| ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΩΡΓΟΣ (ΒΙΖΥΗΝΟΣ) |
 |
|
 |
 |
 |
| Θρήνος "Εις το ρεύμα της ζωής μου διατί να σ' απαντήσω; Δι' εμέ αφού δεν ήσο, διατί να σε ιδώ; Και με έκανες απαύστως στεναγμούς να αναπνέω, και γελάς, διότι κλαίω δι' εσέ και θρηνωδώ. Πάσχω να σε αποφύγω, προσπαθώ να σε μισήσω, και μακράν μακράν να ζήσω από σε, σκληρά ψυχή. Να σωθώ προτού με θάψει η ανεύσπλαχνός σου γνώμη, πλην, αχάριστη, ακόμη η ψυχή μου σε ποθεί. Απ' εμέ το βλέμμα στρέφεις, φεύγεις, κρύπτεσαι, μ' αρνείσαι, αλλ' εδώ εντός μου είσαι, αιθερόπλαστος μορφή. Συ και μόνη κυριεύεις την οδύνην, την χαρά μου, συ την τύχην μου, το παν μου και αυτήν μου την ζωήν. Εις τον κήπον σου οπόταν μοναχή τα άνθη λούεις, και του ρύακος ακούεις τον γλυκύν μουρμουρισμόν, φέρε φέρε καν εις μνήμην ένα φίλον της ψυχής σου και, σκληρά, αναλογίσου μια στιγμή το παρελθόν" |
| Δίστιχα "Τον έρωτ' απεφάσισα να μην αναγνωρίσω να κλείσω την καρδίαν μου και να την θωρακίσω. Αν ημπορείς φρονίμευσε και όταν φρονιμεύσεις, δεν θα σοι είν' αδύνατον φιλίαν να μ' εμπνεύσεις. Της χάριτος ανώτερος βαθμός δεν είναι άλλος, παρ' όταν η αφέλεια επικοσμεί το κάλλος. Μικρόν πως είχα ήλπιζα εις την ψυχήν σου τόπον, συ δ' αγνοείς κι' εις την σειράν αν είμαι των ανθρώπων. Εγνώρισες το σφάλμα σου αν δεν το αποπλύνεις, ειδέ του κόσμου όνειδος και παίγνιον μη γίνεις. Αν εμισήσω σφάλμα σου και όχι άλλου ήτον, οποίαι είν' αι πράξεις μας τοιούτοι κι' οι καρποί των. Ω άφες την ειρήνην μου και μη την συνταράττεις, δεν είναι η καρδία μου δια να την σπαράττεις" |