CARAVAN LOVER.......

Vol 24

***************************

ในงานวันนั้นคุซาโนะพยายามหลีกเลี่ยงในการพบปะกับเรียวและมัตซึโมโตะ จุน ...เขาเกาะหนึบอยู่กับยูอิจิและจินพี่ชาย เขาเห็นฮิโตมิด้วย ยังทำหน้าระรื่นอยู่ในวงสนทนา เห็นแล้วน่าหมั่นไส้จริงๆ นายคาเมนาชิ คาซึยะนั่นก็มาด้วยเหมือนกัน เอาล่ะซิ คู่กรณีอันซับซ้อนของว่าที่พี่สะใภ้มาเจอกันแบบนี้ แต่ว่าดูเหมือนจินกับคาเมะจะคุยกันอยู่สองคนเท่านั้นเอง
“น้องคุ......” เสียงเรียกชื่อเขาทำให้หนุ่มน้อยสะดุ้งโหยง พอหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับเรียวยืนถือแก้วไวน์สีแดงเข้ม คุซาโนะเหลียวหายูอิจิ อ้าว......โน่น ...พี่ยูของเขาไปยืนคุยกับพวกผู้บริหารตั้งแต่เมื่อไรกัน
“ผมไปหาพี่ยูดีกว่า” คุซาโนะทำท่าจะปลีกตัวหนี แต่เรียวก็ยึดแขนเอาไว้ ใบหน้าคมเข้มยิ้มกริ่ม
“ไม่คิดอยากกลับไปเล่นอะไรสนุกๆ ที่งานเลี้ยงบ้านพี่อีกแล้วหรือ เอามั้ย... จุนเพื่อนพี่เขาก็อยากลองแบบ 3 P นะ ผลัดกันรุก ลองมั้ย? หรือจะรุกก็ได้รับก็ได้ ให้น้องคุเลือกก่อน”
“หยาบคาย!!”
“เอ๊??? หยาบยังไง เราพูดถึงเรื่องสนุกๆ แท้ๆ น้องคุเองก็ใช่ว่าจะไม่เคย” เรียวพูดอย่างไม่ยี่หระ เห็นว่าเป็นของธรรมดาเสียเหลือเกิน แถมคนพูดยังพูดไปด้วย สืบเท้าเข้าใกล้คุซาโนะจนเด็กหนุ่มต้องถอยหลังหนี เมื่อหลังสัมผัสกำแพงเขาก็ชะเง้อหายูอิจิ แต่ว่าไม่อาจเห็นได้เพราะเบื้องหน้ามีเรียวตามประชิดอีก
“อย่ามาทำอะไรบ้าๆ ที่นี่นะพี่เรียว ปล่อยคุนะ คุจะไปหาแฟน”
“เชอะ...แฟน ช่างเปลี่ยนใจง่ายดายจริงนะ เมื่อวันก่อนยังเรียกหาชื่อพี่อยู่เลย มาวันนี้อะไรๆ ก็พี่ยู...”
“แล้วทีพี่เรียวล่ะ กับนายนั่นน่ะ ทำกันไปได้นะ คุว่าเราอย่าคบกันอีกจะดีกว่า ไอ้เรื่อง 3 P นั่นน่ะ พวกพี่ไปหาคนอื่นเหอะไป๊...”
“แต่จุนเขาติดใจคุซาโนะตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรกที่ห้องของพี่วันนั้นแล้วนะ เขาบอกว่ายังไงซะก็น่าจะชวนมาร่วมสนุกกันได้”
“บ้า!! .... รู้มั้ย? ตอนนี้ง่ะนะ ผมอยากกระโดดชกหน้าพี่เรียวที่สุดเลย คนอะไรวะโคตรวิปริตเลย...” คุซาโนะผลักแขนเรียวออกเพื่อที่ตัวเองจะได้มุดหนีจากตรงนั้นได้ แต่เมื่อกำลังจะเดินไปหายูอิจิ ก็พบกับจุนเดินสวนมาพอดี ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างยียวน แต่คุซาโนะเป็นฝ่ายสะบัดหน้าหนี

“ไง...เกลี้ยกล่อมไม่สำเร็จหรือไง...” จุนถาม ซึ่งเรียวก็ส่ายหน้าบอกว่า ยังไงๆ คุซาโนะก็คงไม่ยอม
“ไปหาคนอื่นดีกว่า” เรียวเสนอ แต่อีกฝ่ายไม่สนอง จุนจิบไวน์พลางมองตามร่างของหนุ่มน้อยตัวเล็กน่ารักที่เดินไปรวมกลุ่มกับพี่ชาย
“ฉันอยากได้เด็กคนนี้” มัตซึโมโตะ จุนย้ำ เสียงพูดด้วยความหมายมาดนั้นทำให้เรียวถึงกับขมวดคิ้ว
“ทำไมล่ะจุน?”
“เพราะ...เขาเป็นน้องของอะกานิชิ จิน...” จุนตอบเสียงเย็น มองไปทางกลุ่มบริหาร นอกจากจะเห็นจินใส่สูทอย่างงดงามแล้ว เขายังเห็นฮิโตมิคู่หมั้นของจินอีกด้วย ... เหอะ... ทีงี้มาหลีกับคู่หมั้น แล้วเอาจุนโนะสุเกะคนงามไปทิ้งไว้ไหนกัน
“ทำไมวะ จุน ทำไมต้องมีเหตุผลแบบนั้นด้วย” เรียวถามขึ้น จุนก็เลยหันมาอมยิ้ม
“หมั่นไส้ว่ะ... ฉันเคยจีบเด็กของคุณจิน แต่หมอนั่นงาบไปกินซะ อดหมด เฮ้อ...หวังจะให้มาร่วมแจมกับพวกเราซะหน่อย อดเลย เด็กนั่นน่ะ สวยนะ สูงเพรียว ผิวดี รูปร่างเนี๊ยบ เห็นแล้วน้ำลายหก แต่จินเขากันท่าน่าดู ..”
“อ๋อ...ถ้าเป็นหนุ่มที่นายบอกมา ฉันก็ว่าฉันเคยเห็นนะ จริงอย่างที่นายว่า ดูจินหวงอย่างกับอะไร... เด็กนั่นก็น่าเจี๊ยะซะด้วยซิ...”
“หึ......” จุนหัวเราะออกมาเบาๆ เรียวสอดแขนไปรอบเอวของคู่ขา กระซิบแผ่วเบาว่า ชักอยากลองเล่นซะแล้วซิ
“ตอนนี้ก็หาเหยื่อแก้ขัดก่อนดีกว่า รีบเถอะ เดี๋ยวจะได้ไปงานปาร์ตี้บ้านนายกัน”
“นั่นซิ ฉันว่าใครก็ได้น้า” เรียวออกความเห็นในที่สุด แต่คนฟังกลับไม่เห็นด้วย สายตาของจุนมองไปที่กลุ่มของจิน วันนี้ไม่เห็นจินควงจุนโนะออกงาน หรือว่าจะเลิกกันไปแล้ว ข้อนี้เขาไม่อาจรู้ได้ รู้แต่ว่าจินฉกเอาจุนโนะไปจากแผนกของเขาเหมือนหักหน้า... แบบนี้แค้นต้องชำระ จะเป็นผู้บริหารมาจากไหนเขาไม่สนใจหรอก

********************************

เสียงเสียดสีของเนื้อผ้าดังขึ้นจากเบื้องหลัง จินหันไปมอง ก็พบกับรอยยิ้มเฉิดฉายของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้น หญิงสาวอยู่ในชุดราตรีสั้นสีครีม อวดช่วงขาเรียวขาวเนียน ใบหน้าที่แต่งอย่างฉูดฉาดไม่ได้เรียกร้องความสนใจกับเขาสักเท่าไรเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนจินก็อาจจะปลื้มที่ได้มีคู่หมั้นสวยงามเช่นนี้ แต่ว่าในยามนี้

.....ความงามนั้นล้วนแล้วแต่ตบแต่งมาจากสีสันแห่งมายาทั้งนั้น

“จินมาหลบอยู่คนเดียวที่นี่ ให้ฉันร่วมดื่มด้วยคนนะ” ฮิโตมิพูดพลางยิ้มแย้ม ส่งแก้ววิสกี้ให้ชายหนุ่ม ส่วนตัวเองก็จิบที่ขอบแก้วบางเบา
“มาก็ดีแล้วฮิโตมิ ผมอยากจะพูดกับคุณเรื่องของเรา” จินปรายตามองแก้ววิสกี้ที่ฝ่ายหญิงยื่นให้ เขารับมาถือไว้แต่ไม่ดื่ม
“เรื่องอะไรคะ ถ้าเป็นเรื่องงานแต่งงาน ฉันก็ยินดีฟัง”
“ใช่... เรื่องนั้นล่ะ” จินพยักหน้า เขาก้าวออกไปยืนเด่นท้าทายแสงจันทร์ที่ส่องสว่างลงมาเหนือยอดไม้ สายลมเย็นของบรรยากาศนอกอาคารทำให้เขารู้สึกดีขึ้น แต่สิ่งที่เขาจะพูดต่อไป ฮิโตมิอาจจะแสดงปฏิกิริยาที่ทำให้บรรยากาศสวยงามยามนี้เปลี่ยนไปก็ได้
เมื่อจินหันกลับมามองหญิงสาว ก็พบกับรอยยิ้มเยือก แต่หวานฉ่ำของอีกฝ่ายมองอยู่ก่อนแล้ว
“ว่าไงล่ะคะ...?? จะมาบอกวันทำพิธีหรือไงกัน?”
“เอ้อ..... เปล่า...” จินส่ายหน้า เขามองข้ามไหล่ของคู่หมั้นสาวไปยังหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเดินมาสมทบ
“คาซึยะมาพอดีเลย” จินเอ่ยขึ้น แต่ตามองที่ฮิโตมิเขม็ง เห็นฝ่ายหญิงสะดุ้งเล็กน้อย ฮิโตมิมองคาเมะทีและหันมามองจินที ดวงตาโตเบิกเล็กน้อย แต่สีหน้านี่ซิ ซีดลงเรื่อยๆ
“เธอ....”
“ผมกับคาซึยะมีเรื่องจะคุยกับคุณ ฮิโตมิ...” จินผายมือมาทางหนุ่มน้อยที่ก้าวมายืนเคียงข้างเขา
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับหมอนี่... และกับคุณด้วย จิน ถ้าไม่ใช่เรื่องแต่งงานก็ไม่ต้องมาพูด” ฮิโตมิสะบัดหน้า เดินปัดผ่านหน้าจินไป แต่แรงดึงของจินทำให้เธอก้าวขาไม่ออก
“แต่ผมคิดว่าคุณต้องอยู่นะ ผมกับคาซึยะมีเรื่องต้องตกลงด้วย”
“ใช่... พี่ฮิโตมิ ผมกับพี่จินน่ะตกลงกันแล้วว่าจะไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของพี่อีกต่อไป เรื่องของเรา ความสัมพันธ์ของเรา เป็นอย่างไรพี่จินรู้หมดแล้ว” คาเมะพูดพลางเสยผมขึ้น มองสีหน้าอันแดงก่ำของพี่สาว
“บ้ากันใหญ่แล้ว พวกนายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน จินเป็นคู่หมั้นของฉันนะ!! หรือว่าไอ้ตัวที่คุณพามานอนกกด้วยจะทำให้คุณหลงใหลจนลืมฉัน!!”
“อย่าเอาจุนโนะเข้ามาเกี่ยว เขาไปแล้ว... ฮิโตมิรับความจริงเสียทีซิ คุณไม่อาจทำให้ผมไว้ใจได้ ผมสงสัยพฤติกรรมของคุณมานานแล้ว คาซึยะเพิ่งมาให้ความกระจ่างกับผม”
ฮิโตมิตัวสั่นเทิ้ม มือกำหมัดแน่น เธอหันรีหันขวางมองไปทางไหนก็เจอสายตาของสองหนุ่มมองมาอย่างเฉยเมยทั้งนั้น
“พวกคุณจะพูดอะไร?? ฉันไปทำอะไรกัน?”

....เสียงถอนหายใจดังมาจากปากของจิน เขาล้วงเอารูปถ่ายใบหนึ่งมาจากกระเป๋าเสื้อสูท ชูมันขึ้นตรงหน้าหญิงสาว กระดาษใบนั้นถูกกระชากไปจากมือ ฮิโตมิจ้องภาพนั้นตาแทบถลน

........เสียงครางแผ่วเบาดังมาจากริมฝีปากเคลือบสี......

“คุณ...คุณไปเอามาจากไหน?” เธอถามด้วยเสียงแหบพร่า
“ผมเอาให้เขาเอง จะเล่าความจริงทั้งทีมันต้องมีรูปประกอบใช่มั้ย พูดขึ้นลอยๆ ใครเขาจะเชื่อ เรื่องผมขึ้นเตียงกับพี่น่ะ ถึงเวลาที่พี่จินจะรู้เสียที” คาเมะคีบภาพนั้นมาจากมือของฮิโตมิ
“ไอ้บ้า!! พวกนาย.....บ้าที่สุดเลย... ไม่จริงนะคะจิน คาซึยะมันใส่ความฉัน มันหลอกลวงฉันไปนอน ไอ้น้องเลวแบบนี้ คุณเชื่อมันหรือไง? มันต้องการแก้แค้นฉันที่พ่อไล่มันออกจากงาน ไอ้พวกหมดหนทาง มันใส่ร้ายฉัน” เสียงเถียงดังขึ้นทันที เธอเกาะแขนจินเขย่า แต่ชายหนุ่มปลดมือเธอออกอย่างนุ่มนวล
“ฮิโตมิ ...คาซึยะน่ะเขาไม่หมดหนทางหรอกนะ ตอนนี้เขาทำงานกับบริษัทของผม และก็อีกอย่าง ถ้าคุณบอกว่า คุณโดนล่อลวงไปนอนด้วย แต่ก็ยังมีหน้ามายิ้มหน้าระรื่นอย่างในรูปอีกหรือ?” จินพูดจบประโยคพร้อมกับมองใบหน้าถอดสีของฮิโตมิ หญิงสาวยืนฮึดฮัด ตัวสั่นเทิ้ม มองทั้งคู่หมั้นและน้องเลี้ยง ความเสียใจพุ่งจนใจสั่นระริก อยากจะร้องกรี๊ดให้ลั่นไปเลย...
“จิน... ที่คุณเชื่อแบบนั้น ก็เพราะคุณอยากให้ฉันมีเรื่องอื้อฉาว แล้วคุณก็จะถอนหมั้น และกลับไปคบกับไอ้เด็กหน้าหวานของคุณตามเดิมใช่มั้ย? ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันก็จะบอกให้นะว่า คุณเองมันก็ไม่ต่างจากฉันหรอก ถ้าคุณกล่าวหาว่าฉันนอกใจ แล้วคุณล่ะไม่ยิ่งกว่าฉันหรอกหรือ พามันมา..กก..ถึงในบ้าน ให้ท้ายเจ้านั่นจนมันเถียงคำไม่ตกฟาก คุณเองนั่นแหล่ะนอกใจฉัน”
“เปล่าเลยนะฮิโตมิ ผมมีความสัมพันธ์กับจุนโนะก็จริง แต่มันก็เพิ่งเกิดขึ้น ไม่เหมือนคุณหรอก คาซึยะบอกหมดนั่นแหล่ะว่าเมื่อไรและนานเท่าไรที่คุณมีพฤติกรรมแบบนี้” จินหันไปยิ้มให้คาซึยะ แต่ก็แห้งแล้งเต็มที ฮิโตมิทำเสียงขลุกขลักในลำคอ หยาดน้ำเริ่มคลอหน่วยในดวงตาทั้งสองข้าง
“ที่ผมอยากพูดกับคุณก็คือ ...ผมอยากให้คุณเป็นฝ่ายถอนหมั้นอย่างสันติวิธี” จินบอก แต่คนฟังไม่รับรู้อะไรแล้ว เธอส่ายหน้า ขบปากจนเจ็บ พยายามกลั้นอาการสั่นระริกไว้อย่างเต็มที่
“ไม่มีทาง!!”
“มีซิ.... มีทาง ถ้าคุณจะทำ ผมจะไม่ถอนหมั้นคุณหรอกนะ ถ้าพูดกันตามความจริง ผมเป็นฝ่ายขอหมั้นคุณ และมันก็ไม่สมควรที่จะเป็นฝายถอนหมั้นเพราะผมคงไม่อาจหาเหตุผลไปบอกใครต่อใครได้ หรือ...หรือว่าคุณจะให้ผมเอารูปที่คุณกำลังนอนยิ้มหลังร่วมเสพสมกับน้องชายไปเที่ยวให้คนอื่นดู...คุณคิดให้ดีนะฮิโตมิว่าคุณจะถอนหมั้นเองหรือเปล่า ให้เรื่องมันจบลงอย่างเงียบๆ” จินจบคำพูดด้วยการมองหน้าแดงเข้มของหญิงสาว

น้ำใสๆ แวววาวกลิ้งอยู่เหนือดวงตาและไหลรินลงสู่พวงแก้ม
“คุณไม่เคยรักฉันเลย...ใช่มั้ยจิน?” เสียงสะอื้นนั้นดังแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ
“คุณเองก็ไม่ได้รักผมเลยนี่... เพราะถ้ารักผมสักนิด คุณคงไม่นอนกับคาซึยะหรอกจริงมั้ย... และก่อนที่เราจะรู้จักกัน คุณก็ไม่ได้มีผมเป็นคนแรกด้วย ฮิโตมิ... อย่าให้ผมต้องสืบสาว เท้าความถึงความประพฤติของคุณตั้งแต่ชั้นมัธยมยันปัจจุบันเลยนะ...” จินไม่ได้บอกหรอกว่า หลังจากที่พูดคุยกับคาเมะถึงเรื่องอันน่าอับอายของฮิโตมิแล้ว เขาใช้เวลาสัปดาห์กว่าๆ ในการจ้างนักสืบขุดคุ้ยความประพฤติของหญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นมาโดยตลอด ลำพังที่คาเมะเล่าไม่อาจทำให้เขาปักใจเชื่อในทันที จนเมื่อนักสืบทำงานได้ผลเกินคาด เรื่องราวของฮิโตมิถูกถ่ายทอดออกมาเป็นรายงานหนึ่งแฟ้ม ทำให้จินต้องตัดสินใจในวันนี้ว่าฮิโตมิไม่สมควรเป็นคู่หมั้นของเขาอีกต่อไป
รายชื่อของผู้ชายอื่นที่ฮิโตมิคบ ยังอยู่ในรายงานของเขา และสิ่งที่ทำให้จินตกใจก็คือ เขาคงเป็นผู้ชายคนที่สิบของผู้หญิงคนนี้ละมัง

**************************

จินกับคาซึยะเดินจากไปแล้ว แต่หญิงสาวยังยืนกำหมัดแน่น อยากจะส่งเสียงกรี๊ดๆ ออกมาเหลือเกิน นี่หมายความว่า เธอแพ้อย่างนั้นหรือ..... ไปกันหมด ...ทั้งคู่หมั้นที่เธอเห็นสมควรว่าเหมาะสมกับเธอทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา การศึกษา หรือฐานะ ... รวมทั้งคาเมะ...เจ้าน้องชายเจ้าเสน่ห์ที่เธอไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกล้ำลึกภายในใจได้ จนแล้วจนรอด คาเมะก็ทิ้งเธอไปอีกคน...... และข้อสำคัญ จินเป็นคนรับคาเมะเข้าทำงานด้วย
จริงซิ...เธอลืมบริษัทของจินไป คนอย่างจินคงไม่มีวันให้ความสำคัญกับรายชื่อที่ถูกแบล็กลิสต์ที่พ่อของเธอส่งไปทั่วเมืองหรอก...
ทั้งคาซึยะและจินต่างก็เป็นคนที่เธอไม่อาจทอดทิ้งทั้งสองคน และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอพ่ายแพ้แบบนี้น่ะหรือ
“เชอะ..... ทั้งสองคนนั่น ไม่ได้ตกหลุมรักฉันเลยสักคน” ฮิโตมิสะอื้นฮักออกมา เธอกรีดน้ำตาออก เดินไปนั่งที่เก้าอี้สนามนอกระเบียง สั่งเหล้ามาดื่มยังเอาเป็นเอาตาย....

เจ็บลึกในอก.... แต่ไม่อาจตีโพยตีพายได้ เธอมองหาบิดา ก็เห็นกำลังคุยธุรกิจกับพ่อของจินและยูอิจิ จะหันมาสนใจลูกสาวคนนี้หรือก็เปล่า....
“เอาเหล้ามาอีก....” เสียงพูดเริ่มอ้อแอ้เมื่อบริกรเดินมาดูแลให้ความสะดวกกับแขกสาว คู่หมั้นของลูกชายเจ้าของงาน

“ปล่อยเถอะ...ไว้เป็นหน้าที่ฉันเอง...” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นทางเบื้องหลัง ทำให้บริกรรีบถอยหลังเดินหนีไป
“คุณฮิโตมิ.....”
“นายเป็นใครง่ะ” ฮิโตมิลืมตาปรือขึ้นมอง เธอเห็นชายหนุ่มสองคนเดินมาร่วมวงด้วย สองหนุ่มถือวิสาสะนั่งคุยเป็นเพื่อนและรินเหล้าให้ไม่ขาด
“มีเรื่องกลุ้มอกกลุ้มใจอะไรฮะ” หนึ่งในนั้นถาม
หญิงสาวชูแก้วเหล้ามาตรงหน้า พลางหัวเราะหึๆ
“อ๋อ....นึกออกแหละ... นายเรียว...ทากิซาว่า เรียวนี่นา...จำด๊าย...จำได้.....” ฮิโตมิมองใบหน้าคมเข้มที่มีแววตาออกจะหยาดเยิ้มคู่นั้น ...โตขึ้นแล้วหล่อนี่นา.... คู่ขาของน้องชายของจิน ไม่สนิทแต่ก็อยู่ในแวดวงสังคมธุรกิจในเมืองเซนได ทำให้ต้องโคจรมาเจอกันอยู่ดี
“ถ้าไม่รังเกียจ ขอร่วมวงดื่มด้วยคนนะครับ ...อ้อ...นี่เพื่อนรักผม เรียนมหา’ ลัยเดียวกันนะครับ มัตซึโมโตะ จุน เขาทำงานกับบริษัทของจินไงครับ” เรียวผายมือมายังจุน ซึ่งฝ่ายนั้นก็ก้มหัวให้ สายตาที่มองหญิงสาวนั้นมีประกายบางอย่างที่มีความหมาย จะมีก็แต่เรียวเท่านั้นที่จะเข้าใจ....

**********************

“น้องคุ...มายืนทำอะไรตรงนี้?” เสียงกระซิบดังอยู่ข้างหู คุซาโนะสะดุ้งโหยง เขาหันมาดูต้นเสียง เห็นหน้ายูอิจิลอยมาอยู่ใกล้จนแทบจะติด
“พี่ยู้...ตกใจหมดเลย” คุซาโนะต่อว่า แล้วก็หันไปสนใจเหตุการณ์เบื้องหน้าต่อ เขายืนหลบมุมหน้ามุข สายตาให้ความสนใจไปยังกลุ่มของฮิโตมิที่กำลังนั่งดวดเหล้ากับพวกเรียวและนายจุน ในใจของคุซาโนะแอบลุ้นจนตัวโก่งว่าสิ่งที่เขาต้องการจะให้เกิด จะประสบความสำเร็จหรือเปล่า ยูอิจิสะกิดหัวไหล่ยิกๆ แล้วยื่นหน้าออกไปดูบ้าง
“ดูอะไรกัน? นี่คงไม่ได้วางแผนก่อเรื่องอะไรขึ้นมาหรอกนะ?” ชายหนุ่มว่า
“เออน่า....พี่ยูนี่ไม่ได้เรื่องเลย คุกำลังดูว่านายเรียวกับเพื่อนจะหิ้วยัยฮิโตมิออกไปได้หรือเปล่า?”
“หา?..ว่าไงนะ??” ยูอิจิอุทานออกมา ทำให้ร่างเล็กผวาเข้าปิดปากชายหนุ่มไว้แน่น
“ชูวส์ ... เบาๆ เด่ะ...พี่ยู้...”
“อือออ....อึก....” ยูอิจิแกะมือของเด็กหนุ่มออก เขาทำตาโตแล้วก็กรอกขึ้นข้างบน คุซาโนะยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้า เขายักไหล่ขณะกระซิบว่า
“คุจัดให้... แค่กล่อมพี่เรียวออกไปชวนยัยนั่นดื่มเหล้า แล้วเขาเองก็คงอยากเล่นวิปริตสามคนอยู่แล้วนี่”
“อะไรของนายเล่นวิปริต?” ยูอิจิถาม แถมยังทำหน้างงสุดขีด เขาก้มลงมองหน้าตาแสดงความละอาใจของคนรักแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้ คุซาโนะโหมดแก่แดดเริ่มกลับมาให้เห็นอีกแล้ว
“แหม ก็คือ คนสามคนมามั่วกันยังงายเล่าพี่ยู้...เก็ทหรือยัง?” คุซาโนะพูดแก่แดด จนยูอิจิอดหัวเราะไม่ได้ ไอ้ที่มั่วน่ะ น่าจะเป็นคนพูดซะละมาก ... คุซาโนะส่ายหน้าแบบว่า ยูอิจินี่ไม่ทันวัยรุ่นเอาซะเลย...
“เฮ้อ....นี่เป็นนายเองเหรอที่วางแผนจัดการให้นายเรียวนั่นมาซิวตัวคู่หมั้นพี่ชายไป.เราน่ะตัวก่อเรื่อง ตัวยุยง”
“เอ้า...ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ นายเรียวนั่นอยากได้คุจนตัวสั่น... แต่ว่าไหนๆ ก็ไม่ได้แล้ว คุก็เลยเรียกเขามาดูยัยฮิโตมินั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียว พี่เรียวกับจุนเขาก็มองหน้ากัน คุเห็นหรอกน่า สายตามีเลศนัยแบบนั้น คุก็เลยปล่อยเลยตามเลย... ดีซะอีกที่เขาจะหิ้วยัยนั่นไปจากพี่จินซะได้...คุไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย พวกนั้นเขาลงมือเองต่างหากล่ะครับ...เอ...หรือว่าพี่ยูอยากจะให้เขาหิ้วคุไปแทน” ท้ายประโยคหางเสียงตวัดขวับแบบงอนเต็มที่ ยังจะปากยื่นๆ นั่นอีกล่ะ
“เปล่านะครับ.. ลองมาแตะตัวน้องคุซิ พี่จะกระแทกหน้าให้แหกไปเลย...” ยูอิจิพูดแล้วก็โอบบ่าเล็กมากอด เขาสองคนมองไปทางโต๊ะริมระเบียงด้านนอกอีกครั้ง เห็นฮิโตมิจวนจะเมาได้ที่ ... ยูอิจิรู้สึกลังเลว่าจะเข้าไปขัดแผนการของคุซาโนะดีมั้ย แต่ว่าแรงกระตุกที่แขนของเจ้าตัวดีก็ทำให้เขาผวาตามแรงฉุด
“อย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่านะฮะพี่ยู... มาทางนี้ดีกว่า ไปหาพี่จินกัน”
“เอ้อ... ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอน้องคุ” ยูอิจิท้วง แต่ว่าคุซาโนะซัดเพียะเข้าที่แขน
“เออน่า... ยัยนั่นกำลังได้ที่ ปล่อยไปเหอะ แหมมองพี่เรียวตาเยิ้มเชียว..ชริ!!”

**************************************

ยูอิจิพาคุซาโนะเดินผ่านฟลอร์เต้นรำที่มีหนุ่มสาวหลายคู่จับจองพื้นที่จนแทบจะล้นฟลอร์ เขาเห็นจินกวักมือเรียกน้องชายอยู่ตรงฟากหนึ่งของมุมห้องโถง ดูเหมือนจินเตรียมพร้อมจะกลับบ้านชานเมืองของเขาแล้ว
“น้องคุกลับบ้านหรือยัง จะได้ไปพร้อมกันหรือจะกลับหอ?” จินถาม แต่พ่อน้องชายกลับเงยหน้ามองยูอิจิตาละห้อย เขา กระตุกอุ้งมือของคนรักเบาๆ
“ผมจะกลับกับพี่ยู...”
“กวนพี่ยูเขาเปล่าๆ มานี่ก็กวนเขาไปรับ ไม่เอาล่ะน้องคุ นายน่าจะกลับบ้านเสียที วันอาทิตย์พี่จะไปส่งที่โรงเรียนเอง” จินลูบผมน้องชายแผ่วเบา สายตาเอื้อเอ็นดูมองคุซาโนะ แต่เมื่อเขาหันไปเห็นยูอิจิ จินก็เริ่มขมวดคิ้ว ก็เพราะสายตาคู่นั้นของเพื่อนรักนี่ซิ ... มันกำลังมองน้องชายของเขาอย่างดื่มด่ำ เป็นสายตาหวานเยิ้มที่จินเพิ่งจะเคยเห็น
“เฮ้ย!! ไอ้ยู... แกมีอะไรหรือเปล่าวะ?” จินอดถามไม่ได้ เมื่อยูอิจิหันมายิ้มเจื่อนๆ เขาก็เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“มีว่ะ...ฉันจะไปส่งน้องคุเอง... คุณแม่บ่นคิดถึง อยากให้น้องคุไปเยี่ยมแก้เหงา” เพื่อนซี้ว่าเข้านั่น จินก็เลยได้แต่ยืนนิ่ง ดูท่าทางสองคนนี่คงไม่อยากจากกันสักเท่าไร เขากระแอมและลองพูด
“เอาไว้พรุ่งนี้ฉันจะพาไปเยี่ยมเอง ฉันก็ไม่ได้ไปหาแม่แกนานแล้ว”
“โฮ้ย!! ไม่ต้องหรอก!!” ยูอิจิรีบสวนทันควัน
“เอ๊...?? ไอ้ยู???”
“แหะ..แหะ...” ยูอิจิทำหน้าเหย
เห็นทีจินต้องลากเพื่อนของเขาไปคุยกันซะทีละมัง คุซาโนะเดินตามมาด้วย แต่จินทำตาห้ามไว้ เด็กหนุ่มก็เลยหยุดอยู่ตรงนั้น สายตาเป็นกังวลเหลือเกิน แล้วพี่ยูจะมีชีวิตรอดกลับมาหรือไม่นะ....

................................

“ฉันขอว่ะ...” ยูอิจิเปิดปากพูดขึ้นก่อน เมื่อทั้งสองมาหยุดคุยนอกห้องโถง ซึ่งไม่ค่อยมีใครเดินผ่านไปผ่านมามากนัก
“ขออะไรวะ?” จินถาม
“ขอน้องแก....”
“ขอเอาไปทำไม?”
“เอาไปเป็น...เอ้อ... แหม ไอ้จิน...แกจะถามฉันทำไมวะ แกมีความรัก ก็น่าจะรู้อยู่”
“หา??? ไอ้ยู้......!!!” จินอุทานเสียงหลง ทำหน้าเลิกลั่ก เสียงนั้นไม่เบาเลย พอที่จะทำให้หนุ่มน้อยที่แอบยืนฟังอยู่หลังประตูหน้าแดงก่ำ ไม่คิดว่าพี่ยูของเขาจะกล้าหาญขอเขาตรงๆ กับจินแบบนี้
คุซาโนะใจเต้นรอฟังคำตอบของพี่ชายอย่างอดทน...ได้ยินเสียงยูอิจิพูดอย่างหนักแน่นมั่นคงว่า
“ฉันรักคุซาโนะ... รักน้องชายของแกว่ะ ไอ้จิน ...ฉันขอเหอะนะ รับรองจะเลี้ยงดูให้ดี ไม่ให้ต้องช้ำใจเลย ...นะจินนะ... ฉันรักเขาจริงๆ...ให้ฉันนะ???”

....เฮ้อ... .

. เสียงจินระบายลมหายใจออกมายาวเหยียด สีหน้าคลายความเครียดลงแล้วเหลือไว้แต่รอยยิ้มที่ยูอิจิเห็นแล้วใจชื้นขึ้นเป็นกอง
“เออ.......”
“หา?? จริงเรอะ?” ยูอิจิแทบเต้นเมื่อจินพยักหน้าอนุญาตอย่างง่ายดาย
“เออซิวะ.. ฉันก็กำลังสงสัยเรื่องของพวกแกเหมือนกัน ทำไมมันถึงดูแยกกันไม่ออก น้องคุน่ะไม่เคยติดใครเท่านี้มาก่อน”
“หมายความว่า แก...แก...ยกน้องคุให้ฉันง่ายๆ เลยเหรอ?”
“ก็เออ อะไรวะ พอยกให้ก็เกิดจะไม่เชื่อขึ้นมาซะละ” จินหัวเราะ ตบบ่ายูอิจิแรงๆ นึกขำที่เห็นท่าทางเหมือนเด็กหนุ่มคลั่งรักของเพื่อนสนิท ไม่อยากเชื่อว่าคนขรึมๆ เฉื่อยๆ อย่างยูอิจิจะเปลี่ยนมากระฉับกระเฉงได้ขนาดนี้
“ฉันนึกว่าแกจะชกหน้าฉันแหกเสียอีกแน่ะ”
“ก็อยากเหมือนกันแหละ แต่ไม่หรอก.....ความจริงง่ะนะ ฉันก็อยากยกน้องฉันให้แกมานานแล้วว่ะ แต่กลัวแกไม่เอา...”
“อ้าว..เป็นงั้นไป” ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน ทำให้คุซาโนะที่แอบยืนฟังยิ้มแก้มแทบปริ

คุซาโนะก้าวออกมายืนเบื้องหลังสองหนุ่ม เขาสะกิดบ่าของพี่ชายยิกๆ เมื่อจินหันมา คุซาโนะก็เขย่งร่างขึ้นจุ๊บปลายคางของจิน และก็กอดเอวหนาของชายหนุ่มเอาไว้
“ขอบคุณฮะ พี่จิน... คุจะเป็นเด็กดีน้า คุสัญญา... ถ้าไม่ดีจริง คุให้พี่ยูทำโทษก็ได้”
“แล้วจะให้ยูทำโทษอะไรนายล่ะ” จินถามยิ้มๆ
“คุจะให้พี่ยูจูบแรงๆ ให้ขาดใจตายไปเลยดีมั้ย?”
“หวา..น้องคุ!!” ทั้งจินและยูอิจิร้องเสียงหลง ในขณะที่คุซาโนะหัวเราะชอบใจ เขาคว้าข้อมือของยูอิจิมากุมไว้ แล้วก็บอกจินว่า
“คุจะพาพี่ยูกลับบ้านเองนะฮะ... เอาไว้ปลายสัปดาห์หน้าคุจะไปหาพี่จินก็แล้วกัน...”

คุซาโนะกับยูอิจิขอตัวกลับบ้านก่อน ในขณะที่งานเลี้ยงใกล้เลิกรา จินเดินปล่อยอารมณ์ไปเรื่อยๆ เขาได้ยินเสียงหัวเราะเฮฮาของชายหญิงดังไม่ไกลนัก และบังเอิญที่เขาเดินมาทางนั้นอยู่พอดี ทีแรกว่าจะไม่สนใจแล้วเชียว แต่เสียงหัวเราะแหลมๆ นั่นฟังดูคุ้นหู เขาลองเดินไปแอบดูอยู่
...นั่นมันฮิโตมินี่นา... กำลังชนแก้วกับหนุ่มหน้ามนสองคน คนหนึ่งน่ะเรียว แต่อีกคนนี่ซิ ... หัวหน้างานเก่าของจุนโนะสุเกะนั่นเอง... จินกำลังจะเดินเข้าไปลากตัวฮิโตมิออกมาอยู่แล้วเชียว แต่เมื่อก้าวขาไปก้าวหนึ่ง เขาก็ชะงักเมื่อฮิโตมิพูดอย่างอ้อแอ้ว่า
“หนาย....เมื่อกี้ว่าจะพาฉาน...ไปต่อที่ไหนกาน...น...น้า...”
“ไปปาร์ตี้ที่บ้านผมไงครับ...” เรียวว่า พลางมองตามัตซึโมโตะ จุนอย่างมีความหมาย
“ไป...ปายยย...ซิ เดี๋ยวนี้เลยอ้าาา...” ฮิโตมิวางแก้วจนเป็นกระแทก น้ำสีเหลืองกระฉอกออกมานองพื้นโต๊ะ ผมเผ้าที่เซ็ทมาอย่างดีแทบจะยุ่งเหยิง

จินขมวดคิ้ว นึกทุเรศเหลือกำลัง ... ผู้หญิงคนนั้นเป็นคู่หมั้นของเขา แม้ว่าจะไม่ได้ให้ความสนใจแล้วก็ตาม แต่นั่นก็ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้น ถ้าไปทำกิริยาแบบนี้ในที่ลับหูลับตาคน เขาก็คงไม่ก้าวเข้าไปยุ่งหรอก แต่นี่มันในงานเลี้ยงของบริษัท ฮิโตมิทำท่าแบบนี้ ไม่สมควรเอาซะเลย...
“ฮิโตมิ?” จินเดินมาหา ทำให้ทั้งสามชะงักการดื่ม เรียวหน้าถอดสีไปนิดหนึ่ง ในขณะที่มัตซึโมโตะนั่งก้มหน้า แกล้งมองแก้วเหล้าในมือ
“คุณเมามากแล้วนะ!!” จินส่งเสียงห้วนจัด ปรายตามองขวดเหล้าบนโต๊ะ มันพร่องลงไปจนเกือบจะหมด ให้ตายเหอะ.. ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ทำเรื่องให้เขาปวดหัวอยู่บ่อยๆ นะ
“ช่างฉัน...” เสียงฮิโตมิเขียว อาการเมาแทบหาย สติที่ยังหลงเหลืออยู่บ้าง บอกเธอว่า จินไม่ได้เตือนเธอเพราะความเป็นห่วง แต่เพราะเพื่อไม่อยากให้คนอื่นเห็นคู่หมั้นของเขากำลังอยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูนี่ต่างหากล่ะ หญิงสาวเชิดหน้าใส่ เธอแตะบ่าของเรียวข้างหนึ่งและยื่นหน้าบอกเสียงขึ้นจมูกว่า
“คุณจะมาห่วงอะไรฉาน... ขอบอกก่อนนะว่า ยังไงๆ ฉันก็ไม่ถอนหมั้น....และนี่...นี่....หนุ่มน้อยสองคนนี้... เขาใจดีกว่า....คุณ เป็นหนายยยย....ไป....ปาย....ชิ้ว...ว.....อย่ามาจุ้น....” พูดแถมโบกมือไล่อีกต่างหาก เท่าที่จินทำได้ก็คือ พยักหน้าให้อย่างเอือมละอา ... เขามองมัตซึโมโตะ จุน แล้วบอกว่า
“งั้นก็ฝากนายดูแลด้วยละกัน”
“ครับ...คุณจิน ผมจะดูแลคู่หมั้นของคุณให้ดีเยี่ยมเลยละครับ” จุนก้มหัวให้เจ้านาย มองจินเดินกลับเข้าไปในงานด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก เขาหันมาให้ความสนใจฮิโตมิอย่างเต็มที่ เสียงกระซิบพร่าพรายเกิดขึ้นข้างหูของหญิงสาว....
“ไปงานบ้านเรียวกันเถอะ...”

****************************************

เสียงเครื่องปรับอากาศครางเบาๆ พร้อมกับปล่อยความเย็นออกมาอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุด ... ความเย็นวาบของเนื้อตัว ทำให้ฮิโตมิปรือตาขึ้นอย่างง่วงงุน ... อาการมึนๆ ยังมีอยู่ แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้ปวดหัว หญิงสาวกรอกตาขึ้นมองเพดานเหนือเตียงนอน เพดานห้องที่กรุด้วยกระจกบานใหญ่ สะท้อนให้เห็นห้องที่ไม่คุ้นเคยและเตียงทรงกลมขนาดใหญ่ที่รองรับร่างของเธอกับ.....กับ...เอ๊ะ...ผู้ชายอีกสองคน.....

....ให้ตายซิ... เธอจำได้แล้ว เมื่อคืน เธอเมา และมาตามคำชวนของนายเรียว น้องชายของทากิซาว่า ฮิเดะอากิ และพนักงานระดับหัวหน้างานของบริษัทจิน และบัดนี้ทั้งสองหนุ่มนั่นก็มานอนอยู่บนเตียงเดียวกับเธอ และในสภาพที่เหมือนกันคือ ร่างทั้งร่างต่างก็เปล่าเปลือยล่อนจ้อน....

...ในสติอันลางเลือน เธอพอจะจำได้ว่า เมื่อคืนเธอกับพวกหนุ่มๆ สนุกสุดเหวี่ยงกันขนาดไหน เป็นความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นอย่างฉาบฉวยแต่ล้ำลึก... ฮิโตมิไม่ยี่หระต่อการกระทำเหล่านี้นัก เนื้อตัวของเธอ จะนอนกับใคร ที่ไหน เธอไม่ใส่ใจหรอก แต่ว่า ความสัมพันธ์แบบสามคนนี่ ก็ทำให้เธอมีความสุขดีเหมือนกัน

<<< ...ดี.... ทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ก็ดีเป็นบ้าเลย... ในเมื่อทั้งจินและคาซึยะไม่สนใจ เธอก็จะขอสนุกแบบนี้ล่ะ....>>> ฮิโตมิคิดคนเดียวในใจ

เมื่อหญิงสาวลุกขึ้น ก็มองหาเสื้อผ้า...โน่นไง...ถูกเหวี่ยงส่งเดชอยู่ปลายเตียง เมื่อสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ก็เห็นเรียวกับจุนเริ่มลุกขึ้นมาบ้าง
“ไฮ...หนุ่มๆ ขี้เซากันจริง สู้คนเมาอย่างฉันไม่ได้เลย...” ฮิโตมิส่งเสียงทักอย่างร่าเริง รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้านั้นสดชื่น ไม่มีสภาพของคนเมาแบบเมื่อคืนเลย
ผิดกับมัตซึโมโตะ จุน ฝ่ายนั้นลุกขึ้นนั่งกอดเข่า แล้วก็เบ้ปากให้เรียว
“ฉันไม่ชอบว่ะ... ยังไงๆ ผู้หญิงก็สู้ผู้ชายไม่ได้...” จุนพูดพลางส่ายหน้า ทำท่าจะล้มตัวนอนต่อ แต่เรียวจับเข่าของเขาไว้ แล้วสอดตัวเข้าระหว่างเข่า
“นั่นน่ะซิ ผู้ชายดีกว่าเยอะเลย... เมื่อคืนไม่เห็นสนุกเลยว่ะ”
“เอ๋??? นี่พวกเธอ หมายความว่าไงกันยะ?” ฮิโตมิถลันมาข้างเตียง จับไหล่ของเรียวเอาไว้ ชายหนุ่มผงะนิดหนึ่ง ปัดมือของหญิงสาวออก ใบหน้าเรียวหันมาเกลือกกลิ้งที่ซอกคอของจุน ขณะส่งเสียงงึมงำว่า
“หมายความว่าเมื่อคืนที่เกิดขึ้นน่ะ มันไม่น่าประทับใจเลยต่างหากล่ะครับ สู้ผมเล่นกับจุนสองคนดีกว่ากันเยอะเลย”
“นายเรียว!!” หญิงสาวหน้าชา พูดแบบนี้เหมือนตบหน้ากันเลยนี่นา
“เอางี้คุณฮิโตมิ คุณกลับไปหาจินดีกว่า เมื่อวานก็แค่ทดลองเล่นกันสนุกๆ แต่เมื่อมันไม่สนุกผมจะส่งคุณกลับบ้านก็แล้วกัน” เรียวว่าพลางผละออกจากร่างของจุน คว้าเสื้อคลุมขึ้นมาสวม แล้วฉวยข้อมือของสาวตรงหน้าพาเดินลิ่วๆ ไม่สนใจอาการขืนตัวและด่าทอของหญิงสาวแต่อย่างใด
“ไอ้บ้า!! ปล่อยฉันนะ... พวกนายดูถูกฉัน!!”
“ดูถูกอะไรครับ ก็มันจริงนี่นา คุณน่ะไม่มีเสน่ห์เอาซะเลย ให้ผมเล่นกับเรียวสองคนยังสนุกกว่า” จุนโพล่งออกมาบ้าง ทำเอาคนฟังสะอึก ฮิโตมิกำมือแน่น อยากจะทุบเจ้าสองคนนี่ให้หายแค้น แต่เท่าที่ทำได้ เธอสะบัดหน้า กัดริมฝีปากจนเจ็บ
เห็นเรียวกับจุนทำท่าจะลงไปคลุกกันบนเตียงต่อ หญิงสาวก็อยากจะร้องกรี๊ด
“ฉันจะกลับ!!..” เธอว่า
“เอางั้นเหรอ? งั้นไม่ส่งล่ะ ผมจะได้ไปฟัดกับคู่ขาต่อ” เรียวดันหญิงสาวออกนอกห้อง ปิดประตูตามหลังดังปัง แต่ก็ทันได้ยินเสียงร้องกรี๊ดแหลมสั่นรูหูจากฮิโตมิ

จุนมองเรียวแล้วก็หัวเราะ เขาซุกหน้าซบกับหมอน พอเรียวก้าวขึ้นเตียง จุนก็พลิกร่างขึ้นเหนือร่างของเรียวและกระซิบเสียงพร่า
“ไม่มีทาง... คราวนี้ให้ฉันรุก...”
ทั้งสองหนุ่มหัวเราะ และจากนั้นลีลาแห่งการดำเนินรักก็เริ่มขึ้น

จุนนอนแผ่หราเมื่อเสร็จสิ้นภาระกามกิจ ซึ่งมันก็ต่างให้อารมณ์ดีกว่าเมื่อคืนเยอะเลย พลางนึกไปถึงหน้าของจุนโนะและคุซาโนะ
“ถ้าได้ผู้ชายคงจะสนุกกว่านี้เยอะ... แต่ได้ตัวคุณฮิโตมิมาแบบนี้ สะใจเป็นบ้าเลย... นายจินคงจะอับอายขายหน้าแน่ๆ” จุนเอื้อมไปหยิบกล้องดิจิตอลที่วางอยู่เหนือเตียง เขาคลิ้กดูลีลาเด็ดที่ถ่ายกันไว้เมื่อคืน
“ฮิโตมินี่หุ่นเจ๋งจริงๆ เลยเนอะ” เรียวว่า พลางหัวเราะ ทั้งสองรีบลุกออกจากเตียง
อย่างแรกที่ทำหลังจากนั้นก็คือ ...โหลดภาพเข้าอินเทอร์เน็ตทันที

....จินไม่อาย ขายขี้หน้า ก็ให้มันรู้ไป......

***************************

.
.

ณ มุมหนึ่งของห้องสมุด จุนโนะนั่งเปิดหนังสือพิมพ์เกือบทุกฉบับที่วางอยู่บนโต๊ะใหญ่กลางห้อง หัวข้อข่าวไหนก็ไม่น่าสนใจเท่ากับข่าวสังคม ดวงตาเรียวสวยกวาดไปทั่วทุกคอลัมน์ ขณะเดียวกันก็นั่งใจเต้นระทึกไป หากไปเกิดเจอหัวข้อข่าวที่เขาต้องการหาล่ะ หัวใจจะทนได้หรือ
“เอ... ไม่มีเลยนี่นะ” จุนโนะพึมพำกับตัวเอง เขาต้องเข้าห้องสมุดทุกวัน นับตั้งแต่กลับจากเซนได เวลาผ่านไปเกือบเดือนแล้วซินะ จินจะติดต่อมาหาเขาหรือเปล่า เขาไม่อาจทราบได้ เพราะเปลี่ยนซิมที่ใช้ใหม่หมด เหวี่ยงของเก่าเอาไว้ในลิ้นชักในสุด ... ในใจคิดเสมอว่า ป่านนี้จินคงจะมีข่าวการแต่งงานมาให้วงสังคมธุรกิจได้รู้บ้างแล้ว แต่จนแล้วจนรอด เขากลับไม่ได้พบเห็นข่าวนั้นเลย
...หรือว่ามันอาจจะไม่สำคัญถึงขนาดไม่มีใครเอาข่าวไปลง.... แต่ไม่น่าเป็นไปได้ คนอย่างฮิโตมิน่ะเหรอที่จะเฉยชาต่อเรื่องพวกนี้ได้
จุนโนะนำหนังสือพิมพ์ไปเก็บที่ วันนี้เป็นอีกวันที่ไม่มีข่าวแต่งงานของจินปรากฏให้เห็น.....

ตอนพักเที่ยงจุนโนะหอบตำราลงมาจากห้องสมุดในมหา’ลัย เดินหอบเพราะความเหนื่อยและหนัก พอถึงมุมตึกเขาก็เกือบชนกับยามะพีที่มีท่าทางกระหืดกระหอบชอบกล
“จุนโนะ...เจอพอดีเลย เมื่อกี้ไปหาที่หอไม่เจอ” ยามะพีแบ่งหนังสือมาช่วยถือ เขาเดินลิ่วๆ เดินนำเข้าไปในหอ โดยมีจุนโนะเดินตามพลางถามว่า
“มีอะไรเหรอ?”
“ก็คาเมะน่ะซิ... คาเมะมาล่ะ”
“หา??” จุนโนะอุทานเสียงหลง เป็นผลให้ยามะพีหันมาจุ๊ปากใส่
“เบาๆ ซิ... ฉันไล่กลับไปแล้ว”
“อ้าว!!”
“ไม่อ้าวล่ะ ... หมอนั่นน่ะมาขอคืนดีด้วย แต่ว่า...ยังไม่เคลียร์นะ ฉันไม่เคลียร์เอง ก็เลย...ออกปากไล่ไป...” ยามะพีพูดเสียงอ่อย นึกถึงหน้ามันๆ ของคาเมะที่ลงทุนขี่รถมอเตอร์ไซค์มาจากเซนได ห้อรถตากแดดจนเหนื่อย พอมาถึงก็โดนเขาแหวใส่จนหน้าเสีย

<<<กลับไปก่อนดีกว่า ผมยังไม่อยากคุยด้วย เดี๋ยวต้องทำรายงานอีก>>>

เขาบอกไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ หัวใจตีปีกพึ่บพั่บ เพราะคนที่อยากพบมากที่สุดมายืนอยู่ตรงหน้า

“ยามะพีเองก็อยากพบเขาใจจะขาดอยู่แล้วนี่ ที่นอนร้องไห้ทุกวันน่ะ ยังไม่ทรมานตัวเองอีกเหรอ?”
“ฮื่อ...แต่ฉันขอเวลาเขาจนถึงเทอมหน้า ฉันบอกว่า ปิดเทอมหน้า ถ้าฉันให้อภัยเขา เราก็จะเจอกันที่เซนได ฉันให้เขากลับไปรอฉันที่นั่น”
“ปิดเทอมคราวหน้าเหรอ โห... อีกตั้งหลายเดือน นายจะทนได้เหรอ?” จุนโนะถาม ยามะพียิ้มชืดๆ แล้วก็พยักหน้าช้าๆ
“นั่นน่ะซิ จะทนได้เหรอ.... แต่จะให้ฉันยอมคืนดีปุบปับน่ะ มันจะง่ายเกินไปน่ะซิ”
“นั่นน่ะซินะ ง่ายเกินไปก็ไม่ดีเนอะ” จุนโนะยิ้มเศร้าๆ ... ดีใจแทนด้วยจริงๆ ที่ยามะพียังมีคาเมะมาตามหา แล้วเขาล่ะ... จนป่านนี้แล้ว จินยังเงียบ ติดต่อทางโทรศัพท์ไม่ได้ แต่ก็รู้นี่นาว่าเขาเรียนอยู่ที่ไหน ...
.............
“แล้วคุณจิน.....เอ้อ..... ไม่ติดต่อมาเลยเหรอ...” ยามะพีถามบ้าง จุนโนะส่ายหน้าน้ำตาซึม จะโทษใครได้ เขาเองเป็นฝ่ายตัดการติดต่อทั้งหมดเองไม่ใช่หรือ... หนีมาอยู่หอ ทิ้งร็อกกี้ไว้ที่บ้านของพ่อ ก็เพราะอยากหลบมาอยู่ในที่ๆ ไม่มีใครเข้านอกออกในได้สะดวก...
“นายจะโทษเขาไม่ได้หรอกนะ จุนโนะ เพราะนายเป็นคนไม่รับโทรศัพท์ของเขาเอง”
“ฉันกลัวต่างหากล่ะยามะพี ที่ฉันไม่อยากรับโทรศัพท์จากเขาน่ะ เพราะกลัวว่าเขาจะโทรฯ มาบอกว่า เขาจะแต่งงานและเชิญฉันไปงานแต่งงานของเขา” จุนโนะพูดเศร้าๆ นั่นคือเหตุผลที่แท้จริงต่างหากล่ะ ....
ยามะพีมองเพื่อนรักอย่างเห็นใจ ความจริงถ้าเป็นเขา ก็คงจะทำแบบเดียวกับจุนโนะเหมือนกัน
ถ้าจะให้เทียบกันตามความเป็นจริง ความรักของเขากับคาเมะดูน่าจะมีความหวังมากกว่าคู่ของจินและจุนโนะ เนื่องจากคาเมะไม่มีพันธะเหมือนที่อีกฝ่ายมีนั่นเอง

จุนโนะกับยามะพีกำลังยืนรอลิฟต์จะขึ้นห้อง เมื่อมีนักศึกษาคนหนึ่งวิ่งมาบอกว่า
“ทางุจิคุง....ทางุจิคุง... มีผู้ชายมาขอพบที่หน้าตึกแน่ะ”
“เอ๋??” จุนโนะกับยามะพีมองหน้ากันเลิกลั่ก
“ใครหรือฮะ?”
“เขาบอกว่า เขาชื่อ...อะกานิชิ จิน...”

“หา...??? คุณจิน!!”

*******************************

to be continue

comment ที่นี่จ้า...