***************************************

............กริ๊ง...กริ๊ง.......

เสียงกระดิ่งของรถจักรยานดังก้องกระวานไปตามทางถนนเล็กๆ....ล้อสองล้อบดเบียดกับพื้นถนนจนเศษกรวดกระเด็นหวือไปคนละทิศละทาง คนขี่โยกตัวไปมา ทำให้จักรยานสีชมพูที่เขาขี่นั้นโยกไหวไปด้วย เด็กน้อยที่นั่งซ้อนหลัง เอามือขยุ้มเสื้อยืดของคนขี่จนแทบจะยานติดมือ หน้าเล็กๆ แนบกับแผ่นหลังของคนโตกว่า ดวงตาตี่หลับปี๋ เกาะไม่ดีมีหวังจักรยานทำหล่นแน่ๆ

แสงแดดยามเย็นละกับใบหน้าของเด็กชายคนขี่จนอุ่นจัด เขาปาดเหงื่อที่ไหลออกมาตามข้างขมับ
พอถึงทางเลี้ยวก็ไม่มีทีท่าว่าจะบีบคันเบรกให้รถชะลอตัวแต่อย่างใด เศษกรวดเล็กๆ กระจุยขึ้นมาตกบนตักของเด็กน้อย เสียงร้อง..อ๊ะ ดังขึ้นเบาๆ มือน้อยๆ กำชายเสื้อของคนด้านหน้าแน่นขึ้น เพราะกลัวจะหล่นลงไปจากรถ

และในที่สุดจักรยานน้อยสีชมพูก็เบรกดังเอี๊ยดจนฝุ่นกระจายอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่แห่งหนึ่งนอกหมู่บ้าน มันเป็นบ้านที่มีรั้วสีขาวเตี้ยๆ และภายในนั้นก็มีแต่เสียงเจี๊ยวจ๊าวของบรรดาเด็กเล็กๆ เต็มไปหมด
“เอ้า!! ถึงแล้ว ลงไปเด่ะ...” เด็กชายคนขี่บอก ทำให้เด็กชายน้อยๆ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจากแผ่นหลังของคนพูด.... มองตาแป๋ว ก่อนที่จะปีนลงไปจากอานรถอย่างทุลักทุเล
“พี่จินขี่รถเร็ว เค้าจาฟ้องแม่...” เด็กน้อยร้องบอก ปากอวบยื่นออกเล็กน้อย ทำให้ใบหน้ากลมนั้นน่าดูขึ้นอีก แต่คนฟังที่ชื่อเด็กชายจินจะเห็นว่ามันน่ารักก็หาไม่........
“อยากจะฟ้องอะไรก็ฟ้องไปซิ ไอ้เด็กขี้ฟ้อง...เอ้า..เข้าไปหาครูเด่ะ ฉันจะรีบไป...”
เด็กชายตัวเล็กแหงนคอตั้งบ่า ศีรษะเล็กๆ สูงเพียงแค่เลยเอวจินมาหน่อยเดียวเอง เขาคว้าข้อมือของจินแล้วเขย่าแรงๆ
“พี่จินไปส่งเค้าข้างในน้า....น้า....เค้าจะได้ไปอวดเพื่อนล่ะ ว่าเค้าก็มีพี่ชาย....”
“โอ๊ย...ไม่เอาง่ะ รำคาญจะตาย นายนี่ อายุก็หกขวบแล้ว เดินเข้าไปเองไป๊ ฉันจะรีบไป...ไอ้ตัวถ่วง ...เฮ้อ...ทำไมฉันจะต้องมายุ่งกับนายด้วยนะ รำคาญชะมัดเลย”

จุนโนะยกขากระทืบเท้ากับพื้น
“ไม่เอาง่ะ พี่จินไปส่งเค้าก่อนน้า....ฮึก... พี่จินใจร้าย...” น้ำตาปริ่มรอบดวงตา จินมองแล้วก็ชักเดือดปุดๆ
“เอ๊...เด็กบ้า...ดื้อชะมัดเลย บอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปเด่ะ” เขาพูดใส่หน้าเสียงดัง จนคุณครูสาวต้องออกมาเมียงมอง เห็นเด็กน้อยยืนทำหน้าเบะอยู่ข้างเด็กผู้ชายที่กำลังจะย่างเข้าสู่วัยรุ่น
“ว่าไงจ๊ะ...จุนโนะ....พี่ชายมาส่งหรือ?”
“อื้อ..ฮึก...ฮึก...” จุนโนะพยักหน้า บีบมือจินแน่น ในขณะที่จินพยายามจะกระตุกมือออกจากการกอบกุมของจุนโนะ
“พี่ชายของผมฮะ...” เด็กชายบอกกับคุณครู หญิงสาวมองมาที่จินแล้วก็ยิ้มให้ เห็นจินมาส่งจุนโนะบ่อยแต่ว่าท่าทีที่จินแสดงต่อจุนโนะนั้น ไม่ได้บ่งบอกว่าใกล้เคียงกับความเป็นพี่ชายสักนิด
“คุณครูมาเอาไอ้ตัวยุ่งนี่ไปเร็วๆ ซิฮะ..ผมจะไปเล่นกับเพื่อน” จินรุนหลังจุนโนะออกไปจากตัวจนได้

เมื่อครูรับจุนโนะไว้ เขาก็รีบขี่จักรยานออกไปทันที โดยไม่เหลียวมามองเจ้าตัวเล็กที่ส่งเสียงเรียกเขาแจ๋วๆ
“พี่จิ้นนน...มารับเค้าเร็วๆ น้าาา.....” มือเล็กป้องปากตะโกน ดวงตาใสแจ๋วยังมีคราบน้ำตาจับเปรอะ
“เข้าไปเล่นข้างในดีกว่าค่ะ น้องจุนโนะ...” คุณครูจับมือเด็กชายเดินเข้าไปในบ้าน จุนโนะเดินตามต้อยๆ แต่ก็ไม่วายหันไปมองดูจักรยานของพี่ชายที่เห็นเพียงจุดเล็กๆ ห่างไกลออกไปทุกที

.....ทำไม..พี่จินต้องอารมณ์เสียใส่เขาทุกครั้งด้วยนะ.....ไม่เข้าใจ....ทำไมพี่จินไม่รักเขาเลย....
.
และทุกครั้งที่เขาร้องบอกว่าให้มารับเขาเร็วๆ นั่นก็หมายความว่า เขาจะเป็นคนสุดท้ายที่กลับออกไปจากบ้านรับฝากเด็กแห่งนี้

******************************

จินนั่งนับเงินในกระเป๋า เขาต้องจ่ายค่าฝากเลี้ยงจุนโนะเกือบทุกวัน คิดเป็นรายชั่วโมงแล้วก็มากโขอยู่สำหรับเด็กชายอย่างเขา วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาต้องเจียดเงินค่าขนมเพื่อมาจ่ายให้คุณครูที่รับฝากเด็ก
“จินเอาน้องไปเล่นด้วยนะลูก...” พ่อของเขาตะโกนบอกทุกครั้งที่จินจูงจักรยานออกไปเล่นนอกบ้าน โดยมีเด็กชายเล็กๆ ลูกติดของแม่คนใหม่วิ่งตามเกาะหลังประเภทที่เรียกว่า ไม่ยอมให้จินห่างกาย ....เด็กคนนี้...ทางุจิ จุนโนะสุเกะ ติดเขาแจ ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน วันที่พ่อพาแม่คนใหม่เข้ามาเป็นสมาชิกของบ้าน ...

บ้านหลังกระทัดรัดที่ปลูกอยู่แถวๆ ชานเมือง แวดล้อมด้วยทุ่งหญ้าและเชิงเขา บรรยากาศโรแมนติก และแสนสวย แต่เขากลับไม่รื่นรมย์เอาซะเลย ....ไม่มีความสุขตั้งแต่พ่อแต่งงานใหม่และพาผู้หญิงคนใหม่เข้าบ้านพร้อมกับลูกชายตัวจ้อยที่เอาแต่แอบมองเขาอยู่ด้านหลังของมารดา ดวงหน้ากลมป้อมกับดวงตาที่สวยสดใส งดงามราวกับเด็กผู้หญิง แต่ว่าจินก็ตั้งอคติเอาไว้ตั้งแต่แรกเห็น และยิ่งหนำซ้ำ พ่อของเขาให้ความเอ็นดูเด็กคนนี้มากเป็นพิเศษ ทำให้เขาหมั่นไส้มากกว่าจะรัก

.......ใครจะรักเข้าไปลง....

เด็กที่มาแย่งความรักของพ่อไป ......

เด็กชายวัย 6 ขวบ หน้าตาน่ารัก แก้มยุ้ยเป็นพวง ดวงตาเรียวรียิ้มทีแทบจะเป็นเส้นตรง แต่ก็น่ารักนักหนา.....เพียงครั้งแรกที่ได้เจอกัน เด็กคนนี้ก็ทำตัวสนิทสนมกลมกลืนกับบ้านเขา ราวกับไม่มีช่องว่างใดๆ เลย...

.....”พี่จิน...ฮึก...โนะกลัวเสียงฟ้าร้องง่ะ...ฮึก...” จุนโนะเดินลากหมอนข้างที่หัวเป็นตัวการ์ตูนมาหาเขาในคืนแรกที่เข้ามาอยู่ในบ้าน เป็นคืนที่ฝนฟ้าคะนอง และจุนโนะก็กลัวฟ้าผ่าและฟ้าร้องเป็นที่สุด ...จินจะไล่กลับห้องก็ยังไงอยู่ เพราะดวงตาปริ่มน้ำตาและเสียงสะอื้นไห้นั่นเองทำให้เขาต้องเปิดประตูออกกว้าง....และนั่นก็คือคำเชื้อเชิญที่ทำให้เด็กน้อยคนนี้ติดหนึบอยู่กับเขา และคืนนั้นเด็กน้อยก็กอดจินแน่น หลับใหลไปด้วยกันทั้งคู่

......”พี่จิน...พาเค้าไปด้วยน้า....ไปเที่ยวด้วยคนน้า...นะ...” จุนโนะจะส่งเสียงอ้อนเสมอ แม้วัยที่แตกต่างกันแต่จุนโนะก็ไม่มีเพื่อนสนิทที่เป็นรุ่นราวคราวเดียวกันเลย นอกจากจินที่มีอายุห่างกันถึง 8 ปี
.......”รำคาญโว้ย”.... จินเคยโวยลั่นออกมาก้องถนน ขณะขี่จักรยานไปเล่นกับเพื่อนๆ โดยมีจุนโนะนั่งเกาะหลังไปด้วย
จุนโนะก็จะนั่งยิ้มแป้นเอามือเกาะเอวเขาแล้วก็ทำหน้าบ้องแบ๊วขณะถามว่า
...”พี่จินรำคาญเค้าเหยอ...”....

ที่ปลายสุดของหมู่บ้านใกล้กับสถานที่ที่เขาไปเล่นฟุตบอลกับเพื่อน มีบ้านรับฝากเลี้ยงเด็กเล็กอยู่หลังหนึ่ง เพื่อนของจินเป็นคนแนะให้เอาจุนโนะไปฝากเลี้ยงที่บ้านนั้น โดยเสียค่าตอบแทนให้คุณครูผู้เลี้ยงเด็กเป็นรายชั่วโมง ดังนั้น...เมื่อใดที่จินจะไปเล่นฟุตบอล จุนโนะก็จะต้องถูกพาไปส่งที่บ้านคุณครูหลังสีขาว...และจินก็จะไปรับกลับบ้านตอนค่ำทุกวัน

***************************

เมื่อลมเย็นแห่งฤดูหนาวพัดผ่านเข้ามา ทุ่งหญ้าข้างบ้านเปลี่ยนเป็นสีทอง มันแห้งด้วยอากาศเย็นขณะที่แสงอาทิตย์แผดเผา แต่เด็กชายจินก็ยังไม่เลิกเล่นฟุตบอล เขาสวมเสื้อโค้ทขณะจูงจักรยานจะออกนอกรั้ว มีเสียงฝีเท้าเล็กๆ วิ่งตึกตึกออกมาหน้าประตู พร้อมกับเสียงใสๆ ของจุนโนะดังลั่นว่า
“พี่จิ้นนน....รอเค้าด้วย...เค้าไปด้วย....พี่จิ้นนน....” ขาสั้นๆ ของจุนโนะวิ่งมาหยุดหอบที่หน้าประตู จินเห็นรองเท้ากันลื่นถืออยู่ในมือของน้องเลี้ยง ร่างป้อมๆ รีบนั่งกับพื้น พยายามใส่รองเท้าอย่างยากลำบาก จินร้องเฮ้อได้คำเดียวก็สะบัดหน้าหนี เขาไม่สนใจที่จะรอ จูงจักรยานออกมาแล้วก็ตั้งท่าจะขี่ ...เสียงเล็กๆ นั้นก็หยุดเขาเอาไว้อีก
“พี่จิ้นน...รอเค้าด้วยน้า....รอโนะด้วยยย.....”
“บ้าจริง...ไอ้เด็กบ้า...” จินรีบถีบจักรยานหนี เขาได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามมา พร้อมกับเสียงร้องไห้จ้า...
“ฮือ.......พี่จิ้นนน.....ย..ย...รอเค้าด้วย รอโนะด้วย...ฮือ...อ๊ะ..โอ๊ย....” เสียงเรียกนั้นสะดุดลงพร้อมกับเสียงร่างกระทบกับพื้นถนนดังป้าบ!! จินรีบหยุดรถ เขาหันกลับไปมอง
ร่างป้อมๆ ของจุนโนะนอนตะครุบกบอยู่เบื้องหลัง จินรีบวิ่งไปดู จุนโนะเงยหน้ามอมแมมขึ้นมองแล้วก็ร้องออกมาดังลั่นถนน
“แง้........”
จินรีบอุดปากน้อง กลัวเสียงจะดังจนคนอื่นได้ยิน
“เฮ้ย...หยุดร้องนะ ไปด้วยก็ได้ แต่หยุดร้องก่อน จุนโนะ!!” จินสั่ง และได้ผล จุนโนะหยุดร้องปั๊บ แขนเล็กๆ ตวัดรอบคอพี่ชาย จินก็เลยต้องจำใจอุ้มร่างเล็กให้ขึ้นนั่งบนอานรถ ...ขับขี่ไปด้วยกัน

สักพักจินก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากด้านหลังกระซิกๆ
“ฮึก...พี่จิน...เลือด...เลือดโนะไหล....ฮึก...” จุนโนะร้องไห้พลางกระตุกชายเสื้อจินยิกๆ
“อะไรอีกล่ะ? เฮ้อ...” จินจอดรถเข้าข้างทาง แล้วก็หันมาดูจุนโนะ เห็นที่บริเวณข้อศอกและหัวเข่าของเด็กชายมีรอยถลอกและเลือดออกซิบๆ
“ตายล่ะ...ทำไงล่ะทีนี้ พ่อรู้เอาฉันตายเลย”
“เจ็บฮะ...เจ็บจัง ....อูย...ฮึก...” จุนโนะน้ำตาคลอ สะอื้นออกมา

จินเดินไปวักน้ำที่ลำธารมาราดใส่แผลน้อง แล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ที่ใช้โพกหัวมาพันรอบเข่าให้
“อย่าร้องน้า....แล้วก็อย่าบอกพ่อด้วยได้มั้ยอ่ะ...เดี๋ยวพี่โดนดุ” จินพยายามตะล่อมจนจุนโนะพยักหน้ารับคำ เขาโล่งใจ จากนั้นก็รีบปั่นจักรยานไปเล่นฟุตบอลทันที โดยฝากจุนโนะไว้กับครูเลี้ยงเด็กอีกตามเคย
“เดี๋ยวจะรีบมารับ...” จินบอกแค่นั้น แล้วก็ถีบรถออกไป ถ้าเขาเพียงแต่จะหันมามอง ก็จะพบกับแววตาเศร้าสร้อยของเด็กน้อยที่คิดว่าตัวเองมีพี่ชาย ...ยืนเกาะรั้ว มองตามร่างของเขาตาละห้อย...จะมีสักวันหนึ่งมั้ยที่จินจะเอาเขาไปเตะบอลด้วย หรือจะจูงมือน้องชายคนนี้ไปร่วมก๊วนด้วย....
จุนโนะยืนร้องไห้สะอึกสะอื้น อยากไปกับจินใจแทบขาด แต่เมื่อจินชอบชี้หน้าห้าม เขาเองก็ต้องทำตามที่พี่ชายบอก....
“เข้าไปข้างในกันเถอะจ๊ะ...” คุณครูดึงแขนจุนโนะเข้าไปในบ้าน พาไปเล่นกับเด็กคนอื่น แต่กระนั้นจุนโนะก็คอยมองที่ประตูบ้านบ่อยๆ เหมือนเช่นทุกวัน

จินมารับจุนโนะในตอนมืดแล้ว จุนโนะนั่งอยู่ที่เทอเรซหน้าบ้าน ห่อตัวกับเสื้อตัวใหญ่ที่ได้รับตกทอดมาจากชุดเด็กๆ ของจิน เมื่อเสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งแว่วมาในความมืด จุนโนะผวาขึ้นยืน เมื่อเห็นจินขี่จักรยานมาแต่ไกล เขาก็วิ่งหัวเราะ มายืนเกาะรั้วท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ คุณครูช่วยจุนโนะเปิดประตูรั้ว เมื่อจินขี่มาถึงพอดี
จุนโนะรีบวิ่งไปเกาะอานท้ายรถ คุณครูช่วยอุ้มเด็กน้อยขึ้นอาน ระหว่างทางจุนโนะบอกว่า คุณครูใจดีช่วยทำแผลให้จุนโนะด้วย
“เค้าไม่เจ็บแล้ว...คุณครูเป่าเพี้ยงก็หายเจ็บแล้ว” เด็กน้อยบอก จินก็ได้แต่ส่งเสียงอือออในลำคอ เขาเองอดคิดไม่ได้ว่า ที่จุนโนะหกล้มก็เพราะเขาคนเดียว ถ้าเขารับน้องไปด้วยดีๆ จุนโนะก็จะไม่หกล้ม และไม่ต้องเป็นแผลอย่างในตอนนี้ แล้วนี่ถ้าพ่อของเขาและแม่ของจุนโนะเห็นแผลสองแห่งนี่เข้า เขาจะถูกลงโทษอย่างไรก็ยังไม่รู้เลย

จินมัวคิดอะไรต่ออะไรเพลิน ลืมสังเกตว่า ช่วงนั้นเสียงจากน้องชายเงียบหายไป และเขาก็รู้สึกว่าเสื้อยืดของตัวเองถูกรั้งตึงๆ จากด้านหลัง พอเอี้ยวตัวไปมองก็เห็นว่าจุนโนะเอาหัวมุดเข้าไปในเสื้อของเขา มันคงจะกันลมเย็นๆ ได้ดีทีเดียวล่ะ
“นายทำอะไรง่ะ จุนโนะ” จินถาม ได้ยินเสียงอู้อี้ตอบออกมาจากในโปงเสื้อด้านหลังว่า
“เค้าหนาวนี่....”
จินอดหัวเราะไม่ได้ จุนโนะโดนอากาศยามค่ำอันแสนจะเย็นพัดใบหน้าจนทนไม่ไหว ก็เลยมุดหัวอยู่ในเสื้อของเขา จินปล่อยให้เจ้าตัวเล็กนั่งมุดอยู่ท่านั้นจนมาถึงบ้าน จุนโนะก็กางแขนออกกว้าง
“อุ้มหน่อยเจ้ะ...เค้าเดินไม่ไหว...เจ็บตรงนี้ง่ะ” จุนโนะชี้ไปที่เข่าข้างที่เป็นแผล จินถอนหายใจเฮือก แล้วก็อุ้มเจ้าตัวเล็กลงมาจากอานรถ
“อย่าลืมนะ ห้ามบอกพ่อกับแม่เด็ดขาด....” จินไม่วายกระซิบเบาๆ จุนโนะพยักหน้างึกๆ

แต่ว่า.......คืนนั้นจินถูกพ่อตี เขายืนกอดอก ลำตัวตรง ยอมรับโทษโดยไม่เถียงซะคำ ....จริงๆ แล้วจุนโนะไม่ได้บอก ไม่เคยบอกเลยสักคำว่าเขาหกล้มเพราะวิ่งตามจินที่ตั้งใจขี่รถหนีเขา ...แต่แม่มาอาบน้ำให้เขา และก็เห็นแผลเข้า จุนโนะอึกอักแล้วก็เผลอพูดแบบเด็กๆ ออกไป
...แต่จุนโนะก็อดคิดไม่ได้ว่า เขาไม่ได้บอกแม่ตรงๆ ..แต่แม่รู้ได้ไงหว่า........

วันต่อๆ มาจินไม่ยอมพูดกับเขาสักคำ และก็แอบหนีไปเที่ยวกับเพื่อนตอนที่เขาไปโรงเรียน จินหลบออกไปก่อน หอบเอาการบ้านไปทำข้างสนามฟุตบอล ....ปล่อยให้จุนโนะร้องไห้โยเย...
“ไอ้ปากบอน...ทำฉันเจ็บตัว นายไม่ต้องคอยตามอีกต่อไปแล้ว ไอ้เด็กบ้า!!” จินตะโกนใส่หน้าเขาในวันหนึ่ง ซึ่งนั่นก็เรียกน้ำตาของจุนโนะออกมาได้อย่างดี
“ไอ้ขี้แย...” จินสำทับอีก ก่อนจะผลักจุนโนะออกห่าง เขาขี่จักรยานออกไปโดยที่มีจุนโนะวิ่งร้องไห้ตามอยู่ข้างหลัง.....
และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา จินก็พยายามเลี่ยงที่จะอยู่กับจุนโนะทุกครั้ง............

***********************

วันเวลาผ่านไปอีก 8 ปี

จุนโนะอายุได้ 14 ปีแล้ว กำลังเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก แก้มยุ้ยก็เริ่มเรียวได้รูป ริมฝีปากที่ชอบแย้มยิ้มอยู่ตลอดเวลาก็หยักโค้งสวยงาม เวลายิ้มทีแทบละลายหัวใจคนใจแข็งให้อ่อนระทวยได้
จินอายุ 22 ... เพิ่งจะจบมหาวิทยาลัย เขากับเพื่อนร่วมก๊วนยังเกาะกลุ่มกันเหนียวแน่น แต่ก็เพิ่มกิจกรรมของคนหนุ่มเพิ่มมาอีกอย่างนั่นคือการเที่ยวกลางคืน

จุนโนะก็ยังเป็นจุนโนะวันยังค่ำ คอยตามจินไปทุกที่ ตอนนี้ไม่อาจจะซ้อนจักรยานพี่ชายได้แล้ว พ่อก็เลยซื้อจักรยานอีกคันให้จุนโนะ ทุกวันเด็กหนุ่มจะเอาการบ้านมาทำข้างสนามบอลที่มีจินเป็นคนเล่น แต่จุนโนะก็ไม่ได้รับการชักชวนให้เล่นด้วยแต่อย่างใด แม้ว่าเพื่อนของจินจะเอ่ยปากว่า.....เขาโตพอที่จะเล่นร่วมกันได้แล้วก็ตาม
“อย่าเลย...ยุ่งเปล่าๆ” เป็นคำตอบจากจิน ชายหนุ่มปรายตามองน้องเลี้ยงเพียงชั่วแว่บ แล้วก็หันไปเขี่ยลูกกลมๆ นั่นต่อ สายตาของจุนโนะมองมาที่เขา ทำไมเขาจะไม่รู้...เขาอยู่ในสายตาของน้องชายคนนี้ตลอด และบ่อยครั้งที่เขาเองก็คอยลอบมองว่าจุนโนะจะยังคงมองเขาอยู่หรือเปล่า....

“คืนนี้ไปเที่ยวกันมั้ยไอ้จิน” โคกิเป็นคนชวน ในอ้อมแขนมีหนุ่มน้อยร่วมก๊วนที่ชื่ออุเอดะคลอเคลียไม่ห่าง
จินรู้ดีในความสัมพันธ์ของสองคนนี้ ผู้หญิงสมัยนี้มีสวยๆ ออกเยอะแยะ แต่คนพวกนี้กลับไม่สนใจที่จะมอง ใจของจินพุ่งตรงไปที่หนุ่มน้อยร่างบางที่ชื่อคาเมนาชิ เขาทำงานอยู่ที่ผับเกย์แห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ในเมือง และคืนนี้พวกเขาก็กำลังจะไปที่นั่น
“เบาๆ ซิ เดี๋ยวจุนโนะได้ยิน” จินจุ๊ปาก แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะหนุ่มน้อยที่เขาพูดถึงกำลังยืนเอามือไพล่หลังอยู่เบื้องหลังเขานั่นเอง
“ผมไปด้วยนะฮะ” จุนโนะบอก
แต่จินรีบส่ายหน้าทันที
“ไม่ได้...”
“แต่.....”
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้เด่ะ...นายยังเด็ก เขาไม่ให้เข้าผับหรอก...”
“ผมไปยืนรอนอกผับก็ได้” จุนโนะยืนกรานเสียงแข็ง จินชี้หน้าน้องเลี้ยงแล้วก็ทำปากขมุบขมิบ แต่จุนโนะจะสนใจก็หาไม่
ตกดึกคืนนั้นจินแอบย่องขับรถออกไปเงียบๆ โดยที่ไม่รู้ว่าด้านเบาะหลังของรถตัวเองนั้น มีร่างโปร่งบางของจุนโนะสุเกะนอนขดตัวงออยู่ด้วย..............

เมื่อจอดรถเสร็จเรียบร้อย จินก็เข้าไปในผับร่วมวงกับเพื่อน โดยมีหนุ่มน้อยที่ชื่อคาเมะคอยบริการใกล้ชิด
“คืนนี้ไปกับผมนะครับ?” จินพูดกับคาเมะในตอนที่ผับใกล้เลิก
“ครับ...” คาเมะรับคำ ชม้ายตามองชายหนุมรูปหล่อที่เขาเองก็พึงใจเหมือนกัน
“ไปได้นะ? หมายความว่าไม่มีนัดที่ไหนนะ?”
“ครับไปได้...”
“งั้น......” จินมองซ้ายมองขวา...
“ไปกันเลยมั้ย?”
คาเมะพยักหน้ารับคำชวนนั้น จินขอตัวจากเพื่อน กอดเอวคาเมะออกนอกผับ
.......................
จุนโนะงัวเงียผุดลุกขึ้นนั่งทันทีที่ จินไขกุญแจรถเข้าไป โดยมีคาเมะนั่งคู่ไปด้วย กลิ่นแอลกอฮอล์จากร่างทั้งสองระเหยออกมาแตะจมูก จุนโนะอดไม่ไหว เขาจามออกมาแรงๆ จนคนนั่งหน้าสะดุ้งไปตามๆ กัน
“เฮ้ย!! มา...มาได้ไงเนี่ย!!” จินจอดรถพรืดเข้าข้างทาง หันขวับมาทำตาเขียวใส่จุนโนะ
“ก็ตามมาเที่ยวบ้างนี่ เค้าอยากมากับพี่จินนี่นา” จุนโนะตอบเสียงอ้อมแอ้ม จินอยากจะเขย่าคอน้องชายคนนี้ซะนัก ทำไมมันต้องตามมารังควานเขาเสียทุกเรื่องเลยนะ ตั้งแต่เล็กจนโต
“ใครหรือครับอะกานิชิ คุง?” คาเมะถาม
“น้องชาย...”
“เหอ...เอาน้องมาด้วยก็ไม่บอก แล้วนี่เราจะไปต่อมั้ยครับเนี่ย” คาเมะถามด้วยความไม่แน่ใจ จินเอ่ยปากขอโทษ แล้วก็ขับรถไปส่งคาเมะที่บ้าน แต่ก็ไม่วายจ่ายเงินให้หนุ่มน้อยโฮสประจำผับไปด้วย

“มานั่งหน้าไอ้ตัวดี ฉันไม่ใช่คนขับของนายนะ” จินกระชากร่างบางออกมาจากด้านหลังรถ แล้วก็ผลักจุนโนะล้มไปที่เบาะหน้า เขาขับรถกลับบ้านอย่างหัวเสีย กำลังจะปลูกรักฝังใจกับหนุ่มคาเมะจนได้ที่อยู่แล้วเชียว แต่มีมารมาผจญจนได้ ...
“ฉันบอกไม่ให้นายมายุ่งกับฉันไง จุนโนะ อย่ามายุ่งกับฉันเข้าใจมั้ย?” จินเน้นทุกถ้อยคำ
“ผมอยากไปกับพี่จินนี่ฮะ” จุนโนะบอกเสียงสั่น
“ทำไมไม่ไปกับเพื่อนนาย...ทำไมไม่มีเพื่อนคนอื่นหา?”
“ก็ไม่ถูกใจผมนี่นา”
“เฮ้อ....”
“ฉันเกลียดนายไอ้เด็กบ้า!!” จินตะโกนลั่นรถ ในขณะที่จุนโนะนั่งน้ำตาซึม
“ไอ้บ่อน้ำตาตื้น...” จินตะคอกซ้ำ

จุนโนะนั่งเงียบกริบ ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลริน

...ถ้อยคำรุนแรงนั้น เป็นคำสุดท้ายที่เขาอยากให้ออกมาจากปากของจิน ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมต้องมายึดติดกับคนไร้หัวใจคนนี่ด้วย

.......อะกานิชิ จิน ......

........พี่ชายเหรอ?......

ไม่ใช่หรอก จินไม่ใช่พี่ชายของเขา พี่ชายต้องไม่เกลียดเขาซิ....

...และที่เขาคอยตามจินก็เพราะเขาชอบจินนี่นา...ผิดด้วยหรือ?..

“พี่จินเกลียดผมเพราะพี่ชอบไอ้หมอนั่นใช่มั้ย?” จุนโนะตัดสินใจถาม ไอ้หมอนั่นที่ว่าก็คือคาเมะนาชิ
จินหันมาแยกเขี้ยวใส่
“ไม่เกี่ยวกัน!!”
“ไม่จริงหรอก พี่ชายจะพาเจ้าหนุ่มนั่นไปทำอย่างว่า พอทำไม่ได้พี่ก็เกลียดผม...ผมผิดด้วยหรือที่คอยตามคนที่ผมชอบน่ะ” จุนโนะตะโกนออกมาพร้อมเสียงสะอื้น จินจ้องหน้าจุนโนะ อ้าปากค้างกับคำพูดที่ได้ยิน
“ผมชอบพี่จิน.....” จุนโนะย้ำ
“จุนโนะ.....”
จุนโนะกัดริมฝีปากจนเจ็บ เขาหันมามองหน้าจิน เห็นชายหนุ่มกระแทกกำปั้นกับพวงมาลัยรถ แล้วก็ขับรถไปจากที่ตรงนั้น
“พี่จิน.......” จุนโนะจับข้อมือของชายหนุ่ม แต่จินกลับสะบัดออก เขาหันขวับมามองจุนโนะราวกับเป็นคนแปลกหน้า
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา”
“รู้...”
“พูดมาได้ไง?”
“ก็พูดมาจากในนี้...” จุนโนะชี้ไปที่หัวใจของตัวเอง
“นายยังเด็กนัก”
“ไม่...ผมจะโต โตเป็นหนุ่มไวๆ พี่จินรอผมซิฮะ” จุนโนะมองเขาอย่างเว้าวอน เป็นครั้งแรกที่จินรู้สึกวูบวาบในช่องท้อง ทำไมจุนโนะถึงได้รุกเขาถึงขนาดนี้
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกจุนโนะ...นายเป็นน้องชาย...”
“พี่จินเห็นผมเป็นน้องชายตั้งแต่เมื่อไรกัน...คิดว่าผมเป็นแบบนั้นตลอดเวลาเลยหรือฮะ” เด็กหนุ่มย้อนถาม เล่นเอาจินนิ่งอึ้ง
“...................”

จุนโนะปรายตามองจิน เห็นคนที่บอกว่าเป็นพี่ชายนั่งจ้องเขม็งไปที่ถนนเบื้องหน้า สันกรามขบกันแน่น ไม่อาจคาดเดาได้ว่าจินรู้สึกเช่นไร
โกรธน่ะโกรธอยู่ล่ะ แต่นอกเหนือจากนั้น ......จุนโนะไม่รู้

เมื่อมาถึงบ้าน จุนโนะกำลังจะหลีกเข้าห้อง แต่จินกลับลากเขาเข้าห้อง ปิดล็อกประตูดังกรึ๊บ

ร่างสองร่างยืนเผชิญหน้ากัน คนหนึ่งนั้น เป็นชายหนุ่มเต็มตัว ร่างสูงแข็งแรง ใบหน้าหล่อเข้ม และโกรธขึ้ง

อีกคนหนึ่งนั้น อ่อนเยาว์ ดวงหน้าจิ้มลิ้ม พริ้มเพรา ร่างโปร่งที่ยังไม่โตเต็มที่ จ้องมองใบหน้าของจินยังขลาดอาย.....

“นายรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา?” จินถามซ้ำประโยคเดิมที่เขาถามในรถ จุนโนะพยักหน้างึกๆ
“แก่แดด...” จินพูดได้เท่านั้น แล้วก็กระชากร่างโปร่งเข้าพิงผนัง กักร่างบางไว้ในวงแขน ใบหน้าหล่อคมก้มต่ำลงจนลมหายใจรินรดที่ผิวแก้มนวลของหนุ่มน้อยแรกแย้ม
“แล้วนายจะเสียใจกับสิ่งที่นายพูด จุนโนะสุเกะ...”
จุนโนะยังไม่ทันตอบ จินก็ประทับริมฝีปากร้อนๆ นาบกลับกลีบปากอ่อนนุ่มของเด็กหนุ่ม ร้อนผ่าว ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด
จุนโนะลืมตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่จะกระพือขนตาลง ปิดดวงตาคู่สวยในเวลาต่อมา ริมฝีปากสั่นระริกขณะสนองตอบการจุมพิตอย่างขัดเขิน

.......จูบแรกกับพี่ชายคนละพ่อละแม่....

.......ไม่อยากจะบอกว่าไปถึงฝั่งฝัน แต่สิ่งที่เป็นความจริงก็คือ ...จุนโนะแอบปลื้มเล็กๆ ที่อย่างน้อยจินก็ลงโทษเขาในแบบที่คนโตแล้วเขาทำกัน...

จินดูราวกับจะเรียกสติของตัวเองกลับคืนมาไม่ได้ จุนโนะน้องเลี้ยงของเขา และเป็นคนสุดท้ายที่เขาจะสนใจ ...แต่ว่าเวลานี้ กลีบปากที่เต้นเร่าๆ อยู่ชิดกับปากของเขาในขณะนี้ ทำให้เลือดเนื้อในวัยหนุ่มเดือดพล่าน จินประกบจูบลงไปอีก คราวนี้หวานกว่าเดิม แขนสองข้างของจุนโนะวางพักที่เอวของเขา จากนั้นจินก็รู้สึกว่าเด็กหนุ่มจูบตอบเขาเข้าบ้างแล้ว

ริมฝีปากสองคู่เคลื่อนเข้าหากันอย่างไม่รู้จักอิ่ม จินเองก็ลืมไปแล้วว่าที่เขากำลังยืนจูบอย่างเมามันอยู่นี้เป็นแค่เด็กชายอายุ 14 ปีเท่านั้นเอง

...................................

จินหอบหายใจระรัวเมื่อถอนริมฝีปากออกจากปากของจุนโนะแล้ว ปล่อยให้เด็กหนุ่มรูดตัวไปกองกับพื้น ร่างบางสั่นสะท้าน ก้มหน้านิ่งอยู่แทบเท้าของเขา จินเดินมานั่งที่เตียงอย่างอ่อนระโหย ชายตามองจุนโนะที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิม มีเพียงลมหายใจเหนื่อยหอบเท่านั้นบอกให้รู้ว่า ร่างนั้นยังคงอยู่......
“กลับห้องไปซะ จุนโนะ...และก็คิดว่าเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”
“พี่จิน!!” จุนโนะเงยหน้าขึ้นทันใด ถ้อยคำของจินบาดลึกเข้าไปในหัวใจ

.....ทำไม....เด็กอย่างเขาจะไม่มีหัวใจ... ไม่มีอารมณ์ และความรู้สึกเลยหรือ....

จินจูบเขาจนหนำใจ แล้วก็ถีบหัวส่ง ทำราวกับว่าเขาไม่มีหัวใจอย่างนั้นแหล่ะ

“ถูกของนาย...ฉันเป็นพี่ชายนายไม่ได้แล้ว...เพราะฉะนั้นอย่าเอาตัวเข้ามายุ่งกับฉันอีกต่อไป....”
“พี่จิน......” จุนโนะสะอื้นออกมา น้ำตานองหน้า เขาวิ่งออกไปจากห้อง

จินได้ยินเสียงร้องไห้ดังออกมาจากห้องข้างๆ เขาคว้าเอาหมอนมาปิดหู พยายามหลับตาลง แต่ริมฝีปากสวยงามของจุนโนะกลับลอยเด่นมาให้เขารู้สึกถึงสัมผัสแรกนั่น

.............จุนโนะสุเกะ.......ฉันรู้สึกอย่างไรกับนายแน่นะ..............

*************************************

วันรุ่งขึ้น จินหอบผ้าหอบผ่อนเข้าไปอยู่ในอพาร์ตเมนต์ในตัวเมือง อ้างกับพ่อว่า เขาเตรียมที่จะเข้าทำงานแล้ว เขามาหยุดรีรอที่หน้าห้องของจุนโนะ ไม่ได้ยินเสียงอะไรภายในนั้น แต่เขาก็รู้ว่าเด็กหนุ่มยังคงอยู่ที่นั่น

เขาขับรถจากไป ...หายลับไปบนถนนสายเล็กๆ ที่ทอดยาวไปจนจรดเชิงเขา... ยอดหญ้าเขียวขจีสองข้างทางโบกพลิ้วปลิวสะบัดไปตามแรงลมของรถที่ขับผ่าน ...เด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนกำชายผ้าม่านมองตามรถคันนั้นด้วยน้ำตาที่นองหน้าอยู่บนห้อง
.......พี่จินไปแล้ว.....

นอกจากจะไล่เขาให้ออกห่างแล้ว จินยังออกไปจากชีวิตของเขาด้วยตัวเองอีกด้วย......

*************************

4 ปีต่อมา
ฤดูกาลหมุนเวียนเคลื่อนผ่านมาอีกครั้ง ใบไม้สีน้ำตาลแดงปลิดปลิวหล่นมาจากกิ่งไม้เบื้องบน คลุมตัวของเด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าอันหมดจดงดงาม แต่ทว่าแฝงรอยเศร้าไว้อย่างเต็มเปี่ยม จุนโนะปัดใบไม้ออกจากใบหน้า เขานอนหงายทอดอารมณ์อยู่ใต้ต้นไม้......ฤดูใบไม้ร่วงกำลังพัดผ่าน ......และปีนี้เป็นปีที่เขาต้องเข้ามหา’ ลัยในเมือง

ระยะทางอันยาวไกลระหว่างบ้านและมหา’ ลัยดูจะเป็นอุปสรรคสำคัญยิ่งนักในการศึกษา แต่แล้วจู่ๆ วันหนึ่งพ่อเลี้ยงของเขาก็บอกว่า
“จะให้พี่จินเขารับไปอยู่ด้วยดีมั้ยลูก...”
จุนโนะอ้าปากค้าง หัวใจชาวูบ ........เด็กหนุ่มเตรียมคำตอบไว้แล้วที่ริมฝีปาก......
“อย่าดีกว่าฮะ” จุนโนะบอกสั้นๆ แล้วก็ก้มหน้าทานอาหารในจานต่อ ......จะไปอยู่กับจินได้อย่างไร ร้อยวันพันปี จินไม่เคยกลับบ้านเลยสักครั้ง สี่ปีแล้วสินะ ...

....“งานยุ่งน่ะพ่อ”... นั่นคือคำแก้ตัวที่จินมีให้ผู้เป็นบิดา....

แต่จุนโนะรู้ว่านั่นเป็นข้ออ้างมากกว่า

จินไม่อยากมาพบเขาต่างหาก....แม้ว่าหัวใจจะคิดถึงชายหนุ่มคนนั้นเพียงไร จุนโนะก็ไม่เคยแสดงให้จินรู้ว่า เขาแอบไปเยี่ยมจินโดยที่ไม่ให้จินรู้ จุนโนะไปโตเกียวบ่อยๆ ใช้เวลาเกือบทั้งวันในการเฝ้ามองจินจากซอกหลืบหนึ่งของความทุกข์ระทม

จินไม่เห็นเขาหรอกตอนที่เขาไปแอบดู ... และไม่มีวันจะได้เห็น .......พี่ชายของเขาคนนี้ ยังเป็นจินเหมือนเดิม หน้าตาคงเดิม อาจจะหล่อเข้มมากกว่าเก่าเสียด้วยซ้ำ รูปร่างแข็งแรง แกร่งกร้าว ....แต่ทว่าเดียวดาย ...จุนโนะไม่เห็นจินมีคู่ควงที่ไหนเลย .....นอกจากเข้าๆ ออกระหว่างบ้านและที่ทำงาน

และมาบัดนี้ จู่ๆ พ่อก็จะให้จินมารับเขาไปอยู่ด้วย จินจะยอมหรือ ......แค่นี้จินก็เกลียดเขาจะแย่อยู่แล้ว
“ว่าไงนะจุนโนะ?” พ่อถามอีกครั้ง จุนโนะยืนยันคำตอบเดิม พร้อมกับส่ายหน้า ..แต่แม่รีบพูดขัดขึ้น
“แม่ว่า ไปอยู่กับพี่เขาก็ดี เขาเองก็ยินดีนะจุนโนะ”
“อย่าเลยฮะแม่...เผื่อพี่จินเขามีแฟน มีคนรัก ผมจะเป็นตัวถ่วงเขาเปล่าๆ”
“ไม่หรอกนะจุนโนะ จินเขาตอบรับมาแล้ว เขาจะมาวันนี้ด้วย เตรียมเก็บของได้เลยนะลูก”
“ไม่เอาแม่....ไม่ไป ...ผมไม่ไปกับเขา!!” จุนโนะพูดด้วยเสียงอันดัง เขาผลุนผลันออกไปจากบ้าน น้ำตาแห่งความน้อยใจไหลรินออกมา
.........จินยินดีน่ะหรือ.....ไม่จริงหรอก....จินเกลียดเขา....เกลียดเขาจะตายไป......แล้วจะมารับเขา...จะเป็นไปได้อย่างไร.....

เขาหลบออกมาเดินเล่นจนถึงเชิงเขา ที่ที่เคยตามจินมาบ่อยๆ ......สนามฟุตบอล.....
สนามที่บัดนี้มีแต่ใบใม้แห้งปกคลุมอยู่ทั่วพื้นที่ จุนโนะนอนนิ่ง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา จินจะมาหรือไม่ก็ช่างประไร...ในเมื่อจินทิ้งเขาไป หลังจากจูบแรกนั้นแล้ว....และเวลาก็ผ่านไปเนิ่นนาน จินอาจจะจำไม่ได้ แต่เขานี่สิ ..แม้จะผ่านไปกี่ฤดูกาล เหตุการณ์อันระทึกใจในวันนั้นก็ไม่อาจจะลืมเลือนได้

จุนโนะหลับตานิ่งนาน จนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง เขาเผลอหลับไปจนไม่ทันได้รู้สึกตัวเลยว่า บัดนี้ข้างต้นไม้ที่เขาพักพิงอยู่ มีร่างของใครคนหนึ่งแอบยืนมองอยู่เงียบๆ ดวงตาคมกล้าพิจารณาร่างบางที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอย่างชื่นชม

.......จุนโนะสุเกะ......หนุ่มน้อยน่ารักนักหนา เติบโตเป็นหนุ่ม สวยงามและน่าปกป้องเหลือเกิน

นี่เขาทอดทิ้งจุนโนะคนนี้ได้อย่างไร...จะรู้หรือไม่ว่า ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา เขาต้องจมกับความทุกข์ขนาดไหน ทุกข์ที่จะทำใจไม่ให้นึกถึงจุนโนะ ....เขาได้แต่นึกถึงความเลวของตัวเองที่ทำน้องบอบช้ำแล้วผละจากมา ...แถมยังว่าใส่หน้าอีก ....

จุนโนะคงจะคิดว่าเขาทิ้งไป แล้วสบายใจอย่างนั้นเหรอ...เปล่าเลย...เขาทุรนทุรายเพราะความคิดถึง เมื่อจากมาก็ใจหาย... ใจเฝ้าวนเวียนนึกถึงแต่ดวงหน้างดงามของจุนโนะ .....

เขาไม่กล้าจะกลับไปหาน้องชายคนนี้ได้อีกแล้ว เมื่อตัดสินใจจากมาพร้อมกับถ้อยคำอันน่ารังเกียจนั่น จุนโนะคงจะไม่ให้อภัยเขา คงจะเกลียดเขาแล้วเช่นกัน
......จุนโนะจะรู้มั้ยนะว่าเขาเองได้แอบขับรถมาดูจุนโนะเดินเข้าๆ ออกๆ ในรั้วโรงเรียน ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา.....ไม่กล้าแม้แต่จะมีคนรักเพราะรู้สึกผิดในใจ... เขาจะรอ...รอให้จุนโนะมีคนรักก่อน มีคนที่จะทำให้ลืมเขาได้... แต่เวลานั้นก็ยังไม่มาถึง......

.......อะไรที่ทำให้เขาโหยหาในตัวเด็กหนุ่มได้มากมายถึงเพียงนี้.....

ร่างโปร่งบางที่นอนหลับพริ้มอยู่เบื้องหน้า ใกล้กันถึงขนาดนี้ จินมองจุนโนะนิ่งนานจนรู้คำตอบนั้นดีอยู่แก่ใจว่า
...ตลอดเวลาสี่ปีที่ผ่านมา เขารักจุนโนะเหลือเกิน....

เสียงเคลื่อนไหวของฝีเท้าที่เดินมาใกล้จุนโนะ ทำให้เด็กหนุ่มไหวตัว ยังไม่ทันจะลืมตาตื่นเต็มที่ เขาก็รู้สึกว่าเปลือกตาของตัวเองถูกริมฝีปากอุ่นนุ่มคู่หนึ่งประทับลงมา
“อ๊ะ??....พี่จิน...!!”
“จุนโนะ.....” จินยิ้มแย้มกับภาพตรงหน้า จุนโนะมองหน้าเขาอย่างตกใจ ผมพันกันจนดูยุ่งเหยิง ริมฝีปากบางเผยอออก มันเป็นภาพของเด็กหนุ่มที่น่าดูยิ่งนัก.......น่ารักนักหนา...
“พี่มารับจุนโนะไปอยู่ด้วยกัน..” จินรั้งเด็กหนุ่มมาสู่อกกว้าง
“ไม่...” จุนโนะสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของจิน แต่ชายหนุ่มฝืนไว้ และกักลำตัวบางไว้ไม่ปล่อย
“พี่รักนาย...จุนโนะสุเกะ...”
“หา?...” จุนโนะใจเต้นกับคำสารภาพรักนั้น เขามองหน้าจินด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ...
“พี่รักนาย...อยากอยู่ด้วย อยากมาหา...อยากขอโทษ...อยากทุกอย่าง แต่ไม่อาจมาได้ เพราะจุนโนะคงจะเกลียดพี่ชายคนนี้ซะแล้ว” จินสารภาพ พลางฝังใบหน้ากับเรือนผมหอมกลิ่นใบไม้แห้งของจุนโนะ

......ไม่อยากจะเชื่อ จินรักเขา!!........

“พี่จินรักผม....จะเป็นไปได้ไง...พี่ทิ้งผม ที่จูบผมแล้วก็ทิ้งผม” จุนโนะสะอื้น หยาดน้ำตาร่วงลงสู่แก้มนวล จินไล้น้ำใสๆ ออกไปอย่างอ่อนโยน
“พี่ขอโทษ...ทุกอย่างที่พี่ทำ พี่โง่จริงๆ มารู้ตัวว่ารักนายก็จากมาเสียแล้ว ไม่กล้ามาหา...มันละอายใจ”
“ฮึก...บ้าคนบ้า....พี่รู้มั้ยว่า ผมน่ะโตขึ้นมากับคราบน้ำตาทุกค่ำคืน ร้องไห้คิดถึงพี่จินทุกวัน....”
“แต่นายก็ปฏิเสธพ่อ ไม่อยากไปอยู่กับพี่ที่โตเกียวใช่มั้ย..เกลียดพี่คนนี้มากสินะ” จินเชยคางมนของจุนโนะขึ้น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาฉ่ำหยาดน้ำ
“ไม่...ผมไม่อยากอยู่กับคนที่เกลียดผมต่างหาก” จุนโนะบอกอ้อมแอ้ม มองริมฝีปากของจินที่กำลังเผยอยิ้มออกมา
“ไม่เกลียด แต่รัก...รักรู้มั้ย เต็มหัวใจดวงนี้เลยน้า....” จินชี้ที่หน้าอกเบื้องซ้าย
“รัก...รักผมจริงหรือ?” เด็กหนุ่มถามย้ำให้แน่ใจ จินยิ้มรับ พยักหน้าขึ้นลง ก้มลงจูบที่แก้มข้างซ้าย จุนโนะน้ำตาคลอ เขาลูบแก้มข้างที่จินจูบ แล้วใบหน้านั้นก็แดงซ่านขึ้นมาเห็นๆ
“ผมก็รักพี่จินฮะ...รักมาก...” เขากล่าวด้วยความดีใจ เหมือนหัวใจตายแห้งกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
“งั้นเราจะอยู่ด้วยกันนะ”
“ฮะ...” จุนโนะก้มหน้างุดด้วยความอาย
“อยู่แบบ...เอ้อ...คนรักได้ไหม?” จินถาม ทำตาเจ้าชู้ใส่คนหน้าหวาน จุนโนะหลุบตาลงต่ำ ขณะโอบกอดรอบลำตัวของจิน
“อยู่แบบพี่ชายน้องชายก็แล้วกัน”
“ไม่ได้เด็ดขาด...ก็รักกันแล้วนี่...” จินหัวเราะ จุนโนะเองก็หัวเราะทั้งน้ำตา จินจูบซับน้ำตานั้นแล้วก็ประทับริมฝีปากลงไป ทั่วดวงหน้างาม....จุนโนะหลับตาพริ้มหายใจระรวย........ยินยอมตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของพี่ชายคนนี้แต่โดยดี...จินประทับจุมพิตอย่างไม่รู้เบื่อ และจุนโนะเองก็เผยอรับความรักนั้นไว้ไม่หน่ายเช่นกัน......

ถ้อยคำรักหวานหูกรุ่นกระจายทั่วท้องทุ่ง เสียงนกป่าขับร้องอย่างไพเราะบอกให้รู้ว่าได้กลับมาถึงรังของตัวเองแล้ว เช่นเดียวกับจินที่กระซิบคำอ่อนหวาน บอกให้น้องชายคนดีได้รับรู้แล้วว่า ต่อจากนี้ไปจินจะเป็นทั้งพี่ชายและคนรักของจุนโนะ และการกลับมาในครั้งนี้ก็จะนำเอาหัวใจของตัวเองกลับไปด้วย

...........ไปสู่รังรักอันแสนจะอบอุ่นที่รอคอยพวกเขาอยู่......ในอีกฟากฟ้าหนึ่งของโตเกียว..........

************************

Happy Ending

คอนเมนต์ที่นี่จ้า