|
|
 |
|
|
Silent Premonition
7 [YOKAN new Episode]
by
akuma sama
Episode 7
Akuma Sama
ความเงียบสงัดที่ครอบคลุมภายในห้อง ทำให้เสียงเข็มนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆดังเล็ดลอดเข้าหูของร่างที่นอนอยู่บนเตียงอย่างชัดเจน ชายหนุ่มช้อนตาขึ้นมองเพดานสีหม่นเนื่องด้วยบรรยากาศจากฟ้าครึ้มฝนพลางถอนหายใจเฮือก ก่อนจะใช้ลำแขนค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่ง เหม่อมองไปนอกหน้าต่างที่เปิดอ้าออกต้อนรับสายฝนในยามบ่าย แต่ไม่นานนักก็ตวัดสายตากลับมาจุดเดิม Tetsu อยู่ในห้องตั้งแต่เช้า
ไม่ออกไปไหน ไม่คิดจะออกเสียด้วยซ้ำ เขาเฝ้ารอบางอย่างอย่างใจจดใจจ่อ
Hideto ไม่มาตั้งหลายวันแล้ว
ไปไหนของเขานะ? หรือว่าจะกลับไปที่อพาร์ตเมนท์ของตัวเอง Tetsu พึมพำเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนมานั่งกอดเข่า หรุบดวงตาคู่เรียวสวยลงต่ำ พลันในความคิดก็ปรากฏภาพของคนที่เพิ่งบ่นถึงเมื่อครู่ มันทำให้เขาต้องส่ายหัวช้าๆ แล้วซุกหน้าลงกับเข่าของตัวเอง
ด้วยความรู้สึกอึดอัดอย่างยากจะอธิบายพร้อมๆกับคำถามที่ผุดขึ้นมาในสมองมากมาย
เวลาที่มองหน้า Hideto ก็รู้สึกทรมานไปพร้อมๆกับสุขใจ ทั้งๆที่คนๆนั้นไม่เคยมองเห็นเขาซักนิด สายตาคู่สวยๆนั่นที่ตวัดมาก็เหมือนจะผ่านเลยเขาไปทุกครั้ง เย็นชาแต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้าอย่างมากล้นเช่นกัน
ฉันเป็นตัวอะไรของนายกันแน่
Hideto
ทำไมชั้นถึงต้องดึงนายไว้ตอนนั้น ทำไมฉันถึงยอมช่วยเหลือนายทุกอย่างโดยไม่ท้วงติงทั้งที่การกระทำนั้นผิด
ทำไม?
แค่ถูกชะตาอย่างเดียวเท่านั้นหรือ ฉันไม่เข้าใจ
ความสับสนที่ก่อเกิดทำให้เขาบ่นพร่ำคำถามที่ค้างคาในใจออกมา แล้วก้มหน้านิ่ง หยุดคำพูดไว้เพียงแค่นั้นราวกับจะรอคำตอบที่ไม่มีหวังได้ยิน เกิดอะไรขึ้นกับเขานะ
กระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูกช่วงที่หมอนั่นไม่อยู่ เขากำลังรอการกลับมาของ Hideto
2-3 วันที่ผ่านมาดวงตาคู่เรียวได้แต่จ้องมองประตู เฝ้ารอว่าเมื่อไรมันจะเปิดออกเผยให้เห็นคนที่ปรารถนาจะพบ แต่ก็ไม่มีวี่แววเลยแม้แต่น้อย
หลับตาทุกครั้งก็มีแต่ภาพของชายหนุ่มพร้อมกับดวงตาคู่สวยที่แสนเย็นชาและหยิ่งยะโสคู่นั้น ทั้งๆที่ดูร้ายกาจและเหี้ยมโหด แต่ทำไมเมื่อ Tetsu มองถึงได้รู้สึกว่าจริงๆแล้วมันแฝงไปด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่นอยู่ ตัวเขาคงผิดปกติไปแน่ๆที่คิดแบบนั้น ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หน้าต่าง มองสภาพอากาศอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ คว้ากุญแจรถเพื่อออกไปข้างนอก
เขาทนความรู้สึกทรมานในใจนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
เขาจะออกตามหา Hideto
กาแฟในถ้วยที่เย็นชืดเนื่องจากทิ้งไว้นาน บ่งบอกให้รู้ว่าคนทั้งสองที่นั่งสนทนากันอยู่นั้นไม่ได้ขบคิดเรื่องที่ผ่อนคลายนัก จึงไม่คิดจะยกกาแฟถ้วยนั้นขึ้นจิบ ประกอบกับสีหน้าเคร่งเครียดยามเมื่อเอ่ยถึงปัญหาออกไปแล้ว ยิ่งทำให้แน่ใจได้ว่าสภาพการณ์รอบข้างไม่ต่างจากสีหน้าของผู้สนทนาเลย นายบอกว่า
หลักฐานทั้งหมดก็โดนทำลายหมด
และที่แน่ๆ ฝาแฝด Hyde ที่ชื่อ Hideto อะไรนั่นเผาบ้านตำรวจ? น้ำเสียงออกเหนื่อยล้าและลำบากใจพูดออกไป ทำให้อีกฝ่ายที่ได้ฟังพยักหน้าหงึกหงัก
ฉันไม่รู้
แต่.. ถ้าไม่ใช่หมอนั่นทำแล้วใครจะทำล่ะ Sakura ตอบไปอย่างจนปัญญา ตอนนี้เขามืดแปดด้านแล้วจริงๆ ทั้งๆที่คิดว่าชัยชนะอยู่ตรงหน้า แต่ก็ถูกร่างเล็กๆของอริคนสำคัญฉีกทึ้งไม่มีชิ้นดี หนทางที่จะพลิกกลับนั่นดูเหมือนใกล้จะมอดดับลงเต็มที ชายหนุ่มขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะกุมขมับ ทำไมนะ
ทุกครั้งที่ฉันมองหน้าที่เหมือนกันนั่น
ทำไมถึงแยกไม่ออกว่าคนๆนั้นคือ Hideto ไม่ใช่ Hyde
ดวงตาที่หยิ่งยะโสแตกต่างอย่างสิ้นเชิงขนาดนั้น หรือเพราะฉันต้องการ Hyde มาก? เขาบ่นพร่ำสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมา พร้อมๆกับภาพของอีกคนที่กล่าวถึงลอยวนอยู่ในหัวยากจะเลือนหาย
Hideto กับ Hyde เป็นฝาแฝดกัน
มันก็เหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันนั่นแหละ ครึ่งหนึ่งของ Hyde ก็อยู่ในตัว Hideto
Hideto ก็เช่นกัน Ken ตอบพลางมองสีหน้าของเพื่อนสนิทหลังจบประโยค Sakura รีบส่ายหัวทันทีที่ได้ยิน เป็นการบอกว่าเขาไม่เห็นด้วยกับคำพูดของคนตรงหน้าเอาเสียจริงๆ
ไม่มีทางหรอก
ไม่หรอก Hyde จะไปมีนิสัยเลือดเย็นแบบนั้นได้ยังไง มันต่างกันลิบลับ เหมือนเทวดากับปีศาจนั่นแหละ
งั้นนายจะทำยังไงต่อ
ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปจะดีเรอะ ให้ฝ่ายนั้นคอยแต่จู่โจมนายแบบนี้ ฉันไม่รู้ คำตอบสวนกลับคำถามของ Ken ทันที เนื่องจากในหัวที่มืดทึบแทบไม่มีอะไรให้คิด ทำให้เขาจำใจตอบไปอย่างนั้น Ken ถอนหายใจเฮือกพลางส่ายหน้าช้าๆ เขาเองก็จนปัญญาจริงๆที่จะช่วยเพื่อนคนนี้ให้หลุดพ้นจากความทุกข์และความเจ็บแค้นที่ถาโถมตั้งแต่วันที่ Hyde ตายจนถึงปัจจุบันนี้ แต่จะปล่อยให้คนที่ทำผิดอย่าง Hideto ลอยหน้าอยู่ในสังคม ต่อกรกับ Sakura ได้อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วยังปิดช่องทางที่จะเล่นงานได้อย่างแยบยลแบบนี้ไว้ไม่ได้เหมือนกัน
ตัว Ken เองก็อยากรู้เหตุผลของการฆ่าพี่ชายฝาแฝดแท้ๆของ Hideto
ถ้ารักมากถึงขนาดนั้น แล้วทำไมต้องฆ่า?
เฮ้ย
นั่นนายจะไปไหนน่ะ Sakura ดวงตาคู่เรียวที่มองไปเรื่อยเปื่อยเนื่องจากความนึกคิดในหัวที่สับสนและเต็มไปด้วยความสงสัย สะดุดเห็นร่างสูงในชุดสีดำลุกพรวดขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่อย่างกระทันหัน แล้วสาวเท้าอย่างรวดเร็วจนไปถึงประตูห้อง Ken จึงอ้าปากถามเพื่อห้ามการกระทำที่จะเกิดต่อไปเสียก่อน
ฉันจะลองไปหารายละเอียดที่อพาร์ตเมนท์เก่าของ Hyde น่ะ
เสียงทุ้มฟังดูแผ่วเบาตอบกลับไป Sakura ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรต่อ เขาเปิดประตูรีบรุดออกไปทันที แม้เสียงปรามของ Ken จะดังเข้าโสตประสาทรับรู้แค่ไหน เขาก็ไม่มีแก่ใจจะหยุดฝีเท้า
กลัวเหลือเกิน
กลัวที่จะต้องแพ้
แพ้ให้กับเกมส์เดิมพันด้วยชีวิตของ Hideto!!
บ้าเอ๊ย!! Ken ทุบโซฟาด้วยความโมโหในขณะที่ดวงตาแฝงแววขุ่นเคืองมองประตูที่เปิดกว้างหลังจาก Sakura เดินออกไปไม่ถึงนาที ความรู้สึกตึงเครียดประกอบกับความคิดมากที่ช่วยอะไรเพื่อนสนิทไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บใจอย่างเหลือทน ฝ่ามือของชายหนุ่มกำหมัดแน่นจนเกรงไปทั้งลำแขน
ฉันคงต้องช่วยนายบ้างแล้วล่ะ Ken พูดเบาๆ แต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยไอกรุ่นแห่งอารมณ์ร้อนที่ยังไม่ซา ก่อนจะคว้ากุญแจของทั้งรถและอพาร์ตเมนท์ออกไป
เวลาในช่วงเช้าของ Tetsu หมดไปกับการค้นหาที่อยู่ของคนที่ต้องการพบ เขาจอดรถคันสีดำสนิทไว้ข้างฟุตบาท นั่งถอนหายใจอยู่ภายในตัวรถอย่างหมดหวัง พลางหยิบรูปใบขนาดพอดีมือที่สะเก็ตขึ้นเองจากฝีมือทางด้านศิลปะของตนขึ้นดู Tetsu แต้มยิ้มก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ทั้งที่ยิ่งมองหน้าก็ยิ่งทรมาน อึดอัด
แต่ทำไมเขาถึงอยากพบคนๆนี้นักนะ
ไม่เข้าใจตัวเองเลย
ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นด้วย ชายหนุ่มก้มหน้าลงกับพวงมาลัยรถด้วยความหมดหวัง แต่ไม่นานนักเขาก็ต้องส่ายหัวเป็นการเตือนสติตัวเอง ไม่ได้ๆ
จะท้อไม่ได้
บางที ถ้าได้พบกับ Hideto ล่ะก็
คงจะหายอึดอัดทรมานก็ได้
ว่าพลางสายตาคู่เรียวสวยก็เหลือบเห็นมินิมาร์ทที่อยู่ไม่ห่างจากบริเวณที่ตนจอดรถนัก เขาจึงเดินตรงไปยังเป้าหมายที่เล็งไว้ทันที
ถามจากคนในนั้นอาจจะเจอก็ได้
อีกอย่างยังไม่ได้กินอะไรรองท้องตั้งแต่เช้าแล้วด้วยสิ
เสียงพนักงานในร้านดังขึ้นทันทีที่ร่างเพรียวเปิดประตูเข้าไป Tetsu ใช้เวลาเดินเลือกซื้อของนานพอสมควร ทั้งหาของกินให้ตัวเองและให้ Hideto ด้วย
อยู่แต่ในแมนชั่นรึเปล่านะ?
จะกินอะไรแล้วหรือยัง ดูท่าจะเป็นคนไม่ค่อยสนใจตัวเองเสียด้วยสิ
มัวแต่ตั้งคำถามในหัวจนเพลินทำให้เขาไม่ทันสังเกตเห็นคนที่เดินเข้ามาซื้อของอีกคนหนึ่ง
Ken ที่ดูสีหน้าเคร่งเครียดเดินหยิบของรัวๆ ดูท่าทางจะทั้งเร่งรีบและอารมณ์เสีย จน Tetsu ต้องหันมอง แต่นั่นก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขาแม้แต่น้อย เพราะความรู้สึกของเขาทั้งหมดจดจ่ออยู่ที่คนเดียวเพียงเท่านั้น
Hideto
Tetsu เดินไปจ่ายเงิน ในขณะที่ Ken ก็เดินตามหลังมาเช่นกัน ทั้งสองที่ต่างไม่รู้จักหน้ากันแต่กลับมีจุดประสงค์เดียวกัน คือ ตามหาคนๆนั้น
ขอโทษนะครับ
เอ่อ
Tetsu กล่าวขัดจังหวะอีกฝ่ายที่กำลังคิดเงิน ทำให้พนักงานพยักหน้า เลิ่กคิ้วเป็นเชิงถามด้วยความสงสัย มีอะไรหรือคะ? Ken มองทีท่าของชายหนุ่มผมน้ำตาลแดงพลางนึกเอะใจ
ดูตัวก็ออกผอม ทำไมซื้อของตั้งเยอะแยะขนาดนี้นะ?
ร่างสูงคิดในใจ แต่ด้วยความไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษจึงมองข้ามไปเท่านั้น เมื่อได้ยินพนักงานในร้านถามกลับมา Tetsu จึงค่อยหยิบรูปที่ตนสะเก็ตขึ้นมายื่นให้อีกฝ่ายดู ในขณะที่ Ken ก็เหลือบมองตามไปด้วย ดวงตาคู่รีเบิกกว้าง เมื่อภาพที่อีกคนหยิบขึ้นมานั้นคือคนที่เขาต้องการหาตัวในตอนนี้ นั่นมัน
รูป Hideto นี่นา
งั้นก็หมายความว่า
คนๆนี้ก็ตามหา Hideto เหมือนกันงั้นหรอ?
พอจะรู้จักหรือเคยเห็นคนๆนี้ไหมครับ Tetsu ถามพลางตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบจากพนักงานที่มุ่นคิ้วอย่างใช้ความคิดด้วยความคาดหวัง ไม่นานนักผู้ถูกถามก็ต้องร้องอ๋อออกมา ทำเอา Tetsu เผยยิ้ม และรีบถามต่ออย่างดีใจ แล้ว
รู้ไหมครับว่าเขาอยู่ที่ไหน ตอนนี้!! นั่นแหละ
คือคำถามที่ Ken ก็คิดไว้ในใจเช่นกัน
เขาไม่รู้ว่าคนๆนี้เกี่ยวพันกับ Hideto ยังไง
แต่เขาก็เป็นคนเดียวที่ทำให้เป้าหมายที่ไม่มีหลักแหล่งเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา
จะเป็นใครตอนนี้เขาไม่สนใจหรอก
แต่เมื่อโชคมันมาอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว ก็ต้องเก็บเกี่ยวมันเสียหน่อย
สะกดรอยตามคนๆนี้ไปคงไม่ยาก
เรียวปากกระตุกยิ้มก่อนจะใช้สายตาคู่เรียวรีจ้องมองยัง Tetsu
คนๆนี้มาซื้อของที่นี่บ่อยๆน่ะคะ เห็นว่าอยู่อพาร์ตเมนต์ตรงหัวมุมถนนนี่เอง รู้จักกันหรอคะ? ฉันเห็นเค้าตัวคนเดียวมาตลอด ทั้งๆที่หน้าตากับบุคลิกก็ออกจะเด่นขนาดนั้น แหม
ฉันนี่พล่ามมากไปหน่อย นี่ค่ะของๆคุณ ทั้งหมด 1,850 เยนค่ะ พนักงานสาวสาธยายยืดยาว แต่ก็ทำให้ได้เบาะแสมากพอทีเดียว Tetsu พยักหน้ารับเบาๆแล้วยื่นเงินให้ ก่อนจะหยิบถุงสิ่งของออกไปโดยไม่ลืมที่จะขอบคุณพนักงานสาว ร่างเพรียวเดินตรงออกจากร้านอย่างรวดเร็ว ทำให้ Ken ที่ยืนต่อคิวต้องรีบจับตามองไม่ให้คลาดสายตา
อยู่อพาร์ตเมนต์ใกล้ๆนี่เองสินะ
ทีนี้จะได้เคลียร์เรื่องที่ยืดยาวเสียที
นายจะได้หมดห่วงซะทีนะ Sakura
นี่.. Hideto
นายรู้ไหมว่า พวกเราน่ะ คล้ายๆกับผีเสื้อเลยนะ
.
คล้ายผีเสื้อ?
ทำไมล่ะ ตรงไหนที่คล้าย? ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
คล้ายสิ
ก็พวกเราน่ะ เติบโตมาจากสิ่งที่เลวร้าย ก็เหมือนกับหนอน
แต่เมื่อเวลาผ่านไปทั้งฉันและนายก็มีชีวิตที่สวยงามอย่างผีเสื้อเหมือนทุกวันนี้ไง
สวยงาม?
ใช่ มันผ่านพ้นไปแล้ว Hideto
ถึงมันจะไม่ใช่ปีกนกที่สูงค่าแบบเทวดา แต่มันก็ทำให้พวกเราคิดจะบินไปที่ไหนต่อไหนได้
ผ่านพ้นไปแล้วจริงๆ
ไม่มีอะไรให้เหลืออีกแล้วล่ะ Hyde ทุกวันนี้ เวลานี้
ความมีค่าในตัวฉันลดน้อยลงจนสูญหายไปกับสายลม
คำที่นายบอกว่า สวยงาม นั่นน่ะ
มันเหมาะที่จะเป็นของนายคนเดียวมากกว่า
นายที่ปราศจากมลทิน กับตัวฉันที่แปดเปื้อนไปด้วยความคิดที่ราวกับปีศาจร้าย ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยซักนิด
ฉันสมควรเป็นหนอนที่ไม่มีทางได้อยู่ในดักแด้ของความบริสุทธิ์และเติบโตเป็นผีเสื้อที่สวยงามได้
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น
คำพูดที่ฉันคิดว่ามีค่าและสำคัญมากที่สุด
ไม่ใช่คำว่า สวยงาม อย่างผีเสื้อที่นายเปรียบเทียบ
แต่มันเป็นคำว่า รัก ที่เฝ้าพร่ำบอกกับนายไปต่างหาก
แต่ทำไมนายถึงผลักไสมัน? ทั้งๆที่ทั้งหมดของฉันก็คือนายคนเดียวเท่านั้น
และสุดท้ายฉันก็ฆ่านายกับมือ ฆ่านายซึ่งเป็น ทั้งหมด ของฉัน
ทำลายตัวของฉันเอง
เพื่อไม่ให้ใครได้แตะต้องนาย
ดูเลือดของนายที่สาดลงที่เสื้อกับมือของฉันนี่สิ
มันก็คือเลือดของฉัน
เพราะนายเป็นของฉัน
ดวงตาคู่กลมค่อยๆลืมขึ้น ก่อนจะกะพริบปริบ กรอกมองรอบข้างอย่างงัวเงียเนื่องจากยังไม่ตื่นนอนดี Hideto ค่อยๆดันกายขึ้นนั่งบนเตียงนุ่ม สะบัดหัวตัวเองช้าๆเป็นการเรียกสติให้ต้อนรับยามบ่ายที่สายฝนโปรยบางๆ ฝันงั้นหรอ
หึ
ดวงหน้าหวานก้มลงก่อนจะหัวเราะลงคอเบาๆอย่างไม่มีสาเหตุ เมื่อนึกถึงคำพูดต่างๆนานาในความฝันอันแสนสั้นนั้น โทนเสียงทุ้มหวานระรื่นหูที่คอยหลอกหลอนอยู่ในความทรงจำไม่เสื่อมคลาย
ทั้งใบหน้าที่เหมือนกันนั่นอีก
. ร่างเล็กบางลุกขึ้นก่อนจะค่อยๆสาวเท้าเดินไปที่กระจกบานใหญ่
ทำไมกันนะ
ฉันไม่ต้องการ
ไม่ต้องการสักนิด กับการได้เป็นอีกคนของนาย เสียง ใบหน้า ดวงตา ร่างกาย ทุกอย่างที่เหมือนกับนาย
ฉันไม่ต้องการมันสักอย่าง!! เพราะอย่างนี้ใช่ไหม Hyde
เพราะว่าฉันเป็นฝาแฝดของนายใช่ไหม
คำตอบที่ฉันได้รับจากปากนายคือ ไม่ ตลอดเวลา!!! ถ้าฉันไม่ได้เป็นฉันในตอนนี้
นายก็คงรักฉัน
นายต้องรักฉัน!!! รักฉันซิ Hyde!!! รักฉัน!!! คำพูดที่เปล่งออกมาเรื่อยๆ
บ่นพร่ำความรู้สึกในใจที่ไม่รู้จักจบสิ้น จนท้ายที่สุด Hideto ก็แผดเสียงลั่นออกมา ยิ่งได้เห็นใบหน้าของตัวเองสะท้อนกับกระจกเงา
ยิ่งทำให้ความบ้าคลั่งในหัวขับเคลื่อนอย่างรุนแรงมากขึ้น มือเล็กๆที่กำหมัดแน่นจนเกร็งสะท้านไปทั้งแขนชกกระจกอย่างรัวๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ จนเมื่อของตรงหน้าแตกออกเป็นเสี่ยงๆเขาจึงค่อยหยุดการกระทำนั้นเสีย
แล้วลดหมัดที่อาบไปด้วยเลือดสีแดงสดลง
ไม่ได้ต้องการเลย!!! ฉันเกลียดหน้าแบบนี้ที่สุด!!! หน้าที่เหมือนกับนาย!
ทำไมกันนะ
Hyde ฮึก
ฟังฉันสิ Hyde
ฟังที่ฉันพูดสิ Hideto ตะโกนลั่นอีกครั้งก่อนจะค่อยๆสงบคำลง หยิบเศษกระจกที่แตกกระจายขึ้นมาพินิจดูด้วยดวงตาคู่กลมที่เลื่อนลอย ไม่สนใจเลือดข้นๆของตนที่ค่อยๆไหลซึมนองพื้นแม้แต่น้อย
มันชินไปเสียแล้วกับการได้เห็น
สีแดงเข้มที่ราวกับกุหลาบแสนสวยงาม
Hideto!!! เสียงตะโกนเรียกดังขึ้นก่อนที่ประตูห้องของเขาจะถูกเปิดออกโดยกุญแจสำรองจากบุคคลภายนอก เสียงเรียกนั้นทำให้ดวงหน้าหวานหันมอง แต่ก็ดูจะไม่ประหลาดใจเท่าไรนักกับคนที่ได้เห็น ชายหนุ่มผมน้ำตาลแดงในชุดสีขาวล้วนหยุดยืนอยู่หน้าประตู หอบหายใจเหนื่อยไปพร้อมกับอาการตกใจกับสภาพของร่างเล็กที่ได้เห็น นาย
นายเป็นอะไรมากรึเปล่า! Tetsu กล่าวอย่างร้อนรนก่อนจะรีบถลาเข้ามาหาอีกฝ่าย คว้ามือที่โชกเลือดขึ้นมาดู Hideto ใช้ดวงตาคู่เย็นชาปรายมองคนที่เพิ่งเข้ามา แต่กลับไม่เอ่ยถามสิ่งใดสักคำ และไม่นึกสงสัยที่ Tetsu ค้นหาเขาจนมาถึงที่นี่ได้
ใครจะมาก็ช่าง
จะเป็นจะตายยังไงก็ตาม
ไม่ได้อยู่ในสายตาเขาสักนิด
เป็นอะไรไป Hideto ทำไมทำแบบนี้
Tetsu ถามเสียงแผ่วในขณะที่ค่อยๆพันผ้าพันแผลให้กับอีกฝ่าย ทั้งๆที่คำถามที่เอ่ยไปนั้น
เขาเองก็พอจะเดาออกว่าเกิดจากสาเหตุอะไร
ความคิดในหัวของ Hideto วุ่นวายสับสนมาตลอดเวลา Hideto ไม่เคยหยุดคิดแม้จะเป็นเรื่องที่ผ่านไปนานแสนนานแล้วก็ตาม เขาจะเก็บทุกรายละเอียดทั้งสุขและทุกข์ปนเปกันจนเกินรับไหว
สุดท้าย
ก็ส่งผลให้เขาลงเอยแบบนี้
.
อืม
ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะ ฉันซื้อของจากมินิมาร์ทใกล้ๆมา เผื่อนายยังไม่ได้กินอะไรรอง
..!! เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบไม่ยอมตอบอะไรกลับมา ทำให้ Tetsu เลิกตั้งตารอคำตอบ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อบ่ายเบี่ยงความเงียบที่เป็นอยู่ในขณะนี้ แต่ยังไม่ทันจะได้กล่าวให้จบประโยคดี จู่ๆ มือเล็กๆที่เพิ่งเสร็จจากการพันแผลก็รั้งลำคอของเขาลง พร้อมๆกับใบหน้าหวานของ Hideto ที่เข้าประกบจูบไม่ทันให้ตั้งตัว อื้อ
เสียงครางอู้อี้ในลำคอแสดงการต่อต้าน ทำให้การจูบเป็นไปได้ไม่นานนัก Hideto จึงถอนริมฝีปากออก จ้องมองใบหน้าเรียวสวยซักพัก แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งท่าจะกล่าวอะไรอีก เขาก็ใช้ปลายนิ้วหยุดริมฝีปากที่จะขยับนั้นไว้เสียก่อน
เงียบ
ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น น้ำเสียงเรียบเย็นชากระซิบข้างหู ก่อนจะหยุดริมฝีปากที่ตั้งท่าจะเอ่ยคำด้วยการจูบอีกครั้ง ดวงตาคู่เรียวสวยจ้องมองใบหน้าหวานของ Hideto แล้วค่อยๆปิดลงรับสัมผัสทั้งมวลที่จะเกิดขึ้นต่อไป ราวกับตอนนี้ไม่ใช่ Hideto อย่างที่เขาเคยพบเจอ คนตรงหน้าเหมือนกับยังไม่มีสติดีเท่าไรนัก ถ้าอย่างนั้น
เขาก็มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นน่ะหรือ
ที่ทำให้ Hideto สบายใจได้?
ความรุนแรงเจือปนกับความสุขถาโถมเข้าซัดระลอกแล้วระลอกเล่า ทำให้เสียงครางหวานดังขึ้นไม่ขาดสาย ในหัวตอนนี้มีเพียงความว่างเปล่า รับรู้เพียงสิ่งที่ถาโถมเข้ามาในกายเท่านั้น เป็นเวลานานกว่าที่ทุกอย่างจะหยุดลง เหลือไว้เพียงสติที่เลือนลางของ Tetsu กับภาพของ Hideto ที่นั่งอยู่บนเตียงข้างกายเขา
แผล
มีเลือดซึมออกมาแล้วนะ
Tetsu กล่าวเบาๆด้วยเสียงที่ค่อนข้างแหบแห้งพลางใช้มือที่แทบไม่มีเรี่ยวแรงสัมผัสแขนอีกฝ่ายเบาๆ ช่างเถอะ
Hideto กล่าวในขณะที่ค่อยๆปล่อยควันบุหรี่ให้ล่องลอยในอากาศ ดวงตาคู่กลมมองตามควันสีขาวจางที่อยู่ไกลและเลือนหายไปในที่สุดอย่างเลื่อนลอย
นี่
Hideto แม้จะรู้ว่า Tetsu เรียกขานอยู่เบื้องหลัง แต่ก็ยังคงนิ่งเงียบ มีเพียงใบหน้าหวานที่แสนเย็นชาเท่านั้นที่หันมามองแฝงแววสงสัย แต่ก่อน
ฉันเองก็เย็นชาไม่ต่างจากนายตอนนี้หรอก เหมือนคนไม่มีหัวใจ ไม่มีใครอยู่ในสายตา ไม่มีใครให้รักให้ชอบเหมือนคนอื่นๆ และไม่ต้องการได้รับความรับจากใคร มันก็เท่ากับว่าตัวเองไม่มีค่าใช่ไหม?
ตอนนั้นฉันคิดเพียงว่าขอให้ไปพ้นๆจากพ่อ จากสังคมเลวๆนี่
แล้วฉันจะเป็นอิสระ ฉันจะสามารถรักใครได้
แต่
มันเหมือนจะสายเกินไป ฉันไม่สามารถรับใครเข้ามาในชีวิตได้แล้วจริงๆ
อยู่ตัวคนเดียวไร้ค่าไปวันๆ
จนวันที่มาพบนาย ดวงตาคู่เรียวสวยหรุบต่ำในขณะพูด ดูท่าสติจะเลือนลางไปทุกที คงเป็นเพราะความอ่อนเพลียก็เป็นได้ ที่ทำให้เขากำลังจมสู่การหลับฝันอีกครั้ง
มันเป็นฉันคนเดียวที่คิดแบบนั้น แต่ฉันก็ไม่ต้องการให้นายคิดแบบเดียวกับฉันหรอกนะ
ตอนนี้ฉันรู้สึกมีค่าอย่างมหาศาลเลยล่ะ
ตั้งแต่เมื่อไหร่นะที่ฉันคิดถึงแต่เรื่องของนาย
ฉันไม่เคยรู้เลยจนกระทั่งมาถึงตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่าตัวเองมีค่า
มีค่าที่รับคนอื่นเข้ามาในชีวิตได้
. และนายก็เป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับฉัน
มันไม่จำเป็นต้องบริสุทธิ์ขาวสะอาดเสมอไป อะไรก็ได้
สีดำก็มีค่าได้เหมือนกัน
บางที ฉันอาจจะรักนายก็ได้ Hideto น้ำเสียงที่พูดเริ่มค่อยลงจนแทบเป็นกระซิบแผ่วในประโยคสุดท้าย แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงได้ยินชัดเจนอยู่ท่ามกลางความเงียบทั้งปวง ดวงตาคู่เรียวที่กะพริบปริบเมื่อครู่ปิดลงเข้าสู่ห้วงนิทรา ทำให้สิ่งที่ Hideto ตั้งใจจะพูดตอบไปหยุดชะงักไว้เพียงที่ริมฝีปาก
ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะดับบุหรี่ลงกับที่เขี่ยบุหรี่ แล้วสาวเท้าเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายในยามบ่าย
สายน้ำจากฝักบัวที่หลั่งไหลชะโลมทั่วกายมอบความชุ่มชื่นและทำให้จิตใจสงบลงอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งๆที่อากาศหนาวชื้นเนื่องจากฝนที่ตกไม่ยอมหยุดเสียที และแม้ว่าผ้าพันแผลจะเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ Hideto ก็ไม่คิดจะเอาออก
หรือเพราะคำพูดของ Tetsu ที่ยังวกวนอยู่ในหัวกันนะ
คนที่ทำให้ฉันปั่นป่วนจนมาถึงตอนนี้ได้
มีแต่นายคนเดียวเท่านั้น Hyde
และหมอนั่นก็เหมือนนายเกินไป
พูดกับตัวเองเบาๆพลางสัมผัสจี้เงินสลักคำว่า Hyde อย่างทะนุถนอม
เวลาผ่านไปไม่นานนัก Hideto จึงเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่งกายในชุดโทนสีเดิมๆ มีเพียงดำกับขาวเท่านั้น ก่อนจะเดินมาทรุดลงกับเตียงข้างกาย Tetsu ที่หลับสนิทอีกครั้ง แต่คราวนี้เขากลับจ้องมองใบหน้าเรียวสวยเนิ่นนานราวกับจะค้นหาอะไรสักอย่าง
ความรู้สึกเต็มตื้นในใจจากคำพูดของ Tetsu ก่อเกิดขึ้น แต่ไม่นานก็ดับวูบลงไปอย่างเหลือเชื่อ
นายไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้หรอก Tetsu
. ความเย็นชาที่เคลือบจิตใจอยู่เป็นเวลานาน ทำให้ความรู้สึกมันตายลงไปนานแล้ว
ฉันรักแต่ Hyde
ฝ่ามือเล็กๆจะเอื้อมปัดผมสีน้ำตาลที่ปรกหน้านั้นออก เผยให้เห็นดวงตาคู่เรียวที่หลับพริ้ม เขาจ้องมองมันเพียงครู่เท่านั้น จึงค่อยผละออกจากร่างที่นอนอยู่ แต่เมื่อเอี้ยวตัวไปทางประตู Hideto ก็พบกับถุงอาหารจากมินิมาร์ทใกล้ๆ วางอยู่บนพื้น คิ้วเรียวสวยเลิ่กขึ้น ก่อนจะพาร่างของตนไปยังสิ่งนั้น
ขนมปังช็อคโกแลตงั้นหรอ
หึ
เดาเก่งนี่ Hideto จ้องมองสิ่งที่อยู่ในมือก่อนจะเผยยิ้มเล็กๆ
หึ
นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่มีคนรู้ใจเขาแบบนี้
นอกจาก Hyde ก็คงมีแต่นายคนเดียวล่ะมั้ง Tetsu
ก้อกๆๆ เสียงเคาะประตูห้องทำให้ความคิดในหัวหยุดลง ดวงตาคู่กลมละจากสิ่งที่อยู่ในมือมาเป็นประตูสีน้ำตาลบานใหญ่ ซักพักกว่าที่ Hideto จะลุกขึ้น ค่อยสาวเท้าเข้าใกล้ประตูห้องแล้วเปิดมันออก เขาพบกับชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อโค้ทสีน้ำตาล ยืนนิ่งจ้องหน้าเขาอยู่ ไม่กล่าวสิ่งใด ทำให้คิ้วเรียวสวยของ Hideto ต้องขมวดมุ่น
ใบหน้าแบบนี้
รู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
. ใช่
เมื่อครั้งที่มีเรื่องที่ผับนั่น หมอนี่เป็น
. เพื่อนของ Sakura สินะ
หึ
สวัสดีครับ
. ไม่คิดจะทักทายผมหน่อยหรอ แต่เอ๊ะ
คุณก็น่าจะรู้จักผมจากเพื่อนสนิทคุณแล้วนี่นา
คิกๆ
ฉันไม่มีความจำเป็นต้องทักทายฆาตรกรอย่างนาย Ken สวนกลับด้วยเสียงแข็ง ทำเอา Hideto ที่ยืนฟังต้องเลิ่กคิ้ว ก่อนจะกลั้วหัวเราะเบาๆในลำคอ ขอบคุณครับ แต่นั่นน่ะ
ผมถือว่าเป็นคำชมที่แสนมีเกียรติเลยล่ะ คิกๆ คำพูดหยอกล้อเล่นดูไม่เอาจริงเอาจังอะไร แต่ดวงตากลมโตที่ช้อนมองกลับแฝงไปด้วยไอกรุ่นแห่งอารมณ์จน Ken ต้องเผลอหลบตา
ราวกับความรู้สึกเกลียดชังที่สั่งสมมานานแสนนานจะแผ่ออกมาจากดวงตาคู่นั้น มันเหมือนกับจะกลืนกินคนรอบข้างเข้าไปด้วย
จู่ๆก็เกิดความกลัวขึ้นมาอย่างกระทันหัน แต่ผู้มาเยือนก็ข่มความรู้สึกในจิตใจนั้นเองไว้ให้นิ่งที่สุด แล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับร่างเล็กๆอีกครั้ง
ใจเย็นๆสิเรา
เจ้านี่ตัวก็เล็กนิดเดียว พิษสงจะมีแค่ไหนกันเชียว
หึ
ทำเป็นพูดล้อเล่นดีนะ
แต่นี่ไม่ใช่เวลามาเล่นแบบนี้นะ คุณน้องชายฝาแฝดของ Hyde
Ken กล่าวเสียงเรียบๆ เบนความสนใจของอีกฝ่ายด้วยชื่อของคนที่เป็นจุดอ่อนของ Hideto ในตอนนี้ ก่อนจะค่อยๆหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมาจากกระเป๋าหลังโดยเลี่ยงไม่ให้อีกฝ่ายที่สนทนาด้วยเห็น
หยุดเรียกชื่อนั้นด้วยปากที่โสมมของนาย
.หือ?
ปากกระบอกปืนสีดำคลับจ่ออยู่เบื้องหน้าทำเอา Hideto ที่พูดยังไม่ทันจบประโยคดีต้องเลิ่กคิ้ว หยุดคำพูดต่อไปไว้ ฉันคิดว่าถ้านายยอมตามฉันมาดีๆ ก็คงไม่ต้องทำแบบนี้ แต่ดูท่าจะยาก
หึ
เร็วเกินกว่าที่จะได้คิดอะไร Ken ก็เข้าจู่โจมอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งด้วยผ้าโปะยาสลบทันทีไม่ให้ตั้งตัวติด ไม่นานนักร่างเล็กๆก็ล้มลงไปนอนกับพื้นเพราะฤทธิ์ยา หึ
ก็ไม่เห็นจะมีพิษสงอะไรเลยนี่นา
ดีแต่ปากก็เท่านั้น Ken กล่าวเหยียดๆก่อนจะอุ้มร่างของ Hideto ออกไป
ดวงตาคู่เรียวที่หลับพริ้มค่อยๆลืมขึ้นเนื่องจากเสียงโหวกเหวกที่เพิ่งจางไปเมื่อครู่ ก่อนจะกะพริบปริบอยู่พัก Tetsu ยันกายลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะส่ายตามองไปรอบๆ
ไม่อยู่
Hideto ไปไหนแล้วล่ะ?
. คิดพลางก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก และก็ต้องสะดุดกับบานประตูที่เปิดอ้าออก จู่ๆก็เกิดลางสังหรณ์ในใจทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวขึ้นมากระทันหัน ร่างบางรีบสาวเท้าเดินไปยังหน้าต่าง
Hideto!!! Tetsu ร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นชายร่างสูงไม่คุ้นหน้ากำลังอุ้ม Hideto ขึ้นรถไป
หมอนั่นเป็นใครกัน?
แล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างที่เขากำลังหลับนะ?
บ้าเอ๊ย!
ไม่ใช่เวลามาคิดอย่างนี้แล้วนะ กล่าวด้วยน้ำเสียงเร่งรีบลนลานก่อนร่างของเจ้าของเสียงจะแต่งกายอย่างลวกๆ แล้วติดตามรถของ Ken ไป
.
Continue Episode 8
|
|
|
