Tonight I'm YOURS

 

vol 3

***************************

“คู่นี้จะไปด้วยกันรอดมั้ยเนี่ย” ยามะพีเหลียวมองมาทางด้านหลัง เห็นจุนโนะกำลังเดินลิ่วๆ ตามมาแล้ว เขามองคาเมะ ก็เห็นฝ่ายนั้นมองมาทางจุนโนะด้วยเช่นกัน
“มองตาเป็นมันเชียะ” คนตาโตค่อนขอด นึกหมั่นไส้คนรักเหลือกำลัง ทำไมนะ เวลาเห็นจุนโนะทีไร คาเมะมีอันต้องตาทำเชื่อมทุกที และมันก็เป็นอย่างนี้มานานแล้วด้วย ถึงแม้ตัวเขาเองจะเอ็นดูเด็กหนุ่มน้องชายของเพื่อนคนนี้ก็ตาม แต่กระนั้นก็ยังอดหวงคนรักไม่ได้สักที
แล้วก็ดูเถอะ แทนที่จะหงอย คาเมะกลับยิ้มแห้งๆ แล้วบอกหน้าตาเฉยว่า
“ก็เด็กมันน่ารักนี่นา...”
“ฮึ..อย่าให้รู้นะว่าคิดจะงาบเด็กน่ะ โดนเจื๋อนไม่รู้ด้วย” พูดเสร็จก็สะบัดหน้าพรืด แถมยังรั้งแขนคาเมะให้เดินขึ้นเนินไปโดยเร็วเสียอีกแน่ะ
“แหมทำเป็นหึงไปได้นะยามะ” เสียงบ่นกระปอดกระแปดตามมาให้ได้ยิน ยามะพีหันมาแยกเขี้ยวใส่แล้วก็ชี้หน้า
“รู้นะคิดไรอยู่ ถ้าเด็กมันยอมก็จะเอาใช่มั้ยล่ะ จุนโนะน่ะน่ารัก ยิ่งโตก็ยิ่งน่างาบ มองตาก็รู้ คาเมะน่ะเจ้าชู้ สักวันหนึ่งเหอะ ฉันจะไปมีแฟนใหม่มั่ง”
“โธ่ โถ ยามะพีจ๋า...ต่อไปผมจะไม่มองเด็กที่ไหนอีกแล้วน้า....” คาเมะยกมือสาบาน แต่แอบแถมในใจว่า ...ถ้ายามะพีเผลอก็จะขอแอบมองนิดๆ หน่อยๆ ก็พอ...

ส่วนทางคนที่ถูกกล่าวถึง ก็กำลังครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง ...จุนโนะมองตามแผ่นหลังของจินไปด้วย พลางคิดว่า ถ้าใช้ประโยชน์จากผู้ชายคนนี้ก็คงจะดีไม่น้อยทีเดียว แทนที่จะมามัวกัดกัน เขาน่าจะเปลี่ยนมาเป็นทำดีด้วย เพื่อหวังให้จินทำอะไรให้เขาล่ะ มันจะเป็นอย่างไรนะ...
สองข้างทางมีแต่เสียงใบไม้เสียดสีกัน นกร้องจิ๊บๆ จ๊าบๆ เป็นธรรมชาติจริงๆ แต่ยามนี้จุนโนะกลับขมวดคิ้วนิ่วหน้า และเดินช้าลงจนจินต้องหันมามอง ก็เห็นหน้าสวยของร่างโปร่งกำลังจ้องเขาเขม็ง สายตาอย่างนี้ทำให้ชายหนุ่มอดสะดุ้งไม่ได้ .....ไอ้มองแบบนี้มันน่าจะไม่ชอบมาพากลนะเนี่ย...
“มองอะไรหรือน้อง?” จินส่งเสียงถาม เขาหยุดรอร่างโปร่งให้เดินมาทันกัน จุนโนะคลายคิ้วที่ขมวดกันออก ส่งยิ้มหวานจ๋อยมาให้ ชนิดที่คนมองต้องตาค้าง
“อะกานิชิ จิน...น....” จนุโนะเรียกชื่อเขาเสียงหวานเชียว...ผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ จินสูดลมหายใจเข้าไม่ค่อยเต็มปอดเมื่อดวงหน้าหวานของจุนโนะขยับเข้ามาลอยเด่นอยู่ไม่ห่างจากใบหน้าของเขาเท่าไรนัก
“มี...มีอะไร?”
“คืองี้นะ...” จุนโนะคล้องแขนจินหมับ แถมยังแนบแก้มถูไถหัวไหล่ของเขาอีกต่างหาก นี่ถ้าร้องเหมียวเหมียวได้ก็คงร้องออกมาแล้วล่ะ

.....มันจะมาไม้ไหนของมันหว่า.....

จินอดนึกแหยงไม่ได้
“นายต้องการอะไรจุนโนะสุเกะ?”
“นายว่าพี่ซึบาสะเป็นไงมั่ง?” จุนโนะถามเสียงฉอเลาะ ยิ้มยิบหยีขณะเล็งนิ้วชี้ไปที่สองหนุ่มที่เดินกอดคอกันอยู่เบื้องหน้า
“ซึบาสะน่ะเหรอ? ทำไมล่ะ ก็ดีนี่นะ เป็นคนดีที่นายต้องพยายามเข้าใจหน่อย...ถามทำไม?” จินถามกลับบ้าง
“ถ้าเขาเป็นคนดี ทำไมนายไม่...เอ้อ...ไม่อยากคบกับเขาดูล่ะ?”
“เฮ้ย!!” จินสะดุ้งโหยง...นั่นไงว่าแล้ว.......จุนโนะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เขาก็พอมองรูปการณ์ออก
“ดูสิเห็นมั้ย พี่ซึบาสะน่ะหน้าตาก็ดี พูดก็เพราะ นิสัยก็ดี ทำอาหารก็ได้ แถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก อะกานิชิ จินไม่สนใจหรือ ฉันว่าเขาเหมาะกับนายมากกว่าพี่ชายฉันอีกนา..”
“นี่จุนโนะ!!...ให้ตายซิ..พอนายอ้าปากฉันก็เห็นปีศาจร้ายบินออกมาจากปากนายแล้วนะ...นี่คิดจะให้ฉันกันซึบาสะออกจากพี่ชายนายใช่มั้ยล่ะ พูดง่ายๆ ก็คืออยากให้ฉันแย่งแฟนพี่ชาย แล้วนายก็จะเข้าสวมรอยใช่มั้ย?” จินหยุดเดิน เขาจับบ่าจุนโนะเขย่าแรงๆ เป็นการเรียกสติกลับคืน
“ก็...นายว่าเขาเป็นคนดี ฉันก็แค่เสนอแนะให้ก็เท่านั้นเองง่ะ...”
“หวังดี...อ้อ..หวังดีประสงค์ร้าย นายนี่แย่ชะมัดเลย ให้ตายซิ”
“ก็ยังดีกว่าให้นายมาวอแวกับฉันก็แล้วกันน่า...” จุนโนะทำหน้าเมื่อย
“นี่...แล้วว่าไง โอเคมั้ย? พี่ซึบาสะน่ะน้า...สมกับนายออกจะตายไป”
“ไม่เอา!!” จินปฏิเสธเสียงแข็ง
“ทำไมไม่เอาง่ะ กลัวพี่ทักกี้เตะหรือไง?”
“เออเด่ะ..แล้วอีกอย่างง่ะนะ ซึบาสะก็เป็นเพื่อนฉัน แค่เพื่อนเท่านั้นที่ฉันจะให้เขาได้ เพราะงั้นนายอย่ามาเกลี้ยกล่อมเสียให้ยากเลย ไอ้หนูน้อย!!”
“ฮึ!!” จุนโนะหน้างอหงิก ยกมือเท้าเอวฉับ เตรียมจะเผยอปากพูด แต่จินชี้หน้าของเขาก่อนที่เด็กหนุ่มจะทันพูดอะไร
“เลิกอ่อยเหยื่อแบบนี้เสียที ฉันไม่หลงกลหรอกนะ”
“เธ่อ....ไม่หลงกล เชอะ แล้วมาวอแวกับฉันทำไมกัน?”
หนุ่มน้อยสะบัดหน้าพรืดเมื่อจินไม่เห็นดีด้วย ก็ไม่อยากพูดดีด้วยอีกต่อไปแล้ว
“นึกว่าฉันอยากจะวอแวด้วยงั้นหรือ? นายง่ะนะทำให้ฉันผิดหวังมากเลยนะ ไม่คิดว่าคนที่ฉันเฝ้าฝันถึงอยากจะเจออีกสักครั้ง จะทำให้ฉันรู้สึกแย่ได้ถึงขนาดนี้เลย...นายน่ะมันไม่รู้จักความจริง บอกแล้วไงว่าเรื่องทักกี้น่ะอย่าหวังเด็ดขาด ยังไงซะเขาก็ไม่มีวันให้ใครเข้าไปแทรกแซงความรักของเขาได้หรอก...นายเองก็เห็นเขามาตั้งแต่เด็ก ทำไมนะถึงได้มีความรู้สึกเกินเลยไปได้....”
“แหม...พูดเสียยืดยาว นายไม่รู้หรือไงว่าหูฉันมันกลวง...เข้าหูซ้ายแล้วก็โน่น...ทะลุหูขวาไปกระทบกับต้นไม้ข้างทางแล้วล่ะเฟ้ย” จุนโนะผลักจินออกห่าง แล้วก็เอาไหล่กระแทกชายหนุ่มจนเซ จากนั้นร่างโปร่งก็เดินจ้ำๆ ตามพวกพี่ๆ ไปข้างหน้า อารมณ์ขุ่นมัวไปตลอดทาง

“นี่จุนโนะสุเกะ...” จินวิ่งตามมาจนทัน เขาเดินเคียงข้างจุนโนะขณะเอ่ยถามออกมา
“ถามจริงๆ เหอะ ว่านายเคยเสนอตัวขอนอนกับทักกี้เหมือนกับที่นายทำกับฉันบ้างหรือเปล่า?”
คำถามของจินทำให้จุนโนะปรายตามอง เด็กหนุ่มเม้มปากและก็ส่ายหน้าแรงๆ
“ใครจะบ้าไปขอนอนกับพี่ชายกันเล่า นายนี่บ้าจริง”
“อ้าว..ก็สงสัยนี่หว่า เห็นวิ่งแร่ไปเที่ยวขอนอนกับคนโน้นทีคนนี้ที ก็นึกว่า.....”
“นี่ไอ้บ้า...ฉันเสนอตัวกับนายคนเดียวเท่านั้นหรอก หลังจากนั้นฉันก็...เข็ดจะตาย...” จุนโนะย่นจมูกใส่
คำตอบนี้ทำให้จินกระหยิ่ม อดดีใจไม่ได้ อย่างน้อยบนร่างกายสวยงามของจุนโนะคนนี้ก็ยังไม่มีใครมาซ้ำรอยเขา และเขาก็เชื่อด้วยว่าจุนโนะพูดความจริง เพราะไม่งั้นป่านนี้เจ้านี่คงจะคุยฟุ้งไปแล้วล่ะ
“ทำไมไม่ลองขอทักกี้ดูล่ะ?” จินลองแย็บถามดู
“จะบ้าหรือไง ใครจะกล้า?”
“ก็ลองดูซิ..”
“ไม่ง่ะ...เพราะฉันรู้คำตอบดีอยู่แล้วล่ะ...” หางเสียงแกว่งเล็กน้อย บอกความขื่นขมของคนพูดได้ดี
จุนโนะทำเสียงจิ๊ปาก จนจินต้องหันมามอง แต่เพียงชั่วแว่บเดียวเขาได้เห็นจุนโนะเผลอยิ้มออกมาขณะบอกว่า
“ช่างเหอะ..ถ้านายไม่ช่วย ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นะ...แต่ถ้าจะเก็บคำเสนอแนะของฉันไปคิดก็ดีเหมือนกันนะ พี่ซึบาสะน่ะอาจจะเหมาะกับนายก็ได้”

***********************

ท่ามกลางเสียงนกร้องและสายลมแกว่งใบไม้ให้ไหวเอน ทั้งหมดต่างก็นั่งปล่อยอารมณ์ไปตามความสบายของธรรมชาติรอบตัว จุนโนะมองทักกี้และซึบาสะที่มัวแต่ส่องกล้องดูนกอย่างตั้งอกตั้งใจแล้วก็ถอนหายใจเฮือก เขาเปลี่ยนมามองคาเมะและยามะพีบ้าง สองคนนั่นก็ส่องนกเหมือนกัน ไม่ได้สนใจคนอื่นเลย

.....เฮ้อ...พวกชมรมดูนกนี่ จะสนใจคนรอบข้างบ้างมั้ยนะ...

“ไปเดินเล่นกันมั้ย?” เสียงคนข้างๆ เอ่ยชวน ทำให้จุนโนะต้องพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ก็ยังดีกว่านั่งหง่าวอยู่คนเดียวละกัน
“จินไม่ส่องนกกับเขาบ้างเหรอ?”
“ส่องซิ แต่ตอนนี้ไม่อยากส่อง นกพวกนั้นน่ะฉันดูมาหมดแล้วล่ะ วันนี้อยากพาหมาหลงทางไปเที่ยวมากกว่า”
“หมา? หมาหลงทาง?” จุนโนะขมวดคิ้วถามว่า หมาที่จินหมายถึงน่ะใคร?
“เอ้อ...ฉันหมายถึงลูกแมวหลงทางมากกว่าน่ะ เอ.....หรือว่านายอยากจะเป็นตัวตุ่นดี หน้าตาตุ่นๆ แบบนี้เหมือนตัวตุ่นเลยล่ะ” จินหัวเราะเฮฮา เอานิ้วจิ้มแก้มจุนโนะเล่นซะอีก เมื่อหน้าหวานเริ่มง้ำเขาก็เลิกหัวเราะ กระเด้งตัวออกห่าง
“ไม่ตลกเลยนะ” จุนโนะพูดเนิบๆ ...จินคว้าแขนเขาไว้และพาเดินไปอีกทาง ทิ้งพวกดูนกไว้เบื้องหลัง
“ไป...เดินไปทางอื่นกันดีกว่า หรือว่าจะหาที่เหมาะๆ นัวเนียกันดี”
“บอกแล้วว่าอย่างนายได้แอ้มฉันหนเดียวพอ”
“แล้วจะคอยดู”... จินพูดเท่านั้นก็เงียบไป

เขาแหงนหน้ามองเชิงเขาเบื้องบน เห็นต้นเมเปิ้ลติดใบสีแดงเต็มต้น บอกฤดูกาลได้ดี เขายืนพิงลำต้นของมัน เก็บใบสีสวยขึ้นชู
“เดือนนี้ เดือนพฤศจิกา ทักกี้บอกว่าจวนจะวันเกิดของนายแล้วนี่เนอะ... ในฐานะที่เพิ่งรู้จักกัน นายอยากได้อะไรเป็นของขวัญบ้างมั้ย?” จินถามจุนโนะที่ตามมายืนพิงอยู่อีกฟากหนึ่งของต้นเมเปิ้ล
“อยากได้ซิ...”
“อะไรล่ะ?”
“นายจะให้ฉันหรือ?”
“ถ้าให้ได้ก็จะให้”
“ฉัน..........อยากได้......” เสียงคนพูดขาดหายไป ....จินรอฟังคำตอบ แต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเงียบไปเฉยๆ
นิ่งกันไปนานจนจินต้องเดินอ้อมต้นไม้มาดู เห็นจุนโนะยืนพิงโคนต้นเมเปิล หลับตาพริ้มขณะแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย ในดวงหน้านั้น จินเห็นขนตาชุ่มน้ำของหนุ่มน้อยคนนี้....เจ้าหนูนี่ร้องไห้อย่างงั้นหรือ?
“จุนโนะ......” จินเรียกเบาๆ
จุนโนะลืมตาขึ้น เขาก้มลงเช็ดน้ำตากับชายแขนเสื้อของตัวเอง แล้วก็พึมพำออกมา
“ฉันรักพี่ทักกี้...อยากให้เขารักฉันแบบคนรัก วันเกิดของฉัน ฉันอยากให้พี่ทักกี้สารภาพรัก จะได้มั้ยนะ?”
“คงไม่ได้....” จินตอบคำถามนั้นเสียเอง
“ฮึก........” จุนโนะสะอื้นน้อยๆ เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปิดหน้า แล้วร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ

จินยืนกระสับกระส่าย เขาจะปลอบเจ้าเด็กคนนี้ยังไงล่ะทีนี้ เกิดมาก็ไม่เคยเจอเด็กผู้ชายมายืนร้องไห้ต่อหน้าต่อตาเสียด้วยซิ
“โอ๋...โอ๋...อย่าร้องไห้เลยน้า....” จินขยับเข้ามาใกล้ โอบร่างโปร่งบางเข้ามากอด แต่จุนโนะกลับขืนตัวไว้ เขาเงยหน้าขึ้นจากฝ่ามือ แล้วจะผลักจินออก แต่อีกคนกอดกระชับอ้อมแขนแน่นเข้า
“เด็กโง่...” จินว่าเบาๆ ขณะมองจ้องตาชุ่มน้ำนั้น
“นายมันไร้หัวใจ” จุนโนะว่ากลับ
“ใครว่าฉันไม่มีหัวใจหา?”
“ขอถามหน่อยหนึ่งเหอะ ว่านายมีคนรักหรือเปล่า?”
“เคยมี...แต่ตอนนี้หัวใจยังว่าง” จินว่า

ก็เลยไปไหนมาไหนคนเดียว.....ก็นี่แหล่ะ จินอยากจะบอกว่า ความจริงเขาเพิ่งถูกหักอกมาต่างหากล่ะ จากผู้หญิงดาวคณะของมหา’ลัยเลยด้วย ควงกันได้สองอาทิตย์ ฝ่ายสาวก็บอกศาลาโดยให้เหตุผลน้ำเน่าว่า ....จินดีเกินไป....

แต่เรื่องนี้เขาไม่เล่าให้จุนโนะฟังหรอก กลัวโดนหัวเราะเยาะ ยังไงซะ จุนโนะต้องหัวเราะเยาะเขาแน่ๆ...

“นายเคยอกหักมั้ย?” คราวนี้เด็กช่างซักถามมาอีก จินพยักหน้างึกๆ แต่แล้วก็ชะงัก และส่ายหน้า
“ไม่เคยหรอก...หนุ่มเนื้อหอมอย่างฉันน่ะ สาวติดตรึมขอบอก ไม่เคยอกหักเคยแต่หักอกเขา”
“โกหก...” จุนโนะทำปากยื่น
“ฉันโกหกไม่เก่ง”
“ถ้างั้นนายก็ไม่รู้หรอกว่า ....รสชาติของความเจ็บปวดน่ะมันเป็นอย่างไร?” จุนโนะบอก ทำหน้าตาแบบคนเจ็บปวดหัวใจจริงๆ
“อ๋อ........ถ้าอกหักแล้วมานั่งฟูมฟายแบบนายฉันก็ว่ามันบ้าสิ้นดีนะจุนโนะ ....ถ้าฉันเป็นนายนะ จะหาแฟนควงทีละสิบคนเลยล่ะ หน้าตาดีๆ แบบนี้ ไม่น่าจะมานั่งอมทุกข์เลยนะ...”
“เชอะ...แค่คนเดียวยังหาไม่ได้จะให้ควงทีละสิบคน นายนี่มัน...”
“เหอ...รู้ตัวเองดีเหมือนกันนิ...” จินค่อนขอด ทำให้จุนโนะอึ้ง การที่โดนจินว่ากระแทกเอาแบบนี้ ทำไมเขาไม่ค่อยโกรธแล้วนะ กลับเห็นเป็นเรื่องสนุกไปเสียอีก ดังนั้นแทนที่จินจะได้เห็นจุนโนะเงื้อกำปั้นใส่ จินกลับได้เห็นรอยยิ้มของหนุ่มน้อยน่ารักคนนี้แทน....

จุนโนะขยับตัวยุกยิก หน้าสวยก้มต่ำมองปลายรองเท้าตัวเอง กระแอมในลำคอและก็เงยหน้าขึ้น ช้อนตามองจินอย่างหวานจ๋อย
“อะกานิชิ จิน.....” จุนโนะพูดเสียงหวานจนจินเริ่มขนลุกอีกครั้ง
ลองเรียกเต็มยศแบบนี้ ต้องมีอะไรมาเสนออีกแน่ๆ

จุนโนะมองตาเขาแล้วยิ้มที่มุมปาก ดวงตาคู่สวยหลุบลงมองปากหยักบางของจิน แขนบอบบางวางลงที่ไหล่ของเขา และจุนโนะก็เป็นฝ่ายยื่นหน้ามาหาเขาอีกต่างหาก
“คืนนี้คงเหงาสินะ” เสียงเล็กๆ งึมงำถามในลำคอ
“ถ้าบอกว่าเหงาล่ะ?” จินถามกลับ
“อืมมม........อะกานิชิ จิน....น..น...” จุนโนะขยับปากเข้ามาใกล้ และก็วางกลีบนุ่มนวลของกุหลาบเนื้อดีเข้าที่แก้มของจิน เล่นเอาคนถูกจูบแก้มตัวแข็งทื่อ
“คืนนี้จะให้ฟรีๆ เอามั้ย?”
“ห่ะ...หา?” จินแทบสำลัก เขาได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ อยู่ในลำคอของคนเสนอตัว
“พูดจริงๆ น้า...”
“นายต้องการอะไรแน่ๆ เลยจุนโนะสุเกะ”
“ถ้าให้นอนด้วย แล้วนายจะทำอะไรให้ฉันสักอย่างเพื่อวันเกิดของฉันได้มั้ย?” จุนโนะยื่นข้อเสนอ พร้อมกับทำเสียงแมวคราง นิ้วชี้กรีดลากไล้ขอบปากของจินจนเขาแทบยืนไม่อยู่ แข้งขาแข็งเหมือนถูกน้ำเย็นๆ ราดรดใส่
“จะให้ฉันทำอะไร?” จินถามเหมือนคนละเมอ
“ลากพี่ซึบาสะไปห่างๆ พี่ทักกี้คืนวันเกิดฉันได้เป๊า? ถ้ารับปากแล้ว......คืนนี้จะให้เชยชม”
จุนโนะทำตาปรือ รอยยิ้มหวานยั่วเย้าประดับบนใบหน้า เมื่อแอ่นตัวมาปะทะกับร่างกายแข็งทื่อของจิน จุนโนะก็รับรู้ว่าจินคงจะถอดวิญญาณออกไปแล้วละมัง
ให้ตายเถอะ....เจ้าเด็กคนนี้ ทำไมมันถึงได้ยั่วยวนเขาให้เกิดความรู้สึกแบบนี้นะ....

“จะ...จุนโนะ..ะ..ะ..” จินครางเบาๆ เมื่อจุนโนะทำเสียงครืดคราด
“นะ...นะฮะ...”
จินสติขาดผึง ความอดทนของเขาหมดไป ร่างหนาจึงกระชากร่างโปร่งบางเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากร้อนผ่าวนาบกลีบปากยั่วยวนนั้นอย่างยั้งใจไม่ได้อีกแล้ว

จุนโนะชะงัก ตั้งท่าจะค้าน จินกำลังจู่โจมเขาด้วยจุมพิตลึกซึ้ง เรื่องอะไรล่ะ ...ยังไม่ได้ตกลงกันเลยนี่นา จะให้มาจูบฟรีได้ไงกัน?
มือน้อยๆ ยันอกจิน เตรียมจะผลักออก แต่จินกลับรวบมือของเขามาไว้รอบเอวของตัวเอง อกของจุนโนะจึงแอ่นปะทะเข้ากับอกของจิน แต่ที่ยิ่งร้ายที่สุดก็คือ ใบหน้าที่แนบชิดของกันและกัน โดยมีริมฝีปากสองคู่กั้นกลางระหว่างสัมผัสนั้น
“อืมมม...” จินทำเสียงอยู่ในลำคอ ขณะดูดกลืนกลีบกุหลาบสีสดของจุนโนะสุเกะอย่างลืมตัวลืมตาย

จุนโนะถูกจินจุมพิตดูดดื่มจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งว่า เขาต่างหากที่เป็นคนฝ่ายเริ่มเกมนี้ขึ้นก่อน และสิ่งที่เขาต้องการก็คือการได้ทำให้ผู้ชายคนนี้หลงไปชั่ววูบ เพื่อแรกกับสิ่งที่จุนโนะคิดว่าจินจะยอมร่วมมือกับเขาได้
แต่จริงๆ ก็คือ จุนโนะกลับเป็นฝ่ายถูกครอบงำเสียเอง...เพราะตอนนี้จินดูเหมือนจะเป็นฝ่ายทำให้เขาแทบละลายเพราะไฟพิศวาสที่กำลังลุกฮือขึ้น
สะโพกสะโอดสะองถูกจินใช้ฝ่ามือลูบไล้ เร้าอารมณ์ให้กระเจิดกระเจิง เช่นเดียวกับมือเย็นๆ เดียวกันนั้นได้สอดเข้าไปใต้เสื้อแจ็กเก็ตของเด็กหนุ่ม ลากผ่านหายลับเข้าไปในเสื้อยืดและสัมผัสตุ่มไตแข็งขมึงของยอดอกเร้าใจนั่น
“อืมมม..จุนโนะ...” จินครางใส่ปากของเด็กหนุ่ม กลีบปากหอมหวานทำให้จินแทบจะยืนไม่ไหว เขาจับตัวจุนโนะให้รูดลงไปคุกเข่าที่พื้นซึ่งเต็มไปด้วยใบไม้สีแดงที่ร่วงเกลื่อนพื้น อ้อมกอดตระกองกอดกันจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียว เขาจูบจุนโนะไม่ยอมปล่อย ริมฝีปากเร่าร้อนประทับกันและกันอย่างดูดดื่ม ฝ่ามือที่ลูบโลมทั่วกายเด็กหนุ่มนั้นเริ่มร้อนผ่าว และเมื่อเขาแตะซิปกางเกงของจุนโนะนั้น เขาคิดว่าถ้าไม่ได้จุนโนะตอนนี้ เขาคงขาดใจตาย

“เป็นของฉันนะจุนโนะ” จินวอนขอด้วยเสียงพร่าพราย เขาถอนจุมพิตออก หายใจหอบระรัว เห็นหนุ่มน้อยตรงหน้าปากสั่นระริกไม่แพ้กัน จินมองกลีบปากชุ่มชื้นที่เจ่อบวมเซ็กซี่นั้น แล้วแทบจะลงไปนอนดิ้น อยากได้ร่างนี้ใจแทบขาด

จุนโนะเองก็แทบตาย...ทำไมจินถึงได้ทำให้เขารู้สึกวูบวาบได้ขนาดนี้นะ เขากัดริมฝีปากที่สั่นระริก ปรือตามองเห็นหน้าหล่อเหลาของผู้ชายตรงหน้าแล้วก็อยากกลั้นใจตาย ทำไมจินถึงดูเซ็กซี่บาดใจแบบนี้...

จินเลื่อนฝ่ามือมาที่ทรวงอกที่สะท้อนลมหายใจเข้าออกนั้น รู้สึกได้ถึงหัวใจเต้นกระหน่ำของจุนโนะสุเกะ จากนั้นเขาจึงลากมือต่ำลงมาถึงหน้าท้องแบนราบ สัมผัสหนักหน่วงที่ขอบกางเกงยีนส์เนื้อหนา ปลายนิ้วมือแตะที่หัวซิป เมื่อมือรูดซิปลงมาได้แล้ว เขาก็เตรียมจะรูดกางเกงของจุนโนะลง แต่......
“ไม่เอาดีกว่า.........” จุนโนะหยุดมือของเขาเอาไว้แค่นั้น ทำให้จินมองหน้าจุนโนะขวับทันที
“อะไรนะ?”
“พอเหอะ...กลับไปรวมกลุ่มกับพวกพี่ๆ ดีกว่า” จุนโนะว่าเข้านั่น เขาปัดมือจินออกห่าง แล้วจัดแจงรูดซิปขึ้น
“ว่า...ว่าไงนะ?” จินร้องเสียงแหลม เขาเบิกตากว้าง เพราะตอนนี้จุนโนะเป็นฝ่ายยืนขึ้นแล้ว แถมยังจัดเสื้อแสงให้เข้าที่อีกด้วย
“ไม่ว่าไงง่ะ...พอแค่นี้ก่อน” จุนโนะพูดหน้าตาเฉย ทั้งที่ในใจนั้นยังเต้นกระหน่ำไม่จางหาย แต่จะทำไงได้ล่ะ

...ต้องใช้แผนล่อให้อยากไว้ก่อนถ้าจะดี.....

“พอแค่นี้??? หมายความว่าไงจุนโนะ” จินลุกพรวดขึ้น เขาจับไหล่จุนโนะให้หันมา
“นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ...”
“ฉันทำอะไรนาย?” จุนโนะเป็นฝ่ายถาม
“ทำอะไร??? เชอะ...นายนี่มันยั่วเป็นบ้าเลย นี่หวังจะวางแผนอะไรอีกล่ะ?”
“ถ้าอยากได้ตัวฉันอีก ก็...ตามที่ฉันเสนอ ...ถ้านายไม่สนอง ก็อด!!” จุนโนะยักไหล่ แบมือทั้งสองข้าง
“นายก็รู้ว่าตอนนี้ฉันอยากได้นายแค่ไหน จุนโนะ ทำแบบนี้สักวันหนึ่งเถอะ นายจะถูกข่มขืนกลางป่า”
“ไม่มีทาง...”
จุนโนะหัวเราะเสียงพร่า มองหน้าจินแล้วก็อดขำไม่ได้ นายคนนี้คงอยากได้ตัวเขาขนาดหนัก ...ดูสิ หน้าตาเหมือนกับจะช็อกเมื่อถูกเขาหยุดกลางคัน หัวหูแดงเพราะอารมณ์ที่อยากจะปะทุออกมา จินเหงื่อแตกซิกทั้งๆ ที่อากาศก็เย็นจัด ...สภาพแบบนี้ ถ้าปล้ำเขาได้ก็คงปล้ำไปแล้วล่ะ
เด็กหนุ่มถอยหลังไปหลายก้าว เป็นการป้องกันเอาไว้ก่อน เผื่อจินหน้ามืดขึ้นมาจะได้วิ่งหนีทัน
“เดี๋ยว!!” จินร้องออกมา เดินเข้าหาร่างบาง ที่กำลังเดินหนีเขาไปเรื่อยๆ
“ฉันอยาก...เอ้อ...คืนนี้...เราจะ...เอ้อ...” จินตะกุกตะกัก แล้วทำนิ้ววนๆ อยู่เช่นนั้น จนคนฟังหัวเราะ
“ข้อแม้ล่ะ?”
“โอเค..ฉันจะช่วยนาย...วันเกิดนายปีนี้ นายจะสมหวัง...”
จุนโนะยิ้มแป้นทันที เพราะจินอยากได้เขาจนตัวสั่นนั่นเอง...
“งั้นคืนนี้ละกันนะ” เด็กหนุ่มพูดเสียงใส

ทั้งสองเดินกลับออกมาเข้ารวมกลุ่มกับพี่ๆ ที่ตอนนี้ได้เก็บกล้องดูนกเข้ากระเป๋าเรียบร้อยแล้ว ทักกี้บอกว่าถึงเวลากลับไปพักผ่อนที่โรงแรมกันได้แล้ว
ขากลับก็เดินกลับกันเป็นคู่ๆ เหมือนขามา จะผิดกันตรงที่สองคู่ที่เดินไปข้างหน้านั้นต่างก็คุยกันเสียงดังเรื่องนกที่ได้ดูมา แต่คู่หลังนี่สิ กลับเดินกันเงียบกริบ
จุนโนะเหลือบมองจินเงียบๆ เห็นจินเดินเม้มปากคอตกอยู่ไม่ห่าง เขาถอนหายใจเฮือก

....นี่เขาเริ่มเสนอตัวอีกแล้วใช่มั้ย?.....

เหตุการณ์เหมือนกับเมื่อวันนั้นไม่มีผิดเลย....และนี่เขาต้องยอมให้จินนอนด้วยอีกล่ะซิ

............จุนโนะสุเกะ...คิดสั้นอีกแล้ว....

แต่จินรับปากแล้วนี่นะว่าจะช่วยเขา ...แค่พี่ทักกี้หันมารักเขาเท่านั้นเอง เขาไม่ได้แย่งซึบาสะซะหน่อย ก็แค่ทำให้จินซิวตัวซึบาสะคนนั้นไปห่างๆ.......ไม่ได้แย่งสักหน่อยนี่เนอะ...

****************************

to be con

เม้นต์ที่นี่จ้า