One Kiss For One Lip

***************************

*******************
ในความมืดมิดยามราตรีกาล รถแท็กซี่คันหนึ่งพุ่งทะยานมาด้วยความเร็วสูง เพื่อให้ทันใจผู้โดยสารที่นั่งสั่งการทางด้านหลัง มาชะลอความเร็วเอาตอนที่เลี้ยวโค้งบนถนนอันคดเคี้ยว จนมาสิ้นสุดที่บ้านพักริมทะเลแห่งหนึ่งในเขตชานเมือง ร่างสูงก้าวออกมาจากตอนหลังพร้อมกับกระเป๋าเดินทางขนาดกลางใบหนึ่ง หลังจากจ่ายเงินค่าแท็กซี่แล้ว เขาก็เดินฉับๆ มาที่หน้ารั้วของบ้านพักตากอากาศหลังใหญ่ ซึ่งหน้าบ้านมีป้ายหินอ่อนแกะสลักคำว่า ยามะชิตะ ติดอยู่
ร่างสูงกดออดแรงๆ สองสามครั้ง สักพักก็มีชายหนุ่มรูปร่างบอบบางไม่แพ้กันวิ่งกระหืดกระหอบมาที่ประตู
“กดซะเอาเป็นเอาตายเลยนะ จุนโนะ” เจ้าของบ้านพูด แต่พอไขประตูเล็กให้เพื่อนร่างสูงก้าวเข้ามาเต็มตัวแล้ว เขาถึงกับเบิกตากว้าง ร้องอุทานแทบไม่เป็นเสียง

“เฮ้ย!! นาย....จุนโนะ..ะ....ะ....ใคร...ใครทำแกวะ”
“อือ...จะมีใครล่ะไอ้พี ถ้าไม่ใช่....ไอ้หมูจิน...” จุนโนะสุเกะ หรือจุนโนะพูดพร้อมกับลูบๆ คลำๆ รอยฟกช้ำดำเขียวบนใบหน้าหวานที่เคยอ่อนใส
“ยามะพี...ขออยู่ด้วยสักพักนึงนะ....ฉันน่ะไม่รู้จะไปไหนแล้ว” ร่างสูงบอกเสียงสั่น อารมณ์ที่อดกลั้นมาตลอดทางใกล้จะพังครืนอยู่รอมร่อ พอเห็นหน้าเพื่อนรักเขาก็อยากจะโผซบอกเหลือเกิน
“อยู่แล้ว จุนโนะ นี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วที่นายมาในสภาพนี้” ยามะพีรุนหลังจุนโนะให้เข้าไปในบ้าน
ชายทะเลหน้าหนาวในยามดึกแบบนี้ ทั้งมืดและเหงา ลมก็พัดจัดซะอีก ยามะพีช่วยจุนโนะหิ้วกระเป๋ามาวางไว้ในบ้าน
“ไอ้เจ้าจินมันรังแกนายบ่อยซะจนฉันอยากจะยุให้นายแจ้งความ ให้มันติดตะรางรู้แล้วรู้รอดไปเลย” เสียงยามะพีบ่น ขณะที่จัดหาอุปกรณ์ทำแผลให้จุนโนะ ร่างบางเดินมาหยุดยืนตรงหน้า เขาคุกเข่าลงเบื้องหน้าจุนโนะ มือก็ลูบที่ใบหน้าของเพื่อนรัก จุนโนะสะดุ้งเฮือก สูดปากด้วยความเจ็บ
“นี่โดนอะไรมาวะ เตะหรือต่อย...?”
“หมัดขวาล้วนๆ ตรงและรวดเร็ว” จุนโนะตอบ พร้อมกับยักไหล่แบบไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ ก็ตั้งแต่คบหาเป็นแฟนกันมาได้จนจะครบสองปีในวันเกิดของเขาที่จะถึงนี้ ก็มีเรื่องระหองระแหงกันเรื่อยมา และทุกครั้งก็ลงเอยกันด้วยการตุ้บตั้บ และครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่เท่าไรจุนโนะไม่อยากจะจำ

ยามะพีประคบผ้าม้วนนุ่มๆ ชุบยาเย็นๆ ลงไปที่แผลช้ำข้างโหนกแก้มของเพื่อนรัก นอกจากรอยช้ำที่ข้างแก้มแล้วก็มีรอบแตกนิดหน่อยที่มุมปาก
“นิดหน่อยนะ ไม่ถึงกับเสียโฉม นี่คงสักสองสามหมัดล่ะซิ”
“หมัดเดียว ตรงมุมปาก ส่วนตรงโหนกแก้มแสนสวยของฉันน่ะ ฉันเซไปชนขอบประตูเอง” จุนโนะเริ่มเล่าให้ฟัง

หลังจากที่จับได้ว่าจินออกไปเจอสาวเพื่อนร่วมชั้นในงานเลี้ยงรุ่นที่โรงเรียนเก่า แต่คืนนั้น จินไม่ได้กลับอพาร์ตเมนต์ที่ใช้ร่วมกัน จุนโนะลงทุนออกตามจนเจอ อยู่กับสาวคนหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
“....พอกลับบ้านก็มีปากเสียงกัน จนฉันหอบผ้ามานี่ง่ะแหล่ะ...” เขาจบประโยคด้วยการยกกระจกขึ้นส่องดูรอยแผล ที่หลังจากยามะพีทำให้แล้วก็พอดูได้
“เออ...ค่อยยังชั่ว ยังหล่อเหมือนเดิม” เขาพูดติดตลก

ยามะพีมองเพื่อนพร้อมปลงอนิจจัง ปากอิ่มเต็มบ่นกระปอดกระแปด
“เลิกให้เด็ดขาดไปเลยดีกว่า...”

“บ่นอะไรจ๊ะ ทูนหัว??” เสียงก้องกระวานดังมาจากประตูครัว
ทั้งสองหันไปมอง ก็พบกับชายร่างเล็กพอๆ กับยามะพี เขายืนยิ้มแฉ่งที่หน้าครัว ไหล่ข้างหนึ่งพิงกรอบประตู มือหนึ่งถือชามไข่มืออีกข้างกำลังตีไข่อย่างเมามัน สายตาคมกริบมองสำรวจใบหน้าของจุนโนะ
“เฮ้ย...หน้านาย..ไหงเป็นอย่างงี้มาอีกล่ะ” เขาเดินเข้ามา พิศดูดวงหน้าหวานปนช้ำใกล้ๆ จับคางจุนโนะพลิกไปพลิกมา
“ฉันว่านายเลิกกับมันเหอะว้า...โดนซ้อมอีกแล้ว”
“นั่นซิ คาเมะ ฉันก็กำลังเกลี้ยกล่อมอยู่เนี่ย...ว่าไงจุนโนะเลิกมั้ยเลิก” ยามะพีหันมาถามจุนโนะ
จุนโนะนิ่งอึ้ง มองคนโน้นทีคนนี้ที แล้วก็ก้มหน้ากัดปาก นิ่งคิด จะเอาไงดี อยากเลิกก็อยาก...แต่ก็รักนี่นา
บางทีบทจินจะหวานเขาเองก็แทบละลาย บทจะโหดก็เนี่ยล่ะ อย่างที่เห็น แก้มช้ำเป็นแถบ
“ทำกันถึงขนาดนี้ก็เกินไปนะ ฉันว่าเราลุยมันเลยดีก่า เอาให้แตกหักไปเลย ไปเดี๋ยวนี้เลยมั้ย...เดี๋ยวๆ เตรียมนวมก่อนจะซัดให้น่วมเหมือนในละครดรีม...ดรีมอะไรนะ ยามะจ๋า?”
“ดรีมบอย..” ยามะพีค้อนขวับ ดูตั้งกี่รอบจำไม่ได้สักที แฟนฉันนี่เฮ้อ....
“เอามั้ยจุนโนะไปลุยกันเดี๋ยวนี้ ไปเหอะ...” คาเมะวางชามไข่ลง
จุนโนะรีบยกมือห้าม
“ขอกินข้าวก่อนเหอะน้า...ตอนนี้ก็ดึกแล้ว” จุนโนะพยายามบ่ายเบี่ยง แต่ยามะพีกลับทำท่าฮึดฮัด ไม่ได้ดังใจวัยรุ่นใจร้อน

“แหม...นายนี่จะห่วงมันทำไม ดูสิ มันทำกับนายถึงขนาดนี้ เป็นฉันนะ ฉันเลิกไปนานแล้ว ...แต่ก็เอาเหอะ กินข้าวก่อนแล้วค่อยไปก็ได้”
“เอ้อ...ยามะ..คาเมะ...ช่างจินเขาเหอะ..”
“ไม่ได้!!” เพื่อนสองคนตอบพร้อมเพรียงกัน จุนโนะก็เลยถอนหายใจเฮือก
คาเมะหันมาคว้าชามไข่ แล้วก็โอบไหล่ยามะพีมาแนบตัว
“สู้คู่เราไม่ได้เนอะ ยามะเนอะ รักกันดีจัง” คาเมะว่าแล้วก็ยื่นหน้ามาจุ๊บแก้มหอมของแฟนคนสวยเบาๆ
“บ้าเนี่ย..คาเมะจัง อายจุนโนะมั่งเด่ะ” คนสวยของคาเมะคลำแก้มป้อย มองตามร่างของคนรักที่ยกชามไข่เข้าไปในครัว
“ดีเป็นบ้าเลยง่ะ...มีแฟนทำกับข้าวให้กินทุกมื้อ คาเมะน่ะเอาใจนายน่าดู เฮ้อ...ไม่เหมือนแฟนฉัน” จุนโนะทำเสียงปลง

***************************************

เมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว คาเมะกับยามะพีก็จัดเตรียมรถพร้อมกับฉุดจุนโนะขึ้นรถ โดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากเพื่อนรูปสวยคนนี้เลย
“บอกว่าอย่าไปเลย ฉันไม่อยากมีเรื่อง” จุนโนะขืนตัวไว้ แต่ก็โดนคาเมะทั้งผลักทั้งดันขึ้นนั่งบนรถจนได้
“ไม่ได้หรอกนะ ทำกันเกินไปแล้ว ปล่อยไว้จะเหิมเกริม” ยามะพีชกฝ่ามือตัวเอง สายตามุ่งมั่นมาก มากเสียจนจุนโนะแหยงๆ ทำได้อย่างเดียวคือนั่งหลับตาภาวนาไปตลอดทาง ขออย่าให้จินอยู่ที่ห้องเล้ย....

ทั้งสามมาถึงในเวลาอันรวดเร็ว คาเมะจอดรถพรืด ยังไม่ทันสนิทดี ยามะพีก็ฉุดจุนโนะเดินลิ่วๆ ขึ้นชั้น 20 ไปซะแล้ว คาเมะตามมาทันที่ลิฟต์พอดี
“เฮ้อ...อย่าไปเลยน้าาา...พลีส....ขอร้องล่ะ” จุนโนะยกมือไหว้
“ไม่ได้!!” ทั้งยามะพีและคาเมะตอบพร้อมกัน
เมื่อมาถึงหน้าห้องจิน คาเมะรัวกำปั้นที่ประตูอย่างเมามัน
“อะกานิชิ จิน....จิ้นนนน.....เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ....เปิดโว้ย....” คาเมะตะโกนอยู่หน้าประตู
“......................”
เงียบฉี่.......คือคำตอบ
ยามะพีหันกลับมามองจุนโนะซึ่งกำลังดึงแขนเขาให้กลับ
“ไปเหอะ ไม่อยู่หรอก...”
“เอ๊....นายนี่....ยังไงนะ เขาทำจนหน้านายแทบจะแหกอยู่นี่....นี่....” เพื่อนตาโตเอานิ้วจิ้มหน้าผากของเขา จุนโนะก็เลยได้แต่ยืนเยื้องไปทางด้านหลัง ไม่กล้าเจ๋อหน้าออกมาอีกแล้ว สายตาเรียวคมมองเพื่อนสองคนทุบประตูห้องที่เขาเคยอยู่กับจินโครมๆ

 

“เปิดเว้ย...ไอ้หมูหื่น...ไอ้จิน...เมิงแน่จริง เปิดซิโว้ย!! มาดูหน้าแฟนเมิงหน่อย ช้ำไปแถบหนึ่งน่ะ” คาเมะยังตะโกนโหวกเหวกไม่เลิก ตราบใดที่จินไม่เปิดประตู เขาก็ไม่เลิกรา
“ใครง่ะ?” เสียงเนือยๆ ของคนในห้องถามกลับมา
ทั้งสองคนเงียบกริบ
“อยู่นี่หว่า...” ยามะพีเม้มปากด้วยความโมโห...หนอย...อยู่ก็ไม่รีบเปิด ปล่อยให้ตะโกนหนวกหูชาวบ้านอยู่ได้
“ใคร?” จินตะโกนออกมา เขาเดินลากขามาที่ประตู แต่ยังไม่ยอมเปิด
“ฉัน...ฉันเอง...” คาเมะตะโกน
“ฉันน่ะ หมาหรือคน...?”
“เฮ้ย!!...ไอ้จิน กรูเพื่อนจุนโนะนะโว้ย...คาเมะไง...”
“อ๋อ....ไอ้เต่าหื่น...มาทำไม?”
คาเมะเกาหัวแกรกๆ หันมามองยามะพี ซึ่งตอนนี้กำลังยืนหน้าแดง เพราะสรรพนามที่จินเรียกคาเมะ
“กลับเหอะ” จุนโนะสะกิดยิกๆ
คนในห้องเงียบไปเมื่อได้ยินเสียงของจุนโนะ แต่สักพักก็ตะโกนออกมาว่า
“จุนโนะ...กลับมาแล้วหรือไง...”
“เปล่า...จ้างให้ฉันก็ไม่ให้จุนโนะกลับไปหานายหรอกเว้ย...” คราวนี้ยามะพีตะโกนบ้าง
“ไอ้จิน...เมิงออกมาดูหน้าแฟนเมิงเดี๋ยวนี้เลย รักกันประสาอะไรวะ...ถึงได้ตบเอาเตะเอา เมิงออกมาเดี๋ยวนี้เลย ไอ้หื่นจิน”
เสียงทุบประตูยังดังอยู่ต่อเนื่อง ถ้าจินไม่เปิดก็คงโดนคนข้างห้องเอาอะไรขว้างกบาลแยกแน่ๆ
ลูกบิดประตูค่อยๆ หมุนออกอย่างช้าๆ แต่ไม่ทันใจเพื่อนของจุนโนะเลย ยามะพีเป็นคนกระชากบานประตูนั่นออกซะเอง

เมื่อประตูห้องเปิดกว้าง ทั้งยามะพีและคาเมะเห็นจินยืนพิงกรอบประตูอยู่เบื้องหน้า แต่สภาพของเจ้าของห้องทำให้ทั้งหมดยืนนิ่งขึงตะลึงตะไล
“แว๊ก!! ........ไอ้จิน....!!!” คาเมะอุทานเสียงหลง เขาเบิกตากว้าง จ้องสารรูปของแฟนเพื่อน
“อ๊ะ???” เสียงยามะพีเปล่งออกมาบ้าง ดวงตากลมโตที่โตอยู่แล้วก็โตขึ้นอีกสามเท่า
ทั้งสองคนเห็นร่างของหนุ่มน้อยร่างสูงยืนนิ่งสนิท ใบหน้าที่เคยมีเค้าหล่อเหลาคมคาย บัดนี้เต็มไปด้วยพลาสเตอร์ปิดแผลเต็มไปหมด เบ้าตาข้างหนึ่งเหมือนกับหมีแพนด้า ด้วยรอยเขียวคล้ำเป็นวงเหมือนโดนกำปั้นยัดเข้าไปทั้งหมัด ไม่เว้นแม้กระทั่งบนหัวที่มีผ้าพันแผลขาวๆ พันอยู่ส่วนหนึ่ง แถมแขนข้างซ้ายก็เข้าเฝือกอีกด้วย

“มะ.....มัมมี่....” นั่นคือเสียงของจุนโนะอุทานออกมา
“เออ...ก็ฝีมือใครล่ะทำ” จินพูดอู้อี้ คลำใบหน้าของเขา ว่ายังอยู่ครบชิ้นส่วนดีหรือเปล่า หน้าหล่อๆ หงิกงอ ขณะจ้องใบหน้าหวานของจุนโนะที่แม้ว่าจะมีรอยช้ำอยู่บนโหนกแก้มและแผลแตกที่มุมปากก็ตาม ยังไงสารรูปของเขาก็น่าจะแย่กว่าจุนโนะหลายสิบเท่า
“จิน...ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้วะ ใครทำมึง?” คาเมะถลันเข้าไปหาชายหนุ่ม แต่จินถอยหลังกรูด ดวงตาของเขาจ้องมองจุนโนะ ....บอกใบ้ให้รู้ว่านี่คือคำตอบ....
“จุนโนะ...???” คาเมะหันขวับไปมองหนุ่มหน้าหวานที่พยายามยืนหลบหน้าหลบตาอยู่เบื้องหลัง
“ไอ้โนะ...???” ยามะพีเปลี่ยนสรรพนามเพื่อนเลิฟทันที
“ก็.....ก็บอกแล้วว่าอย่ามา....ก็ไม่เชื่อ...” จุนโนะพูดเสียงอ่อย ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาใครหรอก
“นายอย่าบอกนะว่า ..........ที่จินเป็นแบบนี้เพราะ..........” ยามะพีชี้ไปที่ตัวของจุนโนะ
จุนโนะยิ้มแห้งๆ พยักหน้างึกๆ
“อือฮึ้ก.....ฉันทำเองน้าาา.....ทำเองก๊ะมือ....ตรงหน้านี่ก็หมัดซ้าย....ตรงหัวก็แจกันใบย่อม....ส่วนตรงแขนก็โดนไซด์คิก ของฉันล้วนๆ แหม....ก็แค่ศึกดวลกำปั้นเอง...ไม่คิดว่าจะถึงกลับต้องเข้าเฝือกง่ะ”
“เฮ้อ.........จุนโนะ.......” ยามะพีจะเป็นลม
เท่าที่เห็นใบหน้าฟกช้ำของเพื่อนเลิฟ เขาเองก็คิดว่าจุนโนะโดนอยู่ฝ่ายเดียว ที่ไหนได้ เรือนร่างของจินแทบไม่มีชิ้นดี
“หมายความว่า....แกเป็นคนซ้อมจิน....” คาเมะมองหน้าจุนโนะสลับกับหน้าจิน นึกสงสารหนุ่มผู้บอบช้ำตรงหน้าจับใจ

จุนโนะตัวต้นเรื่องก้มหน้างุด เห็นจินเป็นแบบนี้ก็สงสาร อีตอนทำทีแรกก็โมโห ตอนนั้นแผลต่างๆ ยังไม่ปรากฏชัดนัก ไม่น่าตกใจเท่าตอนนี้ แต่ว่าตอนนี้หลังจากที่จินไปทำแผลมาเรียบร้อย อะไรๆ ก็เริ่มระบม หน้าปูด หูหัวบวมไปหมด ทั้งที่แขนนั่นก็อีก
จุนโนะช้อนตาขึ้นมองการกระทำของตัวเอง
“ตอนนี้นายก็คงรู้แล้วซินะ ว่าทำไมฉันถึงไม่อยากให้นายสองคนมาหาจินตอนนี้” เขาพูดเสียงเบาหวิว จะว่ารู้สำนึกก็ยังไม่ซะทีเดียว
“ก็ไม่คิดว่ามันจะกลับกันแบบเนี้ย...หมายความว่าทุกครั้งที่นายกระเซอะกระเซิงมาหาฉันกับคาเมะพร้อมด้วยรอยช้ำที่หน้าและตามตัวน่ะ ...นายไม่ได้โดนทำข้างเดียว ใช่มั้ยจุนโนะ...?” ยามะพีถาม
จุนโนะไม่ตอบ แต่จินเป็นคนสะกิดไหล่ยามะพีแล้วชี้ที่ตัวเอง
“นี่...ฉันตอบเอง...ไอ้ที่นายเห็นน่ะ ฉันแค่ง้างๆ เอง แต่เจ้าหมอนี่น่ะ มันซัดฉันเต็มๆ ไม่ยั้งเลยด้วย!!” จินฟ้อง

“ฉันยังไม่ทันง้างกำปั้น จุนโนะมันก็ทั้งเตะทั้งต่อยไม่ให้ฉันตั้งตัวเลย...”
“จิน...นายไม่ต้องฟ้อง ก็นายเองเป็นคนก่อเรื่องก่อน ถ้าฉันไม่หึงนาย ฉันก็ไม่ทำหรอก...โธ่เอ๊ย...นายนั่นแหล่ะผิด!!” จุนโนะชี้หน้าว่าจิน
“ก็ฉันบอกนายแล้ว ว่าฉันไม่มีอะไรกับแม่พวกนั้น ฉันแค่ไปขอเขาทำงานพิเศษก็เท่านั้นเอง หน้าหล่อๆ อย่างฉัน แค่นั่งคุยกับสาวอารมณ์เปลี่ยวก็ได้เงินแล้ว ไม่ได้คิดอะไรเลยเถิดซะหน่อย ...นายก็ไม่ฟังเลย...มาถึงก็ซัดเอา...ซัดเอา...”
“เหอ......สาวแก่แม่หม้าย...เชอะ....ก็นอกใจอยู่ดีล่ะวะ” หน้าสวยลอยหน้าเฉิบๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ไม่ได้นอกใจโว้ย!!...” จินตะโกนด้วยความลืมเจ็บ
“ทำไมจะไม่นอกใจ ....อย่ามาขึ้นโว้ยกับฉันนะเว้ย!!”
“นายนั่นแหล่ะอย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน หนอย...นอนครางกระงืดๆ อยู่ใต้ร่างฉันเมื่อวันก่อน วันนี้มายืนเท้าเอวด่าฉันเหยงๆ “
“...ไอ้หน้าหื่น ...ไอ้หมูหื่น...ไอ้พุงป่อง...” จุนโนะชักเดือดปุดๆ ขึ้นมาอีกแล้ว
“นายง่ะแหล่ะ...ไอ้ตี๋...ไอ้ตาตี่ ..ไอ้ตาไม่มีชั้น...ไอ้ซาดิสม์. ไอ้คนไม่มีเหตุผล!! ....อูย....” เขาขยับปากตัวเองให้เข้าที่ พอชักจะเริ่มมีเสียง หน้าก็เริ่มตึง หน้าจินเหยเกเพราะความเจ็บ
“ดี!! สม!!” จุนโนะยื่นปากใส่

คาเมะก้าวมาขวางระหว่างคนทั้งสอง พร้อมกับยกมือห้าม
“พอได้แล้วทั้งสองคน ดีแล้วมาเห็นอย่างงี้ก็ดี ...ไป!!..ยามะ พาจุนโนะกลับบ้าน ขืนให้กัดกันอยู่แบบนี้ พอดีจินตัวแยกเป็นชิ้นๆ แน่...”
“อือ...ไอ้โนะ ...แกย้ายไปอยู่กับฉันก่อนก็แล้วกัน ไว้ดีกันค่อยขึ้นชกกันใหม่...ให้จินมันหลบเลียแผลไปก่อน” ยามะพีดึงจุนโนะให้มายืนใกล้ๆ ตัวเอง
“ไปก็ได้...อย่ามาง้อนะ!!” จุนโนะชี้หน้าจิน ริมฝีปากเชิด หน้างอของจุนโนะทำให้จินยืดตัวขึ้น
“เออ...ไปอยู่โน่นก็ดี...ฉันจะได้ไม่เจ็บตัว เก็บเอาไว้เลยนะยามะพี เก็บมันเอาไว้ อย่าให้มันมาทำร้ายฉันได้อีก...ต่อจากนี้ก็หาค่าเล่าเรียนเองก็แล้วกัน ฉันไม่ช่วยนายจ่ายค่าหน่วยกิตแล้ว” จินชี้หน้าจุนโนะบ้าง
“อ่ะ??” จุนโนะอ้าปากค้าง
...จริงซิ ค่าหน่วยกิต!!

เรื่องค่าเล่าเรียนที่จินขู่เอาไว้ ทำเอาจุนโนะหน้าซีด...
จินจะไม่ช่วยส่งเขาเรียน...หมายความว่า เขาต้องทำงานหนักเป็นหลายเท่าเลยล่ะนี่ แค่ทำงานเป็นแคชเชียร์ที่ร้านขายเครื่องสำอางในช่วงพาร์ตไทม์ก็แทบจะไม่พอใช้อยู่แล้ว ที่เรียนมหา’ ลัยจนขึ้นปีสองนี่ ก็เพราะมีจินคอยค้ำจุนหรอก แล้วเขาเองง่ะแหล่ะที่ทำให้โอกาสนี้เสียไป

เขาเองก็รักจินนะไม่ใช่ไม่รัก ...รักมากมันก็หวงมาก...หวงมากมันก็เกิดมีการตุ้บๆ ตั้บๆ ลงไม้ลงมือพอหอมปากหอมคอ แต่ไม่คิดว่าจินจะสู้ พออีกฝ่ายหนึ่งสู้ เขาเองก็เลือดขึ้นหน้า เผลอตัวทำรุนแรงไม่ยั้ง จนจินแทบจะแยกชิ้นส่วนได้แบบนี้....เขาเสียใจนะ ไม่ใช่ว่าจะไม่เสียใจ ...แถมยามะพีและคาเมะยังจะมารู้ฤทธิ์เดชของเขาอีกล่ะ ...แต่จะให้เขาก้มหัวขอโทษก่อนง่ะเหรอ...ไม่มีทาง.......ก็จินเป็นคนทำให้เขาโกรธทำไมล่ะ
“เชอะ....ไม่ง้อ....หาเองก็ได้วะ!!” จุนโนะสะบัดหน้าพรืด
“ยามะ..กลับ...กลับ....” คว้าคอเสื้อยามะพีได้ก็ลากหลุนๆ แทบจะกลิ้งไปตามทางเดิน ปล่อยคาเมะให้ยืนมองหน้าเพื่อนด้วยความสมเพช
“ไปซะแล่ะ...เอ้อ...จิน....คือฉันขอโทษนะ...ที่ด่านายเมื่อกี้” คาเมะยักคอหงึกหงัก จินใช้มือขวาตบบ่าเพื่อน
“ไม่เป็นไร นายรีบตามแฟนนายไปดีกว่า เดี๋ยวพ่อก็งอนอีกคนหรอก” เขาพูดด้วยความเห็นใจ
“เรื่องจุนโนะน่ะ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า หมอนั่นมันไม่ได้ถูกนายซ้อมฝ่ายเดียว”
“หึ....หึ....ช่างเหอะ...ฉันเองก็คิดแต่จะหาเงิน ไม่ทันหางานที่ไม่เกี่ยวกับผู้หญิงทำ จุนโนะเขาหึงฉันแรงไปหน่อย...สักพักก็คงดีเอง ไงๆ ก็ฝากดูแลเขาด้วยนะ....” จินตาตก ทำหน้าเศร้า
“จุนโนะนี่ก็นะ...ไม่คิดว่าจะโหดกว่านายหลายเท่าล่ะ”
“ช่างเหอะ...ฉันไม่ถือหรอก ฉันเองก็ต่อยเขาไปเหมือนกัน ต่อยเพราะเพียงแค่อยากจะให้เขาหยุดทำร้ายฉัน ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจริงๆ หรอก คราวนี้หนักไปหน่อย ....ต้องหยอดน้ำข้าวต้มสักพักหนึ่งง่ะนะ ...เมะไม่ต้องห่วงหรอก ร่างกายส่วนอื่นของฉันแข็งแรงดี” จินฝืนยิ้ม แล้วก็เบ้หน้าเพราะเจ็บแผล คาเมะจับแขนจินอย่างเห็นใจ
“อยากเห็นนายสองคนดีกันเร็วๆ นะ ใกล้จะถึงวันเกิดแฟนนายแล้วด้วยนี่ เตรียมอะไรให้หรือยัง?” คาเมะอดถามไม่ได้ ทั้งๆ ที่แอบคิดว่า จุนโนะอาจจะปาของขวัญใส่หน้าจินก็ได้

“เออ...โว้ย...ฉันไปก่อนละจิน เดี๋ยวแม่เสือจะข่วนหน้าเอาให้อีกคน” เพื่อนตัวเล็กโบกมือบ๋ายบายให้เดอะมัมมี่ของจุนโนะ แล้วก็รีบจ้ำอ้าวออกจากอพาร์ตเมนต์ ทิ้งให้จินยืนชะเง้อคอยาวอยู่ริมระเบียง เฝ้ามองรถของเพื่อนที่พากันขับพาเอาดวงใจของเขาไปด้วย............
............เฮ้อ.........จุนโนะ...........ฉันจะทำยังไงกับนายดีนะ..........

***********************************

จุนโนะมาทำงานด้วยหัวใจที่เลื่อนลอย หลายวันแล้วนะที่เขาทะเลาะกับจิน ป่านนี้ยังไม่มีวี่แววว่าแฟนรูปหล่อของเขาจะมาง้ออย่างเคย หรือว่าจินจะมีแฟนใหม่แล้ว ...คิดถึงตรงนี้ จุนโนะก็หน้ามุ่ย หัวใจหล่นวูบ....สัญญากับตัวเองว่า ถ้าดีกันอีกครั้ง เขาจะใจเย็นขึ้น จะไม่ลงไม้ลงมือกับคนรักเด็ดขาด....

เขาทำงานหลังเวลาเรียน...งานที่เขาไม่ค่อยชอบนัก...เขาผู้ชายนี่นะ แต่ทำไมต้องมาคิดเงิน ยืนจิ้มๆ ดีดๆ ตัวเลขที่หน้าเคาน์เตอร์ร้านเครื่องสำอางด้วยนะ ...เขาอยากทำงานอย่างอื่นที่ได้เงินมากกว่านี้มากกว่า

....ไม่เหมือนจิน รายนั้นน่ะ งานหนักก็เอา งานเบาก็สู้ ก็เพราะต้องช่วยค่าหน่วยกิตเขาด้วย....ตอนนี้จินทำงานพิเศษขุดถนนที่สี่แยกทางเข้าชินจูกุ หลังจากเลิกเรียนก็ต้องตรงดิ่งมาทำงานทันที จากนั้นก็จะมารับเขาที่หน้าร้านเครื่องสำอาง ...แต่ต่อนี้ไป คงต้องขึ้นรถไฟออกไปนอกเมืองด้วยตัวเองล่ะ บ้านยามะพีก็ดันมาอยู่ซะติดทะเลแบบนี้ จินคงไม่มาง้อหรอก................

คิดอะไรเพลินๆ คุณนายเจ้าของร้านก็เดินมาตบมือแปะๆ เรียกพนักงานในร้านเข้ามารวมกลุ่มกัน พร้อมกับแจ้งข่าว
“ปีนี้หน้าหนาวมาแล้วนะ...เรามีงานกุ๊กๆ กิ๊กๆ ให้ทำ ...คืองี้ เราจะจัดซุ้มขายลิปกลอสทาปาก กันปากเป็นขุย กันปากแห้ง จะตั้งเคาน์เตอร์พิเศษอยู่หน้าร้านนะ...ขายวันเสาร์กับอาทิตย์ที่จะถึงนี้ ใครจะรับอาสาเอ่ย...??...” คุณนายมองหน้าลูกจ้างแต่ละคน ....มีสาวสองสามคนยกมือ จุนโนะกัดปากนิ่ง ...ในใจก็ท่องคำว่า....
...หน่วยกิต...ค่าหน่วยกิต...
และโดยอัตโนมัติที่เขายกมือขึ้นบ้าง
“จุนโนะด้วยเหรอ...แน่ใจนะ?” คุณนายถาม

“ฮะ...ขายลิปกลอสง่ายๆ ทำได้สบายมาก” จุนโนะบอกเสียงแจ๋ว จนคุณนายอดยิ้มไม่ได้ มองหน้าเด็กหนุ่มแล้วก็พอใจ จุนโนะรูปหล่อ...น่ารัก คงจะเพิ่มปริมาณยอดขายจากสาววัยรุ่นได้ดีทีเดียวล่ะ ..ความคิดหนึ่งแว่บเข้ามาในสมอง เธอหรี่ตามองหนุ่มน้อยตัวสูงตรงหน้า
“เป็นอันว่าตกลงตามนี้นะ ห้ามเปลี่ยนใจล่ะ”
“ครับ!!”
“ค่ะ!!”
ลูกจ้างทั้งหมดรับคำ เป็นอันว่ามีจุนโนะเป็นผู้ชายคนเดียวในจำนวนสาวสองสามคน
“งั้นเสาร์นี้เริ่มเลย....จะได้ช่วยกันแต่งซุ้ม...ว่าแต่ จุนโนะแน่ใจนะ”
“ครับ..” เอ๊...ทำไมถามบ่อยจัง เขาอดสงสัยไม่ได้
คุณนายอมยิ้ม แล้วก็บอกว่า
“เสาร์นี้ จุนโนะห้ามกินอาหารมีกลิ่นเด็ดขาดนะจ๊ะ” คุณนายพูดทิ้งท้ายเอาไว้

************************

พอถึงวันเสาร์
จุนโนะตื่นแต่เช้า เพราะวันนี้ต้องทำงานเพิ่ม ขายลิปกลอส ไม่เห็นจะยากเลย
พอไปถึงหน้าร้านเขาก็ต้องชะงัก หนุ่มน้อยขมวดคิ้ว เพราะที่เหนือซุ้มขายลิปสติก มีป้ายอันเบ้อเร้อแขวนเอาไว้ว่า

One Kiss For One Lip

หมายความว่าไงหว่า...เขาเก็บเอาความสงสัยเอาไว้ในใจ จนเจอคุณนายที่หน้าเคาน์เตอร์ในร้าน
คุณนายหัวเราะเมื่อจุนโนะถามถึงป้ายข้างหน้า
“ไหนๆ ดูซิ หนุ่มน้อย หน้าตาโอเค กินกระเทียมมาหรือเปล่าจ๊ะ” คุณนายตบแก้มเขาเบาๆ พอจุนโนะส่ายหน้าปฏิเสธคำถามนั้น เธอก็หัวเราะชอบอกชอบใจ
“ทำไมหรือฮะ”
“แหม...แก้มนี่ จะหายแล้วนะ เอ้า..เด็กๆ มาจัดการหน่อย” เธอร้องสั่ง

พวกพนักงานที่แต่งหน้าเก่งๆ เข้ามาคลำดูโหนกแก้มของจุนโนะ.... แก้มเริ่มหายช้ำแล้ว ดูเผินๆ เหมือนปัดบลัชออนที่ข้างแก้มข้างหนึ่งเลย พวกคุณเธอไม่รอช้า ลากตัวเด็กหนุ่มมานั่งหน้ากระจก ปัดบลัชออนให้อีกข้างหนึ่ง คล้ายคลึงกับรอยที่โดนประตูกระแทกเปี๊ยบเลย

“จะทำอะไรน่ะฮะ” เขาอดถามไม่ได้
“ก็แต่งหน้าให้หนุ่มคนเดียวของเราน่ะซิจ๊ะ”
“ขายของอย่างเดียว ทำไมต้องแต่งซะ”
“นิดหน่อยเอง จะได้กลบรอยช้ำที่หน้าเธอไงล่ะ”
“อือ.......อุ๊บ...” จุนโนะรีบหุบปากเมื่อลิปสติกสีครีมอ่อนถูกไล้ลงบนกลีบปากนุ่มนวล
“ทาปากด้วยเหรอ?” จุนโนะถามเมื่อการทาปากสิ้นสุดลง
“ทาซิ ก็เธอต้องแจกจูบกับคนที่มาซื้อลิปกลอสวันนี้นะ จุนโนะ”
“หา???” หนุ่มน้อยร้องเสียงหลง
“เห็นป้ายมั้ยจ๊ะ...ซื้อหนึ่งแท่งแถมจูบหนึ่งจูบล่ะ” สองสาวหัวเราะกันคิกคัก แต่คนร่างเพรียวคนนี้ล่ะ นั่งหน้าเหวอไปเรียบร้อยแล้ว

**********************************

จินเดินเอื่อยๆ กลับจากการทำงานในตอนเย็นของวันอาทิตย์ ใกล้จะหมดไปอีกวันแล้ว เขากำเงินในมือ รายได้พิเศษที่เขาหามาได้ในระยะเวลาที่ผ่านมา ถูกเก็บหอมรอมริบเพื่อจุนโนะสุเกะ คนรักของเขาคนนั้น วันนี้เป็นวันเงินเดือนออก พอรวมกับเงินที่เก็บออมมาตลอดสองสามเดือนที่แล้วก็มากโขอยู่

จินนึกไปถึงวันพรุ่งนี้ วันเกิดของจุนโนะสุเกะ....วันที่เขาจะมาง้อ...ง้อน่ะง้อ...ง้อทุกครั้งที่มีปากเสียงกัน จะปล่อยไปได้ไง คนรักคนนี้ ถึงจะใจร้อน แต่จุนโนะก็คือชีวิตชีวาของเขา ...ความจริงเขาไม่อยากจะปล่อยให้มันผ่านไปหลายวันแบบนี้หรอก แต่มันจำเป็นจริงๆ นี่นา

เขามาหยุดอยู่หน้าร้านเครื่องประดับ สร้อยคอที่จุนโนะอยากได้นอนยิ้มอยู่ในตู้โชว์นั้น พรุ่งนี้ล่ะนะที่เขาจะเดินเข้าไปหาจุนโนะพร้อมกับของขวัญที่เจ้าตัวถูกใจ ยังไงๆ ก็จะเอาจุนโนะกลับไปอยู่ด้วยกันอย่างเดิมให้ได้...ก็จินรักจุนโนะมากนี่นา

จินกำลังจะเดินเข้าร้าน ก็บังเอิญที่มีเด็กสาวกลุ่มใหญ่วิ่งชนเขาจนเซ จินนึกเคือง จะขอโทษสักคำก็ไม่มี พวกเธอเหล่านั้นต่างก็วิ่งไปยังที่หนึ่งอย่างรีบเร่ง ชายหนุ่มชะเง้อมองตาม
“จะไปไหนกันนะ...แต่นั่นมัน....ทางไปร้านที่จุนโนะทำงานอยู่นี่นา” จินขมวดคิ้วแล้วลองเดินตามแม่พวกสาวๆ กลุ่มนั้น

ภาพที่จินได้เห็น ทำให้เขายืนค้างเติ่งอยู่กับที่ แถวอันยาวเหยียดของสาวๆ กลุ่มหนึ่ง แน่นอนที่ต้องมีตั้งแต่สาววัยแรกรุ่นจนถึงคุณป้าวัยดึก จินอดสงสัยไม่ได้ จึงสะกิดถามสาวน้อยในแถวคนหนึ่ง
“ก็ซื้อลิปกลอสแล้วแถมจูบกับหนุ่มหล่อด้วยอ่ะค่ะ...” เธอคนนั้นบอกข้อข้องใจแล้วก็ปิดปากหัวเราะกันคิกคัก
จินยิ่งสงสัยใหญ่ เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ ซุ้มหน้าร้าน เห็นหนุ่มน้อยคนหนึ่งกำลังบรรจงก้มหน้าจุมพิตกับสาวใหญ่คนหนึ่ง พอหนุ่มคนนั้นถอยหน้ากลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม จินก็แทบจะเป็นลม.........

.........จุนโนะสุเกะ..........

“โอย....แฟนกรู...อ๋อย....ย.....ยย.....ย” จินยืนหน้าซีดเซียว ...นี่จุนโนะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือนี่
เขามองกราดไปที่แถวอันยาวเหยียด...ดูเอาเถอะ ในแถวนั้นมีพวกผู้ชายและสาวประเภทสองรวมอยู่ด้วย
...ฮึ..!!!....

จะยอมได้ไงวะ จะให้ใครมาจูบจุนโนะซ้ำรอยเขาได้ไง.....

จินฮึดฮัดทำท่าจะเดินฉับๆ ไปที่ซุ้มแต่ก็มีมือลึกลับมือหนึ่งเกี่ยวคอเสื้อของเขาเอาไว้ เขาฉุนกึก หันขวับไปมองทันที

พบกับหนุ่มใหญ่ท่าทางภูมิฐานยืนหน้าบึ้งอยู่ในแถว แต่แขนยาวล้ำแถวออกมาดึงเขาเอาไว้
“แซงคิวได้ไงวะ...ไปต่อคิว!!” หนุ่มคนนั้นบอกเสียงเข้ม จากนั้นผู้คนในแถวต่างก็ด่าจินกันระงม จนชายหนุ่มทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินไปต่อแถว ท่ามกลางสายตาดูหมิ่นจากสาวและไม่สาวรอบข้าง
จินอดทนรอจนแถวขยับเข้าไปใกล้ซุ้มทีละนิด จากคนที่ 30 ขยับมาที่ 20 อดทนรออีกหน่อยก็เป็นคนที่ 10 เขามองเห็นศีรษะของจุนโนะก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าซุ้ม ใกล้เข้ามาทุกขณะจิต

จินชะเง้อมองลิปกลอสราคาแพงที่วางขายอยู่หน้าร้าน ซื้อหนึ่งได้จูบหนึ่ง ยังเหลืออีกกี่แท่งวะที่จุนโนะต้องจูบแม่พวกนั้น

....หึง....หึงโว้ย!!....

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่จินรอคอย เขาหยุดยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ยื่นธนบัตรทั้งหมดที่มี (ก็เงินที่จะไปซื้อของขวัญให้จุนโนะนั่นแหล่ะ) วางปุ๊บตรงหน้าจุนโนะ หนุ่มน้อยกำลังจะเงยขึ้นยิ้มรับ แต่แล้วก็ต้องตาค้าง
“แว๊ก!! จิน!!” จุนโนะหน้าถอดสี ทำท่าจะขยับลงจากเก้าอี้ประจำตำแหน่ง แต่จินคว้าคอเสื้อของเขาเอาไว้ทัน

“จะไปไหน...ไอ้ตี๋!!...แสบนักนะ...โดนฉันจูบมันไม่ถึงใจหรือไงหา? ถึงต้องมาเที่ยวแจกจูบให้ชาวบ้านเขาอย่างงี้เนี่ย!!” จินยื่นหน้าช้ำๆ มาตะคอก ทำเอาคนในแถวที่เข้าต่อจากเขาส่งเสียงฮือฮา ร้อนถึงคุณนายเจ้าของร้านต้องวิ่งกระหืดกระหอบมาระงับเหตุ
“มาเอะอะไม่ได้นะคะคุณจิน...”
“ผมไม่ได้เอะอะ...เอ้านี่...เงินเนี่ยซื้อลิปเฮงซวยได้กี่แท่งไม่ทราบ?” จินชี้ไปที่กองเงินที่อยู่เบื้องหน้า
คุณนายทำตาโตเท่าไข่ห่าน รีบกวาดเงินเข้ากระเป๋า ไม่สนใจล่ะว่าจุนโนะจะโดนรั้งคอเสื้อจนตัวแทบจะล้ำออกมาจากเคาน์เตอร์อยู่รอมร่อ จินหันไปถลึงตาใส่เจ้าของร้าน คุณเธอหันมายิ้มแป้นใส่จินและจุนโนะ
“งั้นเชิญค่ะคุณจิน....จุนโนะ....สงสัยต้องปิดร้านแล้วล่ะค่ะ คุณคนนี้แกจองคิวยาวเหยียดแน่ๆ ค่ะ” คุณนายโค้งแล้วโค้งอีกกับลูกค้าที่เหลือ

จินไม่สนใจอะไรแล้ว ลากตัวจุนโนะได้ก็กระเตงกันไปที่ห้องน้ำทางด้านหลังร้าน พอปิดประตูปุ๊บก็ล็อคปั๊บ
“เปิดน้าาาา...” จุนโนะพยายามตะเกียกตะกายดึงบานประตูออก แต่มือแข็งแรงของจินก็สวมกอดเขาเอาไว้ ลากมาที่อ่างล้างหน้า เปิดน้ำดังซ่า

จินกดหัวจุนโนะให้รองรับน้ำก๊อก เขาถูปากของจุนโนะอย่างไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรือไม่
“ไหน...ไหน...ดูหน้าหน่อยซิ...ปากบวมฉึ่งหมดแล้ว” จินถูปากจุนโนะจนคนรักร้องลั่น
“พอแล้ว...เจ็บนะโว้ย!!” จุนโนะเอ็ดตะโร พอดิ้นหลุดจากจินได้ก็ยืนหน้างอ เนื้อตัวเปียกมะล่อกมะแล่ก
“บ้าจัง!! ทีงี้มาทำหึง เชอะ!!” หนุ่มหน้าหวานทำปากยื่น ก็เลยโดนรวบตัวไว้ในวงแขนแกร่งซะเลย
“มานี่ก่อน เมื่อกี้ฉันจ่ายเงินตั้งเยอะ ยังไม่ได้จูบนายเลยนะ” จินจับคางจุนโนะไม่ให้เบือนหนีไปไหน ปากอิ่มเต็มของจุนโนะที่ถูกใช้งานมาแล้วทั้งวันจึงถูกจินประทับริมฝีปากลงไปอย่างหนักหน่วงและรุนแรง
“อึก.....อื้อ......” จุนโนะครางอึกอักในลำคอ จินไม่ปราณีเลยล่ะ

จินดันร่างจุนโนะให้พิงผนังห้องน้ำ ทั้งๆ ที่ปากยังประกบกันแน่น เขาสอดเข่าแทรกเข้าระหว่างขาของจุนโนะ เพิ่มดีกรีความร้อนแรงลงไปกับจุมพิตและอ้อมกอดของเขา จุนโนะตัวอ่อนระทวย จูบของจินรุนแรงยิ่งกว่าจูบกับลูกค้าสองวันรวมกันเสียอีก แค่เมื่อวานกับวันนี้ที่ผ่านมา เขาก็แค่ยื่นปากแตะกับลูกค้าเบาๆ เท่านั้นเอง แต่จูบของอะกานิชิ จินนี่ซิ เล่นเหมาลิปสติกหมดทั้งร้านแบบนี้.... เขาใกล้ตายแล้วละมังเนี่ย

.........จุนโนะครางฮือ...ฮือ...แต่ไม่มีเสียงใดลอดออกมาจากริมฝีปากช้ำบวมของเขาได้เลย ก็จินเล่นจูบเอาจูบเอาจนไม่มีช่องว่างระหว่างปากของคนทั้งสอง
มือข้างหนึ่งของจินสอดเข้าไปในเสื้อยืดของจุนโนะ ยังไม่ทันคืบคลานเข้าไปใกล้ยอดอกแข็งขึงของคนรัก ประตูห้องน้ำก็ถูกทุบปังๆ อยู่ด้านนอก
“คุณจิน....ลิปสติกที่ซื้อได้แล้วนะคะ....”
“โธ่เว้ย!!” จินสบถหลังจากถอนจุมพิตออกแล้ว จุนโนะยืนพิงอกของเขา เนื้อตัวอุ่นๆ กับลมหายใจที่หอบแรงทำให้รู้ว่าร่างนี้ยังมีชีวิตอยู่
“ไป...ไปต่อที่บ้าน...ปล่อยเอาไว้นานแล้วนะเรา” จินดึงจุนโนะออกไปจากร้าน แต่ไม่ลืมที่จะคว้าถุงลิปสติกถุงใหญ่กลับไปด้วย

ร่างสองร่างจากไปแล้ว เหลือทิ้งเอาไว้แต่บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ที่ยังนั่งอยู่ในแถว เพราะคิดว่าเดี๋ยวเจ้าของร้านคงจะเอาลิปสติกมาขายต่อเป็นแน่..........รอไปเฮ้อ...ก็ไอ้คนที่จะมาแจกจูบน่ะ มันโดนหิ้วไปแล้วนี่หว่า....

******************************

เช้าตรู่ของวันที่ 29 พฤศจิกายน
ฮีตเตอร์ปล่อยความอบอุ่นมากระทบร่างสองร่างที่นอนเหยียดยาวบนเตียงนอนอันอ่อนนุ่ม จินนอนหงาย ลมหายใจสม่ำเสมอ ในอ้อมแขนของเขามีหนุ่มน้อยหน้าหวานที่ชื่อจุนโนะสุเกะนอนกอดก่ายนัวเนียไม่ห่าง

หลังจากเมื่อวานที่ได้จูบจุนโนะจนหนำใจแล้ว จินก็ลากจุนโนะมาที่อพาร์ตเมนต์ และไม่พูดพล่ามทำเพลง เขากระทำชำเราจุนโนะ แต่ก็ด้วยความยินยอมพร้อมใจจากร่างบอบบางของจุนโนะด้วยง่ะล่ะ
จนกระทั่งเช้า รสรักร้อนแรงแต่แฝงความอ่อนหวานซาบซ่านทำเอาสองหนุ่มหมดแรง จุนโนะผงกตัวขึ้นมองหน้าคนรัก แต่ก็ต้องนิ่วหน้า สูดปากดังซู้ดดด....

“เจ็บจัง...โอย...วันเกิดช้านนนน....”
จินได้ยินก็หัวเราะหึ หึ...เขากระชับอ้อมกอด แล้วก็จูบแก้มใสของเด็กหนุ่มแรงๆ
สุขสันต์วันเกิดครับ จุนโนะสุเกะ” จินกระซิบ
“อือ...” จุนโนะรับคำ จากนั้นร่างเปลือยของเขาก็กระเด้งตัวออกจากอ้อมกอดของจิน จุนโนะแบมือมาตรงหน้า

จินมองเรือนร่างของจุนโนะด้วยความเอ็นดู จุนโนะนั่งแบะขาออกพับเพียบไปด้านหลัง ยื่นแขนพร้อมกับแบมือ ลำตัวขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว รวมทั้งรอยสีแดงเป็นปื้นทั่วตัวนั่นอีกล่ะ เซ็กซี่จัง....ง...ง...ง...
“ของขวัญล่ะของขวัญ?” จุนโนะกระดิกนิ้วทั้งห้าไปมา

จินลุกไปหยิบถุงกระดาษของร้านเครื่องสำอางของจุนโนะมาวางไว้หน้าตัก
พอจุนโนะเปิดออกก็ร้อง...จ๊าก....

ลิปสติกเป็นร้อยแท่งได้ละมัง นอนนิ่งสงบเสงี่ยมอยู่ก้นถุง
“อะไรง่ะ” จุนโนะปากยื่น
“ก็ของขวัญวันเกิดไง”
“ไหนล่ะสร้อยที่บอกจะซื้อให้ง่ะ?”
“แหะ...แหะ...ตังค์หมดแล้วง่ะ ก็เมื่อวานน่ะ...ฟาดเงินซื้อลิปกลอสกับจูบนายหมดไปแล้วนี่...เอาไว้ปีหน้าก็แล้วกันน้า....าา.....จุนโนะคนน่ารัก...” จินบอกตามความจริง
จุนโนะนอนแผ่หราบนเตียง แขนขากางออกเต็มที่ ปากก็บ่นพึมพำ
“เฮ้อ.....ก๊ะได้...แต่ว่าต้องเบิ้ลสองเส้นด้วย...ไม่งั้นไม่ยอม...”
“ได้จ๊ะ...” จินเปลี่ยนท่านั่ง เข่าทั้งสองของจินคร่อมร่างบางเอาไว้ แล้วก็ก้มตัวจนลำตัวแทบจะแนบสนิทกัน

“จุนโนะวันนี้วันเกิดจุนโนะนะครับ...เราดีกันน้า...า...า...” จินยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้า จุนโนะผงกหัวงับนิ้วของเขาเบาๆ ดวงตาเรียวรีของหนุ่มหน้าสวยวิบวับ
“นึกว่าจะไม่มาง้อซะแล้ว...” เขาพึมพำ
“ง้อซิ...ไม่ง้อนายแล้วจะง้อใครล่ะ?” จินบอกยิ้มๆ
“ก็ปล่อยให้นั่งรอ...ร้อ..รอ...ตั้งนานแน่ะ...ใจแป้วแล้วนะ”
“ฉันก็กะจะมาง้อนายวันเกิดนี่ไงล่ะ"
จินมองหน้าคนรักอย่างดื่มด่ำ เขาลูบโหนกแก้มที่มีรอยจางๆ ของความช้ำ ส่วนคนหน้าหวานเองก็ยื่นมือมาคลำที่หน้าช้ำของเขาเหมือนกัน
"เจ็บมั้ยอ่ะ?" จุนโนะถาม
"ไม่เท่าไรแล้ว...จุนโนะซ้อมก็เหมือนจุนโนะรักง่ะแหล่ะ"
"ดี!! จะได้รักบ่อยๆ ดีมั้ย?" จุนโนะผงกหน้ามาจุ๊บแผลที่ยังคงปรากฏให้เห็นบนหน้าจิน
"...อ๊ะ...!!” จินสะดุ้ง ประกายตาฉ่ำปรือของคนข้างใต้นั้น เร้าใจจินเป็นบ้าเลยง่ะ
....จุนโนะฉกริมฝีปากมาเลียนิ้วของจินที่กำลังคลึงเคล้าที่มุมปากของเขา จินจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ.....นี่จะประกาศสงครามพิศวาสบนเตียงกันอีกรอบหนึ่งหรือนี่???

ใบหน้าหวานของจุนโนะแดงซ่านเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างตื่นตัวอยู่ที่ร่างกายท่อนล่างของจิน
“นายช่วยลงไปนั่งที่อื่นได้มั้ยง่ะ...”
“ไม่ได้...ต้องบอกก่อนว่าจุนโนะจะกลับมาอยู่กับจินแบบเดิม...” จินกดเรือนกายท่อนล่างลงไปอีก จนจุนโนะแทบผวา จินมองหน้าสวยๆ นั้นตรงๆ เห็นปฏิกริยาของคนใต้ร่างเริ่มจะเปลี่ยนไป ลมหายใจของจุนโนะสะดุดขณะพยักหน้าให้เขา
“กลับมาอยู่ก็ได้ แต่นายห้ามไปทำงานกุ๊กกิ๊กกับสาวคนไหนทั้งนั้นนะ เดี๋ยวฉันหึงอีกไม่รู้ด้วย...”
“ครับจะกุ๊กกิ๊กกับจุนโนะคนเดียว” จินโน้มตัวต่ำ ลมหายใจระกับซอกคอและใบหูของอีกฝ่าย จุนโนะขนลุกซู่

 

“ว่าไงครับ...จะให้จินไปนั่งที่อื่นอีกมั้ย” จินครางใส่ปากของจุนโนะ เรียวแขนบางจึงตวัดรอบคอของชายหนุ่ม จุนโนะกระซิบกระท่อนกระแท่น
“จินนั่งอยู่นี่ก็ได้...แต่ของขวัญที่จินให้น่ะ นายต้องช่วยฉันใช้นะ...เอาไปฝากยามะพีกับคาเมะด้วยล่ะ....ฉันคงเอียนลิปกลอสไปอีกนานเลยล่ะ......อื้อ...จินน่ะ...จูบอีกแล้ว....อื้อ...ปากเปื่อยหมดแล้วง่ะ...” จุนโนะครางแต่ก็แหงนหน้ารับจูบจากคนรักแต่โดยดี...แต่จินไม่หยุดเพียงแค่จูบอย่างเดียวอีกแล้วง่ะ...โอย...ช้ำไปทั้งตัว...อ๋อย...ย...ย....ย.....

....ในที่สุดก็คืนดีกันอีกจนได้...เดี๋ยวก็โกรธกัน...เดี๋ยวก็ดีกัน...
...ก็จินเล่นง้อแบบนี้นี่นา ใครจะใจแข็งได้ล่ะ...
...เป็นวันเกิดอีกปีที่จุนโนะเปลืองตัวให้จิน...
....แต่เปลืองกับจินไม่เป็นไรหรอก....จุนโนะยอม....
....ก็จุนโนะรักจินนี่นา...
...อ้อ!!...ลืมถามจินเลยว่า แผลที่โดนเขาซ้อมวันนั้นน่ะ หายดีหรือยัง...
...แต่เรี่ยวแรงยังกะม้าเปรียว คึกคักแบบนี้ คงหายดีแล้วล่ะ........
...แต่คิดดูอีกที ความจริงเขาซ้อมจินซะขนาดนั้น เขาน่าจะเป็นฝ่ายง้อจินมากกว่านะ
...แต่ว่า...วันนี้เป็นวันเกิดของเขานี่นา...จินมาง้อง่ะถูกแล้วล่ะ...
...ตอนนี้ก็ขอ....Happy Birthday Kiss...กับจินก่อนนะครับ.......
...อ๋อย....ย..ย.....(จุนโนะครางอย่างคนใกล้ตาย)...ก็ดูจินมันทำกับผมเด่ะ....
......จุนโนะสุเกะ...Sweet 19th......คร้าบ....

**************************

Happy Ending For Junno’s Birthday