her-tels

Na de desastreus verlopen uitwedstrijden bij Helmond Sport en Ajax 2 zou u denken dat de gemiddelde burger de hoop opgeeft en niet de moeite meer neemt de Witte Leeuwen nog te volgen naar uitwedstrijden. Die mening deel ik met u. Maar Kakkerlak, Rinus, Spurs en Elmander zijn misschien ook niet helemaal gemiddeld. Daar gingen we dus weer, op naar Almelo. Jomanda was verhinderd door toeterpech, Justin was de aanslag op z'n darmen van Helmond uit nog niet te boven gekomen en Qpr scheen ergens in een kiprestaurant te zitten (of was het nou een snackbar...) We namen plaats in de ons vertrouwde Paviljoen Ster. Eindelijk konden we weer genieten van de zwoele stem van de onder-het-dashboardkastje-slet, oftewel Kakkerlaks Satelliet Navigatie Systeem.

Onderweg werd er natuurlijk weer gestopt bij een tankstation langs de weg. En ook nu kwamen we reizende Witte Leeuwen tegen. Dit keer niet (zoals gebruikelijk) journalist Dimitri Walbeek maar de 'zo vader, zo zoon' telstarsupporters en Richard de veiligheidscoördinator. Tot onze grote schrik waren de gehaktstaven op. Ik herinnerde mij dat tijdens een tussenstop richting Helmond ons dezelfde ellende overkwam, toen omdat het shell-filiaal helemaal geen gehaktstaven verkocht. Als u het mij vraagt is dit het gevolg van een structurele sabotage-actie (is het de vloek van de strap-on-goths?). Dan maar een saucijzebroodje en een koud broodje bal. Toen ik beiden naar binnen had gewerkt kwam Kakkerlak met een verhaal dat de broodjes bijna weer via het zelfde gat van de frisse lucht had kunnen laten genieten. Volgens hem zat het broodje bal vol met bacteriën en andere voor het oog niet zichtbare onguurheden die funest zijn voor de ingewanden. Deze wezentjes worden gedood als je het broodje opwarmd. Aangezien ik dat niet had gedaan zat ik toch wat minder comfortabeler in de Paviljoen Ster maar tot een ieders opluchting bleef alles waar het hoorde...in mijn maag.

Van Amsterdam tot Overijssel leek het wel één grote file op de snelweg. Het enige wat ons vermaakte was een 'bijna-ongeluk' en een kettingbotsinkje waarbij drie auto's betrokken waren. Het mag opmerkelijk genoemd worden dat alledrie de bestuurders vrouwen van in de twintig waren (en dan maar zeuren over stereotypes). Ondanks de files waren we toch nog ruim op tijd bij het stadion. Op de weg naar de parkeerplaats voor het stadion stonden twee mannen gepassioneerd hun melkertbaan uit te voeren. Ze vertelden iets tegen de wachtende automobilisten en zwaaide wat met hun lichtgevende staaf, waarop de auto's weer rechtsomkeerd maakten. Toch maar even kijken wat er zo interessant was. Toen wij eenmaal aan de beurt waren draaiden we het raampje open. De besnorde meneer werd begroet met een vriendelijk 'rot op, en kom nooit meer terug'. 'Woat zeg oe?' was het ietwat zwakke repliek van de parkeerwachter. NEE WAT ZEG JIJ....wij praten Nederlands, jij niet!!!, dacht ik bij mezelf. Maar goed, we kregen te horen dat we moesten parkeren bij de meubelboulevard iets verderop. Het hoe en waarom bleef ons onbekend, dus Kakkerlak draaide netjes om en reed terug. Tot het einde van de weg waar hij met een ferme ruk aan het stuur en wat extra druk op het gaspedaaltje de Paviljoen Ster feilloos over de berm wist te manouvreren en zodoende toch nog een plekje op de voor ons verboden parkeerplaats wist te bemachtigen. Zo, das lekkâh, dachten we. Niet dus, Snor had alles gezien en kwam met indrukwekkende pas op ons aangesneld. Uit de onverstaanbare spraakwaterval die toen volgde konden we de woorden 'verboden', 'parkeerkaart' en 'politie' halen. Dan maar op een andere manier. Rinus en ik liepen richting de receptie van het stadion om te kijken of hier nog wat te behalen viel. Rinus vertelde de receptiejuffrouw dat we iemand bij ons hadden die slecht ter been was. Of we een parkeerkaart konden krijgen. Die waren er niet meer en er werd ons geadviseerd de gehandicapte bij het stadion achter te laten, zelf het busje te parkeren op de woonboulevard en na dit alles de gehandicapte op te halen bij de balie.

Het was onaangenaam koud in Almelo dus de koffie-corner werd weer snel opgezocht om wat op te warmen. En natuurlijk, hier is hij weer...De koffietest!!:
prijs: €1.45
smaak: deze koffie zag er betrouwbaar uit. De inhoud van het plasticbekertje was gewoon zwart van kleur en sporen van overmatig watergebruik waren nergens te bespeuren. Het smaakte wis en waarachtig ook nog eens naar koffie. Het was voor mij iets aan de slappe kant, maar omdat ik normaal gesproken van een sterk bakkie houd gunde ik dit bakkie pleur het voordeel van de twijfel.
cijfer: 7-

In plaats van kaartjes voor het uitvak hadden we ditmaal stoeltjes gereserveerd in vak O op de Steve Mokone tribune. Achter ons zagen wij een heuse Commando Post maar dat is misschien wel gewoon, zo dicht bij Duitsland. De kaartcontrole bij de toegang van het vak werd hevig in twijfel gesteld aangezien het mogelijk is om via een pad bovenin de tribune overal te komen. Kakkerlak maakte van deze optie gebruik en wandelde in een gemoedelijk tempo richting ere-tribune. Daar vond hij het waarschijnlijk niet zo gezellig als bij de Tussenvakers in vak O. Voor de wedstrijd zat hij weer netjes op zijn stoeltje. Meteen werd er kennis gemaakt met de plaatselijke Ted de Braak en zijn maat, de Herman Finkers look-alike. Op een opmerking over het de spreekwijze van de Tukkers antwoorde hij met het nu al legendarsiche verweer 'dialect is cultuur'. Kakkerlak, die dialect niet gewend is zei daarop dat ze dat stukje cultuur best terug hadden mogen geven aan Duitsland en dat deed Ted doen zwijgen. Ook Marja, de pionier uit de wereld van supportersverenigingen, was van de partij. Helaas had Marja haar medicatie niet ingenomen. Het kostte haar dan ook niet al te veel moeite het stemgeluid van de stadionspeaker te overtreffen. De hele wedstrijd door......

Gevoetbald ja, dat werd er ook nog. En de eerste 35 minuten zo waardeloos als het maar kon van Velsense zijde. Na 6 minuten keken we al tegen een 1-0 achterstand aan. 14 minuten later werd het nog erger. Danny Schenkel en Richard van Heulen bespraken zojuist de film die ze in de bus naar Almelo gekeken hadden toen het 2-0 werd. De Heraclieden waren dus wel bezig met voetbal. Bibberend van de kou dacht ik er stiekem aan terug te sluipen naar het busje om daar de rest van de wedstrijd op de radio te volgen. Dat bleek niet nodig, het werd enkele minuten voor rust toch nog 2-1. Na de rust werd het 2-2, 3-2 en uiteindelijk 3-5. Voor het eerst sinds die warme zondagmiddag ergens eind september in Volemdam eindelijk weer een uitoverwinning. Een heerlijk gevoel dus op de terugweg. Natuurlijk werd er weer gestopt om de traditionele gehaktstaaf te nuttigen. Maar bij dit BP filiaal was er geeneens een snackcorner. Weer geen gehaktstaven dus....dit kon geen toeval meer zijn.

Elmander.