Πανσέληνος 28/2/99

Αγάπη Πρόσφυγας. . .
Χωρίς προορισμό, φυγάς μέσα στη νύχτα.
Με τη πλάτη στο τοίχο να φυλάγεται από κάθε ήχο και κάθε ίχνος ματιάς.
Στη σκιά να βαδίζει πάντα, ποτέ στο φως.
Σαν αγρίμι που ψάχνει για το ταίρι που ‘χασε στο αντίο της μέρας.
Αγρίμι που μυρίζει μιά τον αέρα και μιά το χώμα για να βρεί το άλλο του μισό.
Αυτό το μισό που του λείπει για να ολοκληρωθεί.
Φτερούγες διπλωμένες να καρτερούν το όνειρο για να ταξιδέψουν.
Και το ταξίδι πάντα νύχτα, πάντα χωρίς ήχο,
κραυγή σιωπής στο απόλυτο σκοτάδι.
Ανάγκες ανελέητες.
«ΘΕΛΩ» βασανιστές και εραστές μαζί.
Προς τι;
Άδεια πρόσωπα, σιωπηλά καρδιά μου.
Κεντρίζω για να ζω.
Πονάω για να σε Θέλω.
Προσπαθώ Μωρό μου, προσπαθώ.

Ζει η Αγάπη με μία «ΚΑΛΗΜΕΡΑ» ;
Κι αν ναι, για  πόσο ;
Χωρίς το άλλο μισό, χωρίς το άγγιγμα, χωρίς τη μυρωδιά του κορμιού,
για πόσο ζει;
Όταν δεν έχει νιώσει, ναι ζει!
Ζει γιατί δεν υπάρχει η απουσία.
Αλλά όταν έχει σημάδια από τον έρωτα και τη συνεύρεση;
Όταν η σκέψη και μόνο του ονόματος της φέρνει ζάλη;
Όταν η μνήμη δυνάστης επανέρχεται ακατάπαυστα και γδέρνει τις πληγές ;
Τότε Αγάπη μου τι κάνεις ;
Πως επιβιώνεις ;
Πως ξεγελάς τα «γιατί» ;
Πως κατευνάζεις τα «θέλω» ;
Πως προστατεύεις την «ελπίδα» ;
Ανελέητη η σιωπή Μωρό μου
και συνένοχοςτης η Πανσέληνος στο αποψινό κυνηγητό.
Που να κρύψω Μωρό μου την Αγάπη ;
Που να ασφαλίσω το Ω ;

Άνυδρη η σιωπή συντελεί στην αποψινή απερήμωση.
Είναι άραγε δείγμα των όσων έρχονται ;
Αυτή η έρημος που ξεδιπλώνεται μπροστά μου, έχει τέλος Μωρό μου;
ή όσο θα βαδίζω θα τη βρίσκω πάντα μπροστά μου ;
σαν να βαδίζω σε κύκλο.
Θα ψάχνω πάντα για το τέλος της και θα βρίσκομαι συνεχώς στην αρχή της ;
Στιγμιαίες οάσεις, ανάσες ζωής και ξανά απέραντο κενό.
Εν γνώση μου Μωρό μου.
Δεν πλανιέμαι, περιπλανιέμαι.
Θα τα τρομάξω πρώτος τα «γιατί»
που παραφυλάνε με ακονισμένες τις λεπίδες των «ΔΕΝ».
Θα τα αιφνιδιάσω.
Τόσο ξέρω. Έτσι νομίζω Αγάπη μου.
Αυτό το ατελείωτο Deja Vu δεν πρόκειται να με καταβάλλει.

Απόψε πάλι μόνος χωρίς καν την ψευδαίσθηση
χωρίς καν την αμφιβολία.
Με τη σιγουριά ενός ήλιου που σβήνει
καταδικάζοντας τα πάντα σε απόλυτο σκοτάδι.
Ακόμα και αυτή τη προδότρια τη Πανσέληνο.
Σβήσε επιτέλους !
Ματάκια της μοναξιάς μου.
Φανερέ κατάσκοπε των «ΘΕΛΩ» μου.
Τελείωνε πια !
Κάποτε σ’ αγάπησα κόκκινη,
τώρα ξεθωριασμένη γιατί με κυνηγάς ;
Δεν έχω διάθεση να σου απαγγείλω απόψε.
Κρύψου στον κύκλο σου.
Απόψε θα τα πω μόνο με του κόλακες της μοναξιάς μου
μόνο με τ’ αστέρια.
Ανέβα λοιπόν στο αύριο και χάσου !
κάνε επιτέλους την ΝΥΧΤΑ, ΝΥΧΤΑ !
Και μη νομίζεις για στιγμή ότι σου το ζητάω.
Σε προστάζω !

Πως το λέει η Δημουλά ;
«Ηρεμούν ερημώνοντας όλα» !
Μόνο έτσι γίνεται.
Χωρίς την απερήμωση δεν αποφασίζεις.
Δεν τραβάς γραμμή.
Ξέρω πως δίχτυ δεν υπάρχει.
Κι όμως ακροβατώ.
Πιστεύω βλέπεις στη σιγουριά της δικής σου Αγάπης.
Μόνο εγώ το ξέρω οπότε μη φοβάσαι.
Δε θα αποδοθούν ευθύνες, παρά μόνο σε μένα.
Στη περίπτωση που σκάσω σαν καρπούζι.
Εν γνώση μου Μωρό μου.
Δεν αιθεροβατώ, ακροβατώ.
Υπάρχω μόνο στις στιγμές που νιώθεις ότι μ’ αγαπάς.
Μόνο εκεί ζω.
Μόνο εσύ το ξέρεις.
Μόνο εσύ το ελέγχεις.
Χωρίς τη δική σου ανάσα
«ΔΕΝ»

Και εσύ πως το λες ;
«Και τώρα τι» ;
Δεν γνωρίζω μωρό μου.
Σου το ‘πα, ζω μόνο όσο μ’αγαπάς.
Υπάρχω μόνο όσο με θέλεις.
Δεν είμαι ούτε μαγική εικόνα ούτε αυτόφωτος.
Χωρίς τον δικό σου ΗΛΙΟ δεν είμαι.
Δεν έχω λόγο ύπαρξης.
Ζω μόνο για να σ’αγαπώ.
Και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να μ’ αγαπάς.
Είναι υπέροχο μετά από 20 χρόνια διαδρομής
στις ανθρώπινες σχέσεις,
να συνειδητοποιείς ότι  ζεις μόνο στην Αγάπη.
Χωρίς αυτή το ΧΑΟΣ.
Σειρά σου λοιπόν
Μ!Ω!ΡΟ μου.