CHAPTOR 4
    เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงเบรกอย่างรุนแรงแสดงให้เห็นถึงความเร็วของรถที่พุ่งทะยานมาและต้องหยุดอย่างกระทันหัน เมื่อรถหยุดนิ่งกลางถนนสายสำคัญที่จะมุ่งสู่สวนสาธาณะกลางใจเมืองชิบุยะด้านฝั่งตะวันออกซึ่งเป็นฐานกำลังของเขา (เป็น ผกค. = ผีกินควาย เรอะ ) ชายหนุ่มผมแดงสบถอย่างขัดใจเมื่อพบว่ามีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่อาวุธครบมือยืนขวางหน้าอยู่อย่างต้องการจะประทุษร้ายเต็มที่
    "ชึ บ้า Ship เจ้าพวกบ้า อยากตายนักเรอะ หนอย มาขวางชั้น อย่างนี้ต้องส่งไปเฝ้ายมบาลซะให้หมด" ประตูเฟอร์รารี่คันโปรดถูกเปิดออก ร่างเพรียวในชุดฟอร์มสีขาว ผมสีชมพูประกายแดงพริ้วสลวยตามแรงลม ถนนเงียบสนิทมีเพียงเขาและกลุ่มศัตรูที่ไม่รู้ว่าเป็นใครตรงหน้าอีก 5 คน เท้าเริ่มก้าวไปยืนประจันหน้าอย่างมั่นคง มือเท้าเอวมองกลุ่มคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่องเต็มที่
    "พวกนายเป็นใคร อยากตายนักเรอะ มาขวางชั้นน่ะ " ชายหนุ่มผมแดงร้องถามอย่างประกาศศักดา กลุ่มคนตรงหน้าไม่ตอบ แต่พร้อมใจกันวิ่งเข้ามาหวังจะทำร้ายเขา ชายหนุ่มผมแดงยิ้มโหด เขายืนนิ่งดูว่าใครจะเข้ามาก่อนและแล้วหมายเลข 1 ก็เข้ามาพร้อมไม้หน้า 3 ที่ฟาดเข้ามาหวังจะสร้างแผลบนหัวสัก 3-4 เซนให้เป็นที่ระลึก ร่างเพรียวโยกตัวหลบอย่างสวยงานมพร้อมทั้งยกขาเตะสวนทันที
    "พลั่ก อ้ากกก " เสียงร้องจากผู้ที่โดนฝากรักเข้าเต็มท้องกระเด็นไปตาย เอ้ย ! นอนกองอยู่ไกลๆ คนอื่นๆที่พุ่งเข้ามาก็โดนลักษณะเดียวกัน แต่ยัง มันยังไม่เข็ด ยังคงวิ่งเข้าใส่อีก
    "ยังไม่เข็ดเรอะ ได้ เข้ามา " ชายหนุ่มผมเกือบแดงก็โดดเข้าฟัดเต็มสตีม ศอก เข่า เท้า หมัด ประเคนเต็มพิกัด แต่ขณะที่เขากำลังเมามันกับเจ้าพวก 5 คนนั้น เขาไม่รู้เลยว่าด้านหลังยังมีอีก 1 ที่รอโอกาสอยู่และแล้วมันก็พบช่องว่างเมื่อชายหนุ่มร่างเพรียวนั้นเซไป 1 ก้าวเพราะก้าวพลาด มันเข้ามาฟาดจากด้านหลังทันที
    "อ๊ะ " Sugi ร้องอย่างตกใจมากกว่า เซอย่างเสียศูนย์จังหวะนั้นเองที่ผู้บุกรุกกระโจนเข้ามาจะฟาดเขาด้วยดาบไม้ Sugi ยกแขนกันทันทีนึกในใจว่าวันนี้คงเจ็บแน่ แต่ ...
    พลั่ก เอ๋ เสียงอะไร ชายหนุ่มผมแดงลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นเจ้าคนที่จะฟาดเขานั้นลงไปนอนกองด้านหนึ่งแล้ว พร้อมกับที่เบื้องหน้าของเขาที่มีร่างเพรียวบอบบาง ผมสีดำสนิท ในชุดดำเช่นกันยืนอยู่หันหลังให้เขา พร้อมกับส่งเสียงคุยกับเจ้าพวกที่รุมเขา เสียงเรียบเย็น
    "จะตีกันทั้งทีน่าจะแฟร์กว่านี้หน่อยนะ พวกแกน่ะ 6 ต่อ 1 เชียวนะ น่าจะต่อให้สักหน่อยซี่ " เสียงนั้นไม่ได้บ่งบอกเลยว่าสงสารที่เขาโดนรุมแต่เป็นเสียงของความไม่พอใจในการกระทำมากกว่า Sugi มองร่างเพรียวตรงหน้าอย่างถูกใจ เขาไม่ชอบให้ใครมาเห็นใจ คนแบบนี้เขาชอบ
    "แก ยุ่งอะไรด้วยวะ อยากโดนด้วยรึไง" เจ้าคนที่ดูจะเป็นหัวหน้าตะโกนด่าชายหนุ่มปริศนา ดวงตาเป็นประกายเอาเรื่อง เสียงหัวเราะจากลำคอของชายหนุ่มคนนั้นดังมาเบาๆอย่างไม่เกรงกลัว
    "นั่นสินะ ที่นี่มันเขตชิบุยะตะวันออกนี่นา ใครจะมารู้จักชั้นกัน " Sugi ขมวดคิ้ว หมายความว่าไงกัน เจ้านี่เป็นคนของตะวันตกเรอะ งั้นทำไมมาช่วยเขา
    "แก คนของตะวันตกเรอะ มาที่นี่ วอนตายแล้วมั้ยล่ะ " ชายหนุ่มปริศนาหัวเราะเบาๆก่อนจะตอบเสียงเย็นไป
    "ตายเหรอ เป็นคำที่ดีนี่นา แต่ใครล่ะที่จะตายน่ะ แต่ชั้นว่าไม่ใช่ชั้นแน่ " เสียงหัวเราะราวกับขบขันดังขึ้นไม่หยุด เจ้าพวกลอบกัดเลยพุ่งเข้าใส่อย่างเต็มแรง แต่แล้ว
    "อ้ากกกกกก" เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของคนที่ต้องการจะทำร้ายร่างบางดังขึ้นเมื่อถูกจับบิดแขน คนอื่นๆก็ยืนคุมเชิงอยู่ไม่กล้าเข้าใกล้
    "ว่าไง เจ็บเหรอ แค่นี้เองนะ เอ้า " เพิ่มแรงกดเข้าไปอีก เสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดดังก้องไปทั่วบริเวณทำเอาคนที่เหลือหน้าซีดกับความโหดของคนตรงหน้า ต่างมองกันเลิ่กลั่ก Sugi ยังคงนั่งนิ่งอยู่เพราะยังมึนจากการโดนทุบ แต่ก็พอรับรู้ถึงรังสีอำมหิตของคนข้างหน้าได้อย่างดี คนแบบนี้พอๆกับเขาและ Inoran ทีเดียว
    "เอ้า ไปได้แล้ว ก่อนที่ชั้นจะเปลี่ยนใจ " ร่างบางปล่อยมือที่บิดอยู่ก่อนจะใช้เท้าติดเทอร์โบที่หลังให้ทันเซไปหาเพื่อนที่ยืนเซ่ออยู่ ทั้ง 6 คน ถอยร่นไม่เป็นกระบวนและวิ่งหนีไปในที่สุด
    "ชึ น่าเบื่อจริงๆ ที่ไหนๆก็มีคนแบบนี้" ร่างบางบ่นเบาๆ เขาค่อยๆหันกลับมาหาคนที่นั่งมองเขาอยู่ด้านหลัง
    "ว่าไง นายน่ะ ท่าทางไม่เป็นไรนี่นา ลุกไหวป่ะ " เสียงนั้นถามเรื่อยๆ ไม่ได้เข้ามาใกล้ แสงจันทร์ที่สาดส่องมากระทบใบหน้าทำให้เห็นได้ชัดเจน ใบหน้าเรียวคม ดวงตาสดใส (ออกหวานนิดๆหรือไม่นิดฟะ) ริมฝีปากบางเส้นผมดำสลวย ปลิวไปมา บวกกับชุดทีมสีดำทำให้ดูเด่นน่ามอง
    'เจ้านี่ คงเป็นระดับหัวหน้า ' Sugi คิด เขาค่อยๆลุกขึ้นและปัดฝุ่นออกจากตัว แล้วค่อยตอบคำถาม
    "ขอบใจ ไม่เป็นไรหรอก ฝีมือดีนี่ ไม่เคยได้ยินว่ามีคนลักษณะนายอยู่ในฝั่งตะวันตก แต่ชุดทีมสีดำแบบนี้..." Sugi เริ่มคิดทบทวนถึงชุดของทีมต่างๆแล้วก็สะดุดใจที่....
ชายหนุ่มผมดำยิ้ม และเอยขึ้น
    "คงนึกออกแล้วสินะ แล้วชั้นก็คิดว่าคงเดาถูกเกี่ยวกับตัวนายด้วย นายคือ Sugizo หัวหน้า Lunacy " Sugi พยักหน้าเขายกมือเสยผม มองหน้าอีกฝ่าย
    "ฮื่อ งั้นถ้าเดาไม่ผิด นายก็ Ryuichi จาก Illicit ล่ะสิ " ร่างบางพยักหน้า Sugi จึงถามต่อ
    "แล้วมาทำไมฝั่งตะวันออก มาสืบความเคลื่อนไหวหรือไง" ชายผมแดงเดินผ่านไปที่รถ โดยมีชายอีกคนตามมาด้วย ปากก็ตอบคำถามไป
    "เปล่า ชั้นไม่มีเหตุผลที่จะสืบเรื่องของใคร แค่มาธุระแถวนี้แล้วก็มาเจอนาย" คิ้วเรียวขมวดเมื่อเห็นอีกฝ่ายควักบุหรี่จะจุบสูบ เขาหน้าบึ้งทันทีแต่ไม่พูดอะไร แต่ Sugi ก็พอจับความรู้สึกอีกฝ่ายได้ เขาค้างไฟแช็คเอาไว้ มองหน้าอีกฝ่าย
    "ไม่ชอบ ?" เลิกคิ้วถาม ใบหน้าหวานพยักหน้า ชายผมแดงจึงเก็บทันที เรียกรอยยิ้มของอีกฝ่ายได้นิดหน่อย
    "ขอบใจ แต่ความจริงนายจะสูบก็ได้ เดี๋ยวชั้นก็จะไปแล้ว " Sugi ส่ายหน้า เขาเอนหลังเอาแขนเท้ายันกระโปรงรถไว้
    "ไม่เป็นไร นายไม่ชอบนี่ คราวนี้ถือว่าชั้นติดหนี้นาย แล้วจะใช้คืนให้ " ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอีกครั้ง
    "ไม่จำเป็น" ร่างสูงส่ายหน้า
    "ชั้นไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร ว่าแต่นายมาไง ชั้นไปส่งมั้ย " ดวงตาเรียวสวยปรายสายตาไปยังเฟอร์รารี่คันเก่งของตนที่จอดอยู่ไม่ไกล ชายผมแดงหันไปมองดู แล้วหัวเราะเบาๆอย่างขำๆ
    "หึๆ รสนิยมพอกันซะด้วย เจ้า Ino เห็นคงชอบ " Ryu เองก็พลอยหัวเราะไปด้วย
    "หึๆๆ น่าแปลกนะ ไม่ถูกกันแต่ดันชอบเหมือนกัน แต่มีคนหนึ่งนะที่ไม่เหมือน " ดวงตาเรียวของอีกฝ่ายมองมาอย่างสนใจ Ryu จึงเฉลย
    "เจ้า J ไงล่ะ มันไม่ชอบแบบนี้ หมอนั่นชอบควบชอปเปอร์กินลมมากกว่า ถึงจะมีอยู่แต่ก็ไม่ยอมขับ จนลูกน้องอ่อนใจเลยล่ะ " Ryu บ่นกลายๆ น่าแปลกที่เขาเอาเรื่องนี้มาคุยกับคนที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นศัตรูเลยทีเดียว Sugi เองก็พลอยหัวเราะไปด้วย
    "เพื่อนนายนี่แปลกดีนะ " ร่างสูงทิ้งกายนอนเอนลงบนกระโปรงรถ มองท้องฟ้าที่มีจันทร์เต็มดวงสาดแสงสีนวลสบายตาอยู่ โดยมีชายหนุ่มผมดำยืนอยู่เบื้องหน้าและเงยหน้าขึ้นมองตาม สายลมยามดึกพัดผ่านมา รอบข้างเงียบเชียบไร้สิ่งมีชีวิต
    "ท้องฟ้าสวยนะ วันนี้ " Sugi เอ่ยขึ้น Ryu ส่งเสียงตอบกลับอย่างเห็นด้วย
    "อือ ใช่ อากาศก็ดี เหมาะแก่การเดทสาว " ท้ายประโยคทำเอาชายผมแดงเด้งตัวลุกขึ้นมามองร่างบางตรงหน้า พลางหัวเราะเบาๆพลางเอ่ยสนับสนุน
    "นั่นสิ แต่ดันกลายเป็นว่าต้องมาฟัดกับเจ้าบ้าที่ไหนไม่รู้แล้วก็มานั่งคุยกับนายแทน " Ryu ยิ้ม พลางนั่งลงที่กระโปรงรถอีกด้าน โดยผู้ที่นั่งก่อนก็ขยับให้ (มันไม่มีที่ให้นั่งคุยแล้วรึไงฟะ)
    "ช่วยไม่ได้นี่หว่า ไม่เป็นไร วันเช็งเม้งไม่ได้มีหนเดียว (เกี่ยวไรฟะ)" ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะอย่างถูกใจ เพียงไม่นาน ชายหนุ่มผมดำก็ลุกขึ้น
    "ได้เวลาไปแล้วล่ะ วันนี้ถือเป็นกรณีพิเศษนะ เจอกันคราวหน้าคงไม่ได้คุยกันแบบนี้" ชายผมดำหันหลังให้ร่างสูงที่ยังนั่งอยู่บนกระโปรงรถอยู่ เอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ เอามือล้วงกระเป๋า ยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะหันมา
    "ฮื่อ เข้าใจ " Sugi เอ่ยตอบ สายตาจับจ้องที่แผ่นหลังของคนตรงหน้า ชายผมดำยกมือขึ้นเสยผมแล้วบอกลาเสียงเรียบไร้ความรู้สึก
    "ไปล่ะ แล้วพบกันใหม่ Sugizo แห่ง Lunacy " ชายผมแดงที่นั่งอยู่ก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเช่นเดียวกัน ไม่มีความอาลัยอาวรณ์ในมิตรภาพสั้นๆครั้งนี้แม้แต่น้อย
    "เช่นกัน Ryuichi แห่ง Illicit " ชายหนุ่มผมดำเดินไปยังรถของเขา เปิดประตูเข้าไปนั่งและสตาร์ทออกตัวไปทันที โดยมีชายหนุ่มอีกคนนั่งมองอยู่จนสุดสายตา
    เมื่อรถอีกคันลับสายตาไปแล้ว มือเรียวก็ดึงบุหรี่ที่เก็บเมื่อกี้ออกมาจุบสูบทันที ร่างสูงนอนเอนกายมองฟ้า สูบบุหรี่ไปด้วยอย่างผ่อนคลาย จนกระทั่งหมดมวน เขาจึงดีดก้นบุหรี่นั้นทิ้ง และลุกขึ้นเดินไปขยี้ดับไฟเล็กน้อย (ดีมาก ) แล้วขึ้นรถและสตาร์ทเครื่อง
    "Ryuichi เหรอ เจอกันคราวหน้า จะเป็นไงนะ หวังว่านายคงจะเก่งขึ้นกว่านี้ล่ะ อย่าทำให้ชั้นผิดหวังก็แล้วกัน " เขาพึมพำเบาๆแล้วออกรถทันที ....

 

    ณ โกดังเก็บของในตึกแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ท่ามกลางคนหมู่ใหญ่ ข้างกายมีชายหนุ่มร่างบางผมสีน้ำเงิน ดวงตาเย้ายวนแต่ประกายกล้าอยู่ข้างๆ
    "พลาดอีกล่ะสิพวกแก " เสียงเข้มดังขึ้นทำเอา ชาย 6 คน ที่ยืนก้มหน้าอยู่เบื้องหน้าสะดุ้งเฮือก
    "พะ พอดี มีคนมาช่วยมันครับ เราเลย... " ชายคนหนึ่งทำใจกล้าพยายามอธิบาย
    "หุบปาก ชั้นไม่อยากฟังคำแก้ตัว .." เสียงตวาดเข้มขัดจังหวะการพูด แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรมากกว่านั้นเสียงหวานมีเสน่ห์ก็เอยขึ้นซะก่อน
    "ไม่เป็นไรหรอกน่า Takuro อย่าไปโทษเจ้าพวกนี้เลย เค้าทำสุดความสามารถแล้วนี่นา " สายตาคมเบนไปยังร่างบางข้างๆตน
    "แต่ว่า Hisa .. " เสียงที่จะพูดเงียบลงเมื่อมือบางยกขึ้นราวจะห้ามไม่ให้พูดต่อ และหันไปทางทั้ง 6 คนนั้น
    "พวกนายไปพักดีกว่านะ ไปทำแผลซะ คนอื่นๆก็แยกย้ายกันได้แล้ว ดึกแล้วนี่นา " เสียงที่เอ่ยขึ้นไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกของผู้พูด แต่ก็ทำให้ทุกคนโล่งใจได้ว่าไม่ต้องรับอารมณ์โกรธของหัวหน้า ทั้งหมดสลายตัวทันทีตามคำสั่งของร่างบางที่รั้งตำแหน่งรองหัวหน้าอยู่

    เมื่ทุกคนไปหมดแล้ว ร่างบางก็หันไปทางคนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ มือเรียวสวยยกขึ้นลูบไล้แขนอีกฝ่ายเบาๆอย่างอ่อนโยน
    "ใจเย็นๆสิ Taku ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ นะ " ดวงตาสวยมองอย่างปลอบโยนพร้อมทั้งลูบไล้มือไปมา ทำให้ใบหน้าที่เครียดขึ้งของอีกฝ่ายคลายลง แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรได้อีก ก็ถูกกระชากดึงร่างเข้าไปในอ้อมกอด ใบหน้าแทบิดกัน ลมหายใจรินรดกันและกัน ร่างสูงพึมพำชิดริมฝีปากบาง
    "ชั้นไม่ใช่คนใจดีนะ Hisa แต่ถ้านายไม่อยากให้เรื่องมาก ครั้งนี้ชั้นจะยอมก็ได้ " แล้วร่างสูงก็กดริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรง ร่างบางครางในลำคอเมื่อได้รับสัมผัสดุดันนั้น ยกแขนเรียวโอบรอบคออีกฝ่ายแน่น กระหวัดลิ้นตอบกลับรุนแรงปานกัน     ร่างสูงดันร่างบางให้เข้าไปในลีมูซีนคันใหญ่และกดให้เอนนอนลงบนเบาะกว้างด้านหลัง ก่อนจะทาบทับร่างสูงลงคลุกเคล้าอย่างรุนแรงเร่าร้อน
ท่ามกลางความมืดของโกดังใหญ่ที่ซึ่งไม่มีใครกล้าเข้ามาอีกแล้ว เนื่องจากที่นี่เป็นของ Takuro ทุกอย่างจึงเงียบเชียบ มีเพียงเสียงหอบหายใจและเสียงเสียดสีกันของผิวกายของคนสองคนที่ดังอยู่ไม่ขาดสายเป็นนานกว่าจะเงียบเสียงลงพร้อมกับเสียงกรีดร้องของร่างบาง
    "อ๊าาาาาาาาา" ร่างบางกรีดร้องเมื่อได้รับการกระแทกแทรกกายเข้ามาอย่างรุนแรงเป็นครั้งสุดท้ายจากร่างสูง นิ้วจิกไหล่กว้างมั่นอย่างเจ็บปวด แม้เขาจะไปถึงจุดสุดยอดแห่งอารมณ์ตามธรรมชาติที่ไม่อาจฝืนได้ แต่หัวใจกลับหาได้เกิดความอิ่มเอมอย่างที่ควรจะเป็นไม่
ดวงตาสวยปรือขึ้นอย่างเพลียๆ ร่างสูงซบหน้าลงกับซอกคอขาวหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะถอนกายออก ร่างบางแอ่นกายอย่างเจ็บปวดบนเสียวแปลบ ร่างสูงลุกขึ้นขยับลงนอนข้างๆดึงร่างบางมากอดและผ่อนลมหายใจช้าๆจนกระทั่งหลับไป
    ร่างบางขยับกายออกจากอ้อมกอดอย่างเมื่อยขบ ค่อยๆยกแขนที่โอบตนเองออกขยับลุกขึ้นแล้วก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ปรายสายตามองร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่ด้วยแววตานิ่งสงบไร้ซึ่งความรักที่ควรจะมี ก่อนจะลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าที่ถูกทึ้งเหวี่ยงไปรอบๆและเดินออกไปด้านนอก
    สายลมเย็นๆที่พัดผ่านร่างที่ยืนนิ่งอยู่ สายตามองเหม่อไปด้านหน้า โกดังแห่งนี้อยู่ในตัวตึกสูงของชิบุยะ เมื่อออกมาด้านนอกและขึ้นมาบนดาดฟ้าของตึกก็จะเห็นวิวชัดเจน แสงไฟจากทั้งเมืองเห็นได้ชัดเจน ร่างบางยกแขนขึ้นกอดอกเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ตนเอง เขาเหม่อลอยจนไม่รู้ว่ามีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาทางด้านหลัง
    "อ๊ะ " Hisa สะดุ้งเมื่อถูกรวบตัวกอดจากด้านหลัง แต่เมื่อได้ยินเสียงที่ถามขึ้นก็หยุดการดิ้นรน
    "คิดอะไรอยู่" ร่างบางเอนพิงอกกว้างของคนที่โอบกอดเขาอยู่ สายตาเย็นชาเหม่อมองไปอย่างไร่จุดหมาย รืมฝีปากแย้มตอบคำถาม
    "ไม่มีอะไร แค่อยากมารับลมดล่น " ร่างเล็กกว่าพยายามหลบริมฝีปากที่เกลี่ยไปเรื่อยตามใบหูและซอกคอ Takuro ซบหน้าลงกับซอกคอขาว พึมพำเสียงเบา
    "โกหก" Hisa นิ่วหน้าอย่างเจ็บเล็กๆเมื่อถูกขบเม้มที่ต้นคอ และดิ้นรน
    "ไม่เอาน่า นี่มันดาดฟ้านะ Taku " ร่างสูงยิ้ม เขาอุ้มคนในวงแขนหมุนไปมาและวางลงกับพื้น (เฮ้ เปื้อนฝุ่นนะ ) ที่ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยจากฝีมือลูกน้องทั้งหลายที่รู้ใจลูกพี่ว่าชอบมานั่งชมวิวเลยเอาใจด้วยการมาทำความสะอาดไว้ให้ (สบายเจ้า Taku ไป) ร่างสูงทาบทับร่างบางตรึงไว้แน่น
    "ช่างปะไร ไม่มีใครเห็นหรอกน่า ความผิดนายนะ อยากน่ารักทำไม" รอยยิ้มที่มีให้ทำให้ผู้ที่ถูกทาบทับไว้ต้องถอนใจและยิ้มให้จางๆ ก่อนจะสั่นสะท้านไปกับการรุกรานของผู้ที่ทาบทับอยู่ ร่างบางปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามที่ต้องการได้เต็มที่ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไป แต่ในใจเขานั้นคิดอะไรอยู่ ไม่มีใครรู้ ความมืดที่แอบแฝงอันตรายรอการปะทุอยู่ มันคืออะไร ตัวเขาเท่านั้นที่รู้
    มือเรียวบางซุกไซร้ผมนุ่มสลวยของอีกฝ่าย ส่งเสียงครวญครางอย่างซ่านเกษมไปกับรสสัมผัสของร่างสูง สายลมเย็นๆที่พัดผ่านไม่ได้ช่วยคลายความร้อนในอารมณ์ของทั้งสองได้เลยกลับยิ่งกระพือให้โหมไหม้ไปอีก เสียงหอบหายใจ เสียงกระซิบและร่างกายที่เบียดชิดเป็นไปไม่หยุดยั่งจนกระทั่งถึงจุดสิ้นสุดของอารมณ์ตามต้องการ
    ร่างสูงซบหน้าหอบหายใจซุกนิ่งกับร่างที่เขากกกอดอยู่ ไม่นานก็ลุกขึ้นจัดการสวมเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยรวมทั้งเสื้อผ้าของคนที่นอนระทวยอยู่ด้วย แล้วจึงอุ้มร่างที่นอนหมดแรงอยู่กลับลงชั้นล่างไป

Chaptor 4 End
<<BACK | MAIN | NEXT>>

Copyright 2001 © PPK