Silent Premonition 8 [YOKAN new Episode]

by akuma sama

 

Episode 8

Akuma Sama

สภาพห้องที่เก่าคร่ำครึมาหลายปี ยังคงมีเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งอยู่ครบทุกอย่างไม่ว่าจะมองไปที่ส่วนใด Sakura ค่อยๆก้าวเดินเข้าไปภายในช้าๆ กวาดสายตาสำรวจไปโดยรอบ …ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนตั้งแต่ที่เขาเข้ามาพาตัว Hyde ออกไปคราวนั้น… เศษโซ่ตรวนที่แตกละเอียดกระจัดกระจายอยู่บนพื้นโดยไม่มีใครมาปัดกวาดเช็ดถู ทั้งตู้และโซฟา รวมถึงอุปกรณ์วาดภาพที่ Hyde เคยได้ใช้วาดและดีไซน์งานเขียนต่างๆให้เขาเมื่อครั้งก่อน มีฝุ่นจับเกาะหนาเตอะ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวในตอนนี้เหลือเพียงแค่อดีตเท่านั้น… ทั้งงานดีไซน์ที่งดงามนี่… ทั้ง Hyde จากไปแล้วด้วยฝีมือปีศาจร้ายตัวนั้น!!…

“จะพอมีอะไรหลงเหลือบ้างไหมนะ…” ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ พลางเดินสำรวจไปทั่วห้องในอพาร์ตเมนท์เก่า ที่ซึ่ง Hyde และ Hideto เคยอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม ที่เขามาที่นี่ก็เพื่อต้องการหาหลักฐานสักอย่าง ที่พอจะมัดตัว Hideto ได้บ้าง… แต่ก็ดูท่าจะหมดหวังเมื่อการตรวจสอบของเขาไม่พบเจอสิ่งใดที่ผิดแปลกไปเลย… มีเพียงข้าวของเครื่องใช้เก่าๆ ตามห้องครัวและห้องน้ำ เสื้อผ้าบางชุดทั้งของ Hyde และอีกคนที่เหลือค้างไว้ในตู้เท่านั้น Sakura ถอนหายใจเฮือกอย่างท้อแท้ ก่อนจะทรุดตัวลงกับเตียงนุ่มที่มีฝุ่นเกาะกรังเต็มไปหมด แล้วกุมขมับอย่างลำบากใจ… ไม่มีอะไรเลยที่จะจับ Hideto ได้อยู่หมัด… Hyde… นายตอนนี้กำลังเฝ้ามองดูตัวฉันที่น่าสมเพชนี่อยู่รึเปล่านะ?… ฉันควรทำยังไงดี? นายที่บริสุทธิ์กลับต้องมาตายทั้งๆที่ไม่มีความผิดอะไรเลย ทุกอย่างเป็นเพราะฝาแฝดอีกคนของนายทั้งนั้น… แต่นายกลับต้องมา… “โธ่เว้ย! ฉันจะทำยังไงถึงล้างแค้นให้นายได้สำเร็จนะ Hyde!…” Sakura ตะโกนร้องออกมาอย่างจนปัญญา… เกมส์นี้จะไม่มีทางจบ ถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง!

Sakura นิ่งงันท่ามกลางความเงียบสงัดโดยรอบห้อง ขณะที่สายตาของเขาหรุบต่ำลงมองพื้นที่ฝุ่นจับอยู่นั้น ก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติตรงใต้ฟูกที่เขานั่งอยู่ ชายหนุ่มเบิกตาเล็กน้อยด้วยความแปลกใจกับกระดาษแผ่นสีขาวที่คล้ายกับซองจดหมายเสียบไว้ มีเพียงปลายกระดาษโผล่มาให้เห็นเล็กน้อยเท่านั้น จากสถานที่ในการเก็บของสิ่งนั้นทำให้ Sakura ขมวดคิ้วอย่างงวยงง ราวกับผู้นำมาไว้ต้องการจะซ่อนไม่ให้ใครได้เห็น เขานิ่งคิดอยู่เพียงครู่ก่อนจะค่อยๆ ดึงแผ่นกระดาษนั้นออกมา แล้วเขาก็พบว่ามันเป็นจดหมายซองหนึ่งที่ปิดผนึกไว้แน่นหนาอย่างดี แต่กลับไม่ได้จ่าหน้าซองถึงใครเลย ด้วยความสงสัยและใคร่รู้ทำให้เขารีบแกะจดหมายนั้นออกอย่างรวดเร็ว พลันตาคู่คมก็ต้องเบิกกว้างกับสิ่งที่ได้เห็น…

“นี่มัน… ลายมือของ Hyde นี่นา…” 


จากการขับรถนำตัวการจากอพาร์ตเมนท์มาไว้อีกที่หนึ่งกินเวลาไปเกือบ 30 นาที การควานหาตัว Hideto ทั่วทั้งเมืองนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ยังนับว่าโชคเข้าข้างเมื่อ Ken ได้เจอกับ Tetsu ซึ่งล่อเหยื่อให้ติดกับเขาโดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย ทำให้การพากึ่งลักพาตัวของ Ken สำเร็จได้ในเวลาอันสั้นกว่าที่เขาคิด นึกว่าจะต้องตามหาเป็นเดือนเสียแล้ว… ที่แท้ก็อยู่ไม่ไกลจากที่อยู่ Sakura เท่าไรนักนี่เอง… เลือกสถานที่ใกล้ๆเพื่อจะได้เล่นงานเพื่อนฉันได้สะดวกสินะ Hideto… และคราวนี้แหละ เรื่องราวทุกอย่างจะได้จบลงเสียที เขาจะโทรเรียกตัว Sakura มาที่นี่เดี๋ยวนี้ล่ะ เพื่อจัดการให้นายต้องจนตรอกสารภาพมาให้ได้… 

Ken ค่อยๆวางร่างบอบบางลงกับเตียงนุ่มอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตื่น ก่อนจะสำรวจทั่วร่างกายของ Hideto เพื่อเก็บอาวุธที่ซุกซ่อนอยู่ออกให้หมด แต่ก็พบเพียงมีดพกเล่มเล็กๆในกระเป๋าหลังเท่านั้น… “ฮึ… นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน… มีดพกนี่น่ะหรอ ที่ฆ่าใครต่อใครมาแล้วน่ะ…” Ken กล่าวอย่างเย้ยหยันก่อนจะซ่อนสิ่งที่เพิ่งค้นตัวได้ไว้ในลิ้นชักข้างๆเตียง หลับอย่างนี้คงไม่รู้เรื่องอะไรหรอก… ตัวบอบบางแค่นี้จะทำอะไรได้ ถ้าขาดอาวุธประจำตัวไปน่ะ… คิดอย่างไม่ใส่ใจอะไรก่อนจะหันหลังให้กับร่างที่นอนอยู่ แล้วถอดเสื้อโค้ทตัวหนาออก แขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าอย่างทะนุถนอม 

Ken เดินมาทิ้งตัวลงกับโซฟานุ่ม พลางจุดบุหรี่สูบอย่างสบายอารมณ์ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคนที่หลับอยู่ เนื่องด้วยเชื่อสนิทใจว่าแผนของตัวเองสำเร็จ เขาปล่อยควันสีหมอกให้ล่องลอยไปตามอากาศ ใช้สายตาคู่รีเล็กจับจ้องไปจนจางหายไปในที่สุด เมื่อผ่อนคลายอย่างเต็มที่แล้ว เขาจึงค่อยคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดเบอร์ของเพื่อนสนิท …Sakura จะต้องแปลกใจกับเรื่องที่เขาจะบอกต่อไปนี้แน่ๆ… ร่างสูงตั้งหน้าตั้งตารอการรับสายของอีกคนอย่างใจจดใจจ่อ จนทำให้เขาละเลยกับร่างเล็กๆ เบื้องหลัง ที่ตอนนี้แต้มยิ้ม ลุกขึ้นนั่งมองเขาอยู่บนเตียงพร้อมกับมีดพกที่หยิบออกมาจากลิ้นชัก…


มือใหญ่หนาที่จับกระดาษทั้งสองข้างสั่นระริกหลังจากที่สายตาคู่คมเลื่อนอ่านตัวอักษรทุกตัวที่ได้เขียนลงไปอย่างละเอียดจนจบ เนื้อความในจดหมายที่เพิ่งสิ้นสุดลงยังวนเวียนหลอกหลอนภายในหัวของเขา กับความเป็นจริงที่ทำเอาเขาถึงกับนิ่งอึ้งพูดไม่ออก …หมายความว่ายังไงกัน?… สิ่งที่ Hyde เขียนทำให้เขามึนงงไปหมด จู่ๆความรู้สึกประหลาดก็ก่อเกิดขึ้นมาในใจอย่างกระทันหัน ทั้งอึดอัดและสลดหดหู่สลับกันไป… นี่น่ะหรือ… นี่น่ะหรือคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ณ ปัจจุบันนี้… ความรู้สึกในใจที่แท้จริงของ Hyde ถูกกลั่นกรองและเขียนเป็นตัวอักษรบนกระดาษจดหมายนี่… ตัวบอกความคิดความอ่านของ Hyde ทั้งหมดคือสิ่งนี้… ทำไมกัน Hyde… ทำไม… 

“บอกทีสิ Hyde… ว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง นายไม่คิดแบบนั้น นายไม่ได้เป็นแบบนั้นใช่ไหม?…” Sakura บ่นพร่ำอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง กับสิ่งที่ได้อ่านมันเกินคาดไปจริงๆ… เขาลงไปนั่งกุมขมับกับพื้นอย่างสับสน ในขณะที่สายตาก็ไม่ได้ละจากกระดาษแผ่นนั้นเลยแม้แต่วินาทีเดียว “ที่ผ่านมาคืออะไรกันนะ?… นายเก็บซ่อนสิ่งที่เขียนในจดหมายนี่ตลอดเวลาจนกระทั่งนายตายไปเลยงั้นหรอ… ถ้าอย่างนั้นทั้งฉันและ Hideto ก็…” ใบหน้าคมมุ่นคิ้วกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่แปลกไป จากทุกทีที่เต็มไปด้วยความแข็งกร้าวและมีอำนาจน่าเกรงขาม ตอนนี้กลับฟังดูสิ้นหวังและท้อแท้จนยากจะเยียวยา… 

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นกระชากสติที่หลุดลอยไปไกลของ Sakura กลับคืนมาจดจ่อที่ต้นเสียงในกระเป๋าเสื้อของตน เขาค่อยๆหยิบมันขึ้นมาดูเบอร์ที่โชว์อยู่ตรงหน้าจอ ก่อนจะกดรับสายด้วยอาการไม่ต่างจากก่อนหน้าเท่าไรนัก “ฮัลโหล…” “Sakura ตอนนี้นายอยู่ที่ไหนน่ะ?” เสียงเรียกชื่อพร้อมกับคำถามที่เปล่งออกมาอย่างรีบร้อนของ Ken สร้างความแปลกใจให้กับผู้รับสายไม่น้อยทีเดียว Sakura มุ่นคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะถามอีกฝ่ายกลับไปในขณะที่กำลังพับซองจดหมายเก็บใส่กระเป๋ากางเกง “ทำไม? มีอะไรรึ Ken โทรมาน้ำเสียงรีบร้อนเชียว ตอนนี้ฉันอยู่ที่… เอ่อ… สำนักงานของลูกค้าที่เขต 2 น่ะ” “บ้าจริง! กว่านายจะกลับอพาร์ตเมนท์ของนายก็ใช้เวลาเกือบ 30 นาทีเชียวนะ” Ken สบถขึ้นอย่างหัวเสียและดูท่าน้ำเสียงเขาจะยิ่งรีบร้อนมากกว่าเดิมเสียอีกจน Sakura อดแปลกใจเสียไม่ได้ จนความสงสัยถึงขีดสุด คำถามที่คิดไว้ในหัวก็เปล่งออกมาเป็นคำพูดให้อีกฝ่ายที่โทรมาได้ยิน “ทำไมรึ?… นายมีอะไรเร่งด่วนงั้นหรอ Ken” 

“มีสิ… มีแน่ นายรีบกลับมาให้ด่วนที่สุดเลยนะ Sakura ก่อนที่หมอนั่นจะ…” “ใช่แล้วล่ะ Sakura… ก่อนที่ผมจะเล่นแกล้งหลับจนเบื่อน่ะสิ” ประโยคที่กำลังกล่าวของ Ken ถูกแทรกขึ้นด้วยโทนเสียงอีกโทนหนึ่งที่ต่างออกไป ทำให้รู้ได้ว่าไม่ได้มีบุคคลเดียวอยู่ภายในห้อง Sakura เบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำพูดแว่วผ่านโทรศัพท์ แม้จะไม่ใช่ระยะใกล้และชัดเจนนัก แต่เขาก็จดจำเสียงนั้นได้เป็นอย่างดีและไม่มีวันลบเลือนจากหัวเด็ดขาด เสียงที่เหมือนกันกับ Hyde… Hideto! “บ้าเอ๊ย! Ken! นายเอาตัวคนๆนั้นมาได้ยังไง เฮ้ยยยย….!!” Sakura ผุดลุกขึ้นจากพื้นด้วยทีท่าและน้ำเสียงที่ร้อนรนราวกับไฟเผาไหม้ภายในกาย แต่คำถามของเขาก็ดูสายเกินไปเสียแล้วที่จะให้อีกฝ่ายตอบกลับ เมื่อเสียงตัดสายโทรศัพท์แล่นเข้าโสตประสาทอย่างชัดเจน เขามองโทรศัพท์ในมือแค่เสี้ยววินาทีก่อนจะขว้างมันแตกกระจาย แล้วรีบมุ่งตรงไปที่อพาร์ตเมนท์ของตนโดยเร็วที่สุด แม้จิตใจในตอนนี้จะอ่อนแอและเหนื่อยล้า แต่เขาก็ไม่มีโอกาสที่จะหยุดพักได้เลย… ความรู้สึกทรมานที่ทำร้ายอยู่ภายในตั้งแต่เมื่อได้อ่านข้อความในจดหมาย ตอนนี้กำลังค่อยๆกัดกินไปเรื่อยๆราวกับเนื้อร้ายที่ไม่มีวันจบสิ้นจนกว่าเขาจะตายไป! โธ่เว้ยย…… Hideto นายจะแย่งอะไรไปจากฉันอีก!!

“กะ…แก… ไม่ได้สลบไปหรอกหรอ!” หลังจากเร่งรีบกดวางสายที่กำลังสนทนากับ Sakura เมื่อได้ยินเสียงที่ทำให้เขาตื่นตระหนก ร่างสูงของ Ken ก็รีบหันขวับไปมองเบื้องหลังทันที ก่อนจะพบกับ Hideto ที่ยืนอยู่ใกล้ๆในระยะประชิดพร้อมกับปลายมีดที่ยกจ่อที่ลำคอของเขา Ken เบิกตากว้างด้วยความตกใจ พลางจ้องมองใบหน้าสวยที่เผยยิ้มหวาน

“แหม… ก็แค่อยากจะทำให้คุณเชื่อเท่านั้นแหละครับ ว่าคนอย่างผมน่ะ ‘ไม่เห็นจะมีพิษสง’ อะไรเลยไง คิกๆ” เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานดังขึ้นหลังจบประโยคก่อนมือเล็กๆจะค่อยๆไล่ปลายมีดวนไปมาบริเวณลำคอ “อืมมม~~~…. ประมาณ 30 นาทีงั้นหรอ… แหม เรามีเวลาเล่นสนุกด้วยกันตั้งเยอะเชียวนะครับ คุณ Ken” “นาย… รู้จักชื่อฉันได้ยังไง?” Ken ถามออกไปด้วยความสงสัย พลางก้าวถอยหลังให้พ้นปลายมีด แต่ Hideto ก็สาวเท้าตามไม่ห่างเช่นกัน “โถๆๆ… นึกว่าจะฉลาดกว่านี้ซะอีก คนอย่างผมมีรึครับที่จะไม่สืบเรื่องของศัตรูให้ละเอียดน่ะ” ดวงหน้าสวยเลิ่กคิ้วกล่าวคำพูดเย้ยหยันอีกฝ่ายไป ตอนนี้ Ken ตกอยู่ในสถานะที่ลำบากเต็มที แม้แต่จะขยับตัวก็ดูจะยากเย็นเสียเหลือเกิน เพราะแม้แต่กระดิกนิ้ว ปลายมีดคมก็จะกดลงที่คอของเขามากขึ้น

“ฉันไม่เข้าใจ…” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยจากปากร่างสูงตรงหน้า ทำให้ Hideto ต้องเลิ่กคิ้วเป็นเชิงสงสัย แต่ก่อนจะได้ถามอะไร Ken ก็เอ่ยต่อ “นายทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน?… นายไม่เคยคิดเลยสินะว่า Hyde ที่ตายไปจะเสียใจแค่ไหนกับการกระทำของนาย?” “ถ่วงเวลาไปก็เท่านั้นแหละ… อย่าพูดถึงชื่อนั้นนะ… นายไม่คู่ควรจะพูด!” Hideto ช้อนมองด้วยดวงตาแข็งกร้าวก่อนจะกดปลายมีดลงที่ลำคอมากขึ้นจนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก รู้สึกได้ถึงเลือดอุ่นที่ค่อยๆไหลออกมาจากปากแผล แม้ไม่มากนัก แต่มันก็ทำให้รู้สึกเจ็บปวดจนต้องร้องออกมาทีเดียว

“เจ็บหรอ….” น้ำเสียงที่แข็งกร้าวเมื่อครู่อ่อนลงจนฟังระรื่นหู แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่คำพูดเท่านั้น จิตใจกลับไม่ได้อ่อนลงสักนิด ความปรารถนาและกระหายในการฆ่ายังคงเดิม… Hideto ไล่ปลายมีดลงต่ำบริเวณช่วงท้อง แล้วยื่นดวงหน้าหวานลงตรงลำคอ ก่อนจะใช้ปลายลิ้นนุ่มรับรสหอมหวานของเลือดที่ค่อยๆไหลซึมออกมาอย่างช้าๆ ในขณะที่ Ken ได้แต่ยืนนิ่งเนื่องจากตกเป็นฝ่ายรองร่างเล็กๆตรงหน้านี่… “ถ้านายถามว่า ‘ทำแบบนี้เพื่ออะไร?’… งั้นฉันจะขอถามนายมั่งนะ… ว่านายมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร? เพื่อใคร?แล้วการตายกับการการมีชีวิตอยู่ต่างกันตรงไหนถ้าไม่รู้ว่าอยู่เพื่ออะไรและเพื่อใคร?…” 

“ต่อให้ฉันตอบไป ฆาตกรเลือดเย็นอย่างนายก็คงไม่เข้าใจอะไรหรอก…” “อ้อหรอ… ความจริงนายก็ไม่รู้ใช่ไหมล่ะ?” Hideto แต้มยิ้มก่อนจะพูดราวกับรู้ทันอีกฝ่าย เขาใช้ปลายมีดเกลี่ยวนไปทั่วลำตัวของ Ken ยังมีเวลาต่อล้อต่อเถียงและเล่นสนุกอีกมากมายกว่าที่ Sakura จะมาถึง… “คนที่มีทุกสิ่งทุกอย่างดีพร้อม จะมาเข้าใจอะไร? ฆาตกรเลือดเย็นงั้นรึ? โฮ่… ฉันจะถือว่านี่เป็นคำชมก็แล้วกันนะ ชมฉันอีกสิ…ไอ้ฆาตกร ไอ้โรคจิต เอาสิ! เพราะตอนนี้นายมันก็ทำได้แค่นี้แหละนะ Ken!! ฮ่ะๆๆๆ” ดวงหน้าหวานกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันก่อนจะหัวเราะลั่นออกมาอย่างสาสมใจ เมื่อเห็นชะตากรรมของคนตรงหน้าในขณะนี้เป็นเพียงแค่ก้อนกรวดที่ไร้ค่าเท่านั้น “นาย…มันบ้า” Ken พูดรอดไรฟันอย่างเดือดดาล พลางมือทั้งสองข้างก็กำหมัดแน่นจนเกร็งสะท้านไปทั้งแขน แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้แล้ว ร่างเล็กหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นปฏิกิริยาโต้ตอบจากอีกฝ่าย… 

“ขอบคุณ… ฉันบ้า… แต่ที่เป็นแบบนี้… ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเพราะใครกันล่ะ… ไม่ใช่เพราะไอ้ Sakura นั่นหรือไง… คนที่แย่งชีวิตของฉันไป คนที่เอาจิตวิญญาณและความรู้สึกทั้งหมดไป และทำให้คนอย่างฉันมีเพียงร่างสวยๆแต่ไร้จิตใจนี่… ทุกอย่างมันเป็นเพราะหมอนั่น!! เพราะหมอนั่นๆๆๆ!!” Hideto ตะโกนลั่นอย่างเดือดดาลก่อนจะใช้มืออีกข้างจับคอเสื้อเชิ้ตดำของ Ken แล้วเขย่าร่างสูงนั่นด้วยความเคียดแค้นที่ฝังแน่นจนอยากจะลบเลือน… อารมณ์และความรู้สึกที่แปรปรวนได้อย่างง่ายดายเนื่องมาจากการที่ต้องอยู่อย่างเดียวดาย…สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป ความรู้สึกที่เจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจนตายด้านและเย็นชา มันกลับคืนมาไม่ได้อีกแล้ว…

“เหอะ… นายนั่นแหละที่เอาทุกสิ่งทุกอย่างของ Sakura ไป!!! นายมันเป็นไอ้ปีศาจร้ายที่คอยรังควานเขา! นายมันก็แค่ไอ้คนช่างริษยาที่เห็น Hyde กับ Sakura รักกันก็เท่านั้น!!! Hyde น่ะ… ไม่ได้รักนายเลยซักนิด ได้ยินชัดเต็มสองหูมั้ย!!! นายมันบ้าไปเองคนเดียว Hyde น่ะ รัก Sakura!! ฉันได้ยินกับปาก Hyde เอง มันต่างกับนายที่คิดเองเออเอง เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะนายเท่านั้น แกมันไอ้ฆาตกรที่ฆ่าได้แม้กระทั่งพี่น้องในสายเลือด!!” Ken ตะโกนลั่นด้วยความเดือดดาลแม้รู้ทั้งรู้ว่าการหลุดคำพูดที่ไม่สมควรไปทำให้เขาเสี่ยงต่อการตกอยู่ในอันตรายมากขึ้นหลายเท่าตัว แต่เนื่องด้วยถูกแรงโทสะถูกกระตุ้นจากประโยคของอีกฝ่าย ทำให้เขาไม่สามารถที่จะนิ่งเฉยได้อีกต่อไป… ความโมโหบดบังให้เขาไม่เห็นสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นกับร่างเล็กๆตรงหน้า ในมือที่กำมีดอยู่สั่นระริกจนเขารู้สึกได้ ดวงหน้าหวานจากที่เคยช้อนมองอย่างหยิ่งยะโสและแฝงไปด้วยดวงตาอาฆาตร้ายกาจ ตอนนี้ก้มลงต่ำเห็นเพียงผมสีดำน้ำตาลสะท้อนกับแสงไฟเท่านั้น… เกิดอะไรขึ้นนะ?… แต่ยังไม่ทันที่คำถามของเขาจะหลุดออกมาเป็นคำพูด เขาก็ต้องร้องออกมาด้วยเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บซ่านอย่างแรงบริเวณท้องจนต้องลงล้มไปนอนขดกับพื้น เมื่อสายตาคู่เรียวก้มลงมองสิ่งที่เกิดขึ้นเขาก็พบกับบาดแผลลึกที่เลือดสีแดงข้นค่อยๆไหลซึมออกมา 

“อั่ก!!…” Ken ร้องพลางกดบาดแผลแน่นเพื่อห้ามเลือด แม้รู้ว่ามันจะไม่ได้ผลเท่าไรก็ตาม ดวงตาคู่เรียวที่ปรือใกล้ผิดเนื่องจากพิษบาดแผลจ้องมองคนตรงหน้าที่ยืนถือมีดเปื้อนเลือดจากการทำร้ายเขา แต่ Ken กลับเจอกับความรู้สึกที่แปลกประหลาดต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง จู่ๆก็สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกของสายตาคู่สวยคมที่จ้องมองไม่ละจนห้ามไม่ให้กายสั่นไม่ได้ Hideto นิ่งเงียบไม่พูดอะไรแล้วเดินย่างเท้าเข้าใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ Ken ก็ได้แต่ถอยหนีด้วยความยากลำบาก จนท้ายที่สุด Hideto ก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆกายคนที่ตนทำร้าย จ้องมองสีหน้าหวาดกลัวนั้นอยู่เพียงครู่ก่อนจะหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ “เลิกเก๊กได้แล้วสินะ… นายรนหาที่เองแท้ๆ ที่จริง… ก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้หรอกนะ ฉันยังอยากเล่นสนุกกับนายอีกตั้งเยอะแยะในฐานะที่นายรู้จักกับ Sakura… แต่…” น้ำเสียงเรียบเรื่อยเย็นชากล่าวออกไป พลางปลายนิ้วก็ลูบไล้ใบหน้าอีกฝ่ายเบาๆ แต่จู่ๆ Hideto ก็สงบปากลงทั้งๆที่ยังพูดไม่จบ ก่อนจะตะโกนลั่นออกมาอีกครั้ง แปรเปลี่ยนจากความเยือกเย็นเมื่อครู่ กลายเป็นโทสะร้อนแรง “เพราะนาย!!! เพราะนาย!!……. หยุดพูดถึงชื่อ Hyde นะ!!!!!!!! มีฉันเท่านั้น!! ฉันเท่านั้นที่เรียกได้ ฉันเท่านั้นที่ได้สัมผัสเขา ฉันเท่านั้นๆๆ!!! ไม่ใช่มัน ไม่ใช้ไอ้บ้านั่น!! คนที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน คนที่ทำให้ชีวิตของฉันมีอยู่ได้ คนที่สำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งมวล…มันเอาไปจากฉัน!!!” มือที่กำมือแน่นยกขึ้นแทงอีกฝ่ายอย่างรัวด้วยความบ้าคลั่ง ทั้งความเจ็บปวดและความแค้นที่ฝังแน่นระบายออกทางคมมีดที่ขยับไม่ยั้ง เรื่องราวจากอดีตที่ควบมาจนถึงปัจจุบัน ในตอนนี้ราวกับคลื่นซึ่งมองไม่เห็นที่ปั่นป่วนวกวนอยู่ในหัว กว่าจะรู้สึกตัวและชะงักมือที่กำมีดแน่น ร่างสูงของอีกฝ่ายก็นอนแน่นิ่งไปเสียแล้ว…

Hideto นั่งหอบหายใจถี่ด้วยความเหนื่อยจากแรงระเบิดอารมณ์เมื่อครู่ ก่อนจะค่อยๆยันกายลุกขึ้นยืน มองร่างของ Ken ที่แน่นิ่งไม่ไหวติงด้วยสายตาที่แปรเปลี่ยนกลับมาเป็นเย็นชาเช่นเดิม แล้วลากเก้าอี้หน้ากระจกที่อยู่ไม่ห่างนักเพื่อจะได้นั่งมองใบหน้ายามจมในห้วงนิทราตลอดกาลได้อย่างถนัดตา ขาเรียวยกขึ้นไขว้กันในท่าไขว่ห้าง พลางใช้มือเท้าคาง ทอดสายตามองด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม ไม่นานนักเสียงทุ้มหวานก็เปล่งออกมาเป็นท่วงทำนองเพลง… 

ปลายนิ้วที่ยังคงกระดิกอยู่ของร่างที่เบื้องล่างทำให้ Hideto ต้องหยุดเสียงเพลงจากปากลงก่อนจะเลิ่กคิ้วอย่างประหลาดใจ “ยังไม่ตายหรอเนี่ย…” ดวงหน้าสวยว่าด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะลุกจากเก้าอี้ ถอยหลังออกมาให้ห่างจากร่างนั้นพอประมาณ ก่อนจะหยุดยืนมองด้วยสายตาหยามเหยียดอยู่ครู่ก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะออกไป “ฮ่ะฮ่ะ… คุณประเมินค่าผมต่ำจังนะ ที่บอกว่าผมไม่มีพิษสงอะไรน่ะ… ที่นี้รู้รึยังครับ รึว่าตอนนี้หูคุณก็ไม่ได้ยินอะไรแล้ว? ดูสิๆ…เลือดไหลซะเยอะเชียว อา… สวยจริงๆ…” ว่าพลางเลียริมฝีปากในขณะที่ดวงตาคู่กลมก็จ้องมองเลือดสีแดงเข้มราวกับไวน์แดงรสเลิศน่าลิ้มลอง ไม่นานนักมือเล็กๆก็ไล่เลื่อนลงยังรองเท้าบูทสูงที่ตนใส่แล้วค่อยๆหยิบปืนเก็บเสียงขนาดเล็กที่เขาใส่มันไว้ออกมา เล็งตรงไปยังร่างที่ใกล้หมดลมหายใจ “ผมจะให้คุณ… ได้รับบทเรียนอันมีค่าที่คุณไม่สามารถเรียนรู้มันได้ตลอดชีวิต… โทษฐานที่ประเมินค่าคนอย่างผมผิดไป…” ประโยคสิ้นสุดลงพร้อมๆกับปืนที่ลั่นออกไป… ไม่มีทั้งเสียงปืนและเสียงร้องจากร่างที่นอนอยู่บนพื้น มีเพียงกายที่แน่นิ่งและปลายนิ้วที่ขยับก่อนลมหายใจผะแผ่วจะสิ้นสุดไป… “บ๊าย บาย…” 

“ปัง!!!” เสียงประตูเปิดออกด้วยความเร่งรีบพร้อมๆกับร่างของชายหนุ่มร่างสูงที่วิ่งกระหอบกระหืดสุดชีวิตหยุดยืนอยู่หน้าประตู เขาเบิกตาคมกว้างอย่างตกตะลึงกับภาพที่ตนเห็น… ภาพของเพื่อนรักที่ลงไปนอนกับพื้นพร้อมๆกับกองเลือดสะท้อนอยู่ในดวงตาทำให้เขาแทบทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้น… มันสายเกินไปเสียแล้ว Sakura… ในเมื่อนายปกป้องอะไรไม่ได้สักอย่าง… ก็จงสูญเสียไปซะเถิด… เสียงแห่งความคิดก้องอยู่ในหัวไม่อาจลบเลือน… เขายกมือขึ้นกุมศีรษะด้วยอาการช็อคก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองตัวการที่ตนก็รู้อยู่ว่าใคร… 

Hideto เลิ่กคิ้วมองกลับก่อนจะเจือยิ้มชัยชนะให้กับอีกฝ่าย ทั้งสายตาเย้ยหยันจากตากลมๆนั่น… รอยยิ้มกริ่มบนใบหน้าเคล้าเสียงหัวเราะร่าอย่างสุขใจมันทำให้เขาแทบเป็นบ้า… ไม่… ใบหน้าแบบนั้น… ไม่ใช่ Hyde อีกต่อไปแล้ว!!! ไม่ใช่!! มันเป็นไอ้ฆาตกรที่ฆ่าทั้งคนที่เขารักและเพื่อนของเขา!!!!!! Sakura วิ่งตรงเข้าไปหาร่างเล็กๆก่อนจะกระชากคอเสื้อบีบลำคอระหงส์แน่น ด้วยความเคียดแค้นกับการสูญเสียที่เกินจะรับไหวทำให้เขาคลุ้มคลั่งคุมสติไม่อยู่ แต่แม้จะเพิ่มแรงบีบจนหายใจลำบากเพียงใด Hideto ก็ยังคงหัวเราะร่าอย่างสาสมใจอยู่ พลางใช้ดวงตาคู่กลมจ้องปะทะกับอีกฝ่าย น้ำเสียงนุ่มที่ขาดห้วงเพราะความอึดอัดจากการขาดอากาศเอ่ยออกไป “ฮ่ะฮ่ะ… ต้องแบบนี้สิ… มองฉันด้วยสายตาแบบนั้น… เคียดแค้นไปอีก…นายกับฉัน… ตอนนี้มันก็สูญเสียเท่ากันแล้วนี่นะ…” “หยุดพูดนะ!!!!!!ฉันจะฆ่าแก” Sakura พูดด้วยน้ำเสียงรอดไรฟันก่อนจะตวัดตามองราวกับสัตว์ป่ากระหายเหยื่อ “อ่ะ…จะฆ่าฉันงั้นหรอ… นายต่างหากล่ะ… ที่… จะตายก่อนฉัน…” แม้ตอนนี้แทบจะไม่หลงเหลือลมหายใจ แต่ Hideto ก็ยังคงเจือยิ้มอยู่ไม่คลาย เขาค่อยๆเลื่อนปืนในมือขึ้นก่อนจะยิงเข้าที่ท้องด้านซ้ายของอีกฝ่าย ทำให้ Sakura ปล่อยมือที่บีบรัดลำคอแน่นออก ร่างสูงร้องลั่นด้วยความเจ็บก่อนจะล้มลงไปนอนขดอยู่กับพื้น ในขณะที่ Hideto ก็ไอโคลกจนตัวโยนเช่นกัน แต่ดูท่าว่าร่างเล็กจะได้เปรียบในการตั้งตัวมากกว่า เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะสาวเท้าเดินเข้ามาหาร่างของใบหน้าคมที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ

“ใช่แล้ว… มันต้องลงเอยแบบนี้แหละ Sakura… ทุกสิ่งทุกอย่างใกล้จะจบลงแล้ว…” Hideto กล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งก่อนจะขึ้นคร่อมร่างสูง โน้มหน้าลงใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ผะแผ่วเนื่องจากความเจ็บปวด แล้วใช้ปลายลิ้นลากโลมตั้งแต่แก้มเรื่อยลงมาจนถึงใบหู เขากัดมันอย่างแรงจนคนที่อยู่เบื้องล่างร้องออกมา จากนั้นริมฝีปากที่ช่ำชองจึงขยับเปล่งคำพูดด้วยเสียงกระซิบแผ่ว “หึ… Hyde เคยทำแบบนี้ให้นายรึเปล่า… เคยคร่อมนายแบบนี้ไหม? เขาใช้ปากสวยๆสัมผัสอะไรต่อมิอะไรของนายรึเปล่าล่ะ?… ฮ่ะๆๆ” Hideto กลั้วหัวเราะราวกับคนเสียสติก่อนจะเลื่อนมือลงยังบาดแผลจากกระสุนปืนที่ท้องของอีกฝ่าย แล้วกดมันลงไปอย่างแรงจน Sakura ร้องเสียงหลง นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดจนเกินพรรณนา “คิกๆ… เจ็บมากสินะ งั้นจะช่วยให้ลืมความเจ็บซักแป๊บล่ะกัน” ว่าจบริมฝีปากอิ่มก็เข้าประกบจูบทันที สอดแทรกปลายลิ้นอุ่นโดยทั่วอย่างชำนาญและช่ำชองจนทำให้ Sakura ลืมความเจ็บปวดไปได้ชั่วขณะ ไม่นานนัก Hideto ก็ถอนริมฝีปากออก จ้องมอง Sakura ที่นิ่วหน้าอย่างสุขใจ… “ทีนี้… ยังเห็นฉันเป็น Hyde อีกไหมล่ะ?… หึ… เท่ากับว่าเราสูญเสียเท่ากันแล้วนะ นายไม่เหลือใคร… ฉันเองก็เหมือนกัน… เราไม่มีอะไรแตกต่างกันซักนิด รักและปรารถนาคนๆเดียวกัน… แต่… นายกลับแย่งทุกสิ่งทุกอย่างของฉันไป… ใช่… มันก็ถึงคราวของฉันบ้างแล้วที่ทำให้นายสูญเสียทั้งหมดด้วย…” ว่าจบปลายลิ้นก็ลากเลียตั้งแต่สันคางระเรื่อยมาและหยุดอยู่ตรงซอกคอ Hideto ใช้ปากขบเบาๆเพื่อให้เกิดรอยแดงขึ้น จากนั้นเขาจึงเงยหน้าขึ้นอย่างมีชัยชนะ… 

“คิกๆ… เอาล่ะ… นายจงเลือกซะนะ Sakura ระหว่าง… นายจะแจ้งตำรวจเพื่อให้พวกเขาจับฆาตกรอย่างฉันมาลงโทษ หรือ… นายจะเลือกแก้แค้นฉันด้วยตนเอง… เลือกเอาสิ… ก่อนที่สติอันน้อยนิดของนายจะดับลง… เกมส์นี้มีอยู่สองทาง ว่าแต่… ทางไหนจะถูกใจนายกันล่ะ Sakura…” Hideto ว่าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางใช้ฝ่ามือเล็กๆเกลี่ยไปตามแผ่นอกของอีกฝ่าย ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วสาวเท้าห่างจากร่างสูงที่นอนอยู่ไปเรื่อยๆ… Sakura จ้องมองด้วยสายตาพร่ามัวไม่ลดละ แต่ตอนนี้กำลังของเขาถูกริดรอนลงไปจนแทบไม่เหลือแล้ว… แต่.. เกมส์นี้ เขาจะต้องเป็นคนปิดฉากเอง!! พร้อมกับการล้างแค้นคนๆนี้ด้วย!!!!…

“หึ… ต้องไปแล้วนะ… ขอให้พระเจ้าส่งคนมาช่วยนายก่อนที่เลือดจะไหลหมดตัวตายแล้วกัน… Sakura แล้วเจอกัน” Hideto บิดลูกบิดแล้วเปิดประตูอ้าออกก่อนจะหันมาพูดด้วยสีหน้าเจือยิ้มไม่สร่าง…. ‘แล้วเจอกัน’ … มันแน่นอนอยู่แล้ว Hideto!!!! ฉันจะล้างแค้นนาย… ให้สาสมกับทุกสิ่งทุกอย่างที่นายทำกับฉัน!!…. Sakura ช้อนมองเพดานด้วยตาที่พร่ามัว… ทุกอย่างรอบข้างค่อยๆมืดลงราวกับเข้าสู่ช่วงเวลากลางคืน… ลมหายใจผะแผ่วน้อยลงทุกขณะ… นี่… นี่เขากำลังจะตายงั้นหรือ?….


ร่างเล็กๆรีบสาวเท้าเดินลงบันไดหนีไฟไปอย่างรวดเร็วพลางถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปื้อนเลือดออก เปลี่ยนใส่เป็นเชิ้ตสีดำที่เขาหยิบติดมือมาจากห้องของ Ken ด้วย ก่อนจะหยุดฝีเท้าลงเมื่อถึงบันไดขั้นสุดท้ายที่จะก้าวลงสู่พื้น Hideto เงยหน้าขึ้นมองตำแหน่งห้องที่เกิดเหตุนั้นก่อนจะกลั้วหัวเราะเบาๆ “อีกไม่นานแล้วสินะ…” เขาพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแผ่วก่อนจะสาวเท้าออกจากตัวตึกมากขึ้นเรื่อยๆ 

รถคันสีดำที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงหยุดจอดตรงหน้าร่างเล็กๆ ทำเอาคนที่กำลังเดินอยู่ชะงักฝีเท้า ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองภาพคนขับที่ค่อยๆปรากฏชัดขึ้นเมื่อกระจกสีดำสนิทเลื่อนลง… Tetsu… ใบหน้าของผู้ที่อยู่ในรถดูมีสีหน้าตื่นตระหนกไม่น้อย แต่เมื่อเห็น Hideto ที่เดินออกมาด้วยทีท่าปกติก็ทำให้คลายความกังวลใจลงไปได้บ้าง “รีบขึ้นมาเถอะ!” Tetsu รีบพูดไม่รอช้าก่อนจะกวักมือเรียกอีกฝ่าย แต่ Hideto ยังคงสาวเท้าเดินอย่างช้าๆจนถึงประตูรถแล้วค่อยเข้าไป

“นาย… เป็นอะไรมากรึเปล่า” Tetsu หันมาถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่เขาขับเคลื่อนรถออกจากอพาร์ตเมนต์นั้นไกลพอสมควรพลางหันมองใบหน้าสวยที่นิ่งเรียบตั้งแต่ขึ้นรถมาเป็นระยะ ดูเหมือนว่าคำถามของเขาจะไม่ได้ผ่านเข้าหูของร่างเล็กข้างกายแม้แต่น้อย ดวงตาคู่กลมจ้องมองไปเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะหยั่งถึง ทำให้เขาเลิกตั้งตารอคำถามเมื่อครู่แม้ว่าจะอยากรู้สักแค่ไหนก็ตาม… ช่างเถอะ… แค่ Hideto ปลอดภัยมาก็ดีแล้ว… “เอ่อ… นายอยากไปที่ไหน” หลังจากที่นิ่งเงียบไปพัก Tetsu ก็หันมาถามอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ดวงตาที่เหม่อมองออกไปปรายตามาทางเขา ทำให้รู้ว่าได้ยินคำถามชัดแจ้ง Hideto ค่อยๆเอนกายพิงพนักนุ่มๆ นั่งไขว่ห้างในท่าสบายก่อนจะตอบไป

“ทะเล…” 

“หือ?” Tetsu หันมามองด้วยความแปลกใจ เขาจ้องมองยังดวงตาคู่กลมที่หรุบลงต่ำราวกับจะปิดลงผ่อนคลาย เพื่อค้นหาความรู้สึกที่แฝงอยู่ในคำพูดเมื่อครู่นั้น… ไม่เข้าใจ… Hideto ดูแปลกๆไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เพราะอะไรนะ?… เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?… ความใคร่รู้และสงสัยในใจมีมากเสียจนตัวเขาเองแทบเก็บไว้ไม่อยู่ ใจหนึ่งก็อยากจะถาม แต่ก็กลัวกับใบหน้าและคำตอบที่ได้รับกลับมาหลังจากเอ่ยปากไป… 

“ทะเลที่ไหนก็ได้ แล้วแต่นาย” Hideto พูดย้ำอีกรอบก่อนจะค่อยๆปิดตาลงเพื่อพักผ่อน ก่อนจะเริ่มต้นเปิดฉากเกมส์เดิมพันระหว่างเขากับ Sakura ที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า… ใช่… ทุกสิ่งทุกอย่างใกล้จะถึงจุดจบแล้วสินะ… อีกไม่นานหรอก… ความคิดที่โลดแล่นหลังม่านตาที่ปิดลงดำเนินต่อไปในขณะที่รถสีดำสนิทเคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็วเพื่อมุ่งตรงไปยังจุดหมาย….


Continue Episode 9