| ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ |
| " Εάλω η Πόλις" |
| «Εάλω η Πόλις» Πέρασαν 548 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα που η Πρωτεύουσα μας η Κωνσταντινούπολη έπεσε στους μογγόλους τούρκους. Κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να ξεχάσει. 548 χρόνια από τότε που ο λεοντόκαρδος αυτοκράτορας μας ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος-Δραγάσης πολεμούσε σαν απλός στρατιώτης τους βάρβαρους τούρκους, πέφτοντας στο πεδίο της τιμής, μαζί με την Αυτοκρατορία μας. Ο θρύλος Θέλει τον Κωνσταντίνο να μην πέθανε αλλά … ‘Άγγελοι τον παρέλαβαν, τον έλουσαν και τις πληγές του έπλυναν με μόσχο και με μύρο, του έστρωσαν να κοιμηθεί σε κλίνη από βύσο κι αρχάγγελοι με πύρινες ρομφαίες τον φυλάνε μέχρι να 'ρθη η ώρα του για να τόνε ξυπνήσουν." Τα παρακάτω λόγια ανήκουν στον αυτοκράτορα μας Κωνσταντίνο Παλαιολόγο "Καλώς ουν οίδατε αδελφοί, ότι δια τέσσερα τινα οφείλετε κοινώς εσμέν πάντες, ίνα προτιμήσωμεν αποθανείν μάλλον ή ζην· πρώτον μεν υπέρ της πίστεως ημών και ευσεβείας, δεύτερον δε υπέρ της πατρίδος, τρίτον δε υπέρ του βασιλέως ως Χριστού Κυρίου και τέταρτον υπέρ συγγενών και φίλων. ... Τα δόρατά μας, οι ρομφαίες μας και τα τόξα μας και τα ακόντιά μας θα στραφούν εναντίον τους. Και φαντασθείτε πως παίρνετε μέρος σε κυνήγι αγριοχοίρων, για να καταλάβουν οι ασεβείς ότι δεν αντιμάχονται με ζώα χωρίς λογική, όπως είναι αυτοί, αλλά με άρχοντες και αυθέντες και απογόνους των Ελλήνων. Ο ελληνικός λαός τίμησε το μεγάλο αυτό γεγονός μέσα από τα δημοτικά τραγούδια και τους θρήνους, Της Αγια-Σοφιάς Σημαίνει ο Θιός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια, σημαίνει κι η Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι, με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες, κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος. Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης, κι απ΄την πολλήν την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες. Να μπούνε στο χερουβικό και να 'βγει ο βασιλέας, φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ' αρχαγγέλου στόμα: "Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα 'αγια, παπάδες πάρτε τα γιερά και σεις κεριά σβηστήτε, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει. Μόν' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρτουνε τρία καράβια° το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο, το τρίτο το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας, μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν". Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες. "Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας είναι". (δημοτικό) Πάρθεν η Ρωμανία Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλην° ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια, επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί' τον κάστρον. Εσείξεν τ' έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον, εσείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον, Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ' ο μητροπολίτης° έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει. Σίτ' αναγνώθ' σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν. "Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!" Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται, -Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι -Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία 'πάρθεν. -Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο. (Δημοτικό τραγούδι του Πόντου) Το ανακάλημα της Κωνσταντινούπολης Θρήνος κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη, Θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις. Εχάσασιν το σπίτιν τους, την Πόλιν την αγία, το θάρρος και το καύχημα και την απαντοχήν τους. Τις το 'πεν; Τις το μήνυσε; Πότε 'λθεν το μαντάτο; Καράβιν εκατέβαινε στα μέρη της Τενέδου και κάτεργον το υπάντησε, στέκει και αναρωτά το: -"Καράβιν, πόθεν έρκεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;" -"Ερκομαι ακ τα' ανάθεμα κι εκ το βαρύν το σκότος, ακ την αστραποχάλαζην, ακ την ανεμοζάλην° απέ την Πόλην έρχομαι την αστραποκαμένην. Εγώ γομάριν Δε βαστώ, αμέ μαντάτα φέρνω κακά δια τους χριστιανούς, πικρά και δολωμένα. (Δημοτικό απόσπασμα) ΕΜΕΙΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΝ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ ΑΚΟΜΗ. ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΘΕΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΡΚΟ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ. «ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑ’ΝΑΙ!» |
 |
 |
 |
| ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΙ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΝΑ'ΝΑΙ! |