| ΑΜΙΓΩΣ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΥΛΙΚΑ |
 |
 |
| Όταν γεννιούνται αυτές οι πύρινες γλώσσες μέσα μου, ψάχνουν εύφλεκτα υλικά για να χορτάσουν. Χρόνιο κουσούρι κι είδα κι έπαθα μέχρι να γίνω πυρίμαχος. Δηλαδή, όχι ολόκληρος. Πέρασε από πολλά στάδια αυτή η διαδικασία. Στην αρχή κάηκαν πολλά από τα πιστεύω μου. Μετά καψαλίστηκαν αρκετά όλες οι δίοδοι επαφής με τον έξω κόσμο. Εντάξει, δεν λέω, έμειναν κάποια περάσματα, κυρίως για να μπορώ να βγαίνω εγώ και όχι για να μπαίνουν οι άλλοι. Μπορώ όμως να καταθέσω με βεβαιότητα και θέλω να το πιστέψεις, ότι κάθε φορά που μπαινοβγαίνω από εκεί, δεν το γλιτώνω το μουτζούρωμα. Καπνίστηκαν, βλέπεις, αρκετά όλα τα τοιχώματα και πού καιρός να τα βάψω. Υπήρξαν όμως και κάποια υλικά-όλα είναι και ζήτημα κατασκευής, όπως και να το κάνουμε-που αντί να υποταχθούν στον πύρινο εισβολέα, αντί να λιώσουν και να χωνευθούν από το ολέθριο αγκάλιασμά του, εκείνα πέτρωσαν, μαρμάρωσαν. Έγιναν πιο άκαμπτα κι από το ατσάλι. Σκλήρυνση υλικών νομίζω ότι το λένε. Κάπου, σε κάποιο εγχειρίδιο πυροσβεστών θαρρώ, το είδα γραμμένο. Αυτά τα "αμιγώς σταθεροποιημένα υλικά", εγώ τα ονόμασα αντιστάσεις. Αυτές που σε άλλους ανθρώπους καίγονται πρώτες και καλύτερες ύστερα από παρόμοιες εμπειρίες, σε μένα δικαίωσαν τη φήμη τους. Έτσι, βρήκα τον τρόπο να κλείνω αεροστεγώς μερικά από τα περάσματα και να ορθώνω εμπόδια στις φλόγες, παραμένοντας κλεισμένος εκ του ασφαλούς πίσω από κατασκευασμένα με άφλεκτα υλικά παραπετάσματα. Κι αφού παρέμεινα για μεγάλα χρονικά διαστήματα κλεισμένος στο αντιπυρικό καταφύγιό μου, έπρεπε να βρω και κάτι για να γεμίσω τις ατέλειωτες ώρες του εθελούσιου εγκλεισμού μου. Τότε ήταν που βάλθηκα να παλεύω με το μυαλό μου. Τι μάχη κι αυτή! Εκεί να δεις απώλειες! Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα μήπως θα ήταν λιγότερο επώδυνη η επαφή μου με τις φλόγες. Ένιωθα συχνά να θέλω να πεταχτώ έξω από αυτή την ανήλιαγη τρύπα που, φάνταζε μεν ασφαλής, αλλά στα βάθη της παραμόνευαν μεγαλύτεροι και χειρότεροι κίνδυνοι. Στήσαμε, εγώ και το μυαλό μου, ατέλειωτες συζητήσεις, περάσαμε αμφότεροι από δίκες, ξοδευτήκαμε σε αναζητήσεις, άλλοτε μάταιες κι άλλοτε αποτελεσματικές, κάναμε μεγάλα ταξίδια με κυκλική, συνήθως, πορεία, από όπου συλλέξαμε άπειρα αναμνηστικά, μαλώσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε κι αναλωθήκαμε σε ολονύχτιες παρτίδες πάνω στη σκοτεινή σκακιέρα της ύπαρξης. Δυο αντίπαλοι σε μάχη μέχρις εσχάτων. Όλο πλησίαζε να με νικήσει, όλο με στρίμωχνε στη γωνία κι όλο του ξεγλιστρούσα. Και κάποια μέρα κατάφερα να του κάνω το μεγάλο ματ! Δεν το πίστευα στην αρχή. Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι δεν τα είχα καταφέρει μόνος μου. Μια από τις πετρωμένες αντιστάσεις μου, εκείνες που δεν είχε καταφέρει να εξαφανίσει το πύρινο κύμα που εισέβαλε μέσα μου, ήταν που κατεύθυνε τις κινήσεις μου στη μεγάλη παρτίδα. Ήταν η καρδιά μου! Όταν συνειδητοποίησα πια τον καταλυτικό ρόλο που είχε παίξει σε αυτή την αναμέτρηση, αποφάσισα να παρατήσω το νικημένο, πια, μυαλό μου και να ασχοληθώ αποκλειστικά μαζί της. Σιγά-σιγά ανακάλυψα πως ήταν όλα πολύ πιο δύσκολα απ' όσο με το μυαλό μου. Δυσκολευόμουν αφάνταστα να την πλησιάσω από όλες τις πλευρές της και να κοιτάξω μέσα της. Κρυβόταν επιδέξια και μου παρεμπόδιζε το οπτικό πεδίο. Εκεί που πλησίαζε να τρυπώσει το βλέμμα μου στο εσωτερικό της, αυτή δημιουργούσε αντιπερισπασμούς με τεχνητές όσο και αιφνίδιες αιματώσεις και μου θόλωνε το τοπίο. Άρχισα να αναθεωρώ την άποψή μου για την πέτρινη υφή της και διέκρινα ολοένα και πιο πολύ τη διάθεσή της να μου κρυφτεί όσο μπορούσε καλύτερα. Αναρωτήθηκα πώς τα κατάφερε να ξεγελάσει τη φωτιά προσποιούμενη τη μαρμαρωμένη. Μα τι βλάκας! Πώς δεν το είχα φανταστεί; Εκεί, μέσα της, βρισκόταν η κρυφή εστία που κρυφόκαιγε η εσωτερική φωτιά μου, αυτή που μου κατάκαιγε αργά τα σωθικά και με οδηγούσε μέσα από τα καμένα περάσματα. Από αυτήν ξεπηδούσαν οι φλόγες που ζητούσαν τροφή από το είναι μου για να γιγαντωθούν και να με γεμίσουν αποκαϊδια. Τώρα τι κάνουμε; Άντε να βρεις τρόπους να ξεγελάσεις την πρωτομαστόρισσα της απάτης. Μέσα από πολλή σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα ότι εδώ χρειαζόταν ένας δούρειος ίππος. Και μάλιστα ένας δούρειος ίππος κατασκευασμένος από "αμιγώς σταθεροποιημένα υλικά" ώστε να μη κινδυνεύσει να γίνει στάχτη αν τυχόν η πανούργα κάποια στιγμή τον ανακάλυπτε. Στρώθηκα στη δουλειά και βάλθηκα να τον κατασκευάζω. Το υλικό που θα χρησιμοποιούσα έπρεπε να είναι άκαυτο και το πρώτο που ήρθε στο νου μου ήταν ο αμίαντος. Σε λίγες μόνο μέρες είχα τελειώσει την κατασκευή μιας δεύτερης καρδιάς, πανομοιότυπης με την πρώτη, αλλά εξολοκλήρου από αμίαντο. Μπήκα με προσοχή από το καπνισμένο πέρασμα και την άφησα έξω από τον θαλαμίσκο που χρησιμοποιούσε για κατάλυμα η αληθινή μου καρδιά. Ήμουν περίεργος και ανήσυχος για την έκβαση του εγχειρήματός μου. Θα έπιανε το τέχνασμα; Γύρισα στα στεγανά μου και άρχισα να παρατηρώ από την εσωτερική μου οθόνη τα τεκταινόμενα γύρω και έξω από τον θαλαμίσκο της ζωοδότριας απατεώνισσάς μου. Αναρωτιόμουν μήπως είχα φανεί πολύ σκληρός μαζί της, αλλά όταν έρχονταν στο μυαλό μου οι ύπουλες μέθοδοι που είχε χρησιμοποιήσει για να πλησιάσει και να καταλάβει το αντιπυρικό μου καταφύγιο με σκοπό να με μετατρέψει σε μια μάζα από κάρβουνα και στάχτες, υποχωρούσε κάθε ενδοιασμός και αμφιβολία για τη σκληρότητα της συμπεριφοράς μου. Κάποια στιγμή είδα να ανοίγει η μπουκαπόρτα του θαλαμίσκου της και η ίδια, γεμάτη περιέργεια, να περιφέρεται γύρω από το πυρίμαχο ομοίωμά της. Φαινόταν να δυσκολεύεται να καταλάβει τι ήταν αυτό το περίεργο κατασκεύασμα και ποιος ο σκοπός που βρέθηκε έξω από το κατάλυμά της. Έπειτα, όπως το είχα φανταστεί και σχεδιάσει, πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να εκτοξεύει τεράστιες ποσότητες φωτιάς, βάζοντας σαν στόχο την καρδιά από αμίαντο που στεκόταν μπροστά της και την κοιτούσε κοροϊδευτικά. Πάλευε για ώρες αλλά κανένα αποτέλεσμα δεν έβλεπε, παρά τις λυσσαλέες της προσπάθειες. Στο τέλος, νικημένη και ταπεινωμένη, γύρισε με κουρασμένα βήματα και κλείστηκε στο θαλαμίσκο της. Έπαψα να μετράω τον καιρό και σιγα-σιγά ξεθάρρεψα και βγήκα από το καταφύγιό μου. Τώρα κυκλοφορώ πια ελεύθερος και μάλιστα περνάω άφοβα έξω από τον θαλαμίσκο της ρίχνοντας μέσα κλεφτές ματιές. Δεν έχει αλλάξει θέση όλο αυτό το διάστημα και το βλέμμα της είναι απλανές και λυπημένο. Είναι αλήθεια ότι οι καρδιές των ανθρώπων είναι γεννημένες για να βάζουν φωτιές αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα κι όταν κανείς τους στερήσει αυτή την απόλαυση μαραζώνουν λίγο-λίγο. Υπήρξαν φορές που πάλευαν μέσα μου διάφορα συναισθήματα, μέχρι που είχα σκεφτεί να καταστρέψω και να πετάξω το ομοίωμά της. Αλλά όταν σκεφτόμουν τις πυρκαγιές που είχα γλιτώσει όλον αυτόν τον καιρό, γρήγορα τιθάσευα τα συναισθήματά μου και απομάκρυνα κάθε φορά από κοντά μου το ενδεχόμενο θανάσιμο ραντεβού με το ολοκαύτωμα, που σίγουρα θα επερχόταν αν ενέδινα στις αναστολές μου. Πήρα δυο πολύτιμες νίκες απέναντι σε δυο πολύ μεγάλους αντιπάλους. Εκείνο που δεν έμαθα ποτέ μέχρι σήμερα, είναι αν πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου κερδισμένο ή χαμένο... |
| 29 Μαρτίου 2001 |
 |
|
 |