Tonight I'm YOURS
vol 6
***************************
เมื่อกลับมาถึงโรงแรมเดิม จุนโนะรีบขอตัวขึ้นห้องพักโดยด่วน หลังจากโดนทักกี้ต่อว่าเรื่องที่แอบหนีไปเดินเล่นจนหลงทาง เดือดร้อนถึงคนอื่นต้องออกตามตัวให้วุ่นไปหมด และยังจะเรื่องที่โดนจินแอ้มอีกล่ะ ทำให้เด็กหนุ่มหัวเสีย พอเข้ามาในห้องได้ก็โถมตัวนอนคว่ำหน้ากับเตียง
สักครู่ จินจึงเดินมาดู เห็นร่างโปร่งนอนคว่ำ กางแขนกางขาเต็มที่
เขาเดินมาห่มผ้าให้เจ้าตัวแสบ เห็นศีรษะที่มีกลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลยาวเลื้อยเลยต้นคอ
ชายหนุ่มเลิกผมจุนโนะขึ้น สอดผ้าห่มให้จนถึงหลังคอ จากนั้นมือเรียวก็ลูบไล้กลุ่มผมนั้นอย่างเบามือ
จินคิดว่าจุนโนะคงจะปรับอารมณ์ไม่ทัน และอีกอย่าง จินเองก็มีความผิดด้วยที่ทำให้หัวใจของหนุ่มน้อยคนนี้กระเจิดกระเจิง
การที่ไม่ได้ทำอะไรตามแผนที่คาดหวังไว้ คงจะทำให้จุนโนะผิดหวังสุดๆ และยังไม่มีใครเอ่ยแสดงความเห็นใจ
นอกจากต่อว่าอย่างเดียวเท่านั้น
จินเกลี่ยเส้นผมรุ่ยร่ายออกให้ เผยให้เห็นแก้มใส อุดมด้วยเลือดฝาดของวัยแรกรุ่น
ร่างบางนอนหลับตาพริ้ม ซึ่งจินก็ไม่รู้ว่าหลับจริงหรือเปล่า ...ดังนั้นริมฝีปากอุ่นจัดจึงแตะบางเบาที่แก้มเนียนนั้นเป็นการขอโทษที่เขาทำให้จุนโนะเสียแผน
ขอโทษนะ... จินพึมพำขณะถอนหน้ากลับมา เขาเดินออกจากห้องไปเงียบๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าเมื่อคล้อยหลังแล้ว
จุนโนะได้ลูบแก้มตรงบริเวณที่โดนจูบทั้งๆ ที่ยังหลับตาพริ้มอยู่
.......เออ...แฮะ..ปลุกปล้ำเขาแล้วยังมีหน้ามาอ่อนโยนอีก....เแต่..เอ...รสสัมผัสที่ได้รับจากจินทุกครั้งนั้น
ทำไมเขาถึงไม่ได้นึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย....
ความอบอุ่นที่ปลายนิ้วสัมผัส ทำให้จุนโนะหลับตาลงอีกครั้ง..คิดใคร่ครวญว่าเขาจะทำอย่างไรกับตัวเอง
กับพี่ทักกี้ และกับผู้ชายอีกคนที่เข้ามาในชีวิตอย่างไม่คาดฝัน...อะกานิชิ จินคนนี้จะเป็นคนอย่างไรกันแน่นะ...
************************
จินพบกับทักกี้และซึบาสะที่ทางเดินหน้าห้อง ทักกี้ยิ้มให้แล้วบอกว่าเขากำลังจะไปทานอาหารข้างล่าง
เลยชวนจินไปด้วย ระหว่างนั้น ทักกี้ก็เอ่ยถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
เขาถามว่า
ทำไมจินไม่พาจุนโนะกลับบ้านเลยหลังจากตามหาเจอแล้ว
จุนโนะบอกว่าขาเจ็บและก็มืดด้วย อีกอย่างข้างนอกลมแรง หนาว พวกเราก็เลยต้องค้าง
จินว่าไปตามเรื่องซึ่งส่วนใหญ่จะโกหกล้วนๆ เขาเหลือบไปเห็นสายตาของซึบาสะ สายตาคู่นั้นมองเขาอย่างยิ้มๆ
และแอบยักคิ้วให้
จินก็เลยปกป้องความหนาวให้น้อง ซึบาสะเสริม ดวงหน้ายิ้มแย้มจนจินต้องมองไปทางอื่น
เท่านั้นเองเหรอ? ไม่มีอะไรนอกเหนือจากนี้? ทักกี้ยังถามต่อ จินพยักหน้า และก้มลงตักซุปในชาม
ไม่ยอมมองหน้าคนถาม เพราะกลัวทักกี้จะเห็นพิรุธ
ก็ดี จุนโนะน่ะซนไม่เข้าเรื่อง จินนี่ก็เก่งนะตามหาจนเจอ ยังไงๆ ฉันก็ขอบใจจินด้วยที่เทคแคร์จุนโนะอย่างดี
ถ้ากลับโตเกียวแล้วล่ะก็...จะมาเป็นแขกประจำที่บ้านฉันก็ได้นะ จุนโนะคงจะดีใจ
ทักกี้ว่าเข้านั่น
น้องนายง่ะนะจะดีใจ?
อ้าว...ไม่ใช่เหรอ เห็นคุยกันถูกคอดีนี่นา
นายคิดงั้นเหรอ ทักกี้? ซึบาสะหันมาถามคนรัก ทักกี้ทำหน้าเหรอหรา แล้วถามกลับว่า
แล้วไม่ใช่หรือไง?
ทั้งสามคนนั่งทานอาหารไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมีโทรศัพท์มาถึงทักกี้
เขาจึงขอตัวออกไปคุยข้างนอก
ซึบาสะมองตามหลังทักกี้ไปแล้วหันมายิ้มใส่จิน จับมือจินมาเขย่าแรงๆ
ทำได้ดีมากจิน ขอบใจนะที่ช่วยฉัน...
หา? อะไรนะ? จินเลิกคิ้ว
ก็เรื่องจุนโนะน่ะซิ เป็นแผนของนายใช่มั้ย? แล้วได้ตัวเด็กนั่นหรือเปล่าล่ะเมื่อคืนอยู่กันทั้งคืนไม่มีอะไรกุ๊กกิ๊กกันมั่งเลยเหรอ?
คราวนี้จินอึ้ง...นี่ซึบาสะคงจะเข้าใจว่าเขาเต็มใจช่วยล่ะซิ
เฮ้อ.....ก็คุยกันเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก ซึบาสะ จินพูดปด
แหม..จิน...ปล่อยไปได้ไงฟะ ทำไมไม่รวบหัวรวบหางซะ จุนโนะเขาก็น่ารักดีนี่เนอะ
ทำไมไม่...
พอแล้วน่า ซึบะ....แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว อย่างน้อยจุนโนะเขาก็ยังไม่ได้มีอะไรกับแฟนนายนี่นะ...
ก็จริง แต่ฉันยังไม่ไว้ใจ...อยู่บ้านเดียวกันแบบนี้ กลัวว่าสักวันหนึ่งทักกี้จะทนต่อการยั่วยวนของจุนโนะไม่ไหวน่ะซิ
ซึบาสะเอ่ยออกมา สีหน้ากังวลสุดๆ จนจินลอบถอนหายใจ
นี่มันจะมีเรื่องวุ่นๆ อะไรตามมาอีกหรือเปล่านะ
พี่สะใภ้กับน้องสามีเข้ากันไม่ได้แบบนี้เนี่ย...
****************************
พวกทักกี้เช็คเอ้าท์จากโรงแรมในตอนสายของวันนั้น เป็นการเร่งด่วนเพราะทางบ้านของเขาบอกมาว่า
คุณพ่อกับคุณแม่ต้องรีบเดินทางไปต่างประเทศโดยด่วน และให้ทักกี้รีบกลับไปดูแลบ้าน
คาเมะกับยามะพียังไม่กลับ ทั้งคู่ขออยู่ต่ออีกวันสองวัน ทักกี้จึงรีบไปปลุกจุนโนะให้เก็บของโดยเร็ว
ซึ่งก็ตรงกับที่จุนโนะอยากให้เป็นพอดี เพราะเขาคงไม่อยากอยู่ร่วมห้องกับจินอีกต่อไปแล้ว
ไม่รู้จะมองหน้ากันอย่างไร หลังจากเหตุการณ์ที่น่าอับอายนั้นเกิดขึ้นเมื่อคืน
ขากลับ..ทั้งหมดนั่งมาด้วยกันแบบเดิม คือมีทักกี้คุยจ้อกับซึบาสะทางด้านหน้า
ด้านหลังมีจินนั่งกับจุนโนะ และคนที่นั่งเงียบที่สุดก็คือ จุนโนะสุเกะนั่นเอง
เมื่อมาถึงบ้านในตอนเย็นของวันนั้นแล้ว จุนโนะก็เซ็งอีกรอบเพราะซึบาสะบอกว่า
จะอยู่เป็นแม่บ้านให้ทักกี้เพราะพ่อกับแม่ไม่อยู่
จุนโนะแอบย่นจมูกนึกรู้ทันซึบาสะว่า คงไม่อยากปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพังกับทักกี้แน่ๆ
เลย ....
นี่เขาต้องทนอยู่ร่วมบ้านเดียวกับว่าที่พี่สะใภ้คนนี้อีกหลายวันเลยเชียวล่ะ
จินติดมาเที่ยวบ้านทักกี้ แถมอยู่ทานอาหารอีกด้วย เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เขาก็แบกเป้ไว้บนหลัง กระทุ้งสีข้างจุนโนะและบอกว่า
จะกลับแล้ว ไม่เดินไปส่งหน่อยเหรอ?
มีขาก็ไปเองเด่ะ...จะให้ต้องไปส่งทำไม? จุนโนะเบ้ปากให้
อ้าว...ทำไมพูดแบบนี้ล่ะจ๊ะ? ไม่น่ารักเลย
ไม่ได้ใช้ให้รักนี่ ..ไม่มีใครรักฉันสักคน พี่ทักกี้ พ่อ และก็แม่ด้วย...เซ็งโว้ย...
ว่าแล้วจุนโนะก็เดินปึงๆ ขึ้นชั้นบนไป ปล่อยให้จินยืนแหงนคอมอง จนท้ายสุด ทักกี้ก็เลยคว้ากุญแจรถ
และไปส่งจินที่อพาร์ตเม้นต์
.......................
เสียงรถยนต์แล่นไปแล้ว จุนโนะเห็นจินนั่งไปกับทักกี้ เด็กหนุ่มละสายตาจากหน้าต่างห้อง
เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น ซึบาสะถือถาดผลไม้เข้ามาวางไว้บนโต๊ะหนังสือข้างหน้าต่างให้
กินผลไม้เย็นๆ ก่อนนะ สงสัยแม่นายจะเตรียมเอาไว้ให้ก่อนไป
ขอบคุณฮะ... จุนโนะเดินมานั่งที่เตียง รื้อข้าวของที่ไปเที่ยวออกมาวางกองรวมกัน
พี่จะเอาไปซักให้เอามั้ย? ซึบาสะถาม จุนโนะส่ายหัวพลางบอกว่า
ไม่เป็นไร ผมทำเองได้ พี่ทำให้พี่ทักกี้ก็แล้วกัน เป็นแม่บ้านไม่ใช่เหรอ?
แล้วจุนโนะเต็มใจให้พี่อยู่เป็นแม่บ้านให้เขาหรือเปล่าล่ะ?
เต็มใจหรือไม่ ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่...
งั้นก็ดี...พี่จะอยู่จนกว่าพ่อของทักกี้ และแม่ของจุนโนะจะกลับมาจากต่างประเทศก็แล้วกันนะ
จุนโนะจะได้ไม่ต้องเหนื่อยคอยหาอะไรให้พี่ทักกี้ทาน
ใครบอก...คนที่หาให้ทานน่ะคือพี่ทักกี้ต่างหากล่ะ จุนโนะแย้งขึ้นมา และนั่นก็ทำให้ซึบาสะอมยิ้มหวาน
เดินมาพิงหลังกับกรอบหน้าต่าง กอดอกดวงตาเหม่อไปนอกห้อง
ดีแล้ว...จะบอกให้นะ ทักกี้น่ะเขาชอบคนที่เก่งการบ้านการเรือน
แบบพี่ซึบาสะงั้นเด่ะ
ฮื่อ.....ดีจังนะที่น้องจุนโนะเข้าใจ เอาล่ะครับ ทานผลไม้ก็แล้วกันนะ พี่จะไปซักผ้าเสียหน่อย
ว่าแต่พี่ซักให้จุนโนะได้นะ เอามั้ย? ซึบาสะพูดอย่างเอื้อเฟื้อ จนคนฟังต้องหรี่ตามอง
จากนั้นหน้าสวยของจุนโนะก็ยิ้มจนตาหยี แต่ปากก็บอกเสียงห้วนว่า
ไม่ต้อง ผมทำเองได้!!
ซึบาสะส่ายหน้ากับน้ำเสียงที่บ่งบอกอารมณ์ของจุนโนะได้ เขาเดินมาหาเด็กหนุ่ม
และหยุดยืนตรงหน้า
พี่เพียงแค่อยากจะทำให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนดีขึ้น แต่รู้สึกว่าจุนโนะคอยจะปัดไมตรีที่พี่หยิบยื่นให้อยู่ตลอดเวลา
สักวันหนึ่งข้างหน้า พี่ก็คงย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ในฐานะอะไร จุนโนะคงจะเข้าใจนะ
พี่ไม่อยากให้เราไม่เข้าใจกัน ระหว่างพี่กับจุนโนะน่ะ มันยังมีบางสิ่งบางอย่างที่ขวางกั้นเราไว้
ถ้าเพียงแต่จุนโนะจะใจกว้างเปิดสิ่งขวางกั้นนั้นออก เราก็จะสานสัมพันธ์กันได้อย่างแนบสนิทกว่านี้
ชายหนุ่มตบบ่าจุนโนะเบาๆ เห็นหน้าสวยของผู้อ่อนวัยกว่าก้มหน้านิ่ง ไม่มีวาจาเอื้อนเอ่ยนอกจากเสียงลมหายใจอันยาวเหยียดที่จุนโนะปล่อยออกมา
*******************************
วันต่อๆ มา จุนโนะต้องเฝ้าบ้านคนเดียว เมื่อทักกี้และซึบาสะออกไปนอกบ้าน
สองคนนั้นอ้างว่าไปทำรายงาน แต่จุนโนะไม่มีวันเชื่อหรอกเพราะช่วงนี้มหา ลัยปิดเทอม
แต่เขาก็เลือกที่จะเฉย ทำไมจะไม่รู้ล่ะ สองคนนั่นซุบซิบกันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
สงสัยคงจะวางแผนหนีเขาไปเที่ยวแน่ๆ
จุนโนะทำอาหารกินเองซึ่งผลที่ได้ก็คือโดนน้ำร้อนลวกจนนิ้วมือบวม เขากระแทกชามไข่ตุ๋นบนโต๊ะราวกับว่ามันคือต้นเหตุที่ทำให้เขาเจ็บ
บ้าที่สุดเลย ทำไมถึงเป็นอย่างงี้นะ!! จุนโนะสบถออกมาก่อนที่จะนั่งลงกินไข่ตุ๋นนั้น
พอตักไปคำแรกก็ต้องเบ้หน้า
แหว่ะ...ไม่อร่อยเลย...
กะอีแค่ไข่ตุ๋นก็ทำไม่ได้เรื่อง ทำไมถึงสู้พี่ซึบะสะไม่ได้นะ เชอะ..นี่จะสู้กันไม่ได้สักอย่างหรือไงกันนะ?
หน้าหวานเกยอยู่บนหลังมือที่ประสานกันไว้ใต้คาง
เมื่อวานพี่ซึบะทำอร่อยกว่าตั้งเยอะ ฉันสู้ไม่ได้จริงๆ
ใช่...นายน่ะสู้ไม่ได้เลย... เสียงหนึ่งสอดขึ้นมา ทำให้จุนโนะสะดุ้งโหยง
เขาหันไปตามเสียง
ใบหน้ายิ้มแย้มของจินนั่นเอง ชายหนุ่มมายืนอยู่ตรงหน้าต่างห้องครัวตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย
นายมาได้ไง? จุนโนะถาม
มานานแล้วล่ะ เห็นบ้านเงียบก็เลยเดินเลาะๆ มาทางข้างบ้าน เผอิญได้ยินนายบ่นอะไรอยู่คนเดียว
จะเข้าบ้านป๊ะ? เด็กหนุ่มชี้ไปทางประตูด้านหน้า แต่จินกลับยืนเกาะหน้าต่างทำหน้าทะเล้นอยู่ด้านนอก
ไม่มีใครอยู่ ริจะชวนหนุ่มเข้าบ้านนะเรา
เอ๋??? นายนี่ยังไงนะ ฉันเชิญตามมารยาทหรอก ไม่เข้าก็ไม่เข้าซิ พี่ทักกี้ไม่อยู่
รู้แล้วก็กลับไปซะ
ว่าจะชวนน้องจุนโนะไปดูหนังซะหน่อย มาไล่แบบนี้ก็คงต้องกลับล่ะ? จินทำท่าโบกมือบ๋ายบาย
แต่จุนโนะรีบถลันไปที่หน้าต่าง กวักมือเรียกชายหนุ่มเอาไว้ก่อน
เดี๋ยวซิ...ไปดูหนังเหรอ? ไปด้วย...
เฮอะ...ง่ายเหมือนกันนี่ จินว่า
ฉันไม่ง่ายนะจะบอกให้ แค่ดูหนังเฉยๆ อย่างอื่นล่ะอย่าหวัง จุนโนะรีบเทชามไข่ตุ๋นทิ้ง
เขาบอกจินว่าถ้าจินยอมเลี้ยงข้าวด้วย เขาก็จะรีบไปแต่งตัว
นี่คือข้อต่อรองอีกหรือเปล่า จุนโนะเป็นเด็กที่ชอบทำอะไรมีแผนการเสมอเลยนะ เอาเหอะ...ว่าไงว่าตามกัน
นายไปแต่งตัวเหอะ ฉันจะรออยู่หน้าบ้านนะ
จุนโนะไม่ต้องปล่อยให้จินรอนาน เขาฉวยได้เสื้อโค้ทตัวเดียวก็วิ่งแน่บลงบันไดมา
ปิดบ้านเรียบร้อยก็พยักหน้ามาทางจิน
ไปโลด...
จินเดินนำไปที่รถยนต์กลางเก่ากลางใหม่ที่จอดอยู่หน้าบ้าน เมื่อนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว
จินก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มจุนโนะก่อนเป็นอันดับแรก ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าเหวอ เขาดันคางจินออกห่าง
จะปล้ำกันเลยหรือไง?
ก็ไม่ได้เห็นกันตั้งวัน คิดถึงนี่นา จินว่า ทำเอาคนที่ได้ฟังหน้าแดง
พูดเล่นหรือเปล่าเนี่ย? จุนโนะถาม
ก็พูดเล่นน่ะซิ น่าคิดถึงนักนะเราน่ะ จินจิ้มหน้าผากจุนโนะเบาๆ แล้วยื่นหน้ากลับมา
เขาขับรถผ่านย่านจอแจแถวชิบุยะ เมื่อจุนโนะร่ำร้องว่าหิว เขาก็ต้องยอมตามใจ ดังนั้นสองหนุ่มจึงได้ร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่มุมอาคารสูงตรงสามแยก
จุนโนะเหล่มองจิน จากนั้น เขาก็สั่งอาหารไม่อั้นชนิดที่จินต้องแอบคำนวณเงินในกระเป๋าทีเดียวล่ะ
รู้ก็รู้ว่าจุนโนะแกล้ง เขาก็เลยบอกว่า
กินให้หมดนะ ถ้าไม่หมดล่ะก็จะแอ้มให้เดินไม่ได้ไปหลายวันเลยด้วย
ลามก...
จุนโนะมองหน้าคนเลี้ยงอาหาร เห็นหน้าตาท่าทางที่มองเขาเขม็งแบบนี้ก็ชักร้อนๆ
หนาวๆ จินพูดจริงอย่างไม่ต้องสงสัย
เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นไง เขาพลอยจะคิดว่าสิ่งที่จินคิดหรือจะทำนั้น ชายหนุ่มคนนี้มักจะทำแบบที่ปากพูดเสมอ
จะแอ้มหรือไม่ให้แอ้ม จุนโนะก็พอจะรู้ฤทธิ์มาแล้ว เพราะฉะนั้นเขาน่าจะจัดการกับอาหารตรงหน้าให้ราบคาบก่อนจะโดนจินแอ้มเอาอีกครั้งดีกว่า
สองหนุ่มออกมาจากร้านเมื่อเวลาเย็นจัด หลังจากที่จุนโนะซัดอาหารซะพุงกาง
เขาก็เริ่มเดินทอดน่องไปตามร้านรวงต่างๆ ไม่ได้สนใจคนที่มาด้วยเลย มีอยู่บ่อยครั้งทีเดียวที่เขาดูนาฬิกาข้อมือและถอนหายใจ
พอครั้งหลังนี่เมื่อเห็นจินมองเข้าก็ทำหน้าเมื่อยแล้วถามว่า
นายว่า ป่านนี้พี่ทักกี้กับพี่ซึบาสะจะกลับกันหรือยัง?
ยังมั้ง? คงจะแวะหาอะไรกินกันก่อนกลับบ้าน หรืออาจจะไม่กลับ ถ้าเป็นฉันก็คงจะแวะค้างแถวๆ
เลิฟโมเต็ลดีกว่า จินว่าเข้านั่น ทำเอาจุนโนะปากยื่น หยุดเดินกึก
คิดแต่เรื่องแบบนี้นะนายง่ะ พี่ทักกี้เขาไม่หื่นแบบนายหรอก
อ้อ..แล้วที่เขาเอาแฟนเข้ามานอนในบ้านด้วยอย่างตอนนี้ง่ะนะไม่หื่น...
อย่าพูดเรื่องนี้ได้เป๊า? พูดแล้วมันปวดใจ... ท้ายสุดจุนโนะก็เดินไปเรื่อยๆ
เขาแวะซื้อขนมกลับบ้านด้วย และจินก็ขอเป็นคนเลี้ยงเอง ซึ่งจุนโนะก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง
อยากชวนเขามาเองนี่นะ เป็นคนจ่ายง่ะแหล่ะถูกต้องแล้ว
กลับกันเถอะ จุนโนะออกปากชวนกลับ หลังจากแวะซื้อขนมที่อยากกิน จินพยักหน้าและพาเดินกลับไปที่จอดรถ
แต่ขณะนั้นเอง ทั้งสองหนุ่มได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องเรียกชื่อจินอยู่เบื้องหลัง
สาวน้อยคนหนึ่งวิ่งตึกตักเข้ามาเกาะแขนจิน จุนโนะเห็นจินยืนอึ้ง เขาจึงสนใจมองต่อไป
จินมาเที่ยวหรือจ๊ะ? สาวคนนั้นทัก ยิ้มตาหยีเป็นที่ชวนมองจริงๆ สำหรับคนที่ได้เห็น
แต่คงจะไม่ใช่จุนโนะแน่นอน
ฮื่อ...พาญาติมาซื้อของ แล้วคาโอริล่ะ? จินถามกลับ หญิงสาวเอียงคอมองหน้าจินและกระตุกแขนชายหนุ่มยิกๆ
มากับเพื่อนน่ะ นี่ก็แยกกันแล้ว กำลังจะกลับพอดี จินน่ะ..เอ่อ...หมู่นี้ไม่ได้เจอกันเลยน้า...
อือ....อยากเจอนักหรือไง?
ก็..แหม... เสียงหัวเราะเขินๆ ดังมาจากริมฝีปากเคลือบลิปสติกบางๆ นั่น เธอชายตามาทางจุนโนะที่เอาแต่ยืนมองตาเป๋ง
แล้วก็เอียงหน้ามาทางจิน...ยื่นหน้าสวยจนแทบจะติดแก้มจินอยู่แล้ว จุนโนะเผลอขมวดคิ้วขณะมองหน้าสองหนุ่มสาวเขม็ง
ไม่แนะนำหน่อยเหรอ? จุนโนะโพล่งออกมา
จริงซิ ขอโทษนะ มัวทักกันเพลิน นี่จุนโนะสุเกะ น้องของทักกี้ไงล่ะ เธอก็รู้จักทักกี้นี่นะ...
แล้วจินก็ผายมือมาทางคาโอริ
นี่คาโอริ...เพื่อนฉันเอง
สวัสดีจ้ะ..น้องทักกี้นี่หน้าตาดีนะคะ...แหม..ไม่คิดว่าจะมากับจินนะนี่...เห็นทักกี้กับแฟนเขาที่ห้องอาหารด้วยเมื่อกลางวัน
พี่มัวแต่พาแฟนไปทานข้าว จินก็เลยอยู่เป็นเพื่อนน้องเขาสินะคะ...
หญิงสาวยื่นหน้าถาม มือยังคงเกาะที่แขนจินอยู่
จุนโนะมองแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า ทำไมต้องเกาะแขนจินด้วย ตั้งแต่แม่คนนี้เข้ามาทัก
นิ้วมือเธอก็ดูเหมือนจะแงะจากแขนจินไม่ออกแล้ว เด็กหนุ่มเผลอมองแขนข้างนั้นของจิน
แล้วทำปากยื่น
ยืนอึดอัดอยู่อีกสักพัก ฟังหนุ่มสาวคุยกันด้วยเรื่องไร้สาระ เป็นเรื่องที่จุนโนะไม่สนใจอยู่แล้ว
ท้ายสุดจินก็เอ่ยปากขอตัว ทำให้คาโอริคลายมือที่เกาะแขนจินออก
เอาไว้วันหลังเจอกันที่คณะนะจิน...ไปก่อนล่ะ อย่าลืมคิดถึงคาโอริบ้างล่ะ ...บ๋ายบายจ้า...น้องจุนโนะบ๋ายบายนะคะ...ะ...ะ...
หญิงสาวโบกมือให้สองหนุ่มและหันหลังเดินออกไปอย่างร่าเริง
จินมองตามร่างโปร่งบางไปพลางทอดถอนใจ
ใครง่ะ? เสียงจุนโนะห้วนจัด เมื่อจินหันมาจะตอบเขาก็สะดุ้ง เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของหนุ่มน้อยหน้าสวยเข้า
คาโอริ...เธอชื่อ คาโอริ..
รู้แล้วว่าชื่อนั้น แต่ฉันถามว่าใคร? เป็นอะไรกับนาย? ทำไมต้องยืนเอามือแปะแขนนายแบบตุ๊กแกเกาะข้างฝาด้วย!!
เอ๊??? นี่ทำเสียงแบบคนขี้หึงเลยนะเนี่ย... จินเอียงคอยิ้มกริ่ม จุนโนะสะอึก
แล้วก็ชูกำปั้นหรา
บ้าเด่ะ...ใครเค้าหึงนาย...เชอะ...หลงตัวเองไปป๊าว? เค้าถามเพราะอยากรู้หรอก..
จินหัวเราะ เขาเริ่มออกเดินต่อ กวักมือเรียกจุนโนะให้เดินไปด้วย ปากก็พูดว่า
คาโอริ เป็นเพื่อนที่คณะ ...ความจริงก็เคยเป็นแฟนฉันมาก่อน... จินเว้นวรรคเอาไว้หน่อยหนึ่งตรงที่ว่า
ก็แม่คนนี้แหล่ะเพิ่งจะหักอกเขาไปไม่กี่อาทิตย์นี้เอง ....
อ้อ......เป็นแฟนเก่า...แล้วนายก็คงจะเบื่อเขา และก็เฉดหัวหล่อนทิ้งสินะ แม่นั่นถึงได้เกาะนายแจ
จุนโนะเดาเหตุการณ์ซึ่งก็ไม่ค่อยถูกต้องนัก แต่จินเลือกที่จะเงียบ ขณะที่จุนโนะพูดต่อ
ความจริงเขาก็สวยดีนะ ทำไมไม่คบกันต่อล่ะ
ถ้าฉันจะคบกับเขาต่อ แล้วนายจะว่าอะไรมั้ยล่ะจุนโนะ?
เหอ..เหอ...ฉันจะไปว่าอะไรนาย ไม่ได้เป็นอะไรกันสักกะหน่อย
ไม่ได้เป็นอะไรกัน รู้สึกจะมั่นใจจริงนะ... จินค่อนขอด ขณะที่เดินจนถึงที่จอดรถ
เขาก็หยุด เหลียวมองรอบกาย ไม่มีผู้คนมากนักแต่ก็ไม่ถึงกับเปลี่ยว จินชะโงกมาหาจุนโนะ
รั้งคอเด็กหนุ่มจนหน้าแทบจะติดกัน เสียงทุ้มต่ำของจินดังขึ้นริมหู
จะให้ย้ำมั้ยว่า เราเป็นอะไรกัน...
จุนโนะขนลุกเกรียว ไม่ทันตั้งตัวว่าจินจะขยับมาชิดแบบนี้
ย้ำ? ย้ำทำไม...นายไม่ต้องมามาย้ำเตือน แค่นี้ฉันก็.....
อายหรือไง?
อายเด่ะ!! จุนโนะหน้าร้อนซู่ เพราะจินโน้มใบหน้าเขามาจนริมฝีปากสัมผัสกันเบาๆ
จากนั้นจินจึงปล่อยคอจุนโนะ เขารุนหลังร่างโปร่งให้เข้าไปนั่งในรถ และบอกสั้นๆ
ว่า
ยังดีนะที่รู้จักอาย
ฮึ!! จุนโนะเมินไปนอกหน้าต่างรถ สงบปากสงบคำได้บ้างจนนึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่หลังๆ
มานี้จะเถียงอะไรกับจินก็มักจะเข้าตัวเองทุกที ทางที่ดีเงียบไว้ก่อนดีกว่า
เขาเห็นจินเงียบไปก็เลยลองแหงะหน้ามาดู ก็พบกับหน้ายิ้มกริ่มกำลังมองมาทางเขาเช่นกัน
จะพาไปส่งบ้าน และจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าทักกี้จะกลับ!! จินบอก
ถ้อยคำสั้นๆ เหมือนจะสั่งกรายๆ ทำให้จุนโนะนั่งเงียบ ในใจนึกไปถึงว่า จินจะอยู่เป็นเพื่อนอย่างเดียวหรือเปล่า...หรือว่าจะทำอะไรอย่างอื่นด้วย...ชักจะหวั่นๆ
เพราะเขาเองกลัวใจตัวเองมากกว่าจะกลัวคนที่นั่งขับรถอยู่ข้างกายนี้...
.......................
ทักกี้กับซึบาสะยังไม่กลับเมื่อสองหนุ่มมาถึงบ้าน จินช่วยจุนโนะเปิดไฟเท่าที่จำเป็น
เขายืนกรานว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเด็กหนุ่มทั้งๆ ที่เจ้าของบ้านบอกว่า ไม่มีความจำเป็นเลยสักนิดเดียว
ไม่อยากมีเพื่อนเล่นเกมเหรอ? จินอ้าง
นายก็รู้นี่ว่าที่นายพูดเมื่อกี้มันไม่ใช่ความหมายที่แท้จริง
รู้แล้วนะทำยังไง?
อย่ามาปล้ำฉันอีกนะ คราวนี้ร้องจะให้บ้านแตกเลยด้วย จุนโนะพูดไปก็ชี้หน้าอีกฝ่ายไปพลาง
จินขยับเข้ามาใกล้ โบกมือไปมา
ฉันล้อเล่นน่ะ อยากอยู่เล่นเกมด้วยจริงๆ ฉันชอบตอนนายทะเลาะกับเครื่องตอนที่แพ้น่ะ
บ้าเป๊า?
บ้าก็ได้เอ้า จินบอกยิ้มๆ
งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนละกัน นายจะอยู่เป็นเพื่อน ถ้าพี่ทักกี้กลับนายก็ต้องกลับ
เพราะงั้นไม่ต้องอาบก็ได้ เปลืองน้ำ
ถ้าทักกี้ไม่กลับ ฉันก็จะค้าง เพราะงั้นฉันจะอาบ ถ้ากลัวเปลืองน้ำก็อาบด้วยกัน
เอาป๊ะ อุ่นดี จินยักคิ้วให้ จุนโนะหน้าแดงแล้วก็หันหลังวิ่งจู๊ดเดียววิ่งขึ้นชั้นบนไป
โดยมีชายหนุ่มวิ่งตามไปอย่างไม่ลดละ มาทันกันตอนที่จุนโนะฉวยผ้าขนหนูได้ก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้ว
ได้ยินเสียงจินหัวเราะไล่หลังมาด้วย
อาบเร็วๆ ล่ะ จะเปิดเกมรอ จินร้องบอกอยู่ภายนอก
จุนโนะขัดสีฉวีวรรณอยู่ในห้องน้ำตั้งนาน ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องอาบซะหมดจดถึงขนาดนี้
เขาถูสบู่ทุกซอกทุกมุมของร่างกาย และทาแป้งหอมอ่อนๆ ให้ร่างกายหอมกรุ่นอีกต่างหาก
ดังนั้นเมื่อออกมาจากห้องน้ำเขาไม่แปลกใจเลยที่พบจินนอนหลับอยู่บนเตียงนอนของเขาพร้อมกับเปิดเกมค้างไว้อยู่บนจอทีวี
อ้าว...หลับซะละ จุนโนะเดินเข้ามาดูใกล้ๆ จินหลับจริงๆ ด้วยซิ เขาเผลอยิ้มออกมา
นั่งลงทับส้นเท้ามองหน้าคนนอนหลับนิ่งนาน..ดูๆ ไปเจ้าหมอนี่ก็หล่อดีเหมือนกันนิ...หน้าหล่อ
หุ่นดี จุนโนะชอบปากหยักบางของจิน เวลามันหุบสนิทนี่น่าจูบชะมัดเลย....และเขาก็รู้จักพิษสงของจุมพิตของจินดีอยู่แล้วด้วย
เพราะงั้นอย่าได้ยื่นหน้าไปหาปากนั้นโดยเด็ดขาด
คิดดังนั้นแล้ว จุนโนะก็ลุกขึ้น กำลังคิดว่าจะปลุกจินดีหรือไม่ แต่ตอนนั้นเองที่มือถือของจินมีเสียงเรียกเข้า
และมันก็ไม่ได้ดังที่ตัวของจินด้วย มือถือถูกถอดออกมาวางไว้บนหลังทีวี จุนโนะรีบเดินไปเปิดดู
หน้าจอเล็กๆ นั่นโชว์เบอร์เอาไว้ว่า
.......ยูกะ.........
ใครอีกล่ะเนี่ย........ที่แน่ๆ ต้องเป็นเบอร์ของผู้หญิง...
เมื่อตอนหัวค่ำก็คาโอริ ตอนนี้ก็ยูกะ...
จุนโนะแอบย่นจมูกใส่โทรศัพท์ เขากดทิ้งซะเลย
แต่แล้วในเวลาต่อมา เสียงเรียกเข้าก็มาอีกครั้ง คราวนี้จุนโนะเดินเอาโทรศัพท์ไปทาบกับหูของจิน
เสียงจึงดังสนั่นจนจินสะดุ้ง
เฮ้ย!! จินร้องลั่น หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง จุนโนะโยนโทรศัพท์ให้ แล้วก็เดินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไปแต่งตัวอยู่หลังฉากกั้น
ปล่อยให้จินคุยกับยัยยูกะงึมงำๆ อยู่บนเตียง
ได้ยินเสียงจินบอกแต่คำว่า ไม่ว่าง...ไม่ว่าง...อยู่จนกระทั่งวางสาย จุนโนะถึงได้เยี่ยมหน้ามามอง
ใครง่ะ? เด็กหนุ่มอดถามไม่ได้
เพื่อน... จินตอบสั้นๆ
ชื่อยูกะหรือไง?
ก็รู้แล้วนี่หว่า จะถามทำไม
แฟนเหรอ? จุนโนะถามขณะเดินออกมา แต่งตัวด้วยชุดนอนขายาว
ไม่ใช่ จินส่ายหน้าปฏิเสธ
ไม่ใช่แล้วเป็นอะไรกัน?
จุนโนะจะอยากรู้ไปทำไม? จินถามกลับ
และนั่นก็ทำให้จุนโนะเงียบกริบ
.....นั่นน่ะซิ เขาจะอยากรู้ไปทำไม จินไม่ได้มีความหมายกับเขาสักหน่อย...
จินอมยิ้ม เมื่อเห็นจุนโนะทำหน้าว้าวุ่นใจ เขาฉวยแขนเด็กหนุ่มได้ก็ฉุดมาล้มทับตัวเขาบนเตียง
สองแขนโอบรัดรอบลำตัวหอมกรุ่นนั้น จมูกโด่งฉวยโอกาสซุกไซ้แถวซอกคอขาว
หอมจัง... จินงึมงำ จุนโนะได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนตัว ร่างหนากว่าจึงพลิกจุนโนะมานอนหงายบนเตียง
ผมเผ้ายุ่งเหยิงเมื่อถูกจินไล้มือสอดเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มชื้น
จะเล่นเกมหรือเล่นอย่างอื่นกันดี
เก.....เกม...อื้อ.....อย่านะ..... จุนโนะร้องห้ามเสียงพร่าเมื่อจินจูบมุมปากของเขา
ส่วนฝ่ามือก็กระชับท้ายทอย รั้งให้ดวงหน้าชิดกับปากของจิน
กลีบปากนุ่มเย็นของจุนโนะจึงถูกดูดวาบหายเข้าไปในปากหยักบางของจิน ริมฝีปากที่จุนโนะนึกชมเมื่อสักครู่กำลังสำแดงพิษสงของมันอีกครั้งหนึ่ง
และคราวนี้เล่นเอาคนนอนข้างใต้ตัวอ่อนระทวย ท่อนแขนของจุนโนะยกขึ้นโอบรอบลำคอของจิน
และยกลำตัวท่อนบนเบียดแนบชิดกับอกของจินอีกด้วย
อืมมมม......เราสองคนคงเป็นนักรักที่ดีจริงๆ เลยนะ จินครางเสียงต่ำหลังจากละจากกลีบปากมามองหน้าหวานที่นอนหายใจหอบระรวยอยู่ในวงแขนของเขา
ชอบจูบฉันล่ะซิ หน้าแดงเชียว นิ้วเรียวเขี่ยเส้นผมเหนือหน้าผากของหนุ่มน้อยน่ารัก
จุนโนะไม่ตอบ ได้แต่ผินหน้าไปทางอื่น ดังนั้นจึงเป็นการเปิดแก้มนวลให้จินได้ฉกความหอมไปอีกรอบ
กำลังเคลิ้มๆ จินก็คลายวงแขนออก เขาขยับกายลุกขึ้น
อาบน้ำก่อนดีกว่า เขาพูดยิ้มๆ รู้ตัวดีว่าขืนคลุกวงในกับจุนโนะต่อมีหวังไม่ได้อาบน้ำและเล่นเกมแน่ๆ
ก็เจ้าเด็กเฮี้ยวคนนี้ไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืนเลย
จินมองหาผ้าเช็ดตัว เห็นคล้องคอจุนโนะอยู่ เขาจึงดึงมันมาถือไว้
ขอยืมหน่อยก็แล้วกัน ...หอมดีนะ เขาสูดจมูกกับผ้าเช็ดตัวผืนน้อยนั้นอย่างชื่นใจ
ฉุดแขนจุนโนะให้ลุกขึ้นนั่ง เตรียมจะก้มลงหอมแก้มเจ้าของผ้าเช็ดตัวอยู่แล้วเชียวเมื่อ
Tu.........ru...ru.....
โทรศัพท์เจ้ากรรมดังขึ้นอีกครั้ง
จินถอนหายใจเฮือก
คาโอริ...... น้ำเสียงจินกระตือรือร้นกว่าตอนรับสายจากยูกะเสียอีก
จุนโนะเงี่ยหูฟัง อารมณ์ที่ถูกจินจุดเมื่อสักครู่มอดลง
นึกยังไงโทร. มาหา นึกว่าจะลบเบอร์ผมทิ้งแล้วซะอีก
................................
ไม่คิดว่าคุณจะโทร. มาหา เมื่อกี้ก็เพิ่งจะเจอกัน
.....................
อืมมมม........งั้นหรือ.....?
...................
ได้ครับ....ดีจัง เมื่อไหร่เอ่ย...
...................
จินโต้ตอบกับคาโอริอีกไม่นาน เขาก็ยิ้มแป้นขณะวางโทรศัพท์ลงบนหลังทีวี
แล้วเดินมาหยุดยิ้มหน้าจุนโนะ
เฮ้อ......ตอนนี้มีความสุขจัง...จุนโนะเล่นเกมรอไปก่อนนะ ขอไปอาบน้ำก่อน
เอ้อ........... เสียงของจุนโนะหยุดการก้าวเดินของจินไว้ เมื่อเขาหันมา จุนโนะก็ทำหน้ามุ่ย
มีแฟนแล้วหลายคน ยังจะหน้าด้านมาจูบฉันอีก
นายก็ไม่รู้ว่าฉันไม่ได้แค่จูบนายเฉยๆ ยิ่งกว่านั้นก็เคย
ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนอกเหนือจากจูบ แต่ฉันกำลังคิดว่า นายโทรศัพท์กับแฟนนายได้อย่างหน้าตาเฉย
หลังจากที่นายเพิ่งจะจูบฉันไปหยกๆ นายทำได้ไงกัน?
หึงเหรอ? จินถามกลับ เล่นเอาจุนโนะอิ้ง
เชอะ..เรื่องอะไรจะไปหึงบ้าหึงบอ
ไม่หึงแล้วจะแคร์อะไรล่ะ? จินผงกหัวขึ้นลงเป็นเชิงถาม ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่จุนโนะตอบไม่ได้
ดังนั้นร่างบางจึงยืนก้มหน้าเฉยจนจินเริ่มขยับตัวจะเดินไปเข้าห้องน้ำ จุนโนะจึงโพล่งออกมา
ตกลงใครกันแน่ที่เป็นแฟนนาย...คาโอริ หรือว่าคนที่ชื่อยูกะ?
ยูกะเพิ่งจะรู้จักได้อาทิตย์ที่แล้วเอง จินบอกตามตรง ว่ายูกะน่ะเป็น
เป็นเพื่อนหญิงคนใหม่
งั้นคาโอริก็เป็นแฟน ยูกะเป็นกิ๊ก แล้วฉันล่ะเป็นอะไร? คราวนี้จุนโนะจิ้มไปที่อกตัวเอง
และมองหน้าจินอย่างคาดคั้น สีหน้านั้นทำเอาจินเกือบหัวเราะ ดูหน้าจุนโนะแล้วเหมือนคนขี้หึงเลยล่ะ
จุนโนะก็เป็น...เป็นอะไรดีล่ะ นายอยากอยู่ตำแหน่งอะไรในชีวิตของฉัน? จินเปิดโอกาสให้จุนโนะเป็นฝ่ายตอบ
จะให้บอกว่าเป็นอะไรกัน ดังนั้นถ้อยคำที่จุนโนะจะบอกจินได้ในตอนนี้ก็คือ....
เพื่อนของพี่ทักกี้...
อือ.....งั้นก็ใช่...เพื่อนของพี่ชายที่ต้องดูแลน้องที่น่ารักให้ดีที่สุด...ขอตัวไปอาบน้ำก่อนล่ะ
เดี๋ยวค่อยมาคุยกันต่อ เหนียวตัวจะแย่...
จินคล้องผ้าเช็ดตัวของจุนโนะกับคอ ก่อนปิดประตูห้องน้ำยังหันมาส่งยิ้มให้อีก
จุนโนะถอนหายใจเฮือก
บ้าชะมัดเลย เสียงเด็กหนุ่มสบถ ร่างบางกระแทกตัวเองกับที่นอน จากนั้นเกมบนทีวีจึงถูกบังคับอย่างกระแทกกระทั้น
..............................
เมื่อจินออกมาจากห้องน้ำนั้น เขาถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงจุนโนะตะโกนใส่เครื่องบังคับเกมว่า
ตาย!! ตาย!! ไปตายซะ!! เสียงเฟี้ยวฟ้าวของปืนกลในจอ จ่อยิงข้าศึกจนแทบไม่เหลือหรอ
จุนโนะบี้ปุ่มเกมอย่างเมามัน ปากก็ร้องลั่นอย่างสะใจ เมื่อขยี้ข้าศึกได้
จินเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ จะเข้าไปเล่นด้วยตอนนี้คงจะไม่เหมาะ เพราะจุนโนะอยากจะฆ่าเจ้าศัครูให้เละคาเครื่องมากกว่าอยากจะเล่นกับใคร
เขานั่งอยู่ขอบเตียงมองจุนโนะเล่นเพลิน จนกระทั่งได้ยินเสียงมือถือดังเข้ามาอีก
จินคว้ามาดูเบอร์ที่โทรเข้า...
......คราวนี้เป็นคาโอริอีกครั้ง....
คาโอริ... จินกรอกเสียงลงไป เสียงฝ่ายนั้นพูดอยู่อู้อี้ จินมองไปทางเสียงในจอทีวีของจุนโนะ แล้วก็ลุกไปยืนพูดโทรศัพท์ข้างหน้าต่าง
จุนโนะได้ยินเสียงจินพูดเสียงอ่อนหวาน เขาเหล่มองนิดหนึ่ง แล้วก็ยักไหล่ ไล่บี้เกมต่อไป แต่สมาธิในการเล่นแทบไม่มีเหลือ จินพูดไปหัวเราะไป หน้าหันออกไปทางหน้าต่าง ทำให้จุนโนะหงุดหงิด เขาแพ้ในเกมนั้น ก็เลยหยุดเกมไว้ก่อน ความเงียบจากจอทำให้ได้ยินเสียงจินคุยโทรศัพท์ได้ถนัด.....
...คงจะจริงอย่างที่พี่คาเมะและพี่ยามะพีบอก จินเนื้อหอม สาวติดตรึมจริงๆ ...ความจริงก็ไม่น่าจะเก็บเอามาคิดเลยนี่นะ ก็เขาไม่ได้สนใจจินมากมายเท่าไร คนที่เขาแคร์ก็คือพี่ทักกี้ต่างหากล่ะ ....
.....เอ๊???....เสียงจินนัดแม่สาวคาโอริจะไปไหนนะ.....จุนโนะได้ยินจินเอ่ยชื่อผับแห่งหนึ่ง
...รู้สึกจะที่เดียวกับที่เขาไปกับทักกี้กับซึบาสะในวันที่พบกับจินครั้งแรกนี่นา....
ได้สิ พรุ่งนี้เจอกันนะ... จินพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวางสาย
เมื่อจินหันมา ก็พบกับสายตาเป็นเครื่องหมายคำถามของจุนโนะสุเกะมองมาอยู่ก่อนแล้ว
เขาเบือนหน้ามองทีวี มีแต่จอพักเกมที่จุนโนะค้างเอาไว้
อ้าว...ไม่เล่นเหรอ?
อือ....เล่นซิ เล่น... จุนโนะหันมาเปิดเกมเล่นอีก จินเดินไปหยิบปุ่มบังคับอีกอันหนึ่ง
เพื่อที่จะขอเป็นคู่ต่อสู้ของจุนโนะ
ดูท่าทางมีความสุขดีนะ เสียงค่อนขอดมาจากเจ้าของห้องทั้งๆ ที่สายตาก็เขม็งอยู่กับทีวี
จินทำเสียงอือตอบรับอยู่ในลำคอ เมื่อเห็นจุนโนะนั่งเม้มปากแน่น เขาก็โพล่งออกมาว่า
ก็แฟนโทร. มาทั้งทีจะให้นั่งร้องไห้หรือไง?
เอ๋??? ถามดีๆ นะ
ล้อเล่นน่า.... จินยิ้มอย่างอารมณ์ดี
จะไม่ให้มีความสุขได้ไง ...แฟนที่เคยบอกเลิก แต่ตอนนี้กำลังจะกลับมาคืนดีกันอีกแล้ว....โอย....โอย...ตัวนายถูกยิงสองตัวแล้วนะ....
จินร้องออกมา แต่จุนโนะไม่มีแก่ใจจะสนใจเกมแล้ว ถ้อยคำที่จินบอกก่อนหน้านี้...ว่าไงนะ....จะกลับมาคืนดีกับแฟนเก่างั้นซิ...
ฮึ!! จุนโนะฆ่าตัวเกมฝ่ายจินสองตัวติดกัน ปากก็ตะโกนใส่เกมในทีวีลั่น
ตายซะ!! ไอ้เจ้าชู้!! ตายซะเหอะ!! นี่แน่ะ...นี่แน่ะ!!
****************************
to be con