Show Me Your LOVE

Vol 11

***************************

ในทันทีที่นากามารุ ยูอิจิกลับมาจากการสัมมนา ข่าวแรกที่เขาได้รับรู้จากผู้เป็นบิดาก็คือ

...กลุ่ม Misty Boys ได้เป็นแดนเซอร์ของวง Miracle ไปแล้ว

และตอนนี้ทั้งหมดก็กำลังอยู่ในช่วงฝึกซ้อมเพื่อออกคอนเสิร์ตย่อยที่จะมีขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า
ชายหนุ่มแสดงอาการฮึดฮัดออกมา จนผู้สูงวัยกว่าถึงกับเอนหลังกับพนักเก้าอี้บริหาร เฝ้าจับตาอาการของลูกชายคนเดียว ลูกชายถอดท่าทางมาดสุขุมออก ตอนนี้ร่างสูงเดินกลับไปกลับมาอย่างว้าวุ่นใจ
“นี่ยูอิจิ แกจะหยุดเดินไปเดินมา ให้ฉันหายเวียนหัวจะได้มั้ยหา?” คนเป็นพ่ออดพูดไม่ได้
ร่างสูงเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าต่างพอดี เขาหันมามองบิดาแล้วก็ทำหน้าเมื่อย
“ขอโทษครับคุณพ่อ”
“อย่านึกว่าไอ้ท่าทางที่แกแสดงออกมา ฉันจะไม่รู้นะ ...เรื่องของแกกับเด็กแดนเซอร์คนนั้นน่ะ...”
“คนไหนครับ?” ยูอิจิทำหน้าใสซื่อ เลิกคิ้วถามกลับ
“ทางุจิ จุนโนะสุเกะ...” ท่านประธานเอ่ยชื่อ หนุ่มน้อยที่กำหัวใจยูอิจิได้อย่างถูกต้องจนชายหนุ่มต้องเบือนหน้าไปมองนอกหน้าต่างเพื่อหลบสายตาใคร่รู้ของพ่อ
“เลิกคิดได้แล้ว ...แกคิดอะไรๆ กับเด็กนั่นน่ะฉันรู้นะ ตั้งหลายปีแล้ว ฉันดูแกออก เพียงแต่ว่าจะพูดหรือไม่พูดเท่านั้น ขอบอกก่อนนะว่า ฉันไม่เห็นด้วยกับพฤติกรรมของแก ยูอิจิ ...ไว้ฉันจะหาสาวๆ ลูกของเพื่อนฉันมาให้แกดูตัว” เสียงพ่อพูดเนิบๆ พอยูอิจิทำเสียงครืดในลำคอ ท่านประธานก็ก้มหน้าตรวจเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้า ทำเหมือนวาจาที่เขาบอกลูกชายนั้นเป็นคำสั่งกรายๆ
ยูอิจิเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าท่านประธาน พอบิดาทำเป็นไม่สนใจ เขาก็เท้าแขนกับโต๊ะ ชะโงกหน้ามาจ้องบิดาเอาตรงๆ
“ผมไม่อยากดูตัว!!”
เสียงห้วนนั้นทำให้บิดาตวัดสายตาคมดุส่งมาให้เต็มๆ
“ขอบอกก่อนนะว่า ฉันรับไม่ได้กับการที่แกจะคว้าเอาเจ้าเด็กนั่นมาเป็นคนรัก มันไม่เหมาะกันด้วยเหตุผลทุกประการ ข้อแรกแกสองคนเป็นผู้ชาย และแกก็เป็นลูกคนเดียวของฉันด้วย ยูอิจิ แกจะมารักกับผู้ชายด้วยกันไม่ได้ แม้ว่าเด็กคนนั้นจะสวยหยาดฟ้ามาจากไหน และอีกอย่างแกก็หัดรู้จักรักษาหน้าของตัวเองและของฉันไว้ซะมั่ง ฉันอายเขาโว้ย!!”
“แต่ผมไม่อาย...”
“เฮ้อ...ไอ้ยู...” ท่านประธานนากามารุถอนหายใจเฮือก บทลูกจะดื้อก็ดื้อเอาซะ....
“แล้วทำไมคุณพ่อต้องไปยอมเจ้าโทโมะ ไอ้เด็กบ้าตาโตนั่นด้วย ยอมให้มันมาเสนออะไรบ้าๆ ให้คุณพ่อทำตาม”
“โทโมะเขาเป็นลูกของเพื่อนสนิทของฉัน แล้วพ่อเขาก็เคยช่วยเหลือฉันมาก่อน”
“ครืด.....” ยูอิจิทำเสียงสำลัก เพียงเหตุผลนั้นก็คงจะพอเพียงแล้วล่ะมังสำหรับพ่อของเขา ชายหนุ่มกัดปากใช้ความคิด ยามนี้เขาคงทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้พ่อออกคำสั่งไปแล้ว จะมาแก้ไขอะไรตอนนี้คงไม่ดีแน่

เขาออกไปจากห้องทำงานของประธานบริษัทด้วยอารมณ์ขุ่นมัว หลายวันแล้วซินะที่เขาไม่ได้เห็นหน้าจุนโนะสุเกะเลย ยูอิจิแอบย่องไปเมียงๆ มองๆ ที่ชั้น 9 ซึ่งเป็นที่ที่พวกของจุนโนะมาซ้อมเต้น และต่อจากนี้ก็จะเป็นที่ซ้อมออกแสดงของวงมิราเคิลด้วย
ชายหนุ่มแง้มประตูออก พอมองลอดเข้าไปภายในได้

...นั่นไง...จุนโนะสุเกะกำลังเต้นอยู่กลางห้อง มีพวกมิราเคิลร้องและเต้นอยู่ด้านหน้า ทั้งหมดเต้นเข้าหากันได้ดีมาก

“ตั้งใจกันจริงเชียว” เขาคิดในใจ ดูๆ ไป จินกับจุนโนะก็ยังไม่มีอะไร เท่าที่เห็น จินแทบจะไม่สนใจนักเต้นเลยด้วยซ้ำ เขาจดจ่อกับการร้องเพลงอย่างเดียว
ยูอิจิถอนหายใจ บางทีสองคนนั่นอาจจะไม่ได้กุ๊กกิ๊กกันอย่างที่เขาระแวงก็ได้ เท่าที่ยูอิจิได้รับรู้มา นอกจากจะคบกับนานะ ญาติของเขาแล้ว จินยังมีสาวๆ ที่คบอยู่ด้วยอีกหลายคน แต่ละคนล้วนแล้วแต่เป็นดารา นักร้อง หรือไม่ก็นางแบบแทบทั้งนั้น คงไม่มัวมาสนใจกับเด็กหนุ่มที่เป็นผู้ชายด้วยกันละมัง
“แค่เพื่อนกันหรอกน่า.....” ไม่วายปลอบใจตนเอง
เขาพยักหน้ากับตัวเอง ...คงไม่มีอะไรหรอก....
คิดดังนั้นแล้วยูอิจิก็เดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง....

******************************

“เหนื่อยมั้ย จุนจัง?” เสียงถามด้วยความเป็นห่วงดังอยู่ข้างตัว เมื่อจุนโนะหันมามองคนพูดนั้น เขาก็พบกับดวงตาใสกระจ่างของอะกานิชิ จิน ส่งยิ้มมาให้ ผ้าขนหนูสีขาวผืนสะอาดถูกยื่นมาให้ด้วย
จุนโนะเช็ดเหงื่อออก และตบที่ม้านั่งยาวข้างตัวเป็นการชวน จินนั่งลงอย่างเต็มใจ มองเม็ดเหงื่อที่ค่อยๆ ถูกเช็ดออกจากใบหน้าและซอกคอของจุนโนะ เพิ่งจะมีโอกาสได้เห็นการเต้นอย่างเอาจริงเอาจังของ Misty Boys ก็ในระยะนี้แหล่ะ เห็นแล้วก็อดทึ่งไม่ได้ มิน่าล่ะ พวกรุ่นพี่ถึงชอบใช้บริการแดนเซอร์ของพวกจุนโนะนัก ก็เต้นแบบลืมตัวลืมตายแบบนี้นี่นา
“จุนโนะนี่เก่งนะ จำท่าเต้นของพวกรุ่นพี่ได้หมด มีเป็นร้อยๆ เพลงละมัง” จินเอ่ยชมจากใจจริง ทำให้คนนั่งข้างกายยิ้มจนตาหยี
“จำไม่ได้ก็แย่น่ะซิ จินก็”
“จุนจังเก่งจริงๆ นี่นะ”
“คนอื่นก็เก่งด้วยล่ะ ไม่ใช่ฉันคนเดียวซะหน่อย” จุนโนะยิ้มเขินๆ เอาผ้าขนหนูปิดหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง โผล่ดวงตาเรียวสวยมองจินตาแป๋ว
จุนโนะมาทำงานร่วมกับจินแบบนี้ ทำให้เขารู้ตารางกันทำงานของวงมิราเคิลไปด้วย นอกจากวันนี้จินจะซ้อมกับเขาแล้ว เย็นที่เหลือพวกจินก็ว่างตลอด
ถ้าเขาจะชวนจินไปกินราเม็งร้านเดิม จินจะไปกับเขามั้ยนะ... มือที่กำผ้าขนหนูอยู่นั้นค่อยๆ ลดลงจากใบหน้า กำลังจะแตะมือของจินอยู่แล้วเชียว จินก็เอ่ยออกมาก่อนว่า
“เย็นนี้ไปหาราเม็งกินกันมั้ย?”
“หา?” จุนโนะทำตาโต แต่แล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ ก็ใจตรงกันพอดี
“หัวเราะอะไรจุนจัง?” จินถาม
“เปล่าหรอก...กำลังจะชวนจินอยู่พอดี”

“ชวนไปไหนกันเหรอ?” เสียงโทโมะลอยตามลมมา จากนั้นร่างโปร่งบางก็ยื่นหน้ามาเอาคำตอบด้วย
“จะไปไหนกัน?”
“ไปกินราเม็ง เอ้อ...จะไปด้วยกันมั้ย?” จินชวนเพราะมารยาท แต่โทโมะกลับโบกมือเรียกคาซึยะหยอยๆ
“คาซึยะ จินชวนไปกินราเม็งกันล่ะ ไปด้วยกันน้า....”
“ครับคุณโทโมะ...ะ...ะ..” เสียงตอบรับดังมาอีกฟากหนึ่งของห้อง โทโมะหันมากอดอกยืนยิ้มแป้น แถมท้องแห้งๆ นั้นก็ร้องโครกครากจนจินกับจุนโนะได้ยิน
“ไอ้บ้าเอ๊ย...” จินส่ายหน้า ในขณะที่โทโมะทำหน้าเขินจัด
เห็นทีจุนโนะคงจะเอาไว้กินกับจินสองต่อสองในวันหลังก็ได้ละมัง....

.......................

ทั้งหมดยกโขยงกันไปที่ร้านราเม็งที่อยู่ถัดจากบริษัทไป คนไม่พลุกพล่านมากนัก และพวกหนุ่มๆ ก็ไปกันทั้งหมด แทนที่จะไปกันแค่สี่คนอย่างที่ตั้งใจกันเอาไว้
จุนโนะได้ยินเสียงสาวๆ ร้องเรียกชื่อหนุ่มๆ วงมิราเคิลกันด้วย พวกนี้เป็นพวกที่ติดตามกลุ่มนักร้องไอดอลยอดนิยม และมักจะมาออกันอยู่ด้านหน้าของบริษัท พอพวกนักร้องผ่านไปผ่านมาก็จะส่งเสียงกรี๊ดๆ อยู่ตลอด
วันนี้ขนาดพวกเขาค่อยๆ ย่องออกมาทางด้านข้างก็ยังไม่วายมีพวกสาวๆ ตามมากรี๊ดจนได้
“รีบวิ่งเลยจุนจัง” จินกระซิบ จับมือจุนโนะแน่น ฉุดให้เด็กหนุ่มวิ่งไปด้วยกัน ปากก็ร้องตะโกนบอกเพื่อนๆ ว่า
“ไปเจอกันที่ร้านลุงราเม็งนะ!!”
จินกับจุนโนะวิ่งไปเรื่อยๆ ไม่หยุด เสียงเพื่อนๆ วิ่งกันคึกๆ อยู่ด้านหลัง ได้ยินเสียงกรี๊ดของแม่พวกสาวๆ ดังมาตามทาง พอถึงที่หมาย จินกับจุนโนะก็วิ่งพรวดเข้าไป
ลุงราเม็งจำพวกเขาได้ รีบชี้เข้าไปทางด้านในที่มีโนะเร็นห้อยบังสายตาคนเอาไว้
“ไปกินกันข้างในดีกว่า” จินยังจูงมือจุนโนะอยู่
“ไม่ได้มากินร้านลุงนานเลยนะ” เสียงลุงเอ่ยปากทักทาย จินโค้งให้และยิ้มแห้งๆ
“ครับลุง...แต่ยังจำได้นะครับว่าราเม็งร้านลุงน่ะอร่อยสุดยอดเลยล่ะ”
“ขอบคุณครับ...เมื่อวานยังเห็นพวกคุณออกทีวีอยู่เลย วันนี้มายืนตรงนี้แล้ว อะกานิชิคุงหล่อขึ้นจริงๆ หนูจุนโนะก็มากินบ่อยกว่า ดีใจจังที่เห็นมาด้วยกันอีก เห็นแต่หนูจุนโนะมากินราเม็งคนเดียว” ความจริงลุงคนขายอยากจะบอกจินอีกว่า เห็นจุนโนะมากินทีไรก็ทำหน้าเศร้าแทบทุกครั้ง ......จะมีก็วันนี้แหล่ะที่หน้าใสกิ๊งนั้นดูแจ่มใสขึ้น รอยยิ้มเจิดจ้าประดับบนใบหน้าจนลุงคิดว่า วันนี้จะต้องทำราเม็งชามพิเศษให้สองหนุ่มทานเสียแล้ว

สักพักหนึ่งพวกหนุ่มๆ ที่เหลือก็ตามกันมานั่งส่งเสียงสรวลเสเฮฮากันอยู่ที่ที่นั่งด้านใน เสียงหัวเราะและแซวกันดังออกมาด้านนอก แต่ก็ไม่ได้มีพวกแฟนเพลงคอยมาตามแจแต่อย่างใด
“สัญญาณเตือนภัยบอกให้รู้ว่า อีกหน่อยพวกเราจะไม่มีอิสระแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว” โทโมะพูดไปเคี้ยวไป เขาคีบหมูชิ้นใหญ่ให้คาซึยะ และคีบลูกชิ้นปลาจากชามคาซึยะมาเข้าปากตัวเอง
“ใช่สิ ทีนี้จะทำอะไรก็อยู่ในสายตาแม่พวกนั้นตลอด แต่ว่ามันตื่นเต้นดีว่ะ” เรียวพูดยิ้มๆ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย อย่าทำเป็นสนใจอะไรมาก เขากรี๊ดมาเราก็ยิ้มรับ แสดงว่าเขาชอบเรานั่นแหล่ะ”
“แต่ว่า ฉันไม่ชอบว่ะ ฉันอยากเดินบนถนนแบบสบายๆ มากกว่า” โทโมะทำปากยื่น สิ่งที่บอกมานั้นออกมาจากใจจริง
คาซึยะมองคนพูดแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า
...ก็โทโมะอยากดิ้นรนมาเป็นนักร้องเองทำไมกันล่ะ พลอยทำให้เขาติดร่างแหมาด้วย...แต่อีกใจหนึ่งก็ค้านว่า มากันจนถึงป่านนี้แล้ว เขาเองก็ออกจะชอบในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่นี้....จึงไม่อึดอัดเท่าใดนัก
มองไปทางจินและจุนโนะก็เห็นกำลังนั่งทานราเม็งชามใหญ่กันสองคน คุยกันเงียบๆ ดูวันนี้จุนโนะสุเกะมีความสุขมาก สายตาที่มองจินขณะคุยกันนั้น ทำให้คาซึยะสงสัยว่า จุนโนะจะสารภาพความในใจกับจินหรือยัง ...โอย...เขาอยากรู้จริงๆ เห็นทีคืนนี้จะต้องลองถามดูซะแล้ว....

******************

ตกค่ำ ท้องฟ้าเริ่มมีดาวกะพริบล้อกันเล่นอยู่เบื้องบน พวกหนุ่มๆ แอบออกไปทางหลังร้านลุง จินกับพวกเพื่อนๆ พากันขับรถมาส่งเด็กๆ Misty Boys ที่บ้านพักชายทะเล
นั่งโอ้เอ้คุยกันสักพัก จินก็สะกิดเรียกโทโมะและคนอื่นๆ กลับ
“จุนโนะไปส่งจินหน่อยซิ” จินพยักหน้าเรียกเด็กหนุ่ม
“เอาไว้วันหลังเราไปกินราเม็งกันสองคนนะ” เขาแอบกระซิบเมื่อเดินออกห่างจากเพื่อนคนอื่น
“ฮื่อ......” จุนโนะตอบรับ เขาเอื้อมมาแตะที่เอวของจิน เงยหน้ามองคนโตกว่า เมื่อจินก้มลงมาสบตา จุนโนะก็ยิ้มกว้าง บอกจินว่า
“วันนี้ฉันมีความสุขจัง ...แต่ฉัน.......เอ้อ....อยากไปกับจินสองคนมากกว่า”
“ไปกินราเม็งน่ะเหรอ?” จินถามกลับ แต่จุนโนะส่ายหน้ายิ้มๆ
“ไม่ใช่แค่ราเม็งหรอก...แต่ทุกที่เลย ฉันอยากไปกับจิน”
“ใช่...งั้นซิ เหมือนเมื่อตอนเราอยู่ที่คานางาว่าไงล่ะจุนจัง...นายติดฉันแจเชียว”
“ต่อจากนี้ไป ฉันก็อยากให้เป็นเหมือนเดิม ถึงจินจะไม่ค่อยมีเวลา แต่ฉันเป็นแดนเซอร์ให้จินแล้ว เราก็จะอยู่ด้วยกันมากขึ้น ฉันชอบจังเลย มีความสุขที่สุด” เสียงพูดอย่างร่าเริง และแรงสัมผัสจากอุ้งมือที่เอวของจินทำให้จินต้องจับมือข้างนั้นของเด็กหนุ่มมากุมไว้
“งั้นจุนโนะก็ต้องเป็นแดนเซอร์ให้ฉันนานๆ นะ หรือตลอดไปเลยก็ได้”
“ฮื่อ...จนกว่าจินจะเบื่อดีมั้ย?”
“ไม่หรอก...ฉันจะเบื่อนายได้ไง” จินมองร่างของหนุ่มน้อยที่เดินมาเคียงข้าง

จุนโนะสูงไล่เรี่ยกับเขาแล้ว แต่รูปร่างบอบบางกว่า จะว่าเพื่อนของเขาเป็นเด็กน้อยอีกไม่ได้อีกต่อไป จุนโนะกำลังเป็นเด็กหนุ่มที่สดสวยงดงาม ใบหน้าหวานที่แหงนมองเขาอยู่ตอนนี้ก็ทำให้จินใจสั่นได้ไม่น้อยเลย...ให้ตายเถอะ หัวใจหนุ่มเล่นตลกกับเขาเสียแล้วหรือไงนะ....
“จุนจัง.....” จินกอดร่างบอบบางนั้นเอาไว้ จุนโนะซบหัวที่บ่าแข็งแรงของคนตัวสูง พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าจินก้มมองเขาอยู่ก่อนแล้ว จุนโนะพูดออกมาว่า
“ฉันมีเรื่องจะบอกจิน เราไปคุยกันที่ริมเขื่อนดีกว่ามั้ย?” ว่าแล้วจุนโนะจูงมือจินมาที่ริมเขื่อน ห่างจากรถที่จอดไว้พอสมควร ลมเย็นจัดพัดพาเอากลิ่นไอทะเลเข้ามาต้องเนื้อตัวจนเย็นวูบ จุนโนะกอดอกตัวเองไว้ และหันมาหาจิน สูดลมหายใจลึกขณะสารภาพว่า
“ฉัน...เอ้อ...ฉัน....” จุนโนะหลบสายตาจินวูบ น้ำเสียงที่เอ่ยตะกุกตะกักจนจินเลิกคิ้ว ก้มหน้ามองจุนโนะให้ชัดๆ
“อะไรหรือ...จุนจังจะพูดอะไรเอ่ย?”
“ฉัน......”
“หือ?....ดูทำหน้าเข้าสิ เขินอะไรมาเนี่ย?” จินอดแซวไม่ได้ จุนโนะจึงรวบรวมความกล้า เงยหน้าขึ้นทันที
“ฉันรักจินนะ...รักที่สุดในโลกเลยล่ะ” จุนโนะพูดเสียงแผ่ว ความรู้สึกเบาหวิว ได้ยินเสียงหัวเราะของจินและคำพูดนุ่มนวลที่ริมหูของเขา
“ฉันก็รักนายนะเด็กดี...” สัมผัสอ่อนโยนโบกวูบที่ข้างขมับ เป็นความรู้สึกอะไรของจินก็แล้วแต่ แต่จุนโนะไม่คิดว่าจินจะรู้สึกแบบเดียวกับที่เขาได้สารภาพไป
“แต่ฉันรักจินแบบ......แบบ.....” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก เขาดึงปกคอเสื้อของจิน รวบรวมความกล้าแหงนหน้าขึ้นจุมพิตปากของจินเบาๆ
“ฉันรักจินแบบนี้ล่ะ...แบบคนรัก แบบคนที่จะเดินเคียงข้างกัน กอดกัน และแบ่งปันความทุกข์ความสุขด้วยกัน ฉันรักจิน...”
“จุนโนะ!!” จินตัวแข็งทื่อ คำสารภาพอย่างขลาดอายของเพื่อนตัวน้อยของเขา ไม่ใช่ล้อเล่นเลย จากถ้อยคำนั้นทำให้เขานึกถึงเรื่องที่เคยพูดกับโทโมะเมื่อนานมาแล้ว...เรื่องที่จินคิดว่าจุนโนะคิดล้ำเส้นกับเขา
“ใครสอนให้พูดแบบนี้เนี่ย?” จินถามพลางจับร่างโปร่งตรึงให้ห่างจนสุดแขน ก้มมองหน้าหวานที่ออกอาการเขินอายอยู่นั้นไม่วางตา จุนโนะทำปากยื่นขณะถามจินกลับไปว่า
“ต้องมีคนสอนด้วยหรือ?”
“มีซิ...ไม่งั้นจุนจังจะกล้าพูดอะไรแบบนี้เหรอ”
“นี่จินยังไม่เชื่อเหรอว่า ฉันรู้สึกกับนายยังไง? ฉันบอกว่าฉันรักจิน ต้องมีคนสอนให้พูดด้วยเหรอ?” คนพูดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนจินต้องอึ้ง ...นี่จุนโนะคิดกับเขาแบบนี้มานานแค่ไหนกันนะ
“จุนโนะรักฉัน...ให้ตายซิ” จินคราง
“แล้วจินล่ะ รักเค้าหรือเปล่า?” จุนโนะเงยหน้าขึ้นถามซื่อๆ เพราะอยากรู้ และอยากได้ความรักตอบแทน

จินใจเต้นกระหน่ำ เขากำลังทบทวนความรู้สึกที่มีต่อจุนโนะ... ใช่สิ...ในห้วงกาลเวลาที่ผ่านมาเขาพยายามจะปฏิเสธตัวเองว่า เขาไม่ได้คิดกับเด็กหนุ่มคนนี้เกินเลยมากไปกว่าเพื่อนสนิท แต่สิ่งที่มันเกิดขึ้นในหัวใจของเขาตั้งแต่ได้หอบหิ้วกันมาอยู่ที่โตเกียวนี่ มันคือความรับผิดชอบและความห่วงใย จากพี่ชายมีให้กับน้องชาย จากเพื่อนวัยเยาว์มาสู่เพื่อนสนิท และยิ่งนับวันมันก็ยิ่งจะแปรเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เพียงแต่เขาไม่รู้ตัวเท่านั้นว่ามันคือความรู้สึกใดกันแน่
เขาห่วงจุนโนะ รักใคร่ในตัวเพื่อนคนนี้เป็นที่สุด คบกับสาวที่ไหนก็ไม่เป็นสุข คิดว่าถ้าได้มาเที่ยวมาเดทกับจุนโนะแบบนี้บ้่างจะเป็นอย่างไรนะ ...
แน่ล่ะ...เขาเองก็รักเด็กหนุ่มคนนี้ด้วยเช่นกัน เพียงแต่ขณะนั้นมันยังฝังรากลึกจนไม่อาจจะรู้ใจตัวเองให้ถ่องแท้ได้ แต่ในยามนี้เขารู้แล้ว...ว่าเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากเด็กหนุ่มตรงหน้าเช่นกัน

จุนโนะเห็นจินเงียบงันไป ก็ใจแป้ว กลืนน้ำลายอย่างฝิืดคอ ...แต่ในที่สุดเขาก็ได้ยินจินระบายลมหายใจออกมา
“เฮ้อ.......จุนจัง...”
“งือ.....อ.....อ....” จุนโนะทำหน้ามุ่ย จินทำเสียงเหมือนโดนคาดคั้นให้รักตอบแบบนั้นเลย สีหน้าสีตายังไม่หายงุนงง แต่จินก็น่าจะรู้มานานแล้วนี่นะ เพียงแต่จะยอมรับได้มั้ยเท่านั้นเอง
“จิน.....” จุนโนะเรียก เขาก้าวออกมายืนห่างจากร่างสูง จุนโนะสูดลมหายใจออกมาและตัดสินใจบอกไปว่า
“ถ้าไม่ได้รักก็บอกนะ ฉันไม่เสียใจหรอก ฉันเข้าใจล่ะว่า การที่จะก้าวข้ามการเป็นเพื่อนมาคบกันแบบคนรักน่ะ มันอาจทำให้จินปรับตัวไม่ได้ เพราะเท่าที่ผ่านมา จินเองก็ไม่ได้แสดงว่าจะพิศวาสฉันสักเท่าไร จินคบกับผู้หญิง เป็นแฟนกับคุณนานะ แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันคงจะไม่มีอะไรจะเสียใจมากไปกว่าสิ่งที่ฉันเคยได้รับ ความทุกข์ใจ ความเสียใจ ฉันก็ได้รับมาไว้ในอกแล้วเต็มๆ วันเวลาที่ผ่านมา ที่ได้รับรู้เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของนายน่ะ ฉันทำใจไว้แล้ว ถ้าจินจะปฏิเสธฉันก็จะได้ทำใจ”
“นายคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?”
“ไม่รู้ง่ะ..ฉันอาจจะรักจินตั้งแต่ยังเด็กก็ได้ ...ไม่มีใครดีกับฉันแบบจินนี่นะ จินเป็นทุกอย่างของเค้าเลยล่ะ มันอาจจะทำให้จินตกใจ แต่ว่า.... ได้มั้ยอ่ะ? ฉันรักจินได้มั้ย?”
จินลูบผมอ่อนสลวยไปมา ความรู้สึกชนิดหนึ่งทำให้เขาดึงจุนโนะเข้ามาใกล้ ความอ่อนโยนนั้นทำให้จุนโนะดีใจจนน้ำตาปริ่ม เด็กหนุ่มกอดคอจินไว้ ฝังรอยจุมพิตบางเบาที่แก้มของจิน
“ได้ซิ จุนโนะ...รักได้ ...”
“แล้วจินรักเค้าได้มั้ยอ่ะ?”
“ได้ซิ....เรารักกันได้....”
“ดูจินไม่ค่อยรักเค้าเลยง่ะ”
“รักซิ...” จินค้าน
“ฉันรักจุนโนะอยู่แล้วล่ะ ยังไงๆ ซะจุนโนะก็เป็นหนึ่งอยู่แล้ว” จินพยายามปลอบเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าเสีย แม้จะบอกไปแบบนั้น แต่สีหน้าจุนโนะก็ยังไม่ดีใจเท่าที่ควร
“จินไม่ได้รักเค้า...งือ..อ...ไม่ต้องฝืนใจก็ได้”
“รักซิ...”
แม้จินจะตอบย้ำแบบนั้น แต่จุนโนะก็ยังรู้สึกไม่สนิทใจในความรักที่จินบอก ถ้าหากเขาจะเอ่ยถามออกมาอีกคำว่า
ที่จินบอกว่ารักเขาด้วยนั้น บอกออกมาเพราะไม่อยากให้เขาผิดหวังใช่หรือไม่
ถ้าจินบอกว่า ...ใช่...
เขาจะรับได้มั้ย...
จุนโนะสู้ก้มหน้านิ่ง อย่าถามเลย เขาไม่อยากฟังคำตอบ....

จินไล้มือกับแก้มเย็นชื้นของเด็กหนุ่ม ในใจหวั่นไหวจริงๆ
“ฉันก็รักนายนะจุนโนะสุเกะ...”
หัวใจสั่งให้สมองเชยคางของจุนโนะขึ้น ในขณะเดียวกับที่ได้ยินจุนโนะพูดออกมาว่า
“ถ้ารัก...แสดงให้ฉันดูหน่อยซิว่าจินก็รักฉันเหมือนกัน...”
“จุนโนะ..ะ..ะ...ะ”
ริมฝีปากอุ่นจัดสัมผัสแนบสนิทกับกลีบปากบางหยักได้รูปงามนั้นอย่างแผ่วเบา รู้สึกว่าร่างโปร่งบางในอ้อมแขนกำลังกอดเอวของเขาแน่นขึ้น ปากบางของจุนโนะสั่นระริกขณะที่จินบดเบียดริมฝีปากลงไปย้ำเตือนความรู้สึกอ่อนหวานนั้น มันแตกต่างจากการจูบอย่างฉาบฉวยของเมื่อวันก่อนนั้นลิบลับเลย....
เสียงจุนโนะครางแผ่วในลำคอ แต่ไม่อาจปล่อยออกมานอกริมฝีปากได้ ช่องว่างระหว่างจินและจุนโนะไม่หลงเหลืออยู่เลย จินแตะขอบลิ้นกับรอยแยกของปากบาง ในชีวิตของเขาไม่คิดว่าจะได้จูบกับจุนโนะแบบนี้เลย แต่ว่า....มันช่างอ่อนหวานซาบซ่านเหลือเกิน.....
จุนโนะเผยอปากเพื่อเรียกร้องอากาศหายใจ ทำให้จินสอดลิ้นเข้ามา หนุ่มน้อยตัวแข็งทื่อ ทำท่าจะเบนศีรษะออก แต่จินจับท้ายทอยของร่างบางเอาไว้ และเกี่ยวกระหวัดความอ่อนนุ่มของลิ้นทำให้อีกฝ่ายแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น
“อื้อ......”

จุนโนะตกใจ ไม่คิดว่าในการจูบกันแบบคนรักมันจะมีอะไรที่ลึกซึ้งมากไปกว่าเอาริมฝีปากแตะกัน
มือสั่นเทาจิกเอวของจิน พอปรือตามอง เขาก็เห็นแต่ขนตาของจินอยู่แนบชิด จินหลับตาสนิท...นี่จะเกิดความรัญจวนเช่นที่เขากำลังรู้สึกแบบนี้มั้ยนะ ...จุนโนะรู้สึกว่าอ้อมแขนของจินรัดรอบร่างของเขาแน่นขึ้น ขณะที่ฝ่ามือใหญ่ลูบแผ่วเบาบริเวณเหนือสะโพกของเขา แต่ทว่าความรู้สึกหวาบหวามที่แน่นอยู่ในอกนั้นก็ไม่อาจเทียบเท่ากับกลีบปากที่กำลังถูกดูดดึงอยู่ในขณะนี้ ...จินกำลังทำให้เขาขาดใจตาย...
...............................

“เฮ้ย........” เสียงๆ หนึ่งดังมาจากที่ไหนสักทีหนึ่ง จากนั้นก็มีเสียงเป่าปากกันเปี๊ยวป๊าว และเสียงหัวเราะตามมา
จินถอนริมฝีปากอย่างเสียดายในขณะที่จุนโนะยังหลับตาพริ้มด้วยความเคลิบเคลิ้ม
“จุนจัง....” เสียงทอดนุ่มหู เตือนสติให้เด็กหนุ่มรู้สึกตัว เมื่อลืมตาขึ้นมา เห็นจินยืนอยู่ตรงหน้า แต่ใบหน้าหล่อเหลานั้นเบือนไปมองคนกลุ่มหนึ่งที่ใต้ต้นปาล์ม
“เฮ้ยไอ้จิน...จูบเด็กเสร็จแล้วก็กลับกันเสียที” เรียวตะโกนแซวอย่างดัง
“อ๊ะ?” จุนโนะสะดุ้งเฮือก รีบแอบหลังจินทันที นี่หมายความ เพื่อนของจินและเพื่อนของเขา รวมทั้งเด็กแดนซ์กลุ่มอื่นก็มายืนมองเขากับจินจูบกันอยู่
จุนโนะชำเลืองมองพวกหนุ่มๆ พากันยืนเรียงหน้ากันสลอน อายจนไม่รู้จะทำอะไรได้ เผลอจิกแผ่นหลังของจินแน่น จนจินหันมาหัวเราะ
“เรื่องของเราคงจะไม่เป็นความลับแล้วล่ะจุนโนะ...” จินจับตัวจุนโนะให้ก้าวออกมา แล้วยิ้มกริ่ม
“จะเดินไปส่งฉันที่รถมั้ย?”
“ไม่!!” ร่างบางสั่นศีรษะไปมา มองจินและหันกลับไปมองกลุ่มหนุ่มๆ ที่เอาแต่โห่ฮาไม่หยุด รู้สึกอายเหลือกำลัง

จุนโนะวิ่งหนีไปตามริมเขื่อนจนมาถึงเรือนพัก จ้ำพรวดเดียวก็ขึ้นบันไดไปซุกตัวอยู่แต่ในห้อง ปล่อยให้คนด้านล่างพากันวิพากษ์วิจารณ์บทโรมานซ์ที่มีเขากับจินนำแสดงกันไป ส่วนตัวเขาเองก็เอาหมีสองตัวมากอด ซุกหน้าแดงจัดกับมิมิ
นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ครั้งที่สองแล้วซินะที่เขากับจินจูบกัน ...เมื่อครั้งก่อนโน้นมันเทียบกันไม่ได้เพราะมันคือความไม่ตั้งใจ ...แต่ว่าที่ผ่านมาสดๆ ร้อนๆ นี่ซิ...โดนจูบไปเต็มๆ แถมยังกล้าหาญชาญชัยจูบตอบจินอีกต่างหาก
เป็นจุมพิตแบบคนรักกัน ...ไม่ใช่จูบเด็กๆ ที่จินเคยทำกับเขาเมื่อหลายปีก่อน
มือเรียวไล้แผ่วเบากับกลีบปากเต็มตึง จินจูบเขาแบบซาบซึ้งตราตรึงใจ ...แบบนี้จะว่าจินไม่รักเขาไม่ได้แล้วละมัง
นี่ถ้าต่อๆ ไปในวันข้างหน้า หากจินจะทำอะไรเขามากกว่านี้ เขาคงไม่มีแรงต้านทานแน่ๆ
จุนโนะนึกไปถึงว่า อีกไม่นานพวกเขาก็จะได้เดินทางออกทัวร์ร่วมกันแล้ว เหตุการณ์ในวันข้างหน้าจะเป็นเช่นไร เขาไม่อยากจะคิดเลย...แค่เพียงวันนี้หัวใจยังไหวยวบ แล้วถ้าใกล้กันมากกว่านี้ล่ะ จะทำอย่างไรกับหัวใจดี

************************

ท่ามกลางความมืดมิดแห่งราตรี ร่างหนึ่งนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นใกล้กับหน้าต่างกระจกที่ทอดยาวจนจรดพื้น ดวงตาเหม่อมองไปยังดวงดาวนับพันดวงที่แข่งกันกะพริบล้อแสงเดือน ประกายระยิบระยับของมันชวนให้นึกถึงประกายในดวงตาของใครบางคนที่เขาฝากรอยจุมพิตเอาไว้เมื่อตอนค่ำที่ผ่านมา

.......ทางุจิ จุนโนะสุเกะ..

เพื่อนตั้งแต่วัยเยาว์ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน เพื่อนที่เขาเริ่มคิดจะมีความสัมพันธ์ก้าวล้ำกว่าเพื่อนสนิทมาเป็นคนที่รัก จุนโนะรักเขา...และแน่นอน จินรู้ว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกฉาบฉวยแบบวัยรุ่นที่เริ่มมีความรัก แต่มันเป็นความรู้สึกที่บ่มมานานแสนนาน ...นานจนเขาไม่คิดว่ามันจะลอยวนขึ้นมาปรากฏให้หัวใจสะท้านหวั่นไหว
.....เขาเองก็คิดกับจุนโนะแบบพิเศษ แบบเดียวกับที่รู้สึกกับสาวที่เขาจีบ....ใช่แล้วล่ะ...ไม่ได้คิดว่าจุนโนะเป็นเพื่อนธรรมดาอีกต่อไปแล้ว.....

เสียงประตูเปิดและปิด ทำให้จินไหวตัว เหลียวไปมอง
.....โทโมฮิสะนั่นเอง.....
ร่างบางลุกงัวเงียมาทางเขา
“ทำไมยังไม่นอนง่ะ ดึกมากแล้วนะ” โทโมะถามพลางขยี้ตาเพื่อไล่ความง่วงให้จางหาย แต่กระนั้นก็ยังอุตส่าห์อ้าปากหาวจนน้ำตาไหล ร่างบางทรุดตัวลงนั่งข้างจิน เอื้อมไปแตะหัวเข่าเพื่อนรักเอาไว้
“คิดถึงเจ้าหนูหน้าหวานนั่นเหรอ?”
“อือ.........” จินพยักหน้า แล้วแหงนมองดวงดาวสุกสกาวบนฟากฟ้าต่อ
เสียงครืดคราดออกมาจากลำคอของโทโมะตามติดด้วยเสียงแซว
“จูบกันแล้วเด่ะ...โธ่เอ๊ย...คบกันมาตั้งนาน เพิ่งจะจูบกัน...ชริ”
“นายรู้ได้ไงว่าฉันกับจุนโนะเพิ่งจะจูบกันครั้งแรกในวันนี้” จินหันมาถามเอาตรงๆ ทำให้โทโมะเอนตัวเท้าแขนกับพื้นห้อง ทำท่าจะลงนอนตรงนั้นแหล่ะ
“ไม่รู้ก็บ้าแล้ว หน้าตาเห่อๆ เหมือนหมาทำความผิดแล้วเจ้าของเขาจับได้น่ะ ใครๆ ก็ดูออก”
“นายเคยลองมาแล้วเด่ะ ถึงได้ดูออก” จินย้อนถาม ทำให้ร่างบางขนลุกซู่ซ่า นึกดีใจที่ตอนนี้รอบตัวมันมืดจนไม่มีใครเห็นผิวแก้มที่แดงระเรื่อของตัวเอง
“ฉันเคยจูบกับคาซึยะมาก่อน” เขาสารภาพ
“นั่นไง...ว่าแล้ว...”
“ไอ้จิน.....เด็กนั่นน่ะ รักแกนะว้อย...อย่าทำเป็นเล่นไป ถ้าจะเอาจริงก็เรื่องของนาย แต่ถ้าคิดจะเล่นๆ กับจุนโนะล่ะก็นะ...พูดให้เขาเข้าใจ และอีกอย่างนึงง่ะนะ อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อต่อหน้าคนอื่นเด็ดขาด เดี๋ยวพวกนักข่าวมันจะโหมประโคมข่าวให้แกกับจุนโนะเสียหาย...” โทโมะเตือนด้วยความหวังดี และจินก็รู้ดีอยู่แล้ว
“ฉันจะบอกจุนโนะแล้วล่ะ.. แต่ว่า..........”
“แต่อะไรฟะ?” โทโมะกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งถามทันที จินไหวกาย แล้วเอนตัวลงนอนกับพื้นเย็นๆ ตรงนั้น เสียงเนิบๆ บอกออกมาว่า
“แต่จุนโนะเขาจะคิดว่าฉันไม่ได้รักเขาเท่าที่ควรน่ะซิ พูดง่ายๆ ก็คือเขาไม่คิดว่าฉันจะรักเขาจริงๆ”
“แล้วนายแสดงออกให้เขารู้หรือเปล่าล่ะ นอกจากไอ้จูบแบบเด็กๆ นั่นน่ะ”
เสียงแซวของโทโมะทำให้จินฟาดแขนไปหาร่างเล็กแต่ทว่าโทโมะไวกว่าเขากระเด้งตัวหลบทัน แถมยังหัวเราะคิกคักใส่เสียอีก
“ถ้าไม่อยากให้น้องหนูเสียใจก็แสดงออกว่านายก็รักเขาด้วยซิ แต่อย่าทำอย่างโจ๋งครึ่มละกัน...เดี๋ยวจะเป็นข่าว” ว่าแล้วโทโมะก็วิ่งหัวเราะเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ปล่อยให้จินนอนก่ายหน้าผากมองดูดาวต่อไปคนเดียว
....แสดงออกให้จุนโนะรู้ว่าเขาก็มีความรักในตัวเด็กหนุ่มคนนี้น่ะหรือ....
เขาว่าเขาก็แสดงออกมาอย่างแจ่มชัดแล้ว.......จูบเมื่อตอนดึกที่ผ่านมานั้น ก็น่าจะใช้ได้นะ.....

จินยกมือขึ้นลูบปากตัวเอง ยังจำได้ถึงริมฝีปากสีแดงของจุนโนะที่สั่นระริกอยู่ชิดติดปากเขา จุนโนะไม่เคยถูกใครจูบมาก่อน ไม่เหมือนกับเขาที่จูบกับสาวที่ออกเดทด้วย แต่ความรู้สึกมันต่างกันโดยสิ้นเชิง กับสาวๆ ที่ควงด้วยนั้น เขาไม่เคยเก็บรอยจุมพิตพวกนั้นมาคิดให้วาบหวามแต่กับจุมพิตที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำไมมันถึงได้ตราตรึงใจเขาได้ขนาดนี้

.....หากรู้ว่าจูบกับจุนโนะแล้วให้ความรู้สึกดีแบบนี้ล่ะก็ เขาปล้ำจูบจุนโนะสุเกะตั้งนานแล้วล่ะ...

**********************

to be con