My Love Is Gone From Me...5

*********************

คาเมะเพียรโทรฯ หายามะพีอยู่หลายครั้งแต่ทุกครั้งก็เหมือนกับฝ่ายนั้นจะไม่รับ กดสายทิ้งทุกที จนเขาชักยัวะ จากชุดนักเรียนที่คาเมะเห็นยามะพีใส่ก็พอจะเดาได้ว่าฝ่ายนั้นอยู่โรงเรียนไหน

โดยไม่รอช้าพอเลิกเรียนปุ๊บเขาก็ตรงดิ่งไปดักรอที่หน้าโรงเรียนนั้นทันที
ยืนรออย่างกระสับกระส่ายไม่นานนัก ยามะพีก็ออกมา คาเมะถลันไปขวางร่างนั้นทันที
“ทำไมไม่ติดต่อกลับมา ฉันโทร. มาหา นายก็ไม่รับสาย จะให้เข้าใจว่าไงกัน?” คาเมะต่อว่าฉอดๆ เล่นเอาคนฟังหูอื้อ ยามะพีขยับกาย เขาคว้าแขนของนักเรียนชายที่เดินมาด้วยกันให้ชิดเข้ามาอีกหน่อย
“จะให้รับได้ไง ผมมัวแต่เดินจู๋จี๋กับแฟนอยู่ง่ะเด่ะ คุณคาเมะคนสวย”
“หา? แฟน?.. แฟนนาย??!!” คาเมะตะโกนลั่น ตวัดตาขวับจ้องมองร่างหนุ่มน้อยนัยน์ตาโตด้วยดวงหน้าเหนือคำบรรยาย นิ้วเรียวยาวชี้จนแทบจะเกือบเป็นจิ้มหน้าของเด็กคนที่ยามะพีบอกว่าเป็นแฟน
“เนี่ยนะแฟนนาย... ฮึ... ไม่เชื่อ!!”
“อ้าว... นี่แฟนกระผมคร้าบบ ... ฮิโรกิสุดสวยประจำห้อง คบกันมานานแล้ว”
“แล้ว... แล้วฉันล่ะ นายมาขอเดทกับฉันเมื่อวันนั้น แล้วยังมีหน้ามาบอกว่า นายคนนี้เป็นแฟนนายอีก นี่มันยังไงกัน?”
“คืองี้... เดี๋ยวให้ผมอธิบายเอง...” หนุ่มน้อยที่ชื่อฮิโรกิยกมือ เขาจับยามะพีมายืนข้างหลัง ส่วนตัวเองก็ออกมาเสนอหน้าคาเมะเอง

“วันนั้นผมไม่ว่างไปคาราโอเกะด้วย ยามะพีเขาก็มาขออนุญาตพาหนุ่มที่อยู่อีกโรงเรียนหนึ่งไปแทน เป็นการแก้เซ็ง ผมก็อนุญาตง่ะนะ เห็นว่าไม่เสียหายอะไร ก็แค่ไปร้องคาราโอเกะ ...ตายจริง.. ไม่คิดว่านายจะคิดอะไรเลยเถิดไปใหญ่โต เอ๊ะ... หรือว่ายามะจังไปบอกว่ารักชอบนายคนนี้ด้วยง่ะ?” ฮิโรกิหันมาถามยามะพี ซึ่งฝ่ายนั้นก็รีบโบกมือปฏิเสธให้ว่อนไปหมด
“เปล่าน้า.... ไม่ได้บอกว่ารักสักคำ โธ่ โถ หัวใจดวงน้อยดวงนี้มีฮิโระกิอยู่เต็มไปหมด ไม่เหลือที่ว่างให้ใครแล้วละครับ เอ้อ...คาเมะวันนั้น ขอบคุณนะครับที่ไปคาราโอเกะด้วยกัน สนุกดีจังเลย วันหลังเราไปกันสามคนเอามั้ย?” ยามะพีชวนหน้าตาเฉย แถมยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ซะอีกแน่ะว่าตัวเองไปหย่อนระเบิดลูกใหญ่เอาไว้
คาเมะอยากจะร้องกรี๊ดให้ดังไปทั่ว ... หมายความว่าไงเนี่ย... งั้น นายคนนี้ก็ไม่ได้มาจีบเขาน่ะซิ ...
“แต่นายมาจีบฉันนะ นายต้องรับผิดชอบด้วย” คาเมะยังไม่ยอมแพ้
“ผมไปจีบคุณตอนไหน?”
“ก็นายบอกว่า ตั้งแต่เดินชนฉันวันนั้น ก็คิดถึงแต่ฉัน จนกินไม่ได้นอนไม่หลับง่ะ ลืมแล้วหรือไง?”
“อ๋อ..........” คนฟังลากเสียงยาว แล้วก็กวักมือขึ้นลง ทำหน้าเหมือนจะลุแก่โทษ
“อ๋อ...ใช่ ถูกต้องง่ะแหล่ะ ก็มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นี่ฮะ คือเห็นหน้าคุณแล้วก็อยากชวนไปเที่ยวเพื่อขอโทษที่เดินชน พอดีวันนั้นอยากไปร้องเพลงก็เลยไม่รู้จะชวนไปไหน พอดีคุณใจง่าย... เอ๊ย... พอดีชวนคุณไปคุณก็ไป ผมก็เลยต้องไป... ความจริงไม่ได้จีบหรอกนะครับ แหม.. มีแฟนสวยอยู่แล้วทั้งคนจะจีบคนอื่นได้ไง มีหวังโดนตบจูบแน่เลย...แหม...ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว ความจริงก็อยากคุยด้วยนานๆ หรอกนะครับ แต่ว่าต้องรีบพาแฟนกลับบ้าน ขอตัวนะฮะ ...วันหลังจะชวนไปใหม่คงไม่ขัดข้องนะครับ คาเมะ...” ยามะพียื่นหน้ามาใกล้ ทำเสียงล้อเลียนเสียอีก ทำให้คาเมะหน้าชา แต่พอตั้งสติได้เขาก็ยกมือขึ้น

......เพี้ยะ...

“อูยยย...!!”

หน้ายามะพีหันตามแรงตบ พร้อมกับได้ยินเสียงด่าเต็มสองรูหู
“สำหรับนายไอ้โง่...ไอ้บ้า... ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกจำไว้!! บ้า!! บ้าที่สุดเลย!!” คาเมะตะโกน หางเสียงแกว่ง เขาหมุนตัวจากไปอย่างรวดเร็ว แต่ยามะพีก็ทันเห็นน้ำตาเอ่อออกมา คงจะด้วยความแค้นใจละมากกว่า
“เฮ้อ..... แล้วกรูจะโดนแก้แค้นอีกคนมั้ยวะเนี่ย”
“อยากหาเรื่องทำไมล่ะ ... ความจริงหมอนั่นก็น่ารักดีนะ ไม่อยากลองเปลี่ยนแฟนดูเหรอ?” คนข้างตัวถาม
“ไม่ล่ะจ้ะ... ถ้าฮิโรกิไม่ขี้หึงก็น่าลองเหมือนกันนะ”
“นี่แน่ะ!!”
“โอ๊ย!!” ยามะพีกุมหูตัวเองซ้อนมือของฮิโรกิที่เอาแต่บิดหูของเขาจนหน้าแดง จากนั้นก็จิกเล็บที่ท้องแขนของยามะพี ลากตัวต้นเรื่องไปตามถนน ได้ยินเสียงโอดโอยจากปากของยามะมาเป็นระยะ นี่กว่าจะเดินถึงบ้านคงน่วมไปทั้งตัวแน่ๆ เชียว....อยากมีแฟนขี้หึงทำไงได้........

******************************

ภายในรั้วไม้สีน้ำตาลเข้มนั้น บริเวณสนามเล็กๆ หน้าบ้านถูกจัดให้เป็นงานเลี้ยงย่อยๆ ของบ้านซากุราอิ โต๊ะสนามสีขาววางเด่นอยู่ตรงกลาง อาหารพร้อมเสิร์ฟถูกลำเลียงมาขึ้นโต๊ะ ... ดอกลิลลี่สีขาวปักแจกันวางไว้กลางโต๊ะ เคียงข้างกันนั้นคือขนมเค้กก้อนใหญ่ที่ถูกทำขึ้นโดยเจ้าของบ้าน คุณป้า...แม่ของโช
“โชปักเทียนให้จุนโนะเลยจ้ะ อาหารพร้อมหมดแล้ว” คุณป้าสั่งการ เหลียวมองดูเจ้าภาพในวันนี้

หน้าตาหวานปนเศร้าของจุนโนะพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ บอกให้รู้ว่า แม้จะเป็นวันเกิด แต่จุนโนะก็คงไม่มีความสุขเท่าไรนัก
คุณป้าถอนหายใจ เธอหันไปจัดอาหารบนโต๊ะแล้วก็ปลดผ้ากันเปื้อนออก ยิ้มให้กับเซโกะผู้เป็นน้องสาวที่นั่งมองขนมเค้กด้วยรอยยิ้ม
“ไม่น่าเชื่อนะ จุนโนะโตเป็นหนุ่มแล้ว เผลอแป๊บเดียว...”
“เธอต้องภูมิใจนะเซโกะว่าเลี้ยงดูเขามาสมบูรณ์แบบได้ตามลำพังคนเดียว ไม่ต้องพึ่งพาใคร เธอเข้มแข็งมากนะจ๊ะน้องรัก” คนเป็นพี่สาวโอบกอดร่างบอบบางเอาไว้ เซโกะตบหลังมือพี่สาวเบาๆ แล้วแอบกระซิบว่า
“แต่ดูจุนโนะเศร้าจัง ไม่เหมือนเป็นวันเกิดเลย”
“นั่นน่ะซินะ........... โช... ปักเทียนเสร็จแล้ว จุนโนะมาเป่าเทียนได้แล้วจ๊ะ” คุณป้าตะโกนเรียกร่างบางที่เอาแต่ยืนเกาะรั้วมองออกไปนอกถนนสายเล็กที่โรยด้วยกรวด
“ฮะ...” จุนโนะฝืนยิ้มให้ เขาเดินมาที่โต๊ะสนาม กำลังจะก้มตัวลงเป่า แต่โชยึดบ่าของเขาเอาไว้
“เอ้อ.... เดี๋ยวก่อนจุนโนะ...”

จุนโนะเงยหน้ามอง เลิกคิ้วเรียวขึ้นสูง
“พี่ว่ารอแป๊บหนึ่งก่อนดีกว่า...”
“ทำไมล่ะฮะ”
“พี่ว่าพี่ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์นะ” โชบอกให้ทุกคนเงียบเสียง
เสียงครางของเครื่องยนต์ดังแว่วเข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“แหมนายโช... ก็แค่มอเตอร์ไซค์ผ่านไปผ่านมานี่นะ”
“แต่บ้านเราอยู่สุดซอยนะฮะ ไม่มีรถที่ไหนเข้ามาได้อยู่แล้ว” โชแย้ง แล้วมองหน้าจุนโนะเขม็ง

ใบหน้าและกิริยาท่าทางของหนุ่มน้อยตรงหน้าทำให้เขาคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน
จุนโนะยืดตัวขึ้นตรง เขากำมือแน่นด้วยอาการลืมตัว ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยอน้อยๆ เหมือนกับจะรอคอยอะไรสักอย่าง
ประสาทหูของเขาไม่ผิดแน่ๆ เสียงเครืองยนต์นั่นคุ้นหูเหลือเกิน......แต่ไม่น่าเป็นไปได้..คงจะไม่ใช่หรอกนะ.....
......

และในที่สุด มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ก็เคลื่อนเข้ามา จอดหน้ารั้วเตี้ยๆ ของบ้าน พร้อมกับที่คนขี่ถอดหมวกกันน็อคออก
“จิน!!” จุนโนะอุทานออกมา เขายกมือขึ้นอุดปาก ดวงตามีหยาดน้ำใสคลอหน่วย เมื่อจินจอดรถเรียบร้อยแล้ว เขาก็โค้งให้ทุกคนในที่นั้น
“สวัสดีครับ ผมอะกานิชิ จิน คนรักของจุนโนะสุเกะครับ” เสียงที่เอ่ยฟังดูร่าเริงยิ่งนัก สายตานั้นก็อีกเล่า มองตรงแน่วมาที่ร่างโปร่งบาง
จุนโนะมองร่างของจินที่เดินใกล้เข้ามา ไม่อยากจะเชื่อสายตาเลย ....

.......อะกานิชิ จินมายืนอยู่ตรงนี้...คนที่เขาตัดรอน ......และไม่คิดว่าจะได้พบกันอีก.....แต่........

“จิน.........” จุนโนะหลับตาลง และลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า จินก็ยังยืนอยู่ตรงหน้า
“จะไม่เชิญให้ร่วมงานวันเกิดสักนิดหนึ่งเหรอ จุนโนะ” จินถามยิ้มๆ แต่คนถูกถามยืนนิ่งเป็นใบ้ไปแล้ว
“พ่อหนุ่มคนนั้นเอง เชิญนั่งซิคะ แหม...จุนโนะเสียมารยาทจริงลูก ไม่ชวนเพื่อนนั่งด้วยกัน แต่เอ๊ะ...เมื่อกี้บอกว่าไงนะคะ เป็น....คนรักหรือ?...” เซโกะฉงน มองหน้าจินก็เห็นแต่รอยยิ้มพร่างพรายบนใบหน้า ก็หนุ่มน้อยคนนี้เมื่อวันก่อนไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล บอกว่าเป็นเพื่อนของลูกชายแต่ไหงวันนี้พัฒนาตัวเองเป็นคนรักไปได้ .... ไม่เห็นจุนโนะเคยพูดถึงสักคำ เธอมองไปยังจุนโนะก็เห็นหน้าแดง แก้มแดง แถมดวงตายังมีน้ำตารื้นขึ้นมาอีกด้วย

เด็กหนุ่มที่บอกว่าเป็นแฟนลูกชายของเธอก้าวมายืนตรงหน้าจุนโนะ ค่อยๆ เอื้อมมือมารั้งร่างโปร่งบางมากอดแนบแน่น โดยไม่แคร์สายตาของใครเลย... หรือนั่นคือความรู้สึกที่ไม่อาจห้ามใจตนเองได้ ... และในวินาทีนั้น เซโกะเห็นจุนโนะร้องไห้......

“จิน.......นายมา... มาหาเราจริงๆ ด้วย...ฮึก......จิน....”
“วันเกิดของคนที่เรารักจะไม่มาได้ไง แม้ว่าจุนโนะจะไม่รักเราแล้วก็ตาม”
“เรา...... ไม่กล้าชวนนายมา เราคิดว่าจินคงเกลียดขี้หน้าเราแล้ว”
“ไม่จริงซะหน่อย จุนโนะนั่นแหล่ะเกลียดเรา พูดกรอกหูอยู่ตลอดเวลาว่า เบื่อเรา....”
“เราขอโทษ...ฮึก...ขอโทษทุกอย่างที่เราทำลงไป...”
“เรารู้.......เราถึงมาไง มีข่าวดีมาบอกจุนโนะด้วย ต่อไปเราจะได้อยู่ด้วยกันอีกแล้วนะ”
จุนโนะเงยหน้าขึ้น มองจินอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาดำคมของจินเหมือนมีรอยยิ้มอยู่ในนั้น

มีเสียงเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ จุนโนะหันไปมอง ... แม่นั่นเอง..
“จุนโนะ หนุ่มคนนี้เป็นแฟนลูกหรือจ๊ะ?” เซโกะถาม จุนโนะพยักหน้ารับทั้งน้ำตา
“แม่....... ผมขอตัวสักครู่นะครับ” จุนโนะดึงชายแขนเสื้อของจินให้เดินออกนอกรั้ว ข้ามถนนเล็กๆ ไปยังฝั่งตรงกันข้าม ซึ่งเป็นริมลำธารที่ชอบไปนั่งเล่นบ่อยๆ
ใครต่อใครมองตามร่างของสองหนุ่มไปอย่างไม่เข้าใจอะไรเลย ยกเว้นโช
“โช.... รู้อะไรมาบ้างเนี่ย บอกน้ามาที” ท้ายสุดแม่ของจุนโนะก็ต้องหันมาถามโชจนได้
“นึกแล้วเชียวว่าต้องเป็นผม...” โชคราง แล้วก็จูงร่างของน้าและแม่มานั่งฟังคำอธิบาย

........................................

จุนโนะพาจินมาถึงริมฝั่งน้ำแล้วจึงปล่อยมือจากชายเสื้อของจิน เขาก้าวล้ำออกไปยืนริมตลิ่ง มีสายตาของจินมองตามทุกฝีก้าว
“จินมาได้อย่างไร?”
“ก็ขี่รถมา”
“อื้อ.... เราไม่ได้ถามจะให้นายตอบแบบนั้นนะ” จุนโนะหันหน้ามา พอดีกับที่จินสอดวงแขนรอบเอว จุนโนะสะดุ้งเฮือก
“จิน.......”
“อย่าเพิ่งถามอะไรได้มั้ย ขอกอดจุนโนะหน่อยนะ กอดแบบที่นายเต็มใจจะให้ฉันกอด” จินวางคางบนไหล่ของคนรัก เหลือบเห็นพวงแก้มสีระเรื่อของจุนโนะเข้มขึ้น
“จิน... นี่มันเรื่องอะไรกันแน่นะ เมื่อกี้นายบอกว่ามีอะไรจะบอก...อีกอย่าง... เรา....เราเลิกกันแล้วนี่” จุนโนะพูดราวกับจะนึกขึ้นได้ ตอนเห็นจินมาเขาเองก็มัวแต่ตื่นเต้นดีใจ เลยลืมเรื่องที่เขาสองคนเลิกกันเสียสนิท ดูหน้าจินตอนนี้ซิ ท่าทางเปี่ยมสุข ไม่มีหมองเศร้าแบบที่แล้วๆ มา

ใบหน้าคร้ามคมยื่นเข้ามาใกล้จนลมหายใจระไล้แถวซอกแก้ม...

“นายเป็นคนเลิกเอง แต่ไม่ใช่เรานะ เราไม่เคยอยากเลิกกับนาย จุนโนะพูดเองเออเอง เอาความรู้สึกตัวเองมาตัดสิน วันนั้นเราอาจจะยอม... แต่ตอนนี้ เราไม่ยอมแล้ว ยิ่งมารู้เหตุผลทั้งหมดด้วยแล้ว เราก็ยิ่งต้องมาหานาย แม้ว่าจุนโนะจะไม่อยากเห็นหน้าเราก็ตาม”
“นายรู้เหตุผลของเราด้วยหรือ?” จุนโนะเอียงหน้ามาถาม ดวงตาสวยเบิกกว้าง แก้มนวลเคลียชิดกับปากบางของจิน คนกอดก็เลยฝังจุมพิตที่แก้มนวลซะ
“รู้ซิ เรามีนักสืบชั้นดีคอยช่วยเหลือ เรื่องที่จุนโนะจู่ๆ ก็มาเลิกรักกันน่ะ ทำให้ต้องยิ่งค้นหาความจริง จุนโนะกับคาเมะ และกับพ่อของนายน่ะ เรารู้หมดแล้ว และแก้ปัญหาให้หมดแล้วด้วย จุนโนะไม่จำเป็นต้องทำตามสัญญาบ้าๆ บอๆ นั้นอีกแล้ว....”
“หมายความว่าไง?”

จินเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เรื่องที่คาเมะหลวมตัวบอกกับยามะพี เรื่องที่เขาลุยเดี่ยวเอาเช็คไปร่อนให้พ่อของจุนโนะ รวมทั้งเรื่องที่เขาต้องย้ายกลับไปอยู่บ้านเพราะสัญญากับพ่อเอาไว้อีกด้วย ทุกอย่างที่เกิดขึ้น จินทำเพราะแลกกับอิสระในความรักของจุนโนะทั้งนั้น
คนฟังยืนน้ำตาคลอเบ้า และเมื่อจินเล่าจบ น้ำตาหยดนั้นก็กลิ้งลงมา
“จิน......ฮึก......” จุนโนะพลิกกายโผเข้ากอดจิน ซบหน้าร้องไห้กับอกกว้าง
“จินทำเพื่อเรา”
“ก็รักนี่นา... จอมขี้แย ...อยากตีนักนะ มีปัญหาร้ายแรงแบบนี้ทำไมไม่มาปรึกษากัน”
“เราไม่กล้าบอกนาย ...เรารับเงินเขามาแล้ว และเขาจะรับเป็นเจ้าของคนไข้ เราทำงานนี้ก็เพราะแม่... จะให้เราบอกจินว่าอย่างไร จะให้บอกว่า ที่เข้ามาทำให้จินรู้จักเพราะตั้งใจจะทำให้นายอกหักน่ะหรือ... จินต้องเกลียดเราแน่ๆ เราต้องทำให้นายเจ็บปวด แต่เรากลับหลงรักนายซะเอง เวลาจากมันถึงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ... อยากรักแต่ก็รักไม่ได้....ฮึก..... เรารักจินนะ รักตั้งแต่แรกเห็น ถ้ารู้ว่าจะช้ำใจแบบนี้ เราไม่ขอรับเงินจากเขาหรอก” จุนโนะสารภาพ
“แล้วไม่คิดจะบอกความจริงกันเลยใช่มั้ย?”
“อยากบอกนะ แค่ทำให้จินรักเรา ก็ผิดมากอยู่แล้ว ยังต้องมาโกหกและหลอกลวงอีกต่างหาก แต่กลัวว่าจินจะหาว่าทำงานเพราะเห็นแก่เงิน และอีกอย่างสัญญากับเขาเอาไว้ ถ้าเราบอกเขาก็จะไม่ออกเงินรักษาแม่ นายก็รู้นี่ว่า ถึงจะผ่าตัดแล้ว แต่แม่เราไม่ได้เป็นโรคเดียว หลายโรคเลยนะ แล้วอย่างเราคงไม่มีปัญญาอะไร.... แต่เรากะเอาไว้ว่า ถ้าแม่หายดีเมื่อไร เมื่อนั้นเราจะเดินไปหาจินอย่างกล้าหาญ ไปเล่าความจริงให้ฟัง และยอมทุกอย่างที่จะทำให้เราสองคนกลับมารักกันอีก” จุนโนะหยุดพูด ถอนหายใจปนสะอื้นน้อยๆ จินลูบเรือนผมสลวยอย่างเอ็นดู
“ถ้าเราไม่ยอมยกโทษให้ล่ะ”
“เราก็จะอ้อนวอนให้จินฟังคำสารภาพของเรา ถ้าฟังแล้วยังโกรธอยู่อีก เราก็...... เราก็คง......ฮึก....” จุนโนะพูดพลางสูดจมูก จนจินอดหัวเราะตัวสั่นไม่ได้ ร่างที่เขาโอบกอดก็พลอยสั่นไปด้วย เมื่อจุนโนะเงยหน้าขึ้นมอง จินก็เลยประทับริมฝีปากกับกลีบปากนุ่มสั่นระริกนั้นอย่างอ่อนโยน
“ถ้าจุนโนะทำแบบนั้นก็แสดงว่าจุนโนะผิดคำสัญญากับสองพ่อลูกนั่นนะ รู้มั้ย?”
“เราไม่แคร์หรอกนะ ปลงแล้ว พี่โชก็บอกเอาไว้เหมือนกัน ให้เราตัดสินใจให้ดี แต่สิ่งที่เราตั้งใจจะทำนั้นน่ะ เราก็ยังไม่รู้ว่าจะทำได้มั้ย ไม่รู้ว่าแม่จะหายดีหรือเปล่า ถ้าแม่ไม่หายเราก็คงจะจมกับทุกข์อีกนาน ทุกข์เพราะรักนายไม่ได้ และทุกข์เพราะทำให้จินเสียใจ”
“เฮ้อ..... จุนโนะ เจอกันหนนี้ จุนโนะพูดเก่งจัง จินฟังแล้วเหนื่อย” จินอดแซวไม่ได้
“ก็เราอยากจะพูดในสิ่งที่พูดไม่ได้ อยากให้จินฟัง เรารักจินนะ ทุกคำที่พูดออกมาจากปาก คำว่ารักน่ะ ไม่เคยพูดเล่น นายไม่รู้หรอกว่ามันต้องทรมานแค่ไหนที่จะหลอกตัวเองว่าไม่ได้รักนาย....”
“เพราะเรารู้น่ะซิ ว่าจุนโนะพูดจริง ... เราถึงต้องสืบไง...ทีนี้สบายใจหรือยัง?” จินถาม โอบร่างบางเข้ามาชิดอีกนิด
“เราก็เลยต้องหันมาทำสัญญากับจิน เปลี่ยนเจ้าหนี้มาเป็นอะกานิชิ จินแทน” จุนโนะเอานิ้วจิ้มปากของจิน ดวงหน้าที่มีคราบน้ำตายิ้มละไม
“แล้วจุนโนะเต็มใจมาเป็นลูกหนี้ของเราหรือเปล่าล่ะ?” จินเชยคางจุนโนะขึ้น มองลึกเข้าไปในดวงตา เห็นแววตาไหววิบแบบนี้ก็รู้คำตอบดีอยู่
“เอางี้ดีกว่า ถ้าแม่หายดีแล้ว จินจะยกเลิกสัญญาหรือเปล่า?” จุนโนะถาม
“ไม่มีทาง จุนโนะต้องเป็นคนรักของเราต่อไป.... จะไม่ให้ไปเที่ยวหักอกใครเขาอีกแล้วนะ” จินจับตัวจุนโนะออกห่างนิดหนึ่ง เขาล้วงกระเป๋าเสื้อ หยิบสิ่งหนึ่งออกมากำไว้

“วันนี้วันเกิดจุนโนะ เราท่องมันเอาไว้ในใจตลอดเวลา 29 พฤศจิกายน วันที่เราจะมาขอให้จุนโนะกลับมาคบกันเหมือนเดิม และเป็นวันที่คนที่เรารักเกิดมาบนโลกใบนี้....ยื่นมือมาซิ จินให้”

จุนโนะมองมือที่จินยื่นมาตรงหน้า เขาแบมือออก จินวางมือของเขาทาบทับ จุนโนะรู้สึกถึงวัตถุเย็นๆ ลื่นๆ นอนนิ่งอยู่ในอุ้งมือของเขา เมื่อหงายมือขึ้น เขาก็เบิกตากว้าง
“แหวน.....”
“แหวนทองเกลี้ยง มีชื่อของจินสลักอยู่ที่ด้านในด้วย ดูซิ” จินชี้ให้ดู ซึ่งพอจุนโนะพลิกขึ้นมาดูแล้ว เขาก็หน้าแดง
“เหมือนแหวนแต่งงานเลย” จุนโนะคราง เหลือบมองดูหน้าคนให้ คราวนี้เห็นจินหน้าแดงด้วยอีกคน
“อยากให้มันเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ตอนนี้เป็นของขวัญวันเกิดจุนโนะนะ ให้แทนใจและแทนกาย ซื้อเอาไว้ตั้งนานแล้ว คิดว่าจะต้องให้จุนโนะใส่มันสักวัน พอดีมีเรื่องเสียก่อน นึกเสียวเหมือนกันว่าเราสองคนจะกลับมาคบกันทันวันเกิดจุนโนะหรือเปล่า....เฮ้อ.....ฉิวเฉียดเลยนะเนี่ย...มะ เราใส่ให้นะ...”

มือแข็งแรงของจินบรรจงใส่แหวนให้นิ้วเรียวของคนรัก อุ้งมืออบอุ่นนั้นราวกับส่งกระแสแห่งรักผ่านมายังร่างบาง ทำให้จุนโนะแดงระเรื่อ
“ขอบใจนะจิน....เราชอบ ... เข้ากับนิ้วพอดีเลย” จุนโนะชูนิ้วให้จินดู ก็เลยถูกรวบมือมาหอมดังฟอด

“อะแฮ่ม..ๆ...”
เสียงกระแอมดังมาจากบ้านซากุราอิ จินและจุนโนะหันไปมองก็เห็นโชยืนล้วงกระเป่าเขม้นมองอยู่ พอสองคนนั้นมอง เขาก็กวักมือเรียก แล้วชี้ไปที่ขนมเค้กวันเกิดของจุนโนะ
“ไปหาพวกเขากันเถอะ... ยังไม่ได้เป่าเค้กเลย”
“อยากกินเค้ก นึกถึงชีสเค้กร้านนั้นนะ ร้านที่จุนโนะบอกเลิกรักเราน่ะ นึกถึงแล้วต้องกลับไปกินอีก อร่อยเป็นบ้าเลย” จินว่าเข้านั่น ทำให้จุนโนะต้องหัวเราะ เขาจูงมือจินข้ามถนนกลับเข้าไปรวมกลุ่มกับคนอื่น
โชเห็นประกายสีทองส่องแสงมาจากนิ้วของจุนโนะ ก็ยิ้มทันที
“ตกลงกันได้แบบนี้พี่ดีใจนะ แต่ตอนนี้จุนโนะรีบทำหน้าที่เจ้าภาพที่ดี ตัดเค้กก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยย้ายเข้าไปคุยต่อกันในบ้าน อากาศชักจะเย็นแล้ว...” พี่ชายยีหัวน้องชายอยากชื่นใจแทน เห็นหน้าตาจุนโนะแล้วมันผิดกับเมื่อหลายวันก่อนลิบลับเลย...

ในงานเลี้ยงจินถูกแนะนำตัวอย่างเป็นทางการจากจุนโนะ แม่มองสองหนุ่มอย่างทึ่ง แต่เมื่อเห็นความผูกพันที่ทั้งสองมีให้แก่กัน เธฮก็ต้องพยักหน้าเข้าใจ...เมื่องานเลี้ยงใกล้เลิกรา โชเดินเข้าไปหาจิน ตบบ่าเด็กหนุ่ม ดึงเขาออกมานอกวงสนทนา
“ขอบคุณนะจินที่ทำให้วันเกิดปีนี้ของจุนโนะมีค่ามากๆ ... จุนโนะจมกับความทุกข์มากมายจนฉันไม่คิดว่าจะมีวันนี้ ขอบคุณนะ... ไอ้น้องเขย...”
“ผมก็ต้องขอขอบคุณพี่โชด้วย ที่ดูแลจุนโนะอย่างดีแม้ในเวลาที่เขาเศร้า นับตั้งแต่นี้ต่อไป ผมจะขอดูแลจุนโนะเอง... จะคอยปกป้องเขาทุกอย่าง รวมถึงแม่ของเขาด้วย พี่โชไม่ต้องห่วงนะครับ ยกจุนโนะให้ผมดูแลนะครับ” จินก้มหัวให้โช ซึ่งฝ่ายนั้นก็พูดเสียงค่อนข้างดังว่า
“พูดอะไรแบบนั้นนะ อย่างไงๆ ซะ จุนโนะเขาก็ยกตัวเองให้นายดูแลอยู่แล้วล่ะ ยิ้มไม่ยอมหุบแบบนี้น่ะ”
“ช่วงที่แม่ของจุนโนะยังไม่หายดีแบบนี้ ผมขอฝากเขาไว้ก่อนนะครับ ผมจะรอจนถึงวันที่จุนโนะจะย้ายไปอยู่กับผมที่บ้าน...อยากให้จุนโนะกลับไปเรียนโรงเรียนเดียวกันอีกจัง” จินพูดเสียงอ่อย โชหัวเราะแล้วก็ส่ายหน้าช้าๆ
“ให้ไปตอนนี้คงไม่ยอมหรอก เขารักแม่จะตาย.. จินรอหน่อยละกัน” ชายหนุ่มตบบ่าจินเป็นการให้กำลังใจ

และเมื่อจินจะลากลับ จุนโนะก็เดินไปส่งที่รถ แต่จินยังไม่มีทีท่าว่าจะจากไปง่ายๆ มือขาวๆ ของจุนโนะจึงตกอยู่ในอุ้งมือแข็งแรงของจิน
“แล้วเราจะมารับจุนโนะไปหาพ่อของเรานะ” จินว่า เล่นเอาคนฟังขนลุก
“พ่อนาย.... จะชอบเราไหมง่ะ? ชักจะปอดๆ แฮะ”
“เรามั่นใจนะว่าพ่อต้องชอบลูกสะใภ้คนนี้แน่ๆ” พูดพลางยกนิ้วที่มีแหวนทองส่องประกายล้อเล่นแสงไฟข้างถนนขึ้นมาส่องดู แล้วบอกว่า
“ใส่แล้วห้ามถอดนะ “
“ถ้าเป็นจินให้เราก็ไม่ถอด”
“แหม...ชื่นใจจัง วันเกิดปีนี้ จินขอให้จุนโนะมีความสุขนะครับ....ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้อีกครั้ง...”

จินจิ้มแก้มจุนโนะจนบุ๋ม หนุ่มน้อยตรงหน้ายิ้มอายๆ ขณะยื่นหน้ามาหอมแก้มจิน
“ดีใจนะที่จินมาในวันนี้ ไม่งั้นวันเกิดของฉันคงจะเศร้าน่าดู”
“เรื่องต่างๆ ก็คลี่คลายหมดแล้ว จุนโนะคงมีความสุขเสียที”
“ฮื่อ.....” ร่างบางพยักหน้า ยิ้มหวานประดับบนใบหน้า
จินเหลือบดูนาฬิกาแล้วก็ถอนหายใจยาว
“เฮ้อ........ดึกแล้ว...เสียดายจัง เราคงต้องกลับก่อนล่ะ ...ขอให้จุนโนะฝันดี...ฝันถึงเราด้วยนะคนดี...”

จินฝังปากและจมูกกับแก้มหอมกรุ่น ...ดื่มด่ำความหอมหวานไม่รู้เบื่อ

อุ้งมือที่กระชับกันนั้นบ่งบอกให้รู้ว่า...วันเกิดปีนี้ของจุนโนะเป็นวันที่วิเศษสุดของเขาจริงๆ
และจุนโนะเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน เขาหลับตาพริ้มเมื่อปากบางของคนรักละจากแก้มนวลมาประทับนิ่งนานที่กลีบปากนุ่ม.....

.......เป็นจุมพิตวันเกิดที่จุนโนะชอบที่สุด......

เมื่อจินถอนมนตราแห่งรักไปแล้ว ก็ชี้ชวนให้จุนโนะดูดวงจันทร์ที่แขวนตัวอยู่บนท้องฟ้า ถึงจะไม่เต็มดวงแต่มันก็สุกสว่าง ส่องแสงจ้าลงมาอาบร่างของคนทั้งสอง....
“สงสัยต้องไปจริงๆ แล้วล่ะ” จินพูดอย่างเสียดาย เขาขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ มองร่างบางอย่างอาลัยอาวรณ์
เมื่อจินสตาร์ตรถ จุนโนะก็รั้งบ่าของเขาไว้ด้วยอ้อมกอดอบอุ่น พร้อมเสียงกระซิบ
“แล้วจะรีบไปหาจินนะ...” จุมพิตบางเบาแตะที่ข้างขมับของจิน เป็นการยืนยันในคำมั่นสัญญา

เมื่อลับร่างของจินแล้ว ถนนสายนั้นก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

...เงียบ...เพราะดึกสงัด....

...สลัวเลือน...เพราะราตรีปกคลุม

มีเพียงแสงจันทร์เท่านั้นที่ส่องสว่างในใจ

จุนโนะเดินอมยิ้มไปที่ริมลำธาร...สีหน้าเปี่ยมสุข วันนี้เป็นวันเกิดที่เขามีความสุขที่สุดเพราะได้คนรักกลับคืนมา ...และเขาจะขอสัญญาว่า......

..........................

จุนโนะแหงนมองดวงจันทร์อีกครั้ง ... ใบหน้าอ่อนหวานละมุนละไมงดงาม.......

....ขอสัญญากับสายน้ำแห่งนี้ว่า.....จะไม่ทำให้จินผิดหวังอีกแล้ว......

เขามองลำน้ำที่มีเงาสะท้อนของดวงจันทร์กระทบกับผิวน้ำดูเหมือนเกล็ดเพชรแวววับ...และดูเผินๆ คล้ายกับว่าสายน้ำแห่งนั้นจะไหลย้อนคืน.....

จุนโนะยิ้มอย่างเป็นสุข.......ในที่สุด......

.....สายน้ำของเขาก็ไหลทวนกลับมาหา.......

....นั่นแสดงให้รู้ว่า...ความรักจะไม่จางจากไปไหนอีก...จะยังคงสถิตย์อยู่ในหัวใจรักของเขาและของจินชั่วนิรันดร์

*********************************

Happy Ending and Happy Birthday....Junnosuke

กดเม้นต์ที่นี่ก็ได้จ้า