Yokan~Pre-tragedy 

by akuma sama

 

before the point of maddening
I yearn for you always be by my side
so I'll never be separated from you
colored by the sin raining down incessantly 
in the dried path keep on wandering 
this love is touched by no one 
I fear that it is a turning against God

 

จุมพิตที่เร่าร้อนรุนแรง ปลายลิ้นอุ่นอาบไวน์รสดีสอดแทรกลุกล้ำโดยทั่ว ลำแขนเรียวเล็กกระหวัดร่างบางเสมือนตนขึ้นแนบชิด แม้รู้ดีว่าผู้อยู่ในอ้อมแขนไม่ยินยอม พยายามต่อต้านสุดกำลัง น้ำสีแดงเข้มชะโลมไปทั่วลำคอระหงส์และแผ่นอกขาวเนียน ก่อนที่ฝ่ายรุกจะค่อยถอนริมฝีปากออกช้าๆ จ้องมองลึกเข้าไปยังดวงตาคู่กลมโตของคนตรงหน้าด้วยแววเวิ้งว้าง…และเย็นเยียบ…



“Hideto…ปล่อยฉันไปเถอะ…ขอร้องอย่างขังฉันไว้อย่างนี้เลย” เสียงที่ตอบดูสั่นพร่าอ่อนเพลีย ร่างผู้พูดนั่งหอบอยู่กับพื้นห้องพร้อมกับดวงหน้านวลเล็กฉาบสีแดงระเรื่อเนื่องด้วยฤทธิ์ไวน์และห้วงอารมณ์ที่ก่อเกิดขึ้นโดยการรุกเร้าของอีกฝ่าย Hideto หรี่ตาคู่สวยเสมือนกันจ้องมองพลางเอียงคอเล็กน้อย เชยคางดวงหน้าหวานขึ้นก่อนจะโน้มลงให้ริมฝีปากอิ่มแนบชิดหน้าผากเนียน



“หึ…ไม่มีทางหรอก Hyde… ฉันไม่ให้นายไปไหน…นายเป็นของฉัน…เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น จะไม่ให้ใครแตะต้อง รวมทั้งไอ้ Sakura นั่นด้วย…” Hideto พูดเสียงรอดไรฟันออกมาข้างหูชัดเจน ก่อนจะกอดรัดร่างบอบบางของแฝดพี่ให้แน่นยิ่งขึ้นจนเจ็บร้าวเพิ่มไปอีก ร่างในอ้อมแขนกัดฟันแน่น ไม่ให้มีเสียงร้องครางแสดงอาการให้ได้ยิน มีเพียงมือเรียวเล็กซึ่งกำเสื้อเชิ้ตอีกฝ่ายเท่านั้นที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดี



“ทำไม!!…ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยหล่ะ!! หยุดทำแบบนี้เถอะ นายจะขังฉันอยู่ที่แมนชั่นนี่ตลอดไปไม่ได้นะ!!!ปล่อยฉัน Hideto!!!…!” เสียงพูดพร่ำสงบลงเมื่อมือคนตรงหน้าบีบคางได้รูปแน่นหยุดคำพูด มีเพียงสายตาที่ฉายแววโทสะร้อนแรงจ้องมองมาแทนประโยคที่จะเอ่ยต่อไป Hyde นิ่งงันไปด้วยความหวาดกลัว…ดวงหน้าหวานซีดเผือดลงทันตา



“ตอบฉันมาก่อนสิ Hyde …ว่าทำไม… ทำไมน้า? ทั้งๆที่ฉันพูดกับนายไปเป็นพันเป็นหมื่นรอบ…พูดว่า ‘รัก’ กับนาย…ด้วยความรู้สึกจากใจของฉันนี่!!จากใจจริงดวงนี้!!!…ทำไมนายถึงรับมันมาไม่ได้…ทำไมนายถึงคอยจะปฏิเสธความรู้สึกที่ฉันมีต่อนาย…ตอบมาเซ่!!!!!!!” ว่าพลางบีบไหล่บางแน่นแล้วเขย่าร่างแฝดพี่ตรงหน้าอย่างแรง 



ผู้ถูกคาดคั้นนิ่งงันไม่ยอมพูดทำให้อีกฝ่ายหมดความอดทนรอฟังคำตอบ ลำแขนเรียวเล็กของผู้ถามยกขวดไวน์ข้างกายขึ้นก่อนจะเทราดเรือนร่างบางของ Hyde แล้วกดร่างนั้นลงกับพื้นห้อง ฉีกเสื้อเชิ้ตตัวบางที่ชุ่มน้ำรสเลิศออกโดยที่อีกฝ่ายก็ปัดป่ายต้านการกระทำนั้น…



“พอที!!!ไม่นะ!Hideto…อย่าทำแบบนี้กับฉัน…อย่า…โอ๊ย!!” คำพูดห้ามปรามทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงแสดงอาการเมื่อฝ่ายตรงข้ามใช้ปลายเล็บกรีดลำตัวบางเล็กของ Hyde โดยแรง ผู้กระทำจ้องมองดวงหน้าสวยที่มุ่นคิ้วด้วยความเจ็บนานเป็นครู่ก่อนจะโน้มกายของตนลงทาบทับ ปลายลิ้นอุ่นลามเลียร่างที่ถูกชะโลมด้วยไวน์นั้นโดยทั่วพร้อมกับฝ่ามือนุ่มซึ่งเลื่อนขึ้นรวบข้อมือเรียวเล็กไว้ไม่ให้ดิ้นหลุดได้ 



“ร้องออกมาสิ…ปลดปล่อยซะ…ก่อนที่ฉันจะทำร้ายนาย…ไปมากกว่านี้ รักฉันซะ…รักฉันนะ Hyde” เสียงกระซิบแผ่วข้างหูก่อนจะจูบขบเม้มโดยแรง ลำแขนเรียวของผู้รุกยกร่างบางที่เกรงต้านของแฝดพี่ขึ้นแนบชิดผิวกายเบียดแน่นจนแทบเป็นร่างเดียวกัน ความอึดอัดร้อนเร่าพลุ่งพล่านแทรกขึ้นในความรู้สึกหวาดหวั่น เสียงครางครวญดังชัดเจนข้างหูของร่างฝ่ายน้องยิ่งกระตุ้นเร้าให้โซ่พันธนาการแห่งอารมณ์เร้นได้รับการปลดเปลื้องจนหมดสิ้น กลิ่นกรุ่นจากไวน์ที่อาบทั่วเรือนร่างบางเบื้องล่างพร้อมกับรสชาติที่สัมผัสไปพร้อมกับแผ่นผิวเนียนโดยปลายลิ้นนุ่มที่ซอกซอนไปทั่วกระชากสติให้หลุดลอยไปไกล รับรู้เพียงความสุขภายในห้วงเวลานี้เพียงเท่านั้น



….เพราะอะไรนะ???….เขาถึงหยุดการกระทำนี้ไม่ได้….ทุกครั้ง… ยังไงๆความสัมพันธ์ของเขากับ Hideto เป็นเพียงพี่น้องกันเท่านั้น…ทั้งๆที่ไม่ได้รัก…แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่จะขัดขืนหรือโต้แย้ง… กลัว…กลัวแววตาคู่กลมสวยที่เหมือนกันนั่น… แววตาที่ว้าเหว่…โหยหา…เย็นเยียบและโหดร้าย… ทุกสิ่งทุกอย่างปนเปกันอย่างน่าประหลาด ราวกับว่า…พร้อมที่จะกอดเขาให้แหลกคามือด้วยความปรารถนาที่มากล้นและทำลายเขาให้เป็นชิ้นๆได้ในเวลาเดียวกัน…



Hideto จ้องมองดวงหน้านวลล้อมกรอบผมลอนสีดำยาวเบื้องล่างตนอย่างใช้ความคิด มือนุ่มยังคงลูบไล้เรือนร่างโดยทั่วไม่ให้ห้วงอารมณ์ที่เริ่มก่อเกิดขึ้นหยุดลง… ก่อนจะค่อยๆโน้มศรีษะของตนลงใกล้ พรมจูบทั่วใบหน้าเบาๆอย่างอ่อนโยนจนอีกฝ่ายรู้สึกแปลกใจกับการกระทำที่แตกต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง… 



“รัก…รัก…รัก…Hyde ฉันรักนายนะ… คำๆนี้ ฉันต้องบอกนายกี่ครั้ง…อีกซักกี่รอบ… นายถึงจะรู้จะเข้าใจ ทำยังไง…ฉันควรจะทำยังไงล่ะ…ทำได้แค่เจ้าของร่างนายเท่านั้น… ความปรารถนาที่แท้จริงของฉัน…ไม่เคยเป็นความจริงเลยซักครั้ง…ความหวังลมๆแล้งๆ…มันคงเป็นได้แค่นั้นใช่ไหม…??…ใช่รึเปล่า??…ตอบให้ฉันได้ยิน…ได้ยินเสียงที่นุ่มนวลของนาย…ตอบสิ…ตอบ” เสียงกระซิบสั่นพร่าราวกับร่ำไห้เอ่ยขึ้นเบาๆ ลำแขนกระชับกอดร่างอีกฝ่ายให้รู้สึกอุ่นร้อนยิ่งขึ้น…อย่างน้อยก็จะได้รับรู้ว่า…คนที่รักยังคงอยู่ข้างๆไม่ไปไหน… ใบหน้าผู้ถามซุกลงกับไหล่บางก่อนจะเงียบลงทั้งการกระทำและคำพูดต่างๆ Hyde นิ่งอึ้งด้วยความสับสนอยู่ครู่ ดวงตาคู่สวยหรี่มองด้วยแววเจ็บปวดพลางกอดร่างแฝดน้องของตนเหมือนเป็นการปลอบประโลม…หากแต่ว่า…ไม่ได้ทำให้ผู้ถามรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย…ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร…แต่…แต่เขาก็ให้ไม่ได้…ในเมื่อความรู้สึกภายในใจมันสวนทางกับความปรารถนาของ Hideto เสียแล้ว… แล้วมีทางไหนที่จะให้เลือกได้หล่ะ… มันไม่มีคำตอบแล้วสำหรับคำถามนี้… ฉันต่างหากใช่ไหม…ที่ควรจะถามว่า…ควรทำยังไง…?



“Hideto…ฉัน…ฉัน….ขอโทษ” ร่างเล็กที่ได้ฟังชัดเต็มสองหูเงยหน้าขึ้นมองนิ่งตรง… คำพูดจากริมฝีปากสวยนั่น…ทำไมถึงได้เจ็บปวดแทบบ้าขนาดนี้นะ!!!…ไม่นะ…ต้องพูดว่ารักสิ!…รักฉันเท่านั้น…รักๆๆๆ…ฉันไม่ยอมให้นายไปไหน…ต้องอยู่ข้างๆฉัน…อย่าปฏิเสธความรู้สึกฉันแบบนี้สิ Hyde…!!!



“…ฉัน…จะทำร้ายนาย…” เสียงเข้มชัดรอดไรฟันเปล่งออกมาทำให้ดวงหน้าแฝดพี่ซีดเผือดลงถนัดตา… Hyde พยายามถอยห่างจากร่างเบื้องบนด้วยความหวาดกลัว… แต่อีกฝ่ายก็ยึดกายของเขาไว้แน่นจนยากจะหนีได้ จึงทำได้แค่เพียงดิ้นรนปัดป่ายอยู่ในอ้อมกอดที่เกี่ยวพันร่างเขาอยู่เพียงเท่านั้น



“….ยะ…อย่า…Hideto…” 



“เอาสิ…ขอร้องฉันสิ…อ้อนวอนสิ Hyde อ้อนวอนให้ปล่อยนายไป หรือนายจะพยายามหนีฉันไปเองล่ะ…หือ??? … ฉันไม่ได้โหดร้าย… แต่นายต่างหากที่ทำให้ฉันเปลี่ยนเป็นแบบนี้…หึ…เอาเลย Hyde ดิ้นสิ หนีฉันสิ… ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่านายจะไปไหนได้… อยู่เฉยๆดีกว่าน่า…นะครับ…พี่ชายฝาแฝดที่น่ารัก คิกๆ” ว่าพลางอุ้มร่างบางที่ดิ้นรนต่อต้านขึ้นก่อนจะปล่อยลงบนพื้นเตียงนุ่ม มือเรียวของฝ่ายรุกคว้าหยิบเนคไทที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ ผูกมัดข้อมือเล็กของ Hyde ไว้แน่นติดกับหัวเตียง เสียงหัวเราะใสๆของร่างเบื้องบนดังขึ้นราวกับสนุกและพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้



“พอ…ฮึก…ไม่นะ…Hideto อย่าทำแบบนี้กับฉัน…อย่าทำแบบนี้…ฮึก…พอซะที…พอ!!” Hyde อ้อนวอนพร้อมเสียงสะอื้นที่เริ่มเกิดขึ้นเมื่อน้ำใสๆจากหางตาเริ่มไหลคลอใบหน้านวลหยุดเสียงหัวเราะนั้นลงในทันที ผู้ถูกขอร้องจ้องมองยังดวงตาคู่ที่ปิดแน่นซึ่งเอ่อล้นด้วยน้ำตาซักครู่ ก่อนจะก้มลงกระซิบกระซาบข้างหู



“ไม่…ฉันไม่หยุด…จำไว้ซะนะ Hyde… นี่คือบทเรียนของนาย…” ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดพร่ำอ้อนวอนสิ่งใดต่อ เรียวปากสวยก็เริ่มรุกเร้าประโลมจูบบริเวณลำคอระหงส์ทันที แล้วกัดอย่างแรงบริเวณนั้น ปลายเล็บแหลมกดผิวเนื้อของร่างเบื้องล่างก่อนจะกรีดเป็นรอยแดงยาวทั้งลำตัว เสียงร้องแสดงความเจ็บดังทวีขึ้นไม่ขาดสาย น้ำตาที่พรั่งพรูจากดวงตาคู่งาม…ไม่ได้ทำให้ความตั้งใจของอีกฝ่ายลดลงเลยแม้แต่น้อย… 



ร่างทั้งร่างกระตุกเฮือกเมื่อปลายนิ้วลากเลื่อนลงต่ำเรื่อยๆจนถึงจุดอ่อนไหวที่สุด เสียงหวานครางไม่ได้ศัพท์ การรุกเร้าทำให้เรี่ยวแรงที่มีแทบหมดสิ้นลง ปวดร้าวไปหมดทั้งกาย ลำแขนเรียวพยายามใช้แรงเพียงน้อยนิดสะบัดเนคไทที่พันธนาการเขาอยู่แต่มันก็ไร้ผลโดยสิ้นเชิงกลับยิ่งทำให้เกิดรอยแดงช้ำเจ็บปวดเพิ่มขึ้นไปอีก…



Hideto ตรึงดวงหน้าสวยเปื้อนคราบน้ำตาให้มองตรงมาที่ตนแล้วมอบจูบเร่าร้อนรุนแรงให้อย่างเนิ่นนาน กอดรัดเกี่ยวพันร่างบอบบางไว้แนบชิดด้วย ‘ความรัก’ ที่ไม่อาจส่งไปถึงได้… ทั้งเสียใจ…ทั้งคับแค้น… ริมฝีปากเสมือนกันประกบจูบนัวเนียไม่ยอมถอนห่าง ใช้ลมหายใจเดียวกัน… แม้จะเป็นเพียงการตอบรับเนื่องจากอารมณ์เร้นก็ตามที…



ผู้รุกเร้าถอนริมฝีปากออกช้าๆ…ก่อนลำแขนเล็กจะยกเรียวขาเนียนขึ้นแยกออกแล้วแทรกกายเข้าทันทีด้วยแรงทั้งหมด เสียงกรีดร้องแผดลั่นภายในห้องกว้าง Hyde ออกแรงสะบัดข้อมือที่ถูกผูกมัดโดยอีกฝ่ายให้หลุดออกตามความเจ็บปวดจากการกระทำที่ดำเนินอยู่ในตอนนี้ ร่างเบื้องบนเร่งจังหวะถี่ขึ้นยิ่งกระตุ้นให้เสียงร้องเพิ่มไม่ขาดสาย… จนในที่สุด Hideto ก็หยุดสิ่งที่ทำทั้งหมดลง โน้มตัวลงใกล้ดวงหน้าหวานซึ่งมีเม็ดเหงื่อเกาะพราวก่อนจะจุมพิตที่แก้มใสของร่างเบื้องล่างที่สลบไปไม่ได้สติเบาๆ…



Hideto เปลี่ยนมานั่งที่เตียงข้างๆแฝดพี่ของตน สายตาสำรวจไปทั่วเรือนร่างของ Hyde… ร่องรอยบอบช้ำและรอยกัดแดงรวมทั้งรอยเล็บมีทั่วกายเต็มไปหมด มือเรียวเล็กอดไม่ได้ที่จะลูบไล้ดวงหน้านวลของอีกฝ่ายด้วยความโหยหาและหวงแหน …การจะทำให้คนอื่นหันมารักน่ะ…มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยซักนิด…Hyde อันเป็นที่รัก… นี่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆงั้นเหรอ??… ทำไมนายถึงไม่รักฉันล่ะ…?? คำถามนี้ฉันเฝ้าถามกับนายมาตลอด…ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน…จนในวันนี้ คำถามนี่ก็ยังคงวนเวียนในความคิด… อยู่อย่างนั้น



“ถ้านายรักฉัน…ฉันคงไม่ทำร้ายนายแบบนี้…ใช่ไหม? นายคงไม่ต้องเจ็บปวด…ไม่ต้องร้องไห้เสียใจ… แต่มัน…คงเป็นไปไม่ได้หรอก…ก็นายรักคนอื่นนี่นา…ฮึ” ดวงตาคู่สวยฉายแววหม่น ใบหน้าสวยยังคงมีสีหน้าปกติ มีเพียงน้ำเสียงและสิ่งที่สะท้อนผ่านทางดวงตาเท่านั้นที่ทำให้รู้ได้ว่า…ความรู้สึกจริงๆรวดร้าวและเศร้าโศกแค่ไหน…



Hideto ละสายตาจากร่างที่นอนหลับอยู่บนเตียงใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆแล้วลุกเดินตรงไปยังโต๊ะเล็กซึ่งมีสิ่งของบางอย่างวางอยู่ เป็นสร้อยเงินพร้อมจี้สีวาววับที่เขาเองเป็นคนสั่งทำอย่างดี…ริมฝีปากอิ่มยกตัวจี้ซึ่งเป็นอักษรสลัก ‘Hyde’ ขึ้นมาจูบอย่างทะนุถนอม… ก่อนจะคล้องมันกับลำคอระหงส์ ร่างเล็กหยิบผ้าพันแผลที่วางอยู่บนเก้าอี้แล้วเดินกลับไปยังเตียงนอน ดวงหน้าสวยทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้องข้างๆ Hyde จับข้อมือเรียวที่เป็นรอยแดงบอบช้ำมีเลือดไหลซึมอยู่เล็กน้อยของอีกฝ่ายขึ้นก่อนจะใช้ผ้าพันแผลพันรักษาบริเวณรอบข้อมือทั้งสอง…



“นอนหลับอย่างนี้ดีแล้วล่ะ Hyde…อย่ารับรู้ถึงช่วงเวลาที่อ่อนแอของฉันในตอนนี้เลย” เสียงกระซิบเบาบางราวกับสายลมแผ่ว ร่างผู้พูดดึงผ้าห่มคลุมกายอีกฝ่ายให้คลายหนาวก่อนที่ Hideto จะเดินกลับไปยังอีกด้านหนึ่งของเตียงแล้วเอนตัวลงนอนหลับไหลตามผู้เป็นที่รัก…









“นี่ๆ…Hyde… ท้องฟ้าตอนเย็นนี่สวยมากเลยนะว่าไหม??” เด็กหนุ่มหันมาถามด้วยดวงหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ดวงตาคู่สวยดูซุกซนยังคงจ้องมองผืนฟ้าสีแดงอมส้มอย่างมีความสุข ผู้ถูกทักที่นั่งข้างๆเหลียวมองอยู่ครู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นตาม ริมฝีปากอิ่มเจือยิ้มเบาบางก่อนจะหันไปพูดกับน้องชายฝาแฝดของตน



“อืม…ใช่ๆ…เอางี้ไหม Hideto ถ้าเลิกเรียนเมื่อไหร่มานั่งที่ดาดฟ้านี่กันดีกว่าไหม? นายชอบไม่ใช่เหรอ ฉันเองก็ชอบเหมือนกันแหละ นั่งคุยเล่นตามประสาพี่น้องไง” ดวงหน้าของผู้พูดแต้มยิ้ม ก่อนจะยกมือขยี้ผมนุ่มของร่างข้างๆเบาๆ… Hideto ไม่ตอบอะไร เพียงแค่จ้องกลับเข้าไปยังดวงตาคู่สวยเพียงเท่านั้น…มันเหมือนกับมีคำๆหนึ่งสะกิดใจเขา…คำๆนั้นที่เปลี่ยนแปลงจิตใจเขาไปทีละน้อย…โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้เลยซักนิด…



ดวงหน้าหวานเลิ่กคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเห็นฝ่ายน้องไม่ตอบสิ่งใดกลับมา ร่างบอบบางผู้ถามเขยือบตัวเข้าใกล้มากขึ้น แล้วเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความงงงวย



“ไม่ชอบเหรอ Hideto???” Hideto ส่ายหน้าช้าๆเมื่อประโยคคำถามสิ้นสุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องมองอีกฝ่าย มือเรียวยกขึ้นลูบเส้นผมสลวยเป็นลอนเบาๆ แล้วตอบไปด้วยน้ำเสียงนิ่ง…



“ชอบสิ…สิ่งที่นายชอบ…ฉันก็ชอบทั้งนั้นแหละ…ท้องฟ้าสีแดงใช่ไหม??นายอยากได้มันรึเปล่าหล่ะ Hyde??…” ว่าพลางจุมพิตที่ผมนุ่ม จ้องนิ่งยังดวงตาคู่กลมโตที่เหมือนกัน…ครั้งนี้…ทำไมถึงได้รู้สึกว่าสายตาจากผู้พูด…แตกต่างไปจากทุกทีนะ…



“Hideto นายเป็นอะไรไปน่ะ…หมู่นี้นายดูแปลกๆไปนะ…ฉันทำอะไรให้นายไม่สบายใจรึเปล่า…” 



“เปล่าเลย Hyde…รู้ไหม? นายทำให้ฉันมีความสุข…แล้วก็ทุกข์ไปพร้อมกันเลยหล่ะ…ขอร้องล่ะ…อย่าพูดประโยคนั้นอีกได้ไหม…อย่าพูดว่าฉันกับนายเป็นแค่พี่น้องกัน…” Hideto พูดตอบกลับไป สายตาหมองหรุบต่ำก่อนจะปล่อยเส้นผมสลวยนั้น… แม้ภายนอกดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้จะแสดงอาการที่เหมือนเดิมทุกอย่าง… แต่บางสิ่งบางอย่างที่ Hyde ไม่เคยสังเกตเลย…คือจิตใจที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆของบุคคลเบื้องหน้า… 



จนกระทั่งบัดนี้… อดีตที่เคยมีความสุขด้วยกัน ใช้ชีวิตกันแบบธรรมดา… ทุกอย่างมันพลิกผันไปหมดแล้ว… มีเพียงความทรมานเจ็บปวดรวดร้าวที่กำลังดำเนินอยู่ในขณะนี้… เพราะอะไรกันนะ?? เขาผิดใช่ไหม?? ผิดรึเปล่า?? ที่ไม่สามารถรับความรักที่มากมายของ Hideto ได้…ผิดงั้นเหรอที่มอบความรู้สึกให้กับใครคนอื่น… ตอนนี้ตัวเขาเป็นอะไรกันแน่…อยู่ในฐานะไหน? ฐานะของสิ่งสำคัญ…สิ่งมีค่าที่สุดของ Hideto งั้นเหรอ? …ทั้งๆที่อยากจะรัก อยากจะรับความรู้สึกที่เอ่อล้น…ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเจ็บปวดบ้าคลั่งไปยิ่งกว่านี้…แต่หากหัวใจในขณะนี้ไม่สามารถทำอะไรที่ฝืนได้ต่างหาก…ความต้องการของเขามันตรงกันข้ามกับฝ่ายน้องอย่างสิ้นเชิง… Hideto ที่แสนบริสุทธิ์…กลับมาไม่ได้แล้วสินะ….



ร่างที่หลับไหลอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น…มองเพดานห้องสีขาวอยู่ครู่ก่อนจะเหลือบมองยังที่นอนข้างๆ… ไม่อยู่แล้ว… คนที่ทำร้ายเขาเมื่อคืนหายไปแล้ว Hyde ค่อยๆดันกายขึ้นจากเตียงช้าๆเนื่องด้วยความเจ็บที่แผ่ซ่านทั้งกาย เขากราดมองร่างของตนที่บอบช้ำโดยทั่ว ก่อนจะก้มหน้าหลับตาแน่นไม่อยากนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน…กี่ครั้งแล้วนะ ที่เป็นอย่างนี้… 



ร่างบางค่อยลุกจากเตียง ใช้ผ้าห่มคลุมกายแล้วก้าวเดินช้าๆด้วยความยากลำบากไปยังโต๊ะกลมเล็กๆซึ่งมีแผ่นกระดาษแปะไว้ เป็นลายมือที่เขาจำได้ติดตาเป็นอย่างดี… Hyde หยิบมันขึ้นมาอ่านโดยละเอียด ‘ออกไปข้างนอก…อยู่ในห้องเงียบๆนะ ไม่ต้องหนีหรอก ล็อคกุญแจไว้ข้างนอกแล้ว….Hideto’ ผู้อ่านวางกระดาษลงที่เดิม ก่อนจะปิดเปลือกตาลง ขมวดคิ้วเรียวสวยมุ่น สีหน้าหวานหม่นเศร้าราวกับร้องไห้… กลับมาไม่ได้จริงๆสินะ…น้องชายที่น่ารักในอดีตของเขา… มือเรียวเล็กคว้าไม้กางเขนบนโต๊ะขึ้นประสานกับมือทั้งสอง…



~มีเพียงพระหัตถ์ของพระเจ้าเท่านั้น…ที่อบอุ่นและสงบสุขกว่าที่ไหนๆ…ในโลกนี้~



สายน้ำเย็นบางเบาจากฝักบัวชำระล้างร่างบอบช้ำโดยทั่ว Hyde นั่งกอดเข่ากับพื้นห้องน้ำ ก้มหน้าลงประชิดเข่า ปล่อยตัวให้เปียกชุ่มโดยไม่คิดจะหยุดสายน้ำนั้น… เสียงเปิดประตูห้องดังยิ่งทำให้ร่างเล็กกอดตัวเองแน่นมากขึ้น…ไม่อยากออกไปพบ…ไม่อยากเจอ…ดวงตาคู่นั้น…



ผู้เข้ามาจ้องมองไปที่ห้องน้ำ เสียงฝักบัวไหลอยู่ทำให้รู้ว่าคนที่รักอยู่ในนั้น มือเรียวเล็กวางของที่ออกไปซื้อข้างนอกลงกับโต๊ะในครัวก่อนจะเหลียวมองยังประตูห้องน้ำอีกครั้ง… ริมฝีปากอิ่มยิ้มให้เบาบางแล้วหันกลับมายังจุดเดิมของสายตาตน…



ร่างเล็กก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากเสร็จสิ้นการชำระล้างร่างกาย ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเปียกชื้นของตนเบาๆ พยายามหลีกเลี่ยงที่จะมองหน้าผู้อยู่อาศัยอีกคนให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้เจ็บช้ำไปมากกว่าที่เป็นอยู่นี้… แต่แล้วน้ำเสียงเย้ายวนคุ้นเคยก็ดังขึ้นเรียกเขาเสียก่อน 



“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ Hyde…นานจัง…คิดอะไรอยู่…หือ…” Hideto พูดก่อนจะเหลียวไปมองร่างบอบบางภายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำ ผู้ถูกทักหยุดยืนนิ่ง หันหลังให้กับร่างแฝดของผู้เรียกขาน Hyde ไม่ยอมตอบสิ่งใดกลับไปแม้แต่คำเดียว ริมฝีปากอิ่มสวยเหยียดนิ่งตรง ไม่ปริปาก มีเพียงความเงียบจากทั้งสองฝ่ายที่ก่อเกิดขึ้น ดวงหน้าหวานของแฝดน้องถอนหายใจเบาๆพลางส่ายหัว สาวเท้าเข้ามาใกล้ร่างเล็ก Hideto หยุดยืนนิ่งอยู่ครู่ก่อนจะเข้าสวมกอดเบื้องหลังผู้นั้น Hyde สะดุ้งตกใจ พยายามดิ้นปัดป่ายอ้อมแขนอีกฝ่าย



“ปล่อย!!!…อย่ามากอดฉัน…อย่ามายุ่งกับฉัน!!!!”



“อยู่นิ่งๆสิ ทำไมฉันจะกอดไม่ได้ ฉันเป็นเจ้าของนายนี่!… มีอะไรกันก็หลายครั้งแล้วน้า …นายยังไม่รู้สิทธิในตัวฉันที่มีต่อนายอีกเหรอ…หือ?…รึจะให้…ฉันช่วยทำให้เข้าใจอีกทีล่ะ…คิกๆ” เสียงกระซิบหวานข้างหูพร้อมกับดวงหน้าผู้พูดที่วางทับบนไหล่บาง ลำแขนเริ่มกอดรัด Hyde แน่นยิ่งขึ้นเร่งให้ร่างในอ้อมกอดปัดป่ายเพิ่มไปอีก Hideto มองการต่อต้านของอีกฝ่ายซักครู่ ก่อนจะเคลื่อนจุมพิตที่แก้มเนียนใส คลายลำแขนแนบแน่นนั้นออกแล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ



“นายไปแต่งตัวซะสิ…ฉันทำอาหารเช้าให้แล้วนะ…จะรออยู่ที่โต๊ะอาหารตรงครัว…” น้ำเสียงกดนิ่งเปรยขึ้นก่อนเจ้าของคำพูดจะละสายตาจากดวงหน้าหวาน …ทั้งๆไม่อยากทำ…อยากจะจ้องมองให้นานกว่านี้…แต่มันคงทำให้อีกฝ่ายทรมานสินะ…. จึงได้เพียงแค่มองเบื้องหลังเพียงเท่านั้น… 








นิ้วเรียวยาวกดโทรศัพท์มือถือของตนอยู่หลายครั้งไม่ยอมวางมือ คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความงุนงงไม่เข้าใจ นี่มันรอบที่เท่าไหร่แล้วนะที่เขาโทรไปหา…คนๆนึง… ร่างสูงวางมันลงกับโต๊ะทำงาน พยายามนั่งครุ่นคิดถึงสาเหตุของสายโทรศัพท์ที่ไม่เคยจะว่างซักหน… จะว่าปิดมือถือก็ไม่ใช่… หายไปไหนกันนะ…นี่ก็ตั้งหลายวันมาแล้ว…ไม่เห็นมาทำงานซักที…เป็นอะไรไปรึเปล่านะ…



“บ้าจริง…หายไปไหนนะ Hyde… ทั้งๆที่อยากเจอแท้ๆเชียว” เรียวปากบางพูดพลางประยิ้มจางๆด้วยความสุข ไม่ว่าจะเครียดจากเรื่องงานหรืออะไรมาแค่ไหน แค่ได้เห็นหน้ารึนึกถึงภาพของร่างเล็กๆน่ารักๆที่คอยแต่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขาตลอดเวลา มันก็ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาได้แล้ว 



เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรกกลางความคิดในมโนภาพกระทันหัน เขาหยิบมันขึ้นมารับทันทีหวังว่าจะเป็นคนที่กำลังคิดถึงในขณะนี้แต่เมื่อเห็นเบอร์ซึ่งโชว์อยู่ที่หน้าจอ ก็ทำเอาร่างสูงถอนหายใจเฮือกด้วยความเซ็งก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ “เจ้า Ken นี่เอง…”



“เฮ้ย…โทรมามีธุระอะไร…” เขารับสายก่อนจะพูดถามไปด้วยความแปลกใจ



“เออโว้ย โทรมาแค่นี้ไม่ได้ใช่ไหมวะ Saku พูดจาแบบนี้ จะเอาไหม…เบอร์โทรที่แมนชั่น Hyde น่ะ” น้ำเสียงน้อยอกน้อยใจปนยียวนกวนประสาทตอบกลับมา ได้ยินเพียงแค่นั้นร่างสูงที่นั่งฟังอยู่ก็ลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะทันทีก่อนจะรีบขอโทษขอโพยเพื่อนของตนเป็นการใหญ่



“โทษทีๆ…บอกมาสิ จะได้รีบโทรไปหา งานที่เจ้านั่นดีไซน์ไว้ยิ่งขายดีอยู่” 



“ว่าแต่…นายให้ฉันไปคุ้ยสมุดโทรศัพท์เป็นสิบๆเล่ม เหนื่อยจะตาย! ทำไมไม่ไปหาเขาที่แมนชั่นเลยวะ ง่ายดีออก มานั่งโทรตามเช้าตามเย็นอยู่อย่างนี้เนี่ยนะ” Ken ถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ ดูท่าว่าคนที่ Sakura พยายามติดต่อไปนั้น…จะไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานธรรมดาซะแล้ว… ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆในความคิดของตัวเอง…ก่อนจะนั่งนิ่งรอฟังคำตอบของเพื่อนตน



“ถ้าฉันว่างก็คงไปตั้งนานแล้ว อีกอย่างบุกไปถึงแมนชั่นเขาทั้งๆที่ไม่ได้บอกไว้ก่อนล่วงหน้าก็ออกจะเสียมารยาทไป เราโทรคุยกันเรื่องงาน แต่เห็นหมอนั่นไม่มาหลายวันแล้ว เลยเป็นห่วงน่ะสิ” Sakura ตอบกลับคำถามของ Ken แบบช้าๆชัดๆเพื่อเน้นไม่ให้เพื่อนของตนคิดมากหรือเตลิดไปกว่านี้…ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้ว…ถ้าจะให้เขาบอกตรงๆ เขาก็พูดได้เต็มปากว่า ‘สนใจ’ เพื่อนร่วมงานร่างน่ารักนั่นเสียแล้ว



“เออๆ…แล้วแต่แกเถอะ…เบอร์ ******** นะเว้ย เออ…แค่นี้หล่ะ เปลือง! บาย!” คำพูดรวบรัดตัดตอนก่อนจะวางสายไปทันทีไม่รีรอให้อีกฝ่ายกล่าวลาตอบกลับ Sakura เลิ่กคิ้วให้แก่เพื่อนที่โทรมาซักเล็กน้อยดูท่าจะชินกับอากัปกิริยาของ Ken เสียแล้ว สิ้นจากการวางสายโทรศัพท์ไม่นานนัก เขาก็รีบกดเบอร์ตามที่บอกไว้ทันที 



“กินข้าวอิ่มแล้วเหรอ Hyde …กินน้อยจัง…หรือว่าฉันทำไมอร่อยกันนะ??…” น้ำเสียงนุ่มเย็นเปล่งออกมาช้าๆ ร่างผู้พูดนั่งท้าวคางมองหน้าอีกฝ่ายที่ในขณะนี้นั่งนิ่งวางข้อนส้อมลงบนจานสวย… ผู้ถูกถามที่ก้มหน้าลงต่ำช้อนตาขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะตอบไปด้วยเสียงอันแผ่วเบา 



“อิ่มแล้วล่ะ…ไม่เคยเปลี่ยนหรอกฝีมือทำกับข้าวของนายน่ะ… แต่ที่เปลี่ยนน่ะ…” เสียงโทรศัพท์ข้างๆเตียงในแมนชั่นดังขึ้นแทรกกลางประโยคที่กำลังเอ่ย ทำให้ผู้อยู่ภายในห้องหันขวับ Hyde ทำท่าจะลุกเดินไปรับแต่แล้วก็ถูกอีกฝ่ายรั้งคอดเอวไว้เสียก่อน Hideto ลุกขึ้นก่อนจะยกหูโทรศัพท์ขึ้นรับสายในขณะที่ยังล็อคร่างบอบบางของอีกคนไว้



“ฮัลโหล…”



“ฮัลโหล…Hyde นั่นนายใช่รึเปล่า นี่ฉัน Sakura นะ…” ผู้โทรมาพูดกลับไป น้ำเสียงทุ้มที่ดูจะติดหูของผู้รับสายออกจะดีใจที่ได้ยินคำแรกของการสนทนาจากอีกฝ่าย Hideto นิ่งอึ้งไปซักพักพลางจ้องมองดวงหน้าสวยในอ้อมแขน…Sakura…ไอ้ Sakura…งั้นรึ… มือเรียวของ Hyde พยายามจะยื้อแย่งโทรศัพท์จากฝ่ายน้องแต่ดูจะไร้ผลเมื่อร่างของเขาถูกกดลงกับเตียงนุ่มโดยมีอีกคนคร่อมไว้ไม่ให้เคลื่อนที่ไปไหน…



“คุณ Sakura เองเหรอครับ …” Hideto พูดขึ้นด้วยสีหน้านิ่งขึง น้ำเสียงที่ถามเข้มกดลงต่ำบ่งบอกสถานะของอารมณ์ในขณะนี้ มือเรียวกำหูโทรศัพท์บีบแน่นพลางเหม่อมองร่างเบื้องล่างที่ดิ้นปัดป่ายเมื่อรู้ว่าผู้โทรมาเป็นใคร ร่างเล็กฝ่ายน้องกระตุกยิ้มก่อนดวงหน้าหวานของผู้คร่อมจะโน้มลงประชิด ดึงหูโทรศัพท์ออกห่างไม่ให้ผู้อยู่อีกฟากได้ยินแล้วกระซิบกระซาบเบาๆ…



“หึ…สุดที่รักของนายโทรมาแน่ะ Hyde …ดีใจไหม??หือ??…จะฝากความคิดถึงไหมล่ะ…ฉันจะช่วย คิกๆ…ฉันจะบอกว่าตอนนี้…นายกำลังมีความสุขอยู่กับฉันดีไหม?… รึจะบอกว่านายรักฉันดี… ฮิ…เสียงเราเหมือนกันอยู่แล้วนี่นา…” 



“ห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาดนะ Hideto… Sakura!!!…นั่นมัน…อุ๊บ!!” น้ำเสียงตะโกนด้วยแรงโทสะกลืนหายไปในลำคอเมื่อร่างเบื้องบนเข้าประกบจูบไม่ให้พูดอะไรต่อมากไปกว่านี้ ปลายลิ้นพัวพันเนิ่นนาน…ก่อนจะค่อยถอนริมฝีปากออกช้าๆ มือเรียวเลื่อนปิดปากอิ่มของ Hyde ที่กำลังจะเปล่งคำพูดในทันทีที่จูบสิ้นสุด Hideto พรมยิ้มหวานก่อนจะสนทนาโทรศัพท์ต่อไป…



“เฮ้ย…Hyde เป็นอะไรหรือเปล่า…จู่ๆก็เงียบไป” Sakura ถามตอบกลับด้วยความเป็นห่วง ยังคงแปลกใจกับเสียงอันแผ่วเบาที่แทรกผ่านโทรศัพท์เมื่อครู่เพียงแต่ไม่ได้ถามอีกฝ่ายไปให้เข้าใจเท่านั้น…เหมือนกันว่า…เขาได้ยินเสียง Hyde สองเสียงยังไงยังงั้น…มีใครอยู่ในห้องอีกคนงั้นหรือ??



“เปล่าครับ…เอ่อ…อืม…มีธุระอะไรรึเปล่าครับ…เพราะตอนนี้ผมกำลังอยู่กับสุดที่รักผมอยู่น่ะ…คิกๆ…” เสียงหวานตอบพลางหัวเราะสนุกสนาน ร่างเบื้องล่างที่เบิกตากว้างด้วยความอึ้งแต่ก็ไม่สามารถพูดแก้ต่างคำของ Hideto ได้เนื่องจากถูกฝ่ายนั้นปิดปากไว้สนิท มีเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอเท่านั้นที่ดูท่าจะไม่ยอมความกับประโยคเมื่อครู่…



“งั้นเหรอ…แสดงว่าฉันโทรมากวนสินะ…ก็แค่จะพูดเรื่องงานเท่านั่นแหละ เห็นนายหายไปหลายวันแล้ว งานดีไซน์ของนายน่ะ ขายดีมากเลยรู้ไหม…ยังไงๆก็ติดต่อฉันกลับด้วยล่ะกัน…” Sakura พูดเสียงค่อยลงอย่างฟังได้ชัด ใบหน้าคมนิ่งเรียบรอฟังคำพูดประโยคต่อไปของผู้อยู่อีกฟาก



“ก็ดีแล้วนี่ครับ…ที่รู้ตัวว่าโทรมาผิดเวลา…ฮิ…ผมไม่มีเวลาว่างมากนักจะคุยกับคุณ…งั้นก็แค่นี้ล่ะกัน ขอตัวนะครับ” Hideto วางสายทันทีไม่รอให้ Sakura บอกลากลับ ก่อนจะยกมือที่ปิดปากอิ่มของร่างบอบบางที่รักออกแล้วลุกขึ้นยืนกับพื้น Hyde ดันกายขึ้นจากเตียงทันทีก่อนจะตะโกนออกไปด้วยแรงโทสะ



“นายทำอย่างนั้นทำไม!!!…ทำไมนายต้องคอยทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของฉันด้วย!!!!… ทั้งชีวิตของฉัน…ทั้ง…ทั้ง…คนที่ฉันรัก…ทำไมไม่ปล่อยฉันไปซะที!!!…พอซะทีเถอะ Hideto!!…อย่าขังฉันไว้…อย่าผูกมัดฉันไว้ด้วยคำว่า ‘รัก’ ของนายอย่างนี้ได้ไหม!!!” Hyde ตะโกนสุดเสียงก่อนจะหยุดหอบหายใจ น้ำใสๆจากดวงตาคู่งามไหลอาบใบหน้าเนียน เขาปาดมันออกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายที่ขณะนี้ยืนนิ่งขึง… มือเรียวกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ… Sakura…Sakura อีกแล้วงั้นเหรอ…ทำไม!!!



“หึ…อย่างนั้นเหรอ…แล้วนายเคยนึกถึงความรู้สึกของฉันบ้างไหม Hyde!!!!!!!!! เคยนึกบ้างไหมฉันเจ็บปวดมากกว่านายแค่ไหน… ฉันต้องการนายมากแค่ไหน!!!นายเคยรู้มันมั่งไหมล่ะ!!… คนที่ทำให้ฉันอ่อนแลลงเรื่อยๆ…คนที่ทำให้ฉันคลุ้มคลั่ง เจ็บปวด…คนที่ทำให้ฉันทุ่มเททุกอย่างลงไปได้…มันก็มีแต่นายคนเดียวเท่านั้น!!! ความรู้สึกที่มีทั้งหมดมันยกให้นายคนเดียวจนหมดแล้ว!!!!… ไม่อยากยกนายให้ใคร…ไม่อยากให้นายอยู่ห่างตัว… นายเคยเข้าใจไหม!!!!!!” Hideto กำหมัดแน่นด้วยความเจ็บปวด ทั้งความรู้สึกที่ไม่อาจส่งไปถึงได้ ทั้งความคับแค้นที่ไม่สามารถได้รับความรักตอบจากอีกฝ่าย… ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างปะดังเข้ามาในหัวสมองจนแทบระเบิด… ลำแขนเรียวเล็กคว้าร่างบอบบางของ Hyde มากอดแนบแน่นแม้รู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ยินยอมก็ตาม… แต่ขออยู่อย่างนี้เถอะ…ขออยู่อย่างนี้ตลอดไปได้ไหม….




อย่าไปนะ อยากให้อยู่ข้างๆ



กระซิบบอกกับร่างกายนี้ด้วยเสียงที่สั่นเทา



สามารถหายใจได้แล้ว น้ำตานั่นจะไม่มีวันจบหรือ?



ความรู้สึกเจ็บปวด…จากการไม่สามารถถูกรัก…



ความรู้สึกเดียวดายอ้างว้าง…ในหัวใจ…เมื่อต้องรับรู้ว่า…ไม่มีใครแล้วในตอนนี้…



ความหวังสุดท้าย…กลับกลายเป็นความฝันที่ไม่มีทางเป็นจริง….



และ…ความเป็นจริง…ทำร้ายจิตใจให้เจ็บปวดเป็นแผลลึก…ยากจะเยียวยา…



ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ของ Hideto …ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากรับความรักนี้…แต่…รับมันมาไม่ได้ต่างหาก…หากรับมันมาด้วยความสงสาร… มันก็ทำให้อีกฝ่ายมีความสุขมายาเพียงเท่านั้น แล้วความเป็นจริง…คงจะย้อนกลับมาทำร้ายน้องชายของเขาสินะ… 



ร่างเล็กนั่งอยู่ภายในห้องเพียงลำพัง นั่งคิดทบทวนความรู้สึกทั้งของตัวเองและของอีกฝ่าย ดวงตาคู่สวยจ้องนิ่งเหม่อลอยมองไปเรื่อยเปื่อยไร้จุดหมาย Hyde ครุ่นคิดอย่างหนักด้วยความสับสน… ทำยังไงเรื่องทุกอย่างถึงลงตัวกันนะ??… มันเป็น ‘รัก’ ที่แตกต่างกัน ความหมายของความรู้สึกเขาและ Hideto มันผิดกันโดยสิ้นเชิง อีกฝ่ายไม่สามารถรับความรักแบบนี้ได้… เขาเองก็ไม่สามารถรับความรักของ Hideto ได้เหมือนกัน…



“Hideto ออกไปข้างนอกสินะ…” เสียงพึมพำเบาๆเปรยขึ้นขณะใช้ความคิด สายตาเหลียวมองไปยังบานประตูที่ล็อคอยู่ พลันต้องเบิกกว้างเมื่อจู่ๆ มีเสียงเคาะดังจากภายนอก Hyde รีบลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่ประตูนั้นแต่ก็ไม่สามารถเปิดได้ ได้เพียงแค่ตะโกนถามออกไปเพียงเท่านั้น



“ใครครับ”



“Hyde…นายเองเหรอ…” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตู…เสียงนี้ไม่ได้ยินมานานเท่าไหร่แล้วนะ… ทันทีที่ได้ยินดวงหน้าหวานก็ตะโกนโต้ออกไปด้วยความดีใจ “Sakura…Sakura!!!นายจริงๆด้วย!!!”



“อืม…เห็นไม่ได้มาทำงานหลายวันแล้วนี่…ไม่นึกว่าจะมีความสุขกับคนที่รักอยู่” Sakura พูดตอบกลับไป ฝ่ามือใหญ่หนาสัมผัสบานประตูเบาๆ ก่อนดวงหน้าคมจะโน้มลงเข้าใกล้ ร่างเล็กที่ได้ฟังส่ายหัวทันควันก่อนจะโต้กลับคำพูดของชายหนุ่มที่เข้าใจผิดให้คลายความสับสนในใจ



“ไม่ใช่นะ!!Sakura!!…นั่นไม่ใช่ฉัน…คนที่รับโทรศัพท์นายเมื่อ 2 วันก่อนไม่ใช่ฉัน!!!…เข้าใจฉันทีเถอะ…นั่นมัน Hideto น้องชายฝาแฝดของฉัน…ฉัน…ฉันไม่เคยต้องการจะพูดกับนายแบบนั้นหรอกนะ Sakura ฉันออกไปไม่ได้!! Hideto ขังฉันไว้ในนี้…Sakura เข้าใจฉันซะทีเถอะ!!” Hyde พูดพร่ำต่อผู้อยู่อีกด้านหนึ่งของประตูพลางทุบมันรัวๆด้วยความคับแค้น…ขอร้องล่ะ…รับรู้มันซะทีได้ไหม??….



เสียงนิ่งเงียบไปพักใหญ่จากชายหนุ่มผู้มาเยือนทำให้ความอดทนรอฟังคำพูดหมดลง ไม่มีคำใดๆตอบกลับ…นี่แสดงว่า…Sakura…ไม่เชื่อที่เขาพูดเมื่อกี้ใช่ไหม??… ร่างเล็กทรุดฮวบลงนั่งกับพื้น มือเรียวกำหมัดแน่นก่อนจะทุบลงกับประตูที่พิงอยู่อย่างแรง… พูดอะไรซักคำเถอะ…ก่อนที่เจ้าของห้องนี้จะกลับมา…พูดสิ…



“รู้อยู่แล้วล่ะ…ว่าไม่ใช่นาย…” คำพูดแผ่วเบาที่แทรกเข้ามาทำให้ Hyde ชะงักนิ่งก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม “Saku…” ริมฝีปากอิ่มเปล่งชื่ออีกฝ่ายเบาๆ…ก่อนจะฟังประโยคถัดไปของผู้มาเยือน…



“สำนวนการพูดอะไรนั่นมันไม่ใช่ของนายนี่นา…นายไม่เคยใช้คำว่า ‘ผม’ กับ ‘คุณ’ นายมักจะเรียกกันเองแบบนี้ต่างหาก…ฟังก็รู้ว่านั่นไม่ใช่นายแน่ๆ…อยากเจอนายนะ…แต่ติดอยู่ที่แม่กุญแจนี่แค่นั้นเอง แย่ชะมัด…ไอ้หมอนั่นทำกับนายขนาดนี้…” Sakura พูดขึ้นด้วยความเจ็บใจแล้วทุบสิ่งที่ปิดกั้นระหว่างเขาและ Hyde อย่างแรง 



“อย่าเลย Sakura… ทำอะไรไม่ได้หรอก…ไม่มีทางเลย…จนกว่า Hideto จะกลับมา…กลับไปเถอะ นายมีงานที่ต้องทำอีกนะ ฉันไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรจริงๆ…รู้ว่านายห่วงแค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ไม่เข้าใจผิดฉันก็ดีแล้วล่ะ…กลับไปซะ…ฉันไม่อยากให้นายมีเรื่องกับ Hideto…เขาไม่ใช่คนอย่างที่นายคิดหรอก ” Hyde พูดด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มเพียงน้อยนิดเท่านั้น จะเสียใจรึเปล่านะกับคำพูดของเขา …ไม่อยากให้ Sakura ต้องมารับรู้สภาพเขาในตอนนี้ บุคคลที่น่าสมเพชอย่างเขา…มีค่าคู่ควรให้อีกฝ่ายรักอยู่รึเปล่า… เขากลายเป็นสิ่งใด…เป็นตัวอะไรไปแล้ว…เหมือนกับตุ๊กตาที่ยื้อแย่งกันไปมาหรือยังไงกันนะ… เสียงนิ่งเงียบเกิดขึ้นเมื่อไม่มีใครพูดสิ่งใดต่อ Hyde ยืนเหม่อลอยอยู่เป็นครู่ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินกลับ …คงไปแล้วสินะ… 



“ตอนนี้นายคงทำตัวลำบากสินะที่จะเจอกับฉัน…แต่…ฉันรักนายนะ Hyde…เพราะฉะนั้น ยังไงๆ…ฉันก็จะมารับนายให้ได้…” คำพูดชัดเจนทุกถ้อยคำแล่นผ่านเข้าหูของร่างบอบบางที่อยู่อีกฟากหนึ่ง… ผู้ฟังหยุดกึกก่อนจะเหลียวกลับไปมองยังประตูอีกครั้งหนึ่งด้วยความนิ่งอึ้ง เมื่อกี้…พูดว่ารัก…งั้นเหรอ…รัก…บ้าจริง!!!…เรียวขาเล็กรีบสาวเท้าตรงไปยังที่เดิมทันที แต่ทว่าเสียงทุกอย่างก็นิ่งเงียบลงเสียแล้ว 



“อย่าเพิ่งไป Saku!!…ฉันยังไม่ได้บอก…ไม่ได้บอกว่าฉันเองก็…!!!…โธ่เว้ย!!!เปิดสิ!!!เปิด!!!!” มือเรียวเล็กทั้งทุบทั้งดันประตูอย่างแรงด้วยความบ้าคลั่ง…ทั้งๆที่รู้ว่ามันก็ไร้ผล…ทำไมกันนะ…แค่ได้ยินคำๆนั้น…แค่ได้ยินแค่คำเดียวจากปาก ก็ทำให้เขารู้สึกดีใจมากมายเหลือเกินแล้ว ทำไมตอนนี้รู้สึกอยากพบ…อยากเห็นหน้า อยากสัมผัส…



พลันสายตาคู่สวยก็เหลือบไปเห็นหน้าต่างซึ่งเปิดออกไปทางระเบียงได้ Hyde มองมันอยู่ครู่ก่อนจะตัดสินใจเดินไปยังระเบียงนั้น ดวงหน้าหวานก้มลงมองพื้นเบื้องล่างก่อนจะเหลือบเห็นอีกระเบียงหนึ่งซึ่งอยู่ชั้นล่างห้องของตน…ต้องพึ่งคนอื่นแล้วสิ…



คงมีทางนี้ทางเดียวเท่านั้น…



เสียงฝีเท้าเล็กๆวิ่งเร็วและรัวลงจากแมนชั่นด้วยความเร่งรีบ ร่างเล็กในชุดสีขาวปราศจากรองเท้าหยุดยืนอยู่หน้าตึกก่อนจะส่ายสายตามองโดยทั่ว…แต่ก็ไม่พบบุคคลที่ต้องการบริเวณนั้นเลย บ้าจริง…ไปแล้วจริงๆ…ไปแล้ว…Sakura….



“Sakura…Sakura…” ได้แต่พร่ำเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยความเหม่อลอย ร่างทั้งร่างที่ดิ้นรนใช้ผ้าปูที่นอนเป็นเครื่องปืนป่ายจากระเบียงห้องของตนไปยังระเบียงอีกชั้นหนึ่งด้วยความยากลำบากทรุดฮวบลงกับพื้นทันทีเนื่องด้วยหมดแรง ไม่ทันจริงๆ…ไม่สิ…เขาหนีมาแล้ว หนีมาจากความทรมานนั่นได้แล้ว ไม่มีทางจะกลับไปอีกแน่ๆ… ต้องตามหา Sakura…



ขาเรียวเล็กสาวเท้าเดินห่างแมนชั่นตระหง่านออกไปทุกขณะ Hyde พยายามเดินลัดเลาะไปตามตรอกที่ปราศจากผู้คนเพื่อให้เล็ดลอดจากสายตาของอีกบุคคลหนึ่งที่ขังเขาไว้ ดวงหน้าหวานแดงก่ำพลางหอบหายใจด้วยความเหนื่อย กระนั้นก็ยังไม่หยุดที่จะก้าวเดิน ยังคงมุ่งตรงต่อไปยังทางที่ตนเองคิดไว้…



“ต้องไปที่ทำงานของ Sakura ให้ได้ก่อน…บ้าจริง…เดินลัดมาตามตรอกมืดๆแบบนี้ เลยไม่รู้ว่าไปทางไหน…อ่ะ…” Hyde พูดขึ้นพลางเหลียวมองไปรอบข้างด้วยความระแวดระวัง แต่ไม่ทันจะสิ้นประโยคดี สายตาที่สอดส่ายไปทั่วนั้นก็พบกับเงาของชายร่างสูงใหญ่ไม่คุ้นตาปรากฏขึ้นให้เห็นตรงหน้า …จากเลือนลางเป็นเริ่มชัดเจนยิ่งขึ้นจนเห็นชัดเต็มตา… บุคคลแปลกหน้าท่าทางไม่ไว้วางใจค่อยๆย่างก้าวเดินตรงมาหาเขาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์น่าขยะแขยงเป็นที่สุด…



“โอ้…แถวนี้มีคนสวยผ่านมาให้ชิมด้วยแฮะ…” น้ำเสียงแหบพร่าเปรยขึ้นอย่างใจเย็น มือหยาบกร้านยกขึ้นลูบคางตัวเองเบาๆก่อนจะเผยยิ้มมุมปากให้อีกฝ่ายได้เห็น ร่างบอบบางถอดสีหน้าพลางก้าวถอยหลังด้วยความหวาดหวั่น มือเรียวเล็กยกขึ้นกุมเสื้อของตัวเองแน่นด้วยความหวาดกลัว… 



“ออกไปนะ!!…อย่ามายุ่งกับฉันนะ!!!” 



“แหมๆ…ดูสิ…หน้าซีดเชียวเหรอจ๊ะคนสวย…มานี่สิ…ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกน่า ถ้าไม่คิดจะขัดขืนนะ…” ว่าพลางลำแขนของชายแปลกหน้าก็คว้าเอวบางคอดล็อคไว้แน่น ด้วยความที่ตัวใหญ่กว่าและมีกำลังมากกว่า การดิ้นรนปัดป่ายก็ดูไม่กระทบกระเทือนและส่งผลต่ออีกฝ่ายแต่อย่างใด…นั่นคือ…ไร้ผลอย่างสิ้นเชิง…



“ปล่อยนะ!!!ไอ้โรคจิต!!!ฉันเป็นผู้ชายนะ!!!…ปล่อย…” Hyde ตะโกนร้องออกไปสุดเสียงทำให้ฝ่ายที่รุกรานชะงักงันไปซักพัก…ก่อนจะปรากฏรอยยิ้มที่เย็นเยือกและน่ากลัวยิ่งกว่าตอบกลับประโยคไป…



“หือ??… สวยใช่เล่นนี่หว่าไอ้น้อง ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าจะเป็นผู้ชาย แต่…ลองซักครั้งมันจะเป็นไรเล่า…ถือเป็นประสบการณ์ อย่าดิ้นให้มากนักล่ะ ระวังจะเจ็บกว่าที่เป็นนะ…หึหึ” ….



“อย่าาาาาาาาาาาาา…!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!…”







แม่กุญแจพวงใหญ่ตกลงสู่พื้นทันทีที่ผู้ไขเปิดประตูห้องเข้าไปพบกับความว่างเปล่า Hideto ยืนนิ่งงันอยู่พักหนึ่งก่อนดวงตาคู่สวยจะมองตรงไปยังประตูระเบียงห้องที่เปิดออก สายลมปลิวพัดผ้าม่านสีอ่อนไสว ร่างเล็กวิ่งพรวดเข้ามาอย่างรวดเร็วในตัวห้องด้วยความอึ้ง สำรวจไปทั่วทุกบริเวณ ก่อนจะสะดุดกึกที่เตียงนอน ผ้าปูที่นอนหายไป…รึว่า…ใช้ปีนหนีไปชั้นข้างล่าง … มือเรียวเล็กกำหมัดแน่น ชกที่กำแพงอย่างแรงด้วยโทสะ…



“คิดจะหนีไปจากฉันใช่ไหม!!!Hyde!!!!!!!!!!” Hideto พูดขึ้นก่อนจะเร่งรีบวิ่งลงจากแมนชั่นทันทีเพื่อตามหาผู้เป็นที่รัก…ไม่นะ…ต้องอยู่กับฉันตลอดไปสิ…อย่าหนีไปจากฉันนะ Hyde…อย่าทำแบบนั้นเด็ดขาด!!!!!!…



“อย่านะ!!ไอ้บ้าโรคจิต…ปล่อยฉันนะโว้ย…!!!!” เสียงทุ้มหวานตะโกนลั่นเมื่อร่างบอบบางของตนถูกกดลงกับพื้นที่เปียกชื้นในตรอกนั้น Hyde พยายามใช้แรงที่มีอยู่เพียงน้อยนิดดิ้นให้หลุดจากลำแขนแกร่งที่ยึดเขาไว้แน่นพลางหลบหลีกริมฝีปากน่าคลื่นไส้นั้นโดยการเบือนหน้าหนีครั้งแล้วครั้งเล่า ริมฝีปากอิ่มสวยตะโกนก่นด่าอีกฝ่ายไม่หยุด



“เงียบนะโว้ย!!!ชักรำคาญขึ้นมาแล้วนะไอ้นี่!!!…อยากเจ็บตัวนักใช่ไหมวะ!!…หึ…ตะโกนอีกสิ…ยังไงก็ไม่มีใครเขามาช่วยหรอก!!! ฮะๆๆๆ อยากเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามาในนี้เองนะ…ทำตัวเป็นเด็กดีดีกว่านะจ๊ะ…” ว่าพลางจับเรียวขาขาวที่ดิ้นปัดป่ายให้หยุดนิ่งก่อนจะแยกออก ดวงตาคู่กลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อรับรู้ได้ถึงการกระทำของชายแปลกหน้า เร่งให้ร่างเล็กดิ้นรนมากยิ่งขึ้นไปอีก Hyde หลับตาแน่นไม่อยากรับรู้ถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดต่อไป…ขอร้องล่ะ… ใครก็ได้…ใครก็ได้ช่วยเขาให้พ้นจากสภาพแบบนี้ที…เอาความน่ารังเกียจนี่ออกไป!!!!!…



ทันทีที่เสียงแห่งความคิดสิ้นสุดลง มีดเล่มคมจากอีกบุคคลหนึ่งก็ปักลงกลางหลังชายแปลกหน้าอย่างแรงและกระชากมันออกอย่างรวดเร็ว เลือดสีแดงเข้มพุ่งกระจายออกเป็นวงกว้าง ผู้ถูกแทงร้องเสียงหลงก่อนจะปล่อยลำแขนออกจากร่างบอบบางเบื้องล่าง Hyde ลุกขึ้นมานั่งตั้งหลักก่อนจะเงยหน้ามองบุคคลที่มาช่วยเหลือ…



“อ่ะ…Hideto” ริมฝีปากอิ่มสวยขยับเรียกชื่อเพียงแผ่วเบาเท่านั้นเมื่อปะทะกับดวงตาคู่งามที่ลุกโชนด้วยแววโทสะอาฆาตอย่างรุนแรง…แทบไม่น่าเชื่อว่า…นี่…นี่จะเป็นน้องชายฝาแฝดของเขา… ความเย็นเยือกจากสายตาของ Hideto ทำให้ผู้จ้องมองกระชับกอดเสื้อตัวบางแน่น…ทำไม…น่ากลัวอย่างนี้นะ…



“ฉันจะฆ่ามัน!!!จะฆ่ามัน!!!” Hideto กัดฟันกรอด มือที่เปื้อนเลือดกำมีดแน่นพลางจ้องมองฝ่ายที่ถูกตนแทงค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างช้าๆด้วยความเจ็บปวด เรียวขาเล็กภายใต้กางเกงผ้าสีดำสาวเท้าเข้าไปใกล้ผู้นั้นก่อนจะง้างลำแขนที่กำมีดของตนขึ้นแล้วฟันยังร่างของอีกฝ่ายโดยแรงไม่ยั้งมือ เลือดสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนเสื้อและดวงหน้าหวานไปหมด เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดแผดดังไม่ขาดสายพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ล้มตัวลงพิงกับกำแพง ลมหายใจผะแผ่วเชื่องช้าไม่เป็นจังหวะบ่งบอกให้รู้ถึงอาการปางตายใกล้สิ้นสติ…



“Hideto!!!…หยุดทำอะไรบ้าๆอย่างนั้นซะที…ไม่อย่างงั้น…ไม่อย่างงั้นนายจะเป็นฆาตกรนะ!!!!!” Hyde ร้องห้ามหยุดการกระทำของอีกฝ่ายที่เป็นไปอยู่ขณะนี้ แต่ดูท่าคำพูดของเขาคงเป็นได้แค่สายลมบางเบาผ่านหูเพียงเท่านั้น ในเมื่อ…ร่างเสมือนเขาอีกคนควบคุมสติไม่ได้ คำพูดอะไรคงใช้ไม่ได้ผลทั้งนั้น… น้ำใสๆที่ตอนแรกคลออยู่เพียงเบ้าตา…ตอนนี้มันเอ่อล้นอาบดวงหน้าหวานที่นั่งนิ่งไร้เรี่ยวแรงมองสิ่งที่เป็นไปโดยฝีมือร่างแฝดอีกคน…เขาทำอะไรไม่ได้เลย…



“หนวกหู!!!!ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น Hyde…นายคิดจะหนีไปจากฉัน…ทั้งๆที่นายเป็นของฉัน!!!!เป็นของฉันคนเดียว!!! ไอ้คนที่มาแตะต้องนาย คนที่เข้าใกล้นายได้ขนาดนี้มันต้องถูกกำจัด!!!!…เพราะคนที่ทำกับนายแบบนี้ได้ มันต้องเป็นฉันคนเดียวเท่านั้น!!!!!!!!!!!!!!” Hideto ตะโกนออกไปด้วยแรงโทสะก่อนจะใช้มีดแทงอย่างรวดเร็วเข้ากลางหน้าผากของอีกฝ่ายตายคาที่… ร่างเล็กที่ชะโลมด้วยเลือดสีแดงเข้มยืนนิ่งหอบหายใจด้วยความเหนื่อย ดวงหน้าหวานมองเลือดที่ฝ่ามือด้วยสายตาเฉยเมย… นี่เขาเพิ่งรู้…เพิ่งรู้ว่าสีแดงเข้มมันจะสวยงามได้ถึงขนาดนี้… มือเรียวเล็กกระชากมีดที่ปักกลางศรีษะของร่างสูงใหญ่ออก ปล่อยให้ร่างไร้วิญญาณล้มลงกองกับพื้น



สายตาคู่เย็นเยียบหันขวับมาทางร่างบอบบางที่นั่งนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก Hyde กระชับเสื้อตัวบางที่ถูกฉีกไว้แน่นพลางขยับกายถอยหนีร่างเสมือนเขาที่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้จนชิดติดกำแพง…ไร้หนทางหนี…



“ย่ะ…อย่าเข้ามานะ…Hideto…” น้ำเสียงสั่นพร่าแสดงความหวาดกลัว ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าอีกฝ่าย หวั่นกับสายตาคู่นั้น…จะมองเขาด้วยสายตาแบบไหน??…เกลียด…โกรธ…อาฆาต…รึว่าอะไรกัน…ตอนนี้ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น…อยากพ้นสภาพนี้…อยากไปให้พ้น!!



เสียงมีดตกลงสู่พื้นทำให้ร่างเล็กที่นั่งหลับตาแน่นค่อยๆลืมขึ้นมอง Hideto นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเขาในระยะประชิดใกล้ ดวงตาคู่กลมโตนั่น…ไม่ได้ดูเยือกเย็นและน่ากลัวอย่างที่คิดไว้…หากแต่ว่า…ในตอนนี้…มันกลับ…



“Hyde…” น้ำเสียงแผ่วเบาแทบกลืนหายไปในลำคอเรียกขานชื่อคนตรงหน้าด้วยความเลื่อนลอย ดวงตาคู่สวยฉายแววหม่นหมองเศร้าต่างกับก่อนหน้านั้นโดยสิ้นเชิง… Hideto จ้องมองยังใบหน้าผู้เป็นที่รักเนิ่นนานราวกับจะให้รับรู้ความเจ็บปวดในตอนนี้…ซึมซับมันไปซะทีสิ Hyde…รักฉันซะนะ…ได้โปรด…อย่าหนีไป ดวงตาเสมือนกันของแฝดพี่หรี่ตามองพลางส่ายหน้า น้ำตาเริ่มไหลคลออีกครั้ง แม้ไม่ได้ตั้งใจให้มันร้องออกมาก็ตาม…แต่สภาพน้องชายเขาในตอนนี้…มันก็ไม่ต่างอะไรจากเขาเลยนี่นา… เขาปิดกั้นตัวเองไม่ยอมรับความเจ็บปวดของ Hideto มาตลอดงั้นหรอ?…นี่แสดงเขาเป็นคนซ้ำเติม…Hideto เอง…



“Hideto…ฉัน…” Hideto เข้าสวมกอดร่างผู้พูดแนบชิดหยุดประโยคที่กำลังจะกล่าวไว้ ลำแขนเรียวเล็กที่กอดรัดนั้นไม่ได้แน่นเหมือนทุกครั้ง แต่กลับบางเบาและอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ใบหน้าสวยซุกลงกับไหล่บางของแฝดพี่ ก่อนเสียงกระซิบข้างหูจะผ่านเข้าโสตประสาทให้ได้รับรู้



“อยู่ข้างๆนะ…ขอร้อง…อยู่กับฉัน รักฉัน…อย่าไปไหนนะ…อย่าไป…แค่นายคนเดียวเท่านั้น…นายคนเดียวเท่านั้นจริงๆ…จะกอดนาย…ไม่ปล่อยให้นายไปไหนเด็ดขาด…เพราะฉะนั้น…อยู่กับฉันนะ Hyde อย่าไป…อย่าหนีไปไหนอีก…อย่าคิดหนีไปจากฉันอีก…ได้โปรด…อย่าไป…อย่า….” เสียงสั่นพร่ากระซิบข้างหูพร่ำพรรณนาด้วยความเลื่อนลอยก่อนคำสุดท้ายจะหายไปเหลือไว้เพียงความเงียบงันของบรรยากาศรอบข้าง Hyde นิ่งงันไปพักใหญ่ รู้สึกได้ถึงความชื้นที่สัมผัสกับไหล่ของเขา …Hideto… ลำแขนเรียวเล็กของแฝดพี่เลื่อนขึ้นโอบล้อมรอบลำคออีกฝ่าย โน้มดวงหน้าสวยลงกระซิบกระซาบตอบ…



“ไม่…ฉันไม่ไปไหน…ฉันอยู่นี่ไง Hideto …อยู่ข้างๆนาย…กลับไปที่แมนชั่นเถอะ…” ไม่อยากปล่อยทิ้งไว้อย่างนี้อีกแล้ว… ไม่อยากปล่อยให้คนๆนี้ต้องทนทุกข์ทรมานด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้นนั่น…อย่างน้อย…การที่เขาอยู่ข้างๆ Hideto อย่างนี้…มันก็ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นมาแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม… ยังไงๆ…ก็ยังเป็นน้องชายที่เขารักและเป็นห่วงอยู่ดี…เพียงแต่ความบริสุทธิ์นั้น…มันถูกปิดกั้นลง ถูกกดให้จมดิ่งลึกลงไปสุดขั้วหัวใจจนยากจะยื้อแย่งมันกลับมาได้… จึงเหลืออยู่เพียงความสับสนและอารมณ์เกรี้ยวกราดที่รุนแรงราวกับพายุฉาบไว้ภายนอก… แต่ในความเป็นจริงแล้ว…กลับเปราะบางยิ่งกว่าแก้วเสียอีก… ขอโทษนะ Sakura…ต้องได้พบกันแน่… แต่เขาก็ไม่อาจทิ้งคนๆนี้ได้…อาจเป็นเพียงความสงสาร…. แต่หากความสงสารนั้นทำให้ Hideto มีความสุขล่ะก็…เขา…ก็ยินดีที่จะทำ…ขอแค่ตอนนี้เท่านั้น…ให้คนๆนี้รู้สึกดี…








ผ้าชุบน้ำอุ่นสัมผัสใบหน้าหวานที่เปื้อนคราบเลือดอย่างเบามือ Hideto ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวบางที่ชะโลมด้วยสีแดงเข้มออก โยนมันไว้ข้างกายพลางจ้องมองร่างบอบบางตรงหน้า ริมฝีปากอิ่มเจือยิ้มเล็กน้อย ฝ่ามือเย็นเยียบเลื่อนแตะใบหน้านวลของ Hyde เบาๆ…



“ไปอาบน้ำซะสิ…ตัวนายก็เปื้อนพอๆกับฉันนั่นแหละ…มา…ฉันถอดให้…” มือเรียวเล็กดึงเสื้ออีกฝ่ายที่ถูกฉีกออก เผยให้เห็นผิวเนื้อใต้ผ้าบาง Hyde สะดุ้งเฮือก กระชับมันแน่นยิ่งขึ้น ดวงตากลมโตมองหน้าอีกฝ่ายเลิ่กลั่กก่อนจะหลบสายตาไปมองยังที่อื่น Hideto จ้องมองอยู่เพียงครู่เท่านั้นแล้วกระชากร่างตรงหน้าขึ้นแนบอก จุมพิตที่หน้าผากเบาๆอย่างอ่อนโยน…



“….Hideto….” ดวงหน้าสวยเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ…ก่อนจะกอดร่างเสมือนตนตอบกลับ… ไม่มีคำพูดหรือการกระทำใดๆต่อ…มีเพียงสายตาที่มองกันเพียงเท่านั้น…แต่ไม่อาจทราบได้ว่า…แต่ละฝ่ายคิดสิ่งใดอยู่…







“Hideto ดูนี่สิ…แผ่นเกมส์ที่นายเล็งไว้วางแผงแล้วนะ นี่ไง” ว่าพลางมือเรียวเล็กก็หยิบมันขึ้นมาโชว์ต่อหน้าอีกฝ่าย ผู้ถูกเรียกหันมามองซักครู่ก่อนจะรีบคว้ามันขึ้นมาดูด้วยความดีใจ ใบหน้าหวานอมยิ้มแล้วหันไปทางแฝดพี่ของตน 



“ซื้อนะ…ไปเล่นที่แมนชั่นกัน” Hyde พยักหน้ายิ้มตอบกลับคำถามนั้น นี่ก็เลยผ่านมาสัปดาห์กว่าแล้ว…ระยะเวลาที่เขาตัดสินใจอยู่กับ Hideto… ทุกสิ่งทุกอย่าง…อาจจะกลับมาเป็นปกติไม่ได้ทั้งหมด…แต่…การที่ได้เห็นใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขของคนตรงหน้า มันก็เพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้…แม้ไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นจะเป็นอย่างไรต่อไป…



“หือ…เป็นอะไรไป Hyde คิดอะไรอยู่” Hideto ถามด้วยความสงสัย ลำแขนเรียวเล็กวาดเกี่ยวเอวบางของอีกฝ่ายแทนการสะกิดพลางเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้แนบชิด ร่างฝ่ายพี่สะดุ้งเฮือกก่อนจะตอบคำถามที่ห่วงใยนั้น…



“เปล่าๆ…ไม่มีอะไรหรอก …เอ่อ…นายเลิกกอดเอวฉันเถอะ…ที่นี่มันห้างนะ….” เสียงห้ามปรามแผ่วเบา ดวงหน้าหวานของผู้พูดเจือสีแดงระเรื่ออย่างชัดเจนพลางแกะมือที่เกี่ยวพันเอวบางของตนออก ฝ่ายที่ถูกขอร้องเลิ่กคิ้ว ก้มลงกระซิบข้างหูเบาๆ …



“มากกว่านี้ฉันก็ทำได้…จะเอาไหมหล่ะ??หือ??คิกๆ” 



“อย่านะ!!!!Hideto จะบ้ารึไง!!!” Hyde ร้องห้ามพลางกระชากตัวร่างบางฝ่ายน้องเดินหนีสายตาผู้คนที่มองอยู่โดยรอบในขณะนี้ เรียวขาเล็กก้าวรัวๆตรงมายังที่จอดรถก่อนจะหยุดยืนนิ่งเมื่อถึงรถของตน ไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย Hideto จ้องมองคนตรงหน้าอยู่ครู่แล้วเหลือบมองยังประตูทางออกซึ่งเชื่อมกับที่จอดรถ เรียวปากสวยพรมยิ้มให้เห็นอย่างชัดเจนเมื่อเห็นบางสิ่งบางอย่าง…ด้วยความรู้สึก…อะไรกันแน่นะ…???…



“อ๋อ…ที่นี่มันลับหูลับตาคนงั้นเหรอ Hyde… รึ…ไม่อยากให้ใครบางคนมาเห็นเข้าหล่ะ…” Hideto พูดเย้าก่อนจะเบียดกายของตนแนบชิด กดร่างของ Hyde ที่ไม่ทันตั้งตัวลงกับกระโปรงรถโดยแรง ร่างเล็กมุ่นคิ้วสวยด้วยความมึนหัวจากแรงกระแทกเมื่อครู่…



“…ใครบางคน…!!หมายความว่ายังไง!!!…ใคร!!!…อย่านะ Hideto…” Hyde ถามด้วยความสงสัย ลำแขนเรียวเล็กยกขึ้นผลักร่างอีกฝ่ายที่จะโน้มลงทาบทับออกไป ดวงตากลมโตพยายามกวาดมองโดยทั่ว แต่ก็ไม่สามารถเห็นได้เนื่องด้วยการพันธนาการของอีกฝ่าย Hideto หัวเราะเสียงใสก่อนจะกระซิบพร่าข้างหู เย้ยอย่างสะใจ…



“หึ…คนที่รักนายไง…จะเป็นใครล่ะ…สุนัขที่ซื่อสัตย์กับนายตลอดเวลา…Sakura ไง… ลองดูซิ…ถ้าเห็นเจ้านายตัวเองเป็นแบบนี้…ยังจะเชื่องอยู่อีกไหม?…หือ??…” ผู้พูดลุกขึ้นก่อนจะกระชากร่างอีกฝ่ายขึ้นมา ลำแขนเรียวล็อคลำคอระหงส์ไว้ให้ใบหน้าหวานของฝ่ายพี่มองตรงไปยังชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนนิ่งจ้องปะทะอยู่ที่ประตูทางออก… ดวงตาคู่กลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ริมฝีปากอิ่มขยับเตรียมเรียกขานชื่อแต่แล้วมือ ของ Hideto ก็ยกขึ้นปิดกั้นน้ำเสียงเสียก่อน…



“ให้หมอนั่นได้เห็นดีไหม Hyde… ให้มันดู…ว่าเรามีความสุขกันแค่ไหน…นายคงไม่ลืมนะ…เอ้? …นายเป็นคนบอกฉันใช่ไหมว่าจะอยู่กับฉันน่ะ??…คิกๆ” ปลายลิ้นอุ่นลามเลียตามซอกคอขาวเนียนเชื่องช้าราวกับว่าให้อีกฝ่ายที่ยืนจ้องมองเห็นความเป็นไปทั้งหมด… ริมฝีปากอิ่มเลื่อนประกบทันทีไม่ให้ฝ่ายรับได้ทันตั้งตัว เนิ่นนานจนแทบหายใจไม่ออก Hideto ใช้ดวงตาช้อนมอง Sakura ด้วยแววเย้ยหยัน…มือเรียวเล็กเลื่อนลูบไปทั่วเรือนกาย…แสดงความเป็นเจ้าของ…



“Sakura!!! Sakura…” เสียงทุ้มหวานที่สั่นพร่าด้วยแรงอารมณ์ตะโกนเรียกพลางพยายามปัดป่ายการรุกเร้านั้น Hideto ชะงักงันก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยความนิ่งอึ้ง…ลำแขนเรียวเล็กที่กอดอยู่เพียงเบาบางเริ่มกระชับรัดแน่นยิ่งขึ้น…



Sakura กำหมัดแน่นจนทั้งลำแขนเกร็งสั่นไปหมด… ก่อนจะเร่งสาวเท้าเดินตรงไปยังต้นเสียงทันที ร่างเสมือน Hyde กระตุกยิ้มอยู่ครู่ก่อนจะชักปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมา…จ่อที่ศรีษะร่างในอ้อมแขนหยุดการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายลงในทันที…



“…ลองก้าวมาอีกสิครับ Sakura-sang… เลือกเอา…ระหว่างให้คนที่รักเป็นศพกลับไปหาคุณ รึจะให้เขามีชีวิตอยู่…แต่อยู่ในมือผมกับหล่ะ…หือ??…ผมให้เวลา” ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มหลังจบประโยค ปลายลิ้นเลื่อนเลียปากกระบอกปืนช้าๆก่อนจะจ่อสิ่งนั้นไว้ในตำแหน่งเดิม ดวงหน้าของคนในอ้อมแขนซีดเผือด ริมฝีปากอิ่มเปล่งด้วยเสียงอันเบาหวิว…



“ทำแบบนี้ทำไม…Hideto… ทำแบบนี้ทำไม??…ไม่นะ…” ในสมองตอนนี้สับสนไปหมด รู้สึกได้เพียงอย่างเดียวคือความนิ่งอึ้งตกใจท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียดและเงียบกริบของทั้งสองฝ่าย ดวงตาเรียวคู่คมมองภาพตรงหน้าด้วยความคับแค้นแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจาก…



“ก็ได้ ให้ Hyde มีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะ แต่คงอยู่กับนายได้ไม่นานหรอก!!” Sakura กัดฟันกรอด พูดน้ำเสียงเข้มรอดไรฟันด้วยแรงโทสะ คำตอบจากร่างสูงเมื่อครู่ทำให้ผู้ยื่นข้อเสนอหัวเราะร่า Hideto เผยยิ้มด้วยความสะใจก่อนจะก้มดวงหน้าลงใกล้ให้ริมฝีปากแนบชิดกับใบหูร่างเคียงข้าง…



“เห็นหรือยัง Hyde!!! ในที่สุดมันก็ช่วยอะไรนายไม่ได้!!!สุดท้ายนายก็ต้องเป็นของฉัน!!!…หึ… เรียกชื่อมันใช่ไหมเมื่อกี้…สัญญาล่ะ…ลืมมันไปแล้วรึไง!!!!” ว่าพลางบีบลำแขนเรียวเล็กอย่างแรงด้วยความเจ็บแค้นที่มากล้น…มันถึงขีดสุดซะแล้วล่ะตอนนี้… “มะ…ไม่….” เสียงตอบกลับสั่นพร่า ดวงตากลมโตปิดแน่นเมื่อกระบอกปืนกดลงที่ศรีษะแรงขึ้น Sakura ที่นิ่งงันอยู่เมื่อครู่เตรียมก้าวเท้าจะวิ่งเข้าหา แต่สายตาที่ฉายแววโทสะร้อนแรงอย่างยากจะดับได้ก็สะกดให้เขาต้องอยู่กับที่โดยจำใจ 



มือเรียวอีกข้างเปิดประตูรถก่อนจะผลักร่างบอบบางเข้าไปภายใน Hideto จ้องมองอริคนสำคัญอยู่นานเป็นพักด้วยสายตาที่ขุ่นแค้นอาฆาตซึ่งก็ไม่ต่างอะไรจากฝ่ายนั้นเท่าไหร่นักแล้วปิดประตูรถขับออกไปโดยเร็วทันทีท่ามกลางความอึมครึมบริเวณนั้น…







เรียวแขนเล็กออกแรงชกกระจกแตกเป็นเสี่ยงๆด้วยความบ้าคลั่ง ชิ้นส่วนที่กระจายทิ่มแทงจนเลือดอาบไปทั่วมือ แม้เป็นเช่นนั้นก็ไม่อาจหยุดการกระทำที่ขาดสติของ Hideto ในตอนนี้ได้ เศษกระจกเจือด้วยเลือดหล่นเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด มือเรียวกำหมัดแน่น เลือดสีแดงเข้มหยดลงพื้นไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลได้ง่ายๆ…เหมือนกับจะแทนน้ำตาของเขา



“….พอซะทีเถอะ!!!Hideto” ร่างฝ่ายพี่ตะโกนห้ามทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายเตรียมง้างแขนขึ้นก่อนจะกอดเบื้องหลังไว้แน่น Hideto เหลือบมองผู้กอดตนอยู่ครู่แล้วนิ่งเงียบไป ลดลำแขนลงไว้ข้างกาย เมื่อเห็นว่าอาการของอีกฝ่ายเริ่มสงบลงแล้ว Hyde จึงค่อยๆจับมือที่อาบเลือดของอีกฝ่ายขึ้นแล้วหยิบผ้าพันแผลรักษาให้



“…เงียบซะ…” น้ำเสียงเย็นเยียบพูดขึ้นขณะมองดวงหน้าหวานที่คลอคลั่งด้วยน้ำตาทำแผลให้ตน Hyde เช็ดน้ำตาออกก่อนร่างของเขาจะถูกฉุดกระชากอย่างแรงไปยังอีกมุมหนึ่งของห้อง…



ประตูห้องที่ปิดลงพร้อมกับการล็อคแน่นหนาเหมือนจะกักขังไว้ ลำแขนที่รัดเอวคอดแน่นจนปวดร้าวเจียนสิ้นสติราวกับจะให้แหลกละเอียดคามือ ร่างผู้กอดที่นิ่งเงียบไร้คำพูดใดๆกระชากโซ่ตรวนเหล็กข้างกายขึ้นก่อนจะเริ่มพันธนาการข้อมือและข้อเท้าของอีกฝ่ายไว้แน่นหนา…



“อ่ะ…ปละ…ปล่อย…ขอร้อง…อย่าทำอะไรมากกว่านี้เลย…ฉันเจ็บ…นายทำแบบนี้ไป แล้ว…แล้วจะได้อะไรขึ้นมาหล่ะ Hideto… ขอร้องหล่ะ…” Hyde ได้แต่อ้อนวอนต่ออีกฝ่าย ไร้เรี่ยวแรงและกำลังจะขัดขืนต่อต้านใดๆทั้งสิ้น แววตาเย็นวาบของผู้ถูกขอร้องจ้องมองด้วยความเหม่อลอย ก่อนน้ำเสียงที่ไม่ต่างจากสายตาจะเอ่ยขึ้นกระซิบข้างหู



“…ฉันบ้าไง…โง่…งี่เง่า…หึ…ฮ่ะๆๆๆ… สัญญาคืออะไรน้า?…Hyde… ทำไมตอนนี้…ฉันถึงรู้สึกอยากทำร้ายนาย…อยากฉีกนายเป็นชิ้นๆอย่างนี้หล่ะ… เพราะอะไรก็ไม่รู้ซี~ อืม…คิกๆ…” ใบหน้าที่ดูจริงจังแตกต่างจากคำพูด มือเรียวเล็กกระชับโซ่ล็อคก่อนจะใส่กุญแจแน่นหนา Hideto จับเส้นผมยาวนุ่มสลวยขึ้นแล้วจูบเบาๆ จ้องมองดวงตาคู่กลมโตเสมือนกัน…แตกต่างกันเพียงแค่แววตาที่สื่อออกมาเท่านั้น นิ้วเรียวเลื่อนสัมผัสริมฝีปากอิ่มที่สั่นระริกของอีกฝ่ายซักครู่ แล้วโน้มลงประกบจูบปิดร่องรอยความหวาดกลัวนั้น สัมผัสปลายลิ้นที่ช่ำชองเนิ่นนาน ดูดดื่มจนความรู้สึกอึดอัดพลุ่งพล่านไปทั่ว ก่อนการรุกเร้านั้นจะค่อยๆถอดถอนออกช้าๆ…



“…จำไว้นะ Hyde… ถ้านายหนีฉันไปอีก… เรียกชื่อผู้ชายอื่นอีก… ฉัน…อาจจะไม่ใช่แค่ทำร้ายนายเบาะๆอย่างคราวที่แล้วก็ได้…และ…อาจจะไม่ใช่ขังนายไว้ในที่แบบนี้ด้วย…” แววตาคู่สวยที่ดูจริงจังเพ่งมองไม่ลดละ เรียวแขนยกขึ้นประคองดวงหน้านวลที่หอบหายใจเหนื่อยให้มองตรงมายังตน Hyde หลบตาไม่ยอมเผชิญกับอีกฝ่ายพลางเบือนหน้าหนี เสียงสะอื้นเริ่มดังเล็ดลอดเข้าหูให้ได้ยิน



“พอซะที…หยุดพูด…ฮึก…ฉันก็อยู่กับนายแล้วไง!!…อยู่กับนายแล้ว…ฉันไม่ได้ไปไหน!!!ไม่ได้ทิ้งนายไป…ฮึก…ปล่อยฉันไปนะ!!…นายจะขังฉันไว้อีกทำไม!!!” ดวงหน้าหม่นเศร้าคลอน้ำตาก้มลงพูดพลางสะอื้น พยายามสะบัดแขนและขาให้หลุดจากเครื่องพันธนาการที่แข็งแกร่ง แต่ยิ่งทำก็ยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดแก่เขา 



“หึ…พูดอะไร…บ้าๆ….” ว่าพลางเชยคางดวงหน้านั้นขึ้นก่อนจะจูบหน้าผากเนียนเบาๆ Hideto ละสายตาจากแฝดของตน ไม่สนใจต่อเสียงเว้าวอนของคนที่รักนั้นจะดังมากแค่ไหน…







น้ำเย็นๆถูกกรอกเข้าริมฝีปากอิ่มของร่างที่สะลึมสะลืออย่างช้าๆ ร่างบอบบางสำลักน้ำก่อนจะบ่ายหน้าหนีพลางยกลำแขนที่ถูกพันธนาการแน่นหนาเช็ดน้ำที่เปื้อนดวงหน้าของตนออกด้วยความยากลำบากในขณะที่อีกฝ่ายมองการกระทำด้วยดวงตาคู่เดิม คู่ที่เย็นชาและเวิ้งว้างนั่น



เสียงหอบหายใจด้วยความอ่อนเพลียดังเป็นระยะ ย่างเข้าสู่วันที่ 4 แล้วที่เขาแทบไม่ได้แตะต้องอาหารอะไรเลย เครื่องพันธนาการที่รัดแน่นนี่ดิ้นยังไงก็ไม่มีทางหลุดพ้น มีแต่รอยที่สร้างความเจ็บปวดให้กับเขาเพียงเท่านั้น บ่งบอกให้เขารู้ว่าการอยู่นิ่งเฉยคงจะเป็นหนทางที่ดีกว่าทำอะไรที่ไร้ผล…



“…Hideto…” ริมฝีปากซีดแห้งผากเอ่ยชื่อคนตรงหน้าเบาๆ… ดวงตากลมโตที่หรี่ลงในตอนนี้มองเห็นเพียงภาพเลือนลางเท่านั้น ภาวนาว่าเมื่อไหร่…จะพ้นสภาพนี้ไปเสียที…



“…เรียกชื่อคนที่อยากเรียกซะสิ…ดีกว่าไหม? Hyde” Hideto กระตุกยิ้มพูดตอบกลับ มือเล็กเลื่อนเกลี่ยผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงชุ่มเหงื่อทัดไว้ที่ข้างหู จ้องมองร่างฝ่ายพี่ที่ค่อยๆปิดตาลงจากความเหนื่อยล้ามาหลายวันด้วยความพึงพอใจ…เป็นแบบนี้… คงไม่เหลือแรงจะหนีเขาไปแล้วหล่ะ…ห้องนี้ถูกปิดกั้นไว้ทุกทางแล้วนี่นา…. เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรกระหว่างความคิด Hideto เดินไปหยิบมันมารับด้วยความหัวเสีย…ใครโทรมากันนะ…



“สวัสดีครับ….” คำทักทายลำดับแรกของการสนทนาเอ่ยขึ้นเรียบนิ่ง ร่างเล็กฟังความที่ตอบกลับจากฝ่ายที่โทรมาอยู่ซักพักก่อนจะกดวางสายลง คว้าเสื้อโค้ทที่วางอยู่บนเตียงมาสวมใส่เตรียมออกไปข้างนอก



“บ้าจริง…วันนี้กะจะไม่ออกไปไหนแล้วแท้ๆ…” Hideto สบถขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะคว้าแม่กุญแจอันใหญ่ติดมือไปเพื่อล็อคประตูห้องทิ้งให้ผู้เป็นที่รักหลับไหลไม่ได้สติอยู่ในนั้น…



มือเรียวคีบบุหรี่จากปากหญิงสาวสวยออก นำมันเข้าปากตัวเองแทนด้วยความหัวเสีย ก่อนจะเอ่ยถามไปด้วยอาการนิ่งขึงเนื่องจากการโทรตามตัวเขาเมื่อครู่ ขัดจังหวะมองภาพที่สวยงามที่สุดของเขา…



“มีธุระอะไร รีบๆพูดมาสิครับ คุณผู้หญิง หรือยังติดใจผม จะจ้างอีกรึไง” ว่าพลางปล่อยบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าบดขยี้มันให้มอดไหม้ไม่มีชิ้นดี หญิงสาวสวยที่เป็นได้แค่เพียงคู่นอนแลกกับเงินของเขามองหน้าอีกฝ่ายซักครู่ รอยยิ้มหวานเจือขึ้นผุดผ่องพลางวาดลำแขนเนียนขึ้นคล้องคอ Hideto 



“แหม…จะเรียกมาหน่อยก็ไม่ได้ …ขัดจังหวะนายอยู่ล่ะสิ…ว่าไงล่ะ อยู่กับสุดที่รักนายใช่ไหม??”



“หึ…รู้ดีนี่นา… ไม่ได้เจอเธอมาก็นานแล้วนะ…รสนิยมต่ำขึ้นเยอะ…สูบบุหรี่ยี่ห้อไร้ราคาแบบนี้” คำตอบเรียบๆเย็นชาแต่ทำให้ดวงหน้าของอีกฝ่ายฉุนขาดขึ้นมาทันที เธอมองชายตรงหน้าด้วยความเดือดดาล หญิงสาวยกมือเตรียมจะตบหน้า แต่ยังไม่ทันจะได้กระทำ Hideto ก็ชิงสวนกลับไปเสียก่อน ร่างสวยเสียหลักเซล้มลงกับพื้นทันที 



“นี่!!!…นี่แกกล้าตบฉันเหรอ!!!…ชิ…อุตส่าห์เรียกมา…เพื่อจะได้เงินก้อนโตแล้วแท้ๆ!!!!…ไม่นึกว่าจะต้องเจ็บตัวขนาดนี้ แค่ถ่วงเวลา!!!!!!” เธอหลุดปากพูดออกมาก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก ตั้งท่าจะย้อนกลับการกระทำของอีกฝ่าย แต่เมื่อเห็นดวงตาคู่สวยที่บัดนี้แน่นิ่งแฝงแววโทสะชัดเจน ก็ทำให้เธอต้องลดลำแขนลงข้างกายตามปกติ ขาเรียวเนียนเผลอก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว 



Hideto กระชากร่างหญิงสาวเข้าหากายก่อนจะบีบคางเรียวได้รูปแน่นจนหล่อนร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวดพลางดิ้นปัดป่ายไปมา มือเรียวเล็กจิกผมนุ่มยาวนั้นขึ้นให้ดวงหน้าเงยมองเขาแล้วหยิบมีดคมในกระเป๋าหลังขึ้นจ่อลำคอระหงส์ เสียงรอดไรฟันด้วยโทสะตะโกนออกไป



“นังบ้า!! บอกมาซะ…ใครใช้แกมา!!!…บอกมา!!!!” Hideto เค้นถามด้วยความเดือดดาล หญิงสาวตกใจหวีดร้องออกมาสุดเสียง สีหน้าสวยแต้มเครื่องสำอางหน้าซีดปากสั่นยิ่งเมื่อได้เห็นความเกรี้ยดกราดที่แผ่จากดวงตาคู่นั้นและปลายมีดที่เริ่มกดแรงสู่ผิวเนื้อมากขึ้น ทำให้หล่อนไม่รีรอที่จะตอบคำถาม



“…คะ…ใคร…ใครก็ไม่รู้…ฉะ…ฉันจำได้แต่ว่าตัวสูงๆผมดำประบ่า…แค่นี้ เขาขอให้ฉันเรียกนายมา…ซักครึ่ง…ครึ่งชั่งโมง…ขอร้องล่ะ…ยะ…อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้ว…” 



“แล้วเขารู้จักเธอได้ยังไง…บอกมาสิ!!!!” เพิ่มแรงกดสู่ลำคอมากขึ้นจนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง เลือดเริ่มไหลซึมออกมาเล็กน้อย สาวสวยร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความกลัวถึงขีดสุด พยายามรวบรวมคำพูดคำจาทั้งหมดเพื่อตอบไปโดยไม่กล้าแม้แต่มองดวงตาที่เฝ้ารอคำตอบของ Hideto 



“ ก็…ก็…ตอนนั้นฉันเดินสวนกับเขา…แล้ว…ทำรูปนายที่อยู่ในกระเป๋าหล่น…เขา…เขาหยิบขึ้นมา…แล้วก็…จ้างฉันมาแบบนี้น่ะ…” ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันที ร่างเล็กนึกถึงอีกบุคคลหนึ่งที่ทิ้งให้อยู่โดยลำพังที่อพาร์ตเมนต์นั่น… เพราะนังบ้านี่แท้ๆ… Hideto จิกเส้นผมนุ่มสลวยของหญิงสาวที่โอดครวญขอชีวิต แล้วโขกศรีษะของหล่อนกับกำแพงอย่างแรงด้วยความโกรธเกรี้ยว ร่างเพรียวสวยสลบลงนอนกองกับพื้นห้อง Hideto ไม่รอช้ารีบสาวเท้าออกจากสถานที่นั้นโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้…







ดวงตาคู่สวยที่ปิดสนิทค่อยลืมขึ้นเมื่อได้ยินเสียงดังที่ประตู…เหมือนกับใครจะพังประตูเข้ามายังไงยังงั้น Hyde พยายามฝืนกายลุกขึ้น แต่เพียงแค่จะก้าวเดินเท่านั้น เขาก็ต้องทรุดลงไปกับพื้นอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ถึงความมึนงงและเวิ้งว้างในหัว โซ่ตรวนที่ล่ามเขาอยู่ทำให้ไม่สามารถไปไหนได้ แม้สติจะเลือนลางใกล้ดับแต่ก็ยังอยากที่จะรู้ให้ได้…ใครกันนะ…??…กำลังทำอะไร…เสียงเหมือนกับ…ใช้ขวานหรืออะไรซักอย่างพังประตู



เสียงโครมสุดท้ายดังขึ้นพร้อมกับประตูที่ล้มลงกับพื้นห้องดังกึกก้อง ร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาภายในห้องนั้น สายตากราดมองไปโดยรอบ ก่อนเสียงอันแผ่วเบาจะฝืนตะโกนเรียกเขาออกไป



“Sakura!!” Hyde ขานชื่ออีกฝ่ายด้วยความดีใจ ผู้ถูกเรียกไม่รอช้าเมื่อได้เห็นบุคคลที่รัก สภาพที่น่าตกใจนั่น…ร่างที่ใกล้สิ้นสติกับโซ่ตรวนแห่งพันธนาการ Sakura รีบเดินเข้าไปประคองร่างบอบบางไว้ในทันทีด้วยความเป็นห่วง



“นี่…นี่มันทำกับนายถึงขนาดนี้เลยเรอะ!!!…ไหวไหม Hyde…ตอบฉันสิ…!!!” ใบหน้าคมพูดขึ้นด้วยแรงโทสะ ฝ่ามือใหญ่อบอุ่นจับดวงหน้าหวานที่ดูซีดโทรมนั้นอย่างแผ่วเบาราวกับปลอบประโลม ผู้ถูกถามส่ายหน้าช้าๆด้วยความยากลำบาก ริมฝีปากแห้งผากพยายามขยับพูด



“ฉันไม่เป็นไร Saku ไม่เป็นไรจริงๆ… ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก… Hideto หล่ะ… Hide…to…” 



“นายจะไปพูดถึงมันอีกทำไม!!!…นายทรมานอยู่ไม่ใช่เหรอ…ทุกข์ใจอยู่ไม่ใช่หรือไง!! ทำไมจะต้องไปนึกถึงคนที่ทำร้ายนายถึงขนาดนั้นด้วย Hyde… นายตัดสินใจอยู่กับหมอนั่น…เพราะความรู้สึกอะไรกันแน่… นายลองนึกทบทวนดู …สงสาร…ใช่ไหม??… นายยอมถูกผูกมัด…เพียงเพราะต้องการให้ไอ้ Hideto นั่นมีความสุขลวงๆเท่านั้น…แล้วพอรู้แล้วเป็นยังไง…มันเจ็บปวดไม่ใช่เหรอ นายเอง…ก็กลายเป็นแบบนี้…นึกถึงตัวเองมั่งสิ Hyde… นายสำคัญกับฉันมากนะ!!!” Sakura พูดด้วยดวงตาฉายแววเศร้าพลางกอดร่างบอบบางไว้แน่นเพื่อเป็นการเรียกสติ Hyde นิ่งงันไปอยู่ครู่ก่อนจะค่อยกอดแผ่นหลังอีกฝ่ายตอบ เสียงสะอื้นเริ่มดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินชัดข้างหู น้ำใสๆไหลคลอ อาบทั่วใบหน้าหวานไม่ยอมหยุด



“…รู้…ทั้งๆที่รู้ว่า…ถ้าเกิดพบกับความจริงนั้นขึ้นมา…จะเกิดอะไรขึ้น… จะทุกข์ทรมานมากกว่าที่เป็นแต่ก่อนซักแค่ไหน …ฉัน… จะทำยังไงดี…จะเลือกทางไหน… ฮึก… ในเมื่อมันก็เจ็บปวดทั้งคู่… ฉัน…พยายามแล้ว พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขาได้มีความสุข…แม้ว่ามันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ…ฮึก… แต่…แต่ สิ่งที่ฉันทำไปเพิ่งมารู้ว่ามันทำร้ายจิตใจของ Hideto ลงไปเรื่อยๆ… คนที่สดใสร่าเริง… Hideto ในอดีตมันหายไปจริงๆแล้วใช่ไหม??…ฉัน… ฉันจะทำยังไงให้เขากลับมาได้??…มันไม่มีทางแล้วนี่นา… มันมืดมนทุกอย่าง…ฮึก… มันอาจจะเป็นความฝังใจบ้าๆบอของฉัน…ที่อยากเห็นสีหน้าที่ยิ้มแย้มของน้องชายเหมือนอย่างเมื่อก่อน… ฮึก… ฉันจะทำยังไง…ทั้งๆที่ทรมานขนาดนี้…” ลำแขนเรียวเล็กเพิ่มแรงโอบกอดแน่นขึ้น น้ำตาอุ่นๆเปรอะเปื้อนใบหน้านวลที่หม่นเศร้า Sakura จ้องมองดวงตาคู่สวยนั้นเนิ่นนาน แล้วโอบกอดไว้อีกครั้ง เรียวปากบางประชิดข้างหูพร้อมกับเสียงกระซิบกระซาบที่แผ่วเบา



“ฉันมารับนาย… ไปอยู่กับฉันเถอะ Hyde …ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้เบื้องหลังซะ… นายมีสิทธิ์นะ เพราะนี่คือตัวนายเองไม่ใช่หรือไง… ตัดสินใจเถอะ Hyde…นายจะอยู่กับจิตใจที่เต็มความสงสาร หรือ จิตใจที่เต็มไปด้วยความรักล่ะ… มากับฉันเถอะ” ว่าพลางอุ้มร่างบอบบางขึ้นในอ้อมแขน ดวงหน้าหวานจ้องมองอีกฝ่ายซักครู่ก่อนจะซุกลงที่อกอุ่นแทนคำตอบใดๆ… 



“ฉันรักนาย Saku” …







เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบหยุดยืนอยู่หน้าห้อง ประตูที่ถูกทำลายพังล้มลงกับพื้น ร่างเล็กยืนนิ่งมองสภาพด้วยความอึ้งก่อนขาเรียวจะค่อยๆก้าวเข้าไปภายในด้วยดวงตาคู่ไหวระริก…กลัวกับบางสิ่งบางอย่างที่จะเกิดขึ้น…



Hideto กวาดสายตามองไปโดยรอบ…แต่…สิ่งที่พบในตอนนี้คือ ความว่างเปล่า ปราศจากบุคคลอันเป็นที่รัก ขาเรียวเล็กทรุดฮวบลงนั่งคุกเข่า ดวงตาคู่กลมเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง ใช้มือหยิบเศษโซ่ตรวนเล็กๆที่ถูกตัดขาดกระจัดกระจายอยู่เกลื่อนพื้นขึ้นมอง กำมันไว้ในมือแน่น…แน่นจนเลือดเริ่มไหลซึมออกมา ดวงหน้าที่นิ่งเรียบและสายตาที่เหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าตกลงสู่พื้น ผูกมัดไม่ได้อีกแล้ว…หยุดยั้งไม่ได้อีกแล้ว… ทุกสิ่งทุกอย่างมันหายไปหมดแล้วพร้อมกับคนๆนั้น… ทั้งๆที่รักมาก…ทุ่มเทให้จนหมด จนไม่หลงเหลืออะไรในชีวิตแล้ว… แต่กลับหักหลังเขาได้อย่างนี้… เพราะอะไรกัน… ความรักที่ให้ไปถึงสะท้อนคืนกลับทุกครั้ง…ทำร้ายจิตใจอยู่ทุกครั้ง…กัดกร่อนจนตัวเขาในตอนนี้ไม่เหลือชิ้นดีอะไรแล้ว คนที่เป็นดั่งทุกอย่างในชีวิต… ไม่อยู่แล้วในตอนนี้…หายไปแล้วจริงๆ… คนที่อยากให้อยู่ข้างกายที่สุด… คนที่อยากให้ถูกรักมากที่สุด… สุดท้ายแล้ว… ความหวังเพียงน้อยนิดนี้มันก็ดับสูญไป…พร้อมกับจิตใจขณะนี้ ค่อยๆจมลงเรื่อยๆ…. แม้จะยื้อยุดเท่าไหร่…จะฉุดรั้งให้อยู่ซักเท่าไหร่… มันก็ได้แค่เพียงร่างกายเท่านั้น… แต่สิ่งที่เขาไม่เคยได้…และไม่มีทางได้ตลอดไป…คือความรักในจิตใจนั่นต่างหาก…ไม่เคยได้…ไม่เคยได้….Hyde!!!!…..ทำไมกัน!!!!!!!!!!!!!!!!!



“ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงกรีดร้องแผดดังลั่นภายในห้องก่อนทุกสิ่งทุกอย่างจะสงบลง Hideto ที่ก้มหน้าสะอึกสะอื้นเมื่อครู่บัดนี้ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว ร่างทั้งร่างหยุดนิ่งหายอาการสั่นเทาจากการร้องไห้…แต่กลับนิ่งเงียบจนผิดปกติ… สติที่เริ่มหลุดลอยออกไป… ไม่สามารถเรียกกลับมาได้อีกแล้ว… ดวงหน้าหวานค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ จ้องมองข้างหน้าด้วยสายตาที่เหม่อลอยเฉยเมย ริมฝีปากอิ่มกระตุกยิ้มเย็นเยียบก่อนจะลุกขึ้นยืน… ใช่… ฉันจะตามหานาย Hyde …ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน… ที่ๆนายอยู่ยังไงฉันก็ต้องรู้… ไม่ได้เพื่อตามนายกลับมา… แต่… เพื่อฆ่านายต่างหากล่ะ… 



ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างถูกช่วงชิงไปแล้ว… ในเมื่อตกอยู่ในมือของคนอื่น… ก็ทำลายทิ้งซะดีกว่า… เมื่อ… ไม่ได้มา…




~ End ~