Outside My Window...1

++++++++++++++++++++++++++++++

 

ภายในหน้าต่างห้องของทางุจิ จุนโนะสุเกะ.....

“จุนโนะ...หนูจะยืนเฉยๆ สักหนึ่งนาทีได้มั้ยลูกจ๋า....” หญิงสาวสวยร่างสูงโปร่ง พูดอย่างละเหี่ยใจเมื่อเด็กน้อยที่เธอกำลังใส่ชุดนักเรียนอนุบาลให้อยู่นั้น ยืนยุกยิก อยู่ไม่สุข ร่างเล็กป้อมโหนกับขอบหน้าต่าง มองลงไปยังเบื้องล่าง ห้อยแต่ขาต่องแต่ง ให้ผู้เป็นมารดาใส่กางเกงให้อย่างทุลักทุเล
“น้องโนะ...เฉยๆ ซิลูก...”
“แม่จ๋า.........ดูบ้านโน้นจิฮะ...มีคนมาอยู่ใหม่แล้วล่ะ ดีจังเลย.....” จุนโนะชะโงกตัวออกไปด้านนอกหน้าต่าง ทำให้คุณนายทางุจิ ผู้เป็นแม่รีบคว้าตัวเอาไว้
“มาอยู่ก็ช่างเขาก่อนนะลูกนะ....มาแต่งตัวก่อนนนน ...เฮ้อ...” หญิงสาวปาดเหงื่อ

เมื่อจุนโนะกระโดดกระหยองกระแหยงมองบ้านตรงกันข้ามอย่างสนอกสนใจ
“โห้ยยย...แม่จ๋า....มีเด็กตัวกระเปี๊ยกด้วยอ่ะ....นี่เขายืนมองโนะด้วยล่ะ....” จุนโนะกระเด้งตัวขึ้นลง ชี้ไปที่เด็กน้อยคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านตรงข้าม เด็กคนนั้นก็กำลังแหงนคอมองจุนโนะอยู่เช่นกัน
เด็กผู้ชายวัยเดียวกับจุนโนะ หน้าขาว..ผิวบาง แต่คิ้วที่ขมวดกันนั้น บอกให้รู้ว่า เด็กคนนั้นคงจะเอาแต่ใจตัวเองไม่เบา
“ผมจะไปเล่นกับเด็กคนนั้นได้มั้ยฮับ ....นะแม่นะ..ให้โนะไปเล่นกับเขานะแม่นะ” เด็กชายจุนโนะยืนกระทืบเท้าเต้นเร่าๆ ชี้มือไปทางเด็กคนเดิมที่ยังคงแหงนมองเขาอยู่เช่นกัน
“เฮ้!! นายตัวเล็กจ๋า...เดี๋ยวโนะลงไปเล่นด้วยน้าาาาา.....” จุนโนะตะโกนข้ามหน้าต่างมา แม้ว่าขณะนี้จะโดนคุณแม่อุ้มเข้าเอวแล้ว
“ไปกันเสียทีน้องโนะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะลูก...”
“ผมจะเล่นกับเด็กนั่นนี่แม่....โนะจะเล่นง่ะ...โนะไม่ไปเรียนแย้ววว...แม่....แม่จ๋า....าาา....”
“เงียบนะจุนโนะ ...เดี๋ยวตอนเย็นค่อยกลับมาเล่น ถ้าดื้อแบบนี้ แม่จะไม่ให้หนูอยู่ห้องที่มีหน้าต่างอีกแล้วนะลูก”
เสียงประกาศิตจากผู้เป็นแม่ดังอย่างเฉียบขาด ทำให้หนุ่มน้อยน่ารักแก้มยุ้ยคนนี้หยุดโยเยได้ทันที
“เดี๋ยวตอนเย็นค่อยกลับมาเล่นก็ได้........”

****************************

ภายนอกหน้าต่างห้องของจุนโนะสุเกะ.....

“คาเมะ!! เข้ามาดูบ้านกันเหอะลูก ยืนมองอะไรอยู่” เสียงหวานเฉียบของเจ้าของบ้านหลังใหม่ ที่ก่อด้วยอิฐแดงทั้งหลังร้องบอกมาจากด้านใน ทำให้...หนูน้อยคาเมะ... ซึ่งกำลังยืนแหงนหน้าคอตั้งบ่ามองดูความวุ่นวายของบ้านตรงกันข้ามหันหน้ามาทางมารดา
“ฮับแม่...”
“ไปดูห้องหนูกันมั้ยจ๊ะ” ผู้เป็นมารดาอุ้มเด็กน้อยขึ้น แต่คาเมะก็ดิ้นพราดๆ จะลงยืนเองบนพื้น
“ทำไมล่ะลูก”
“ผมจะเดินเองง่ะ...เค้าโตแล้วนะ เป็นหนุ่มแล้วด้วย” เด็กชายตอบเสียงฉะฉาน พลางยืดตัวขึ้น แต่ก็ยังไม่ถึงเอวของผู้เป็นแม่อยู่ดี
“จ้ะ..จ้ะ..หนุ่มก็หนุ่ม เอ้าไปกันได้แล้ว พ่อหนุ่มน้อยห้าขวบ”

คาเมะ หรือคาเมนาชิ คาซึยะ เดินตรงลิ่วไปที่ห้องที่เขาหมายตาเอาไว้ แต่ผู้เป็นแม่เดินลิ่วๆ ฉุดแขนเขาไปอีกทาง
“ไม่ใช่ห้องนี้นะจ๊ะ คาเมะ ห้องนั้นแม่จะเอาไว้เก็บของ”
“ไม่เอาง่ะ...ให้เมะอยู่ห้องนั้นนะแม่” คาเมะสะบัดแขนจนหลุดจากการจูงของหญิงสาว เขาวิ่งตื๋อไปที่ห้องนั้น ห้องไม่เล็กนัก แต่อยู่ตรงกันข้ามกับห้องของเด็กน้อยวัยเดียวกับเขา เด็กผู้ชายผิวขาว ผมหน้าม้าและแก้มยุ้ยคนนั้น คนที่ชะโงกตัวมามองเขาจากหน้าต่างบานนั้น
“ห้องนี้จะร้อนตอนบ่ายนะลูก เพราะหันหน้าไปทางทิศตะวันตกพอดี แม่ว่าหนูจะร้อนนะจ๊ะ”
“ไม่ง่ะ เค้าจาอยู่ห้องนี้ นะแม่นะ...ให้เมะอยู่ห้องนี้นะแม่” คาเมะกอดขามารดาแน่น กลิ้งศีรษะเกลือกไปเกลือกมา กับแม่ของเขา ทิศตะวันตกหรือตะวันไหนๆ เขาก็ไม่สนใจหรอก อยากอยู่ห้องนี้ใจแทบขาด ...ยังไงๆ ก็ต้องอยู่ให้ได้....
...และในที่สุด...

“จ้ะ..จ้ะ...ถ้าไม่ให้อยู่ก็คงไม่ยอมอยู่ดี” และแล้วแม่ก็ต้องยอม ทำให้คาเมะกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี เขากระตุกแม่ให้เปิดหน้าต่างให้กว้างๆ พอแม่เปิดมันออก เขาก็เห็น วินโดวส์ บ็อกซ์ อยู่ติดกับด้านล่่างของหน้าต่าง ...ในบ็อกซ์นั้นยังไม่มีกระถางต้นไม้มาวางไว้ แต่เขาจะอ้อนแม่ให้หาต้นไม้ที่มีดอกไม้สวยๆ มาวางไว้ให้ได้
คาเมะมองไปที่บ้านตรงกันข้าม หน้าต่างบานนั้นยังคงเปิดอยู่ แต่มีผ้าม่านสีขาวปิดบังเอาไว้ ไม่ให้เห็นอะไรภายในห้องนั้น

....หน้าต่างของเด็กคนเมื่อเช้านั่นก็มี วินโดวส์ บ็อกซ์เหมือนกัน มีกระถางต้นไม้ดอกไม้ปลูกเอาไว้อย่างงามสะพรั่ง งดงามจริงๆ ดอกไม้แรกแย้ม ที่ส่งกลิ่นหอมหวน กลีบดอกอ่อนบางสดใส เหมือนกับใบหน้าของเด็กชายคนนั้นเลยล่ะ...

**********************

เมื่อกลับจากโรงเรียนในเย็นวันนั้น

จุนโนะสุเกะก็พาร่างป้อมๆ และตะกร้าของเล่นย่องออกมายืนอยู่หน้าบ้าน เขามองเข้าไปทางบ้านอิฐแดง เห็นผู้ใหญ่ในบ้านนั้นสองคน ผู้หญิงหนึ่งและผู้ชายหนึ่ง....คงจะเป็นพ่อกับแม่ของเด็กหน้าขาวคนนั้น

จุนโนะข้ามถนนเล็กๆ แล้วเดินไปเกาะรั้วสีขาวเตี้ยๆ ชะเง้อมองเข้าไปภายใน เพื่อมองหาเพื่อนเล่น แต่ว่าเขาก็ต้องยิ้มอย่างตื่นเต้นเมื่อสบตาเข้ากับดวงตาเรียวรีของเด็กชายวัยเดียวกันที่แอบยืนมองเขาทางข้างบ้าน เด็กคนนั้นพยักหน้าให้จุนโนะ ทำให้จุนโนะแอบวิ่งเข้ามาทางประตูรั้วที่เปิดแง้มๆ อยู่ พอมาถึงก็รีบแนะนำตัวเองทันที
“ หวัดดี...เราจุนโนะน้าาา....แม่เรียกเราว่าน้องโนะ....แล้วนายล่ะ ชื่ออะไรเหรอ??”
“คาเมะ....แม่เรียกเราว่า เมะ...” คาเมะยิ้มยิงฟัน เขายื่นมือป้อมๆ มาข้างหน้า จับมือจุนโนะเขย่าๆ เลียนแบบผู้ใหญ่ จุนโนะน้อยเอียงคอมอง แล้วก็วางตะกร้าของเล่นลงตรงพื้นสนามหญ้าข้างตัวบ้าน
“แล้วเราต้องเรียกตัวว่าไงง่ะ เมะ(ลูกตา) หรือว่า คาเมะ(เต่า)”
“เรียกว่าคาเมะก็ได้...แล้วเราต้องเรียกนายว่าไรง่ะ?”
“เรียกว่าจุนโนะน้าาา...เรียกน้องโนะไม่ได้ เพราะแม่เราเรียกไปแล้ว...” จุนโนะพูด พลางกระตุกแขนคาเมะยิกๆ ให้ดูของเล่นในตะกร้า
“ยี้....!! มีแต่ของเด็กผู้หญิงง่ะ เราไม่เล่นตุ๊กตาบาร์บี๋หรอก” คาเมะส่ายหน้า แล้วก็เขย่าจนหัวตุ๊กตาแทบหลุด และนั่นก็ทำให้จุนโนะโวยลั่น
“อย่าาา นะ...นั่นของพี่สาวเราง่ะ แล้วเขาก็เรียกว่า บาร์บี้นะ ไม่ใช่บาร์บี๋...”
“นั่นง่ะ ไม่เห็นแมนเลย ...นี่ๆ จุนโนะจังมาดูของเล่นของเราดีก่า...ไอ้บาร์บี๋นี่น่ะ ให้ผู้หญิงเล่นเหอะน้า” คาเมะว่าแล้วก็จับแขนจุนโนะมาทางหลังบ้าน สองเด็กน้อยวิ่งตึกๆ มาที่ซอกประตูด้านหลัง และที่นั่นมีลังไม้อยู่หนึ่งลัง
“เราเก็บมันไว้ในนี้ก่อน เดี๋ยวให้พ่อหากรงมาใส่ แล้วค่อยให้มันอยู่สบายหน่อย” คาเมะว่า มือน้อยๆ ก็เริ่มเปิดฝาลังออก โดยมีจุนโนะสุเกะยืนเอียงคอมองอยู่ไม่ห่าง
“อะไรเหยอ?”
“จูดี้...” คาเมะหันมายิงฟันตอบ
“จูดี้เป็นสัตว์เลี้ยงของเราเอง น่ารักมากเลยล่ะ จุนโนะต้องชอบมากๆ เลยล่ะ ...นี่ไง...” คาเมะเอามือควานไปในลังไม้ แล้วก็หยิบสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งออกมา แล้วก็ยื่นมาทางจุนโนะ
“กรี๊ดดดดดด.........ดด........ดดด..........”
เสียงกรีดร้องลั่นออกมาจากปากบางของเด็กน้อยจุนโนะสุเกะ ร่างป้อมๆ ล้มแปะนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้น มือเล็กๆ ถูกยกมาปิดหน้า เขาก้มศีรษะซุกเข่า ขณะที่ปากก็ร้องกรี๊ดๆ ไม่หยุด
“เฮ้ย....หยุดน้าาา จุนโนะจัง...” คาเมะก้มลงปลอบ ในขณะที่มืออีกข้างก็ยังจับจูดี้เอาไว้
“ตัว....ตัวอะไรง่ะ...ฮึก...ไม่เอาน้า...เรากลัวง่ะ...ฮึก....” เสียงกรี๊ดหยุดแล้ว แต่เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นกลับเข้ามาแทนที่ คาเมะลุกขึ้นยืนเมื่อใช้วิธีปลอบแล้วไม่ได้ผล เขาก็ดึงร่างของจุนโนะขึ้น พูดออกมาด้วยน้ำเสียงภูมิอกภูมิใจในตัวสัตว์เลี้ยงของเขาว่า
“นี่จูดี้....กิ้งก่าของเราเอง....จูดี้นี่ เพื่อนบ้านคนใหม่ของเรานะ จุนโนะจัง...รู้จักกันไว้ซะ” คาเมะจับขาหน้าของกิ้งก่าโบกมือไปมาไปเชิงทักทายเพื่อนใหม่

จุนโนะมองไปที่ตัวสีเขียว ลำตัวหยาบๆ แต่หัวสีเหลือง แถมบนหัวมีหงอนรูปร่างประหลาดกองอยู่อย่างน่ากลัวอีกด้วย ตาโปนกลมของมันกลอกไปกลอกมา ....ทำเอาเด็กน้อยแขยง
“ไม่อยากรู้จัก...ฮึก...น่าเกลียดจะตาย” จุนโนะถอยหลังกรูด เมื่อคาเมะยื่นจูดี้มาตรงหน้า จุนโนะปัดหน้าเจ้ากิ้งก่าออกห่าง แล้วก็ปิดหน้าร้องไห้
คาเมะก็เลยต้องเก็บ จูดี้ เอาไว้ในลังตามเดิม แล้วเขาก็ยืนตรงหน้าจุนโนะสุเกะ มองเด็กหน้าสวยยืนร้องไห้สะอึกสะอื้น
“จุนโนะจัง....” คาเมะเอื้อมมือมาแตะแขนของจุนโนะ แต่อีกฝ่ายสะดุ้งโหยง ปัดมือนั้นออกไป
“อย่าแตะตัวเค้านะ ยี้....สกปรก...นายจับไอ้ตัวนั้นแล้วเอามือมาจับเค้าได้ไง...เราไม่เล่นกับตัวแล้ว เค้าจะฟ้องแม่ด้วยง่ะ” จุนโนะยืนเช็ดน้ำตาป้อยๆ ก้าวถอยห่างคาเมะออกไป แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว

เมื่อคาเมะใช้มือข้างที่จับจูดี้เมื่อสักครู่คว้าไหล่จุนโนะไว้ กระชากทีเดียว จุนโนะก็ถลำมาข้างหน้า ริมฝีปากน้อยๆ ของคาเมะก็เลยประทับแน่นสนิทกับปางบางของจุนโนะ แถมฟันแหลมๆ ก็ครูดกับกลีบปากในของจุนโนะเสียอีก
“อ๊ะ.......แอะ........แอะ.......แอะ..........แง้.....แง้..........” จุนโนะสะดุดก้อนสะอื้น แล้วก็ร้องไห้โฮทันที...
คาเมะกระเด้งตัวออกห่างอย่างตกใจ
เด็กชายอย่างคาเมะก็ตกใจเหมือนกัน ...โห...เมื่อกี้ดันกัดจุนโนะซะได้ ว่าจะกัดให้เหมือนพ่อกัดกับแม่ซะหน่อย เพราะเห็นพ่อกัดแม่ทุกทีตอนทะเลาะกัน แล้วแม่ก็จะหยุดร้องไห้ หันมาหัวเราะกันคิกคัก แต่ทำไมทำกับจุนโนะแล้วไม่เหมือนกันล่ะหว่า......
“แอะ.......แอะ......แง้......” เสียงจุนโนะยังดังไม่หยุด เลือดแดงๆ เริ่มไหลออกมาจากปากที่โดนกัดนั่น จนท้ายสุด ร่างป้อมๆ ของจุนโนะก็วิ่งน้ำตานองหน้ากลับไปทางบ้านของตัวเอง
“เฮ้ย...จุนโนะจัง...ง...ง.ง..ง....” คาเมะกำลังจะวิ่งตาม แต่ก็ถูกพ่อกับแม่เรียกตัวมาสอบความเสียก่อน เขาก็เลยต้องปล่อยให้จุนโนะวิ่งร้องไห้ไปตามลำพัง

***********************

“แง้.....แง้....แอะ...แอะ.......ฮือ........ฮือ............ฮึก.....” จุนโนะวิ่งเตาะแตะมือกุมปากที่โดนคาเมะกัดเข้ามาในบ้าน ทั้งแม่และพ่อรีบวิ่งมาดู พอคนเป็นแม่เห็นเลือดไหลออกมาน้อยๆ ก็ตกใจ สอบถามได้ความว่า
“คาเมะกัดปากหนู....ฮึก...ฮึก...” จุนโนะสะอื้น โผเข้าซบอกแม่ ซึ่งหญิงสาวก็ซับเลือดที่ปากน้อยๆ ให้ทันที
“คาเมะ (เต่า) เอ๊...บ้านไหนเลี้ยงเต่านะลูก แล้วจุนโนะไปจับมันทำไมกันจ๊ะ”
“คาเมะ...คาเมะกระโดดกัดปากหนู....”
“บ้านไหนล่ะลูกที่เลี้ยงเต่าน่ะ?” คุณแม่ถาม คุณลูกก็เลยชี้ไปที่บ้านตรงกันข้าม
“ไป...ไปดูกัน เต่าที่ไหนมันจะกระโดดกัดน้องโนะได้?”
“ฮึก...ฮึก....” จุนโนะเช็ดน้ำตา และก็ยอมเดินตามแม่กลับไปที่บ้านคาเมะอีกครั้ง

...............

คุณนายทางุจิถึงกับยืนอึ้งเมื่อลูกชายตัวน้อยยืนหน้าคว่ำ ยื่นแขนจนสุด ชี้นิ้วมาทางคนร้าย ...คาเมะ...เต่าน้อยตัวต้นเรื่องซึ่งขณะนี้กำลังยืนเกาะเอวแม่ของตัวเองแจ
.....คาเมะที่นึกว่าเป็นเต่าน่ะ กลับเป็นเด็กชายที่ชื่อ คาเมนาชิ คาซึยะ นี่เอง.....
“โนะจะไม่เล่นกับไอ้เต่าคนนี้อีกแล้วนะแม่จ๋า......หนูเกลียดไอ้เต่า.......เกลียดอีจูดี้ด้วย.....” จุนโนะประกาศเสียงลั่น ตอนนี้น้ำตาเหือดหายไปหมดแล้ว เหลือแต่หน้าคว่ำๆ ที่มองมาทางคาเมะอย่างไม่เป็นมิตรอีกต่อไป
“ธ่อ....ใครเขาอยากจะเล่นด้วย ไอ้ขี้แย...” คาเมะทำปากยื่น สะบัดหน้าไปอีกทาง

เมื่อจุนโนะจังประกาศเกลียดเขาแล้วแบบนี้ จะให้คาเมะมาง้อเล่นด้วยน่ะเหรอ ไม่มีทาง....เชอะ
“เออ...เค้าโป้งตัวตลอดชาติด้วย” จุนโนะชูหัวแม่มือหรา แล้วก็ได้รับหัวแม่มือกลมป้อมของคาเมะชูตอบแล้วตะโกนใส่หน้าบ้างว่า
“ชาตินี้...จะไม่เล่นกับตัวเองอีกแล้ว...จะไม่ยอมดีด้วย”
“โกรธ...เจ็ดปี...ไม่ดีเจ็ดหน....” จุนโนะสะบัดหน้าไปอีกทาง
ทำเอาผู้ใหญ่ของสองฝ่ายอดหัวเราะไม่ได้......เห็นว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนัก

หลังจากที่เอ่ยปากทักทายกัน ..และทางฝ่ายคาเมนาชิก็ฝากเนื้อฝากตัวเป็นเพื่อนบ้านที่มาอยู่ใหม่แล้ว ..แม่ของจุนโนะพาลูกกลับบ้าน ....

...............................

แม่พาจุนโนะสุเกะมาส่งที่ห้องนอน แต่ยังไม่ทันคล้อยหลัง ก็ได้ยินเสียงลูกตัวน้อยกรี๊ดลั่นบ้าน
“แม่จ๋า....แม๊.....แม่....ดูเด่ะ หน้าต่างของโนะอยู่ตรงกับไอ้เต่าบ้านั่นด้วยง่ะแม่.....ฮึก......โนะไม่ยอมนะแม่น้า.....ไม่เอานะแม่จ๋า........”
“น้องโนะ...ถ้าไม่อยากดูหน้าต่างบ้านนั้น ก็ปิดม่านเสียซะลูกจ๋า....เฮ้อ...”
แม่เดินส่ายหน้าลงไปชั้นล่าง ก่อนไปก็ได้ยินเสียงลูกชายคนเล็กกระชากผ้าม่านปิดดัง

...พรึ่บ...

แล้วต่อจากนี้ ข้างนอกหน้าต่างของจุนโนะสุเกะและคาเมนาชิ คาซึยะจะเป็นอย่างไรน้าาาา

....แม่ชักเริ่มสงสัย...

************************

 

to be con

comment ที่นี่ก็ได้จ้า..กด..กด..