| ΚΑΠΕΤΑΝ ΚΩΣΤΑΣ (ΒΑΡΝΑΛΗΣ) |
 |
|
 |
 |
 |
| Οι Μοιραίοι "Μες την υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές (απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα) όλ' η παρέα πίναμ' εψές, εψές, σαν όλα τα βραδάκια, να πάνε κάτου τα φαρμάκια. Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο και κάπου εφτυούσε καταγής. Ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής! Όσο κι ο νους να τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται. Ήλιε και θάλασσα γαλάζα και βάθος τ' άσωτ' ουρανού! Ω! της αυγής κροκάτη γάζα, γαρούφαλα του δειλινού, λάμπετε, σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας! Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα παράλυτος, ίδιο στοιχειό. Τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα στο σπίτι λιώνει από χτικιό. Στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι. -Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! -Φταίει ο Θεός που μας μισεί! -Φταίει το κεφάλι το κακό μας! -Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; κανένα στόμα δεν το βρε και δεν το πε ακόμα. Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα όπου μας έβρει μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!" |
| Τα Ποιητικά |
| Σκλάβοι Πολιορκημένοι - Πρόλογος "Πάλι μεθυσμένος είσαι, δυόμισι ώρα της νυχτός. Κι αν τα γόνατά σου τρέμαν, εκρατιόσουνα στητός μπρος στο κάθε τραπεζάκι. "Γεια σου, Κωνσταντή βαρβάτε"! -Καλησπερούδια αφεντικά, πώς τα καλοπερνάτε; Ένας σου 'δινε ποτήρι κι άλλος σου 'δινεν ελιά. Έτσι πέρασες γραμμή της γειτονιάς τα καπελιά. Κι αν σε πείραζε κανένας,-αχ, εκείνος ο Τριβέλας!- έκανες πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας. Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά... Η ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά. Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος; Αχ, πού 'σαι, νιότη, πού 'δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!" |
| "Φεύγεις πάνου στην άνοιξη, γιέ μου καλέ μου, Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις. Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιέ μου, δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου!.. Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου. Στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας νά μπεις! Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιάσου!) Δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιό τ' ονομά σου! ...Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα, σα ρωτήσανε: "Ποιος ο Χριστός;", τι πες "Νά με"! Αχ! Δεν ξέρει, τι λέει το πικρό μου το στόμα! Τριάντα χρόνια παιδί μου Δε σ' έμαθ' ακόμα!" |
| Τα Ποιητικά |