LOVING YOU ...vol 1

(Junno+Kame, Pee+Jin)

***************************

เสียงอึกทึกจากบทเพลงอันเร้าใจดังแผดเสียงอย่างไม่เกรงใจใคร มันดังมาจากมุมหนึ่งของคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินหญ้าเขียวขจี
หลังตึกอันงดงามเป็นที่ตั้งของสระว่ายน้ำแบบทันสมัย บรรดาวัยรุ่นหญิงชายต่างก็ส่ายเรือนกายเข้ากับจังหวะเพลงกันอย่างสนุกสนาน ดนตรีอันหาท่วงทำนองไพเราะอันใดมิได้ดำเนินมาตั้งแต่หัวค่ำจนล่วงเข้าค่อนคืน เสียงดังหนวกหูของมันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย แต่กลับยิ่งทวีความคึกคักมากขึ้นเรื่อยๆ
แสงสีฉูดฉาดสะท้อนจากไฟเหนือสระน้ำ ทำให้เห็นประกายแวววาวของน้ำใสสะอาดที่ไหวกระเพื่อมเข้ากับจังหวะของบทเพลง มีเด็กหนุ่มสาวลอยคอกันอยู่ในน้ำบ้างบางส่วน และอีกส่วนก็จับกลุ่มเต้นรำกันอยู่ข้างสระ

และ...บนพื้นทางเดินของสนามหญ้าข้างๆ กันนั้น ปรากฏร่างๆ หนึ่งกำลังขยับกายส่ายไหวไปตามจังหวะเพลงอันเร้าใจ มือหนึ่งถือแก้วเบียร์ จิบไปเต้นไป ศีรษะเล็กๆ ที่ปกคลุมด้วยเรือนผมสีน้ำตาลส่ายโยกไปโยกมา ลำตัวเล็กๆ อ้อนแอ้นหมุนพลิ้วพร้อมกับร้องเพลงมันๆ คลอไปด้วย ...ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่กลุ่มเพื่อนๆ ที่ยืนดิ้นกันอยู่ริมสระ
เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆ กลุ่มใหญ่ดังขึ้นที่มุมนั้น แสงไฟสีแดง เขียว น้ำเงินอันร้อนแรง สาดมายังกลุ่มที่เต้น โยก สะบัดกันอย่างเมามัน
เพื่อนพวกนั้น ...ทั้งที่เคยเห็นหน้าและไม่เคยเห็น แต่ส่วนมากก็จะเป็นเพื่อนที่มาจากคณะเดียวกันเสียส่วนมาก เด็กหนุ่มมองหาร่างสูงโปร่งของเพื่อนซี้ เห็นแต่ศีรษะสีน้ำตาลไหม้ของใครคนหนึ่งผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ท่ามกลางแสงสีอันฉูดฉาด
หนุ่มน้อยวัยไล่เรี่ยกันกับเขา ผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม ซอยระต้นคอ เส้นผมละเอียดอ่อนพลิ้วปลิวไหวไปตามท่วงทำนองที่โยกคลึง ลีลาในการเต้นแบบสุดเท่ เรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดาสาวๆ ได้ดีด้วยท่าตีลังกากลับหลัง
กำลังมองเพลินๆ ก็มีมือหนึ่งแตะหนักที่ไหล่บอบบาง
“เจอจุนโนะหรือยัง..คาเมะ” เจ้าของมือใหญ่ถาม
หนุ่มร่างบางหรือคาเมะพยักหน้ายิ้มๆ ชี้มือไปทางกลุ่มกรี๊ดของสาวๆ พวกนั้น
“จะหาจุนโนะต้องมองหาตามเสียงกรี๊ด” คาเมะบอก พร้อมกับโยกตัวตามร่างสูงของเพื่อนที่เห็นอยู่ท่ามกลางสาวๆ

คาเมะเห็นสาวน้อยนางหนึ่งคงจะสุดกลั้น ถลันไปฉีกเสื้อยืดของหนุ่มน้อยตัวสูงคนนั้น เสียงดัง
...แคว่ก...!!
เผยให้เห็นอกเปลือยที่มียอดอกเม็ดเล็กๆ ออกมายลโฉมอยู่ข้างหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลายิ้มที่มุมปาก เขายังเต้นต่อไปเรื่อยๆ เรี่ยวแรงมีเท่าไรก็ใช้ไปกับการเต้นจนหมด
“กรี๊ด..ด..!!!...เซ็กซ์...โคตร....!! จุนโนะะ....ะ....ะ..” พวกสาวๆ ส่งเสียงเชียร์กันระงม สลับกับเสียงหวีดร้องด้วยความสะใจ
เมื่อถึงช่วงเปลี่ยนเพลง จุนโนะตีลังกาเป็นครั้งสุดท้าย แล้วก็เต้นหลบฉากออกมาที่ริมทางเท้า พอถึงริมสนามหญ้า เขาก็หยุดเต้น เหลียวหาโต๊ะสนามของบรรดาเพื่อนซี้ เขายิ้มเมื่อเห็นคาเมะ เพื่อนตัวเล็กยืนเต้นอยู่ที่ริมทางเดิน ดวงตาสดใสมองมาทางเขาพอดี
“คาเมะ...โอย...เหนื่อยฉิบเลย....” จุนโนะคราง เขาเดินมาเท้าแขนบนบ่าบอบบางของเพื่อนตัวเล็ก
คาเมะหรือคาเมนาชิ คาซึยะ หยุดเต้น เขาดึงแขนของคนร่างสูงไปนั่งที่โต๊ะที่มีบรรดาเพื่อนนักเที่ยวของเขานั่งอยู่ก่อน
เพื่อนๆ ที่โต๊ะต่างก็ขยับที่ให้คนมาใหม่นั่งพักเหนื่อย
“ได้ยินเสียงกรี๊ด ก็รู้ว่าเป็นนาย ไอ้โนะ...ไม่ต้องมองหาให้เสียเวลา” เพื่อนผมทองที่ชื่ออุเอะดะพูด
จุนโนะไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยิ้มอย่างเดียว เหงื่อเม็ดโป้งไหลออกมาข้างขมับ เขาขยับเสื้อยืดที่มีรอยขาดให้เข้าที่ คาเมะโยนแจ็คเก็ตให้เพื่อน
“ขอบใจ น้องเต่า” จุนโนะยิ้มให้
“มันเล่นดิ้นซะคนเดียวนี่หว่า เห็นแต่หัวส่ายด๊อกแด๊ก” เจ้าเต่าของจุนโนะบ่นกระปอดกระแปด ดวงหน้าขาวใสเห็นความสวยงามได้ในแสงสลัวของไฟจากเสาข้างสระน้ำ
“ก็ชวนแล้ว ไม่ไปโยกนี่หว่า”
“ก็อายง่ะ” คาเมะทำปากเจ่อ ก็เลยโดนจุนโนะยื่นมือมาบีบปากเต่าเบาๆ
“โอ๊ย!! เจ็บนะไอ้ยีราฟ...” คาเมะหันมาทุบไหล่จุนโนะดังอั่ก ก็เลยโดนจุนโนะคว้าตัวมากอดแรงๆ
“หึ้ย....มันเขี้ยวว่ะ...ขอฟัดซะทีได้มั้ยเนี่ย” จุนโนะยื่นหน้ามาใกล้ คาเมะเอามือยันคางไว้ได้ทัน ไม่งั้นแก้มใสคงโดนเจ้าบ้ารูปหล่อนี่มันฝังจมูกไปแล้วแน่ๆ
“บ้าเด่ะ...ไอ้นี่...อ๊า...หยุดนะ!! จุนโนะ!!” คาเมะยังโวยวายต่อเมื่อจุนโนะไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแกล้งเขาง่ายๆ ขาข้างหนึ่งของคาเมะถูกจุนโนะจับพาดไว้กับตัก จากนั้นจุนโนะก็ตั้งท่าจะไซร้ซอกคอเจ้าเต่าน้อยจริงๆ จังๆ
“ไอ้โนะ...ไม่เอ๊า........”
ลำคอขาวๆ ถูกจุนโนะปั่นด้วยคางจนเขาจักกะจี้ คาเมะหัวเราะชักดิ้นชักงอ
โคกิคว้าคอเสื้อของจุนโนะไว้ แล้วก็ออกแรงดึงจนจุนโนะหันมามอง ทำหน้ายิ้มๆ ให้
“เลิกโว้ย...ทำยังกะเป็นแฟนกันเลยนะ พวกเอ็ง...” สิ้นเสียงของโคกิ คาเมะก็ส่งเสียง
“แหวะ!!” ออกมาทันที เขาลุกขึ้นนั่งตัวตรง แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปทุบไหล่จุนโนะอีกดังปึ้ก

สาวน้อยกลุ่มหนึ่งเดินสะอิ้งกายผ่านมา สายตาหวานจ๋อยทิ้งไว้ให้จุนโนะเต็มๆ
“เนื้อหอมเชียวนะเอ็ง” อุเอะดะแซวไม่เลิก จุนโนะยิ้มแห้งๆ แล้วก็หันมาคว้าบ่าเล็กๆ ของคาเมะมาโอบอีกครั้ง
“เนื้อฉันหอมมั้ยหนูเมะจัง?” เขายื่นหน้ามาถามเพื่อนตัวเล็กจนปากแทบจะติดใบหู คาเมะใช้มือยันคางของคนตัวโตออกไป ทำปากยื่นน้อยๆ พองาม
“เหม็นเขียวจะแย่ เมื่อไรจะโดนสาวงาบไปซะทีนะ”
“อยากเห็นฉันโดนงาบหรือไง เมะจ๋า” ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกที ถามเสร็จก็ทำตาวิบวับใส่ เล่นเอาเต่าน้อยหน้าเข้มขึ้นมาทันที
“เล่นบ้าๆ” หนุ่มน้อยบ่นพึม
“ไป...ไปดิ้นกันต่อดีกว่า” โคกิลากคออุเอดะและจุนโนะออกไปข้างสระน้ำอีกครั้ง แต่คนโดนลากก็ยังอุตส่าห์หนีบเอาคาเมะติดมือมาด้วย
จากนั้นทั้งสี่ก็ยืนดิ้นกันอย่างปล่อยอารมณ์เต็มที่ จนเหนื่อยแทบคลานนั่นแหล่ะ อุเอดะถึงกับนอนกลิ้งกับพื้นหญ้า
“โอย...เหนื่อยฉิบ..”
“โนะ...อยากกลับแล้วว่ะ” โคกิตะโกนบอกจุนโนะที่ยังคงจับเอวคาเมะไว้ ไม่ยอมปล่อย หนุ่มหล่อหันมามอง ย่นจมูกใส่
“อะไร?...แค่นี้ถอยแล้วหรือ?”
“ก็มันเหนื่อยโว้ย...พรุ่งนี้ก็มีเรียนอีก” โคกิโอดครวญ
จุนโนะส่ายหน้า เขาเดินไปหรี่เสียงเพลงให้เบาลงจนแทบไม่ได้ยิน ท่ามกลางเสียงฮือฮาของเพื่อนๆ ที่ยังเต้นกันอยู่
“งานเลี้ยงเลิกแล้วคร้าบบบ...” จุนโนะตะโกนเสียงดัง ใบหน้ายิ้มอย่างเปิดเผย จนบรรดาพวกเพื่อนๆ โกรธไม่ลง
“จะไล่กลับหรือไง ท่านเจ้าภาพ?”
“ไม่ได้ไล่ก็เหมือนไล่ง่ะนะ แต่ง่วงแล้วง่ะ”
“วันนี้มันส์มากเลยว่ะ...ต่ออีกหน่อยไม่ได้รึไง?” เพื่อนคนหนึ่งตะโกนถาม
จุนโนะส่ายหน้า โบกมือให้ว่อน
“เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน เดี๋ยวเพื่อนบ้านแจ้งตำรวจจับ...ดึกมากแล้ว ขอเชิญเพื่อนๆ กลับบ้านดีๆ นะครับ...” จุนโนะพูดเท่านั้นก็เดินมารวมกลุ่มกับพวกของโคกิ ซึ่งบัดนี้อุเอะดะเริ่มทำตาปรือแล้ว
“จะอ้วกว่ะ...” เขาทำท่าขย้อน
“เฮ้ย..อุเอ้...เดี๋ยวเหอะ...ไป...กลับบ้าน...เฮ้ยไอ้เมะ..กลับ....กลับ” โคกิสะกิดคาเมะยิกๆ มืออีกข้างก็โอบเอวอุเอะดะไว้
จุนโนะดึงคาเมะมาไว้ข้างตัว
“ฉันจะไปส่งเมะมันเอง หรือว่าจะค้างบ้านฉัน” จุนโนะถามคาเมะ
“ไม่ต้องอ่ะ...ฉันกลับเองได้” คาเมะโบกมือว่อน ดวงตาหรี่ปรือ ใบหน้าหวานฉ่ำแดงเข้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
“ไม่ได้!! ถ้าไม่ค้างนี่ก็ต้องให้ฉันไปส่ง..”
“ไม่เป็นไรหรอก...บ้านฉันอยู่แค่นี้เอง”
“ไม่ได้...เดี๋ยวโดนงาบจะว่าไง ฉันจะไปทำลูกชายหน้าเหมือนเต่าแบบนี้ไปคืนแม่นายได้ไง” จุนโนะจิ้มหน้าผากคาเมะเบาๆ แขนแข็งแรงโอบบ่าคาเมะ เขาโบกมือให้เพื่อนอีกสองคนที่เริ่มประคับประคองกันออกนอกบริเวณบ้านทางุจิ

จุนโนะและคาเมะรอให้เพื่อนคนอื่นๆ ทะยอยกันกลับออกไปจนหมด ทิ้งร่องรอยอันเงียบสงบคืนให้สระน้ำในยามราตรี ร่างสูงก้มมองเพื่อนตัวเล็กที่พิงไหล่ของเขาต่างเสาไฟฟ้าต้นใหญ่ ลมหายใจที่มีกลิ่นเบียร์จางๆ ลอยกรุ่นจนจุนโนะอมยิ้ม เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้มใสจนคาเมะรู้สึกถึงความร้อนระอุของลมหายใจที่ระอยู่แถวขมับ ยังไงกันนะ ทำไมวันนี้จุนโนะดูเพี้ยนๆ ชอบกล พอเขาแหงนหน้าขึ้นมอง ก็พบกับดวงตาเรียวรีของเพื่อนซี้มองมาอยู่ก่อนแล้ว และโดยอัตโนมัติที่คาเมะหันขวับไปมองทางอื่นทันที
“เป็นไรอ่ะ?” จุนโนะถาม
“เมาเปล่าวะ?” อีกฝ่ายถามกลับ เรียกเสียงหัวเราะหึๆ จากจุนโนะได้ บ่าของคาเมะดูเหมือนจะถูกรั้งให้แน่นกระชับเข้าไปอีก
“จะเดินไปส่ง” จุนโนะบอก
“เดินห่างๆ ก็ได้จุนโนะ” เขาทำเสียงปราม แต่เพื่อนเลิฟดูเหมือนจะทำหูทวนลม
“เดินแบบเนี้ยแหล่ะ อุ่นดี”
คาเมะเจอคำตอบแบบนี้ก็เลยเฉยดีกว่า ท่าทางจุนโนะจะเมาเบียร์ละมัง
เสียงฝีเท้าของคนสองคนเหยียบย่ำบนพื้นถนนในซอย มันดังเป็นจังหวะเข้ากันดี บ้านของคาเมะอยู่ถัดจากบ้านหลังใหญ่ของจุนโนะไปไม่ไกลนัก แต่ร่างใหญ่ของจุนโนะเดินทอดน่องแบบสบายอารมณ์ ทำราวกับว่ามันเป็นหนทางอันยาวไกล

คนสองคนเดินกันเงียบๆ ได้ไม่นาน คาเมะก็หันมาถามจุนโนะ
“วันศุกร์จะไปเที่ยวงานที่มหา’ลัย M A หรือเปล่า...”
“ไปซิ ถ้านายอยากไป เราก็ไปด้วย อยากเห็นวงดนตรีร็อคที่นั่นเหมือนกัน ว่าจะเล่นมันส์ขนาดไหน”
“เตรียมฟิตไว้นาจุนโนะ ฉันว่านายอดโยกไม่ได้หรอก”
“อือ...นายก็ด้วยล่ะ ฉันต้องลากนายไปดิ้นด้วยแหงๆ อย่าหวังเลยว่าจะยืนดูเฉยๆ ฉันไม่ยอมหรอก” จุนโนะพูดยิ้มๆ ใจนึกไปถึงงานรื่นเริงที่มหา’ลัยข้างเคียง เป็นครั้งแรกที่จะได้ไปเหยียบที่นั่น ได้ข่าวว่าวงดนตรีที่นั่นเล่นมันส์อย่าบอกใคร นึกแล้วต่อมกระตุกมันเริ่มปั่นป่วน อารมณ์อยากดิ้นวิ่งมาลิบๆ ล่ะ

ทั้งสองเดินจนมาถึงซอยเข้าบ้านของคาเมะ จุนโนะผ่อนฝีเท้าให้ช้าลง พลอยทำให้คาเมะเดินช้าตามไปด้วย สองข้างทางเงียบกริบ บ้านแต่ละหลังต่างก็ปิดไฟนอนกันหมดแล้ว จะมีก็แต่หนุ่มน้อยร่วมรั้วมหา’ลัยเดียวกันนี้แหล่ะที่ยังเดินเอ้อระเหยกลับบ้านกันอยู่
จนในที่สุด ก็มาถึงหน้ารั้วสีขาวที่ล้อมรอบบ้านหลังเล็กๆ กระทัดรัดที่มีป้ายทำด้วยไม้เนื้ออ่อนติดไว้หน้าบ้านว่า ...บ้านคาเมะนาชิ...
จุนโนะหยุดเดิน ปล่อยแขนออกจากบ่าบอบบางของเพื่อนตัวเล็ก
“พรุ่งนี้เจอกันนะหนูเมะจัง...”
“อือ...เดินดีๆ ล่ะ อย่าไถลไปที่อื่นนะ จุนโนะ...” คาเมะพูดพร้อมกับรอยยิ้มยียวน
“อือ...ขอบใจที่เป็นห่วง”
“ฉันพูดประชดเว้ย” คาเมะปากยื่น แล้วก็โบกมือบ๊ายบายคนที่มาส่ง
จุนโนะรอให้คาเมะเดินเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว เขาถึงออกเดินกลับบ้าน ซึ่งอยู่ห่างจากซอยบ้านคาเมะไปสองซอยเท่านั้นเอง

******************************

เย็นวันศุกร์ ....ที่มหา’ลัย M A...
บรรดานักศึกษาและคนทั่วๆ ไป ต่างมารวมตัวกันแน่นขนัดที่ลานกว้างของสนามบอล มีวงดนตรีทั้งของมหา’ลัยเอง และวงจากผับต่างๆ มาผลัดกันเล่น
จุนโนะกับคาเมะรวมถึงโคกิและอุเอะดะมายืนออกันอยู่หน้าเวที ตั้งแต่บ่ายละมัง
“เห็นมั้ย บอกแล้วให้มาแต่เช้า ไม่ได้อยู่หน้าเลย” คาเมะบ่นอุบอยู่ข้างๆ อุเอะดะ จุนโนะเหลือบมองเขา แล้วก็ดึงตัวคาเมะมายืนข้างหน้าตัวเอง
“ไม่เห็นก็บอก จะได้อุ้ม” เขาบอกแบบนั้น แต่คาเมะสั่นหน้า
“ไม่อาว..นายให้ฉันขี่คอดีกว่า” คาเมะทำท่าจะกระโดดขี่คอจุนโนะจริงๆ ถ้าไม่โดนมือๆ หนึ่งสะกิดมาจากด้านหลัง
“ถ้าไม่กลัวบังคนอื่นก็ขี่เด่ะ...ไม่โดนตึ๊บให้มันรู้ไป” เจ้าของมือลึกลับพูดขึ้น คาเมะและจุนโนะหันไปมอง ก็พบกับหนุ่มแปลกหน้าร่างสูงสองคนยืนโดดเด่นอยู่เบื้องหลัง ท่าทางจะเป็นเจ้าถิ่นซะด้วยซิ
หนุ่มคนที่สะกิดคาเมะมองพวกเขาอย่างปรามๆ ในที เล่นเอาคาเมะหน้าเจื่อน
“ใครบอก? ฉันแค่แกล้งเพื่อนฉันเล่นเท่านั้นเอง” คาเมะบอก มองหน้าคนตัวสูงตั้งแต่หัวจรดเท้า สีหน้าบ่งบอกความพึงพอใจ ...ก็หนุ่มคนที่ดุเขานั้นน่ะ หล่อหยอกใคร ดวงหน้าคมเข้ม ดวงตาดำแจ่มใส ริมฝีปากหยักบาง เข้ากันได้ดีกับคางผ่าน้อยๆ ดูแล้วลงความเห็นว่าหล่อก็แล้วกัน
จุนโนะเห็นคาเมะยังมองหนุ่มหล่อคนนั้นไม่วางตาก็จับปลายคางของเพื่อนให้หันมาสนใจดนตรีตรงหน้าต่อ แต่กระนั้นคาเมะก็ไม่วายแอบมองไปทางด้านหลังอยู่บ่อยๆ จุนโนะแอบหันไปมองคนนั้นอีกครั้ง ....มองแล้วก็อมยิ้มในหน้า...
“จุนโนะ....จุนโนะ....” คาเมะสะกิดจุนโนะที่กำลังยืนโยกเข้ากับจังหวะเพลง
“อะไร?”
“นายรู้จักไอ้หนุ่มรูปหล่อคนนั้นมั้ย?” เขาเอียงหน้าเข้าไปใกล้เพื่อน กระซิบถามเสียงเบา จนจุนโนะต้องหันมาเอียงหูฟังใกล้ๆ
“อะไรนะ?”
“ฉันบอกว่ารู้จักเจ้าคนที่ว่าฉันเมื่อตะกี้นี้มั้ย?” เขาพูดเสียงดังขึ้น
“อืม...ไม่ค่อยได้ยิน...พูดดังหน่อยซิ” จุนโนะตะโกนตอบ
“ฉันถามว่า นาย...รู้จัก...ไอ้...หล่อ...คนนั้นมั้ย..ย...ย...ย...?!!!” คาเมะตะโกนแข่งกับเสียงอึกทึกของดนตรี แต่ขณะที่พูดประโยคนั้น เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงเพลงหยุดพอดี ดังนั้นคำพูดของเขาจึงดังไปทั่วบริเวณนั้น
“อะ..อุ๊บ..”
จุนโนะรีบตะครุบปากคาเมะทันที ...คนอื่นได้ยิน ไอ้หล่อที่ยืนข้างหลังก็ต้องได้ยินด้วย คาเมะหน้าแดงก่ำไม่กล้าหันไปมองหรอก แต่จุนโนะกับโคกิและอุเอะดะหันไปมอง เห็นคนหล่อคนนั้นยืนมองคาเมะเขม็ง พวกเขามองเลยไปที่หนุ่มอีกคนที่มากับเจ้าหมอนั่นด้วย ก็พบกับสีหน้าบึ้งตึงของหนุ่มตาโตคนนั้นมองมาอย่างไม่พอใจ
“ไปเหอะ..จิน..!!” ว่าแล้วเจ้าหนุ่มตาโตก็กระชากแขนหนุ่มหล่อออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้คาเมะมองตามด้วยสายตาละห้อยหา
“ว้า...ไปซะแล้ว.....อือ.....จิน.......ชื่อจินเหรอ...เฮ้อ...” เขากุมหัวใจตัวเอง นัยน์ตาเหม่อลอยไปไกลแล้ว จนคนยืนข้างๆ ต้องคอยกระทุ้งสีข้าง
“นี่ๆ...เลิกเพ้อได้แล้ว หนูเมะจัง...ไม่เห็นหรือไงว่าเขามีแฟนแล้ว หน้าตาดีด้วย...” โคกิยื่นปากพูดแข่งกับเสียงเพลง
“อาจจะไม่ใช่แฟนก็ได้นะ”
“แฟนกันเห็นๆ เดี๋ยวก็โดนตื๊บจริงๆ หรอกไอ้เมะ”
“แหม.........มีแฟนแล้วเหรอ.....” คาเมะทำตาปรอย
“ดิ้นกันเหอะ ดูจุนโนะซิ ไม่สนใจอะไรเล้ย...โยกซะ...เฮ้ย..เบาๆ มั่งเมิง....ไม่ใช่ถิ่นเรานะเว้ย...” อุเอะดะกระตุกแขนจุนโนะยิกๆ แต่ดูเพื่อนตัวสูงจะไม่สนใจใคร สายตามุ่งตรงไปที่หน้าเวทีเท่านั้น สองหูเปิดฟังแต่เสียงเพลง เพื่อนจะคุยกันว่ายังไงมั่ง เขาไม่สนใจหรอก แต่นานๆ ทีถึงจะเหลือบมองคาเมะที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
“สนหมอนั่นหรือไง?” เขายื่นหน้าถาม
“อือ..”
“ตามเด่ะ...เอามั้ย จะเดินไปเป็นเพื่อน?”
“บ้า...” คาเมะทุบแขนจุนโนะเบาๆ แต่ใบหน้าแดงซ่านไปไหนๆ เขาหันมาสนใจวงดนตรีตรงหน้าต่อ แต่ในใจนี่ซิ บินไปลิบลับแล้ว....จนกระทั่งเลิกการแสดงนั่นแหล่ะ คาเมะถึงมารวมกลุ่มกับเพื่อนที่นอกรั้วมหาลัย

****************************

“มางานวันนี้สงสัยจะลืมหัวใจไว้โน่นซะแล้วหนูเมะจัง” โคกิยืนกอดอกตรงหน้าคาเมะ ที่ยืนเหม่ออยู่ฝ่ายเดียว อุเอดะก็หัวเราะใส่เขา เอามือคล้องแขนโคกิ หน้าใสๆ แนบกับท่อนแขนอบอุ่น
“กลับกันเหอะ เหนื่อยเป็นบ้าเลยอ่ะ...ปล่อยหนูเมะเค้ายืนแข็งทื่อแบบนี้ง่ะแหล่ะ”
“เดี๋ยวฉันพากลับบ้านเอง” จุนโนะรับอาสา ดึงตัวคาเมะมาใกล้ๆ พวกเขาโบกมือให้เพื่อนสองคนที่พากันเดินควงแยกไปอีกทาง จุนโนะกับคาเมะหันหลังกลับไปทางสถานีรถไฟ

ขณะที่เดินไปด้วยกันนั้น คาเมะดูเลื่อนลอยจนจุนโนะต้องเหลือบมอง เดินจะเข้าเขตสถานีรถไฟแล้ว เพื่อนตัวน้อยก็ยังเงียบเฉย
“นี่คาเมะ ฉันพูดหลายประโยคแล้วนะ นายไม่เห็นตอบฉันสักประโยค” จุนโนะบ่นอยู่ข้างๆ เขาก้มมองศีรษะเล็กๆ สีน้ำตาลที่ส่ายไปตามจังหวะการก้าวเดิน มือล้วงกระเป๋ากางเกง ริมฝีปากเม้มแบบไม่ตั้งใจ มักจะเป็นตอนที่คาเมะใช้อารมณ์ในการครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง
จุนโนะสุเกะกระทุ้งที่สีข้างของเขาเบาๆ คาเมะก็สะดุ้งโหยง
“อ๊ะ? จุนโนะ ตกใจหมดเลย กำลังคิดอะไรเพลินๆ”
“คิดถึงใครเอ่ย?”
คาเมะแหงนมองหน้าหล่อเหลาของเพื่อนสนิท
“พาฉันมาเที่ยวที่นี่อีกนะ” คาเมะชี้ข้ามหลังไปในรั้วของมหาลัย M A
“รู้หรอกอยากเจอมิสเตอร์อายแชโดว์อีกใช่มั้ยล่ะ”
“เอ๊ะ??? มิสเตอร์อายแชโดว์?? นายหมายถึงใคร จุนโนะ?” คาเมะหยุดเดินหันมาถามเพื่อนร่างสูง
“เปล่า....”
“ไม่จริงอ่ะ...ใครง่ะจุนโนะ?”
“ก็นายรูปหล่อคนนั้นไง...”
“จิน..เขาชื่อจิน...” คาเมะพูดเน้นคำ จุนโนะพยักหน้าหงึกๆ
“เออ...เออ...จินก็จิน”
“แล้วทำไมไปเรียกเขาแบบนั้นล่ะ?”
“ก็ไม่สังเกตหรือไง...แหมเมะจัง นายไม่เห็นเขาทาอายแชโดว์ที่ตาหรือไง?” จุนโนะถอนหายใจเฮือก แต่คาเมะก็ยังทำหน้าฉงน
“ไอ้เครื่องสำอางของผู้หญิงง่ะหรือ?”
“ฮื่อ...”
“บ้าเด่ะ เขาจะทาทำไมเป็นผู้ชายนะเว้ย....นายใส่ร้ายเขาเหรอ?”
“ฉันจะไปใส่ร้ายเขาทำไมกัน นายนี่ไม่ช่างสังเกตเลยนะ...ชอบเขาจริงๆ หรือเปล่า ขอถามหน่อย?” จุนโนะเดินไปตามถนน พลางใช้แขนพาดไหล่ของคาเมะ
“ชอบเด่ะ หล่อออกอย่างนั้น ไม่ชอบก็บ้าแล้ว”
“แหว่ะ”
เสียงของจุนโนะดังขึ้นมา คาเมะทำหน้ามุ่ยชำเลืองดูหน้าคนพูดก็เห็นแววตาล้อเลียนของอีกฝ่ายมองกลับมา
“อิจฉาเขาง่ะเด่ะ...” เพื่อนตัวเล็กทำเสียงกวน จุนโนะยีหัวคนตัวเล็กแล้วก็พูดเสียงดังฟังชัดว่า
“แต่ฉันเห็นนะ เขาทาอายแชโดว์ด้วยล่ะ...แน่ใจหรือเปล่าว่าชอบถูกคน”
“หึ้ย..บ้า!! ...บ้า!!...” ทำเสียงงอนจัด สลัดตัวหลุดจากจุนโนะ แล้วร่างเล็กๆ ของคาเมะก็เดินจ้ำๆ ไปทางสถานีเร็วๆ โดยมีร่างของเพื่อนตัวสูงก้าวตามมาทางเบื้องหลัง
“บ้าจริง จุนโนะ...ผู้ชายทาตาแล้วเป็นไง...เอ...แล้วจินเขาเขาเป็นมิสเตอร์อายแชโดว์จริงๆ เหรอ...โอ๊ย...ปวดหมอง..เป็นคิงหรือควีนกันแน่หวา???” คาเมะจับหัวตัวเองเขย่าเบาๆ แล้วก็ส่ายหน้าไปมา ทำสลับกันอยู่อย่างนั้น ไม่สนใจคนที่เดินตามมาข้างหลังเลยว่าได้แอบมองแล้วก็หัวเราะอยู่คนเดียวเงียบๆ

***********

to be continue