| ΠΕΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ |
| Για Όσες Μισοξέρουν Ποιες Είναι |
| Βιβλίο: Ρίξε λίγο φως στις γωνιές της ψυχής μου Κείμενο: Κάνε κάποτε ν' αγαπήσω τον εαυτό μου "Καλέ μου Θεέ, Κάνε με να ξέρω τι θέλω και τι σου ζητάω όταν προσεύχομαι, γιατί εσύ ανταποκρίνεσαι κι εγώ κάθε τόσο βρίσκομαι αυτοπαγιδευμένη. Δίδαξέ με να καταλαβαίνω πως, έτσι κι αλλιώς, κάθε μέρα, μου δίνεται ό,τι ακριβώς χρειάζομαι, πως πίσω από κάθε ατυχία υπάρχει μια δική μου κακία ή βλακεία. Πως η δική σου πραγματικότητα είναι πολύ πιο έξυπνη από τη δική μου φαντασία. Όπως σου λέμε και ξαναλέμε τις Κυριακές, καθάρισε κι εμένα από κάθε θλίψη, οργή, κίνδυνο και ανάγκη. Από τη θλίψη που μου φέρνει αυτολύπηση. Από την οργή που με γεμίζει η ανημποριά μου να συγχωρώ τους άλλους. Απ' τους κινδύνους που επινοεί η αγωνία της απιστίας μου. Απ' τις ανάγκες που φαντάζεται η απληστία μου. Και πιο πολύ απ' όλα, σε παρακαλώ για το πιο δύσκολο: Κάνε κάποτε ν' αγαπήσω τον εαυτό μου, ώστε να μην έχω πια λόγο να είμαι εγωίστρια. Να κατανοώ τους άλλους για να σωθώ απ' τις ενοχές. Να είμαι καλή και όταν δεν είμαι καλά. Οι προσφορές μου να είναι τίμιες και όχι καλυμμένες λεηλασίες. Να μην πανικοβάλλομαι, να μη θίγομαι, αλλά απλά και ταπεινά να μισοξέρω ποια είμαι" |
| ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ |
 |
 |
 |
| "Οι γυναίκες, παράπονο δεν έχω, μου χάρισαν και μου χαρίζουν μεγάλες χαρές. Δεν εννοώ τις μεθυστικές απολαύσεις του έρωτα μονάχα, που μετουσιώνουν και διευρύνουν τη στιγμή της σεξουαλικής πληρότητας σε γήινη αιωνιότητα. Εννοώ και τα συμπαρομαρτούντα. Το ερωτικό παιχνίδι πρώτιστα, που σου επιτρέπει ν' αλλάζεις μάσκες σαν τα πουκάμισα και να πειραματίζεσαι με τον εαυτό σου και το κάθε περιστασιακό ερωτικό σου αντικείμενο. (Δεν μου ξέφυγε η λέξη αντικείμενο. Έτσι έμαθα να τις αντιμετωπίζω σχεδόν όλες κι ας τους δίνομαι μ' όλη την ειλικρίνεια κι όλο το πάθος της εκάστοτε μάσκας μου...). Κι ο μεγάλος έρωτας; Έζησα τάχα ποτέ μου τον μεγάλο έρωτα; Αν θέλω να κυριολεκτήσω κι αν εξαιρέσω βέβαια κάποια μαυλιστικά και παραδείσια όνειρα (που συνοδεύονταν από προσγειωτικές ρεύσεις), όχι. Ο μεγάλος έρωτας άλλωστε είναι αυταπάτη κι αξιώνονται να τον ζήσουν όσοι τρέφουν αυταπάτες" |
| ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ |
 |
|
| "Είναι η σύζυγος και η μητέρα του γόνιμου σύννεφου, του ταραγμένου ωκεανού, του λιονταριού των μαχών, είναι κομψή όπως το λουλούδι της ροδιάς, είναι η μητέρα του τρόμου των μαχών, του πόλου της χάρης, της γενναιοδωρίας και της ανδρείας. Έχει δύο πρόσωπα και δυο καρδιές. Ο Θεός την έχει συγχωρέσει" |
| ΖΟΖΕ ΚΟΥΣΤΟΥ-ΜΠΑΛΑΝΙΑ |
| "Μοίρα των γυναικών. Σε αφιονισμένα αέρινα πέπλα ανδράποδου τυλιγμένη, χλευάζοντας καρατομεί τον σύμμαχο, παραδομένη στον δυνάστη-νικητή. Μοίρα των γυναικών, σκοτεινό πανάρχαιο δάσος, με βωμούς συλημένους, καθρέφτες πάνω σε ολοσκάλιστες κομόντες, αστρικά υγρά και αρώματα να μουσκεύουν ήχους θρήνων, λικνίσματα ράθυμα, νωχελικά, μακρόσυρτα, χαρεμιών, μπουντουάρ μπορντέλων. Ναυάγια σατινένιων κρεβατιών. Φαντάσματα περίλυπα, περίτεχνα μακιγιαρισμένων ευνούχων. Μοίρα των γυναικών. Λύρα απαγχονισμένη με μια ξεκούρδιστη χορδή, το άναρθρο τραγούδι της, θρήνο, κλάμα μωρού, οδύνη, ηδονή, όταν φυσάει ο άνεμος αφέντης, αδιέξοδα ξοδεύοντας. Μοίρα των γυναικών. Μάσκα τυφλής τρέλας που δολοφονεί θαύματα. Λάμια, Μάγισσα, Μέδουσα, Μάνα-Μαινάδα. Σύνευνος-συνένοχος, θύτες-θύματα γεννοβολώντας ανυπεράσπιστα. Μοίρα των γυναικών. Οργή λίθου πολύτιμου που έγινε κάρβουνο. Πίκρα του ποταμού που χάθηκε στην έρημο. Η Μοίρα σου καλέ μου. Η Μοίρα σου" |
| ΑΡΛΕΤΑ |