Hallo Laurien,
Even dit voorop: niemand van ons heeft het recht een ander naar de hel te verwijzen. Dat is sowieso onmogelijk omdat wij mensen maar heel beperkt zijn. Wij hebben geen inzicht in de diepste drijfveren van anderen, nauwelijks in die van onszelf. Het ˜Ken uzelf' van de oude Grieken beschouwden zijzelf ook al als een bijna onmogelijke opdracht, laat staan dat we een ander voldoende zouden kunnen kennen om hem naar de hel of hemel te verwijzen. Alleen God is in staat ons te doorgronden en rechtvaardig te oordelen.
Maar dat betekent tegelijkertijd dat wij ook niet goed in staat zijn te beoordelen of je "niets meer hebt om voor te leven". En we dus ook niet eenvoudig kunnen stellen dat "je het recht hebt op te geven". Ik haal jouw woorden aan. Wie bepaalt dat je niets meer hebt? En waaraan is dat 'recht' om op te geven ontleend? Aan wat mensen vinden? Welke mensen? Kun jij er twee vinden die het daarover exact met elkaar eens zijn? Ik niet. Het moment van ˜willen opgeven' is bovendien niet alleen afhankelijk van omstandigheden maar ook van karakter. De een doet dat nu eenmaal veel sneller dan de ander. Daarom is euthanasie een zeer hachelijke onderneming waaraan je beter je handen niet kunt branden. Nogmaals, het kunstmatig in leven houden van iemand die normaal gesproken allang op natuurlijke wijze zou zijn gestorven is iets anders. Dan wordt de eerbied voor het leven een karikatuur. Maar zelfs daar is het moment om het proces te onderbreken heel moeilijk vast te stellen. Ik vind dus dat je te hard gaat. Wie euthanasie pleegt matigt zich hoe dan ook een oordeel aan over een situatie die hij niet goed kan overzien. Maar er zijn natuurlijk uitzonderingen, wanneer er geen andere mogelijkheid meer overblijft. Zoals ook abortus noodzakelijk is wanneer het leven van de moeder acuut gevaar loopt.
Je zegt dat je leeft voor de leuke dingen en daar dan ook wel wat voor over hebt â€" zolang je er de zin van blijft zien. Dat is een keuze. Maar het is niet de enige vanzelfsprekende keuze. Als moeder Theresa voor de leuke dingen had gekozen was ze nooit naar India gegaan. Zij had dan ook iets waardevollers ontdekt dan een leuk leven. En dat leven was zelfs nog wel dagelijks ondergedompeld in strijd, moeite, ziekte, ellende, stank en dood. Zij had een geheim ontdekt. En ik denk dat wij ook geroepen zijn dat geheim te ontdekken. Het is ook niet zo dat God alleen maar wil dat we ons hier een beetje vermaken, dat we 'het naar onze zin hebben'. Hij wil ons ontzettend veel meer geven dan dat. En dat kan wel eens door moeilijke tijden heen moeten gaan. Tijden zelfs die je als vrij zinloos ervaart. Mozes was een prins, en God had hem uitgekozen leider te worden van een zeer groot en hardnekkig volk. Maar voor het zover was moest hij veertig jaar lang de woestijn in. Waarom? Nou in elk geval om zijn ongelukkige karaktertrek van drift een beetje af te leren. Veertig jaar! Wij zouden zeggen: wat ontzettend zonde van de tijd. Had dat niet wat sneller gekund Heer? Het is denk ik erg goed om hieruit de les op te pikken dat God niet zo erg gevoelig is voor tijd en omstandigheden. Dat kan in je leven al een hoop vragen oplossen. Zoals: ˜Waarom moest ik nou net m'n enkel verstuiken zodat m'n zwemcarrière voorlopig stilligt?' Ik noem maar iets wat jou misschien aanspreekt hoor. Nee, God is vooral geïnteresseerd in mensen, karakters. Die wil Hij vormen, sterk maken, dieper, beter, menselijker, minder egoïstisch, meer geschikt voor de eeuwigheid. Daar zit je namelijk niet met je blote gat op een wolkje harp te spelen. Dat is een idioot sprookje. En het eeuwige leven is ook niet een soort spelevaren met cola op een terrasje. Je zou je al dik binnen een eeuw doodvervelen. Maar wij mensen worden hier klaargestoomd voor een reuzentaak. Jezus zegt dat wij straks ˜als koningen zullen heersen'. En als je nou terugdenkt aan moeder Theresa¦ liet die kleine Albanese non al niet als een koningin haar liefde regeren in dat vijandige India?
