Ακούω τη φωνή σου το κάλεσμά σου, το μελένιο «έλα» σου και ενώ ξέρω ότι δεν υπάρχει κανείς, βλέπω τη φευγαλέα σκοτεινή σιλουέτα σου να κινείται σαν σκιά πάνω στο τοίχο, βιαστική κι αναποφάσιστη.
Ακούω τον απόηχο των βημάτων σου που σ’ έφεραν κοντά μου.
Ανακαλώ στη μνήμη μου - ακόμη μπορώ - τις εικόνες που ζουν εδώ μέσα.
Ξαφνικά !!!
Πέταγμα Μαύρου πουλιού!
Ακούω το κάλεσμα σου.
Κοιτάζω να δω αν έρχεσαι αλλά δεν υπάρχει τίποτα.
Τίποτα !
Δεν υπάρχει κανείς.
Απολύτως κανείς!