Never Let YOU Go...16
++++++++++++++++++++++++++++++
***************************
ยาระยืนกอดอกหน้ามุ่ยเมื่อมองสำรวจเนื้อตัวของหนุ่มน้อยรูปงามที่กำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก
ชายหนุ่มร่างเล็กจิ๊ปากอย่างขัดใจ ชี้ไปที่รอยแดงเป็นปื้นเต็มเนื้อเต็มตัวของจุนโนะ
บอกแล้วใช่มั้ยเมื่อคืนน่ะ ว่าอย่าให้เนื้อตัวมีรอยไอ้หื่นกัด เอามาจนได้นะจุนโนะ
ยาระบ่นกระปอดกระแปด
ก็พยายามห้ามเขาแล้วนี่ฮะ... จุนโนะบอกเสียงอ่อย ชายตาดูหนุ่มยูกิ คู่ขาของยาระ
รายนั้นก็ใช่ย่อยซะที่ไหน ไม่อยากจะบอกหรอกว่า เขาเองก็เห็นรอยจูบที่ซอกคอของผู้จัดการหนุ่มเหมือนกัน
แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ต้องถอดเสื้อด้วยซิ
บังมุมกล้องดีมั้ยฮะ จุนโนะแนะ
รอยเต็มตัวเนี่ยนะ จะเอามุมไหนบังหา? ยาระอดโบ๊งเบ๊งไม่ได้
แต่ช่างภาพในสตูดิโอโบกไม้โบกมือ ตะโกนข้ามห้องมาว่า
ถ่ายมันอย่างงี้แหล่ะ เซ็กซี่ดี เอาให้คนคิดกันเล่นๆ ว่า นอกจากถ่ายแบบว่ายน้ำในสระแล้ว
นายแบบของคอนเซปต์นี้ไปทำอะไรมา
ซึ่งนั่นก็ทำให้ยาระขบปากคิด
เออ...เอางั้นก็ได้....แต่ว่านะจุนโนะ... ยาระขยับเข้ามาจนปากแทบจะติดหูจุนโนะ
เดี๋ยวนี้มีคนรักแล้ว จะทำอะไรกันก็ระวังหน่อยก็ดีนะ...
ครับ... หนุ่มน้อยหน้าแดงก่ำ ส่งผลให้ผิวเนื้อส่วนที่เปลือยแดงระเรื่อไปด้วย
เอาไงล่ะคร้าบบบ... ช่างภาพยืนเท้าเอว สะพายกล้อง อยากจะถ่ายเต็มแก่
เอ้า...ถ่ายกันได้แล้ว... ยาระให้สัญญาณ แล้วก็ออกไปยืนดูห่างๆ
จุนโนะทำงานอย่างราบรื่น รอยทำรักที่จินทิ้งเอาไว้ ไม่เป็นอุปสรรคแล้วในตอนนี้
และยิ่งกว่านั้น มันกลับทำให้ช่างภาพถ่ายเพลินจนเสร็จเรียบร้อย
แล้วจินจะมารับมั้ย? ยาระถาม จุนโนะสั่นหน้า
เขาทำงานครับ.... จุนโนะดูเวลา ขณะนี้เพิ่งจะบ่าย ...เขากะว่าจะกลับบ้านเอง
แต่ว่าขอไปช้อปปิ้งสักหน่อยก็จะดี.....เสร็จแล้วก็จะหลบไปงีบที่อพาร์ตเมนต์ ก็เมื่อคืนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
...นึกหมั่นไส้จิน คนอะไรนะ ไม่ยอมปล่อยให้เขานอนเลยล่ะ จุนโนะอดยิ้มไม่ได้ เมื่อนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน
จินบุ่มบ่ามเอาแต่ใจ จนไม่อาจทัดทานได้....
แต่พอจะเริ่มง่วง พ่อน้องชายตัวดีกับคนรักหน้าสวยคนนั้น กลับทำเสียงอื๊ออ๊าให้ได้ยิน
จินกับจุนโนะนอนฟังเงียบๆ ไม่ได้ตั้งใจจะฟังหรอก แต่ว่ามันได้ยินเอง....กว่าจะหลับก็เกือบจะรุ่งเช้า
......
ขณะเดินช้อปปิ้ง จินโทรฯ เข้ามือถือ บอกว่า วันนี้จะรับไปกินข้าวข้างนอก
แต่จุนโนะค้านเอาไว้
กินที่บ้านก็แล้วกัน จุนโนะหมายถึงอพาร์ตเมนต์ของตัวเอง จินรับคำ
จุนโนะเริ่มเรียกห้องสุดหรูบนชั้นที่ 20 ของอพาร์ตเมนต์ว่า บ้าน ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ
....บ้านที่เริ่มจะมีแสงแห่งความอบอุ่นเข้ามา........
และเขาก็คิดว่า แสงสว่างนั้นคือ....อะกานิชิ จิน........
***********************
ในขณะเดียวกัน ...จินนั่งเคาะปากกาเล่นในที่ทำงาน มองสมุดรายงานตรงหน้า ขณะที่หัวสมองกำลังคำนวณจำนวนลูกค้าและค่าใช้จ่ายต่างๆ ...มันแมตช์กันได้อย่างไม่น่าเชื่อ ชั่วระยะเวลาสองเดือนกว่าๆ ที่เขาเปิดโรงต่อเรือ บัดนี้มีลูกค้าเพิ่มมากขึ้น ส่วนใหญ่จะเป็นพวกลูกเศรษฐีกระเป๋าหนักที่ไม่ยี่หระต่อการใช้จ่ายเงินในเรื่องฟุ่มเฟือยนี้เท่าไรนัก.....
ชายหนุ่มมองไปที่เรือที่เริ่มต่อเป็นรูปเป็นร่างในโรงสร้าง มีเรือลำใหม่ๆ อวดโฉมตั้งเรียงรายอยู่หลายลำทีเดียว
แต่จะมีเสร็จจริงๆ นั้นน้อยมาก เนื่องจากต้องใช้เวลาและฝีมือในการทำไม่น้อย และจินเองก็พอใจกับลูกจ้างของเขาดีเชียวล่ะ
กำลังคิดอะไรเพลินๆ ลูกน้องก็มาบอกว่า มีลูกค้าคนหนึ่งต้องการมาจ้างต่อเรือสำเร็จรูป
เชิญเขาเข้ามาซิ จินวางปากกาลง เงยหน้าขึ้นดูว่าที่ลูกค้าคนใหม่
อ๊ะ? จินอุทานออกมา อ้าปากค้างเมื่อเห็นหน้าลูกค้า
หวัดดีฮะ...จำผมได้มั้ยเอ่ย? เสียงใสๆ ดังแจ๋วๆ ใบหน้างดงามนั้น ยิ้มให้อย่างยั่วยวน
จินหายใจอย่างอึดอัด ...
...จะเป็นไรมั้ย ถ้าเขาจะไล่ลูกค้าคนนี้ออกไปจากที่นี่.....
คุณโทโมะฮิสะ....
ขอบใจที่จำได้ โทโมะหัวเราะคิก ก้าวมายืนเบื้องหน้าจิน เขาทรุดตัวลงนั่งตรงกันข้าม
ยกขาขึ้นไขว่ห้าง พิงหลังกับพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ ใบหน้างามมองหน้าจินไม่วางตา
ดูๆ ไป เจ้าหมอนี่ก็หล่อมากๆ จะหล่อกว่ายูอิจิอีกละมัง ....โทโมะถือโอกาสสำรวจเนื้อตัวชายหนุ่มตรงหน้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน ...เรื่องสำรวจผู้ชายหล่อๆ นี่ โทโมะถนัดที่สุด...และจินเองก็ถือว่าเข้าข่าย
.... ของดีที่น่าเล่นด้วย.... เป็นอย่างยิ่ง
อยากได้เรือหรูๆ แต่ไม่ใหญ่มาก ขอสวยๆ นะครับ...พอจะรับสร้างมั้ยเอ่ย?
โทโมะชะโงกหน้าจ้องจินเอาตรงๆ
แต่ว่า....ช่วงนี้พวกเรามีงานล้นมือ เกรงว่าจะล่าช้าไม่ทันใจคุณนะครับ... จินปฏิเสธทางอ้อม
แต่คนฟังยักไหล่
ไม่เป็นไร ผมรอได้....อยากได้เรือแบบนั้นบ้าง จะนานแค่ไหนก็จะรอ
เอ้อ.......
จะปฏิเสธลูกค้าหรือครับ....ใครรู้เข้าจะไม่ดีต่อกิจการคุณแน่เลย คุณอะกานิชิ....
โทโมะพูดยั่วเย้า
จินขมวดคิ้ว ไม่พอใจเต็มที่ ...ไอ้หมอนี่ นอกจากจะยั่วร้ายกาจแล้ว ยังมีวิธีพูดให้คนอื่นหมั่นไส้เล่นอีกด้วย
จินจำใจต้องเปิดแคตตาล็อก แล้วก็ยื่นให้โทโมะ
เชิญเลือกแบบได้เลยครับ...
โทโมะอมยิ้ม เขาเอื้อมมือไปรับ จงใจให้นิ้วมือของตัวเองสัมผัสกับมือของจินเต็มที่
อืมมม...แบบไหนดีน้า.....ให้คุณอะกานิชิ เลือกให้ดีกว่า ผมเชื่อรสนิยมของคุณ
โทโมะวางแคตตาล็อกตรงหน้าจิน เขาเท้าศอกกับโต๊ะ วางคางกลมมนบนหลังมือ ส่งสายตาวิบวับเป็นประกายมาให้ชายหนุ่ม
นะครับ เลือกเอาแบบที่คุณชอบ ถ้าคุณอะกานิชิชอบแบบไหน ผมก็ชอบแบบนั้น...
อ้าว....เจ้าของเรือก็ต้องเลือกเองซิครับ...ผมไม่ว่างถึงขนาดนั้นหรอก จินว่า
ทำให้โทโมะช้อนตามอง รู้สึกได้ดีกับน้ำเสียงรำคาญของชายหนุ่ม แถมหน้าตาก็บึ้งเสียอีกแน่ะ....
.....อย่างงี้ต้องยั่วให้หลง ถ้าจะดี....
กับยูอิจิก็หลงเขามาแล้ว และกับอะกานิชิ จิน หรือคาซึยะล่ะ ...ทำไมจะมารัก มาหลงเขาไม่ได้.....
แหม คุณจิน......... โทโมะเริ่มขยับเรียกชื่อให้ดูสนิทขึ้นอีกนิด
ผมน่ะมีเพื่อนฝูงที่อยากได้เรือแบบนี้เยอะเลยนะ ถ้าคุณทำดี จะแนะเพื่อนให้อีกสามสี่คน...นะฮะ...จินเลือกให้ผม
....รับรองแบบไหนผมก็ชอบ
เฮ้อ........ จินถอนหายใจเฮือก เขาหยิบแคตตาล็อกออกมาเปิดๆ
คนเฉี่ยว เปรี้ยวจี๊ดจ๊าดแบบโทโมะ จะบอกให้ว่า เหมาะกับเรือหัวฉลามเป็นที่สุด
มันแล่นตัดคลื่นได้ดีทีเดียว แถมยังสปีดแรง ได้ถึงใจคนขับทีเดียวล่ะ
แบบนี้เป็นไงครับ จินชี้ไปที่แบบเรือหัวฉลามที่เขาหมายตาไว้
สวยนะครับ...เอาก็ได้...
หือ....เอาเลยเหรอ? จินอ้าปากหวอ...ไม่คิดว่าคนๆ นี้จะตัดสินใจได้อย่างฉับไวขนาดนี้
....แค่ปรายตาดูแบบเรือที่เขาส่งให้นิดเดียวเองก็โอเคซะแล้ว....
ถ้าเป็นคุณเลือกให้ ผมก็ว่าดี....เอาเป็นว่าตามนี้นะฮะ อืมมม...หมดเรื่องแล้ว
นี่ก็เย็นแล้วด้วย ถ้าไม่รังเกียจลูกค้าคนใหม่ ผมอยากจะเลี้ยงอาหารค่ำสักมื้อ...
...เอ้า....รุกเต็มพิกัด ....
จินอึ้ง....รุกเร็วแบบนี้ ยิ่งกว่าเขารุกใส่จุนโนะเสียอีก....หนุ่มน้อยคนนี้
ไวไฟเป็นบ้าเลย...ไม่รู้ว่ายูอิจิปล่อยมาเพ่นพ่าน เที่ยวหว่านเสน่ห์ใครต่อใคร
ได้อย่างไร?
พี่ยูอิจิไม่ได้มาด้วยหรือครับ? จินถาม
โทโมะยักไหล่ แล้วก็ย่นจมูกใส่
ไม่อยู่หรอกคนนั้นน่ะ ไปฝรั่งเศสตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
จินถึงบางอ้อ.....คู่รักไม่อยู่นี่เอง ถึงได้มาเตร็ดเตร่ ยั่วผู้ชายเล่นอยู่แถวนี้
...อันตรายจริงๆ...
นะฮะ...ไปทานอาหารจีนด้วยกัน โทโมะถือวิสาสะดึงแขนชายหนุ่มให้ลุกขึ้นยืน
แต่จินก็ขืนตัวเอาไว้ เขามองหน้าโทโมะอย่างไม่พอใจเท่าไรนัก
อย่าดีกว่าครับ ผมมีนัดแล้ว
จะปฏิเสธลูกค้าได้ไงง่ะ อะกานิชิ จิน.. โทโมะดื้อดึง ตะปบแขนจินแน่น
ชายหนุ่มพยายามแกะมือเหนียวนั่นออก.....แต่แล้ว...เมื่อปรากฏเงาวูบวาบของใครคนหนึ่งที่หน้าประตูห้อง
จึงเงยหน้าขึ้นมอง
ชายหนุ่มใจหายวาบ เมื่อสบตาเข้ากับใครคนหนึ่งที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ที่ประตูทางเข้า
จ.....จุนโนะ..ะ...ะ....
จุนโนะยืนกัดฟัน ตาคว่ำอยู่ตรงนั้นนานเท่าไรจินไม่รู้ แต่ที่เห็นจะจะ นี่คือดวงหน้านั้นบึ้งตึงและงอง้ำ
จุนโนะ....มาเมื่อไรน่ะ จินถาม เขาสลัดมือโทโมะออก แล้วก็เดินไปหาจุนโนะด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม
จุนโนะก็เลยฝืนยิ้มตอบ แต่ก็ไม่วายตวัดหางตามองไปที่โทโมะ....
...โทโมะหรือยามะพี กันแน่ ลองมองดูอีกที...
หน้าตาเชิดๆ หยิ่งๆ แบบนี้ ต้องเป็นหมอนั่นแน่...โทโมฮิสะ
...แล้วเขาจะมาทำไมที่นี่...แล้วที่เห็นเมื่อกี้ กำลังยื้อยุดฉุดมือกันให้วุ่นไปหมด....
นึกว่าจะไปรอที่อพาร์ตเมนต์เสียอีก เสียงจินพูดขึ้นใกล้ๆ ทำให้จุนโนะเบนสายตามาที่ชายหนุ่ม
เข้าห้องไม่ได้ สงสัยจะลืมกุญแจไว้ในรถนาย จุนโนะบอก สองมือถือถุงช้อปปิ้งและถุงอาหาร
จินเดินเข้าไปรับมาถือเอาไว้เอง จุนโนะก็ส่งให้ถุงหนึ่ง เขาเหลือบมองโทโมะแว่บหนึ่ง
...แล้วก็ทำไม่สนใจ แม้ในใจจะนึกแปลกใจที่เห็นโทโมะ ศัตรูหัวใจของเขามาอยู่ที่นี่
...
..นี่ถ้าเป็นที่ห้องน่ะเหรอ จับโยนออกไปแล้ว.... แต่นี่เป็นที่ทำงานของจิน คนงานในนี้ก็เยอะ
จะมาหาเรื่องทะเลาะกันก็ยังไงอยู่ สู้สะกดใจเอาไว้ก่อน...
หมอนั่นมาหานายหรือไง? เขาถาม
มาเรื่องต่อเรือน่ะ เขาเป็นลูกค้า
ลูกค้า???...เฮอะ...หาที่อื่นไม่ได้หรือไง...
จินไม่ตอบได้แต่ยิ้มๆ เสียงจุนโนะขึ้นจมูกแบบนี้...เรียกว่า..หึงหรือเปล่า??
แล้วจะเล่าให้ฟัง... จินมองหน้างอของจุนโนะแล้วก็อังมือกับแก้มของเด็กหนุ่ม
มันเย็นชืดเพราะกระทบกับอากาศเย็น
เหนื่อยมั้ย? ทำไมไม่โทรฯ ให้ไปรับล่ะ จินถาม
ถ้าไม่มาเองก็ไม่เห็นน่ะซิ... จุนโนะว่า ทำปากยื่นใส่จินและโทโมะ
เขามาจ้างต่อเรือน่า...ไม่มีอะไร... จินบอกเบาๆ ให้จุนโนะคลายความกังวล
เหรอ...?... จุนโนะพยักหน้า แล้วก็ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ.......
นายน่ะไม่มี แต่เขาอาจจะมีก็ได้นะ..
งั้นฉันจะขัดขืนอย่างสุดความสามารถเลยเชียวแหละ จินหัวเราะร่วน แต่จุนโนะค้อนขวับ
ชายหนุ่มก็เลยยีผมจุนโนะอย่างเอ็นดู
โทโมะมองภาพนั้นอย่างหมั่นไส้ ดูเหมือนพ่อบ้านปฏิบัติกับแม่บ้าน
....คนคู่นี้ทำให้เขานึกถึงยูอิจิ....เขากับยูอิจิเวลาเจอกันทีไร มันดูเหมือนเป็นแม่เหล็ก....ไม่ใช่สิ...น่าจะเป็นสนามแม่เหล็กต่างหาก ที่มีแรงดึงดูดอันมหาศาล....ไม่มีความอ่อนโยนในความรู้สึก เขาสองคนต่างก็จะผวาเข้าหากัน และเซ็กซ์เท่านั้นคือสิ่งแรกที่ต้องการ....
...แต่ภาพที่เขาเห็น จินและจุนโนะ กับความห่วงใยที่จินแสดงออกมาอย่างออกนอกหน้าต่อจุนโนะ
ทำให้เขาอิจฉา....ถูกล่ะที่เขาคว้ายูอิจิมาได้ แต่จุนโนะในตอนนี้กลับยังร่าเริงกับชายคนใหม่
.....อยากให้ยูอิจิเห็นภาพนี้เหลือเกิน เห็นแล้วจะรู้สึกอย่างไรบ้างนะ.....
จุนโนะเข้ามาในห้อง และเดินผ่านหน้าโทโมะไป โดยไม่มีการทักทายสักคำ
เขาวางของไว้บนโต๊ะ แล้วก็ชวนจินกลับบ้าน
จินเขาจะไปทานอาหารค่ำกับฉัน... โทโมะโพล่งขึ้นมา ทำให้จุนโนะเลิกคิ้วสูง เขาหันมา
ทำสีหน้าเป็นเครื่องหมายคำถามกับจิน
เปล่า....ยังไม่ได้รับปาก...เอ้อ.... จินพูดตะกุกตะกัก
กำลังจะรับปาก แต่พอดีนายโผล่มาขัดจังหวะเสียก่อน โทโมะพูดเสียงสะบัด แต่จุนโนะส่งเสียงอือ....แล้วก็หันมามองจิน
ว่าไงจิน อยากทานข้าวกับใคร...? จุนโนะผายมือกว้าง ....จะไปกับโทโมะหรือกับเขา...เลือกเอา...
จุนโนะชำเลืองมองโทโมะก็เห็นฝ่ายนั้นมองเขาเขม็งอยู่ก่อนแล้ว ความไม่ถูกชะตากันเริ่มมีมากขึ้น
ก็ต้องไปกับนายอยู่แล้ว จุนโนะ...ขอโทษนะครับคุณโทโมะ... จินก้มหัวให้โทโมะนิดหนึ่ง
ก่อนจะหันมาสบตากับหนุ่มน้อยที่ยืนยิ้มแก้มตุ่ยอยู่ข้างๆ
โทโมะยืนกำหมัดแน่น มองดูจุนโนะ หนุ่มน้อยนายแบบ
อดีตแฟนของยูอิจิ สดใสเหลือเกินในยามนี้ หนุ่มคนหน้าหวานที่อาจหาญมาเทียบเคียงความน่ารักกับเขา
และจุนโนะในยามนี้ ก็ไม่ได้ชายตามองเขาอีกเลยหลังจากจบประโยคนั้นของจิน สายตาของจุนโนะมีไว้มองจินคนเดียวเท่านั้น
ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไร โทโมะก็ไม่ชอบใจกับการกระทำที่เหมือนไม่มีเขายืนอยู่ตรงนี้....
ดูเหมือนจะมีพัฒนาการแห่งความรักของจินและจุนโนะเกิดขึ้น และอย่างรวดเร็วด้วย.....เร็วจนโทโมะอิจฉา ...พออิจฉาก็อดมองไปที่คนอีกคนหนึ่งไม่ได้
....คาซึยะ...
หนุ่มน้อยน่ารักคนนั้น คนหยิ่ง ถือตัว...ดูคล้ายคลึงกับจุนโนะสุเกะมากๆ พี่น้องคู่นี้ทำให้เขาอยากเอาชนะขึ้นมาซะแล้ว
หยิ่ง....น่ารักและน่าลิ้มลอง ...คือ...คาซึยะ
หยิ่ง...ผยอง..และอวดดี...คือ ...จุนโนะสุเกะ
หยิ่ง...แต่สุภาพ....มีเสน่ห์อย่างเต็มเปี่ยม ...คือ...อะกานิชิ จิน
คนพวกนี้ เห็นแล้วเกิดความรู้สึกหมั่นไส้ปนอยากเอาชนะ...และจุนโนะก็คือเป้าหมายนั้น
....น่าจะทำให้เจ็บอีกสักรอบ ไม่ว่าจะแย่งแฟนมาหรือฉกเอาน้องชายคนเดียวมาครอบครอง
ล้วนแล้วแต่น่าลองแทบทั้งสิ้น ...
...โทโมะเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันขณะมองจินยิ้มแย้มกับคู่รักตรงหน้า......ไม่ได้มีความสนใจในตัวลูกค้าคนใหม่คนนี้เลยสักนิด...
คอยดูเห้อ...จะเอาให้หัวปั่นไปตามๆ กันเลยเชียะ ........
**************************************
ในแสงสลัวของทางเดินในห้องรับแขก คาซึยะจับมือยามะพีแน่น
พากันเดินย่องเข้าไปในห้องด้านใน
พี่นายกลับมาหรือยัง? ยามะพีกระซิบถาม
กลับมาแล้ว...นอนแล้วด้วย จุนโนะนอนไว เพราะตื่นมา หน้าจะได้ใสเด้ง คาซึยะพูดเสร็จแล้วก็หัวเราะคิก
พลอยทำให้คนฟังอดหัวเราะตามไม่ได้
แต่แล้ว แสงไฟกลางห้องก็สว่างพรึ่บ ยามะพีสะดุ้งโหยง เหลียวขวับมามอง พอเห็นจุนโนะยืนหัวยุ่งอยู่ใกล้ๆ
ก็ร้องอ๊า..... หลบวูบซ้อนหลังของคาซึยะโดยอัตโนมัติ
เอ้อ....ขอมาค้างด้วยฮะ... ยามะพีพูดอ้อมแอ้ม ทำให้จุนโนะชะโงกมอง....มองให้แน่ใจว่าจะใช่ยามะพีแน่หรือเปล่า...
คุณยามะพีหรือครับ? จุนโนะถาม
คร้าบบบ...ผมเอง....คาซึจังเขาชวนมานอนคุยเล่น....ก็เลยตามเขามา... ยามะบอกหน้าตาเฉย....
ทำให้คาซึยะแทบปล่อยพรืดออกมา ....ก็ยามะพีน่ะมารับเขาตั้งแต่งานยังไม่เลิก แล้วก็เดินตามเขาต้อยๆ
....ตามเขามาก็เพราะรักหรอก ไม่เห็นต้องเอ่ยชวนเลยสักนิด....
อ้อ....มานอนคุยกันเฉยๆ...อือมมมม...... พี่ชายของแฟนหนุ่มร้องอือในลำคอ แล้วก็เหลือบมองน้องชาย
เห็นคาซึยะกลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถ จุนโนะโบกมือให้น้องชายเข้าห้องไปได้
เขามองตามหลังสองหนุ่ม ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าโทโมฮิสะจะมีนิสัยแบบน้องชายฝาแฝดคนนี้ก็จะดีไม่น้อยทีเดียว
................
โอย....ตาย...เกือบตาย....อยู่ๆ ก็โผล่มานะพี่ชายนายน่ะ....เล่นเอาตกใจหมดเลย
ยามะพีกุมหน้าอกเบื้องซ้าย ขณะรอให้คาซึยะเปิดประตูห้อง
เดี๋ยวจะรับขวัญให้นะครับ เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ พลางดึงยามะพีให้เข้าไป
เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว คาซึยะสวมกอดร่างบางไว้แนบอก...
ไม่เห็นหน้าทั้งวันคิดถึงจัง...
ฉันก็คิดถึงนาย...
ยามะจังมาค้างแบบนี้ ไม่กลัวคุณพ่อว่าเอาหรือ? คาซึยะถาม
ไม่ง่ะ....ก็บอกว่าทำรายงานบ้านเพื่อนซิ... ยามะพีเงยหน้าขึ้น สบตาหวานฉ่ำของคนตรงหน้า
นิ้วมือเรียวเกี่ยวเส้นผมยุ่งแต่อ่อนนุ่มของคาซึยะให้พันกับปลายนิ้ว
พี่นายไม่ว่าแน่นะ..?? ยามะพีถาม นึกถึงหน้าตาเฉยเมยของจุนโนะแล้วนึกแหยง ....
คาซึยะสั่นหน้า
จะอาบน้ำก่อนมั้ย? เขาถามกลับ
อาบให้ฉันนะ... ยามะยิ้มยั่วยวนให้ ทำเอาร่างของเด็กหนุ่มร้อนรุ่ม สองมือรีบปลดชุดออกจากตัวอย่างรวดเร็ว
คว้าข้อมือคนรักเดินตัวปลิวเข้าห้องแคบๆ อันแสนจะเป็นสวรรค์วิมานในทันใด
*************************
คาซึยะตื่นขึ้นมากลางดึก รู้สึกกระหายน้ำจึงเดินออกมาหาเครื่องดื่มในตู้เย็น... เห็นจินเดินออกมาจากห้องจุนโนะในชุดเสื้อคลุมขนหนูของพี่ชาย แล้วก็ขมวดคิ้ว
หมายความว่า..........จินนอนกับจุนโนะงั้นหรือ....
อะ..แฮ้ม...คอแห้งจัง... จินเท้าแขนกับประตูตู้เย็นที่คาซึยะเปิดค้างเอาไว้
เอ้อ...พี่จิน...ค้างกับพี่จุนโนะเหรอ...? คาซึยะเลียบๆ เคียงๆ ถาม
อือ....
แหม...เดี๋ยวนี้ก้าวหน้านะ พี่ชายผมเขายอมแล้วเหรอ?
จินเกาท้ายทอย ก้มหน้าหัวเราะเขินๆ เขาพยักหน้างึกๆ
กว่าจะยอมแทบตายแน่ะ จินว่า รับเบียร์ที่คาซึยะส่งให้ สองหนุ่มนั่งคุยกันในห้องครัว
จินเล่าให้ฟังเรื่องที่จุนโนะเกือบจะโดนช่างภาพปล้ำ แล้วเขาช่วยเอาไว้ ....แต่เรื่องนอกเหนือจากนั้น
เขาเล่าได้อย่างไม่ละเอียดนัก ปล่อยให้คาซึยะคิดเอง ซึ่งเด็กหนุ่มฟังไปก็ยิ้มไป
นี่แสดงว่า จุนโนะน่ะเขาถือว่าพี่จินเป็นคนพิเศษอย่างมากเลยล่ะ กับพี่ยูอิจิน่ะ
ไม่เคยได้แอ้มหรอก?
ก็...อื้อ....แหะ...แหะ.....แต่จุนโนะเขาไม่ได้รักฉันนี่นะ....
ไม่หรอกมังฮะ...พี่ชายผมน่ะ ถ้าไม่รักถึงขนาดนี้ก็ไม่ยอมหรอก พี่ผมง่ะ ผมรู้จักดี
เขาค่อนข้างจะเป็นคนถือตัวสักหน่อย พี่ยูอิจิคบอยู่หลายเดือน เขาก็ไม่ยอมมีอะไรด้วย...แต่กับพี่จิน...เอ...ทำไมยอมง่ายๆ
ล่ะหว่า... คาซึยะยกมือลูบปากตัวเอง มองจินแบบล้อเลียน ....
เขารักพี่จินแล้วล่ะ เขาสรุปความเห็น
จินสะดุ้งเฮือก...
..ก็ขอให้มันจริงเถอะ...
ชายหนุ่มร่ำร้องในใจ....
ฉันก็อยากให้เป็นอย่างนั้นนะ...เวลานี้ก็ขอให้เขารักฉันเท่านั้น จินจิบเบียร์
มองฟองเบียร์ที่จับตัวเป็นคลื่นขาวๆ บนแก้ว
แล้วพี่จินล่ะ รู้สึกอย่างไรกับพี่ชายผมกันแน่? คาซึยะถามกลับ จ้องหน้าชายหนุ่มตรงหน้าเขม็ง
จินเองก็สบตาคมกริบของหนุ่มน้อยด้วยสายตาที่แน่วแน่เหมือนกัน ถ้อยคำที่ตอบคาซึยะนั้น
เต็มไปด้วยความมั่นคง หนักแน่น
ฉันรักจุนโนะ...
...........................
คาซึยะเลิกคิ้ว เขานิ่งไปเป็นครู่ แล้วก็ยิ้มกว้าง
งั้นก็ดีฮะ...ผมฝากพี่ชายผมด้วย...นอกจากผมแล้ว เขาก็ไม่มีใครอีก...ถ้าไม่นับพ่อกับแม่ที่แยกกันอยู่
คาซึยะตบหลังมือจินเบาๆ เขาลุกขึ้น บอกราตรีสวัสดิ์จิน แล้วก็เดินกลับห้องไป
ปล่อยให้จินนั่งหมุนแก้วเบียร์เล่นอยู่ตามลำพัง
..........................จุนโนะถอยหลังออกจากผนังข้างครัว เขายืนอยู่ตรงนั้นนานแล้ว ลุกตามจินจะออกมาหาอะไรดื่มบ้าง ได้ยินเสียงคุยกันเบาๆ .....ไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่นั่นมันเป็นการพาดพิงถึงเขาทั้งนั้น
...คำสารภาพของจิน...
...."ฉันรักจุนโนะ.....
ทำให้ใจเขาอ่อนยวบ แม้จินจะเคยบอกให้เขารู้ก่อนหน้านี้แล้ว
แต่คราวนี้ที่ได้ยิน มันทำให้ความรู้สึกหนึ่งวูบไหวอย่างประหลาด......
.....เขาก็ชอบจินนะ....แต่จะรักหรือเปล่า คงต้องลองเอาความรู้สึกที่แท้จริงที่มีต่อจินและยูอิจิมาชั่ง
ตวง วัด กันดูก่อน แต่ว่าเวลานี้ หัวใจดวงนี้เอนเอียงไปทาง อะกานิชิ จินเสียละมาก...
...คนชื่อนากามารุ ยูอิจิ น่ะหรือ...เขาเก็บเอาคนๆ นี้ไว้ในซอกหลืบของกล่องเหล็กเย็นชืด
แล้วล็อคกุญแจเอาไว้หลายชั้นไปแล้ว.....
จุนโนะส่งเสียงกระแอมในลำคอ เดินแก้มแดงเข้าไปหาจิน
..ทำเป็นว่าเขาเพิ่งเดินออกมาจากห้อง จินยิ้มให้ แล้วชูแก้วเบียร์มาตรงหน้า
หิวน้ำมั้ยครับ คนสวย...
ฮะ....ขอดื่มด้วยคน จุนโนะดึงแก้วเบียร์มาจากจิน ดื่มแก้วเดียวกัน รอยประทับที่ริมฝีปากก็ที่เดียวกัน
เล่นเอาจินยิ้มแก้มปริ....
และเขายิ่งตกใจมากยิ่งขึ้น เมื่อจู่ๆ จุนโนะก็วางแก้วลงแล้วทรุดตัวลงนั่งบนตักของจิน
คล้องแขนรอบคอของชายหนุ่ม ยื่นกลีบปากฉ่ำหวานจูบเบาๆ ที่ข้างขมับชื้นของจิน
ง่วงแล้วล่ะ... เสียงออดอ้อนนั้นแทบทำให้จินขาดใจ เขาโอบเอวคนหน้าหวาน แล้วก็จิ้มจมูกโด่งคลอเคลียผิวแก้มนวล
เชิญชวนกันนี่นา...จุนโนะ... จินครางเสียงพร่า สายตามองต่ำไปที่ผิวเนื้อที่เป็นรอยแดงเป็นปื้นอันเกิดจากการกระทำของเขาเอง
จินไล้มือสัมผัสเบาๆ ที่รอยรักนั่น
เป็นรอยอีกแล้ว เดี๋ยวผู้จัดการนายเห็น มีเรื่องแน่ๆ
จุนโนะส่ายหน้า จับมือจินมาแนบแก้ม
ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ฟรี ...ไม่มีถ่ายแบบ...
งั้นก็.......ยังไม่อยากให้ง่วง... จินยิ้มกริ่ม มองดวงตาคู่สวยของเด็กหนุ่มบนตัก
แล้วก็สะดุดลมหายใจเมื่อจุนโนะล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุมของจิน สัมผัสแผ่วเบาบนหน้าอกของชายหนุ่ม
สายตาที่จุนโนะมองเขานั้น ทำให้ร่างแกร่งแทบละลาย
ง่วง.....ไปนอนกันเถอะ.... เด็กหนุ่มชวนซ้ำ กรีดนิ้วเหนือยอดอกแข็งเป็นไตของจิน
แล้วก็ช้อนตาขึ้นมองหน้าหล่อคมของเขา ริมฝีปากบางห่อเข้าด้วยกัน ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างยั่วยวน...และนั่น...ทำให้จินยื่นหน้าจุมพิตบางเบาที่กลีบปากกรุ่นเบียร์
เขาประคองจุนโนะให้ยืนขึ้น
...วงแขนโอบเอวบาง เดินกลับห้อง โดยที่ไม่ลืมถือเบียร์ไปดื่มบนเตียงด้วย.....
ง่วงจริงง่ะ ...เสียงจินถามเบาๆ
หายง่วงแล้ว... ....จุนโนะตอบ
งั้นไปดื่มเบียร์กันต่อนะ .......จิน....
อือ.....ตามใจซิ.....ชักร้อนแล้วน้าาา..... .....จุนโนะ....
เดี๋ยวเอาเบียร์ราดทั่วตัวเลยดีมั้ย...?? จิน....
ไม่เอา...เดี๋ยวเมา...... ........จุนโนะพูด......พร้อมกับปิดประตูตามหลัง........
******************************
.......................
คาซึยะเสร็จภารกิจในการนั่งคุยกับลูกค้ารายหนึ่ง
ที่เป็นขาประจำและเป็นหนุ่มขี้เหงาแต่คุยสนุก และข้อสำคัญให้ทิปอย่างงามด้วย....เขาใส่เงินค่าทิปลงในกล่อง...วิเศษ
....ที่มีเอาไว้ให้บรรดาโฮสและบริกรใส่ทิปที่ได้มาในแต่ละวัน จากนั้นพอเลิกผับ
ก็จะนำเงินมาแบ่งส่วนละเท่าๆ กัน
....คาซึยะหยุดคุยกับผู้จัดการร้านได้ไม่ทันไร บาร์เทนเดอร์ก็สะกิดมือยิกๆ เมื่อเด็กหนุ่มมองหน้าถาม
เขาก็บุ้ยปากไปที่มุมโต๊ะวีไอพี และที่นั่น ....แขกพิเศษคนหนึ่งยืนเด่นเป็นสง่า
สายตากวาดไปรอบๆ ผับ
คาซึยะสะดุ้งรีบมุดหลบไปใต้บาร์เหล้า แถมจุ๊ปากให้ผู้จัดการร้าน
อย่าบอกนะ ว่าผมอยู่ในนี้....
เฮ้ย...ออกมารับแขกน่า คาซึจัง... ผู้จัดการบ่นเสียงเบา แต่คนฟังกลับส่ายหน้า
ไม่เอาง่ะ...คนนี้น่ะ น่ากลัวง่ะ...
ผู้จัดการจึงหันไปมองให้ชัดๆ
คุณยามะพี แฟนนายเองนะ...
ไม่ใช่หรอกฮะ...คุณโทโมะ พี่ชายเขาต่างหาก....ไม่เอานะผู้จัดการ บอกว่าผมกลับบ้านไปแล้วนะ...
คาซึยะกระซิบกระซาบ แต่แล้วเพียงชั่วครู่ เขาก็ได้ยินเสียงบริกรเดินมาที่เคาน์เตอร์
เรียกหาโฮสคลับ นับเบอร์วัน...คาซึยะ
ไม่อยู่ กลับบ้านไปแล้ว... บาร์เทนเดอร์คนดีช่วย แล้วก็ใช้ขาสะกิดร่างเล็กๆ
ที่นั่งกอดเข่าอยู่ใต้บาร์เหล้า
ทำไมไม่ออกไปรับแขกวะ...ไอ้หนู หน้าเหมือนแฟนนายเดี๊ยะเลย...หยวนๆ ก็แล้วกันน่า...
ไม่ง่ะ คนนี้น่ะตัวอันตราย กลัวว่ะพี่...กลัวโดนหิ้วไปข่มขืน...
ข่มขืนก็ข่มซิวะ จะขืนไปทำไม ...ไม่เห็นเสียหายอะไรเลยนี่หว่า...เออ...นี่...หมอนั่นน่ะ
มองมาทางนี้ด้วยนะเว้ย...หลบให้ดีๆ ล่ะ... พี่บาร์เทนเดอร์พูดไปด้วย แกะน้ำแข็งใส่แก้วไปด้วย
เขาเห็นหนุ่มหน้าสวย กวาดตามองไปรอบๆ ห้อง เมื่อไม่เห็นเป้าหมายก็ทำหน้าเบื่อหน่ายออกมา
จากนั้นก็เรียกเหล้าอย่างแรงไปดื่มไม่อั้น
เสร็จแน่แก คาซึจางงง....รายนั้นคงตั้งท่าจะคลานกลับบ้านละมังเนี่ย.... ผู้จัดการยืนกอดอกหัวเราะ
บ้าชิบ... หนุ่มน้อยใต้บาร์บ่นพึม เขาทำหน้ามุ่ยแล้วก็ซบศีรษะเกยบนเข่าของตัวเอง...จะต้องทนนั่งท่านี้นานแค่ไหนกันล่ะเนี่ย.....
**************************
เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง คาซึยะดูเวลา ได้เวลาที่เขาควรจะกลับเสียที
.....ค่อยๆ ย่องออกจากที่ซ่อนเมื่อบาร์เทนเดอร์เป็นคนบอกว่า โทโมฮิสะกลับออกไปแล้ว
เด็กหนุ่มผิวปากหวือ บิดเนื้อบิดตัวแล้วก็ฉวยกระเป๋าจะกลับบ้าน.. แต่อะไรบางอย่างทำให้เขาเปลี่ยนใจ
ไม่กลับออกทางด้านหน้า แต่เขาหันหลังเดินดุ่มๆ ผ่านบาร์เหล้าแล้วก็ห้องเก็บของ
ทะลุออกทางด้านหลังร้าน
อากาศยามดึก น้ำค้างลงแรงจนท้องถนนเปียกแฉะและลื่น
เขากระชับโอเวอร์โค้ทเข้ากับตัว เดินหลีกลังเหล้า ลังเบียร์จนออกมายืนนอกถนนใหญ่
ขณะกำลังจะกวักเรียกแท๊กซี่ เขาก็ต้องชะงักเมื่อรถเบ๊นซ์คันงามคันหนึ่งขับโฉบจนแทบจะเป็นเฉี่ยวมาจอดกึกข้างตัว
กระจกถูกลดลง และในความสว่างของเสาไฟฟ้าข้างทาง คาซึยะก็เห็น ใบหน้าของหนุ่มน้อยคนงามยื่นใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
....ยิ้มแป้นใส่เขา
....ดวงหน้าที่เห็นเพียงแว่บแรกก็นึกดีใจ เพราะนึกว่าเป็น....คุณยามะพี.....
แต่ว่า....มันกลับไม่ใช่ ..เป็นโทโมะต่างหาก.....
...เขาอยากจะร้องเฮ้อออกมาดังๆ
อุตส่าห์หนีจนจะรอดอยู่แล้วเชียว...ดันมาเจอจนได้..
ประตูรถด้านคนขับถูกเปิดออก ลูกค้าคนที่ไม่อยากเจอเมื่อหัวค่ำ
ได้ก้าวออกมายืนตัวโงนเงนบนพื้นถนน
คาซึยะะะ...ะะ...เอิ๊ก.....จะไปส่งน้าาาา.... โทโมะพูดเสียงบ่งบอกว่ากำลังเมาได้ที่
คาซึยะมองร่างบางที่ยืนแทบจะไม่อยู่ ...ตัวเองยังขับรถแทบจะไม่ไหว แล้วยังอาสาไปส่งเขาอีก....ยอมก็โง่ล่ะ
ผมจะกลับเอง ขอตัว... คาซึยะพูด จัดแจงเตรียมปลีกตัวหนี แต่มือนุ่มนิ่มคว้าข้อศอกเขาเอาไว้
เดี๋ยว...จริงๆ แล้ว....เอิ้ก....จะบอกว้าาา....ฉันง่ะ...โทโมะ...คนนี้...นี่...นี่....
โทโมะทุบปึ่กๆ ไปที่หน้าอกตัวเอง
นี่...นี่...จะให้นายขับรถไปส่งที่คอนโดต่างหาก....ฉาน...ขับไม่ไหว....
ก็เล่นดื่มซะขนาด.....เสียใจครับ...ดื่มเอง...เมาเอง...ก็ขับกลับเองเหอะ...ผมจะรีบกลับบ้าน
ง่วงจะตายชักอยู่แล้ว... คาซึยะพูด แล้วย่นจมูกใส่ ...ก็คนตรงหน้าไม่ใช่ยอดยาหยีที่ชื่อยามะพีนี่นา...หนำซ้ำหมอนี่มันตัวอันตรายสำหรับเขาด้วย....
เขาเดินหลีกไปอีกทาง ปล่อยให้โทโมะยืนฮึดฮัด ทั้งเมาและยังไม่ได้ดังใจอีก เสียงแหลมดังแปร๊นมาเข้าหูคาซึยะว่า
คอยดูนะ....จะฟ้องยามะว่านายใจดำ...มอมเหล้าฉันจะพาไปฟัน แล้วก็เอามาปล่อยทิ้งข้างถนน...
...ได้ผล....คาซึยะหยุดกึก เขาหันหลังมองโทโมะด้วยสายตาดุ
...เดินฉับๆ มาหา แล้วก็เบ้ปากใส่
จะพูดอะไรก็ตามใจ ...นึกว่าฟ้องเป็นคนเดียวหรือไง?
ก็....มันไม่ไหวจริงๆ นี่นา.........เอิ้ก..เอิกกก... โทโมะเรอออกมา แล้วก็ทรุดตัวนั่งยองๆ
อยู่ข้างรถ กิริยานั้นทำให้คาซึยะว้าวุ่นใจเหลือเกิน ยืนเกาหัว เท้าเอวอย่างชั่งใจได้สักครู่
ก็เดินมาฉวยแขนของโทโมะขึ้น
จำเอาไว้นะ ว่าที่ช่วยเนี่ย เพราะเห็นว่าเป็นพี่ชายคุณยามะพีหรอก...
คาซึยะดันร่างบางเข้าไปนั่งในที่ข้างๆ คนขับ ส่วนตัวเองก็ทำหน้าที่เป็นสารถีที่ดี
พาลูกค้าไปส่งบ้าน
โทโมะบอกทางไปคอนโดสุดหรูย่านใจกลางเมือง
ตึกสูงๆ สีน้ำเงิน ชื่อ Local....น้า...า...า.....อย่าพาไปเข้าโรงแรมล่ะ....ไม่ยอมปล่อยหลุดมือจริงๆ
ด้วยล่ะ..ะ....ะ.....คิก...คิก.... โทโมะพูดกลั้วหัวเราะทั้งๆ ที่หลับตา
คาซึยะถอนหายใจยาว พลางส่ายหน้าอย่างระอาใจ....
...โทโมะเบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ...แต่ถ้าจะสังเกตให้ดีๆ ก็จะเห็นรอยยิ้มปีศาจปรากฏขึ้นที่มุมปากอวบอิ่มนั่น
ชนิดที่คาซึยะไม่มีโอกาสได้เห็นเลย...........
***************************************