...Brother Of Love ...(HBD Junno)
++++++++++++++++++++++++++++++
ในห้องอาหารหรูหราแห่งหนึ่ง...
....ยามค่ำของวันที่ 29 พฤศจิกายน....
Happy Birthday to You....Happy Birthday
to You...
...Happy Birthday Happy Birthday....Dear Junchan ...Happy Birthday to You...
.......ฟู่.......
เสียงเป่าเทียนวันเกิดดังขึ้นทันทีที่เสียงเพลงอวยพรจบ
ตามด้วยเสียงปรบมือจากชายหญิงและเด็กน้อยตัวเล็ก ที่เป็นเจ้าของวันเกิด
เก่งจังเลยฮับ จุนจังลูกพ่อ เป่าเทียนหมดทีเดียวรวดเลย เสียงชายหนุ่มผู้เป็นพ่อชมเชย
เล่นเอาหนูน้อยวัยหกขวบ ยิ้มแก้มยุ้ย แก้มสองข้างถูกคุณพ่อหอมข้างหนึ่ง หนูน้อยเจ้าของวันเกิดก็เลยเอียงแก้มให้แม่หอมอีกฟอด
สุขสันต์วันเกิดจ๊ะ ลูกรัก......
หกขวบแล้วนะฮับ จุนโนะสุเกะ...เป็นเด็กดีนะฮับ คุณพ่ออวยพร ยื่นกล่องของขวัญใบใหญ่มาตรงหน้า
หนูน้อยตาลุกวาว หัวเราะเสียงใส กอดของขวัญสีสวยไว้แนบอก เมื่อคุณแม่เชียร์ให้แกะกระดาษ
ก็ไม่รีรอที่จะฉีกแคว่กๆ
จุนโนะสุเกะทำตาหยีเพราะรอยยิ้มแย้ม ดวงหน้าน่ารักสดชื่น
ริมฝีปากสีสดห่อเข้าด้วยกันเมื่อเห็นของในกล่อง
หุ่นยนต์บังคับตัวใหญ่ออกมายืนอวดโฉมบนโต๊ะจัดงาน จุนโนะถือกล่องบังคับไม่วาง
ชอบมั้ยลูก
จ้อบ...........ชอบฮะ...
จุนจังตัดเค้กเสียทีซิฮับ คุณพ่ออยากกินแล้ว คุณพ่อทำเสียงอ้อน คุณลูกชายก็เลยสนองตอบ
เขามองเค้กรูปหมีน้อยนั่งกางขาอย่างตื่นเต้น ลิ้นสีชมพูตวัดเลียลอบขอบปาก จุนโนะตักขนมเค้กชิ้นเบ้อเริ่มให้ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อ
แต่พอจะตักให้แม่ เด็กน้อยก็ชะงัก สายตาพุ่งตรงไปยัง โต๊ะอาหารด้านนอก จุนโนะสะกิดผู้เป็นแม่เบาๆ
แม่ฮะ... พี่คนนั้นเขานั่งคนเดียว จุนจังเห็นเขานั่งตั้งนานแล้วง่ะ จุนโนะชี้มือไปที่โต๊ะด้านนอกที่ติดกับผนังกระจก
ให้คุณแม่ดู เด็กผู้ชายหน้าตาดี ที่นั่งเหงาอยู่เพียงลำพัง เบื้องหน้ามีจานชามจัดไว้เรียบร้อยแล้ว
คะเนไว้ประมาณสามที่ แต่ตอนนี้เด็กคนนั้นนั่งเหมือนกับจะรอคอยใครสักคน
จุนจังตัดเค้กให้พี่เขาด้วยได้มั้ยลูก คุณแม่กระซิบพลางชี้ไปที่จานขนมเค้ก
ฮะ... หนูน้อยจัดแจงตัดส่วนที่ดีที่สุดให้กับเด็กชายคนนั้น ให้ตรงส่วนหัวเชียวนะ
ทำด้วยช็อคโกแลตของโปรดอีกด้วย
........................................
เด็กชายอายุไม่เกิน 12 ปี นั่งเอามือเท้าคาง
มองมาที่โต๊ะของตระกูลทางุจิ รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นเมื่อเห็นเด็กน้อยเป่าเทียนบนขนมเค้ก
และยังเสียงแจ๋วๆ ที่ได้ยินอีกล่ะ ช่างน่ารักจริงๆ เด็กคนนั้น ชื่อจุนจังเหรอ....
เข้ากับหน้าตาน่ารักจริงๆ ...อ๊ะ..... เด็กคนนั้นเดินมาทางนี้แล้ว...ถือจานขนมมาซะด้วยซิ
เดินมาถึงแล้วก็หยุดเอานิ้วจิ้มปากข้างหนึ่ง แล้วก็เขย่งเอาจานขนมเค้กวางตรงหน้าเขาอีกด้วย
เสียงแนะนำตัวดังมาจากร่างน้อย
หวัดดีฮับ หนูชื่อ จุนโนะสุเกะล่ะ ... ทางุจิ จุนโนะสุเกะ....พี่ชายทานเค้กกันนะฮะ
ว่าแล้วก็ยิ้มอายๆ ให้หนึ่งที
วันเกิดของหนูหรือครับ คนโตกว่าถาม
ฮื่อ จุนโนะพยักหน้างึกๆ โหนตัวเองกับโต๊ะอาหาร แล้วก็ยืนแกว่งไปแกว่งมา หันไปมองพ่อกับแม่
ก็เห็นทั้งสองส่งยิ้มพยักหน้ามาให้ จุนโนะก็เลยหันมายิ้มกับพี่ชายแปลกหน้า
อายุเท่าไรแล้วครับ
หกขวบฮะ จุนจังอายุหกขวบแย้ว...
งั้นก็เป็นหนุ่มแล้วล่ะซิ
อ๊ะ.....คิก...คิก....เหยอ?? จุนโนะหัวเราะคิกคัก คะยั้นคะยอให้คนโตกว่ากินเค้กของเขา
จุนจังเอาตรงหัวให้พี่ด้วยน้า... กินหัวหมีอร่อยดีออก
ขอบคุณครับ จุนจังน่ารักจัง พี่อยากมีน้องชายแบบนี้มั่งจัง
จุนจังไม่มีพี่ชาย ...พ่อกับแม่มีหนูคนเดียวเองง่ะ จุนโนะทำปากยื่น แล้วก็หันไปค้อนใส่โต๊ะของพ่อกับแม่
คนฟังก็เลยหัวเราะออกมา จุนโนะเอานิ้วจิ้มที่แขนของเขาแล้วก็บอกมาว่า
พี่ชายไปนั่งที่โต๊ะเดียวกับจุนจังเอามั้ย? แม่ไม่ว่าหรอก
ไม่ได้หรอกครับ พี่รอคุณพ่อกับคุณแม่อยู่น่ะ เดี๋ยวก็คงมา
เหรอ...... แต่หนูเห็นพี่นั่งตั้งนานแล้วนะฮะ....
ฮื่อ.... นั่นน่ะซินะ ทำไมยังไม่มาซะทีก็ไม่รู้ เด็กชายบอกแล้วก็เหลียวมองนอกกระจก
เห็นแต่ลานจอดรถที่มีรถจอดเต็มไปหมด อากาศข้างนอกเย็นจัดเพราะฤดูหนาวย่างกรายเข้ามา
สีหน้ากังวลฉายชัดออกมาทางสีหน้าของเขา
มานั่งที่นี่ก่อนก็ได้จ๊ะหนู เสียงคุณแม่ดังมาจากโต๊ะ
จุนโนะก็เลยได้ใจ เขาฉุดแขนเด็กคนนั้นให้มาที่โต๊ะจนได้
เอ้อ..... ขอบคุณครับ...
นั่งที่นี่แหล่ะ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่มาค่อยกลับที่นะจ๊ะ
ขอบคุณครับ
งานเลี้ยงฉลองวันเกิดจุนโนะยังคงดำเนินต่อไป
โดยมีสามพ่อแม่ลูกและเด็กชายแปลกหน้าที่ถูกรับเชิญเข้ามาร่วมวง เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยยังมีต่อเนื่องตลอดเวลา
จนกระทั่ง ผู้จัดการร้านเดินมาที่โต๊ะ เขาหยุดยืนข้างๆ เด็กชายคนนั้น
หนู... ชื่อ อะกานิชิ จิน หรือเปล่าครับ...
ใช่ฮะ... เด็กคนนั้นยืดตัวขึ้น
เอ้อ.....คือว่า....ผมเกรงว่าจะต้องบอกข่าวไม่ดีให้หนูทราบ....เอ้อ..... เสียงพูดตะกุกตะกัก
ขณะที่ผู้จัดการประสานมือไว้ตรงหน้า เขาเหลือบมองพ่อแม่ของจุนโนะสุเกะและก้มหัวให้
ผมเกรงที่จะต้องบอกว่า คุณอะกานิชิ เคน กับคุณอะกานิชิ คาโอริ ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำระหว่างมาที่นี่ครับ
ความเงียบเข้าปกคลุมสถานที่แห่งนั้น เพียงชั่วแว่บเดียว
จากนั้นเสียงช้อนตกกระทบจานกระเบื้องก็ทำลายความเงียบลง พร้อมกับเสียงอุทานของอะกานิชิ
จิน
พ่อ...แม่....!!
คุณคาโอริเพ้อเรียกถึงชื่อหนูคนนี้ และชื่อห้องอาหารนี้ ตอนนี้เธอถูกนำตัวไปแล้วครับ...
ผู้จัดการหันมาบอกทางทางุจิ
แม่!! ฮึก...! จินน้ำตาคลอ ตัวสั่นไปหมดจนคุณนายทางุจิต้องกอดเอาไว้
ไม่เป็นไรนะจ๊ะ เราจะไปเป็นเพื่อน... เราจะอยู่ใกล้ๆ หนูนะจ๊ะ
********************************
วันเวลาผ่านไป....
ณ ยามค่ำคืนของวันหนึ่ง
จุนโนะสุเกะเดินย่องเงียบเข้ามาตามทางเดินของอพาร์ตเม้นต์หรูหราแห่งหนึ่ง พยายามไม่ทำให้เกิดเสียงใดๆ
ขึ้น ขณะนั้นเป็นเวลาสองนาฬิกาของวันใหม่แล้ว หนุ่มน้อยจรดฝีเท้าผ่านห้องต่างๆ
จนเกือบจะถึงปลายสุดที่เป็นห้องของตัวเองอยู่ แต่ยังไม่ทันจะไขกุญแจ ประตูบานนั้นก็เปิดออก
เล่นเอาจุนโนะสะดุ้งโหยง
โฮ้ย..... พี่จิน... ใจหายหมดเลย.... จุนโนะผ่อนลมหายใจเฮือก เมื่อพบกับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยืนหน้าบึ้งตรงหน้า
กลับดึกบ่อยๆ ระวังพ่อกับแม่จะรู้เอานะ
เออน่า..... แหม ...แค่ไปเที่ยวนิดๆ หน่อยๆ เอง จุนโนะโบกมือไปมา
กลับดึกเกือบทุกวันแบบนี้ พี่เองก็ไม่อยากโกหกให้แล้วนะ
แหม...พี่จินก็... โกหกอะไรกันเล่า แค่บอกว่าผมไปติวหนังสือบ้านเพื่อนแค่นั้นเองง่ะ
จินเดินเข้ามาใกล้ร่างโปร่งของจุนโนะ ได้กลิ่นเหล้าระเหยออกมา
และยังจะกลิ่นบุหรี่ที่ติดตามเสื้อผ้าอีกล่ะ ชายหนุ่มไม่รอช้า คว้าแขนของจุนโนะได้ก็ฉุดจนตัวปลิวเข้ามาในห้องที่ใช้ร่วมกัน
เฮ้ย...อะไรง่ะ เสียงคนโดนฉุดโวยวาย แต่จินก็ไม่ฟังแล้ว เขาลากตัวจุนโนะเข้าไปในห้องน้ำ
เปิดน้ำฝักบัวแล้วก็ผลักร่างโปร่งเข้าไปยืนใต้สายน้ำ
โอ๊ย...ไม่เอ๊า....เย็นนะ เล่นอะไรบ้าๆ นะพี่จิน... จุนโนะทำท่าจะกระโจนออก
แต่จินยอมเปียกด้วย เขาปล้ำถอดเสื้อของจุนโนะออก โยนเสื้อเชิ้ตที่มีกลิ่นบุหรี่ติดมานั้นทิ้งไป
แล้วก็จับศีรษะเด็กหนุ่มให้รองรับน้ำเย็นๆ ที่สาดกระเซ็นเป็นฝอยนั้นเข้าไปเต็มๆ
ตัวเหม็นกลับมาทุกวัน ไปกินเหล้า สูบบุหรี่มาอีกแล้วล่ะซิเนี่ย
จินละเลงสบู่และยาสระผมไปที่เนื้อตัวเด็กหนุ่ม น้ำไหลลามทั่วเนื้อตัวขาวเนียน
จนกระทั่งชุ่มกางเกงยีนส์
จุนโนะร้องโวยวายตลอด จินไม่ยอมเปิดเครื่องทำน้ำอุ่น แต่เล่นเอาน้ำเย็นราดมาแบบนี้
ก็เล่นเอาจุนโนะแทบดิ้นพราดๆ เพราะความหนาว
เมื่อเสร็จสิ้นจากการทรมานนั้นแล้ว จินก็ปล่อยให้จุนโนะอาบน้ำเอง
ตัวเขาออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ด้านนอก รอจนประตูห้องน้ำเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับร่างซีดเซียวของจุนโนะสั่นสะท้านออกมาจากห้องน้ำ
โดยมีผ้าขนหนูที่คลุมร่างกายท่อนล่าง
จินโยนเสื้อคลุมแบบปิยาม่าให้ จุนโนะตวัดสายตามองค้อนแล้วก็เดินมากระแทกตัวนั่งบนเตียงของจิน
บ้าที่สุดเลย พี่จิน ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย
ก็เราน่ะมันดื้อ ไอ้ที่ควรจะกลับมาอ่านหนังสือสอบ ก็ไม่กลับ ไปเที่ยวผับได้ทุกวัน
พี่ลำบากใจนะรู้หรือเปล่า พ่อกับแม่นายถามหาทุกวัน แต่พี่ก็ต้องโกหกตลอด สักวันหนึ่งเถอะ
จะบอกความจริงให้หมดเลยเชียว
อ๊ะ....อย่าน้า.... ไม่เอานะฮะ แหมจุนจังขอเที่ยวนิดๆ หน่อยๆ เอง พอเรียนจบ
ทำงานแล้วก็อดเที่ยวอยู่ดีง่ะ
เราน่ะ มันต้องรับผิดชอบกิจการของพ่อนายนะ มาทำตัวแบบนี้ได้ไง
เชอะ... ใครจะเก่ง จะขยันอย่างพี่จินล่ะคร้าบบบบ จุนโนะพูดประชด ทำปากยื่นน่ารักให้ชายหนุ่ม
จินมองแล้วก็ส่ายหน้า
นายต้องรับช่วงต่อจากพ่อของนายนะ มาทำเป็นไม่เอาถ่านแบบนี้ได้ไง พี่เองน่ะก็แค่ดูแลนายให้โตมาอย่างมีคุณภาพ
แต่ถ้านายทำตัวแบบนี้ พี่เองก็ลำบากใจ พ่อกับแม่นายน่ะ ไว้ใจให้มาอยู่กับพี่ที่โตเกียวนี่
แต่นายเองเมื่อเรียนจบก็ต้องกลับไปดูแลกิจการที่คานางาว่านะ อย่าลืมซิ
มีพี่จินดูแลอยู่แล้วนี่นะ
จะบ้าหรือไง พี่เองก็แค่คนอาศัย
ไม่จริงหรอก พ่อกับแม่รักพี่จินจะตายไป เหมือนกับเป็นลูกชายอีกคน ถ้าพี่จินบริหารงานแทนพ่อผมได้
พ่อก็คงไม่ขัดข้องอะไรหรอก
เหลวไหลจริงจุนโนะสุเกะ จินเอ็ดเอาจนเสียงเขียว จุนโนะทำคอย่น หลับตาปี๋
พี่จินน่ะ จะไปทำงานกับคนอื่นทำไม ที่คานางาว่าน่ะ มีกิจการของพ่อผม พร้อมเสมอจะให้พี่ชายคนนี้ดูแลแทน
ผมเองน่ะ คงไม่ได้เรื่อง นะ พี่จินนะ ลาออกจากที่นี่เหอะ แล้วกลับไปทำงานกับพ่อที่คานางาว่านะฮะ...
จุนโนะพยายามอ้อน แต่จินก็ส่ายหน้า
ทำไมจะไม่อยากไปทำล่ะที่นั่นน่ะ คุณทางุจิ มีพระคุณล้นเหลือ รับอุปการะเขา
ทำให้เขาไม่ต้องไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
จินยังจำเหตุการณ์ในอดีตได้ดี คุณพ่อคุณแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์ขณะกลับจากโตเกียวมาคานางาว่า
นัดกับจินซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวมาทานอาหารค่ำกันที่ร้านอาหารที่เคยพากันมาบ่อยๆ
จุนโนะสุเกะเด็กน้อยที่เอื้อเฟื้อให้ร่วมวงฉลองงานวันเกิดด้วย
ทำให้เขาไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวในวันนั้น
จุนจังอยากให้พี่จินไปอยู่ด้วย นะฮะ เสียงนั้นที่ดังแว่วเข้ามาตลอดเวลาในความรู้สึก
คุณทางุจิทั้งสองคน รับเขาเป็นบุตรบุญธรรมโดยไม่ลังเลเลย เมื่อจินขาดทั้งพ่อและแม่วันนั้น
โชคดีแค่ไหนที่เขาได้รู้จักกับครอบครัวทางุจิ ในวันนั้นพอดี ไม่เช่นนั้น ชะตาชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ได้
.................................
จุนโนะนั่งตัวสั่นอยู่ในเสื้อคลุม ปรายตามองร่างสูงใหญ่ของอะกานิชิ
จิน ... พี่ชายบุญธรรมที่พ่อกับแม่ของเขารับอุปการะไว้ ทั้งๆ ที่รู้จักกันได้ไม่ถึงชั่วโมง
ในงานวันเกิดของเขาเสียด้วย ดังนั้น จินจึงกลายเป็นของขวัญวันเกิดของจุนโนะไปโดยปริยาย
พี่จินเป็นของขวัญวันเกิดที่จุนจังถูกใจที่สุด
จุนโนะไม่มีพี่ชาย และได้พี่ชายมาโดยไม่คาดฝันแบบนี้ ยิ่งทำให้หนุ่มน้อยดีใจหาอะไรเหมือน จะมาเสียใจก็ตรงที่ จินเรียนจบแล้ว ได้โควต้าเข้าทำงานกับบริษัทแห่งหนึ่งในโตเกียว ดังนั้นเมื่อจุนโนะเข้ามหาลัยในโตเกียวได้ ก็เลยมาอยู่ในความดูแลของจิน จนเข้าปีที่สองแล้ว จุนโนะก็ทำตัวเป็นน้องชายที่ดี แต่มีเวลากลางคืนเท่านั้นที่เขามักจะกลับดึกเมื่อไปเข้าแก๊งค์เที่ยวกลางคืนเข้า
พี่จิน...... เด็กหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ จนดูเหมือนจะเป็นกระแซะ
จินขยับร่างออกห่าง เขาฉุดจุนโนะขึ้น แล้วก็รุนหลังเด็กหนุ่มเข้าไปในห้องส่วนตัว
แต่จุนโนะก็อิดเอื้อนน่าดู
พรุ่งนี้เป็นวันเกิดเพื่อน ผมต้องไปผับอีกแล้วง่ะ พี่จินให้ผมไปอีกหนเดียวน้า....
ไม่!!
น้า..า..... จุนโนะยกมือไหว้ ทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์
ไม่ได้!!
แหม......เหอะน้า...า....า..
บอกว่าไม่ไง!!
เชอะ.... จุนโนะสะบัดหน้าใส่ เดินกระแทกส้นไปนั่งหน้างอที่เตียงกว้าง มีจินเดินกอดอกตามเข้ามาด้วย
พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วให้รออยู่นะ จะไปรับหน้ามหา'ลัย พ่อนายบอกเอาไว้ เราจะไปคานางาว่ากันพรุ่งนี้
ค้างสองคืนแล้วค่อยกลับ จินพูดเหมือนสั่ง เล่นเอาคนฟังหน้างอ ริมฝีปากแดงยื่นอย่างอารมณ์ไม่ดี
ก็พรุ่งนี้วันเกิดเพื่อน
ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่ไป พี่จะบอกพ่อกับแม่นายว่า นายอยู่ที่นี่อยู่อย่างไง เหลวไหลแบบไหน
กินเหล้า สูบบุหรี่ แล้วก็เที่ยวกลางคืนอีก
ผมกินเหล้า แต่ไม่ได้สูบบุหรี่นะ ที่เหม็นกลับมา เพราะไอ้ผับที่ไปมันมีควันบุหรี่คลุ้งต่างหากล่ะ
จริงอ่ะ? จินเลิกคิ้วสูง มองเด็กหนุ่มยังไม่เชื่อสักเท่าไร
ไม่เชื่อก็ลองดมเด่ะ ว่าแล้วจุนโนะก็ฉุดจินให้มานั่งข้างๆ และที่ทำให้จินสะดุดลมหายใจก็คือ
ร่างบางของจุนโนะนั่งแหมะที่ตักของเขา สองแขนกระหวัดเข้าที่หลังคอของชายหนุ่ม
กดให้จินแนบกับตัวบางของจุนโนะ และริมฝีปากหยักเต็มตึงก็กรุ่นละเลียดแนบชิดกับปากของชายหนุ่ม
อ๊ะดมดูนะ ปากผมไม่มีกลิ่นบุหรี่ซะกะหน่อย
จุนโนะ....... จินนั่งเป็นใบ้ไปแล้ว
....ให้ตายเถอะ.....
กลิ่นกายหอมสบู่ กับน้ำยาสระผมนั่นมันทำให้เขาหวั่นไหว แต่อะไรก็ไม่เร้าใจเท่า
ริมฝีปากที่ลอยวนเวียนอยู่ชิดกับปากของเขา จินมองดวงหน้าหวานที่ยิ้มยั่วเย้าตรงหน้า
จุนโนะหัวเราะน้อยๆ ดวงตาขี้เล่นทอแสงสุกใส ผิวละเอียดที่เขาเห็นระเรื่ออยู่ที่พวงแก้ม
จุนโนะยิงฟันที่สวยงามราวกับไข่มุกอวดขาว ดวงตาเรียวรีหรี่ปรืออย่างยั่วยวน
เห็นมั้ย ผมไม่ได้สูบบุหรี่ซะหน่อย ปากก็ห้อมหอมล่ะ ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็กดปากแนบกับริมฝีปากของชายหนุ่ม
รวดเร็วจนจินแทบสำลัก จุนโนะกัดปากล่างของจินเบาๆ แล้วก็ถอยหน้ากลับมา ลงจากตักของเขา
...คลายสายเสื้อคลุมออก และโดยที่ไม่รอให้จินกลับออกไปก่อน จุนโนะสลัดผ้าคลุมออกเหลือแต่เนื้อตัวเปล่าเปลือยขาวผ่องละออตา
เขาก้าวออกมาจากผ้าที่กองอยู่กับพื้น แล้วก็เดินไปหยิบเสื้อคลุมของตัวเองมาใส่หน้าตาเฉย
จากนั้นก็ก้มลงหยิบเสื้อคลุมของจิน ปาไปที่ร่างสูงที่นั่งเป็นคนบ้าใบ้บนเตียงของตัวเอง
ฮ้าวว... ง่วงล่ะฮะ... ราตรีสวัสดิ์พี่จินคนดีของผม จุนโนะปีนเตียง ลำตัวกระแทกไหล่ของจินให้ขยับไปอีกทาง
หนุ่มน้อยนอนห่มผ้าเรียบร้อย ก่อนจะปิดเปลือกตาจุนโนะก็ชี้ไปที่ไฟสว่างในห้อง
จะออกไปล่ะก็ อย่าลืมปิดไฟให้ผมนะครับ
.
........................
จินลากขากลับห้องของตัวเองแทบไม่ไหว ปลายนิ้วฉวยเอาเสื้อคลุมชื้นที่จุนโนะใช้ห่อหุ้มร่างกายเมื่อสักครู่ติดมือมาด้วย
เด็กบ้า นึกจะแก้ผ้าก็แก้หน้าตาเฉย แถมยังโยนเสื้อใส่เขาซะอีกแน่ะ.... แล้วยังจะเมื่อกี้
ที่นั่งยั่วเขาบนตักอีก โอ๊ย.... นี่มันอะไรกันแน่นะ เจ้าเด็กน้อยน่ารักของเขา
มันหายไปไหนกันนะ จุนโนะยามนี้ถึงได้ดูยั่วยวนเสียเหลือเกิน........
จินล้มตัวลงนอน กอดผ้าที่จุนโนะใช้ไว้แนบอก ทำไมหัวใจมันเต้นระริกแบบนี้นะ เขาซุกหน้ากับผ้าคลุมนั้น
แล้วก็หลับตาอย่างช้าๆ
*********************************
เมื่อลับหลังจินไปแล้ว จุนโนะกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งกอดเข่า เขาเอื้อมไปเปิดโคมไฟเล็กตรงข้างหัวเตียง
แสงอ่อนสลัวส่องมาเล็กน้อย พอจับร่างของเขาให้เป็นสีทองทา
พี่จิน คนบ้า..... จุนโนะพึมพำออกมา .....ขนาดเล่นถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ ยังจะเฉยชาอีก
เห็นน้องชายคนนี้ไม่น่ารักหรือไง .... หรือว่าพี่จินจะมีแฟนแล้วหว่า ไม่จริงหรอก
เขาอยู่กับจินมาตลอด ไม่เห็นชายหนุ่มมีวี่แววกับใครเลยนี่นา
ลงทุนย้ายมาอยู่กับจินได้สองปีแล้ว จินก็ยังทำกับเขาเป็นน้องชายคนหนึ่ง
ไม่มีวี่แววว่าจะมีอะไรๆ ที่ก้ำเกินไปมากกว่านี้เลย
และที่เขาเที่ยวกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้เกือบทุกวัน ก็เพราะอะไรล่ะ ไม่ใช่เพราะจะเรียกร้องความสนใจหรอกเหรอ
แต่จินก็เพียงแต่แค่ตักเตือนเท่านั้นเอง .....มันกลุ้มนะ ... นับวันเขาก็รู้สึกว่าจินจะไม่ใช่พี่ชายแล้วล่ะ
ความรู้สึกอ่อนเชื่อมมันจุดวาบเข้ากลางหัวใจมาเนิ่นนาน ตั้งแต่แรกรุ่นละมัง แต่จินล่ะจะรู้สึกกับเขาอย่างไรกันแน่
อยู่ด้วยกันสองต่อสองมาโดยตลอด แต่จินก็ไม่เคยทำอะไรนอกจากกอดเขาหลวมๆ
แม้แต่หอมแก้มก็ยังไม่เคย มีคืนนี้ง่ะแหละที่เขากล้าหาญชาญชัย จุ๊บปากจินก่อน
แต่ก็ดูเถอะ จินกลับดูเฉยเมย ไม่สนองตอบเขาเลยสักนิด
ไม่เห็นเป็นอย่างที่คาเมะบอกเลยวะ จุนโนะบ่นพึมพำ ซุกหน้ากับซอกเข่าของตัวเอง
....ป่านนี้คาเมะเพื่อนซี้จะหลับหรือยังนะ จุนโนะลองโทรเข้ามือถือของเพื่อนร่วมคณะ
ได้ยินเสียงตอบรับก็ดีใจ เล่าเรื่องที่กลับบ้านมา แล้วโดนจินจับอาบน้ำล้างเนื้อตัว
และยังเล่าไปถึงเหตุการณ์ที่นั่งบนตักและจูบจินก่อนอีกด้วย คาเมะทำเสียงจิ๊ปาก
แล้วบอกว่า
รุกเลยซิวะ จุนโนะ อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ
นอนคนละห้อง คนละเตียงโว้ย...
งั้นก็ใช้มารยานิดหน่อย จับปล้ำเลยเด่ะ
ไม่เอาง่ะ เดี๋ยวพี่จินถีบตกเตียง ถ้าเขาไม่เล่นด้วยล่ะจะว่าไง ฉันก็อายแย่น่ะซิ
ของแบบนี้มันต้องเสี่ยงกันหน่อยล่ะ ถ้าพี่จินของแกเขาเออออด้วยก็รวบหัวรวบหางซะ
แต่ถ้าเขาไม่ยอมแกจริงๆ ก็... ตัดใจเหอะว้า..
เอาแบบนั้นเลยเหรอ?
ก็เออเด่ะ เอาน่า.... ไม่ลองก็ไม่รู้ ไม่ลงทุนก็ไม่ได้ผลตอบแทนซิวะ คาเมะแนะนำอะไรออกมาอีกยืดยาว
แต่ละอย่างฟังดูแล้วชวนให้วาบหวามทั้งนั้นเลย
.....นี่ก็จวนจะยี่สิบแล้ว เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ไม่เคยได้แผ้วพาน จุนโนะชอบจิน แต่จินไม่รู้
.... นับวันจินก็ยิ่งจะห่างไปทุกที เมื่อเขาเรียนจบ ก็ต้องกลับไปอยู่คานางาว่า
ส่วนจินล่ะ ก็ยังคงทำงานที่โตเกียวเหมือนเดิม ไม่เอาล่ะ.... ยังไงซะ เขาจะต้องผูกมัดให้จินรักเขาให้ได้
จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปไงล่ะ
คิดได้ดังนั้น จุนโนะสูดหายใจเอาอากาศเข้าไปเต็มปอด เป็นไงซะ คืนนี้จะลองทำตามคำแนะนำของคาเมะดูที
.............................
........ก๊อก...........ก๊อก........
จินเงยหัวขึ้นมาจากหมอน ดึกป่านนี้แล้ว จุนโนะจะมีปัญหาอะไรอีกนะ
แค่เมื่อกี้ที่เกิดขึ้นเขาเองก็แทบจะหลับตาไม่ลงอยู่แล้ว
มีอะไรจุนโนะ
มาปรึกษาอะไรหน่อยฮะ
ดึกแล้วนะ พรุ่งนี้เหอะ
พรุ่งนี้ไม่ทันฮะ พี่จินเปิดประตูหน่อยน้า.....
อะไรอีกนะ รอเดี๋ยว.... จินตะโกนบอก เดินงัวเงียลุกมาเปิดประตูให้
จุนโนะยืนยิ้มอ้อนอยู่เบื้องหน้า ร่างบางอยู่ในชุดเสื้อคลุมสีขาว แต่ว่าตอนนี้มีการแบะอกกว้างออกตั้งครึ่ง
จนเกือบจะเห็นยอดอกอยู่รอมร่อ
.....ให้ตายซิ ทำไมจุนโนะถึงยั่วได้ขนาดนี้นะ ...ทำไมใจที่กักเก็บความรู้สึกไว้โดยตลอด มันทำท่าจะลอยแกว่งขึ้นมาอีกแล้ว อะไรๆ ที่คิดกับจุนโนะไว้ในระยะหลังที่ผ่านมานี้ ทำให้เขาต้องทำตัวเหินห่างจุนโนะเอาไว้ แต่ก็ไม่ถึงกับห่างจนน่าเกลียด แต่ก็รักษาระดับของความเป็นพี่ชายเอาไว้จนสุดความสามารถ
ยิ่งโตเป็นหนุ่ม จุนโนะก็ยิ่งดูเย้ายวนอย่างน่าประหลาด มีบ่อยครั้งที่เด็กหนุ่มกลับบ้านมาในสภาพล่อแหลม
กลิ่นเหล้าคลุ้งและเนื้อตัวอ่อนปวกเปียก จนเขาต้องประคับประคองเข้าห้องน้ำ ทำความสะอาดเนื้อตัวให้บ่อยๆ
จนแทบจะทนไม่ไหว ... สู้เก็บกดความรู้สึกชนิดหนึ่งนั้นเอาไว้ แต่จุนโนะก็ยังไม่วายมากวนให้มันลอยขึ้นมาอีก
......................
จินหลีกทางให้หนุ่มน้อยเดินเยื้องกรายเข้ามา จุนโนะตรงดิ่งนั่งลงที่เตียงของจินทันที
จินยืนค้างเติ่งอยู่ที่ประตู หันไปมองร่างบางที่มองเขาตาใสแจ๋ว ดูซื่อๆ แต่จินรู้ว่าภายใต้ดวงตานั้น
มันตรงกันข้ามกับความซื่อเลยล่ะ
มีเรื่องอะไรมาปรึกษาพี่ ..ดึกแล้วนะ น่าจะนอน นายเองก็มึนไม่ใช่หรือ
ผมชอบคนคนหนึ่งอยู่ จุนโนะพูดตรงจุดเป๊ะ จนจินสะดุ้งเฮือก
อ๊ะ? จินผงะ ใจหายวาบ ถ้อยคำของจุนโนะเรียบเฉย พูดเสร็จแล้วก็ก้มหน้ามองมือของตัวเองที่ซุกอยู่กับหน้าตัก
พี่รู้จักหรือเปล่า? จินกลั้นใจถาม
จุนโนะส่ายหน้า
พี่จินไม่รู้จักหรอก ไม่เคยรู้จัก.... เขาคนนั้นน่ะ ผมรักมาก อยากเป็นของเขา
แต่เขาไม่สนใจผมเลย
อ้าว..... แล้วพี่จะช่วยได้อย่างไงล่ะ จินนั่งลงข้างร่างบาง จุนโนะเงยหน้าสบตา
ส่งสายตาเว้าวอนมาให้
ผมรักเขา อยากเป็นของเขา แต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไง ผมจะอายุ 20 แล้วนะฮะ อีกไม่กี่วัน
พี่จินช่วยบอกผมหน่อยซิฮะ ว่าผมต้องทำอย่างไรบ้าง ต้องทำตัวแบบใดบ้าง
............ จินนิ่งอึ้ง ในใจปวดร้าวขึ้นมาทันที จุนโนะรักใครอยู่อย่างนั้นหรือ?.....
เด็กหนุ่มคนนี้กำลังมีความรัก กับใครก็ไม่รู้ เขาไม่รู้จัก และจุนโนะก็อยากเป็นของคนคนนั้นด้วย......
โอย..... ทำไมหัวใจมันเต้นแรงราวกับจะประทุออกมานอกอก และก็เป็นการเต้นที่ผิดจังหวะเสียด้วย
เพราะมันเต้นแบบเจ็บปวดเหลือเกิน.......
จุนโนะก็ทำตัวให้เป็นเด็กดีของเขาซิ อย่าดื้อกับเขา แค่นั้นเขาก็รักจุนโนะแล้วล่ะ
จินกลั้นใจตอบ แต่คงไม่ถูกใจคนฟัง เพราะจุนโนะร้องอุทานออกมาคำหนึ่ง
ให้ตายเหอะ พี่จิน...
อะไรล่ะ?
ผมบอกว่า ผมอยากเป็นของเขา แต่พี่จินมาแนะนำอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้นะ ผมโตแล้วนะฮะ
ผมอยากให้พี่จินสอนผมว่า เอ้อ.........สอนแบบนั้นน่ะ จุนโนะจับมือจินสอดมาที่แผงอกแบะกว้างของตัวเอง
จินสัมผัสล้ำลึกถึงเนื้อเนียนนุ่น มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของโลชั่นลอยมาให้ชื่นใจ
สอนผมหน่อยนะฮะ
จุนโนะ....... จินอ้าปากค้างเมื่อคนข้างกายเคลื่อนเข้ามาชิด จนท่อนขาแนบสนิทกัน
จุนโนะทำตาปรือ หลุบมองมือของจินที่ผลุบหายไปคลึงเคล้ากับแผ่นอก แอ่นกายอีกนิด
นิ้วมือของจินก็แตะที่ยอดอกเล็กๆ สีชมพูนั่น
จะให้พี่....สอน....อะไร จินระล่ำระลักถาม แต่จุนโนะไม่ตอบ เขาครางเบาๆ หลับตาลง
และสอดแขนเข้ารอบเอวของจิน รั้งร่างชายหนุ่มมาจนแผ่นอกแนบสนิทกัน ริมฝีปากบางประทับจุมพิตที่ปลายคางสากของชายหนุ่ม
ไล้ละแผ่วเบาที่มุมปาก กัดน้อยๆ จนจินสะดุ้ง
จุนโนะ.... นี่.... ไปหัดทำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? จินถาม แต่คนฟังไม่มีโอกาสได้ตอบ
เมื่อเขาประทับกลีบปากบางเข้ากับจินแล้ว กดย้ำให้จินรู้สึกอ่อนไหว ซาบซ่า ...
นี่จุนโนะกำลังแสดงบทอะไรกันแน่นะ ผู้อ่อนเยาว์ ขาดประสบการณ์ แต่อยากรู้ อยากลอง
อยากให้เขาสอน หรือว่าจะสอนเขากันแน่นะ
พี่จินฮะ..... เสียงจุนโนะออดอ้อนอยู่ชิดขอบปาก ไล้เลียอย่างดูดดื่มจนจินอ้าปากงับกลีบปากล่างของจุนโนะเข้าไปจนก่อให้เกิดความเสียวซ่าน
เขาสอนมนต์จุมพิตที่จุนโนะเป็นคนนำร่อง สอนจูบให้จุนโนะร้องครวญคราง เอนร่างเข้าพิงจินจนหมด
มือน้อยๆ สอดกระชับท้ายทอยของพี่ชาย ย้ำให้กลีบปากประทับกันมากกว่าเดิม เนื้อตัวบิดเร่าๆ
เสียดสีกันและกัน
เมื่อจินละจากปากนุ่ม ก้มลงหาความหอมหวานจากซอกคอขาวผ่องที่จุนโนะได้แหงนเงยอย่างเต็มอกเต็มใจนั้น
เขาก็แทบหายใจหายคอไม่ทัน ความต้องการมันพุ่งขึ้นแรงจนยากระงับ
...จุนโนะรักใครอยู่ .. เขาไม่อยากรู้แล้ว
ตอนนี้รู้แต่เพียงว่า ..... เขาต้องการจุนโนะคนนี้ ....คนเดียวเท่านั้น
ระยะหลายปีที่พยายามหลบเลี่ยงความรู้สึกแบบนี้ มันทำท่าจะสลายไปแล้ว
จินขบย้ำความหวานจากเนินอก และเม็ดสีชมพูที่ปลายยอด เขาปลดเสื้อคลุมของเด็กหนุ่มร่นมากองไว้ที่เอว
เผยให้เรือนร่างโปร่งบางของจุนโนะดูเหมือนกับอยู่ในห่อของขวัญ รอวันที่คนแกะจะปลดกระดาษออกจนหมดสิ้น
พี่จิน รักผมนะฮะ.... เสียงจุนโนะครางกระเส่า เมื่อจินก้มไซ้ที่ท้องน้อยของเขา
ชายหนุ่มเอนร่างบางกับที่นอน เขาเองก็ผ่อนร่างขึ้นทาบทับ จุนโนะดวงตาหรี่ปรือ
เฝ้ามองการกระทำนั้นอย่างรัญจวน
.....คราวนี้ล่ะ เขาจะเป็นของจินแล้ว คำแนะนำของคาเมะได้ผลเกินคาด จินรู้สึกกับเขาอย่างชายหนุ่มที่มีต่อคนรัก จินรักเขาใช่มั้ยนะ.....
จุนโนะบิดตัวเมื่อจินปลดชุดปิยาม่าออกจนหมด ชายหนุ่มดื่มด่ำกับภาพเปลือยเปล่าของร่างโปร่ง
จุนโนะนอนบิดระทดระทวย สองมือไขว่คว้าเขาให้ลงมานอนร่วมอภิรมย์ด้วย จินกอดรับขวัญเนื้อนุ่มนั้นอย่างไม่ขัดข้อง
ร่างสองร่างสัมผัสกันอย่างเร่าร้อน จินหวนประทับริมฝีปากบางอีกครั้ง มือก็ไล้ลงต่ำ
ละเลื้อยอ่อนหวานอยู่ที่ต้นขาด้านใน
จุนโนะ.......พี่.....รั.......... เสียงครางหยุดลงแค่นั้นเมื่อ
.........Tu.......ru.......ru.........
........... จุนโนะส่ายหน้า เขากดคอจินให้มาหาอีกเมื่อชายหนุ่มทำท่าจะผงกหัวขึ้น
เสียงเรียกเข้าจากมือถือ เพลงนี้เป็นเสียงเรียกเข้าจากคุณทางุจิ พ่อของจุนโนะนั่นเอง
ไม่เอานะ.... อย่ารับนะฮะ.... จุนโนะครางกระท่อนกระแท่น แต่จินต้องจำใจปลดมือจุนโนะออกจากลำคอของเขา
พ่อนายโทร. มานะ ขอพี่รับก่อนนะ
พี่จินง่ะ!! จุนโนะใจหายเมื่อจินผละจากร่างของเขา รีบรับโทรศัพท์ หันหลังให้ร่างบางเสียอีกแน่ะ
จุนโนะลุกขึ้นอย่างอ่อนระโหยโรยแรง ได้ยินเสียงจินตอบโต้กับพ่อของเขาเบาๆ จับใจความได้ว่า
ครับ..... พรุ่งนี้จะพาจุนโนะไปด้วยฮะ ......
และก็...
เอ้อ..... ครับ....... ครับ....... คงยังไม่รู้มังครับ...... ครับ...ครับ สวัสดีครับคุณพ่อ
จินวางหูลง พร้อมกับลุกขึ้นยืน เขากระชับสายเสื้อคลุมให้เข้าที่ และก็เสยผมที่จุนโนะทำไว้จนยุ่งให้กลับเข้าที่เข้าทาง
พี่จิน.... จุนโนะเอื้อมมือออกมาสัมผัสที่ชายเสื้อของจิน ทำท่าจะดึงตัวจินลงมา
แต่จินจับข้อมือของเขาเอาไว้ ยัดเสื้อปิยาม่าใส่ในอุ้งมือของเด็กหนุ่ม
ใส่เสื้อซะ แล้วกลับไปนอน
พี่จิน!! จุนโนะเบิกตากว้าง .....
ทำไมง่ะ.... เกิดอะไรขึ้นฮะ.... ไม่อยากรักผมแล้วหรือ? พี่จิน....
ไปนอนไง!! พรุ่งนี้จะได้มีแรงตื่นไปเรียน แล้วตอนเย็นพี่จะไปรับที่คณะ
............. จุนโนะก้มหน้านิ่ง กัดริมฝีปากจนเจ็บ
จุนโนะอย่าดื้อซิ เสียงจินย้ำมาให้ได้ยิน จุนโนะจำใจต้องลุกขึ้นใส่เสื้อคลุม
เรือนร่างขาวผ่อง น่ามองที่เปิดเผยต่อหน้าจินนี้ ทำให้ชายหนุ่มต้องกลืนน้ำลายดังเอื๊อก.....
เกือบไปแล้ว ... เกือบทำให้จุนโนะต้องมีมลทินไปแล้ว
...... จุนโนะมีคนรักอยู่แล้วนี่นะ จะทำให้น้องชายคนนี้แปดเปื้อนเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบได้ไง
จุนโนะเงยหน้าขึ้นมองอย่างตัดพ้อ น้ำตาปริ่มขอบตา พร้อมกับเสียงสูดจมูก
ทำไมต้องรีบกลับคานางาว่าด้วยล่ะ อยากอยู่กับพี่จินที่นี่สองต่อสองในวันเสาร์
อาทิตย์บ้างง่ะ
แต่พ่อของนายมีเรื่องจะบอก เรื่องของพี่เองแหล่ะ แต่จุนโนะก็น่าจะรับรู้ไว้ด้วย
ในฐานะน้องชาย
เรื่องอะไรฮะ
เอ้อ.... เรื่องส่วนตัวของพี่ ...เอาเถอะ ไปถึงก็จะรู้เอง ไปนอนเถอะนะ คนดี
จินจูงมือจุนโนะไปส่งให้หน้าประตูห้อง เสียดายอารมณ์กระเจิดกระเจิงเมื่อสักครู่
ทำไมจุนโนะไม่เป็นเด็กเล็กๆ เหมือนที่เจอกันครั้งแรกตลอดไปนะ... เขาจะได้ไม่ต้องทรมานหัวใจเหมือนเดี๋ยวนี้
*******************************
วันรุ่งขึ้น เมื่อจินตื่นขึ้นมา ก็พบว่าจุนโนะหอบหนังสือไปเรียนแล้วตั้งแต่เช้า เขาเข้าไปดูร่องรอยของจุนโนะ เห็นที่นอนถูกทิ้งไว้อย่างนั้น จินก็เลยจัดแจงคลุมผ้าคลุมเตียงให้ แต่ก่อนที่เขาจะคลี่ผ้าลง ก็เห็น.... คราบน้ำตาที่ติดอยู่บนหมอนนั้น
......จุนโนะร้องไห้ งั้นหรือ....
ร้องทำไมกัน ในเมื่อเขาเองต่างหากที่น่าจะร้อง..... เมื่อรู้ตระหนักแน่ว่า คนที่เขารักที่สุดน่ะคือใคร
......จุนโนะสุเกะคนนี้........
ไม่รู้ว่าเมื่อไร ที่หัวใจตัวเองเต้นแรงเมื่อเห็นร่างโปร่งบางของเด็กหนุ่มเยื้องกรายเข้ามาใกล้
ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ปล่อยให้สายตาเฝ้ามองตามทุกอริยาบท
ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ปักใจรู้ว่า เขารักเด็กหนุ่มที่เห็นกันมา อยู่ด้วยกันมา หลายปี
คอยเป็นห่วงเป็นใย คอยดูแลเอาใจใส่ และเมื่อคืนนี้เอง ที่หัวใจเจ็บแปล๊บเมื่อถ้อยคำนั้น
ดังเจื้อยแจ้วอยู่ในหู
xxxxx.....ผมชอบคนๆ หนึ่งอยู่.....ผมรักเขา อยากเป็นของเขา.......xxxxxx
ใครกันนะ ผู้ชายที่โชคดีคนนั้น
**********************
เมื่อจินมารับจุนโนะที่หน้าคณะนั้น ก็เห็นว่าร่างโปร่งนั่งรอเขาอยู่ที่ขั้นบันไดหน้าตึกเรียนอยู่แล้ว
สีหน้าอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอนทั้งคืนทำให้จินนิ่งอึ้ง ....หรือว่าจุนโนะจะกังวลว่า
วันนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนแต่ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปผับคืนนี้
........................
จินแตะหลังมือของเด็กหนุ่มเบาๆ แต่จุนโนะชักมือหนี เบือนหน้าไปนอกกระจกรถ สองข้างทางภายนอกนั่นดูจะน่าสนใจมากกว่าชายหนุ่มคนขับเสียอีกละมัง
เมื่อมาถึงบ้านหรูหราในคานางาว่า คุณทางุจิทั้งสองเข้ามาต้อนรับถึงรถ จุนโนะตกอยู่ในอ้อมกอดของแม่
ส่วนจินก็ถูกลูบหลังลูบไหล่โดยคุณทางุจิคนพ่อ
เข้าบ้านๆ ดีใจจังกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ พ่อมีข่าวดีมาบอกด้วย
จินมองสบตากับพ่อและแม่ของจุนโนะ สีหน้าไม่ได้บอกสักนิดว่าข่าวดีที่ว่านั่นจะทำให้ตัวเองยินดีไปด้วย
.......................
.
.
.
.
อะไรนะฮะ!!?? จุนโนะผุดลุกขึ้นยืนจังก้า สองมือกำหมัดแน่น เมื่อผู้เป็นพ่อบอกข่าวดีกับทุกคนในโต๊ะอาหาร
จุนโนะ..... นั่งลงก่อนลูก คุณแม่กระตุกแขนลูกชายยิกๆ
ไม่ง่ะ ไม่นั่ง... ไม่เอานะฮะ ผมไม่ยอม ไม่ยอมจริงๆ ด้วย เนี่ยเหรอ ข่าวดีของคุณพ่อ
...ผมไม่ยอมนะฮะ..... จุนโนะตะโกนลั่นโต๊ะ เขาส่ายหน้า ไม่รับฟังอะไรแล้ว ......
ข่าวที่ได้ยินมานี้ มันคือข่าวร้ายต่างหาก.... ข่าวร้ายที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมาในชีวิต
..........วันอังคารนี้ จินจะเข้าพิธีดูตัว.......
บ้าที่สุด...ไม่ใช่ข่าวดีสักหน่อย
พี่จินจะดูตัว ไม่เอานะฮะ ทำไมง่ะ......ฮึก....ฮือ..... จุนโนะปล่อยโฮตรงนั้นเอง
เล่นเอาพ่อ แม่ และจิน มองหน้ากันเลิกลั่ก
จุนโนะเกิดอะไรขึ้นกับลูกนะ พ่อถาม แต่จุนโนะปล่อยน้ำตาให้ไหลลงอาบแก้ม เขาส่ายหน้า
ทำไมพี่จินต้องดูตัวด้วย พี่จินจะแต่งงานแล้ว ไม่เอาง่ะ ไม่เอ๊า..... ผมไม่ยอม
ไม่ยอมง่ะ
จุนโนะ...ทำไมล่ะ พี่จะแต่งงาน จะดูตัว นายเองก็น่ายินดีนะ จินลุกมาแตะบ่าเด็กหนุ่ม
แต่ก็ถูกสะบัดออก
ทำไม? ทำไมต้องมาดูตัววันนั้นด้วย ไม่รู้หรือ นั่นน่ะมันวันเกิดผมนะฮะ ... พี่จินจะดูตัววันเกิดผม
ผม....ฮึก..... ไม่ยอมจริงๆ ด้วย
ก็นัดกับทางนั้นไว้แล้ว วันเกิดจุนโนะก็จัดงานไปซิลูก ก็นัดเขามาวันนั้นพอดี
พ่อกับแม่ว่างวันนั้น แล้วทางโน้นก็ว่างวันอังคารพอดีด้วย สถานที่ก็ห้องติดๆ
กัน โรงแรมเดียวกัน จินเขาดูตัวเสร็จแล้วก็มาร่วมฉลองวันเกิดให้จุนโนะได้ด้วย
พ่อไม่เห็นจะลำบากตรงไหนเลย..... ใช่มั้ยจิน? ประโยคหลังคุณพ่อหันมาพยักเพยิดกับจิน
ชายหนุ่มจึงต้องจำใจพยักหน้ารับ
ครับคุณพ่อ.....
ไม่....ไม่ใช่อย่างนั้น......ผม.......ฮึก..... จุนโนะนั่งแหมะกับเก้าอี้อย่างหมดแรง
จะให้อธิบายอะไรให้มากความ
...... ความจริงเขาไม่อยากให้จินดูตัวต่างหาก และที่ซ้ำร้าย วันนั้นเป็นวันเกิดของเขา
ทำไมไม่ให้เขารับแต่สิ่งดีๆ บ้าง
จุนโนะนี่มันเรื่องอะไรกันแน่นะ....
ผม.....ฮึก..... ไม่อยากให้พี่จินดูตัว...... ไม่อยากให้พี่จินแต่งงานกับคนอื่น.....
วันเกิดผมนะฮะ อย่างน้อยก็น่าจะทำให้ผมสบายใจซิฮะ ทำไมง่ะ..... ทำไมต้องเป็นวันนั้นด้วย
ทำไมถึงไม่อยากให้พี่ดูตัว จินถามโพล่งออกมา
จุนโนะสะอึกสะอื้น ปาดน้ำตาออก เงยหน้าหวานฉ่ำมองชายหนุ่ม แล้วก็ตัดสินใจพูดออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว
ผมรักพี่จิน คนที่ผมรักคือพี่จินนะฮะ แต่พี่จินไม่รู้ตัวเอง พี่จินไม่รักผม ไม่รักแล้วยังมาย่ำยี ...ดูตัวในวันเกิดของผมอีก...ฮึก... ผมทนไม่ได้หรอก สิ้นเสียงฟูมฟายของจุนโนะ จินและทุกคนในที่นั้นก็นิ่งเงียบ
เงียบกริบกันทั้งวง นอกจากเสียงร้องไห้ของจุนโนะแล้ว ทุกคนดูเหมือนจะเป็นใบ้ไปหมด
พูดอะไรออกมานะเรา คุณพ่อตั้งสติได้ก็ถามเสียงสั่น
ผมรักพี่จินนี่นา... รักมานานแล้วด้วย รักข้างเดียว พ่อได้ยินมั้ยอ่ะ? พี่จินเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอก
สองตาเขายังไม่แลผมเลย ถ้าพ่อจะโกรธ ก็โกรธผมคนเดียว ผมรักพี่จินเขาเองฮะ
จุนโนะ.... พี่เองก็....... จินเอ่ยตะกุกตะกัก แต่คุณทางุจิ โพล่งออกมาก่อนว่า
ไม่รู้ล่ะ ตกลงกันไว้แล้ว วันอังคารนี้จินต้องไปดูตัวอยู่ดี
ฮือ........... เสียงจุนโนะร้องไห้ดังขึ้นอีก เขาฟุบหน้ากับไหล่ของแม่ ร้องจนแทบไม่มีน้ำตา
แต่คนต้นเรื่องนี่ซิ ได้แต่ยืนมองตาปริบ แต่ภายในใจนั้น สั่นระรัว
จุนโนะรักเขา.....
และนี่เขาควรจะทำอย่างไรดี ......
*************************
ที่โรมแรมจัดงานเลี้ยง
ในวันที่ 29 พฤศจิกายน
จุนโนะนั่งเท้าคางที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้าที่หมองเศร้า เฝ้าดูคุณแม่ปักเทียนวันเกิดจนรอบเค้กอันใหญ่
....วันนี้แล้วสินะที่เขาจะมีอายุครบ 20 ปีเต็ม ........
เป็นผู้ใหญ่แล้วซินะเรา คุณแม่ลูบผมเขาอย่างเอ็นดู จุนโนะฝืนยิ้มให้อย่างแห้งแล้งเต็มทน
เขาคอยมองไปทางประตูห้องเล็กด้านในที่เป็นห้องพิเศษ คุณพ่อจองเอาไว้เป็นห้องดูตัวของพี่จินและผู้หญิงคนนั้น
ใจหนึ่งอยากจะแล่นไปอาละวาดกลางงานดูตัวของจิน แต่ก็ยังไว้หน้าคุณพ่ออยู่บ้าง
ก็เลยได้แต่มานั่งทอดถอนใจอยู่แบบนี้
เดี๋ยวคุณพ่อกับพี่จินมา ค่อยเป่าเค้กนะจุนโนะ มีอะไรในใจก็เก็บเอาไว้พูดที่บ้าน
คุณแม่พูด ดูเหมือนจะเดาใจลูกชายออก
ฮะ....ผมขอโทษนะฮะแม่ ที่วันนั้น ผมเอะอะมากไปหน่อย ก็เพราะ....เพราะ...ผมรักเขานะฮะแม่
ลูกชายสารภาพ เล่นเอาคุณแม่นิ่งอึ้ง
รักจินมากหรือลูก
......... จุนโนะพยักหน้างึกๆ
แล้วจินล่ะ รักลูกหรือเปล่า?
คงไม่....... สูดจมูกเพื่อไล่น้ำตาออกไป ...
ถ้ารักก็คงไม่ไปดูตัว........เขาไม่เคยรักผมแบบนั้นละมัง ไม่เห็นมีทีท่าอะไรเลย
จุนโนะเล่าอย่างเศร้าสร้อย ..... ไม่เห็นมีทีท่าอะไร ยกเว้นวันนั้น ที่เขาอาจหาญไปยั่วจินถึงในห้อง.....จินเองก็ไม่รังเกียจนี่นา
แถมยังรุกใส่อีกต่างหาก ...แต่หลังจากนั้นแล้ว จินก็ไม่เห็นพูดอะไรสักคำเลย......
แม้ว่าเขาจะแกล้งพูดว่า รักคนอื่นอยู่ จินก็ไม่มีอาการอะไรออกมาให้เห็นเลยสักนิด
ถ้าจินเขาตอบตกลงแต่งงานล่ะ จุนโนะจะตัดใจได้มั้ย?
จุนโนะส่ายหน้า
ไม่หรอกฮะ ยังไงๆ ก็ไม่เลิกรักพี่จิน...... จะขอรักตลอดไป ถ้าพี่จินแต่งงาน
ถ้าพี่จินชอบผู้หญิงคนนั้น ผมก็จะทำใจให้ชอบด้วย จะยังคงรักเขาตลอดไป
โธ่เอ๋ย ... ลูกแม่...... แม่ครางเสียงอ่อย เมื่อสบตามุ่งมั่นของลูกชายแน่วแน่
สักพักหนึ่งห้องเล็กนั้นก็เปิดออก จุนโนะกับแม่หยุดคุย ชะเง้อมองไปที่นั่น....มีคนก้าวออกมา หญิงวัยกลางคนสองคน ซึ่งเป็นคนจัดหาคู่ดูตัวของทั้งสองฝ่าย ตามมาด้วยแม่ของผู้หญิงคนนั้นเดินจับแขนมากับหญิงสาววัยไล่เลี่ยกับจิน
เห็นผู้หญิงคนนั้นแล้ว จุนโนะก็ใจแป้ว
สาวสวย ... น่ารัก ขาว สะอาดสะอ้าน กิริยามารยาทแช่มช้อย เห็นโค้งให้จินและยิ้มแย้มอย่างอ่อนหวาน จินเองก็ยิ้มรับ แถมส่งมือให้ผู้หญิงคนนั้นจับอีกต่างหาก ทั้งหมดกล่าวลากันที่ตรงนั้น จากนั้นพ่อก็เดินนำจินเข้ามาที่โต๊ะ
จินมองขนมเค้กที่ปักเทียนไว้โดยรอบ แต่ยังไม่ถูกจุดไฟ เขามองดวงหน้าหวานของเจ้าของวันเกิด เห็นว่าจุนโนะไม่ได้มองสบตาเขา เด็กหนุ่มนั่งเฉย บีบมือตัวเองแน่น เมื่อพ่อกับจินไม่ได้พูดว่าอะไร จุนโนะก็ขยับตัวยุกยิก เสียงแม่ร้องบอกให้เขาเป่าเทียน จากนั้น เสียงเพลงวันเกิดก็ดังขึ้น
Happy Birthday to You....Happy Birthday to You...
...Happy Birthday Happy Birthday....Dear Junchan ...Happy Birthday to You...
เป่าเทียนซิจุนโนะ แม่ของเขาสะกิด เมื่อเห็นจุนโนะมองขนมเค้กน้ำตาคลอ
...แสงเทียนจับดวงหน้าที่ก้มมานั้นดูเนียนสวยงามอย่างประหลาด จินมองแล้วก็ถอนหายใจ
.... ทุกคนกลั้นลมหายใจเมื่อเห็นน้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งลงมาจากดวงตาคู่สวย
จุนโนะปากสั่นระริก ขณะเป่าเทียนจนดับหมดทุกเล่ม
สุขสันต์วันเกิดจุนโนะ จินกระซิบ จุนโนะปาดน้ำตาออก พยักหน้าให้ พยายามฝืนยิ้มให้อย่างสุดความสามารถ
สุขสันต์วันเกิดตัวผมเอง และก็สุขสันต์วันดูตัวให้พี่จินด้วย... ว่าที่เจ้าสาวคงจะถูกใจน่ะซิครับ
ถึงได้ยิ้มไม่หุบแบบนี้น่ะ จุนโนะตอกเข้าให้ คนฟังหัวเราะจนตัวสั่น เขาเหลือบมองคุณทางุจิคนพ่อแล้วก็ยิ้มกว้าง
จะให้บอกอย่างไรดีน้า...... วันดูตัววันนี้ พี่จินมีความสุขที่สุดเลยล่ะครับ
มีความสุขเหรอ.....ฮึ....คงจะตกลงวันแต่งกันแล้วละซิ
จุนโนะอยากรู้หรือว่าวันไหน?
ไม่เห็นอยากรู้เลย จุนโนะทำแก้มป่อง สะบัดหน้าไปอีกทาง หมั่นไส้จริงๆ ดูจินร่าเริงซะเหลือเกิน
คุณพ่อก็อมยิ้ม แล้วแอบไปกระซิบอะไรกับแม่อีก แม่เอียงหูฟังแล้วก็หัวเราะ........
โอ้ย..... ทำไมทุกคนถึงดูมีความสุขกันนักนะ ยกเว้นเจ้าของวันเกิดคนเดียว.....
แต่พี่จินอยากบอก จินเอนหน้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นปะทะที่ข้างแก้ม
พี่จินจะแต่งงานจริงๆ ง่ะเหรอ? จุนโนะเสียงเครือ ทำท่าจะร้องไห้อยู่แล้ว จินเอื้อมมาจับมือจุนโนะที่วางบนหน้าตัก
กุมเอาไว้แนบสนิท
พี่ปฏิเสธการดูตัวไปแล้ว ฝ่ายหญิงเองก็ทำท่าโล่งใจนะ พี่ว่าเขาต้องมีแฟนอยู่แล้วแน่ๆ
จุนจังเสียใจมั้ย ที่อดได้พี่สะใภ้เลย
อ๊ะ???? พี่จิ้น..น...น...น!! จุนโนะตะโกนลั่นโต๊ะ ความดีใจทำให้เขาผวาเข้ากอดคนข้างๆ
แน่น จนโต๊ะสะเทือน
พี่จินไม่แต่งงานแล้ว จริงนะ อย่าโกหกนะฮะ
จินพยักหน้างึกพร้อมกับรอยยิ้ม
ไชโย!! เด็กหนุ่มตบมืออย่างดีใจ เขากอดคอจินแล้วก็ถามเหตุผลที่แท้จริงของชายหนุ่มในการปฏิเสธ
ก็พี่จินรักจุนโนะอยู่นี่ครับ จะให้ไปแต่งงานกับคนอื่นได้ไง จินสารภาพ
จุนโนะตาโต ห่อปากแล้วก็นิ่งอึ้ง เขาหันไปมองพ่อกับแม่ ทั้งๆ ที่ยังกอดรอบคอจินอยู่
พ่อกับแม่ได้ยินมั้ยฮะ ผมกับพี่จินรักกัน ... พี่จินรักผมแล้ว......
รักมาตั้งนานแล้ว เราไม่รู้เองต่างหาก จินจิ้มหน้าผากเด็กหนุ่มเบาๆ จุนโนะหัวเราะและก็แนบแก้มชื้นน้ำตากับแก้มของจิน
ผมรักพี่จินฮะ ดีใจจัง วันนี้วันเกิดผม และพี่จินบอกรักนี่ พ่อกับแม่เป็นพยานนะฮะ
อย่าให้พี่จินกับใครด้วย ผมไม่ยอมจริงๆ นะเอ้า!!
เฮ้อ..... จุนจัง ระงับอารมณ์ไว้มั่งลูก เอาไว้ไปแสดงต่อที่บ้านนะลูกนะ คุณพ่อส่ายหน้าอมยิ้ม
และก็ชี้ไปที่ขนมเค้กที่ถูกทิ้งให้ตั้งอยู่เฉยๆ
ตัดเค้กก่อน แล้วค่อยตกลงกันว่าจะเอายังไง
ฮะ พี่จินตัดเค้กด้วยกันนะฮะ จุนโนะขยับมือวางบนมีด โดยมีมือของจินซ้อนทับอีกที
สองหนุ่มตัดเค้กให้พ่อกับแม่ และของตัวเอง ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ขณะที่พ่อกับแม่คุยกันเรื่องอนาคต จินก็แอบกระซิบกระซาบกับจุนโนะเบาๆ
รู้มั้ยพี่ทรมานแค่ไหนในสองสามวันที่ผ่านมา
เรื่องดูตัวน่ะหรือฮะ
ไม่ใช่ ...เรื่องนั้นน่ะก็มีส่วน รู้มั้ย ถ้าวันนั้นจุนโนะไม่สารภาพว่ารักพี่
... พี่ก็คงตอบตกลงแต่งงานไปแล้วนะ
ไม่งั้นเราสองคนก็คงอกหักทั้งคู่... .....พี่จิน...
หือ? จินยื่นหน้ามาใกล้ จนจมูกแทบจะชนกับแก้มของจุนโนะอยู่รอมร่อ
พ่อว่าอะไรมั้ย ตอนที่พี่จินปฏิเสธแต่งงานในห้องนั้นน่ะ
ไม่ว่าอะไรสักคำ พอพี่พูดจบ ท่านก็เอามือกุมขมับ แล้วบอกว่า...... ฉันว่าแล้วเชียว.....
จุนโนะหัวเราะคิก
พ่อไม่ว่าอะไรจริงๆ เหรอ งั้นเราสองคนรักกันได้ใช่มั้ย?
จุนโนะถามเบาๆ เสียงค่อยแล้วเชียว แต่พ่อก็ยังแอบได้ยิน จึงตอบมาว่า
รักกันไม่ว่า แต่จินต้องย้ายมาทำงานกับพ่อที่คานางาว่าด้วย พ่อมีเงื่อนไขนะ
ไม่ใช่ไม่มี ถ้าจินรักจุนโนะก็ต้องมาทำงานกับพ่อเข้าใจมั้ย? คุณพ่อยื่นคำขาด
คุณลูกบุญธรรมได้แต่หัวเราะแห้งๆ พยักหน้าแต่โดยดี
ได้ฮะ แต่ต้องให้จุนโนะเรียนจบก่อน อีกสองปีใช่ไหมฮะ ถ้าจุนโนะเรียนจบแล้ว เราจะกลับบ้านพร้อมกัน
ตอนนี้ผมต้องอยู่ที่โตเกียวเป็นเพื่อนจุนโนะไปก่อน จริงมั้ยครับคนดี เขาหันมาถามจุนโนะ
ซึ่งเด็กหนุ่มก็พยักหน้ายิ้มแป้น มือเรียวสอดเข้าไปในอุ้งมือของจิน กำแน่น และย้ำทุกคำพูดว่า
พี่จินอยู่ไหน จุนโนะอยู่นั่นฮะ
เออ...แหะ.... ไม่ทันไรเตรียมคุมเจ้าจินแจเชียว...นี่มันอยู่กันสองคนคงจะอ้อนกันน่าดูเลยล่ะซิถ้า
คุณพ่อหัวเราะนำร่อง คุณแม่หัวเราะตาม และทั้งโต๊ะก็มีแต่เสียงครื้นเครง.......
.........
นึกว่าวันเกิดปีนี้จะเซ็งซะอีกแน่ะ ที่ไหนได้ มีความสุขจริงๆ
จุนโนะพูดขึ้นขณะนั่งรถกลับโตเกียวกับจิน ขณะนั้นเป็นเวลาดึกมากแล้ว วันอังคารที่สดใส
วันรุ่งขึ้นต้องไปทำงานและเรียนหนังสือ สองคนจึงต้องรีบบึ่งรถกลับโตเกียวทันทีที่เสร็จจากงานวันเกิด
จินเร่งรีบมากเป็นพิเศษ เขามุ่งมั่นในการขับรถจนจุนโนะใจหาย
พี่จินจะรีบไปไหนกันนะ
ไปฉลองวันเกิดจุนโนะต่อไง
ก็ฉลองไปแล้ว เป่าเทียนไปแล้ว อิ่มแปร้เลยง่ะ
จุนจังอย่าทำเป็นไม่รู้เรื่อง วันนี้วันเกิดเรา พี่ก็เป็นของขวัญวันเกิดจุนโนะไงล่ะครับ
วันนี้ล่ะ พี่จะจัดการจุนจังให้อยู่หมัดเลย วันก่อนโน้น มายั่วพี่ไว้อย่างไรจำไม่ได้หรือครับ?
จินปรายตามองหน้าหวานที่เอาแต่หลบตาเขาอย่างเอียงอาย จุนโนะพูดไม่ออก เห็นทีว่าวันนี้จะเสียตัวแน่แล้ว
ก็จินหมายมาดออกอย่างนั้น แล้วก็ดันไปเสนอตัวเขาก่อนในคืนนั้นอีกต่างหาก เมื่อรู้ใจกันและกันแบบนี้แล้ว
จินมีหรือจะปล่อย
จินรีบร้อนห้อรถ จนมาถึงในเวลาไม่นานนัก
ชายหนุ่มแทบจะอุ้มจุนโนะเลยทีเดียวเมื่อมาถึงหน้าห้อง แต่จุนโนะตัวหนักหยอกใคร
จินก็เลยกอดเอาไว้แน่นๆ พากันก้าวข้ามประตูห้อง และมาลงเอยกันที่เตียง
พี่จิน...... จะฉลองวันเกิดตอนนี้เลยเหรอฮะ จุนโนะครางเมื่อจินเริ่มต้นเติมวันเกิดจุนโนะให้เต็ม
ก็ตอนนี้น่ะซิครับ คนสวย พี่จินอดใจมากี่ปีแล้วรู้เปล่า คืนนี้ขอนะ วันนี้จุนโนะอายุยี่สิบบริบูรณ์
เป็นผู้ใหญ่อย่างสมบูรณ์เสียที ให้พี่จินทำให้จุนจังเป็นผู้ใหญ่นะครับคนดี จินว่าแล้ว
ก็จุมพิตเด็กหนุ่มอย่างโหยหา เสียงครางไม่อาจหลุดรอดออกมาจากปาก ดวงตาหลับพริ้มของจุนโนะมีน้ำใสๆ
กลิ้งลงมา เป็นคราบน้ำตาแห่งความสุข สมหวัง
ร่างสองร่างกอดกระหวัดรัดรึง คราวนี้ไม่มีอุปสรรคใดมาขัดจังหวะรักของทั้งสองได้
เสียงเพลงแห่งรักบรรเลงไปเรื่อยๆ อย่างเร่งเร้า จนกระทั่ง............
อา...า... จุนโนะของพี่จิน.......อา...า.... จินครางกระเส่า ในขณะที่จุนโนะพบกับการระเบิดของรุ้งหลากสีบนท้องฟ้า
เขากอดรัดร่างใหญ่แนบแน่น และร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตัน
ฮึก...... พี่จิน.......อา....อ๋า..า.... จุนโนะครางออกมาด้วยความรัญจวน ก่อนที่จินจะพับบนร่างเปลือยของเขาด้วยความสุขสม
.....จุนโนะอมยิ้มอย่างเปี่ยมสุข เป็นวันเกิดที่ดีจริงๆ ให้ตายเถอะ เขาลูบศีรษะชื้นเหงื่อจินเบาๆ
ส่วนจินก็อมยิ้มเหมือนกัน แต่คิดไปไกลว่า ได้กอดน้องชายอย่างที่อยากจะกอดมานานแล้ว....
และไว้พรุ่งนี้ก่อนเถอะ จะจัดการให้จุนโนะย้ายมานอนห้องเดียวกันซะ... จะได้คุมให้อยู่หมัด
...
จะให้จุนโนะเลิกเที่ยวกลางคืนกันละทีนี้ ถ้าจะเที่ยว ให้พี่จินพาเที่ยวเอง......
จินพลิกกายนอนกอดก่ายจุนโนะไม่ห่าง จุมพิตบางเบาปัดผ่านที่ข้างขมับของน้องชาย
........................
......วันเกิดปีนี้ จุนโนะสุเกะเป็นผู้ใหญ่แล้ว และจินนั่นเองที่ทำให้เขาเป็นผู้ใหญ่อย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ......
สุขสันต์วันเกิดจุนโนะของพี่จิน....
*********************************
Happy Ending and Happy Birthday
Junchan.....