Tonight I'm YOURS

 

vol 5

***************************

จุนโนะพูดถึงแผนการที่เพิ่งคิดขึ้นได้ในวันนั้น....ก่อนจะบอกก็ยื่นหน้ายื่นตาเข้าไปจนแทบจะติดหน้าของคนฟังอยู่รอมร่อ กระซิบเสียงเบาว่า
“ฉันจะบอกขั้นตอนให้นะ...แบบว่า...”
“นี่นายจะกระซิบทำไมนะ นั่งกันอยู่แค่สองคนเนี่ย” จินแย้งขึ้น จุนโนะก็เลยยืดตัวขึ้นตรง กระแอมเสียงดังก่อนจะเริ่มเรื่อง
“เย็นนี้ตอนเล่นสกี ฉันจะแกล้งหลงทางนะ แล้วนายต้องไปตามพี่ทักกี้มาช่วยฉันคนเดียว ขอย้ำเพียงคนเดียวเท่านั้น พอไปถึงที่เล่น ฉันจะหาลู่ทางว่าฉันควรจะหลงทางไปทางไหนดี นายให้คนอื่นตามหาฉันทางอื่น ส่วนพี่ทักกี้น่ะต้องมาเข้าทางฉันนะ” จุนโนะว่าเป็นฉากๆ เล่นเอาคนฟังมองอย่างทึ่งจัด ไม่รู้ว่าคิดได้ไงฟะไอ้แผนสตึๆ แบบนี้
จินฟังจนเสร็จแล้วก็อดแย้งไม่ได้
“ถ้าเกิดนายหลงไปจริงๆ ล่ะว่าไง?”
“ไม่หลงหรอก ไว้ไปเห็นสถานที่ก่อนแล้วค่อยวางแผนกันอีกทีนะจินนะ”
“นายวางแผนคนเดียวหรอกเฟ้ย ฉันน่ะยังไม่รู้เลยว่าจะเอาด้วยหรือเปล่า”
“ถ้าไม่เอาด้วยก็อดแอ้ม...” จุนโนะลูบเนื้อลูบตัวของตัวเองตรงหน้าจิน ทำตาปรือจนจินเคลิ้ม นี่ถ้าจะจับกดจริงๆ มีหรือเจ้าเด็กคนนี้จะขัดขืนได้ บอบบางออกจะขนาดนั้น แต่ที่ยอมไปก่อนเพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นชายโฉดข่มขืนเด็กที่เขาไม่เต็มใจหรอกนะ

“ถ้าฉันปฏิเสธล่ะ?” จินลองแกล้งถามดู
“พรุ่งนี้วันเกิดฉันน้า...จะปฏิเสธลูกนกตาดำๆ ลงเหรอ.....” จุนโนะเปลี่ยนท่าทีมาเป็นโหมดเศร้า คิ้วตก มุมปากหยักเม้มเป็นเส้นตรง แถมดวงตาคู่สวยก็ดูเศร้าสร้อยจนจินต้องรีบเมินไปทางอื่น แต่ปากก็ยังถามออกมา
“แล้วไง?”
“ถ้าคืนนี้ฉันได้อยู่กับพี่ทักกี้ พอตอนดึกล่วงเข้าวันใหม่ก็เป็นวันเกิดฉันพอดี ...ความสุขที่ฉันฝันหาไงล่ะ ถ้านายช่วย ก็จะตรงกับสิ่งที่เด็กน้อยๆ คนนี้ต้องการ นายไม่เห็นใจฉันเลยเหรอ พอฉันได้พี่ทักกี้ปุ๊บ ฉันก็จะยอมนอนกับนาย ไม่เอาเหรอ...”
“นอน...?? นอนเฉยๆ น่ะซิ...เจ้าเล่ห์นักนะเราน่ะ ฉันไม่หลงกลนายอีกหรอก” จินโคลงหัวตัวเอง มองจุนโนะที่นั่งข้างๆ เขา หนุ่มน้อยเอาศีรษะซบกับบ่าของเขา นิ้วมือก็เขี่ยแถวปกเสื้อของเขาเล่น
“น่า...นะ....คราวนี้ไม่แกล้งหลอกให้งุ่นง่านหรอก ให้เจี๊ยะจริงๆ เลยเอ้า” จุนโนะยกมือทำท่าสาบาน

...ถ้าทำสำเร็จตามแผน จะให้เจี้ยะง่ายๆ น่ะหรือ อย่าหวัง...ต้องหาทางหลบเลี่ยงจนถึงที่สุด....

จุนโนะคิดไปถึงตรงนี้ก็ยิ้มมุมปากแถมยังพยักหน้าขึ้นลงอีกต่างหาก

.....แค่เห็นหน้าตาชวนฝันแบบนี้ จินก็ใจระทึกเขายอมตกลงอย่างง่ายดาย ทำให้จุนโนะยิ้มแก้มปริ ตรงรี่เข้าโอบรอบบ่าของเขา แถมยังยื่นหน้ามาจุ๊บแก้มแรงๆ อีกต่างหาก
“ให้จุ๊บเป็นค่ามัดจำก่อนน้า....” จูบเสร็จแล้วจอมวางแผนก็ตรงรี่ไปเปิดจอทีวี ต่อสายพ่วงกับเกมหมับเข้าให้ เสร็จแล้วก็กระเด้งตัวไปนอนบนที่นอนของตัวเอง ใช้หมอนหนุนมาวางที่ตัก และจากนั้นก็ไม่ได้สนใจคนร่วมห้องอีกนอกจากเกมบนจอ
“นี่มันอะไรกันนะ?” จินสบถออกมา
“ทำให้อยากแล้วจากไป...โอยตาย...ฉันจะทำอย่างไงกับนายดีนะไอ้เด็กบ้า...”
ดูเอาเถอะ มาจุ๊บเขาแล้วยังมีหน้ามานั่งเล่นเกมหน้าตาเฉย เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วจนจินตามไม่ทัน
“แล้วนี่จุนโนะไม่ไปเที่ยวกับสองคนนั่นเหรอ?” จินอดถามไม่ได้ จุนโนะทำหน้ามุ่ยสั่นหน้า
“ไม่ไปหรอก ปล่อยเหยื่อให้หลงระเริงไปก่อน ฉันจะเก็บแรงไว้เล่นสกีเย็นนี้”
“เก็บแรงเล่นสกีหรือเผด็จศึกทักกี้วะ...” จินไม่วายสบถตาม เขานอนบนเตียงของตัวเอง คิดว่าจะของีบสักหน่อยดีกว่า

จุนโนะเล่นเกมกับทีวี พอเล่นได้ก็ร้อง...อะฮ้อย....ด้วยความดีใจ แต่พอเล่นแพ้ก็โวยวายลั่นห้องจนจินที่อยากจะหลับเพราะเมื่อคืนไม่ได้หลับต้องลุกมานั่งดูด้วย
หลังจากดูได้สักครู่ เขาก็ขอเล่นด้วย จุนโนะยิ้มตาหยี บอกว่าเล่นเกมกับจินก็ยังดีกว่าเล่นกับเครื่อง
“เล่นกับเครื่องไม่ค่อยมันเท่าไร ไม่ค่อยชนะ เล่นกับจินถ้าจะดี คงไม่ฉลาดเท่าเครื่องหรอก” จุนโนะว่าเข้านั่น
“เอ๊ะ!! พูดแบบนี้หาว่าฉันโง่นี่หว่า” จินเอ็ด
“ปล๊าว...ฉันบอกว่าเครื่องมันฉลาดต่างหากล่ะ อะกานิชิ จิ้นนนนนน....” คนพูดหัวเราะเสียงใส
วันนั้นทั้งวันแทนที่จะได้เที่ยวข้างนอก จินกับจุนโนะนอนเล่นเกม จนบ่ายต่างก็อ้าปากหาว และจากนั้นก็ผลอยหลับไปทั้งคู่

พอช่วงเย็น ทักกี้จึงมาเคาะประตูเรียกให้ไปเล่นสกีกัน
จุนโนะเตรียมชุดสกีที่ทักกี้ซื้อให้ไปด้วย เขาพรมโคโลญจน์กลิ่นดอกไม้อ่อนที่ซอกคอ จนจินอดขำไม่ได้ คืนนี้กะจะเสียตัวให้ทักกี้จริงๆ เลยซินะ....

***********************************

เมื่อไปถึงสถานที่เล่นสกี จุนโนะเห็นเนินเขาเป็นที่ลุ่มๆ ดอนๆ และเส้นทางคดเคี้ยวที่หายลับเข้าไปในราวป่าที่มีแต่ไม้ยืนต้นอวดกิ่งก้านสีดำโกร๋นเพราะใบไม้ร่วงจนเกือบหมด เส้นทางที่เห็นนั้น ดูเป็นเทือกเขาลาดต่ำที่สลับซ้ำซ้อนดีนัก เหมาะอย่างยิ่งในการจะหลงทางเป็นอย่างยิ่ง เขากวาดตามองนักท่องเที่ยว มีไม่ค่อยมากเท่าไร เพราะเจ้าของสถานที่บอกว่า คนจะเยอะก็ใกล้ช่วงคริสตมาสต่างหาก
ทักกี้และเพื่อนๆ ได้ที่พักซึ่งอยู่หลังเคบินที่ให้เช่าอุปกรณ์การเล่นสกี ทุกคนตกลงว่าจะค้างคืนที่นี่คืนหนึ่ง โดยจะเช่ารวมกันเป็นห้องใหญ่ นอนรวมกันหมด ซึ่งการมาค้างที่นี่ก็ตรงกับแผนการของจุนโนะพอดี
เมื่อทุกคนออกไปเล่นสกีกันด้านนอก จุนโนะก็เริ่มมองหาทำเลที่จะหลงทาง แล้วก็เผลออมยิ้มออกมา และรอยยิ้มนั้นก็อยู่ในสายตาของจินตลอด
“หาลู่ทางอยู่ล่ะซิ?” จินกระซิบอยู่ทางด้านหลัง ร่างบางสะดุ้งแล้วหันมายิ้มมุมปาก
“จะลองไปสำรวจเส้นทางก่อน พวกนายเล่นกันอยู่ทางนี้ละกัน” ว่าแล้วจุนโนะก็สไลด์ตัวออกไปทางราวป่า

จินเล่นสกีกับเพื่อนๆ ไปพลางเหลียวหาจุนโนะไปด้วย นั่นไงล่ะ ชุดสีฟ้าอ่อนของจุนโนะกับหมวกสีแดงเข้ม ฉวัดเฉวียนตัวอยู่ในดงไม้อีกทางหนึ่ง มันเป็นเส้นทางเปลี่ยวที่เขามีป้ายปักไว้ว่า

........เขตส่วนตัว....ขอสงวน....ห้ามเข้า......

จินหันไปมองคู่ของทักกี้และซึบาสะ ก็เห็นกำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอยู่ที่เนินด้านตรงกันข้าม ส่วนคู่ของคาเมะกับยามะพีก็กำลังปั้นสโนว์แมนกันอยู่อีกทาง
เขาตามจุนโนะไปทางเขตหวงห้าม ขณะนั้นแสงแดดยามเย็นเริ่มจะหมดลงแล้ว นักท่องเที่ยวก็มีบางตากว่าตอนที่มาถึงใหม่ๆ คงไม่มีใครสนใจถ้าเขาจะล่วงล้ำเข้าเขตหวงห้ามนั่นหรอกนะ
จินสไลด์รองเท้าสกีจนถึงพื้นขรุขระ ไม่สามารถใช้รองเท้าได้อีก เขาจึงถอดรองเท้าและหันมาเดินย่ำไปบนหิมะ จุนโนะอยู่ไหนกันนะ จากรองเท้าเลื่อนนั่นมันสิ้นสุดตรงที่เดียวกับที่เขาถอดไม้สกี แต่เขาก็เห็นรอยเท้าของจุนโนะเดินลึกเข้าไปท่ามกลางดงไม้แห้งๆ นั่น
“จุนโนะ!! จุนโนะ!! นายอยู่ไหนง่ะ?” จินตะโกนเรียกไปเรื่อยๆ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงผิวปากดังหวือออกมาจากที่ที่หนึ่ง ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบเดินไปตามเสียงนั้นทันที เสียงของจุนโนะแน่นอนเขาจำได้
จากดงไม้นี้ไป เขาเห็นกระท่อมซุงหลังหนึ่งอยู่เบื้องหน้า มีมือที่ใส่ถุงมือสีแดงกวักเรียกเขาอยู่หวอยๆ
“ทางนี้ จิ้นน...น..น..น..”
“จุนโนะ....” จินถอนหายใจเฮือก เล่นเอาใจคอหายหมด
“นายมาทำอะไรที่นี่หา? ไม่รู้หรือไงว่าที่นี่เขาไม่ให้ใครเข้ามา”
“ก็รู้น่ะซิ ถึงเข้ามาดูลาดเลาไง...และฉันก็.......” จุนโนะดีดนิ้วดังเป๊าะตรงหน้าจิน ดวงหน้ายิ้มพราวภายใต้หมวกฮู้ตสีแดงนั่น
“กระท่อมนี้ถ้าจะเหมาะนะ อยู่ในดงต้นไม้ ไม่มีคนเข้ามาด้วย ฉันว่านะ ฉันจะมาซ่อนตัวตอนใกล้ค่ำ พอใครต่อใครเลิกเล่นกันหมดแล้ว นายก็ทำเอะอะบอกว่า ฉันหายตัวไป แล้วทีนี้นายก็ล่อให้คนอื่นไปตามหาฉันที่อื่น ส่วนพี่ทักกี้น่ะ นายให้มาตามหาฉันตรงที่ฉันซ่อนตัวไว้นะ แล้วกันอย่าให้ใครเข้ามาตามฉันในดงไม้นี้ได้ โอเค้?” จุนโนะว่าเป็นเรื่องเป็นราว เล่นเอาคนฟังอึ้ง เพราะไล่ตามเกมเด็กไม่ทัน
“แล้วไงต่อ?”
“ฉันก็จะกักตัวพี่ทักกี้เอาไว้ทั้งคืน”
“ที่นี่ง่ะนะ? ฉันว่าไม่สำเร็จหรอก เพราะทักกี้เขาต้องหาทางกลับที่พักจนได้นั่นแหล่ะ เขาไม่มามัวฮันนีมูนกับนายในที่แบบนี้หรอก แฟนเขาก็มีให้ต้องดูแล” จินแย้งขึ้น ทำเอาจุนโนะขมวดคิ้ว ร่างบางเดินกลับไปกลับมาจนในที่สุดก็หยุดเดิน
“ฉันจะทำเป็นแกล้งขาแพลงดีมั้ย บอกว่าเดินไปไหนไม่ไหว แล้วจะชวนเขาค้างซะ กลางค่ำกลางคืนพี่ทักกี้คงไม่เสี่ยงหิ้วฉันไปไหนหรอก.......”
“เออ.......นายนี่มัน....เฮ้อ......จอมวางแผนดีนัก อย่างนี้คงไม่ต้องหวังให้ฉันช่วยคอยวางแผนให้แล้วละมั้ง?” จินว่า
จุนโนะหัวเราะคิกคักแล้วบอกว่า
“งั้นให้ฉันคอยวางแผนแล้วนายคอยช่วยทำตามแผนก็แล้วกัน”
“ขอให้สำเร็จนะจุนโนะ....” จินอวยพรไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเปอร์เซ็นต์จะสำเร็จน่ะมันมีห้าสิบ ห้าสิบ เขาไม่รู้ว่าทักกี้จะดำเนินรอยตามแผนการอันสูงส่งของเจ้าหนุ่มหน้ามนคนนี้หรือไม่ เท่าที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือ แหงนมองดูท้องฟ้าที่เริ่มลดความสว่างลงไปทุกที....
จุนโนะเดินนำออกมาจากกระท่อม เขาเอ่ยปากว่า
“ตอนนี้ก็กลับไปกินอาหารเย็นที่โรงครัวก่อน พอค่ำฉันค่อยล่องหน ตกลงนะ อะกานิชิ จิน”
“อือ...อือ...เอาไงก็เอาฟะ” จินพยักหน้า และเดินตามร่างโปร่งไปอย่างเงียบๆ

***************************

ค่ำคืนนั้น ทุกคนมารวมตัวกันทานหม้อไฟที่ทางสถานบริการจัดให้ และในวันนี้ก็มีรายการพิเศษอีกอย่างหนึ่งคือมีการเป่าเค้กสำหรับจุนโนะอีกด้วย ทุกคนร่วมร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน เค้กถูกแจกจ่ายกันอย่างทั่วถึง รวมถึงแขกที่มาพักคนอื่นด้วย งานนี้เจ้าของงานยิ้มแก้มปริ เพราะพี่ๆ น่ารักกันทุกคน ยกเว้นอยู่คนเดียว ที่นั่งเป็นเจ้าของทักกี้ไม่ยอมห่าง และคนนั้นจุนโนะก็เห็นว่าไม่เห็นจะน่ารักตรงไหนเลย...
จุนโนะนึกหมั่นไส้ซึบาสะเหลือกำลัง ดูเอาเถอะ...นี่เขาเป็นเจ้าของวันเกิดนะ แต่ตัวเองนั่งป้อนเค้กพี่ทักกี้ไม่ขาดเลย ความจริงน่าจะเป็นเขาต่างหากล่ะที่ต้องนั่งตรงนั้น...จุนโนะเริ่มทำหน้าบึ้ง เขามองไปทางจิน ส่งสัญญาณทางสายตาให้จินเริ่มทำตามแผนของเขา
จุนโนะขอตัวออกไปเดินเล่นด้านนอก เขาห่อตัวด้วยแจ็คเก็ตตัวใหญ่เดินไปก็หันมามองจินไปพลาง ตามสายตานั้นมีเขากับจินเท่านั้นที่รู้ว่าต่อไปจินจะต้องทำอย่างไร

จินปล่อยให้จุนโนะเดินออกไปนอกเคบิน เขายังคงนั่งทานขนมเค้กกันต่อและร่วมร้องเพลงอีกหลายเพลง เมื่อเวลาผ่านไปสักครู่ ทักกี้ก็เริ่มเอะใจเมื่อน้องชายสุดที่รักไม่ได้กลับมาร่วมกลุ่มด้วย เขามองไปรอบๆ ห้อง ไม่มีจุนโนะผู้เป็นเจ้าของวันเกิดอยู่เลยนี่นะ
“เอ...จุนโนะล่ะ...” เขาถามขึ้นมา
“ไปนอนแล้วมั้ง” ซึบาสะเป็นคนตอบ แต่เมื่อทักกี้จะขอไปดูที่ห้องพัก ชายหนุ่มกลับพยักเพยิดให้จินไปแทน
“ให้จินไปดูดีกว่า ทักกี้นั่งนี่แหล่ะ ไหนไหนเมื่อกี้ยังคุยไม่จบเลย...” ซึบาสะป้อนเค้กใส่ปากทักกี้ และพยักหน้าให้จินเดินไปดูจุนโนะ...

...จินจึงจำต้องลุกเดินไปทางห้องพักทั้งๆ ที่รู้ว่าจุนโนะคงจะไปซ่อนตัวอยู่ในกระท่อมดงไม้นั้นแล้วล่ะ เขาเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าห้อง ไม่รู้ว่าจะช่วยจุนโนะดี หรือช่วยซึบาสะดี
“เป็นไงเจอมั้ย?” เสียงหนึ่งดังขึ้นทางเบื้องหลัง ยามะพีนั่นเอง เดินมาสมทบ
“เอ้อ.....ไม่...ไม่เจอ...” จินส่ายหน้า
“เหรอ? ไม่ได้อยู่ในห้อง แล้วจุนโนะไปไหนล่ะ?”
“ไม่รู้สิ” จินชักจะว้าวุ่นใจ เพราะดูท่าทางยามะพีจะเริ่มทำหน้าเหรอหราแล้ว
“ไปบอกทักกี้กันเหอะจิน เผื่อน้องเขาหายตัวไปจะว่าไง”
“เอ่อ..ยามะพี..เดี๋ยว..”
“อะไรวะจิน..?? ฉันชักจะร้อนใจนะ เผื่อจุนโนะเขาหายไป พวกเราจะได้ระดมพลกันช่วยตาม” ยามะพีตั้งท่าจะไปจริงๆ จินก็เลยรั้งไหล่เพื่อนเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน....ถึงกับระดมพลเลยเรอะ?” จินถามเสียงสูง
“เออเด่ะ มืดแบบนี้จะหากันไง?”
“งั้นไม่ต้องหรอก......” จินตัดสินใจ เขามองหน้ายามะพีแล้วบอกว่า
“จุนโนะน่ะไม่ได้หายไปไหนหรอก.....เขาน่ะ.....เอ้อ...ฉันจะบอกนาย ...รู้แล้วล่ะก็เหยียบไว้นะ.........”

*********************************

จุนโนะจุดเทียนเล่มโตในกระท่อมไม้ซุง เขาถูมือไปมาเพราะอากาศหนาวซึมเข้ามาในตัวบ้านได้ อยู่ที่นี่นานๆ ชักจะแหยงๆ แฮะ แสงสว่างจากเทียนทำให้เห็นเงาอะไรวูบวาบไปหมด แล้วนี่เวลาผ่านไปเท่าไรแล้วนะ ทำไมพี่ทักกี้ถึงยังไม่มาตามเขาเสียที
หรือว่าจินจะไม่ได้บอก ...
หรือว่าทักกี้จะไม่ยอมมาตาม
หรือว่าซึบาสะจะกันท่าและให้ไปตามที่อื่น....
โอย...ยิ่งขึ้นก็ยิ่งเครียด ทำไมถึงช้าแบบนี้นะ หนาวก็หนาว เขาไม่กล้าจุดฟืนในห้อง เพราะกลัว และอีกอย่างก็จุดไม่เป็นด้วย
ห้องนี้เป็นห้องร้างเพราะเขาเห็นหยักไย่อยู่ตามมุมห้อง แต่ก็ยังมีเครื่องใช้ไม้สอยหลงเหลืออยู่บ้าง อย่างน้อยก็มีฟูกเก่าๆ ที่เขาเอามาปูตรงพื้นห้องเพื่อรอคอยใครบางคนอยู่นี่ล่ะ

เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกอดเข่า เฝ้าเงี่ยหูคอยฟังว่าทักกี้จะมาตะโกนเรียกเมื่อไร นั่งไปนั่งมาก็ชักจะง่วง แขนที่กอดเข่าไว้ก็ปัดไปโดนเทียนไขจนมันล้มลงบนฟูก เสียงฟู่เกิดขึ้นทำให้จุนโนะสะดุ้ง เขารีบตะครุบเทียนไขให้ดับและสะบัดฟูกไม่ให้โดนไฟ เมื่อเทียนดับแล้ว ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืด
จุนโนะควานหาไม้ขีดไฟ จำไม่ได้ว่าตอนที่จุดเทียนแล้วนั้น เขาเอามันไปวางไว้ตรงไหน ...ในความมืดทึบนั้น จุนโนะคลำสะเปะสะปะไปเรื่อยๆ และขณะนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านนอก เด็กหนุ่มหยุดชะงัก...นั่นมันเสียงคนตะโกนเรียกเขานี่นะ
เสียงแว่วๆ นั้นดังขึ้นเรื่อยๆ และเงียบหายไป จากนั้นก็เป็นเสียงเคาะประตูกระท่อม
“พี่ทักกี้!!” จุนโนะร้องเรียกอย่างดีใจ

....ในที่สุดพี่ทักกี้ก็มา จินทำตามแผนได้สำเร็จจริงๆ ด้วย

จุนโนะไม่ต้องรอให้มีการเคาะประตูหลายครั้ง เขารีบเดินไปเปิดประตูทันที เงาของร่างสูงตะคุ่มๆ ในความมืด และด้วยเสื้อโอเวอร์โค้ทตัวใหญ่ทำให้ร่างนั้นหนาเต็มช่องประตู
“พี่ทักกี้......” จุนโนะเรียกด้วยน้ำเสียงดีใจ ร่างบางปลิวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนนั้น ปากก็พร่ำว่า
“ผมกลัวฮะ...กลับที่พักไม่ถูก ...มืดก็มืด ...ขาก็เจ็บ ...อูย...ย....ย...” จุนโนะโอดครวญเสียงพร่า ซุกหน้าเข้าหาความอบอุ่นจากร่างนั้น สองแขนของร่างสูงโอบกอดเขาไว้เช่นกัน
“ไม่เป็นไรนะจุนโนะ...” ตอบแล้วก็ดันร่างโปร่งเข้าไปภายในห้องอันมืดมิด
จุนโนะสะดุดกับเสียงพูดนั้นในทีแรก ไม่ใช่เสียงพี่ทักกี้ของเขานี่นะ เขาพยายามจะเพ่งมองแต่มันก็มืดเหลือทน
“พี่ทักกี้?” เขาลองเรียกชื่อดู แต่ร่างนั้นกลับเฉยไม่ขานรับ ทำให้จุนโนะก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่พอจะก้าวต่อ มือใหญ่ก็คว้าตัวของเขาไว้มั่น
“เอ๊ะ!! ปล่อยนะ!! นายไม่ใช่พี่ทักกี้นี่นา...”
“ก็ไม่ใช่น่ะซิ” เสียงนั้นตอบกลับมา ทำให้จุนโนะรู้ว่าเป็นเสียงของใคร...
“จินเองง่ะ...”
“ใช่...ทักกี้ไม่ได้มาตามนายที่นี่ เขาไปหาทางอื่น”
“บ้าจริง ทำไมนายไม่ดึงเขามาตรงนี้หา?” จุนโนะต่อว่า เขาผละจากจินมายืนกอดอกแต่หันหลังให้ บอกว่ากำลังไม่สบอารมณ์อย่างแรง
“ก็พยายามแล้วนี่นา...แต่ทักกี้เป็นคนให้ฉันมาทางนี้แทน แล้วก็ไม่ฟังเสียงอะไรเลย รีบเดินไป ฉันไม่รู้จะทำไง กลัวนายจะหนาว และก็อยู่คนเดียวแบบนี้มันอันตราย ฉันก็ต้องมาแทน ถ้านายไม่พอใจก็ขอช่วยอะไรไม่ได้” จินยักไหล่ เสียงห้วนของจินทำให้จุนโนะหันขวับมา เอานิ้วจิ้มไหล่จินอย่างแรง
“นายทำไม่สำเร็จ!! งั้นเรื่องจะได้แอ้มฉันน่ะอย่าหวังเลย เชอะ!!”
“หือ...ว่าไงนะ?” จินสืบเท้าเข้าหาร่างบาง ฉวยไหล่บอบบางเข้ามาปะทะอก จุนโนะทำเสียงขึ้นจมูกแล้วก็บอกเสียงดังฟังชัดว่า
“ฉันไม่มีทางให้นายแอ้มฉันซ้ำสองหรอกเฟ้ย!”
“นายก็จ้องจะหาโอกาสบิดพริ้วอยู่แล้วนี่ ...คงคิดแผนการเอาไว้อีกแล้วด้วยล่ะซิ”
“ก็ฉันใช่เด่ะ...หน้าอย่างนายง่ะนะ โธ่เอ๊ย...คงจะกินฉันอีกไม่ได้ร้อก” จุนโนะลอยหน้าลอยตาพูดเฉิบๆ ไม่ได้เห็นหรอกว่าในความมืดนั้น จินมีสีหน้าสีตาอย่างไร จนกระทั่งจินบีบต้นแขนของเขาแน่นจนต้องร้องออกมา
“โอ๊ย!! เจ็บนะ!!”
“ไอ้ที่พูดนี่มันท้าทายกันใช่มั้ย? ไอ้เด็กปากดี แร่ดนักนะ ถ้าคืนนี้ฉันไม่ได้แอ้มนายอย่าเรียกฉันว่า อะกานิชิ จินเลยวะ!!”

จินลากจุนโนะไปกลางห้อง คราวนี้จุนโนะทั้งเตะขาและก็ป่ายแขนหวังจะฟาดหมัด แต่ไม่รู้ว่าจินเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน พอจะซัดหมัดไปทางไหนจินก็หลบได้ทุกครั้ง หรือว่าคราวนี้จินจะเอาจริง...ไม่ยอมเด็ดขาด ในเมื่อหมอนี่ทำงานไม่สำเร็จจะมากินฟรีได้ไง แค่วันนั้นเขาก็ถือว่าเป็นความผิดใหญ่ยิ่งแล้วที่ยอมทอดกายให้จินเชยชมง่ายๆ แต่คราวนี้อย่าหวัง
จุนโนะเตะหน้าแข้งจินได้แล้ว ทำให้จินร้องอุ๊ก มือคลายจากตัวเขา จุนโนะเตรียมจะวิ่งหนี แต่จินก็คว้าได้ชายเสื้อหนาวของเขา ทำให้ร่างบางเสียหลัก เซมาปะทะจินเต็มแรง จุนโนะล้มกลิ้งทับตัวจิน โชคดีที่มีฟูกที่จุนโนะปูเอาไว้มารองรับ
ร่างบางตะเกียกตะกายอยู่บนร่างใหญ่ของจิน แต่อ้อมแขนที่รัดรึงนั้นทำให้ทำอะไรไม่ถนัด
“ปล่อยนะไอ้บ้า!!” จุนโนะร้องลั่น
จินจึงพลิกกายขึ้นคร่อม ใช้มืออุดปากจนจุนโนะร้องได้แต่เสียงอู้อี้จับใจความไม่ได้ แต่เท่าที่รู้มันไม่ใช่คำชมเชยเลยสักนิดเดียว
“จะยอมดีๆ มั้ยหือ? ถ้ายอม ฉันจะพาขึ้นสวรรค์ให้ถึงใจเลย เอาอย่างเมื่อวันนั้นไงล่ะ” จินก้มหน้าลงมาหา เขาจูบหนักหน่วงเหนือหน้าผากของจุนโนะ ซึ่งเด็กหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าหนี มือสองข้างกำรอบข้อมือของจินพยายามจะดันมือของจินออกจากปาก แต่ก็ไม่อาจทำได้ ดังนั้นจึงแตะขาสองข้างไปมาในอากาศ จินก็เลยนั่งคร่อมทับบนหน้าขาของเด็กหนุ่มเสียเลย

ร่างของจินขยับเข้าหาลำตัวบอบบาง จงใจกดส่วนล่างของตัวเองเข้ากับส่วนล่างของจุนโนะ จินครางเสียงแผ่ว เขาได้ยินเสียงจุนโนะครางลอดออกมาจากปากที่ถูกปิดนั้นเช่นกัน ดูเหมือนเจ้าเด็กแสบนี่จะเลิกดิ้นแล้ว เพราะแข้งขาที่ปัดป่ายไปมานั้นหยุดการเคลื่อนไหวต่อต้าน มีแต่ลำตัวบางที่แอ่นเผยอขึ้นเพื่อให้ได้รับการสัมผัสจากเรือนกายของเขา
จากตอนแรกที่คิดจะทำเพื่อเป็นการสั่งสอนเจ้าตัวดีนี้เท่านั้น แต่พอมีร่างดุ๊กดิ๊กของจุนโนะมาอยู่ใต้ร่าง ก็ทำให้เขาลืมความตั้งใจที่จะแกล้งจนหมด ตอนนี้คิดได้แต่เพียงจะสนองตอบความต้องการทางร่างกายที่เกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วนนี้เท่านั้น
จินละมือจากปากของจุนโนะ และโน้มหน้าลงแนบสนิท ประทับริมฝีปากกับปากบอบบางของเด็กหนุ่ม จุนโนะเม้มปากในทีแรกแต่เมื่อจินดุนดันจุมพิตเข้าไป จุนโนะก็เบิกตากว้าง ลมหอบหายใจหอบถี่ เมื่อถูกเร่งเร้าขนาดนี้

เรือนกายที่แนบชิดกันตลอดทั้งร่าง และริมฝีปากที่ถูกขบย้ำทำให้เกิดความรู้สึกเสียวซ่านตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ดังนั้นอาการขัดขืนจึงหมดไป เขายอมรับสภาพแต่โดยดี เผยอกลีบปากออก ยินดีให้ลิ้นอันอ่อนนุ่มของจินเข้ามาพัวพันด้วย มือที่จับกุมข้อมือของจินก็เปลี่ยนมาเป็นโอบรัดรอบลำคอของชายหนุ่ม ดังนั้นจินจึงมีมือข้างที่ว่าง สำรวจเนื้อตัวของเด็กหนุ่มได้อย่างเป็นอิสระ

เสื้อผ้าเนื้อหนาของทั้งสองถูกถอดออกทีละชิ้น ลมหนาวที่เล็ดลอดเข้ามาภายในกระท่อมไม่ได้ทำให้ร่างสองร่างสั่นสะท้าน เพราะร่างกายที่ถูไถสัมผัสกันอย่างเร่าร้อนทำให้อุณหภูมิในร่างกายพุ่งขึ้นสูงจนเกิดอาการร้อนของอารมณ์
“อืมมม...ดีจัง...” จินงึมงำ เขาจูบไซ้ต่ำลงไปเรื่อยๆ ตามร่างกายของจุนโนะที่เขาเปลือยออกทีละชิ้น มือนุ่มของจุนโนะก็สัมผัสได้ถึงผิวกายเต็มตึงของจินที่เขาลูบไล้อยู่ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาให้การสนับสนุนการกระทำของจินจนเกินไป ก็เลยกำมือนั้นไว้ข้างตัว แต่ก็ไม่อาจจะผลักไสร่างที่ทาบทับเขาอยู่ออกไปได้เพราะอยากจะรู้ว่าเหตุการณ์จะวาบหวามเหมือนเมื่อวันนั้นอีกหรือไม่

จุนโนะปล่อยกายให้จินเชยชม..เขาแหงนหน้ารับจูบจากจินครั้งแล้วครั้งเล่า กลีบปากหยักเป่งบวมเพราะถูกจินหวนมาจุมพิตซ้ำอีกไม่รู้จะกี่ครั้ง เสียงครวญครางในความมืดของทั้งสองคละเคล้ากันไป เด็กหนุ่มกำมือแน่นเมื่อเขาเริ่มจะทนการทรมานนี้ไม่ไหว จินหัวเราะเบาๆ รับรู้ได้ดีทีเดียวถึงความรู้สึกนั้น เมื่อจุนโนะบิดกายเร่าๆ เขาจึงคลายมือของจุนโนะออก สอดอุ้งมือของเขาให้จุนโนะกำเอาไว้แทน
“เด็กน้อย...เดี๋ยวนี้แหล่ะนะ” จินกระซิบข้างหู เขาลูบไล้ท่อนขาเปลือยของเด็กหนุ่ม ลูบโลมจนจุนโนะแทบจะสิ้นสติ จากนั้นเขาถึงสอดประสานร่างกายเข้าหาจุนโนะ เรียกเสียงครางอันแสนหวานออกมาจากปากบางนั้นทันที
“อึก.....อ๊า...า..า...อา...อะ...กานิ...ชิ.....” จุนโนะโอบรัดร่างของเขาไว้เช่นกัน สัมผัสเร่าร้อนเคลื่อนไหวไปในทิศทางเดียวกัน

...ลืมแล้วว่าตัวเองมาที่กระท่อมนี่ทำไม...
...ลืมไปจริงๆ ว่าคนที่ต้องการร่วมอภิรมย์ด้วยไม่ใช่คนที่กำลังทำให้เขามีความสุขอยู่ในขณะนี้...
...ไม่ใช่คนที่กำลังทำให้เขาสั่นสะท้าน หรือเสียวซ่านอย่างหมอนี่...
...แต่ว่าในตอนนี้ จะกี่สิบกี่ร้อยพี่ทักกี้ จุนโนะก็ไม่สนใจแล้วในตอนนี้
...เท่าที่จำได้ ก็คือยินดีตอบรับอารมณ์ร่วมไปกับจิน...รับแรงกระแทกที่เร้าใจอย่างบ้าคลั่งนั้น....จนกระทั่งถึงขีดสุดของความสุข จินและจุนโนะต่างก็พับนิ่งสนิทลงในอ้อมแขนของกันและกัน

........................................

จินเป็นฝ่ายขยับตัวก่อน เขากำลังนอนอยู่บนฟูก ได้กลิ่นไหม้ไฟจางๆ บนฟูกนั้น ปะปนไปกับกลิ่นของเทียนไขที่เพิ่งดับ เขาได้ยินเสียงลมหายใจของเขาและจุนโนะสะท้อนดังในความมืด ...ไม่ลืมที่จะโอบรัดร่างโปร่งบางมากอดเอาไว้แน่น เนื้อตัวเปล่าเปลือยของจุนโนะเย็นเฉียบแถวแผ่นหลัง เขาจึงพลิกกายนอนตะแคง ให้จุนโนะพ้นจากอากาศหนาว ร่างเปลือยสองร่างกอดกันกลม ดูเหมือนจุนโนะจะไม่ปริปากพูดอะไรเลยหลังจากนั้น...แต่จินรู้ว่าเด็กหนุ่มไม่ได้หลับไปเพราะความอ่อนเพลีย แต่ว่าที่ไม่พูดออกมาก็คงเพราะความเขินซะละมากกว่า

....ก็ไหนว่าจะไม่ยอมให้แอ้มไง ไปๆ มาๆ ก็ร่วมตอบสนองจนมีความสุขไปด้วยกัน ...

“จุดไฟมั้ย?” จินถามงึมงำแถวซอกหู
“ไม่!!” จุนโนะงึมงำเสียงอู้อี้
“ไม่หนาวเหรอ?”
“ไม่!!”
“อ้อ..ใช่สิ ก็ฉันกอดเอาไว้แน่นแบบนี้นี่นา”
“ไม่ใช่ซะหน่อย..ฉันอายต่างหากล่ะ” เสียงจุนโนะสะบัด เขาขยับตัวยุกยิก มือควานหาเสื้อผ้า แต่จินกลับรั้งร่างบางให้นอนข้างใต้อีกครั้งหนึ่ง
“อายอะไร?”
“ก็อายไอ้บ้าที่มันเพิ่งจะแอ้มฉันไปหยกๆ”
“หึๆ ก็อยากปากดีนักนี่” จินยื่นหน้ามาหา จุนโนะส่ายหน้าหนี แต่จินกลับจับคางมนให้หันมา
“จะทำอะไรอีกหา?” เสียงแหวใส่ ทำให้จินหัวเราะ ก้มหน้าลงเชยชมถ้อยคำนั้นให้กลืนหายเข้าไปในปาก
“อึก....อื้อ......”
“ขอแอ้มอีกรอบละกัน ชดเชยเมื่อวานที่ยั่วจนฉันหัวปั่น” จินว่าแล้วก็ซุกไซ้ริมฝีปากไปทั่วกาย ทำให้จุนโนะบิดกายสะท้าน ความต้องการที่จะขัดขืนเลือนหายไปในพริบตา....

.....................

...........อีกนานต่อมา...จินลุกขึ้นจุดเทียนไข เขามองหน้าปัดนาฬิกา เป็นเวลาสี่นาฬิกาของวันใหม่แล้ว ....แสดงว่าวันนี้คือวันเกิดของจุนโนะสุเกะนั่นเอง
...
“แฮ้ปปี้เบิร์ธเดย์ จุนโนะสุเกะ” จินกระซิบกับเรือนผมหอม เขาเห็นจุนโนะกะพริบเปลือกตาถี่ๆ ก่อนที่จะลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย
“วันนี้วันเกิดของใครเอ่ย...” จินถามยิ้มกริ่ม
“บ้าที่สุดเลย...ทำไมฉันต้องมาฉลองวันเกิดกับนายด้วยนะ..ทำไมไม่ใช่พี่ทักกี้........”
“นี่หยุดพูดถึงพี่ชายนายได้แล้ว...หัดมองความจริงเสียบ้างซิ..” จินเอ็ดเอาเมื่ออารมณ์เดิมของจุนโนะเริ่มจะคืนสภาพ

เด็กหนุ่มหน้ามุ่ย แต่ก็ยังคงความงดงามอยู่ในยามแรกตื่น เนื้อตัวเปล่าเปลือย สีผิวแดงระเรื่อเพราะแรงพิศวาสที่เกิดขึ้น
จินเรียกได้ว่า เขาฉลองวันเกิดกับจุนโนะทั้งคืน เพิ่งจะมาได้หลับเมื่อกี้นี้เอง ไม่คิดว่า บนเรือนร่างบอบบางนี้จะทำให้เขามีความสุขได้ทุกครั้ง เมื่อกลับไปจากที่นี่ เขาจะมีโอกาสแบบนี้อีกมั้ยนะ...จุนโนะอาจจะโกรธจนไม่ยอมมองหน้าเขาก็เป็นได้ แต่ว่าตอนนี้ เขาสัมผัสได้ถึงรังสีอะไรบางอย่างข้างกาย เมื่อหันไปดูก็พบกับดวงตาหรี่ปรือของจุนโนะมองมาอยู่ก่อนแล้ว
“มองอะไรไม่ทราบ?” จุนโนะถาม
“มองคนงาม...”
“ฮึ!!” จุนโนะย่นจมูกใส่ และไม่ยอมให้จินมองร่างเปลือยอีกต่อไป เขามองหาเสื้อผ้าที่ถูกจินปลดออกมาใส่ด้วยมือที่สั่นเทา ที่สั่นนี่ก็เพราะสายตาร้อนแรงคู่นั้นต่างหากล่ะ
ทางที่ดีรีบใส่เสื้อผ้าซะ ไม่งั้นอาจได้ลงไปนอนกลิ้งกับฟูกอีกครั้งก็เป็นได้ ไม่คิดว่าจินจะเป็นคนที่ไม่รู้จักพอในเรื่องแบบนี้จริงๆ ....แต่ว่า....เป็นแบบนี้เฉพาะกับเขาคนเดียวหรือเปล่านะ จุนโนะอยากรู้จริงๆ หรือว่าเที่ยวไล่ปล้ำคนอื่นเขาไปทั่วกันแน่...

“จะกลับหรือยัง?” จินถาม เริ่มใส่เสื้อผ้าบ้าง
“กลับซิ จะอยู่ทำไม อยู่ให้คนเขามาตามหรือไง?”
“แต่ข้างนอกยังมืดอยู่เลยนะ” จินพูดยังไม่ทันจบ เขาก็ได้ยินเสียงรองเท้ากระทบกับพื้นด้านนอกของกระท่อม มีหลายคนเลยทีเดียวล่ะ
“มีคนมา สงสัยมาตามหากันละมัง?” จินร้องบอก ทำให้มือที่กำลังกลัดกระดุมกางเกงของจุนโนะสั่นขึ้นมาซะงั้น ร้อนถึงจินที่ต้องปัดมือนั้นออกก่อนที่จะกลัดกระดุมให้เอง

“จิน...จุนโนะ..ะ...ะ.. อยู่หรือเปล่า?” ...เสียงคนใดคนหนึ่งร้องทัก
“เสียงพี่ทักกี้...ตัวจริงเสียงจริงด้วย” จุนโนะอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น แต่พอหันไปมองจิน ก็พบกับแววขบขันในดวงตานั้น ทำให้จุนโนะสำนึกถึงเหตุการณ์ที่พลิกล็อคเมื่อวาน เขาชี้หน้าคาดโทษจินไว้
“ฝากไว้ก่อนเหอะว้า...”

ร่างบางเดินไปเปิดประตูให้ ที่หน้ากระท่อมมีทั้งพี่ทักกี้ ซึบาสะ คาเมะและยามะพี รวมทั้งเจ้าของสถานที่ยืนรออยู่แล้ว
ทักกี้แทบจะเขกศีรษะเจ้าตัวต้นเรื่องทีเดียว โทษฐานทำให้ทุกคนเป็นห่วง เขาดึงแขนจุนโนะให้เดินอยู่ข้างตัว ปากก็พร่ำบ่นไปตลอดทาง
จินเดินตามหลังมาเงียบๆ พอใกล้จะถึง คาเมะกับยามะพีก็ดึงแขนเอาไว้ ปล่อยให้พวกของทักกี้กลับเคบินกันก่อน ส่วนจินก็ถูกลากมาอีกทาง
“เฮ้ย!! เมื่อคืนบอกว่าให้ไปตามน้องเขากลับห้อง ทำไมหายหัวไปกันทั้งคืนเลยวะ?” ยามะพีคาดคั้น เล่นเอาจินหัวเราะเจื่อนๆ
“นี่หมายความว่า นายกับจุนโนะค้างในกระท่อมนั่นทั้งคืน แล้ว....เฮ้ย...นายทำตามที่ซึบาสะขอร้องแล้วหรือไงวะจิน?” คาเมะถามอีกคน เมื่อจินพยักหน้า คาเมะก็ทำเสียงกรนครืด
“โห...น้องจุนโนะคนงาม เสร็จไอ้หมีขาวจินไปซะแล้ว โธ่....โธ่...”
“นี่คาเมะ!! ขนาดต่อหน้าต่อตาฉันน้า...” ยามะพีหยิกหมับจนคนโอดครวญสะดุ้งเฮือก
“เออ..ลืมไป...แหม..ฉันก็แค่เสียดายความหนุ่มของน้องเขาเท่านั้นแหล่ะ ไม่คิดว่าจะโดนเจ้าจินมันเด็ดไปเชยชมซะแล้ว”
“อยากจะเด็ดเองใช่มั้ยล่ะ?”
“ใช่...เอ๊ย...ไม่ช่าย...ย...” คาเมะร้องลั่นเมื่อหูบาง โดนดึงอย่างสุดแรง จนแดงก่ำ
จินหัวเราะ เขาส่ายหน้าช้าๆ ปล่อยให้สองคนนั่นเถียงกันอยู่ตรงนั้น
“อ้าว...ไอ้จิน ยังคุยกันไม่เสร็จเลย...” ยามะพีตะโกนมาจากด้านหลัง จินไม่หันไปมอง เขาเพียงแต่โบกมือให้ ขอตัวไปนอนเอาแรงก่อนเพราะเมือคืนไม่ได้นอน
“อะไรวะ ยังไม่ทันรู้เรื่องเลย”
“นั่นน่ะซิ ยังไม่ทันถามเลยว่า เนื้อน้องจุนโนะหวานมั้ย?”
“นี่แน่ะ!!” เสียงซัดเพี้ยะเข้าที่ต้นแขนของคาเมะ และจากนั้นกำปั้นน้อยๆ ก็ระดมทุบไปตามเนื้อตัวของคาเมะจนคนชีกอต้องวิ่งหนี ยามะพีกำหิมะได้ก็ปั้นเป็นก้อน ขว้างใส่หัวคาเมะปากก็ตะโกนอย่างดุเดือด
“อยากชิมเนื้อหวานๆ มาชิมหน้าแข้งฉันนี่ ไอ้เต่าบ้ากาม!!!”

****************************

to be con

เม้นต์ที่นี่จ้า