Οκτώ μέρες έχει ο χρόνος! Οκτώ μέρες κι εφτά νύχτες. Και τι νύχτες! Κάτω από το λαμπερότερο φεγγάρι των δεκατριών πανσέληνων. Οκτώ μέρες κι εφτά νύχτες δρασκελίζοντας όσους περισσότερους από τους 54 Ιερούς Βράχους μου ήταν μπορετό. Πάντα κάτω από το φως του φεγγαριού. Πάντα δίπλα στα αφρισμένα κύματα του Αιγαίου. Πάντα μέσα στη στοιχειωμένη πνοή του Αιόλου.
Βάπτισμα στην άμμο και στη θάλασσα, θεία κοινωνία με το διάφανο πυρ του άγιου τόπου που με κέρδισε, αγκαλιά με όσο δεν χωρούσαν στην αγκαλιά μου, σωπαίνοντας όπως ποτέ ξανά. Ύστερα, φορτώνοντας ένα καράβι όνειρα, εικόνες, χρώματα, ήχους και μουσικές, ήρθε η ώρα της επιστροφής. Και της υπόσχεσης.Θα ονειρεύομαι ένα χρόνο με 365 μέρες και 365 νύχτες-κατοίκους ενός από τους Ιερούς Βράχους που αγάπησα!
Ανάμεσα σε δυο γαλάζια και στο εκθαμβωτικό τοπίο που καθρεφτίζονταν-αυτό που επέτρεπε να τα βλέπεις ακόμα κι όταν δεν τα κοιτάς-έστεκε ακίνητη μια ξέρα. Φάνταζε μόνη μα δεν ήταν. Έμοιαζε μία κι ήταν δυο.
Όλα τούτα αντίκρισα να αντανακλούνται μέσα στο διάφανο γαλάζιο που διέθετε την πολύτιμη ικανότητα, κοιτάζοντάς το, να σου περιγράφει εικόνες... |
