| ΑΠ' ΤΟ ΣΟΥΦΛΙ ΣΤΟ... ΣΟΥΦΛΕ |
 |
 |
| "Ανυπερθέτως, θα τα πούμε". "Εν ευθέτω χρόνω, θα σας δούμε". Ζούμε; Δεν ζούμε. Όλο μιλάμε και τι να πούμε; "Χρυσή μου, πέτυχε θαύμα το σουφλέ". "Σκάσε δυο τάλιρα ρε μπαλαμέ!". "Να μη ξεχάσουμε να βρεθούμε, έχουμε τόσα πολλά να πούμε". "Κυρία μου, τα δυο σας μάτια μοιάζουν με πέλαγα!". "Τι το θέλεις το αριθμητικό κύριος; εννοείται ότι και στα δυο της μάτια αναφέρεσαι. Υπήρχε περίπτωση να έμοιαζε το ένα με πέλαγος και το άλλο με τη Μεγάλη Πρέσπα;". "Ω! δεν ξέρω τι θ' απογίνω αν ποτέ χαθούμε!". "Άραξε κούκλα μου, θα κουφαθούμε!". Να αραιώνουμε μη βαρεθούμε, μες στον καθρέφτη να κοιταχτούμε. Ζούμε; Δεν ζούμε. Σαν ολοκαύτωμα θα τιναχτούμε, πιάσαμε κόκκινο και τι να πούμε; Ακροβατούμε. "...Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία..." "Στα εικοσιτέσσερα μήπως;". "Καλέ πώς τα λες, άντε από 'δω!". "Ίσα μωρή κομματιάστρια!". Ζούμε; Δεν ζούμε. Παρανοούμε. Καραδοκούμε, εκεί, στο τελείωμα του χρόνου. Παρανομούμε. Όλοι. Ολοσχερώς! Άδεια παράθυρα και τι να δούμε; Ζούμε; Πάμε να δούμε... |
| 28 Μαρτίου 2001 |
 |
|