็นศัตรูของตนที่กำลังจ้องมองมาจากที่ใดที่หนึ่ง…

มือเรียวส่งกระปุกยาสีน้ำตาลที่ใส่ของเหลวจนเต็มให้แก่ร่างบอบบาง Hideto รับมันมา ยกขึ้นให้กระทบกับลำแสงของหลอดไฟ ดวงตาคู่เย็นชาเวิ้งว้างจ้องมองมันเรื่อยเปื่อยก่อนจะเบนมายังบุคคลที่อยู่เคียงข้างเขา 

“ขอบใจนะ Tetsu” ชายหนุ่มพูดตอบกลับด้วยดวงหน้าเคลือบยิ้ม Tetsu พยักหน้ารับคำขอบคุณแสนเย็นชาเบาๆ แล้วทรุดตัวลงกับพื้นโซฟาตัวยาวข้างๆ

“ไม่เป็นไร… สารอาจซึมเข้าเนื้อได้ เวลาใช้ใส่ถุงมือไว้แล้วกัน โพแทสเซียมไซยาไนด์น่ะ มีฤทธิ์ต่อระบบหายใจ ทำให้เป็นอัมพาตถึงตาย ใครได้รับสารนี้เข้าสู่ร่างกายจะมีอาการคล้ายคนขาดอากาศหายใจ” ว่าพลางอธิบายสรรพคุณของสารพิษที่ตนแอบนำมาจากศูนย์วิจัยในเครือบริษัทให้อีกฝ่ายฟังอย่างคร่าวๆ

“งั้นเหรอ…หึ… อย่างนี้ก็ไม่ทรมานเท่าไรน่ะสิ… แต่ช่างเถอะ ดีจังนะ บริษัทนายเกี่ยวข้องกับศูนย์วิจัยด้วยแฮะ ได้สารพิษมาง่ายๆ” พูดจบก็วางขวดสารพิษลงกับโต๊ะแก้ว ทรุดตัวลงนั่งข้างๆหนุ่มผมน้ำตาลสั้น มือเล็กๆจับดวงหน้าอีกฝ่ายโน้มลงใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น Tetsu สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เขาผงะถอยทันทีแล้วจ้องมองดวงหน้าหวานอย่างเลิ่กลั่ก ตากลมโตไหววาบอยู่ครู่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเย็นชาดังเดิม… 

“หึ… ทำไมไม่ต่อว่าฉันล่ะ… ตอนเห็นฉันฆ่าคนนายยังบอกเลยว่าเลือดเย็น… สาเหตุที่นายร่วมมือกับฉันคืออะไรล่ะ?หือ?… หรือเพราะอยากอยู่กับฉันกัน?…” น้ำเสียงพูดกลั้วหัวเราะเปล่งออกไป Hideto รวบข้อมือทั้งสองของ Tetsu ไว้แน่นแล้วผลักให้ล้มลงนอน ร่างบอบบางโน้มกายลงทาบทับทันที ยิ่งเร่งให้ปฏิกิริยาของ Tetsu ต่อต้านมากขึ้น

“น่ะ…นายจะทำอะไร!!” 

“ตอบ…” แววตาจริงจังสาดใส่จนคำต่อว่าที่เตรียมไว้กลืนหายไปในลำคอหมดสิ้น Tetsu หันหน้าหนีไม่ยอมตอบคำถามของร่างเบื้องบน เวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่ความอดทนรอฟังคำตอบก็หมดลง Hideto เชยคางขึ้นประกบจูบอย่างรวดเร็ว มือเล็กเลื่อนปลดกระดุมเสื้อไม่รอช้า

“อื้อ!…หยุดเถอะ!” Tetsu ร้องขอเมื่อปลายลิ้นอุ่นลามไล้บริเวณอก Hideto ไม่ตอบสิ่งใดยังคงวนเวียนอยู่ไม่ถอดถอน เร่งเสียงครางให้เปล่งออกมาอย่างสุดกลั้น Tetsu บิดกายอย่างทรมานด้วยแรงอารมณ์

“หยุดเถอะ…พอซะที…อ๊ะ…อาาาาาา….” เสียงอ้อนวอนฟังดูสั่นพร่า บ่งบอกว่าอีกไม่นานอารมณ์ที่สะกดกลั้นไว้จะระเบิดออกมา Hideto กลั้วหัวเราะเบาๆก่อนจะเงยขึ้น จ้องมองใบหน้าเรียวสวยที่แดงก่ำ

“เสียงเพราะดีนี่… ทำให้ร้องออกมาอีกดีไหม?…คิกๆ…” ว่าพลางค่อยๆปลดกระดุมกางเกงออก ทำเอาฝ่ายรับถอดสีหน้า Tetsu พยายามผลัก Hideto ออกแต่ก็ไม่เป็นผลใดๆ…

“ยะ…อย่า…อื้ม…อ่ะ…อ๊าาาาา!!” เสียงครางเปล่งดังลั่นเมื่อฝ่ามืออุ่นเลื่อนลงมอบสัมผัสวาบหวามร้อนวูบยังจุดอ่อนไหวที่สุด ปลายเล็บจิกพื้นโซฟาแน่นด้วยใบหน้าที่มุ่นมุ่ย สติที่มีอยู่ตอนนี้ใกล้สูญหาย เมฆหมอกแห่งอารมณ์เร้นกำลังทาบทับ Tetsu ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธไม่สามารถพูดอะไรได้…

“จะปฏิเสธเหรอ…ไม่ตรงกับใจซะเลยนะ” Hideto ว่าจบก็ลุกขึ้น “ช่างเถอะ…ไว้แค่นี้ก่อนก็ได้ ให้ฉันจัดการงานวันนี้ให้เรียบร้อยก่อน แล้วจะมาต่อให้ทีหลัง” ทิ้งรอยยิ้มสุดท้ายไว้หลังจบประโยค เสียงประตูห้องปิดลงพร้อมๆกับร่างเล็กที่เดินออกไป Tetsu นั่งมองอยู่ซักพักก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก…

รายงานบันทึกเหตุการณ์ฆาตกรรม ทั้งสถานที่ วัน เวลา ที่ระบุชัดเจน พร้อมทั้งรูปถ่ายศพถูกวางลงตรงหน้าโต๊ะรับแขกภายในบ้านพักตำรวจ Sakura หยิบรูปขึ้นมา… เพ่งพิจารณา… ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บปวด… ใบหน้างามที่ซีดเซียวไร้ชีวิต ภายใต้เปลือกตาที่หลับพริ้มตลอดกาลนั่น… กำลังฝันถึงใครอยู่นะ?…

“นี่เป็นหลักฐานทั้งหมดที่ผมเอามาให้ ศพแรก พบที่แมนชั่นในเขต 000 เวลาประมาณเช้ามืด ถูกยิง 7- 8 นัดได้ ร่องรอยอย่างอื่นไม่มีเพิ่มเลย ส่วนศพที่สองก็…เอ่อ… คนรักของคุณใช่ไหม? เขาตายประมาณ 7 โมงเช้าที่แมนชั่นอีกเขตหนึ่ง โดนยิงเข้าที่หัวใจ ตายทันที จากการตรวจพบ ทราบว่าเป็นลูกปืนแบบเดียวกันกับศพแรก” เจ้าหน้าที่ตำรวจอธิบายรูปการณ์ทั้งหมดอย่างละเอียด Sakura มุ่นคิ้วก่อนจะพูดทวนคำอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ

“ลูกปืนแบบเดียวกัน…” 

“ใช่… ผมไม่มีหลักฐานแน่นอน แต่ถ้าให้ผมเดา ผมเดาว่าเป็นฆาตกรคนเดียวกัน เพราะเหตุเกิดในเวลาที่ใกล้กันมาก” เขาพูดพลางทรุดตัวลงกับโซฟานุ่ม ใบหน้าคมกำหมัดแน่น สายตาสาดแววอาฆาตแค้น เขาพยายามกดอารมณ์ กัดฟันพูดออกไป

“ไม่ผิด… คุณพูดถูกทุกอย่าง คนร้ายเป็นคนเดียวกัน… คนเดียวกัน” 

“คุณรู้ได้ยังไง มีหลักฐานรึ” ตำรวจย้อนถามด้วยความสนเท่ห์ Sakura จำใจส่ายหน้า แม้เขาจะรู้อยู่เต็มอกจากปากฆาตกรก็ตาม แต่เขาก็ไม่มีอะไรยืนยันแน่นอน ไม่มีหลักฐานมัดตัวได้

“คุณสืบประวัติของ Takarai Haido หรือยัง” Sakura ถาม 

“ก็ต้องแน่อยู่แล้วนี่” เจ้าหน้าที่ตอบไปโดยไม่ลังเล เขาสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างเด่นชัดบนใบหน้าของอีกฝ่าย ความเคียดแค้น ความคับข้องใจ ความทุกข์ทรมาน… น่าสงสารเสียเหลือเกิน…

“คุณรู้ใช่ไหม… ว่า Takarai Haido มีฝาแฝดอีกคน!” Sakura พูดด้วยสีหน้าจริงจัง ผู้ฟังเบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะกลั้วหัวเราะเบาๆราวกับเรื่องที่ได้ยินเมื่อครู่เป็นเรื่องล้อเล่น เขาเก็บหลักฐานบนโต๊ะเข้าแฟ้มเอกสาร รวมทั้งรูปศพ แล้วพูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจอะไร

“นี่… คุณเพ้ออะไรรึเปล่า มีที่ไหนฝาแฝดอีกคนก็ในใบประวัติประชากรน่ะ Takarai Haido เป็นลูกคนเดียวนะ คุณไปเอาที่ไหนมาพูด ถ้าผมเอาหลักฐานมาเพื่อฟังเรื่องไร้สาระอย่างนี้ล่ะก็… ผมคงต้องเชิญคุณออกจากบ้านแล้วล่ะครับ” 

“ฮะ… ว่าไงนะ! Takarai Hideto ไม่มีจริงๆเหรอครับ!! เป็นไปได้ยังไง!” Sakura ทุบโต๊ะ ยืนขึ้นเถียงด้วยความไม่เชื่อหู …จะเป็นไปได้ยังไง …สายเลือดเดียวกัน… แล้วทำไมไม่มีชื่อในใบทะเบียนล่ะ?… หรือว่าเปลี่ยนนามสกุล…

“ขอร้องล่ะครับ! คุณตำรวจ… เขาอาจจะเปลี่ยนนามสกุลก็ได้ ต้องมีสิ คนที่หน้าตาเหมือนกับ Takarai Haido ทุกประการน่ะ!” ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมฟังที่พูดแม้แต่น้อย กลับพยายามไล่เขาให้ออกไปจากตัวบ้านให้เร็วที่สุด 

“พอได้แล้ว ผมไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณ เสียเวลาจริงๆ” เขาผลัก Sakura ออกไปแล้วปิดประตูเสียงดังโดยที่ร่างสูงยังคงยืนนิ่งอึ้งอยู่ภายนอก …เรื่องบ้าชัดๆ… Hideto!!!… นายนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ… 

“บ้าเอ๊ย!!!!!!!!” Sakura ตะโกนลั่นด้วยความเจ็บใจ ก่อนขาเรียวจะรีบสาวเท้าเดินจากไปโดยเร็วที่สุด… ทั้งๆที่เหมือนจะเห็นหนทางชนะ แต่ก็กลับมืดบอดเสียได้…

“คิกๆ… Sakura-sang ได้อะไรกลับไปบ้างนะ… ต้องไปดูซะหน่อยแล้ว” ร่างเล็กในชุดที่ดูแปลกตาไปจากเดิม เสื้อเชิ้ตสีดำพร้อมกับกางเกงสีเดียวกัน รองเท้าคอมแบทที่ยาวถึงครึ่งน่อง ในมือเรียวใส่ถุงมือหนังสีดำ เดินออกมาจากเก้าอี้ยาวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ดวงตาคู่สวยมองศัตรูคนสำคัญจนลับสายตา จึงค่อยเข้าประชิดตัวบ้าน 

Hideto ยกมือขึ้นเคาะประตูเบาๆ ยืนรออยู่ครู่เพื่อให้เจ้าบ้านมาเปิด 

“ยังไม่ไปอีกรึไง!! บอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากเสียเวลากับพวกไร้สา…” ทันทีที่เปิดประตู เจ้าหน้าที่ก็ร้องลั่นด้วยโทสะ นึกว่าเป็นคนเมื่อครู่ที่ยังดื้อดึงไม่เลิก แต่เมื่อเห็นเป็นอีกบุคคลจึงค่อยสงบปากลง…เหลือเพียงความตะลึงงัน… ใบหน้าแบบนี้… น่ะ…นี่มัน…

“สวัสดีครับ คุณตำรวจ ฮิ… เอ่อ… ผมเป็นแขกนะ ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม?” Hideto พูดเจือยิ้ม จ้องมองอีกฝ่ายอย่างเฉยเมย ทันทีที่ได้สติเจ้าหน้าที่ก็คว้าปืนขึ้นจ่อดวงหน้าหวาน Hideto ช้อนตามอง มือเล็กๆค่อยๆเลื่อนจับมือที่ตื่นตระหนกอย่างใจเย็น

“อะไรกัน… จะยิงผมทิ้งเสียแล้วเหรอ… ไม่คิดจะฟังคำพูดจากผมเลยรึไง ผมอุตส่าห์มามอบตัวแท้ๆ”

“มอบตัว?” ตำรวจย้อนถามอย่างประหลาดใจ Hideto พยักหน้าก่อนจะดันอกคนตรงหน้าให้เข้าไปภายใน เขาปิดประตูเสียงแผ่วแล้วเดินมาทิ้งตัวลงกับโซฟา ดวงตาคู่สวยดูหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด ไม่เหลือแววร้ายกาจเมื่อครู่อยู่เลย…

“นาย… หน้าเหมือนกับผู้ตายเลยนี่” เจ้าหน้าที่ตำรวจถามพลางลดปืนลงข้างกาย ผู้ถูกถามพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะนั่งกอดเข่า บ่นพร่ำพรรณนาราวกับคนเสียสติ…

“ผม… ผมผิดเอง… ผมมันบ้า ทำไมนะ?… Hyde ต้องทิ้งผมไปด้วย ผมไม่เข้าใจ?… ทั้งๆที่… ทั้งๆที่ผมรักเขามากขนาดนี้… เขาต้องเป็นของผมคนเดียว เป็นของผมคนเดียวเท่านั้น มองแต่ผม รักแต่ผม อยากจะให้อยู่ในกรงพันธนาการที่มีแค่ผมกับเขา… ผม… ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว… อยากจูบ อยากกอด อยากสัมผัส ทุกสิ่งทุกอย่างผมต้องได้… ถ้าผมไม่ได้มันมา… ผมคงไม่มีทางอื่นอีกแล้ว… นอกจาก… “ เสียงสารภาพเงียบไปพร้อมๆกับร่างที่นั่งนิ่ง

“นอกจาก… นอกจากอะไร” เจ้าหน้าที่เริ่มสงสัยพลางขยับเข้ามาใกล้อย่างระมัดระวัง Hideto ยกมือที่ห่อหุ้มด้วยถุงมือหนังขึ้น มองมันด้วยสายตาเลื่อนลอย ก่อนจะเรียกอีกฝ่าย… 

“คุณตำรวจดูนี่สิ… จ้องมาที่มือผมนี่” พูดพลางค่อยๆเอื้อมโอบลำคออีกฝ่ายโน้มลง จูบแผ่วๆหยอกเย้ากระตุ้นอารมณ์ ก่อนจะเข้าประกบอย่างรวดเร็ว ใช้ความชำนาญยั่วยุให้เคลิบเคลิ้ม ก่อนจะถอนริมฝีปากออก Hideto จ้องมองอีกฝ่าย เขากระตุกยิ้ม เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเริ่มกระหายรสัมผัส แล้วใช้นิ้วสวยใต้ถุงมือไล้ไปตามเรียวปาก ก่อนจะสอดเข้าสัมผัสกับปลายลิ้นอุ่นอย่างดูดดื่ม แต่จู่ๆ Hideto ก็ผลักคนตรงหน้าออก ร่างเล็กพรมยิ้มหวานก่อนจะลุกขึ้น มองปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นกับอีกฝ่าย

ตำรวจลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่กับพื้นห้อง มือยกขึ้นจับลำคอตัวเองเหมือนคนขาดอากาศหายใจ น้ำลายฟูมปาก ตาเหลือกปลิ้นดูทรมาน Hideto จ้องมองภาพตรงหน้าพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักดูพอใจ

“ดูคุณสิ… ดิ้นใหญ่เชียว โอ๋ๆ… วันนี้ผมอารมณ์ดี ไม่ทำให้คุณทรมานมากนักหรอก คิกๆ” ว่าจบก็เหยียบลงบนลำคออีกฝ่าย กดแน่นจนถึงกระดูก แล้วบิดฝ่าเท้าอย่างแรงจนได้ยินเสียงดังกร๊อบชัดเจน กระดูกคอหัก …ตาย… 

Hideto ละสายตาจากศพมาที่โต๊ะรับแขก เขาสังเกตเห็นแฟ้มบึกหนาวางอยู่ มือเล็กๆหยิบมันขึ้นมาเปิดดูช้าๆ อ่านรายละเอียดข้างในอย่างใจเย็น ใบหน้าสวยแต้มยิ้มละมุนเมื่อเจอกับสิ่งที่ถูกใจ… รูปสุดที่รักของฉันไง… Hyde… 

ชายหนุ่มเลื่อนจูบที่รูปถ่ายแผ่วเบา แล้วเก็บใส่กระเป๋าตน Hideto หยิบรูปที่เหลือและเอกสารบางแผ่นออกมาใช้ไฟแช็คจุดเผา แล้วบรรจงวางลงบนตัวศพ มองดูกระดาษมอดไหม้ไปพร้อมๆกับผิวเนื้อ…

“ราตรีสวัสดิ์ครับ คุณตำรวจ คิกๆ ผมไปล่ะน้า~ แหม… รู้งี้อยู่เล่นต่ออีกหน่อยก็ดี ผมชอบคุณจัง… อุตส่าห์เก็บรูป Hyde ไว้ด้วย ฮิ” โบกมือลาด้วยความเป็นสุขก่อนเสียงปิดประตูจะดังขึ้น ร่างเล็กเดินห่างจากตัวบ้านออกไปทุกขณะ ทิ้งไว้เพียงผู้เคราะห์ร้ายที่น่าสงสารพร้อมกับบ้านสวยงามซึ่กปกคลุมด้วยเพลิงสีแดงทั้งหลัง…


Continue Episode 6