Tonight I'm YOURS

 

vol 4

***************************

ภายในห้องพักคู่ของโรงแรมหรูแห่งู่นั้น จินเดินกลับไปกลับมาอยู่ริมระเบียง ทนต่อความหนาวเย็นของอากาศในหน้านี้ บ่อยครั้งทีเดียวที่เขาจะเหลือบมองร่างโปร่งบางที่นั่งชันขาอยู่บนเตียงนอน มือก็สาละวนในการกดเกมอย่างเมามัน สายตาไม่เคยละไปจากจอมอนิเตอร์เลย แม้ว่าจินจะแกล้งกระแอมกระไอให้ได้ยินหลายครั้งแล้วก็ตาม

ท้ายสุด จินก็หันหน้ามามองทิวทัศน์ด้านนอก เขาเห็นแสงจันทร์ทอแสงเป็นประกายสีเหลืองซีดๆ ส่องลงมาทั่วบริเวณ คืนนี้เป็นคืนที่พระจันทร์ไม่เต็มดวง มันถึงทำให้มองอะไรไม่เด่นชัดนักในยามนี้ ลมเย็นพัดเข้ามาวูบหนึ่งทำให้จินต้องห่อกายสะท้าน แต่มันก็ยังคงความหนาวเย็นไว้จนเขาต้องยอมแพ้ เดินกลับเข้ามาในห้องซึ่งอุ่นสบายกว่า

คืนนี้ใช่มั้ยนะที่เจ้าของร่างบางนี้บอกว่าจะให้เขานอนด้วย เพื่อแลกกับการที่จินต้องกันซึบาสะออกห่างทักกี้ แม้จะคืนเดียวก็ตามที่จุนโนะต้องการ แต่จินก็คิดว่า ถึงอย่างนั้นก็เถอะ จุนโนะก็จะไม่ได้อะไรตอบแทนกลับมา นอกจากความชอกช้ำใจที่มันต้องมีมากขึ้นกว่าเดิม....

...กะอีแค่วันเกิดคืนเดียวเท่านั้น ไม่อาจช่วยให้ทักกี้เปลี่ยนแปลงความรู้สึกได้หรอก แล้วจุนโนะจะได้รู้สำนึกว่า ตัวเองคิดผิดแค่ไหน...

“อะ...แฮ้ม...” จินกระแอมออกมาดังๆ ทำให้ร่างบางที่นั่งขมักเขม้นอยู่บนเตียงชะงัก ส่งเสียงร้องเฮ้อ...ออกมาดังลั่น
“แย่ชะมัดเลย!! นายนี่ยังไงนะ กวนสมาธิอยู่ได้ ดูเด่ะตายไปตัวนึงเลย..” จุนโนะโวยวาย หน้ามุ่ยตุ้ย
“ก็เลิกเล่นซะทีได้มั้ยเล่า?”
“ยังไม่ตายเลยนี่นา”
“ไหนล่ะสัญญาที่พูดกันเมื่อเย็นน่ะ” จินทวงสัญญาพิศวาสทันที ทำให้จุนโนะเหลือบตาขึ้นมอง เขายักไหล่แล้วก็บี้ปุ่มเกมลงไปอย่างเมามัน ปากก็พูดว่า
“เดี๋ยวก่อน จบตานี้ก่อน”
“เอ๋?? ได้ไงฟะ?”
“เอ๋??? หื่นจริงๆ นายนี่...บอกว่าเดี๋ยว เดี๋ยว ไม่รู้เรื่องหรือไง ทำเป็นตายอดตายอยากไปได้” เด็กหนุ่มเอ็ดเสียงเขียว เมื่อทำตัวเล่นตายไปอีกหนึ่ง
“พอเสียทีเถอะ จุนโนะสุเกะ นายนี่จะยั่วกันไปถึงไหนนะ” จินเดินฉับๆ ไปปิดจอทีวี ทำให้เกมของจุนโนะหยุดลงกลางคัน หน้าหวานเงยขึ้นมองจินทันที เขาเหวี่ยงแท่นบังคับเกมลงบนเตียงอย่างหัวเสีย
“นายนี่จะบ้าหรือไง? ดูเด่ะ กำลังจะได้ตัวเพิ่ม ทำไมนายทำแบบนี้หา?” คนพูดแทบจะเหวี่ยงแข้งเหวี่ยงขาใส่จินอยู่รอมร่อ จินมองแล้วก็อดขันไม่ได้ เหมือนกับว่าจุนโนะกำลังเข้าโหมดอันธพาล จะท้าตีท้าต่อยกับเขาอยู่แล้ว
ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ ไม่ลืมที่จะผลักจุนโนะล้มลงบนที่นอนด้วย ร่างบางกระเด้งตัวดึ๋งๆ บนเตียงนุ่มที่แสนจะคับแคบ บรรดาแผ่นเกมทั้งหลายที่กระจายอยู่บนที่นอนนั้นถูกจินกวาดลงพื้นจนหมด เมื่อร่างของชายหนุ่มทาบทับลงมาบนเนื้อตัวของจุนโนะนั้น หน้าหวานก็ส่ายหน้าหนีเป็นพัลวัน
“เฮ้ย...อย่าน้า...อย่าเพิ่งเซ่..” จุนโนะดันหน้าจินออก เขาสบตากับแววหื่นของจินแล้วต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ก็หน้าตาหล่อเหลาของจินยามนี้มันบ่งบอกถึงแรงพิศวาสเหมือนเมื่อกลางวันไม่มีผิดเลย
“เอาตอนนี้เลยเหรอ? เพิ่งจะห้าทุ่มเองน้า...” จุนโนะพยายามบ่ายเบี่ยง จินพยักหน้าและดึงข้อมือของจุนโนะมาตรึงไว้ข้างกาย
“ตอนนี้แหล่ะเจ้าเด็กบ้า จะรอจนถึงวันใหม่หรือไง นายยั่วฉันมาทั้งวันจะรออะไรอยู่อีกล่ะ”
“แต่ว่า....เอ้อ...พูดกันก่อนเด่ะ”
“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว”
“อะกานิชิ จิ้นนนน....” จุนโนะลากเสียงแบบนี้อีกแล้ว แต่จินยกมือขึ้นมาปิดปากบางนั้นไว้แล้วบอกว่า
“หุบปากได้แล้ว ห้ามพูด นอกจากครางอย่างเดียว แล้วนายจะได้ในสิ่งที่นายต้องการ”
จินพูดเสียงต่ำ มองดวงตาเบิกกว้างของคนที่นอนใต้ร่างแล้วชักมันเขี้ยว จุนโนะน่ารักนักหนา เนื้อตัวก็นุ่มนิ่ม แม้จะติดว่าผอมไปสักหน่อยสำหรับให้นอนกอด แต่อย่างนี้ก็ดีแล้ว เร้าใจเป็นบ้าเลย จินยังจำคืนนั้นได้ดี วันที่เขาได้ตัวจุนโนะมาอย่างไม่คาดฝัน คราวนี้บรรยากาศในโรงแรมธรรมชาติแบบนี้ จะรออะไรอยู่อีกล่ะ...

จินคลายมือจากปากของจุนโนะ และเมื่อเด็กหนุ่มเตรียมจะอ้าปากประท้วงจินจึงนาบริมฝีปากอุ่นจัดทาบลงปิดปากช่างเจรจานั่นซะ
“อือ.........” ได้ยินเด็กหนุ่มส่งเสียงครางแผ่วเบา แถมยังบิดตัวเป็นแมวน้อยยั่วสวาทอีกต่างหาก จินตัวสั่นเมื่อได้จูบจุนโนะอย่างเต็มที่ มันช่างให้ความรู้สึกหอมหวานของฤดูหนาวดีจริงๆ เลย

ปลายลิ้นอุ่นวาบผลุบหายเข้าไปในปากบาง สัมผัสเกี่ยวกระหวัดกันอย่างดูดดื่มจนแทบจะทนไม่ไหว เพราะอยากได้จุนโนะใจแทบขาด และเด็กหนุ่มก็คงจะเข้าใจ เพราะสองแขนยกขึ้นรัดรึงกับลำคอของเขา กดแนบให้จินจูบลึกซึ้งได้ง่ายขึ้นอีก

....อ๊ะ..อย่างนี้มันสมยอมแล้วนี่หว่า จะรอช้าอยู่ทำไม...

“อืมมม...” จินหอบหายใจระรัว เขากระชับอ้อมกอดที่มีต่อจุนโนะให้แน่นเข้า รับรู้ถึงอาการแข็งขึงของเขาและเด็กหนุ่มได้ดี

ชายหนุ่มลากนิ้วมือละเลื้อยลงไปเรื่อยๆ จากหน้าอกที่ถูกเบะคอเสื้อนอนออกจนแทบไม่เหลือกระดุมติดกายสักเม็ด เคล้าคลึงยอดอกเม็ดเล็กสีชมพูที่เริ่มเต่งตึงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อยามถูกเขาเล้าโลม เมื่อร่างบางแอ่นขึ้นอย่างลืมตัว จินก็ละจากกลีบปากนิ่มของจุนโนะมากดนาบที่แผ่นอกและต่ำลงสู่แผ่นท้องแบนราบ

จุนโนะส่งเสียงเครือครางเมื่อจินป่ายมือไปทั่วตัว ริมฝีปากก็ทำหน้าที่ตามมือไปติดๆ ทั้งๆ ที่ไฟสว่างทั่วห้องแต่จินไม่นึกจะปิดไฟให้ได้บรรยากาศเลย เขาอยากเห็นร่างบางบิดเนื้อตัวอยู่ใต้ร่างเขา อยากทำให้เจ้าเด็กคนนี้ร้องครวญครางยามไปถึงฝั่งกับเขา และเลิกคิดถึงทักกี้เสียที

เขาละจากร่างบางเพื่อถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด ตาก็มองร่างที่อยู่ในสภาพกึ่งเปลือย แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะอะกานิชิ จินกำลังจะเปลือยจุนโนะอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว....เขารูดกางเกงนอนของจุนโนะลง เผยให้เห็นขาขาวๆ ละออตานั้น ความรู้สึกอดกลั้นที่มีมาตลอดสลายลง เขาพรมจูบไปถึงขาอ่อน และเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเสียงร้องครางของจุนโนะนั้น เขากลับเห็นจุนโนะเผยอกายขึ้นมองการกระทำของเขา จินชะงักเมื่อสบตากับดวงตาใสแจ๋วคู่นั้น แน่นอนล่ะที่มันมีทั้งความรัญจวนและอะไรบางอย่างที่ทำให้จินต้องเลิกคิ้ว แต่เมื่อจุนโนะหรี่ตาอมยิ้มหวานให้ เขาก็เผยอกายขึ้นจูบกลีบปากอ่อนบางนั้น พลางกระซิบเสียงพร่า
“เป็นของฉันนะจุนโนะ....”
จินสัมผัสถึงเนื้อตัวร้อนผ่าว แดงระเรื่อของเด็กหนุ่มในอ้อมแขน เขาเตรียมจะระดมจูบไปทั่วร่าง แต่.......
“นี่..นี่...!!” นิ้วเรียวจิ้มลงไปบ่าของเขาถี่ๆ
“พอแค่นี้ก่อน...” เสียงของจุนโนะดังขึ้นหลังจากนั้น แถมยังขยับกายจะเบี่ยงหนีร่างของจินที่นอนนาบอยู่บนตัวเสียอีก
จินชะงักค้าง สองแขนกำลังกอดรอบเอวเด็กหนุ่มอยู่ ใบหน้าอยู่ต่ำจนถึงระดับหน้าท้อง แต่ดวงตาที่แลสบกับเจ้าหน้าหวานนี่ซิ มันบอกแววงงงวยและคาดไม่ถึง
“ว่าไงนะ?” จินถามเสียงสูง
จุนโนะเอื้อมมือมาผลักหน้าของเขา แถมยังดันไหล่ให้จินลงไปนอนกลิ้งอยู่ข้างที่นอน
“บอกให้พอก่อนไง...”
“เกิดอะไรขึ้น จุนโนะ?” จินถามเสียงสั่นพร่า
“ไม่มีอะไรร้อก... แต่มาตกลงกันก่อนดีกว่าน้า..” จุนโนะพูดไปยิ้มไป แต่มันเป็นรอยยิ้มปีศาจน้อยแบบที่จินเคยเห็นเมื่อกลางวันนี้เอง
“มาตกลงอะไรกันตอนนี้หา?”
“ข้อตกลงระหว่างฉันกับนาย” จุนโนะพูดอย่างเป็นงานเป็นการ
“หมายความว่าไงมิทราบ นี่นายอย่ามาใช้ไม้นี้กับฉันอีกนะ!” จินร้องลั่นห้อง แต่ร่างบางกลับหันมาคว้ากางเกงนอนที่ถูกรูดอยู่ปลายเท้ามาใส่อย่างเรียบร้อย พร้อมกับเสยผมยาวให้เข้าที่เข้าทางด้วย
“ยังให้นายแอ้มตอนนี้ไม่ได้หรอก ต้องทำตามสัญญาก่อน” จุนโนะพูดหน้าตาเฉยจนคนฟังอ้าปากค้าง
“ว่าไงนะ?”
“ก็บอกว่าให้งานสำเร็จเสียก่อนแล้วค่อยมาแอ้มต่อ”
“ก็นายบอกว่าจะยอมนอนกับฉันคืนนี้นะ ไม่ใช่คืนไหน”
“ก็นอนง่ะซิ แถมให้แอ้มนิดๆ หน่อยๆ พอหอมปากหอมคอ แต่ไม่ได้หมายความนายจะมาตะลิดติ๊ดชึ่งกับฉันแบบวันนั้นนี่หว่า ไม่ได้พูดซะหน่อยว่าจะยอมเป็นของนาย ฉันแค่บอกว่าจะให้นอนด้วยก็เท่านั้น”
“จุนโนะสุเกะ!!” จินตะโกนลั่นห้อง แทบจะเข้าขย้ำร่างบางที่นั่งพิงหัวเตียงยิ้มกริ่มใส่เขาเสียด้วยซ้ำ

จุนโนะหัวเราะคิกพลางโบกมือไปมา
“สัญญาลูกผู้ชายของเราสองคน ถ้าเคี้ยะพี่ซึบาสะไปได้ก่อนแล้วจะให้เจี๊ยะ”
“บ้ากันใหญ่แล้ว...” จินโวยแหลก มองจุนโนะที่หัวเราะหน้าระรื่น ทั้งๆ ที่หน้าตาเนื้อตัวก็บ่มสีแดงระเรื่อเพราะความรัญจวนจากเหตุการณ์อยู่เมื่อกี้
“เอาล่ะ มานอนต่อเหอะน้า...ตื่นเช้ามาจะได้แจ่มใส มีเวลาคิดหาแผนกัน...ฮ้าว...ว...ว...” พูดเสร็จก็ปิดปากหาวหวอด ร่างบางล้มตัวลงนอน แถมยังขยับที่มาชิดขอบเตียงเหมือนเป็นการเปิดทางให้จินเข้ามานอนด้วย แต่ชายหนุ่มตรงเข้ากระชากร่างจุนโนะให้ลุกมานั่งอีกรอบ
“เดี๋ยว!!... นายจะปล่อยให้ฉันค้างเติ่งแบบนี้ไม่ได้นะ!!” จินตะคอกพลางเขย่าไหล่จุนโนะจนหัวสั่นหัวคลอน
“โอ๊ย...จะเอาอะไรกันอีกล่ะ ให้จูบให้กอดแล้วยังไม่หนำใจอีกหรือไง? นายนี่หื่นผิดมนุษย์มนาจริงๆ เลย”
“นี่จุนโนะ...นายจะเอายังไงกันแน่หา?” จินตะคอกใส่
“ถ้านายฉกตัวพี่ซึบะได้ก็โอเคเล้ย...ฉันจะนอนให้นายแอ้มฟรีๆ แต่ถ้าไม่สำเร็จก็อด... พูดอย่างงี้ไม่เข้าใจหรือไงหา...ใครเค้าจะยอมให้นายฟรีๆ ล่ะ ถ้านายเกิดเบี้ยวแล้วจะทำไง ฉันไม่โดนหลอกกินฟรีหรอกเหรอ? ของแบบนี้มันก็ต้องป้องกันตัวเองเอาไว้ก่อนเด่ะ...”
“ที่นายพูดมาทั้งหมดนี่น่ะ แน่นะ?” จินถามซ้ำ ร่างบางพยักหน้างึกๆ จินก็เลยพยักหน้าตามด้วย
“งั้นโอเค...คืนนี้ปล่อยไปก่อนก็ได้ รับรอง นายต้องเสร็จฉันอีกครั้งหนึ่งแน่ๆ”
“ดี...จะนอนได้ยัง? ฉันง่วงแล้วนะ?” จุนโนะตบลงบนที่นอนอีกครั้ง
“นอนไม่หลับโว้ย!! เป็นแบบนี้จะให้นอนได้ไง และอีกอย่างง่ะนะ ไอ้ตัวแสบ ฉันจะไม่ขอนอนร่วมเตียงกับนายเด็ดขาด เตียงฉันก็มี ถ้านายยังไม่อยากโดนกดหรือถูกข่มขืนโดยไม่จำเป็นง่ะนะ อย่าได้ริไปเชิญชวนใครมานอนด้วยเด็ดขาด เพราะไม่มีไอ้โง่ที่ไหนจะนอนกับนายเฉยๆ แน่ๆ รู้ไว้ซะ” นิ้วชี้จิ้มไปบนหน้าผากของจุนโนะ

<<<....นอกจากไอ้โง่คนนี้....>>> จินต่อนั้นของตัวเองในใจ

จินพูดเสร็จแล้วก็หันไปล้มตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง แต่กระนั้นก็ยังได้ยินเสียงจุนโนะพูดขึ้นอีกคราวนี้เต็มไปด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเต็มที่
“แล้วจะนอนอย่างนั้นเลยเหรอ? ไม่คิดใส่เสื้อผ้า ห่มน้องหนูให้มันอบอุ่นก่อนหรือไง อะกานิชิ จิ้น...น.น...น...น...”
“หึ้ย! ไอ้...” จินสบถออกมา เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกเย็นๆ เหมือนกัน ที่แท้ก็ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้ากลับเข้าที่เลย ให้ตายเถอะ เขาลืมตัวไปได้ไงกันนะ ทะเลาะกับเจ้าหมอนี่อยู่นานสองนาน ทั้งๆ ที่ไม่ได้ใส่อะไรเลย ป่านนี้จุนโนะคงจะเห็นอะไรๆ ของเขาหมดแล้วสินะ...

...แต่ก็ช่างหัวปะไร... จินไม่แคร์หรอก แต่ที่แคร์น่ะคือ เขาจะทำตามที่จุนโนะสั่งดีหรือเปล่าหรือว่าจะจับมันกด ปล้ำให้สมอยากดี

ดวงตาคมกริบกวาดมองทั่วร่างบอบบางที่กำลังนอนหันหลังให้เขาอยู่อีกเตียงหนึ่ง จุนโนะคนนี้น่าลิ้มลองกว่าใครๆ ที่เขาได้รู้จักมา ...เอ..ไม่สิ เคยลิ้มลองมาแล้วต่างหาก เขาถึงได้ติดใจถึงขนาดนี้

เอาเหอะ...จะลองคิดหาวิธีดีๆ มากันซึบาสะออกไปก่อน แต่ก็แค่คืนเดียวเท่านั้นนี่นา ...วันเกิดของจุนโนะน่ะอีกสองวันเอง บางทีทักกี้อาจจะสั่งสอนจุนโนะให้ได้รู้จักอะไรควรไม่ควรบ้างก็ได้

จินคิดดังนั้นแล้วก็สบายใจขึ้น เพราะคิดว่ายังไงๆ ซะตบมือข้างเดียวย่อมไม่มีวันดังอยู่แล้ว...ถึงจุนโนะจะเสนอตัวอย่างไร ถ้าทักกี้ไม่สนองล่ะก็คราวนี้เจ้าหน้าหวานคนนี้ได้กินน้ำตาต่างข้าวซ้ำแล้วซ้ำอีกแน่นอน

เขาจะล้มตัวลงนอน แต่ว่าร่างกายยังแข็งเขม็ง ยิ่งเห็นร่างโปร่งนอนอยู่ไม่ห่างนี้แล้วก็ยิ่งอยากได้ จินนอนกระสับกระส่ายไปมา จะข่มตาหลับสักนิดก็ไม่ได้ เขาจึงกระเด้งตัวลุกขึ้น คว้าเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนแล้วก็ผลุนผลันเดินออกนอกห้องไป โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตากระหยิ่มยิ้มย่องของคนหน้าหวานมองตามมาจากบนที่นอน

“เชอะ...อยากล่ะซิ...ถึงนอนไม่หลับ ชริ...อย่าหวังเลยว้า อะกานิชิ จิน...”

**************************

จินเดินไปที่ห้องล็อบบี้ของโรงแรม ที่นั่นเขาขอน้ำชาอุ่นๆ จากเจ้าหน้าที่ และที่โซฟานั้นก็ยังคงเปิดทีวีให้แขกนอนดึกดูอีกด้วย เสียงพากย์บอลดังอยู่เบาๆ พร้อมกับเป็นที่รวมของบรรดาคนชอบบอล จินจึงขอนั่งดูอยู่ด้วย เพราะเขาเองก็ชอบดูฟุตบอลเหมือนกัน
“นอนไม่หลับเหมือนกันหรือไงจิน?” เสียงร้องทักขึ้นมาจากโซฟาอีกตัวหนึ่ง จินเห็นซึบาสะนั่งยิ้มอยู่ตรงนั้น
“อ้าว..ซึบะ มาดูบอลหรือไง?”
“เปล่าหรอก เซ็งต่างหากล่ะ” ร่างบางยักไหล่ แล้วมองไปทางจอทีวี ได้ยินเสียงเชียร์บอลกันขรม ทำให้เขาต้องลุกไปนั่งข้างจิน
“ทักกี้น่ะซิ หลับเป็นตายเลย สงสัยจะเหนื่อย...”
“นายก็อย่ารุนแรงนักซิ” จินพูดกลั้วหัวเราะ ซึบาสะหน้าแดงจัด ตีเพียะที่ต้นแขนจิน
“บ้าเด่ะ..เพราะเดินขึ้นเขาวันนี้หรอก ยังไม่ได้ทำอย่างว่ากันซะหน่อย พอกำลังได้ที่ดันง่วงขึ้นมาซะละ เซ็งเลย แล้วนายล่ะจิน ป่านนี้ยังไม่นอนอีก เจ้าเด็กนั่นมันกวนเอาหรือไง?”
“เฮ้อ.........” จินได้แต่ถอนหายใจแทนคำตอบ ทำให้ร่างบางเลิกคิ้วสูง
“หมายความว่าไง?”
“จุนโนะน่ะซิ...หาเรื่องป่วนฉันตลอด”
“ฉันก็ว่าอยางนั้นล่ะ จินรำคาญเหรอ?”
“เปล่าหรอก หมอนั่นเอาแต่เล่นเกม” จินพูดจริงครึ่งหนึ่ง แต่อีกครึ่งที่ต่อจากเล่นเกมน่ะเขาขยักเอาไว้
“จุนโนะเด็กออก...ยอมๆ ไปเถอะ แต่มีจินมาด้วยนี่ก็ดีไปอย่างนะ ไม่งั้นเด็กนั่นต้องมาป่วนทักกี้แน่ๆ เลย” ซึบาสะพูดเสร็จก็หัวเราะคิก จนจินต้องออกปาก
“นายนี่ไม่ทุกข์ร้อนเลยนะ รู้ก็ทั้งรู้ว่าจุนโนะคิดอะไรอยู่”
“ทำไมจะไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่จะทำไงได้ล่ะ เขาเป็นน้องชายที่ทักกี้แคร์นี่นะ แต่สำหรับฉันแล้วง่ะนะ.......อืมมมม...จิน...นายช่วยอะไรฉันหน่อยซิ” อยู่ๆ ซึบาสะก็หันมาจ้องหน้าจินเอาตรงๆ เขามองซ้ายมองขวาก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้จิน
“จิน...นายช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย?”
“อะไรเหรอ?” จินทำหน้างง
ซึบาสะนิ่งไปนิดหนึ่งเหมือนกำลังจะเรียบเรียงคำพูด แล้วระบายลมหายใจออกมาอย่างอึดอัดใจ
“ช่วยหน่อยนะ...ช่วยกันจุนโนะไปห่างๆ แฟนฉันที...”
“เอ๊า......ซึบาสะ......” จินถอนหายใจเฮือก
...มาแบบเดียวกันอีกแล้ว ...นี่มันเกิดอะไรกันแน่นะ ทั้งจุนโนะและซึบาสะ ต่างก็ใจตรงกันทั้งคู่ มาขอร้องให้ช่วย ...เห็นอะกานิชิ จินเป็นอะไรไป...
“นะจินนะ...ฉันว่านายต้องทำได้แน่...”
“ไม่รับปากดีกว่า” จินว่า
“อ้าว....หรือว่านายไม่กล้ากับเด็กนั่น?”
“ไม่กล้ายังไง จุนโนะน่ะเอาแต่ใจก็จริง แต่ความจริงแล้วเป็นเด็กที่น่าสงสารเหมือนกันนะ”
“เอ๋...จิน...รู้จักจุนโนะยังไม่ถึงวัน รู้ดีกว่าฉันซะแล้ว” ซึบาสะเอียงคอยิ้มๆ มองหน้าจินพลางพยักหน้าให้
“ไม่คิดอยากจะจีบจุนโนะดูเหรอ?”
“เฮ้ย!! ซึบาสะ...อย่าหาเรื่องมาให้ฉันหน่อยเลย” จินส่ายหน้าอย่างแรง ...กับจุนโนะน่ะ ถ้าให้นอนด้วยฟรีๆ ก็เอา แต่ถึงขั้นจะเอามาเป็นแฟนเป็นตัวเป็นตนเห็นทีจะไม่ไหว เฮี้ยวออกขนาดนั้น เดี๋ยวไม่พอใจอะไรขึ้นมาจะเที่ยววิ่งแร่ไปขอนอนกับคนอื่น เขามีหวังช้ำใจตาย...

เสียงซึบาสะยังงึมงำต่อไปอีก
“ฉันกับทักกี้คบกันมากี่ปีแล้ว นานมากอยู่ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เงาของทักกี้กับฉันจะต้องมีคนที่สามเดินตามมาโดยตลอด นายรู้มั้ยจิน โอกาสที่ฉันจะอยู่สองต่อสองกับทักกี้น่ะมีแค่ตอนนอนเท่านั้นเอง...จุนโนะน่ะตามทักกี้ตั้งแต่เด็กจนโต ฉันว่าเขาขย้ำทักกี้ได้ก็คงไม่รีรอล่ะ”
อันนี้จินเห็นคล้อยตามด้วย เพราะตอนนี้จุนโนะก็คิดจะให้เขาล่อทักกี้มาให้งาบอยู่วันสองวันนี้แล้ว
จินมองคนพูดด้วยสายตาที่บอกความเห็นใจ ...
มีคนรักกับเขาทั้งทีก็ต้องคอยมานั่งระแวงน้องเลี้ยงของแฟนอีก....

“รู้มั้ยว่าฉันทนมากี่ปี?” ซึบาสะหันมาถาม จินพยักหน้าพลางบอกว่า
“ฉันรู้จักพวกนายไม่นานเท่าไร แต่ก็พอจะรู้ฤทธิ์เดชเจ้าเด็กคนนั้นดีล่ะ....อืมมม...ถ้าฉันกันจุนโนะออกห่างแฟนนายได้ก็จะพยายามช่วยนะซึบาสะ”
“จิน...น..น...ขอบใจนะ...โอย...ดีจังมีคนคอยช่วยแบบนี้ ลำพังตัวฉันเองก็ท้อเหมือนกันนะ...ขอบใจนะจิน..” ซึบาสะยิ้มจนเห็นฟันขาว ใบหน้าค่อยสดชื่นขึ้น...เขาคิดว่า รูปหล่ออย่างจินคงจะช่วยกันจุนโนะไปไกลๆ จากทักกี้ได้สำเร็จอย่างแน่นอน...

************************************

จินเดินกลับห้องหลังจากเสร็จจากการถ่ายทอดบอลเรียบร้อยแล้ว ...ในห้องนั้นเงียบเชียบ เห็นจุนโนะนอนหลับอยู่อีกเตียง ...เด็กบ้านั่นหลับปุ๋ยแบบสบายๆ แข้งขาวางเต็มที่นอน ดวงหน้าหลับพริ้มบอกว่ากำลังฝันหวานได้ที่เลยล่ะ
“เด็กบ้า...หลับลงได้อย่างไรกันนะ” จินบ่น เขาเองยังนอนไม่หลับ เพราะอยากได้ในตัวเด็กหนุ่มคนนี้ แต่อีกฝ่ายนี่ซิ หลับอย่างจริงๆ จังๆ เสียด้วยซิ...
“เด็กอะไรวะ ยั่วเก่งเป็นบ้าเลย” จินดับไฟที่หัวเตียง แล้วล้มตัวลงนอน ตาแข็งไปแล้วเพราะดูบอลและคุยกับซึบาสะจนหายง่วง เขายกมือก่ายหน้าผาก
...จะทำอย่างไรต่อไปดี
..อีกคนบอกให้ช่วยเอาทักกี้มาประเคนให้หน่อย
...ส่วนอีกคนบอกว่า ให้ช่วยกันจุนโนะไปห่างๆ ทักกี้ให้ด้วย
....โอย......เขาจะทำอย่างไหนก่อนกันดีนะ.........

******************************

กว่าจะข่มตาหลับลงได้ก็เกือบจะรุ่งสาง ดังนั้นเมื่อจินตื่นขึ้นมาในสายของวันรุ่งขึ้น จึงพบกับห้องที่ว่างเปล่า ไม่มีจุนโนะปรากฏให้เห็น นอกจากกระดาษโน้ตที่วางแปะไว้หน้ากระจกในห้องน้ำ

.......ออกไปกินข้าวก่อนนะ แล้วจะไปเที่ยวกับพี่ทักกี้ต่อ..........

ไม่ได้ลงชื่อก็รู้ล่ะว่าใครเป็นคนเขียน
จินรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ออกมานอกห้อง เขาพบกับคาเมะและยามะพีที่ห้องล็อบบี้ สองคนนั่นก็ตื่นสายเหมือนกัน แต่สิ่งที่ทำให้จินคาดไม่ถึงก็คือ ซึบาสะที่ออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย
“เอ......มีใครเห็นทักกี้บ้าง?” ซึบาสะถามขึ้นเป็นประโยคแรกหลังจากกล่าวโอไฮโย่กับเพื่อนๆ แล้ว
“เห็นจุนโนะเขียนโน้ตบอกว่าจะไปเที่ยวกับทักกี้นี่นา” จินว่า
ซึบาสะเลิกคิ้วสูง ส่งเสียง ฮึ..ในลำคอ
“จุนโนะเอาตัวทักกี้ไปจนได้...”
“แล้วนายทำไมไม่คุมแฟนเอาไว้ให้ดีล่ะ” ยามะพีถาม
“ฉันตื่นสายนี่นา...เมื่อคืนดูบอลจนดึก ทักกี้นอนหลับเป็นตายเลย ทีตอนเช้าจะปลุกฉันสักหน่อยก็ไม่ได้ แอบไปกับน้องเลี้ยงสองต่อสอง...ว่าไงล่ะจิน...ที่ตกลงกันเอาไว้น่ะ จะช่วยหรือเปล่า?” ประโยคหลังหันมาถามร่างสูงที่ยืนฟังอยู่ไม่ห่าง จินทำหน้าเหวอ แล้วก็ส่ายหน้า
“ยังไม่รู้จะกันจุนโนะออกห่างทักกี้อย่างไรเลย อย่าลืมนะว่าเขาอยู่บ้านเดียวกัน เห็นหน้ากันทุกวัน ฉันว่านายเข้มแข็งเอาไว้ดีกว่านะ”
“นายจะให้จินทำอะไรเหรอ ซึบาสะ?” คาเมะถามขึ้น มองซึบาสะที มองจินที เขาเห็นเพื่อนรักทำหน้าแดงขณะบอกความจริงให้เขารู้

“โอ๊ะ...โอ๋...เอาอย่างงั้นเลยเรอะ?” คาเมะกับยามะพีโพล่งออกมาพร้อมกัน
“ชูวส์...นายสองคนอย่าปากโป้งไปล่ะ เดี๋ยวเด็กนั่นเล่นงานฉันตายเลย” ซึบาสะทำหน้ามุ่ย จนคาเมะต้องตบบ่าให้กำลังใจ
“ฉันได้ยินตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่า ทักกี้อยากหาซื้อของขวัญวันเกิดให้น้อง นี่ก็คงจะพากันไปหาซื้อของมากกว่านะ อย่าคิดมากซิ”
“ซื้อของบนเขาเนี่ยนะ?”
“อาจจะลงกระเช้าไปซื้อข้างล่างก็ได้...”
“ฉันจะไปตาม...” ซึบาสะขยับแข้งขยับขา
“นายรู้เหรอว่าพวกเขาไปไหนกัน” ยามะพีดึงชายเสื้อเพื่อนรักไว้
“ไม่รู้เหมือนกัน...”
“ฉันว่าเราไปหาอะไรใส่ท้องดีกว่า” คำแนะนำจากยามะพีทำให้ซึบาสะต้องล้มเลิกความตั้งใจที่จะไปตาม เมื่อมองสายตาของเพื่อนร่วมคณะ เขาก็พบว่า ยามะพีส่ายหน้าให้เขา เป็นทำนองให้ทำใจเย็นๆ ไว้ก่อน ซึบาสะจึงเดินตามเพื่อนๆ ไปที่ห้องแคนทีน ปากก็บ่นพึมพำ
“นี่ถ้าเด็กนั่นจะทำตัวน่ารัก เป็นน้องชายที่ดีกว่านี้สักหน่อย ฉันจะไม่ว่าอะไรเลย...แต่นี่อะไร คอยจ้องหาโอกาสตลอด”

..................

เมื่อเวลาล่วงเข้าบ่ายจัด ทักกี้กับจุนโนะก็กลับเข้าโรงแรม โดยมีบรรดาเพื่อนๆ ตั้งหน้าตั้งตารอการกลับมาของเขาอยู่ จุนโนะหอบเอาเครื่องเล่นสกีมาเต็มอ้อมแขน แก้มแดงปลั่ง และยิ้มทักทายทุกคนอย่างร่าเริง ท้ายสุดเขาก็หันมาหาซึบาสะ
“พี่ทักกี้เลือกชุดสกีให้ผมด้วยล่ะ ของนี่ก็ซื้อให้ทั้งหมดเลย ใจดีจริงๆ นะฮะพี่ชายที่แสนดี” แถมไม่พูดเปล่า ยังยืดคอไปหอมแก้มทักกี้ดังฟอด จนซึบาสะต้องเม้มปากแน่น
“ใจดีเกินไปหรือเปล่า?” ทักกี้หัวเราะ ดันหน้าน้องชายออกห่างเล็กน้อย ขณะเดินเข้าไปโอบไหล่ซึบาสะเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มหน้าเสีย
“ไปไม่ปลุกสักคำ” เสียงห้วนจัดของคนรักต่อว่า ทักกี้ยกมือโบกขอโทษ
“ปลุกแล้วน้า แต่นายไม่ยอมตื่นเองนี่นา แล้วจุนโนะก็มายืนเรียกอยู่หน้าห้อง ฉันไม่กล้าขัดใจเขา เพราะสัญญาเอาไว้ว่าจะไปหาซื้อของขวัญให้เขาวันนี้”
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นะ”
“ขอโทษนะ ซึบาสะคนสวย” ทักกี้หอมแก้มคนรักต่อหน้าเพื่อนๆ และนั่นก็อยู่ในสายตาของจุนโนะด้วย เด็กหนุ่มสะบัดหน้าพรืด แทบจะโยนอุปกรณ์การเล่นสกีลงพื้นเดี๋ยวนั้นเลย หน้าที่ยิ้มอยู่เมื่อครู่เริ่มง้ำจนเกือบจะเป็นบึ้ง ซึ่งจินก็มองมาทางเขาพอดี

จุนโนะยืนกอดของขวัญที่ทักกี้ซื้อให้แน่น จินมองปราดเดียวก็รู้ว่าราคามันคงจะแพงแสนแพงนัก ชนิดที่เขาคงไม่มีปัญญาหาซื้อมาให้ได้
“มะ...ฉันช่วยถือ” จินเสนอตัว เขาช่วยจุนโนะหอบรองเท้าสกีมาถือ และก็แตะแขนจุนโนะให้กลับห้อง ซึ่งฝ่ายนั้นก็ยอมเดินไปกับเขาแต่โดยดี
“ดูท่าทางฉันคงไม่ต้องกันซึบาสะออกจากพี่นายแล้วล่ะซิ ใช่มั้ย?” จินพูดกับจุนโนะขณะเดินไปด้วยกัน
“ทำไมล่ะ?”
“ก็นายทำเองแล้วนี่นา...แอบไปฉุดทักกี้แต่เช้า ทำดีนี่นะ แฟนเขาทะเลาะกันเลย รู้มั้ยซึบาสะเขาไม่พอใจ”
“ก็นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ” จุนโนะพูด ปรายตามองหนุ่มที่เดินไปด้วยกัน มาหยุดพูดเมื่อขึ้นลิฟต์ไปที่ห้อง

“เป็นเด็กไม่ดีเลยนะ นายง่ะ ชอบทำให้คนอื่นลำบากใจ” จินพูดต่อเมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง เขาพยักหน้าให้จุนโนะไขกุญแจห้องเพราะมือเขาไม่ว่าง แต่เด็กหนุ่มกลับยืนพิงบานประตู หันหน้ามาหาจิน
“ลำบากใจยังไงไม่ทราบ?” จุนโนะถามน้ำเสียงยียวน
“ซึบาสะเขากลัวว่านายจะงาบทักกี้น่ะซิ”
“ทีเขาล่ะ งาบพี่ทักกี้ไปตั้งไม่รู้เท่าไร ฉันโตแล้วจะของาบบ้างล่ะ คนเขาเล็งมาตั้งนาน”
“นั่นล่ะเด็กไม่ดี”
“แล้วนายมายุ่งกับเด็กไม่ดีทำไมล่ะ?”
“ก็ยังอยากแอ้มนายอยู่น่ะซิ” จินพูดหน้าตาเฉย และนั่นก็ทำให้จุนโนะหน้าร้อนผ่าวขึ้นทันที เล่นพูดซะตรงเป๊ะขนาด
“เชอะ...รอไปก่อนเหอะ คุณปู่...” จุนโนะย่นจมูกใส่ ไขกุญแจห้องเดินนำเข้าไป
จินวางของขวัญของจุนโนะตรงริมผนังห้อง มองเด็กหนุ่มที่นั่งคุกเข่าลูบๆ คลำๆ ของเล่นชิ้นใหม่อย่างชื่นใจ
“อยากเล่นสกีจัง พี่ทักกี้บอกว่าเย็นนี้เราจะไปเล่นสกีกัน นายล่ะไปเล่นกันมั้ย?” จู่ๆ จุนโนะก็ถามขึ้นมา จินทำเสียงอืมมม...แล้วก็พยักหน้า
“นายจะเอาของใหม่เล่นเลยเหรอ?” เขาถาม แล้วชี้ไปที่อุปกรณ์สกีทั้งหลายแหล่
“ไม่หรอก ของพวกนี้จะเก็บเอาไว้ ไม่ใช้หรอก พี่ทักกี้ซื้อให้ทั้งทีเดี๋ยวเก่าหมด เราไปเช่าของโรงแรมกันดีกว่า” จุนโนะบอก และจินก็เห็นดีด้วย
ร่างบางนั่งลงที่ขอบเตียงของจินแล้วยื่นหน้ามาหาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“อะกานิชิ จิ้นนนน....” พูดแล้วก็เอื้อมนิ้วมาจิ้มไหล่จินถี่ๆ
ชายหนุ่มถอนหายใจหันมามอง เห็นสีหน้าสีตาของหนุ่มน้อยคนงามแล้วก็ชักจะหวั่น ดูเอาเถอะ หน้าบึ้งเมื่อกี้เปลี่ยนมาเป็นหวานเจี๊ยบยามต้องการอะไรสักอย่าง
“อย่าเรียกแบบนี้ได้มั้ย ชักเสียววูบๆ ไงก็ไม่รุ” จินพูดหวั่นๆ
“ฉันมีแผนเด็ดมาให้นายช่วย”
“นั่นไงว่าแล้ว....แผนอะไรของนาย?” จินอ้าปากถาม ดวงตามีแววสงสัยเต็มเปี่ยม เจ้าหน้าหวานคนนี้ดูเหมือนในหัวสมองจะเต็มไปด้วยแผนการที่ไม่น่าสมรู้ร่วมคิดทำสักเท่าไร

****************************

to be con

เม้นต์ที่นี่จ้า