My Love Is Gone From Me...3

*********************
ยามะพีโทร. มาหาเขาในตอนเที่ยงของวันนั้น น้ำเสียงกระหืดกระหอบ
“ไอ้จิน .. แก...แกมาหาฉันหลังโรงเรียนเลิกได้เปล่า ได้เรื่องแล้วแก ฉันจะรอแกหน้ารั้วโรงเรียนฉันนะเว้ย”
บอกแค่นั้นแล้วก็วางหู แต่จินคงไม่รอให้ถึงเวลาเลิกเรียนหรอก เขารีบผลุนผลันไปหายามะพีที่โรงเรียนชายทันที
“อะไรวะไอ้จิน เสือกมาได้ตอนนี้” ยามะพีเดินหน้ามุ่ยออกมานอกโรงเรียนหลังจากที่จินโทร. มาเรียกตัวด่วน
“ได้เรื่องว่าไง?” จินถาม
“ก็คาเมนาชิ คาซึยะของแกน่ะซิ”
“นี่ไอ้พี ฉันไม่อยากรู้เรื่องของคาเมะนะ รายนั้นน่ะ เลิกไปนานแล้วโว้ย!! ฉันอยากรู้เรื่องของจุนโนะต่างหาก”
“ก็มันเกี่ยวก๊านนน...” ยามะพีลากเสียง เขาเดินล้วงกระเป๋ากางเกง ข้ามถนนหน้าโรงเรียนมานั่งขัดสมาธิบนสนามหญ้าใต้ต้นไม้ร่มรื่น จินก็เลยต้องเดินตามมาด้วย
“เกี่ยวกันยังไง?”
“ก็หมอนั่นน่ะ มันเป็นพี่คนละแม่ของจุนโนะ”
“หา???” จินร้องลั่น จนยามะพีต้องกระโดดตะครุบปากเพื่อน
“เบาๆ เด่ะไอ้จิน แกอยากให้ รปภ. มาลากฉันกลับไปเรียนหรือไงวะ”
“ก็แก.... หมายความว่าไงวะ?” จินปล่อยปากร่างบาง ดวงตาเบิกกว้าง
“ก็จะบอกอยู่นี่ไง ... คือเมื่อวันหยุดที่ผ่านมาน่ะ ฉันต้องไปไล่สืบตั้งแต่บ้านของนายโชอะไรนั่นน่ะ จนมาถึงบ้านหลังหนึ่งที่มีคนบอกว่า จุนโนะเกิดที่นั่น... นายรู้เปล่า ว่าที่ไหน?” ยามะพีหันมาทำตาโต ถามเพื่อนซี้ซึ่งก็กำลังกลั้นใจฟัง
“จะไปรู้แกเรอะ!!”
“บ้านที่จุนโนะเคยอยู่น่ะ เป็นบ้านของคาเมนาชิ คาซึโอะ พ่อของคาเมะ... ฉันก็เลยเสียเงินนิดๆ หน่อยๆ แอบถามแม่บ้านทางโน้น เขาบอกว่าไงรู้มั้ย? เขาบอกว่า เมื่อก่อนโน้น มีคนรับใช้คนหนึ่งหอบลูกออกมาจากบ้านนั้น เพราะคนเป็นพ่อมันไม่รับ เรียกตามประสาชาวบ้านว่า ... ลูกคนใช้ไงล่ะ.. และคนๆ นั้นก็คือจุนโนะสุเกะ ยอดดวงใจของนายง่ะแหล่ะ เป็นลูกที่เกิดกับนายคาเมนาชิ คาซึโอะพ่อของคาเมะ...เป็นไง..น้ำเน่าดีมั้ย เหมือนละครหลังข่าวตอนหัวค่ำว่ะ” ยามะพีพูดจบก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่จินนี่ซิ ทิ้งหลังพิงต้นไม้ แล้วก็อ้าปากค้างไม่หุบ ถ้าเป็นอย่างที่ยามะพีบอก นั่นก็หมายความว่า จุนโนะกับคาเมะเป็นพี่น้องกัน แต่ข้อนั้นเขาไม่ได้อยากรู้ เขาอยากให้ยามะพีสืบเรื่องจุนโนะกับนายโชต่างหากล่ะ
“อ๋อ...เรื่องนายโชรูปหล่อนั่นน่ะ ได้เค้ามาว่าเป็นญาติกับแม่ของจุนโนะนะ เป็นหลานชายหรือไงนี่แหล่ะ แต่เรื่องเป็นแฟนกันหรือเปล่า อันนี้ฉันยังไม่รู้ เป็นลูกพี่ลูกน้องกันก็เป็นแฟนกันได้นะ ไอ้จิน....อย่าเพิ่งวางใจ แต่ที่ฉันจะบอกแกอีกอย่างง่ะนะ” คนพูดหยุดเล่า กลืนน้ำลายดังเอื๊อก เขามองซ้ายมองขวาแล้วก็บอกว่า

“หิวน้ำ...” ยามะพีหรี่ตามองจิน เป็นทำนองว่า ถ้าอยากฟังต่อ แกต้องไปซื้อโค้กจากตู้อัตโนมัติหน้าโรงเรียนมาให้กรูกินก่อน
“รอเดี๋ยวไอ้พี...” จินรีบวิ่งตื๋อไปซื้อให้อย่างไม่รอช้า

จนกระป๋องโค้กไดเอทมาวางตรงหน้ายามะพี ที่นั่งวางท่าเหมือนผู้ทรงเจ้าใต้ต้นไม้อย่างไงอย่างนั้น
“อีกเรื่องที่แกจะบอกน่ะ อะไรวะ” จินเร่งถาม
“เดี๋ยว...ขอกระเดือกโค้กก่อน คอแห้งว่ะ” ร่างบางเปิดกระป๋องอย่างอ้อยอิ่ง จนจินถอนหายใจ ก็พ่อคุณกว่าจะดื่มโค้กได้แต่ละอึก ลีลาซะขนาด เล่นเอาจินอยากจะกระตุ้นด้วยการเตะสักพลั่ก!!
“ไอ้พี.....” จินกัดฟันพูด
ยามะพีเงยหน้าขึ้นมอง หลอดคาปากแต่ก็ยังส่งยิ้มแห้งๆ มาให้ บอกว่า
“เล่าต่อนะ ...ฉันแอบไปซุ่มดูที่โรงพยาบาลที่แม่ของแฟนนายไปนอนประงาบๆ อยู่น่ะซิ”
“เอ๊ะ..เดี๋ยว แม่ของจุนโนะหรอกเหรอ”
“อ้าว...ตาย ลืมบอกไป คนที่จุนโนะไปหาทุกวันน่ะ เป็นแม่ของจุนโนะนะเว้ย...เป็นเนื้องอกที่กระเพาะ เป็นโรคไต และก็เป็นลำไส้อักเสบอีกด้วย ตอนนี้กำลังผ่าตัดอยู่” ยามะพีสาธยายต่อ พร้อมกับจิบโค้กดังเอื๊อก
“แล้วไงต่อ”
“ฉันแอบซุ่มดูอยู่สองวัน มาได้เรื่องตอนเย็นวันอาทิตย์ ฉันเห็นนายคาซึโอะไปที่นั่นด้วย ... พ่อของคาเมะนั่นแหล่ะ ยังคงติดต่อกับแม่ของจุนโนะอยู่”
“อืมมม.... แล้วกับจุนโนะล่ะ?” จินถาม
“อันนี้ฉันก็ยังไม่รู้ ยังไม่ได้สืบละเอียดแบบนั้น พอดีต้องมาเรียนก่อน แต่วางใจได้ ไอ้จิน เพื่อนแกคนนี้ ฉลาดหลักแหลม มีไหวพริบดีเลิศ ต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้” ยามะพีตบที่หน้าอกตัวเองเบาๆ ทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องในความสามารถของตัวเอง
“แล้วแกจะสืบอะไรต่อไปอีกง่ะ ไอ้พี”
“ฉันกะว่าจะเข้าทางคาเมะนะ ฉันว่าสองพ่อลูกนั่นน่ะ ต้องมีอะไรแหงๆ เลย ดูท่าทางจุนโนะจะไม่ค่อยชอบ แต่ก็ยอมให้มาเกี่ยวข้อง ฉันว่ามันอาจจะเกี่ยวกับคาเมะก็ได้”
“ฉันบอกแกแล้วว่า ฉันไม่อยากรู้เรื่องของคาเมะ แต่อยากรู้เรื่องความสัมพันธ์ของนายโชกับจุนโนะต่างหากเล่า”
“เออ... มันอาจจะเกี่ยวกันก็ได้นา.....” ยามะพีพยักหน้ากับตัวเอง เขากอดอก มองออกไปไกลแสนไกล คดีนี้น่าสนใจจริงๆ นี่ไม่ใช่คดีแรกที่เขาไปสืบ ... ยามะพีทำงานได้ดีเสมอ ก็เพราะสมองอันชาญฉลาดของเขานั่นแหล่ะ
“ขอเวลาฉันหน่อยไอ้จิน.....” ยามะพีพูดทิ้งท้าย เด็กหนุ่มลุกขึ้นปัดรอยเปื้อนออกจากกางเกง เขายักคิ้วให้จินแล้วก็บอกว่า ต้องไปเรียนแล้วล่ะ เพราะช่วงบ่ายมีพละ วิชาโปรด

จินเองก็ขี่รถกลับเหมือนกัน แต่ไม่ได้ไปเรียนต่อ เขามุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลอีกครั้งหนึ่ง.......

ในสมองสับสนไปหมด

...คาเมะกับจุนโนะเป็นพี่น้องกัน ... แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับความสัมพันธ์ของเขากับจุนโนะหรือเปล่านะ....

*******************

จุนโนะถอนหายใจเฮือก เขาเอนหลังพิงพนักด้วยความโล่งอก เมื่อรายงานจากหมอว่า เนื้องอกของแม่ที่ถูกตัดไปห้องแลบนั้น .. ไม่ใช่เนื้อร้าย... แต่ก็ต้องนอนพักรักษาตัวอีกระยะหนึ่ง
จุนโนะจับมือแม่มากุมไว้ น้ำตาคลอ
“ดีใจไหมฮะแม่ ... เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว”
“จุนโนะ...” แม่ลูบไล้อ่อนโยนที่แก้มของลูกชาย
“จุนโนะจะย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านคุณป้าแล้วหรือลูก?”
จุนโนะพยักหน้า ลำคอตีบตันจนพูดไม่ออก
“แม่อยากกลับบ้าน..”
“รอก่อนนะฮะ ให้หมอรักษาโรคลำไส้กับไตก่อน แม่มีหลายโรคนะฮะ ไม่รู้จะชอบสะสมทำไม” จุนโนะพูดยิ้มๆ คนเป็นแม่ก็หัวเราะเบาๆ แล้วก็นิ่วหน้าเพราะเจ็บแผล
จุนโนะกวาดมองแม่ทั่วตัว เขาจูบแผ่วเบาที่มือขาวซีดนั้น
“คราวนี้แม่จะได้กินอาหารได้เหมือนเดิมแล้ว ดีจัง ไม่อยากเห็นแม่ผอมนะฮะ แม่จะได้กลับมาแข็งแรงอีกแล้ว” จุนโนะจรดริมฝีปากกับหน้าผากของมารดา รอยยิ้มที่เคยแห้งแล้งมาเป็นอาทิตย์แจ่มใสขึ้นมาก
มือซีดเซียวของหญิงวัยเกือบกลางคนลูบไล้ที่ใบหน้าอ่อนหวานของลูกชาย แล้วก็เอ่ยปากถามออกมาว่า
“จุนโนะเอาเงินที่ไหนมาเป็นค่าผ่าตัดล่ะลูก?” คำถามนี้ เล่นเอาลูกชายนิ่งอึ้ง หาคำตอบแทบไม่ได้ เมื่อแม่มองหน้าคาดคั้นเขาก็เลยตะกุกตะกัก..
“เอ้อ.....ทำงานฮะ เงินที่ผมทำงานได้” จุนโนะตอบไม่เต็มเสียงนัก ดวงตาเรียวหลบวูบไม่กล้าสบตากับผู้เป็นแม่
“แม่เคยรู้มาว่า จุนโนะน่ะทำงานพาร์ตไทม์ตอนหลังเลิกเรียน แต่ก็นานมาแล้ว และคงไม่ได้เงินมากถึงเพียงนี้หรอกจริงมั้ยลูก... จุนโนะไปทำงานพิเศษเพิ่มตอนไหนกัน แม่ไม่รู้จริงๆ และเงินนั่นมันก็มากสำหรับเด็กอย่างจุนโนะนะ”

“ผมช่วยกันทำกับพี่โชฮะ ตอนแม่เข้าๆ ออกๆ ที่โรงพยาบาล ผมก็ไม่กล้าบอกแม่..” จุนโนะพูดปดอีกแล้ว เขาหน้าแดงซ่านขณะพูด คนเป็นแม่มองแล้วก็รู้อยู่เต็มอกว่า จุนโนะพูดเรื่องไม่จริง
ตั้งแต่เธอป่วยเข้าโรงพยาบาล ก็เลยหยุดทำงานชั่วคราว จุนโนะออกไปเรียนทุกวัน แต่ระยะหลังมาก็บอกแต่เพียงว่า ย้ายโรงเรียนไปอยู่ที่โรงเรียนสหศึกษาในเขตตัวเมือง ไม่ได้เรียนที่เดิมแล้วเพราะเขาได้ทุนในด้านกีฬา ... ช่วงนั้นจุนโนะตกลงปลงใจย้ายมาเป็นคู่รักของจิน อยู่ในอพาร์ตเม้นต์ของจิน ก็เลยต้องจำใจปดแม่อีกว่า อยู่ที่หอพักในโรงเรียน......เซโกะไม่รู้เรื่องการศึกษาของเด็กสมัยนี้ ลูกบอกว่ายังไงเธอก็เชื่อ ไม่มีวันรู้หรอกว่า เพราะเหตุใดจุนโนะถึงได้เข้าไปเรียนในโรงเรียนหรูหราแบบนั้น และมีเงินมาเป็นค่ารักษาพยาบาลเธอได้อย่างไร
จนกระทั่งเมื่อสองสามวันมานี้ จุนโนะมาบอกอีกว่า ขอย้ายกลับไปเรียนที่เดิมแล้ว เพราะจะได้กลับมาดูแลแม่อย่างใกล้ชิด สีหน้าหมองเศร้าของลูกชายทำให้เธอต้องอึ้ง แม้ว่าเธอจะป่วยกระเสาะกระแสะมาตลอด แต่ก็ยังมีโอกาสได้เฝ้าสังเกตอาการกิริยาของลูกชายคนเดียวด้วย
“ตอนนี้แม่น่าจะทานข้าวได้บ้างนะฮะ ลำไส้ค่อยยังชั่วแล้วนี่” เสียงจุนโนะยังแว่วๆ อยู่ข้างเตียง
“ก็ได้แต่อาหารเหลว ลำไส้ยังไม่แข็งแรงดีเลย” เซโกะว่า แหงนมองจุนโนะที่ง่วนอยู่กับการจัดดอกไม้ใส่ในแจกันตรงหัวเตียง
“ใครให้ดอกไม้มาลูก?”
“คงจะเพื่อนแม่ละมังฮะ” จุนโนะพลิกการ์ดที่แนบมากับช่อดอกไม้ขึ้นดู เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นในการ์ดเขียนไว้ว่า

...คาเคนาชิ คาซึโอะ...

กระตุกแรงๆ การ์ดก็หลุดออกจากช่อดอกไม้ เขาขยำการ์ดใบนั้นทิ้งลงถังขยะ ทางที่ดีอย่าให้แม่รู้จะดีกว่าว่าเขาติดต่อกับคนๆ นี้อยู่

“ขยำทิ้งทำไม?” เสียงเล็กๆ ถามมาจากเตียงคนไข้ จุนโนะสะดุ้งโหยง อุตส่าห์แอบทิ้งแล้วเชียว ไม่คิดว่าแม่จะเห็น
“ใครส่งดอกไม้มา เอาการ์ดมาให้แม่ดูซิ”
“อย่าดูเลยฮะแม่”
“จุนโนะ.......”
“อือ.......นี่ฮะ” เด็กหนุ่มจำใจหยิบสิ่งที่ขยำเป็นก้อนส่งให้แม่ เห็นสีหน้าของคนป่วยยามกวาดสายตามองแผ่นการ์ดนั้นแล้ว เขาก็ต้องเบือนหน้าหนี .. น้ำตาของแม่หยดลงบนกระดาษใบนั้น สีหน้าแสดงความเจ็บปวดออกมาให้เห็น ซึ่งจุนโนะรู้ดีว่า เป็นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากอะไร...
“แม่......” เขาครางเบาๆ เมื่อเห็นแม่ขยำการ์ดยู่ยี่นั่นลงถังขยะอีกครั้ง แล้วถามลูกชาย
“จุนโนะติดต่อกับคนๆ นี้อยู่เหรอ?”
“เขามาเยี่ยม แล้วก็ฝากดอกไม้มาให้ฮะ ก็แค่นั้น...”
“ทีหลังไม่ต้องไปเอาอะไรจากเขาอีกนะลูก แล้วก็ฝากบอกเขาด้วยว่า ไม่ต้องมาเยี่ยม แม่... แม่ไม่อยากเห็น.....” ท้ายเสียงทอดอ่อนจนแทบไม่ได้ยิน เซโกะหลับตาอย่างอ่อนล้า จุนโนะเห็นน้ำใสๆ ไหลจากหางตากลิ้งลงสู่หมอน

...นี่ถ้าแม่ล่วงรู้ว่า เขารับเงินจากใครมาเป็นค่ารักษาพยาบาล แม่คงไม่อภัยเขาเลย...

เมื่อย่ำค่ำมาถึง จุนโนะก็ขอตัวกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเก็บของมานอนที่โรงพยาบาล เขาหยุดรอลิฟต์ได้สักพัก เมื่อยังไม่มีทีท่าว่าจะมา เขาก็ตัดสินใจเดินลงบันไดไป พอคล้อยหลังได้ไม่เท่าไร ลิฟต์ก็เปิดออก จินเดินออกมาจากลิฟต์ เขาตรงดิ่งไปหยุดยืนอยู่หน้าห้อง มองเข้าไปไม่เห็นคนเฝ้าไข้สักคน ตัดสินใจเคาะประตูเข้าไป
“เอ้อ.........” จินยืนเก้ๆ กังๆ เมื่อผู้หญิงผอมบางมีเค้าหน้าของจุนโนะสุเกะมองเขาด้วยความสงสัย
“ผม... อะกานิชิ จิน.. เอ้อ... เพื่อนของจุนโนะฮะ.. มาเยี่ยม...”
เซโกะเปิดยิ้มต้อนรับเด็กหนุ่มท่าทางดีคนนี้ .. เป็นเพื่อนกับจุนโนะนั่นเอง เธอเชื้อเชิญให้จินนั่ง ซึ่งจินก็ไม่ปฏิเสธ
............................

***************************************

บ้านน้อยสีครีมของยามะพี ได้มีโอกาสต้อนรับ อะกานิชิ จิน อีกครั้งในยามดึกดื่น ... ยามะพีกำลังนั่งอยู่หน้าคอม’ เมื่อจินมากดออดเสียงดังลั่นอยู่ด้านนอก
“เออ...รู้แล้วโว้ย!” ยามะพีเยี่ยมหน้ามามองแล้วก็ต้องรีบวิ่งมาเปิดประตูให้อย่างเร็ว เพราะจินยังกดออดไม่เลิก
“รีบหาอะไรวะ?”
“เร็วๆ หน่อยเด่ะ เรื่องร้อน!!”
“อะไรของแกวะไอ้จิน?”
“แกสืบอะไรเพิ่มได้บ้าง” จินรีบถามขณะเข้ามาในห้องแล้ว
“บ้าป๊าว? ฉันเพิ่งแยกจากแกยังไม่ครบสิบสองชั่วโมงเลย เสือกมาทวงงานซะแล้ว”
“เมื่อกี้ไปเยี่ยมแม่ของจุนโนะมา ... ท่าจะเป็นหนักเลยว่ะ เป็นหลายอย่าง เขาเรียกว่าโรครุมเร้าง่ะ น่าสงสารจริงๆ”

จินถอนหายใจ เมื่อยามะพีเอาโค้กมาวางตรงหน้า จินก็คว้ามาดื่มอักๆ
“แกว่า แกไปเยี่ยมแม่ของแฟนแกงั้นเหรอ? แล้วไม่เจอจุนโนะหรือไง?”
“ไม่เจอ ฉันรอให้เขากลับไปแล้ว ... เฮ้อ.. ไอ้พี แกช่วยบอกฉันหน่อยได้มั้ยว่าจุนโนะเขาคิดอะไรอยู่ ... ดูท่าทางแม่เขาคงไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่รู้แม้กระทั่งว่าจุนโนะเคยใช้ชีวิตอยู่กับฉัน จุนโนะบอกแม่ว่า ไปอยู่หอพักช่วงที่เขาย้ายมาอยู่กับฉันน่ะ”
“อ้าว!! ก็แหงล่ะ แกจะให้เขาเดินไปบอกแม่หรือไงว่า..... แม่ครับ ผมจะย้ายไปอยู่กับผัว เอ๊ย.. คนรัก...น่ะครับ แม่อย่าห่วงผมเลยนะครับ ผมจะไปมีผัว...” ยามะพีบีบเสียงให้หวานๆ แถมยังทำหน้าเคลิ้มๆ อีกต่างหาก
“ไอ้พี... “ จินเริ่มขยับแข้งขยับขา
“แกจะฟังฉันเล่าต่อเปล่า?.... แล้วฉันก็ไปรู้มาอีกว่า จุนโนะโกหกแม่ด้วยว่า ไปทำงานพิเศษได้เงินมามาก ก็เลยมีค่ารักษาพยาบาลแม่เขา แต่จุนโนะน่ะทำงานพิเศษที่ร้านสะดวกซื้ออย่างเดียว และมันก็ไม่ใช่เงินมากมายอะไรเลยด้วย ฉันอยากรู้ว่าจุนโนะไปเอาเงินมาจากไหนมากมาย ค่ารักษาแม่เขาน่ะ หลายล้านเลยนะโว้ย.... แล้วข้อสำคัญนะ ฉันจะบอกแกให้รู้ไว้ แม่เขาบอกว่า จุนโนะบอกเธอว่า .... ที่เขาย้ายมาเรียนที่เดียวกับฉันน่ะ เขาได้ทุนกีฬา... นี่มันเรื่องอะไรกันแน่นะ ทำไมจุนโนะต้องโกหกแม่ด้วย...”
“เขาอาจจะได้เงินจากที่อื่น เขาอยู่กับแกตลอด แล้วแกไม่เห็นเขาไปทำงานอย่างอื่นเลยเหรอ?” เพื่อนตาโตถาม จินส่ายหน้า สีหน้าเครียดจัด
“ไอ้พี... แค่ทำงานร้านสะดวกซื้อก็แทบไม่มีเวลาแล้ว ฉันสาบานได้ จุนโนะไม่ได้ทำงานอื่นหรอก และเขาเองก็ใช้เงินอย่างประหยัดจะตาย...”
“แล้วฉันจะสืบให้ก็แล้วกัน... เออ.. เมื่อเย็นฉันไปซุ่มดูนายคาเมะอะไรนั่นแล้วนะ... ไอ้จิน... แฟนเก่าเอ็งเจ๋งนี่หว่า น่ารักดีว่ะ แต่ท่าหยิ่งชะมัด ฉันแกล้งชน พ่อหันมาด่าซะจดไม่ทันเลย”
“เขาก็เป็นแบบนี้แหล่ะ ฉันถึงทนไม่ได้ไง เอาแต่ใจตัวเอง แล้วก็ชอบทำตัวเป็นเจ้าของ อีกอย่างนะ ชอบข่มด้วย เอาวะ ฉันก็ไม่อยากนินทาเขาหรอกนะ ไหนๆ ก็เลิกกันแล้ว”
“โอ้โห... ขนาดไม่ได้นินทานะเนี่ย นายคาเมะนั่นน่ะทำให้ฉันอยากลองดีด้วยซะแล้ว ขอให้ยามะพีปราบให้อยู่หมัดหน่อยเหอะว้า ขี้คร้านจะเชื่องเป็นคุณหนูน่ารักเลยว่ะ”
“ก็ตามใจแก ระวังจะหนีไม่พ้นบ่วงกรรมนะเว้ย...” จินตบบ่าเพื่อนแรงๆ เขาเอนตัวนอนที่เก้าอี้รับแขก บอกว่า คืนนี้จะขอนอนที่นี่ล่ะ ... อารมณ์แบบนี้คงลุกกลับอพาร์ตเม้นต์ไม่ไหว แต่จริงๆ แล้ว

เขาไม่อยากกลับไปหาความอ้างว้างของที่นั่นต่างหาก... ห้องหอร้างรัก...ใครจะอยากเข้าไปอยู่...

*********************

เมื่อมาเรียนในวันถัดมา เพื่อนๆ ต่างก็วิ่งแข่งกันมาบอกข่าวกับอะกานิชิ จิน ที่กำลังนอนฟุบอยู่กับโต๊ะข้างหน้าต่างที่เคยเป็นที่ของจุนโนะมาก่อน
“เฮ้ย... ไอ้จิน จุนโนะมาว่ะ!!”
“หา?? อยู่ไหน? อยู่ไหน?”
จินรีบคว้าคอเสื้อเพื่อนซะจนขาแทบลอยจากพื้น
“เบาๆ หน่อยไอ้จิน... แฟนแกเขาอยู่ที่ห้องพักครูโว้ย ... รู้สึกว่าจะมาขอคะแนนสะสมนะ รีบไปซิ ยังไม่กลับหรอกมั้ง”
พอเพื่อนพูดแบบนั้น จินก็นั่งลงอย่างเดิม กระแทกหลังพิงพนักเก้าอี้
“ทำไมฉันต้องไปหาเขาด้วย ก็ทิ้งกันไปนี่ ทำไมฉันถึงต้องอยากจะเห็นหน้าด้วย”
“งั้นก็ตามใจนายเด่ะ ก็แค่วิ่งมาบอกแค่นี้ล่ะ เหนื่อยชิงเป้งเลย” เพื่อนเดินไปนั่งที่ ไม่ได้สนใจอะไรเขาอีก

จินนั่งกระสับกระส่ายจนอาจารย์สอนคณิตศาสตร์เข้ามา เขามองกระดานเบลอไปหมด จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สมาธิในการเรียนหนังสือแทบไม่มี
นี่เวลาเท่าไรแล้วนะ บ่ายสองโมงสิบห้านาที เป็นเวลาที่เพื่อนมาบอกว่าจุนโนะมา หลังจากนั้นสิบห้านาทีแล้ว จุนโนะจะกลับไปหรือยังนะ มาขอคะแนนสะสมคงใช้เวลาไม่นาน... ป่านนี้จุนโนะคงไปแล้วล่ะ......

และในที่สุด.....

“อาจารย์ครับ ขออนุญาต...” จินลุกพรวดขึ้น เขาปิดหนังสือฉับ!!
ร้องขออนุญาตไปงั้นแหล่ะ แต่เจ้าตัวไม่รอคำตอบรับ เขาวิ่งอ้าวไปทางห้องฝ่ายปกครอง

..วิ่งไปตามทางเดิน ระเบียงดังกึกก้องด้วยเสียงรองเท้าหนักๆ กระทบพื้น จนมาถึงหน้าห้องปกครอง

เขาเคาะประตูและเลื่อนบานไม้หนักอึ้งอย่างแรง จนอาจารย์ที่นั่งในห้องนั้นต่างก็หันมามองพร้อมกัน
“เอ้อ... จุนโนะสุเกะล่ะครับ?”
“กลับไปแล้ว...สักครู่หนึ่งแล้วล่ะ” ใครคนหนึ่งในนั้นบอก จินขอบคุณเบาๆ แล้วก็วิ่งจ้ำอ้าวออกไป
จุนโนะไปแล้ว นี่เขาคงจะคลาดกัน มัวแต่นั่งอ้อยอิ่งอยู่ในห้องตั้งนาน ... ไอ้บ้าเอ๊ย....!!
เขาวิ่งลงบันไดไปไม่คิดชีวิต ผ่านอะไรขวางหน้าก็กระโจนข้ามไปได้ จนกระทั่ง
......แผ่นหลังของใครคนหนึ่งที่เจนตาเจนใจปรากฏอยู่ตรงหน้า และร่างบางนั้นกำลังจะออกนอกประตูรั้วไปแล้ว จินวิ่งตาม เหนื่อยแสนเหนื่อยราวกับวิ่งแข่งมาราธอนก็ไม่ปาน

ชุดนักเรียนสีกรมท่าคอปิดนั่นไง เป็นชุดนักเรียนของโรงเรียนในคานางาว่า ซึ่งก็อยู่ไกลจากที่นี่มากนัก ใช้เวลาเดินทางก็ราวๆ ชั่วโมงหนึ่งละมัง และตอนนี้จุนโนะกำลังจะจากไปแล้ว
จินไม่ได้ร้องเรียก เพราะฝากความหวังไว้กับขายาวๆ ของตัวเอง

จุนโนะเดินหันซ้ายหันขวา กำลังจะข้ามถนนเพื่อไปรอรถไฟที่สถานีข้างหน้า เมื่อขาข้างหนึ่งแตะพื้นทางม้าลาย เขาก็รู้สึกถึงแรงปะทะจากทางด้านหลัง ร่างของเขาปลิวขึ้นมายืนบนทางเท้า พร้อมกับรับรู้ถึงแรงกอดแนบแน่นของใครบางคน
“อ๊ะ??”
“จุนโนะ.......” เสียงหอบเหนื่อยดังที่ริมหู จุนโนะยืนนิ่งขึง ไม่ต้องหันไปดูก็รู้แล้วว่า ตัวเองตกอยู่ในอ้อมกอดของใคร
จินลากร่างบางมายืนชิดกันที่หลังกำแพงโรงเรียน ยังไม่คลายช่วงแขนจากเอวบาง จุนโนะสั่นสะท้าน และพยายามจะแกะมือเขาออกจากเอว แต่จินกลับฝังใบหน้ากับกลุ่มผมทางด้านหลังของคนอันเป็นที่รัก
“จิน.... ปล่อยเถอะ”
“ไม่....ขอกอดจุนโนะอีกสักครั้งก็ยังดี...”
“เรา.....เราเลิกกันแล้วนะ” จุนโนะพยายามดิ้นรน เขาแตะมือทาบทับมือแข็งแกร่งของจิน แรงผลักไสเปลี่ยนไปเมื่อสัมผัสถึงผิวเนื้อที่เขาเองก็โหยหาอยู่ตลอดเวลา
“จุนโนะ.... คิดถึงนะ ....ไม่ว่าจะนายเปลี่ยนไปอย่างไร เราก็ยังรักจุนโนะเสมอ”
“จิน...... เรา... เองก็.....” จุนโนะหยุดชะงักคำพูด เขากัดริมฝีปากจนเจ็บ พยายามบังคับตัวเองสุดความสามารถที่จะไม่........ไม่........แต่แล้ว เขาเองก็พ่ายแพ้ต่อความต้องการในหัวใจ จุนโนะหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูงของจิน มองหน้าคนรักนิ่งนาน ดวงตาฉ่ำน้ำตาเปรอะสองข้างแก้ม เขาโผเข้าหาอ้อมอกที่อ้าออก

“จิน.....ฮึก.....” น้ำตาเปียกชื้นไหลริน ขณะซุกซบแนบอกกว้าง
ไม่มีถ้อยคำอันใดหลุดมาจากปาก มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่ทั้งสองคนกำลังเผชิญอยู่ จินปาดน้ำตาออกจากดวงตาคู่สวย เขาเชยคางมนของจุนโนะขึ้น ประทับจุมพิตอ่อนโยนบนกลีบปากที่สั่นระริก ดูดดื่มและนิ่งนาน ไม่แคร์สายตาของใครแล้ว ....

เสียงบีบแตรดังลั่นจากถนน ทำให้ทั้งสองรู้สึกตัว ริมฝีปากแยกจากกัน จุนโนะได้แต่ก้มหน้านิ่ง แต่ก็ยังตกอยู่ในอ้อมแขนของจินอยู่
“กลับ... กลับมาเหมือนเดิมเถอะนะจุนโนะ เราทนไม่ได้ ทนอยู่โดยไม่มีจุนโนะไม่ได้หรอก.....ขอร้องเถอะนะ”
“ไม่ได้หรอกจิน..... เราทำอย่างนั้นไม่ได้” จุนโนะสั่นหน้าจนผมกระจาย ดวงตาหลุบลงราวกับจะซ่อนแววตาอะไรบางอย่างไว้
“จุนโนะ...... เราไปเยี่ยมแม่ของนายมาด้วยนะ” จินตัดสินใจบอก ทำให้คนฟังเบิกตากว้าง
“ไปหาแม่เราที่โรงพยาบาลน่ะเหรอ?”
“ใช่... ทำไมจุนโนะไม่บอกเราสักคำว่ามีเรื่องเดือดร้อน แม่เจ็บ ถึงขนาดนั้นก็ยังเงียบ แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับ ทำไมต้องโกหกแม่ด้วยเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ที่มันเกิดขึ้น”
“จินนายรู้....”
“เราคุยกับแม่นายนะ เรื่องหลายเรื่องที่เราเอามาปะติดปะต่อกัน ทำให้รู้ว่า จุนโนะต้องมีเรื่องอะไรที่ปิดบังอยู่ ใช่ไหม?”
“เราบอกนายไม่ได้หรอก ... จินอย่าถามตอนนี้ได้มั้ย.. เราต้องรีบกลับด้วย วันนี้แม่จะออกจากโรงพยาบาล เราไม่อยากไปสาย จินเจอกันครั้งนี้ อาจจะไม่ได้เจอกันอีก... เรา.... เราขอให้จินลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเราเถอะนะ ต่างคนต่างไป สักวันหนึ่งนายก็คงเจอคนที่นายจะรักได้อีกครั้ง...เราสองคนคงกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ... แต่สิ่งที่เราอยากจะบอกจินอยู่ตลอดเวลาก็คือ... เราขอโทษสำหรับทุกอย่างที่เราทำไป..” จุนโนะจับมือจินไว้ เขาก้มมองมือใหญ่ที่เคยปล่อยให้มันสัมผัสลูบไล้ทุกอณูของเรือนร่างของตัวเอง มือที่เขายินยอมให้กอบกุมมือของเขาไว้ยามอยู่ด้วยกัน การมาในวันนี้คงจะเป็นการสั่งลา เพราะเขาเองก็ตัดสินใจว่าจะไม่เข้ามาในเมืองอีก ... กลับคานางาว่าคราวนี้เขาจะใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น จะไม่มาพบเห็นสถานที่ที่ทำให้ร้าวรานใจอีกแล้ว

น้ำตาหยดหนึ่งหยดลงที่หลังมือของจิน จุนโนะปาดออก มันคือน้ำตาของเขาเอง ริมฝีปากสั่นระริก ขณะกล้ำกลืนก้อนสะอื้นที่แล่นมาจุกแถวลำคอ
จุนโนะยกมือของจินมาแนบแก้มชื้นของตัวเอง สะอื้นเบาๆ ขณะครางออกมา
“เราคงไม่ได้พบกับจินอีกแล้ว ... ลาก่อน”
“ไม่นะจุนโนะ......” จินผวาเมื่อจุนโนะปล่อยมือของเขาลง จินเป็นฝ่ายจับมือของร่างโปร่งไว้ วัตถุเย็นๆ อย่างหนึ่งถูกสอดเข้าไปในอุ้งมือของจุนโนะสุเกะ
“จิน...เราไม่....”
“เก็บไว้เถอะนะ มันเป็นของจุนโนะ เราให้นายแล้ว เราไม่คิดจะเอาคืนหรอก จุนโนะจะมาหาจินเมื่อไรก็ได้ จะกลับมาในสภาพไหน เราก็พร้อมที่จะอ้าแขนรับนายอยู่แล้ว”
“จิน....ฮึก.... เราคงไม่กลับมา........” นิ้วเรียวของจินเอื้อมมาปิดปากบางของคนตรงหน้า เมื่อน้ำตาใสๆ เริ่มเอ่อท้นออกมาอีก เขาก็ไล้ออกให้อย่างอ่อนโยน ไม่มีความโกรธขึ้งแบบที่เคยต่อว่าเขาเลย
“ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้นายต้องทิ้งเรา แต่เราเชื่อมั่นว่าสักวันหนึ่งจุนโนะต้องกลับมาหาเรา ... ขอให้นายรู้ไว้อย่างหนึ่งว่าเรายังรอนายอยู่เสมอ ... แม้เวลาที่เราจะคบกันนั้นมันจะไม่ยาวนานนัก แต่เราก็รู้ว่าจุนโนะรักเรา...”

“...............” ร่างบางเม้มปากแน่นจนเจ็บ ก็จินเป็นแบบนี้ไงล่ะ ถึงทำให้เขาตัดจินให้ขาดเลยไม่ได้สักวินาทีเดียว เขาเองก็อยากให้มีวันนั้น วันที่เขาจะกลับมาหาจินอีก ถ้าแม่หายดีแล้ว..... เขาอาจจะทิ้งสัญญาที่ให้ไว้กับคนไม่มีหัวใจสองพ่อลูกนั่นก็ได้... ขอเพียงให้แม่สุขภาพสมบูรณ์ทุกอย่างก็แล้วกัน ....
เสียงของจินยังเอ่ยออกมาอีกแผ่วเบาว่า
“เราจะรอนะ”

จุนโนะก้มหน้าเฉย เขากำกุญแจห้องของจินไว้แน่น ราวกับจะกลัวมันสูญสลายไป จินยังจับข้อมือของเขาอยู่ และไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย จนจุนโนะต้องก้าวถอยหลัง และดึงมือออกมา

จินกำลังจะเอื้อมไปไขว่คว้าร่างบางนั้นอีกครั้ง แต่มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งโฉบวูบมาจอดเทียบทางเท้า ใกล้กับที่จินกับจุนโนะยืนอยู่
“มาทันเวลาพอดีเลย พี่ว่างก็เลยมารับ...” เสียงคนขี่มอเตอร์ไซค์พูดขึ้น
....นายโชนั่นเอง .... ดวงหน้าใต้หน้ากากหมวกกันน็อคนั้น ยิ้มให้จิน แบบที่เรียกว่า ....อ่านใจไม่ออก....
จินเห็นจุนโนะนั่งซ้อนรถของโช สองแขนของจุนโนะโอบไปรอบลำตัวของคนขี่ จินมองมือที่เคยเกาะเอวของเขาเวลาซ้อนรถ กลับต้องเกี่ยวกวัดกับเอวของคนอื่นแทน... เห็นแล้วมันสะท้อนใจให้เจ็บจริงๆ

.....จินชะเง้อตามร่างสองร่างที่บึ่งรถจากไป ... เห็นโชใกล้ๆ คราวนี้ ทำให้เขามั่นใจว่า โชกับจุนโนะดูไม่เหมือนคู่รักกันเลยสักนิดเดียว........

**************************

to be con

กดเม้นต์ที่นี่ก็ได้จ้า