My Miracle LOVER

 

******************

ณ สถานที่ถ่ายทำ
“CUTTO!!”
พอสิ้นเสียงผู้กำกับสั่งคัตปุ๊บ ร่างสูงโปร่งที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดซึ่งกำลังวิ่งซอยเท้ายิกๆ อยู่ในสวนสถานที่ถ่ายทำนั้นก็แทบจะแผ่ลงนอนทีเดียว ถ้าไม่กลัวว่าชุดที่ใส่จะเปื้อน
จุนโนะสุเกะอยากลงไปนอนกลิ้งกับพื้นหญ้าให้สมกับความเหนื่อยอ่อนเหลือเกิน กับชุดเจ้าสาวที่ไม่เคยใส่ และก็ยังจะมาถลกชายกระโปรงซอยเท้าถี่ยิกวิ่งกันวุ่นในฉากอีกหล่ะ
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยวะ” ร่างบางบ่นคนเดียวในใจขณะก้มมองสารรูปตัวเองในชุดนี้
“ชุดนี้น่าจะเหมาะกับอะกานิชิ จินมากกว่า” เขางึมงำ ตวัดสายตามองคนที่กำลังยืนหัวเราะอยู่ข้างลานน้ำพุ

จุนโนะมองจินพลางทำหน้ามุ่ย ...อะกานิชิ จิน กับบทที่สุดแสนจะเท่ ในละครเรื่องใหม่ มีเขาและรุ่นพี่โยโกร่วมค่ายมาร่วมแสดงด้วย จินยืนเอามือล้วงกระเป๋า และกำลังเอียงคอนิดๆ มองเขาอย่างล้อเลียน เคียงข้างกันนั้นก็มีพี่ยู โยโกซึ่งอยู่ในชุดเจ้าสาวเหมือนกันกับเขา ยืนยิ้มอยู่
....พี่ยู โยโกก็อยู่ในชุดนี้เหมือนกัน ทำไมจินถึงไม่ส่งสายตาล้อเลียนมั่งหล่ะ ทีกับเขางี้.....เฮ้อ......

“มาลองใส่มั่งแมะ!!” จุนโนะเดินเฉียดจินไปนั่งแหมะที่เก้าอี้สนาม ช่วงนี้เป็นช่วงที่กองถ่ายหันมาถ่ายตัวแสดงคนอื่น ดังนั้น จิน จุนโนะและ โยโกจึงได้พักกันเต็มที่
“อย่าเพิ่งถอดชุดออกล่ะ เดี๋ยวมีถ่ายกันต่อ” ยู โยโกบอก ชายหนุ่มนั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จิบน้ำชาที่เขามาเสิร์ฟให้
“รู้แล้วล่ะคร้าบ...” จุนโนะทำหน้าเมื่อย ขณะถอดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก แต่พอจะวางลงบนโต๊ะ จินก็ฉวยเอาไว้ และเอามาวางไว้ที่ตักของตัวเอง เขาบอกด้วยน้ำเสียงต่ำๆ ว่า
“วางได้ไง เดี๋ยวเปื้อนหมด จุนโนะนี่ยังไงนะ ไม่ระวังเลย”
“ขอโทษคร้าบ...”
“ความจริงนายใส่ชุดนี้ก็เหมาะดีนะ” จินหัวเราะ เขาชี้ไปที่ริมฝีปากของจุนโนะและบอกอีกว่า
“ปากแด๊งแดง...”
“อื้อ....” ร่างโปร่งอยากจะใช้หลังมือเช็ดลิปสติกสีเข้มที่แต่งแต้มอยู่บนกลีบปากเหลือเกิน แต่ก็ต้องถ่ายทำต่ออีกนี่นะ จุนโนะทำปากยื่นมองจินหน้ามุ่ย
“นายง่ะ สบายเลย...ไม่เห็นมาใส่ชุดเจ้าสาวมั่งล่ะ”
“ก็ฉันเป็นพระเอกนี่นะ”
“ฉันก็เป็นพระเอกเหมือนกันน้า.....” จุนโนะเถียง
“ฉันก็เป็นพระเอกนาเฟ้ย ยังใส่ชุดเจ้าสาวได้เลย นายไม่ต้องบ่นให้เสียเวลา” คราวนี้เป็นเสียงจากพี่ยู โยโก ซึ่งปกติแล้วนอกจอจะเป็นคนค่อนข้างขี้โวยวายสักหน่อย แต่วันนี้กลับเข้าข้างจินเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“จุนโนะสวยนะ ใส่ชุดนี้น่ะ” พี่ยูยิ้มและหันมาพยักเพยิดใส่จิน ซึ่งรายนั้นก็นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ก็งั้นๆ แหล่ะ” จินว่า ซึ่งก็ทำเอาจุนโนะแอบค้อน

......ใช่ซิ ใครจะสวยเท่าแม่พวกสาวๆ ที่นายกำลังควงอยู่ด้วยล่ะ.....

“ทานแฮมเบอร์เกอร์นะคะพวกเด็กๆ” สาวแก่รุ่นพี่เดินมาเสิร์ฟของว่างให้ทาน มีแฮมเบอร์เกอร์อันใหญ่วางอยู่สามอัน แถมด้วยซอสมะเขือเทศยี่ห้อโรซ่าอีกหนึ่งขวด ซึ่งจินก็รีบคว้าหมับมาละเลงใส่แฮมเบอร์เกอร์ของเขาทันที จากนั้นก็ยังจะใส่ให้จุนโนะอีกต่างหาก
“โอ๊ย!!...ไม่เอา...ฉันไม่ชอบโรซ่า....” จุนโนะรีบยกแฮมเบอร์เกอร์ของตัวเองหนีทันที
“อ้าว!! เมื่อก่อนเห็นชอบซ้อสมะเขือเทศนี่นา” จินอดเลิกคิ้วไม่ได้
“ก็จุนโนะไม่ชอบยี่ห้อ..โรซ่านี่” จุนโนะเถียงแบบเด็กๆ พลางสลัดผมสีทองไปมา
จินพยักหน้าแล้ววางขวดโรซ่าลง มองจุนโนะหม่ำแฮมคำโตแล้วก็ส่ายหน้า

....นี่ถ้ามันยัดได้ในคำเดียว มันคงหม่ำได้โดยไม่ต้องมีคำที่สองล่ะ”

“โอย.......แคก.....แค่ก...” จุนโนะเกิดอาการติดคอขึ้นมา เขาไอออกมา และทุบหน้าอกตัวเอง ยู โยโกรีบเข้ามาลูบหลังให้น้องแต่ว่า
“ไม่ต้องฮะ...ฉันทำเอง” จินปัดมือยูออก เขาตบหัวจุนโนะดังป้าบจนร่างบางหัวแทบคะมำ
“โอ๊ย!! เจ็บ...เจ็บ...”
“หายแล้วใช่มั้ยล่ะ” จินส่งแก้วน้ำให้
“จิน...เข้าใจรักษานะ”
“ผมทำบ่อย ปกติจะตบแรงกว่านี้อีก ก็เจ้าหมอนี่ชอบยัดอาหารเข้าปากในคำเดียว แก้ไม่รู้จะหาย”
“ก็จุนโนะกลัวว่านายจะใส่ซ้อสมะเขือเทศให้เขาน่ะซิ ใช่มั้ยจุนโนะ” พี่ยูหันมาถามคนที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ จุนโนะพยักหน้างึกๆ หายจากอาการติดคอเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะ ....
“ถ้าเป็นซ้อสยี่ห้ออื่นเขาอาจจะยอมให้จินใส่ก็ได้นะ” ยูพูดยิ้มๆ แต่คนฟังสองคนนี่ซิ เกิดอาการกันคนละแบบ
.....จุนโนะหน้าแดงระเรื่อ เขารีบก้มหน้ากินแฮมเบอร์เกอร์ต่อ พี่ยูชักจะพูดมากไปเสียแล้ว....

.....จินเลิกคิ้วค้าง เพราะไม่เข้าใจที่ยู โยโกพูด....
“พี่ยูช่วยขยายความหน่อยเด่ะ ผมกับจุนโนะมันเกี่ยวอะไรกับซ้อสโรซ่าล่ะ”
“ก็แฟนเก่าจินชื่ออะไรล่ะ?” พี่ยูถามกลับ
“อ๋อ.........แหะ...แหะ...” จินหัวเราะ เขาเก็ทแล้ว จุนโนะไม่ชอบเพราะชื่อโรซ่านี่เอง
แต่ว่า มันเกี่ยวอะไรกับเจ้าทางุจิคุงคนนี้ด้วยล่ะ

จินจะถามอยู่แล้ว แต่เจ้าตัวดีกลับยืนขึ้น และถลกชายกระโปรงสีขาวเผ่นหนีไปซะแล้ว
“เฮ้ย!! จุนโนะ!! จะไปไหนง่ะ” จินตะโกนถาม
“ไปเข้าห้องน้ำ พี่ยู...พี่ยู้...” คำหลัง จุนโนะกวักมือเรียกยู โยโกอยู่หวอยๆ
“อะไรวะ?”
“ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยซิฮะ”
“เฮ้อ......เจ้าหมอนี่...มันป่วนได้ทั้งในจอและนอกจอเลยซิน่า” ยูบ่น แต่ก็เดินตามเพื่อนรุ่นน้องไป ทิ้งให้จินอยู่โยงเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียว

*****************

“พี่ยู....” จุนโนะรีบคว้าแขนยู โยโกทันทีที่ชายหนุ่มเดินเมื่อมาถึงในห้องน้ำ
“อะไรวะ?”
“พี่อย่าพูดอะไรที่มันแบบว่า.....ล่อแหลมที่จินเค้าจะรู้ได้มั้ยอ่ะ?”
“อะไรวะ?”
“ก็เรื่องที่ผมไม่ชอบกินซ้อสชื่อเดียวกับแม่นั่นน่ะ” จุนโนะบุ้ยปากไปที่ตำแหน่งทิศทางที่จินนั่งอยู่
“นายเป็นคนแสดงออกมาก่อนนะเฟ้ยไอ้หนู ไม่ใช่ฉัน”
“ก็.....แหม....เออน่า.....เดี๋ยวจินเขารู้”
“รู้ว่านายชอบเขาน่ะเหรอ?”
“เฮ้ย!!” จุนโนะรีบผวาเข้าอุดปากยู โยโกทันที เสียงจุ๊ปากดังมาจากปากบาง
“อย่าพูด อย่าพูด...อย่าบอกใครเด็ดขาด อายนะเว้ย!!”
“งั้นนายก็อย่าเที่ยวแสดงอาการออกมาซิวะ ไอ้จุนโนะ”
“แหมก็แค่แสดงเรื่องนี้เท่านั้นแหล่ะ พอหมดเรื่องนี้ก็คงกลับไปเหมือนเดิม โอกาสจะหาทางจิ๊จ๊ะกันก็ยากอยู่ ผมไม่อยากให้จินเขารับไม่ได้ พอเลิกจากเรื่องนี้ เขาก็คงจะเย็นชาเหมือนเดิม” คนพูดทำเสียงเศร้า
“งั้นก็ตักตวงความสุขเล็กๆ น้อย ระหว่างถ่ายทำด้วยกันก็แล้วกัน จินน่ะ ฉันก็มองไม่ออกนาว่า เขาคิดยังไงกับนาย บางทีก็เห็นแอบมองนายอยู่เหมือนกัน แต่บางทีก็แอบถอนหายใจ เอ้อ...พยายามเข้านะจุนโนะ”
“จะพยายามฮะ” จุนโนะดึงแขนยูไปที่อ่างล้างหน้า เขาลบลิปสติกออกแล้ว แล้วก็บ้วนปาก ยู โยโกก็เลยหยิบลิปสติกมาจะทาปากให้ สองหนุ่มในชุดเจ้าสาวยืนอยู่หน้ากระจก หันหน้าเข้าหากันและกัน รุ่นพี่แอบกระซิบว่า
“จุนโนะนี่แต่งชุดเจ้าสาวก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ผู้หญิงบางคนยังสู้ไม่ได้เลย”
“พี่ยูก็ใช่ย่อยนะฮะ สวยเหมือนกัน” รุ่นน้องหยอดคำชมเข้าให้บ้าง
“จินเขาเห็นนายแต่งซะหวานแบบนี้ ไม่คิดอะไรมั่งหรือไงนะ?”
“อื้อ....พี่ยู...เขาจะคิดอะไรล่ะฮะ คนเย็นชาแบบนั้นน่ะ” จุนโนะพูดพลางส่ายหน้า
“นายอยู่เฉยๆ ได้มั้ยหา? จุนโนะยุกยิกอยู่ได้” ยูดุ เขาจับปลายคางจุนโนะให้อยู่นิ่งๆ ขณะทาลิปสติกลงไป
และตอนนั้นเองที่จินก็โผล่เข้ามาพอดี

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มองสองหนุ่มยืนชิดติดกันขนาดนั้น ก็ทำสีหน้าไม่พอใจนัก
“มาทำอะไรกันในนี้?” เสียงติดจะห้วนจัดของจินดังขึ้น ทำให้สองหนุ่มผละจากกัน ยู โยโกเก็บลิปสติกเข้าไว้ในกระเป๋า
“สาวๆ เขาจะทาลิปเสริมสวยกัน” พี่ยูพูดออกมาแค่นั้นก็เดินออกไปจากห้องน้ำ จุนโนะจะเดินตาม แต่ก็โดนจินยื่นขาขวางทางเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวก่อน...”
“อะไรเหรอ?” จุนโนะทำตาโต มองจินแบบไม่เข้าใจ
“ทำไมหายกันไปนาน ทำอะไรกัน?” จินถาม เอียงคอมองและต้องการคำตอบอย่างที่สุด ซึ่งจุนโนะเองก็ไม่เข้าใจในตัวจินในยามนี้นัก
“เปล่านี่ แค่มาเติมลิปสติกเอง”
“แค่นั้นแน่นะ”
“อื้อ..ทำไมเหรอ?” จุนโนะถามกลับ
“เห็นว่าหมู่นี้นายกับพี่ยู ชัดจะติดกันหนึบหนับ และมีเรื่องซุบซิบกันบ่อยๆ ก็เลยสงสัย ถ้าไม่มีอะไรก็แล้วไปเด่ะ”

จุนโนะมองคนพูด จินพูดแล้วก็หันหน้าเข้าหาโถปัสสาวะที่อยู่ติดผนัง รูดซิปแคว่กลงมาหน้าตาเฉย จนจุนโนะต้องรีบหันหลังให้แทบไม่ทัน
“นายกับพี่ยูน่ะ สนิทกันจังนะหมู่นี้” เสียงจินยังลอยลมมา
“เล่นละครด้วยกัน ออกรายการทีวีด้วยกัน เห็นกันมาก็หลายปี มันก็ต้องสนิทกันมั่งเป็นเรื่องธรรมดาของเด็กค่ายเรานี่ จินไม่เห็นจะต้องสงสัยเลย” จุนโนะตอบโดยไม่ได้หันหน้ามามองจิน เพราะรู้ว่าจินยังไม่เสร็จธุระ
“ฉันหมายความว่า หมู่นี้นายสนิทกับเขามากกว่าสนิทกับฉัน ซึ่งเป็นสมาชิกวงเดียวกันเสียอีก” จินกดล้างโถแล้วก็หันมาล้างมือในอ่าง สายตาของเขาจับจ้องร่างโปร่งบางในชุดเจ้าสาวสวยงามของจุนโนะจากกระจกเงา ร่างบางยังหันหลังให้เขา แผ่นหลังตั้งตรง ผมดำยาวหยักสลวยนั้น ดูเข้ากันดีกับใบหน้าหวานเคลือบน้ำตาลของจุนโนะเหลือเกิน
ร่างบางจะรู้หรือไม่ว่า

เขาไม่พอใจนะที่จุนโนะชอบหันหน้าปรึกษาหารือกับยู โยโกมากกว่าเขา
......
จินสะดุ้งเมื่อจู่ๆ จุนโนะก็หันขวับมาหาเขาทั้งตัว ใบหน้างดงามนั้นมีแววคำถามราวกับจะค้นหาอะไรบางอย่างในตัวเขา
“จินเป็นตัวของตัวเอง บางทีก็เงียบขรึมจนฉันไม่อยากเข้าไปปรึกษาปัญหาด้วย จินน่ะชอบทำท่ารำคาญฉัน เวลาฉันจะเปิดปากพูด ...นายไม่ค่อยสนใจในสิ่งที่ฉันจะบอก นาย...เอ้อ.....นายไม่เหมือนคาเมะหรืออุเอ้ที่คอยรับฟังปัญหาของฉัน จินเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่งที่ฉันไม่ค่อยอยากจะเล่าอะไรให้ฟังนัก เข้าใจหรือยัง?” จุนโนะกระแทกเสียงในประโยคสุดท้าย เขาหันหลังฉับ จับชายกระโปรงเจ้าสาวเดินออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้จินยืนถอนหายใจเฮือกอยู่เพียงลำพัง

จินมองเงาของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาบานใหญ่ ไม่น่าถามเลยเรา.....จุนโนะตอบซะตรงเป๊ะ ทำเอาเขาเกิดความรู้สึกห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที
........นี่จุนโนะมองเขาแบบนี้มาตลอดเลยเหรอ?
เขาอยากจะบอกว่า เขาไม่ได้เฉยชาหรอกนะ ทำไมจะไม่อยากฟังเรื่องที่จุนโนะพูด
แต่ว่ามันเขินต่างหากล่ะ นี่เพื่อนของเขาจะรู้หรือไม่ว่า.....เขาเองก็คิดอะไรๆ นอกลู่นอกทางกับจุนโนะมาตั้งนานแล้วเหมือนกัน และที่เขาคอยทำตัวออกห่างแบบนั้นก็เพราะกลัวจะแสดงความในใจออกไปต่างหากล่ะ

......ก็จุนโนะกำลังควงกับนางแบบหลายคน และคงจะไม่ใจตรงกับเขาแน่นอน เขาก็เลยหาทางออกโดยการหันไปควงกับคนโน้นบ้างคนนี้บ้าง...ไม่ใช่ควงเพราะอยากจะควงหรอกนะ

.......เจ้าจุนโนะคนนี้จะรู้ตัวบ้างหรือก็เปล่าเลย ...ยังมีหน้ามาว่าเขาเสียอีกแน่ะ.......

*****************************

อีกหลายเช้าต่อมา ......

จุนโนะต้องสะดุ้งตื่นเมื่อมีเสียงกริ่งดังขัดความสุขในการนอน เขางัวเงียลุกมาเปิดประตูห้อง เห็นจินยืนเอามือล้วงกระเป๋าทำหน้าเฉยอยู่ ก็แทบจะหายง่วง รีบหลีกให้จินเข้ามาแต่โดยดี

จินเข้ามาแล้วก็กวาดตาดูรอบห้อง เขาเห็นห้องที่ค่อนข้างจะเป็นระเบียบ (กว่าห้องของเขาเล็กน้อย) แล้วก็แอบอมยิ้ม นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่เขาหาเรื่องเข้ามาในนี้ ดูเหมือนจุนโนะจะเพิ่งตื่นนะ เตียงยังยับย่นอยู่เลย
“นี่ฉันมาขุดนายขึ้นจากเตียงหรือเปล่าเนี่ย” ยังมีหน้ามาถามอีกแน่ะ จินเห็นจุนโนะเดินมากระแทกตัวบนเตียง ตั้งท่าจะเอนตัวลงนอนต่อ เขาก็เลยฉุดแขนเอาไว้
“เฮ้ย!! ลุกได้แล้วน่า นี่อุตส่าห์มารับแต่เช้าเชียวนะ วันนี้มีคิวถ่ายตอนสายๆ จำไม่ได้หรือไง?”
“อุตส่าห์มารับเชียวหรือ?” จุนโนะทำเสียงครืดในลำคอ
“เอ้อ.....ก็เต็มใจมารับง่ะล่ะ”
“ขอบใจนะที่กรุณา”
“หมั่นไส้จริงๆ ทางุจิคุง จะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้มั้ย”
“อือ...ก็อีกแป๊บเดียวนะ” จุนโนะทำตาปรือ
“ไม่ได้นะ!!” จินตบหลังน้องดังป๊าบ เป็นผลให้ร่างโปร่งต้องกระเด้งตัวขึ้นมาทันที
“ก็ได้ฟะ” จุนโนะเดินกระฟัดกระเฟียด ฉวยผ้าขนหนูเข้าไปในห้องน้ำ

จินก็เลยถือโอกาสสำรวจห้องของจุนโนะเสียหน่อย ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เจ้าไม้บิลเลียดหลายอันก็ยังวางไว้ที่เดิม อันที่มาจิดะ ณ MA ให้ ก็ยืนพิงข้างผนังห้อง คู่กับไม้ที่จุนโนะไปซื้อไว้ ซึ่งอันละหลายแสนอยู่ ...อันนี้ละมังที่ถูกเพื่อนร่วมวงค่อนขอดว่า ...เป็นเมียของจุนโนะ...
จินลูบคลำไม้ยาวนั่นแล้วก็ปลงอนิจจัง มันก็ไม้คิวแทงบิลเลียดเหมือนๆ กันนี่หว่า จะวิเศษสักแค่ไหนเชียว ซื้อมาได้ตั้งแพง
เขาเดินไถลไปที่ราวแขวนเสื้อผ้าของจุนโนะ เทรนสีดำกำลังมาแรง จุนโนะชอบสีฟ้าเมื่อก่อน แต่มีเสื้อผ้าสีดำอยู่เต็มไปหมด รวมทั้งชุดของจินที่เอาไว้ใส่แสดงคอนเสิร์ตก็มาอยู่นี่ด้วย ..เอ..นึกไม่ออกว่าทำไมมันมาสิงสถิตย์อยู่ที่นี่ได้ จินหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ ชุดของเขาคลุมไว้ด้วยพลาสติกกันเปื้อนอย่างดี เข้าใจว่ามันคงถูกอบซักอย่างดีทีเดียวแหล่ะ...จะขอคืนดีมั้ยนะ...แล้วจุนโนะทำไมไม่คืนให้เขาล่ะ

“แอ่ะ.....มาแอบค้นของเค้าได้เหรอ?” เสียงจุนโนะดังมาจากห้องน้ำ เจ้าตัวยื่นมือกับหน้าโผล่มาจากในนั้น กวักมือเรียกจินหยอยๆ
“ช่วยหยิบผ้าผืนใหม่ให้หน่อยเด่ะ อันเก่ามันตกอ่างน้ำ”
จินเดินไปหยิบผ้าขนหนูให้ แต่พอจะจุนโนะจะฉวยไป เขาก็ยื้อเอาไว้ เล่นเอาคนด้านในห้องน้ำ แทบจะถลำออกมาทั้งตัว ดีที่มือเหนี่ยวบานประตูเอาไว้
“เฮ้ย!!” จุนโนะร้องออกมา
จินหัวเราะหึๆ แอบชำเลืองมองผิวขาวสีชมพูของจุนโนะแล้วก็อดวูบวาบไม่ได้ แค่แกล้งๆ นิดๆ หน่อยๆ เจ้าตัวก็ทำหน้าแดง แล้วเหลือกตาค้อนขวับอยู่ในที
...เอาเหอะว้า.....วันนี้มีฉากที่จุนโนะต้องอยู่ในอ่างอาบน้ำ และเขาก็ต้องอยู่ในฉากนี้ด้วย คราวนี้จะมองให้เต็มตาเลยทีเดียวล่ะ
“ทะลึ่ง!!” เสียงคนตัวบางพูดใส่หน้าก่อนที่จะกระแทกบานประตูปิดใส่หน้าดังโครม...
“เออแฮะ...จะขอบใจน่ะไม่มีพูดสักคำ” จินบ่นพอให้คนข้างในได้ยิน

.....ขอบใจซิวะ ทำไมจะไม่อยากขอบใจ ถ้ามันจะส่งผ้าให้เขาดีๆ หน่อยน่ะ นี่เล่นเอาซะเกือบมีเสียว...จินบ้า...ไม่รู้หรือไงว่า ....เขาเองเขินแค่ไหน.....
จุนโนะพิงประตูห้องน้ำ หัวใจเต้นโครมๆ ...จินเกือบเห็นร่างเปลือยของเขาแล้วมั้ยล่ะ.......เฮ้อ.......

***************************

วันนี้จุนโนะต้องเข้าฉากมากหน่อย เพราะตอนที่ถ่ายทำมีเขาเป็นตัวเอกของเรื่อง
“นายต้องเปลือยในอ่างด้วยซิ ทำใจดีไว้ๆ... ข้อสำคัญจินมันจะเห็นนายล่อนจ้อนด้วยล่ะ” ยู โยโกแอบกระซิบบอก ซึ่งข้อนั้นจุนโนะรู้อยู่แล้วล่ะ เขาถึงใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ไงล่ะ จุนโนะหน้าแดงขณะกระทุ้งสีข้างรุ่นพี่เบาๆ
“แบบนี้ง่ะน้า จุนโนะ แอบชอบเขาอยู่เงียบๆ อย่าทำพิรุธให้เขาจับได้เชียวล่ะ”
“เออน่า พี่ยู” จุนโนะดึงแขนยู โยโกไปที่ระเบียงห้องถ่ายทำ เขามองซ้ายมองขวาแล้วบอกว่า
“อยากบอกว่าชอบเขาจังเลย...มันอัดอั้นไปหมดแล้วน้า...”
“เฮ่ย...อย่าเพิ่งน่า รอดูท่าทีไปก่อน ...หมอนั่นน่ะเฉื่อยจะตาย คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เขาอาจจะไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับนายก็ได้ และถ้าเป็นอย่างนั้น จะมองหน้ากันได้ยังไงหือ?”
“พี่ยู.....” จุนโนะถอนหายใจเฮือก มีแต่ยู โยโกและคาเมะเท่านั้นที่รู้ว่าเขาชอบจินมาแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว คาเมะยังเคยบอกเลยว่า

<<<<.....”นี่เห็นเป็นจุนโนะหรอกนะ ฉันจะยอมหลีกทางให้ นายก็รู้ว่าใครต่อใครชอบคู่จิน+เมะกันทั้งนั้น จิน+โนะ น่ะมีน้อยกว่าตั้งเยอะ แต่ว่าอ่ะนะ ฉันก็ชอบพี่ยูอิจิมากกว่า เพราะงั้นฉันยกจินให้นายก็แล้วกันเนอะ ...ไปสานต่อความสัมพันธ์กันเอาเองล่ะ” ....... คาเมะว่าแล้วก็หันหลังวิ่งไปตื๊อยูอิจิ นากามารุต่อ...>>>

จุนโนะคิดอะไรเพลินๆ ก็ต้องสะดุ้งเมื่อเสียงผู้กำกับร้องให้จุนโนะกับยู โยโกเข้าฉากได้แล้ว
“ซุบซิบอะไรกันอยู่หือ? มีอะไรเป็นความลับหรือเปล่า” จินพูดขึ้นขณะที่รอเข้าฉากกันหน้าห้องน้ำ จุนโนะซึ่งอยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำส่ายหน้า และบอกว่า ไม่มีอะไร
“เชอะ...ไม่มีอะไร? ไม่อยากให้ฉันรู้น่ะซิ” จินต่อว่า แล้วก็ไม่ได้สนใจจุนโนะอีก ชายหนุ่มทำเป็นมองเพดานที่ห้อยโคมระย้า แล้วก็ลอบถอนหายใจ

.........

เห็นนี่นะว่า จุนโนะเป็นฝ่ายดึงแขนยู โยโก ไปซุบซิบกันที่ระเบียง มีเรื่องอะไรกันนักหนา...ชักไม่พอใจแล้วนะ จุนโนะกับพี่ยูชักจะอยู่ใกล้กันมาเกินความจำเป็น ก็หมอนั่นน่ะพูดกันซะหน้าแทบจะติดกัน คุยเสร็จจุนโนะก็อายหน้าแดง....เห็นนะ...ไม่พอใจโว้ย!!

*****************

ในฉากสำคัญหนึ่งนั้น จุนโนะต้องลงไปอาบน้ำในอ่าง เปลือยท่อนบน แต่ใครๆ ก็รู้ว่ามีบ็อกเซอร์ใส่อยู่อีกตัว ไม่ได้เปลือยจริงๆ แต่อีตอนที่จุนโนะลุกพรวดพราดขึ้นยืนในอ่างเพราะตกใจที่ไดร์เป่าผมตกลงในอ่าง (ในฉาก) ก็ทำให้จินมองเพลินไปแล้ว ....... ผิวขาวอมชมพูชุ่มฉ่ำน้ำนั้นน่ะ โอย........ผิวสวยเกินชายจริงๆ ... แต่จินต้องฝืนใจกลืนน้ำลายลงคอ และเล่นไปตามบทบาทต่อไป ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับร่างเกือบเปลือยงดงามนั้น แต่ความจริงแล้วก็อดลอบมองบ่อยๆ ไม่ได้

“คัต!!” เสียงผู้กำกับเบรกฉากนี้เอาไว้ จุนโนะตัวสั่นเพราะหนาว สต๊าฟคนหนึ่งคลุมผ้าขนหนูให้เขา ทำให้จินอดเสียดายไม่ได้....
จุนโนะเดินผ่านเขาไป ไม่ยอมสบตาด้วย เพราะอะไร.....??
เจ้าบ้าเอ๊ย...ทีเมื่อเช้าเขาก็เห็นแบบนี้มาแล้ว จุนโนะก็มีอาการเขินให้เห็นบ้าง แต่ว่าตอนนี้ไม่มองหน้าเขาเลยล่ะ แต่เอ๊ะ.... หมอนั่นกำลังยิ้มให้ยู โยโก......อีกแล้วสองคนนั่น......ทำไมต้องยิ้มให้กันและกันด้วย....

จุนโนะในชุดผ้าขนหนูกับหนุ่มเท่รุ่นพี่ ยู โยโก ยืนคุยอะไรกันอีกแล้ว....จินเดินฉับๆ มาที่ทั้งสองคนนั่น แล้ววางเสื้อผ้าของจุนโนะลงบนศีรษะของเด็กหนุ่ม
“ใส่เสื้อผ้าซะ...จะยืนอวดโฉมให้ใครเขาดูอีกหา? เจ้าบ้า...” ว่าแล้วจินก็เดินลงส้นจากไป.....
“สงสัยหึงแน่เลยว้อย...” หนุ่มรุ่นพี่อดหัวเราะไม่ได้ ก็ยู โยโกเห็นนี่นะ จินมองเขาตาขวางเลยล่ะ เขาหันไปมองหน้าจุนโนะก็เห็นสีหน้าเอ๋อๆ มองแบบไม่เข้าใจอารมณ์ของจิน ยูตบบ่าจุนโนะแล้วบอกว่า
“เอ.....ชักจะมีหวังแล้วน้องเรา.....”
“ทำไมเหรอฮะ?” จุนโนะถามกลับ
“ก็จินน่ะซิ เขาดูเหมือนจะหึงนายนะ”
“เห?......จริงเหรอ?” น้ำเสียงกระตือรือร้นขึ้นของจุนโนะทำให้ยูพยักหน้างึกๆ ตบบ่าจุนโนะแล้วเดินออกไปอีกคน
จุนโนะจะเดิมตามไปด้วย แต่สต๊าฟก็ตะโกนบอกมาเสียก่อน

“ทางุจิซัง ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคร้าบบบ...”
“เอ้อ.....ค...คร้าบบบ...”

********************

อีกหลายอาทิตย์ผ่านมาอย่างเรียบเฉย ทุกคนก็ยุ่งอยู่กับการถ่ายทำ จนกระทั่งถึงวันที่จุนโนะตื่นเต้นมากกว่าวันไหนๆ เพราะเป็นวันที่ 29 พฤศจิกา วันเกิดของเขานั่นเอง
วันนั้นจุนโนะกระหืดกระหอบมาที่โรงถ่ายแต่เช้ามืด และเป็นอีกหลายๆ ครั้งที่จินจะเป็นคนคอยรับส่งจุนโนะ เพียงเพราะเหตุผลที่เขาบอกว่า
“เห็นท่าทางเอ๋อๆ เดี๋ยวจะไปไม่ถึงไหน ขอไปรับ-ส่งดีกว่า”

การทำงานผ่านไปด้วยดี จนกระทั่งถึงตอนเย็นของวันนั้น ทีมงานเซอร์ไพรส์จุนโนะด้วยการปิดไฟทั้งหมดในห้องประชุมของเหล่ายูกังคลับ จุนโนะนึกรู้ล่ะว่า เดี๋ยวพวกเพื่อนร่วมงานต้องถือเค้กวันเกิดมาให้เขาแน่ๆ ดังนั้นเด็กหนุ่มก็เลยเฉยๆ
และจากนั้นเสียงเพลงอวยพรวันเกิดก็ดังขึ้น
......นั่นไง.....
จุนโนะคิดในใจ เป็นไปอย่างที่เขาคิด แต่กระนั้นเขาก็ดีใจสุดๆ เพราะทุกคนต่างก็เห็นความสำคัญของวันเกิดเขาทั้งนั้น

“สุขสันต์วันเกิดจุนโนะสุเกะ...” ยู โยโกรับหน้าที่อวยพรให้หนุ่มน้อยที่ยิ้มแก้มปริ แต่เขาก็ยังอดมองใบหน้าหล่อเหลาของจินไม่ได้ หมอนั่นเพียงแค่อมยิ้มและปรบมือให้ก็เท่านั้นเอง
“ในเมื่อวันนี้เป็นวันเกิดของจุนโนะ พวกเราก็เลยอยากรู้ว่า จุนโนะอยากให้วันเกิดปีนี้มีอะไรเกิดขึ้นอย่างพิเศษหรือเปล่าเอ่ย?” สาวน้อยคาเรนถามขึ้น
“เอ้อ......” จุนโนะไม่ทันตั้งตัวในการตอบคำถามอันนี้
“อยากให้......เอ...จะเอาอะไรดีน้า......” เขาเอานิ้วเคาะแก้มและก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ
“อือ....ผมอยากให้คนที่ผมแอบชอบ มาบอกรักด้วยตัวเองน่ะ” พอจุนโนะบอกมาแบบนี้ ทุกคนต่างก็โห่กันเกรียวกราว
“ใครง่ะ จุนโนะบอกได้มั้ย?” เสียงพี่ยู โยโกถามขึ้นมา ซึ่งจุนโนะก็อยากจะดีดกระโหลกรุ่นพี่ซะนัก ...ถามทำไม ในเมื่อรู้อยู่เต็มอก
จุนโนะส่ายหน้าบอกแต่เพียงว่า
“ไม่บอกหรอก....”
“ว้า..........” เสียงหลายเสียงร้องกันระงม
“งั้นจุนโนะก็มีคนที่ชอบแล้วซิ เป็นใครบอกไม่ได้เหรอ?” ยูริ แม่สาวตาคมทำเสียงเสียดาย
จุนโนะไม่ตอบเพียงแต่อมยิ้ม แล้วชายตามาทางหนุ่มจินที่ยืนบื้ออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

........สีหน้าของจินไม่ค่อยดีเลยแฮะ...

จุนโนะคิดอย่างนั้น และเขาก็คิดว่าเขาไม่ได้มองผิดไป
ทำไมจินต้องทำหน้าบอกบุญไม่รับด้วย
จินตวัดสายตาคมกริบมองหน้าจุนโนะ เขาหรี่ตาลงเหลือครึ่งหนึ่ง ขณะสืบเท้าก้าวเข้ามาหา
“ใครกัน? คนคนนั้น?” จินถาม เขาเดินมาหยุดตรงหน้าจุนโนะ
“เอ่อ.....อะไร?”
“ก็คนนั้น คนที่นายชอบ บอกเพื่อนร่วมวงคัตตุนอย่างฉันให้รู้หน่อยได้มั้ย?”

.......อ๋อ.....

จุนโนะกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ถามทำไมฟะ....

.......ก็นายน่ะซิ...โง่ชะมัดเลย.....

จุนโนะไม่ตอบเพราะ ยู โยโก เป็นคนดึงร่างบางให้มาตัดเค้ก เป็นการสงบบรรยากาศอึมครึมนั่นไว้เสีย แต่จะรู้หรือเปล่าว่าขณะที่สองหนุ่มเดินไปที่เค้กนั้นน่ะ มีสายตาคมจัดของจินมองตามอยู่ทุกฝีก้าว

***************

“เลิกงานซะที.....” จุนโนะพูดพลางสะพายเป้ขึ้นพาดบ่า ค่ำแล้ว ผู้กำกับปล่อยตัวให้กลับบ้านได้ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดจุนโนะ เขามองหาจิน ก็เห็นยืนแกว่งกุญแจรถอยู่ในมือ ดูเหมือนว่าจินกำลังรอเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ไวเป็นบ้าเลย.......เจ้าหมอนั่น...แต่หน้าตาน่ากลัวชะมัดเลย” พี่ยู เดินมาส่งด้วยความเป็นห่วง เขาก้าวไม่ถึงรถหรอก ได้แต่รุนหลังจุนโนะให้ไปกับจินซะโดยดี
“บ๋าย บาย พี่ยู แล้วเจอกันพรุ่งนี้น้า....” จุนโนะโบกมือยิ้มร่า ในอ้อมแขนมีถุงใส่ของขวัญวันเกิดเต็มไปหมดเลย
“ช้าชะมัด....” เสียงจินเปรยขึ้นมา เขาเปิดกระโปรงหลังรถให้จุนโนะใส่ของขวัญลงไป
“ปีนี้ได้ของขวัญเยอะนี่...” จินมองแล้วก็ลองคำนวณในใจ ประมาณ สิบกว่าชิ้นได้ละมัง แล้วยังจะต้องมีของเพื่อนๆ ร่วมวงและร่วมก๊วนบิลเลียดของจุนโนะอีกต่างหาก แล้วของขวัญที่เขาจะให้จุนโนะล่ะ...จินเผลอคลำกล่องเล็กๆ ในกระเป๋าเสื้อโอเวอร์โค้ท
...ของขวัญชิ้นเล็กที่จะให้จุนโนะมันยังอยู่ แต่ว่าจุนโนะคงไม่ตื่นเต้นเท่ากับการที่....คนที่แอบชอบ มาบอกรักด้วยตัวเอง...
“ใครวะ?” จินสบถออกมาคนเดียว แต่จุนโนะก็ได้ยิน แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าจินพูดคำนี้ออกมา ...หมายถึงใคร?

.....................

จินขับรถกลับโตเกียว ระหว่างทางที่จะไปส่งจุนโนะที่อพาร์ตเมนต์นั้น เขาเฉรถออกไปอีกทาง ซึ่งคนที่นั่งข้างกายก็หันมาเลิกคิ้ว ผมสีทองเป็นประกายกระทบกับแสงสีของถนนเบื้องหน้า
“จะไปไหนเหรอ?” จุนโนะถาม น้ำเสียงฟังดูตื่นเต้นจริงๆ
“ไปหาอะไรกินก่อนนะ หิว” จินจอดรถที่สวนสาธารณะที่ปิดแล้ว เขากับจุนโนะจึงอยู่ได้เฉพาะบริเวณรอบนอกสวน ซึ่งก็มีม้านั่งตัวยาวไว้นั่งพักผ่อน จินวิ่งไปซื้อมันหวานเผาและน้ำชาร้อนมาให้
“อ่ะ...ทั้งถนนมีแต่ร้านมันเผา ร้อนๆ กินได้นะ” จินยื่นมันเผาให้จุนโนะ ซึ่งก็ช่วยให้อบอุ่นขึ้น
“ขอบใจจิน” จุนโนะยิ้มตาหยีให้ รับมันเผามาเป่า โดยมีจินนั่งข้างๆ
จินลอกเปลือกมันออก ควันสีเทาลอยกรุ่น ทำให้ความหอมกระจายมากขึ้นไปอีก ชายหนุ่มไม่ได้กินมัน แต่กลับยื่นให้จุนโนะและหยิบมันที่จุนโนะถือไว้อยู่ก่อนหน้านี้คืนไป
“กินอันนี้ก็แล้วกัน ฉันแกะให้แล้ว”
“อือ....ขอบคุณนะ...กินล่ะน้า..”
จุนโนะร้องออกมา เป่ามันจนควันกระจายแล้วเริ่มแทะ
“ฮู้ย...อร่อยจัง.....”

ทั้งคู่กินมันเผาด้วยกันเงียบๆ
เป็นอาหารมื้อค่ำที่วิเศษสุดของจุนโนะ....การได้อยู่กับคนที่ชอบ โดยมีแค่มันเผาและน้ำชานี่มันก็โรแมนติกชะมัดเลย
แต่จินจะรู้หรือเปล่าน้า......
จุนโนะนั่งกินมันเงียบๆ แล้วตามด้วยน้ำชา ระหว่างนั้นไม่มีการพูดคุยกัน นอกจากเสียงรถที่นานๆ จะวิ่งผ่านไปผ่านมาสักคัน...

“If you need to fall in love with someone, Just pretend it’s me...” จู่ๆ จินก็โพล่งออกมา
“หือ?” จุนโนะเอ๋อ....ก็จินเล่นพ่นภาษาอังกฤษที่อุตส่าห์ไปร่ำเรียนมาจากแดนไกล ร่างบางเลิกคิ้วและจ้องหน้าจิน แบบว่า ฉันจะเข้าใจมั้ยวะเนี่ย....
“นายพูดใหม่เด๊ะ”
จินมองหน้าจุนโนะแล้วก็กระแอม เขาพูดออกมาอีกว่า
“It’s all a fantasy if the one that you love tell ......’I love You’...
I wanna be that your miracle lover... It’s be me or Just pretend it’s me...”
“เฮ้ย...พูดอะไรวะ” จุนโนะพยายามจะจับใจความให้ได้ ...แต่ว่าก็พอรู้หรอกนะ...แต่ยังไม่เก็ท
“พูดใหม่ซิ”
“เฮ้อ....ฉันบอกว่า...เอ้อ.......” จินถอนหายใจเฮือก...
“อะไรง่ะ?” จุนโนะลุ้น
จินถูมือไปมา และตอนนั้นเองที่เขาฉวยน้ำชาไปจากมือจุนโนะและ กุมมือนั้นไว้ไม่ยอมปล่อย
“เอ๋??? อะไรเหรอจิน?” จุนโนะตกใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกละมังที่จินทำอะไรแบบนี้กับเขา...นี่ไม่ใช่เวลาถ่ายหนังนะ จินคงไม่ได้ซ้อมบทหรอกน่า...

“จุนโนะ ฉันบอกว่า ถ้านายอยากจะตกหลุมรักกับใครสักคน ฉันก็อยากให้เป็นฉัน ถึงจะไม่ใช่ แต่ก็แกล้งทำเป็นว่าใช่ได้มั้ย... ฉันอยากให้คนที่นายชอบ และจะพูดว่ารักนายน่ะ คือฉัน...ให้ฉันเป็นคนบอกรักนายได้มั้ย ฉันอยากให้วันนี้เป็นวันวิเศษสุดสำหรับนาย......เพราะว่า.......เอ้อ.......” จินเว้นวรรค แต่จุนโนะน่ะกำลังกลั้นหายใจอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว
“เอ้อ....เอ้อ..อะไร...?” จุนโนะทำเสียงตะกุกตะกัก
“เอ้อ....เพราะ...ฉันรักนาย...ได้ยินมั้ย...I love You”
“หา?....นายรักฉัน?” จุนโนะร้องเสียงแหลม
จินพยักหน้างึกๆ เขายิ้มให้จุนโนะอย่างเขินๆ รู้สึกโล่งอกอย่างประหลาดที่บอกออกไปเสียได้ ไม่ว่าจุนโนะจะแอบชอบใครอยู่ก็ตาม เขาไม่แคร์อะไรอีกต่อไปแล้ว
“จริงเหรอ?” เสียงจุนโนะพูดไม่เชื่อในสิ่งที่จินพูด
“จริงซิ”
“แน่นะ?”
“อ๋อ...แน่ซิ”
“อย่าล้อฉันเล่นนะ”
“ไม่ได้ล้อ พูดจริงๆ นะ” จินยกมือขึ้นแบเพื่อเป็นคำสาบาน
“ฉัน......อ๊า......จิน.....ฉัน.....” จุนโนะอยากเป็นลม เขาบีบมือจินแน่น แล้วดึงมือจินมากุมไว้ที่หัวใจของเขาเอง
“จิน.....ในที่สุด นายก็ทำให้วันเกิดวันนี้เป็นวันพิเศษสุดของฉันจริงๆ คนที่ฉันแอบชอบมานาน มาสารภาพว่ารักแบบนี้ โอย....ฉันดีใจสุดๆ เลยล่ะ” ร่างบางโผเข้ากอดจินแน่น ไม่อายสายตาใครแล้ว เพราะมีแต่พ่อค้าขายมันเผากับคู่รักที่เดินจู๋จี๋อยู่แถวนั้นเพียงไม่กี่คู่เท่านั้นเอง
“เอ๋....พูดแบบนี้ หมายความว่า คนคนนั้นคือฉันใช่มั้ย?” จินถาม
“ใช่...ฉันชอบจิน...ชอบมาตั้งนานแล้ว ไม่รู้เหรอ?”
“ไม่....ไม่รู้หรอก จุนโนะไม่ได้บอกนี่นะ”
“จะให้บอกได้ไง ก็นายทำท่าเหมือนจะรำคาญฉันอยู่ตลอดนี่”
“ไม่ได้รำคาญแต่ไม่รู้จะทำหน้ายังไงต่างหาก” จินแก้ตัว
“ก็เวลาคุยกับจินทีไร นายก็บอกให้ฉันเลิกพูดอะไรตลกๆ ที่ฟังแล้วไม่ฮากลิ้งทุกทีเลยง่ะ”
“เฮ้อ.....ก็มันไม่ขำนี่”
“ขำเด่ะ...พวกนายน่ะ ไม่เก็ทในสิ่งที่ฉันพูด ประเภทว่าตามความคิดฉันไม่ทัน ก็เลยหาว่าฉันตลกฝืด ฉันก็เลยคิดว่าจินคงจะรำคาญฉันมากกว่า ฉันเองก็ไม่กล้าอาจหาญทำตัวว่ารักนายหรอกนะ กลัวว่านายจะหาว่าฉันพูดตลกใส่อีก”
“เออจริงแฮะ ความจริงนายฉลาดในเรื่องคำพูด พวกฉันเองต่างหากที่ตามคำพูดนายไม่ทัน มันก็เลยขำช้าไปหน่อย”
“ซื่อบื้อ...” จุนโนะทำปากยื่น บีบจมูกอันเย็นเฉียบของจินเบาๆ ก่อนที่จะซุกหน้าหาอกกว้างอีกครั้ง
“ฉันรักนาย อะกานิชิ จิน อันนี้ไม่ได้พูดให้ขำนะ รักนายจริงๆ”

จินอดหัวเราะกับพูดของจุนโนะไม่ได้ เขายกมือจุนโนะขึ้นจุมพิตเบาๆ
“รู้มั้ยเมื่อกลางวันน่ะ ตอนที่นายบอกว่า มีคนที่ชอบน่ะ ฉันอยากจะกลั้นใจตาย ฉันนึกว่าจุนโนะไปตกหลุมรักสาวที่ไหนเสียอีก หรือไม่ก็พี่ยู โยโก”
“หวา......ไม่ใช่พี่ยูหรอก และไม่มีสาวที่ไหนหรอกน่า”
“ก็จะไปรู้เหรอ เห็นชอบซุบซิบกับพี่ยู และก็ชอบควงนางแบบ” จินต่อว่า จุนโนะก็เลยเหน็บเข้าให้บ้างว่า
“ฉันเห็นจินควงแม่โรซ่า กับแม่อะไรต่อแม่อะไรอีกหลายคนหรอก ฉันถึงไปควงคนอื่นบ้าง ทำประชดน่ะ ไม่รู้หรือไง...”
“ไม่รู้หรอก......นี่ถ้าไม่มีวันนี้ ฉันกับนายคงจะทำอะไรบ้าๆ ประชดกันไปประชดกันมาแบบนี้อยู่น่ะซินะ..เฮ้อ...”

จุนโนะหัวเราะออกมาเบาๆ รู้สึกเป็นสุขใจอย่างที่สุด และในขณะนั้นเอง จินก็ล้วงกล่องเล็กๆ สีทองออกมาจากกระเป๋าเสื้อโอเวอร์โค้ท
“ของขวัญวันเกิดนาย กะเอาไว้ว่าจะให้นายตอนที่ไปส่งนายที่บ้าน แต่ว่า ให้ตอนนี้เหมาะกว่านะ” จินยื่นกล่องสีทองให้ และเจ้าของวันเกิดก็ยิ้มแก้มปริ ประคองกล่องน่ารักนั้นไว้ในมือ เขาบรรจงแกะมันออก
ในนั้นเป็นแหวนทองฝังเม็ดจิ๋วส่องประกายเจิดจ้า จนจุนโนะต้องห่อปาก อุทานอย่างตื้นตัน
“อูว....สวยจัง”
“ฉันใส่ให้นะ”
จินจับมือจุนโนะมาคลึงเบาๆ เขาพยายามจะหานิ้วที่เหมาะสมใส่ให้ แต่จนแล้วจนรอดก็ใส่ไม่ได้ โดยเฉพาะนิ้วนาง
“ใส่นิ้วนางไม่ได้น่ะ” จินหัวเราะ
“นิ้วอื่นก็ได้”
“ไม่ได้หรอก สำหรับจุนโนะต้องนิ้วนางเท่านั้น...”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่ได้ เพราะมันเป็นแหวนแทนใจน่ะ ถ้าไม่ใช่นิ้วนางก็ไม่อยากใส่นิ้วไหนให้” จินปลดสร้อยคอของจุนโนะออก และร้อยแหวนเข้าไปในสร้อยให้ พอปล่อยสร้อยแล้ว แหวนทองประดับเพชรก็เปล่งประกายเจิดจ้าอยู่เหนือทรวงอกของจุนโนะทันที
“งั้นเอาไว้แนบใจของนายก็แล้วกันนะ”
“ฉันรักมันจัง.....นี่คงต้องมีใครถามแน่ๆ เลยว่า ใครให้แหวนวงนี้กับฉัน โดยเฉพาะเจ้าเมะมันต้องถามแน่ๆ เลย”
“บอกไปเลยว่า ฉันให้...ถ้าใครถามก็ยิงไปเลยว่า อะกานิชิให้ไว้แทนใจ”
“อ๊ะ....เอางั้นเลยเหรอ.......” จุนโนะเอนหัวซบกับบ่าของจิน มือหนึ่งก็ลูบไล้แหวนทองอย่างทะนุถนอม ทั้งสองแหงนหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้า
ขณะที่จินโอบรัดไปรอบบ่าของจุนโนะ จุนโนะเองก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด
“ดาวสวยจัง....วันนี้อะไรๆ ก็ดีไปหมด.....ฉันรักนายที่สุดเลย จิน...”
“ขอบคุณดวงดาว ที่ทำให้นายกับฉันใจตรงกัน....สุขสันต์วันเกิดจุนโนะสุเกะ...รักนายมากเช่นกัน......วันนี้ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนฉลองวันเกิดจนถึงเช้าที่ห้องของนายได้มั้ย?” จินถามเสียงพร่า ลมหายใจอุ่นทำให้เส้นผมข้างขมับปลิวไสว
จุนโนะอายนะ...แต่กระนั้นความอยากอยู่กับจินก็ทำให้เขาพยักหน้าออกมา
“ได้ซิ...จิน ฉัน...ตามใจนายทุกอย่างเลย”
“วันนี้เป็นวันพิเศษจริงๆ”

“ใช่...ฉันอยากให้ทุกวันเป็นวันเกิดของฉันนะ...จินจะได้อยู่กับฉันตลอดไง..”
“แน่นอน.....ไม่ใช่วันเกิดของจุนโนะ ฉันก็จะอยู่”
“จริงนะ”
“จริงซิ...”
“ดีจัง....”
จุนโนะระบายลมหายใจออกมาด้วยความสุข เขาทำตายิบหยีใส่จิน มันน่ามองจนจินอดใจไม่ไหว ริมฝีปากบางจึงประทับกันแนบแน่น...จุมพิตเบิร์ธเดย์กันอย่างดูดดื่ม

ไม่แคร์เลยว่า ดวงดาวบนฟากฟ้ากำลังกะพริบล้อเลียนพวกเขาอยู่เบื้องบน ...ด้วยความชื่นชม.....ราวกับจะบอกว่า

........สุขสันต์วันเกิด จุนโนะสุเกะ....ดีใจที่นายมีความสุข และขอให้มีวันสุขแบบนี้ทุกเมื่อเชื่อวัน........

*********************************

เม้นต์ที่นี่จ้า