Tonight I'm YOURS

 

vol 7

***************************

เสียงแตรรถดังสั้นๆ ในยามดึกสงัด ทำให้ร่างสองร่างที่นอนซุกตัวกอดกันกลมดิกบนเตียงแคบๆ งัวเงียลุกขึ้นมาพร้อมกัน
จุนโนะขยี้ตาให้หายง่วง เขามองคนข้างกายที่มีสภาพไปต่างจากเขาเท่าไรนัก อะกานิชิ จินในสภาพเปลือยล่อนจ้อน และจินเองดูเหมือนจะเป็นคนที่ไวกว่า เขาคว้าผ้าห่มคลุมร่างกายท่อนล่างแล้วเดินไปมองที่หน้าต่าง รถของทักกี้นั่นเอง กำลังแล่นผ่านรั้วบ้านมาแล้ว จุนโนะได้แต่มองตามแผ่นหลังของร่างสูงนั้น ใบหน้าร้อนซู่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เขากับจินทำร่วมกันอีกครั้งในยามค่ำคืนที่ผ่านมา

.........ว่าจะไม่ให้แอ้มอีกแล้วเชียวนะ แต่ก็โดนไปไม่รู้จะกี่ที ก็เพราะเล่นเกมใส่อารมณ์มากไปหน่อย เลยโดนจินทำโทษแบบสุดสยิวที่สุดในชีวิต .....

ร่างสูงของจินหันกลับมายิ้มให้คนที่นั่งคุดคู้อยู่บนเตียง พร้อมกับบอกสั้นๆ ว่า
“ทักกี้มา...”
“รู้แล้ว” จุนโนะตอบเสียงตวัด แล้วก็ซุกคางเกยบนเข่าของตัวเอง
“งั้นก็นอนต่อเถอะ” จินพูดแค่นั้น แล้วกลับมาล้มตัวลงนอนที่เตียง เขาเปิดผ้าห่มออกกว้างห่อตัวจุนโนะเข้าไว้ในโปงเดียวกัน แต่อีกฝ่ายกลับผลักเขาอย่างแรงจนจินตกเตียงลงไปนอนแอ้งแม้งกับพิ้น
“ไปเลยนะ....พี่ทักกี้กลับมาแล้ว นายก็ควรจะกลับบ้านนายไปได้...” จุนโนะชี้ไปที่ประตูห้อง
“เอ๋??? ว่าไงนะ...ที่เมื่อคืนไม่เห็นไล่แบบนี้เลย”
“ถ้าพี่ทักกี้รู้ว่านายทำอะไรกับฉันล่ะก็นะ......”
“เขาก็จะดีใจมากล่ะไม่ว่า เพราะจะได้กำจัดนายออกไปจากเส้นทางรักของเขาได้ไง” จินต่อประโยคให้ ซึ่งก็ทำให้คนฟังหน้างอง้ำ
จุนโนะลุกพรวดพราดทั้งๆ ที่ไม่มีเสื้อผ้าติดกายสักชิ้นเดียว เขาเผ่นเข้าหาจิน ฉุดร่างหนาจะให้ลุกขึ้น แต่จินขืนเอาไว้สุดความสามารถพร้อมกับโวยวายยืนกรานว่า
“ฉันจะค้างที่นี่ ยังไม่กลับ ดึกดื่นป่านนี้จะกลับไปได้ไง”
“นายนี่หน้าด้านจริงๆ เขาไล่แล้วยังทู่ซี้อยู่อีก”
“ขอนอนกอดนายอีกคืนไม่ได้เหรอ?” จินทำเสียงอ้อน แขนยังอยู่ในอุ้งมือของจุนโนะ เจอแรงจิกจากปลายนิ้วมือเข้าไปก็ทำให้ชายหนุ่มนิ่วหน้า
“เจ็บนะจุนโนะ...”
“ไม่อยากเจ็บตัวก็กลับไปซิ เร็วๆ ด้วย” จุนโนะเร่งเร้า ตามองไปทางประตู ดูเหมือนเขาจะได้ยินเสียงฝีเท้าคนอยู่หน้าห้องแล้ว
“กลัวเขาจะรู้พฤติกรรมของตัวล่ะซิ ใช่ม้า...พอพี่ไม่อยู่ก็ชวนฉันมาเล่นติ้ดชึ่งในบ้าน แล้วก็ดูซิ จุนโนะนายไม่ได้ใส่อะไรเลยสักชิ้นเดียว” จินชี้ๆ ไปที่ร่างเปลือยของจุนโนะ ทำให้ร่างบางชะงัก รีบก้มลงดูตัวเอง เสียงอุทานด้วยความอายออกมาจากปากบาง และนั่นก็ทำให้จินหัวเราะขัน

....อั่ก.......

จุนโนะทุบไหล่จินเต็มแรง ทำให้จินผวา ยึดข้อมือข้างนั้นไว้ ดึงทีเดียวร่างบางก็ลงไปนอนดิ้นอยู่ข้างล่าง
“บ้าเอ๊ย!!” จุนโนะตะโกนลั่นห้อง เขาตะเกียกตะกายอยู่ใต้ร่างหนาของจิน แต่ข้อมือก็ยังถูกมือดียึดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยนะ...”
“ไอ้ชีเปลือย นายน่ะต้องโดนฉันจับกดอีกรอบหนึ่งดีมั้ย?” จินคำราม ปัดผ้าห่มออกจากตัว ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงมาจนลมหายใจอุ่นจัดรดกันและกัน
“ชุดนอน...เอาชุดนอนฉันมา...”
“ไม่ให้ใส่..” จินส่ายหน้า
“อย่าบ้านะ เสียงคนเดินมา...” จุนโนะรีบผลักจินออก หน้าตาร้อนซู่ไปหมดแล้ว

ยังไม่ทันที่จุนโนะจะควานหาเสื้อผ้ามาใส่ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น พร้อมกับการเปิดประตูของทักกี้และซึบาสะ
“จุนโนะ...ยังไม่หลับหรือไง พี่ซื้อขนมมาฝะ....ฝาก....เฮ้ย!!..” เสียงนั้นหยุดลงแค่นั้นเมื่อเห็นสภาพของเจ้าของห้อง
จุนโนะกับจินกำลังฉุดกันอยู่ข้างเตียง จินคุกเข่ามีผ้าห่มรุ่ยร่ายห่อตัวอยู่ แต่จุนโนะนั้นน่ะ คนที่เข้ามาใหม่ถึงกับยืนอึ้ง
“อะไรกันนี่ จุนโนะ...ะ...ะ...!!”
“พี่ทักกี้...พี่ซึบาสะ..!! โอย...” จุนโนะอายเหลือกำลัง เขากับจินอยู่ในสภาพไหน คงไม่ต้องให้ทั้งสองคนสงสัยอะไรกันอีกต่อไปแล้ว
“พี่ทักกี้อย่า...อย่าเข้าใจผิดนะฮะ...ผมกับจินไม่ได้มีอะไรกัน.........” จุนโนะระล่ำระลักบอก คว้าผ้าห่มที่จินกำลังห่มมาห่มตัวเองด้วย ก็เลยเป็นเหมือนกับว่าทั้งจินและจุนโนะต่างก็ห่อตัวอยู่ในผ้าผืนเดียวกัน
และนั่นก็ทำให้ทักกี้กับซึบาสะถึงกับอมยิ้ม
“พี่คงเข้ามาขัดจังหวะ ขอโทษที...เชิญตามสบายก็แล้วกัน” ทักกี้ยิ้ม เล่นเอาจุนโนะกัดริมฝีปาก เค้นเสียงออกมาว่า
“พี่ทักกี้ไม่โกรธเหรอไง เห็นใครก็ไม่รู้มาปู้ยี่ปู้ยำผมน่ะ”
“โอย....จินก็ใช่ใครที่ไหนล่ะ เพื่อนพี่เอง...เขาดูแลจุนโนะได้ พี่ก็ต้องรับเขาเป็นน้องเขยอยู่แล้ว”
“พี่ทักกี้!!” จุนโนะแทบจะร้องไห้ออกมาเดี๋ยวนั้น ....
ทั้งๆ ที่รู้ว่าทักกี้ไม่ใยดีอยู่แล้ว แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้
แทนที่จะต่อยจินให้หน้าหงายโทษฐานมาเหยียบจมูกถึงในบ้าน แต่ทักกี้กลับยุยงส่งเสริมอีก และยังซึบาสะอีกล่ะ ใบหน้าที่ยิ้มแบบโล่งใจนั้นน่ะ ทำให้จุนโนะหมั่นไส้เหลือกำลัง เขาสะบัดหน้าไปทางอื่นทันที
เสียงพี่ชายเลี้ยงยังดังอย่างร่าเริงให้ได้ยินอีกว่า
“ขนมพี่จะเอาไว้ในตู้เย็นให้นะ ไม่รบกวนล่ะ” ทักกี้ชูถุงขนมในมือ แล้วถอยหลังกลับออกไปพร้อมกับซึบาสะ...

จุนโนะมองหน้าจินตาถมึงทึง แม้ลำตัวจะติดกับจิน แต่หน้ามุ่ยนั้นก็ไม่ได้ทำให้จินสลดแต่อย่างใด ความรู้สึกโล่งใจเกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน จินเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงสบายใจขึ้นเมื่อทักกี้และซึบาสะเปิดไฟเขียวให้ แต่ดูหน้าจุนโนะยามนี้ซิ ถ้าฆ่าเขาได้ก็คงทำแล้วล่ะ......

..........พลั่ก.....

จุนโนะซัดหมัดเข้าที่ใบหน้าของจิน จนเสียหลัก จินเซจะล้ม ก็เลยพาให้จุนโนะล้มไปด้วยเพราะติดอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกัน
ทั้งคู่ล้มกลิ้งทับกันบนเตียง จากนั้นสงครามน้อยๆ ก็เกิดขึ้น จุนโนะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เขาเอาหมอนฟาดไปที่หัวของจิน แต่อีกฝ่ายรับไว้ได้ กระชากทั้งหมอนทั้งคนมาปะทะกับอกแกร่ง
“จะเล่นยังงี้ก็ได้นะ ไอ้หนูจอมยั่ว” จินพลิกร่างบางให้ลงมานอนข้างใต้ จากนั้นริมฝีปากอุ่นจัดก็ปัดเปะปะไปทั่วดวงหน้าหวานของจุนโนะ
“อื้อ....หยุดนะ!!” เสียงเขียวจัดอู้อี้ พร้อมกับส่ายหน้าหนีปากของจิน แต่ชายหนุ่มกลับย่ามใจ ระดมจูบไปทั่วจนจุนโนะตัวอ่อนระทวย เด็กหนุ่มหลับตาปี๋เมื่อจินซุกดวงหน้าไปที่ลำคอขาวและแผ่นอกนวลเนียน
“ทำไมไม่ดิ้นต่อล่ะหือ?” จินกระซิบถาม แต่ไม่ได้รับคำตอบ นอกจากเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของคนใต้ร่าง
จินอมยิ้มเมื่อฝ่ามือของจุนโนะแตะรีๆ รอๆ อยู่ที่ไหล่ของเขา และเมื่อจูบหนักหน่วงหวนมาประทับที่กลีบปากบางสีชมพู มือของจุนโนะก็รั้งศีรษะของจินให้ลงมาแนบสนิทกับใบหน้าหวานของเขามากยิ่งขึ้น....

“อืมม....” จินครางเสียงต่ำ ....
จากนั้นสงครามก็ยุติ เพราะข้าศึกต่างก็หันมาเล่นเกมพิศวาสในความมืด พร้อมกับความดื่มด่ำที่ได้รับตลอดคืน...

********************************

ทักกี้ขับรถเข้าไปจอดในซอยเล็กๆ ซอยหนึ่ง เขาชะโงกหน้ามองคนที่นั่งด้านหลัง แล้วก็บุ้ยปากไปนอกรถ
“ที่นี่แหล่ะจุนโนะ...เอาแฟ้มไปให้เขาแล้วไม่ต้องรีบกลับบ้านก็ได้นะ” ทักกี้บอก โดยมีซึบาสะนั่งหน้านวลอยู่เคียงข้าง จุนโนะก้มมองแฟ้มรายงานในมือแล้วก็เงยหน้ามองทักกี้
“ทำไมผมต้องเอาไปให้เขาด้วยล่ะ พี่เอาไปให้เขาเองซิ”
“นายนั่นแหล่ะดีแล้ว พี่จะรีบไปรับพ่อกับแม่ เครื่องบินจวนได้เวลาแลนดิ้งแล้ว”
“โห..ผมก็อยากไปรับพวกเขามั่งนี่ พี่ซึบาสะง่ะแหล่ะเอาไปให้จิน” จุนโนะโบ้ยไปทางหนุ่มที่นั่งยิ้มอยู่ด้านหน้า แต่ทักกี้เป็นฝ่ายปฏิเสธแทนคนรัก
“ซึบาสะต้องไปกับพี่ด้วย เพราะเรามีเรื่องจะพูดกับพ่อแม่ ไปเถอะจุนโนะ นึกว่าทำเพื่อพี่เหอะนะ และถ้าจะกลับบ้านก็ให้จินไปส่งที่บ้านก็แล้วกัน พี่ฝากจินเขาให้แล้ว” คนพูดพูดเสร็จแล้วก็ลุกมาเปิดประตูด้านจุนโนะให้ เป็นการบังคับให้เด็กหนุ่มต้องออกมายืนหน้าง้ำโดยไม่เต็มใจ เขากอดแฟ้มไว้กับอก แล้วก็มองหน้าทักกี้
“แผนส่งเนื้อเข้าปากเสือล่ะซิ อยากรู้นักนะว่าใครเป็นคนต้นคิด” ว่าแล้วก็ชายตามาทางซึบาสะ
“พี่ไม่ได้วางแผนอะไร เพียงแค่ขอให้น้องชายที่น่ารักช่วยก็เท่านั้นเอง” ทักกี้เน้นคำว่า...น้องชาย...หนักเป็นพิเศษ เขาตบหลังจุนโนะเป็นการขอบใจ จากนั้น...รถคันงามก็วิ่งจากไป ทิ้งให้จุนโนะยืนถอนหายใจกอดแฟ้มไว้แนบอก บ่นแบบไม่สบอารมณ์ว่า
“กันท่ากันชัดๆ เลย...แล้วไอ้แฟ้มบ้านี่...หมอนั่นจะมาเอาเองก็ไม่ได้...เบื่อชะมัดเลย”
...........

จุนโนะเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปภายในอาคาร เป็นอพาร์ตเม้นต์ที่แสนจะธรรมดา ไม่ได้หรูหราอะไรนักหนา ลิฟต์ก็แคบแสนแคบจนแทบจะหมุนตัวกลับไม่ได้เลย
“ชั้นที่เท่าไร......แปดใช่มั้ยหว่า.....” จุนโนะจิ้มไปที่เลข 8 ลิฟต์ตัวเก่าขึ้นอืดไปเรื่อยๆ ไฟแดงกะพริบทุกชั้นจนถึงชั้นที่แปดก็หยุด แต่ว่าประตูไม่ได้เปิดออกแต่อย่างใด จุนโนะขมวดคิ้ว กดที่ปุ่มประตูเปิดแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับ
“เอ๊ะ!!” ใจชักเสีย เขายืนจิ้มเจ้าปุ่มนั่นอยู่เป็นนาน จากนั้น ........

......พรึ่บ....

“โอ๊ยโหยว...ไม่น้าาาาาาา.....!!!” จุนโนะส่งเสียงร้องลั่นลิฟต์เมื่อจู่ๆ ไฟฟ้าก็ดับพรึ่บลง เหลือไว้แต่ความมืดมิด
“ม่ายยยย....ช่วยด้วย...ย..ย.ย..ย..ฮะ..ะ.ะ.ะ.. มีคนติดอยู่ในลิฟต์...ช่วยด้วย..ย..ย..ย...” เสียงร้องดังขึ้นเรื่อยๆ จุนโนะควานหาปุ่มขอความช่วยเหลือ ไม่เห็นล่ะว่าปุ่มไหน กดมั่ว ปากก็ร้องไปเรื่อยๆ
.....
เวลาผ่านไปไม่กี่นาที แต่เหมือนเนิ่นนานในความรู้สึกของคนที่ติดอยู่ในลิฟต์ ....ความมืดและแคบนั่นทำให้จุนโนะน้ำตาปริ่ม ...นี่ไม่มีใครมาช่วยเขาหรือไงนะ แล้วคนที่อยู่ด้านนอกนั่นน่ะ ไม่มีใครอยากจะใช้ลิฟต์มั่งหรือไง...

“ช่วยด้วย....ย..ย...ฮึก...ฮึก...ช่วยด้วย...ย..ย..ฮะ...ฮือ.......” ท้ายสุดร่างบางก็กอดแฟ้มไว้แน่น ทรุดตัวลงไปกองกับพื้น น้ำตาหลายหยดไหลปริ่มออกมา

.......คอยดูนะ ถ้าออกไปได้จะกระแทกหน้าอะกานิชิ จินให้หน้าหงายเลยคอยดู...คนบ้าอะไรฟะ ทำไมถึงต้องมาอยู่ในตึกสับปะรังเคนี่ด้วย....

จุนโนะร้องให้คนช่วยจนเสียงแห้ง เหลือไว้เพียงเสียงสะอื้น แต่แล้วเขาก็หยุดร้องเมื่อไฟในลิฟต์สว่างพรึ่บขึ้น กำลังจะลุกขึ้นยืน ประตูลิฟต์ก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของช่าง
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณ” ช่างถาม
จุนโนะพยักหน้า ปาดน้ำตาออก เขาดีใจสุดๆ รีบวิ่งออกมายืนตัวสั่นอยู่ด้านนอก นึกรักที่โล่งของทางเดินเหลือกำลัง
“จุนโนะเองหรอกหรือ?” เสียงถามดังขึ้นใกล้ตัว ทำให้จุนโนะหันขวับไปตามเสียงนั้นทันที
“จิ้นน..น..น.น...” ร่างบางโผพรวดเดียวก็ปลิวเข้าไปซุกอยู่ในอ้อมอกแกร่งของชายหนุ่มซะแล้ว
“ฮึก....จิน...” จุนโนะงึมงำเรียกแต่ชื่อนี้ จนจินต้องปลอบขวัญด้วยการกอดเสียแนบแน่น ไม่อายช่างที่มาซ่อมลิฟต์เลยล่ะ
“มาที่นี่ได้ยังไงจุนโนะ หรือว่าคิดถึงฉัน...โธ่...โถ...ไม่คิดว่าจะตามมาเพราะแรงพิศวาสเลยนะเนี่ย” เสียงจินล้อเลียนแบบนี้นี่เอง ทำให้จุนโนะได้คิด นี่เขามัวแต่ขวัญเสีย ถึงได้ปลิวมาให้จินกอดนั่นเอง
“หึ้ย!!” จุนโนะผลักจินออก เขาเอาแฟ้มฟาดไปที่ตัวของจิน
“นี่แน่ะ...ไอ้บ้า!! พิศวาสบ้าบออะไรเล่า...เพราะนายคนเดียว ทำให้ฉันต้องติดอยู่ในลิฟต์บ้าๆ นั่น เพราะนายคนเดียว!!”
“อ้าว...แล้วใครใช้ให้นายมานี่ล่ะเฟ้ย”
“ไอ้พี่บ้านั่น...ฮึก...บ้ากันทั้งหมดเลย...แกล้งกันชัดๆ!!”
“แกล้งอะไรกัน?”
“ฮึก...แกล้งให้ฉันต้องมาที่นี่ มาติดอยู่ในที่แคบๆ นั่น แล้วยังต้องมาเจอคนที่ไม่อยากจะเจอด้วย ...เอ้านี่!!...เอาแฟ้มของนายคืนไป แล้วอย่าดันลืมไว้ที่บ้านฉันอีกก็แล้วกัน” จุนโนะโยนแฟ้มไปที่จิน แล้วก็หันหลังกลับ แต่พอเจอลิฟต์ตัวเดิม เขาก็ชะงัก หันไปมองที่บันได
จินเดินมาขวางเด็กหนุ่มเอาไว้ก่อนที่จุนโนะจะเดินลงบันไดไป เขาลากร่างโปร่งมาที่ห้อง
“มาพักให้หายตกใจเสียก่อนเถอะ”
“เชอะ...พูดเหมือนเอื้อเฟื้อ...กะจะลากฉันไปแอ้มอีกง่ะเด่ะ”
“รู้แล้วก็หุบปากซะ ไอ้เด็กดื้อ...” จินดันตัวจุนโนะเข้าห้องไปจนได้ ...

ภายในห้องนั้นมีเสียงทีวีดังแว่วมาให้ได้ยิน เสียงน้ำไหลจากห้องน้ำและเสียงกาน้ำเดือดดังปี๊ดๆ ไม่ขาด จินผละจากจุนโนะเขาเดินไปปิดแก๊ส ปิดน้ำ และปิดทีวี ...พอหันมามองจุนโนะก็เห็นว่ารายนั้นกำลังมองสำรวจห้องของเขาอย่างพิจารณา จินเดินเข้าไปหา จูงมือจุนโนะให้มานั่นที่เก้าอี้ยาวกลางห้อง
“พักก่อนนะ จะทานอะไรมั้ย?” จินถามด้วยความเอ็นดู
.....ก็สภาพของจุนโนะในตอนนี้น่ะ...เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้
หน้าตาที่มีคราบน้ำตาเปรอะแก้ม ขนตาชุ่มน้ำเป็นกระจุก ปากแดง แก้มแดง ดวงตาช้ำเป็นสีแดงระเรื่อ เหงื่อซึมไปทั่วคอทั้งๆ ที่อากาศก็ออกจะเย็น
“ไม่หิว...จะกลับแล้ว!!” จุนโนะปฏิเสธไมตรี ตั้งท่าจะลุกขึ้นยืน แต่จินกลับดึงไหล่ของเขาให้นั่งลงที่เดิม
“อยากทานอะไรเดี๋ยวจะทำให้ทาน” จินถาม แต่อีกฝ่ายยืนกรานจะกลับท่าเดียว
“ไม่เอาจะกลับบ้าน..”
“กลัวอะไรเหรอ?”
“เปล่ากลัว”
“แล้วทำไมจะกลับ”
“ก็เอาแฟ้มมาให้แล้วนี่ จะให้อยู่ทำไม?” เสียงจุนโนะชักจะอ่อนลงเมื่อจินยื่นหน้ายื่นตามาซะแทบจะติดหน้าของเขา
“อยู่กินอาหารกลางวันกันสักมื้อนะ ฉันไปขอข้าวที่บ้านนายกินหลายมื้อแล้ว เดี่ยวอะกานิชิ จินจะทำชาบุชาบุให้กิน เมื่อกี้กำลังต้มน้ำเดือดแล้ว แต่ว่าเนื้ออาจจะไม่พอ อยากไปซื้อเนื้อสดที่ซุปเปอร์กันมั้ย?” จินว่าแล้วไม่รอฟังคำตอบ เขาลากจุนโนะไปนอกห้องกับเขาจนได้

พอมาถึงลิฟต์เขาก็บอกว่า ถ้ากลัวก็จะพาไปลงลิฟต์อีกตัวหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้บันไดหนีไฟ
“เมื่อกี้เอาขยะไปทิ้งข้างนอก เห็นทางเดินมืดก็นึกรู้ล่ะว่าลิฟต์ตัวใดตัวหนึ่งต้องค้างแน่นอน พอดีช่างเขาวิ่งผ่านมาแล้วบอกว่ามีคนติดอยู่ในลิฟต์ ฉันก็เลยจะไปช่วย ไม่คิดว่าจะเป็นจุนโนะ...เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ คงจะร้องไห้ขี้มูกโป่งล่ะซิ” จินพูดแล้วก็หัวเราะ ทำให้คนฟังต้องเอากำปั้นทุบไหล่เขาไปอักใหญ่
“โอย...อยู่กับนายนี่ฉันคงตัวน่วมแน่เลย” จินคลำป้อยที่หัวไหล่ เขาดึงแขนจุนโนะให้ร่างบางชิดกับตัวเมื่อเข้ามาในลิฟต์แล้ว
“ทีนี้ถ้าเกิดลิฟต์ค้างก็ไม่ต้องกลัวอีกแล้วนะ เพราะมีฉันอยู่ด้วยทั้งคน” จินว่า
“ใครบอก..อยู่กับนายนั่นแหล่ะที่ต้องควรระวัง”
“งั้นเหรอ?”
“งั้นซิ..เผลอล่ะไม่ได้จ้องแต่จะปล้ำ”
“ก็จุนโนะน่าปล้ำนี่นา ใครจะอดใจไหว?”
“นายนี่หัวใจทำด้วยอะไรนะ...นอนกับคนที่ไม่ได้รักก็ได้ด้วย” จุนโนะพูดขึ้นมา จินก็เลยมองหน้าซะ ขณะนั้นทั้งสองลงมาถึงชั้นล่างแล้ว ต่างก็เดินทอดน่องอยู่ริมถนน

จินปล่อยมือจุนโนะและเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง เขาหันมามองหน้าหวานใส แล้วก็เกิดใจเต้นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“เมื่อกี้ว่าฉันนอนกับคนที่ไม่ได้รัก แล้วนายเองละ นอนกับฉันทั้งๆ ที่ไม่ได้รักได้ไง?” จินถามกลับต่อคำถามของจุนโนะเมื่อสักครู่ และนั่นก็ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับอึ้ง

.....นั่นซินะ เขาก็ไม่ต่างกับจินหรอก อาจจะยิ่งกว่าเสียด้วยซ้ำ...

“ฉันทำประชดหรอก” เถียงไปข้างๆ คูๆ
“ประชดบ่อยจริงนะ...”
“เอ๊?? นี่จะรวนกันหรือไง ฉันจะนอนกับใคร จะชอบใครหรือไม่ชอบใคร ทำไมต้องมาบอกให้นายรู้ด้วยเล่า...”
“อือ...จริงสิ...ฉันก็เหมือนกัน...” จินพยักหน้า เดินนำจุนโนะไปเรื่อยๆ
สองหนุ่มซื้อของที่ต้องการได้แล้วก็รีบกลับอพาร์ตเม้นต์ คราวนี้จุนโนะไม่ร้องกลับอย่างเคย แต่ก็ช่วยจินเตรียมอาหารด้วย แม้จะไม่ถนัดนัก แต่จินก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง
เสียงหัวเราะกันในครัวและเสียงถกเถียงกันยังดังไม่ขาด จินสังเกตว่่าจุนโนะหัวเราะกับเขาบ่อยขึ้นเมื่อยามเผลอตัว แต่ก็ยังไม่วายหน้างอเมื่อจินชอบพูดจี้จุดเรื่องของทักกี้และซึบาสะ
“อย่าพูดถึงได้เปล่า?” จุนโนะปราม จินก็เลยยกมือขอโทษ
เมื่อเตรียมเครื่องทำชาบุชาบุเสร็จแล้ว ก็มีเสียงกริ่งประตูดังขึ้นทำลายบรรยากาศ จินขมวดคิ้วแล้วหันไปดูหน้าจุนโนะ ก็เห็นฝ่ายนั้นชะงักมือเช่นกัน
“ใครมาหว่า?” จินโคลงหัว
“แฟนคนใดคนหนึ่งมั้ง?” จุนโนะพูดเสียงขึ้นจมูก จากนั้นก็ก้มลงทำปากยื่นใส่จานเนื้อสดตรงหน้า เขาเหลือบตามองคนที่เดินไปเปิดประตู ...จินเปิดบานประตูค้างเอาไว้ แต่ไม่ได้ให้คนกดกริ่งเข้ามาในห้อง จุนโนะไม่ได้ยินเสียงจินพูดเพราะเขาพูดเบามาก แต่อีกเสียงที่โต้ตอบกันเป็นเสียงผู้หญิงแน่นอน และดูจากอาการก็รู้ว่าคนที่มาเยี่ยมนั้น คงจะไม่ธรรมดา เพราะจินออกไปนอกห้องกับคนคนนั้น เมื่อประตูปิดสนิท จุนโนะก็ระบายลมหายใจออกมา เขานั่งแหมะลงบนเก้าอี้ในครัว เท้าคางมองน้ำเดือดพล่านบนเตา...

...ในใจรู้สึกโหวงเหวงชอบกล เมื่อรู้ว่าชีวิตประจำวันของจินคงจะมีผู้หญิงเข้ามาวนเวียนอยู่รอบตัวแน่ๆ

สักพักจินก็กลับเข้ามา และจุนโนะก็นึกแปลกใจตัวเองด้วยที่รู้ว่าเขานั้นโล่งอกเมื่อเห็นจินเดินเข้ามาเพียงลำพัง ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มจนหัวใจหนุ่มน้อยเริ่มกระตุก...
“กินกันได้แล้ว ...หิวจัง...” จินพูดอย่างร่าเริง เดินมาดูของดิบที่เตรียมเอาไว้ เขาจัดแจงตั้งหม้อน้ำซุปลงกลางโต๊ะ เสียบไฟเรียบร้อยแล้วเทน้ำซุปที่เดือดลงในเตา เมื่อกำลังจะคีบเนื้อสดลงลวก จุนโนะก็โพล่งออกมาว่า
“เมื่อกี้น่ะใคร?”
“เอ...ใครล่ะ?” จินถามแก้เก้อ แต่จุนโนะตวัดตามองด้วยสายตาคมดุ
“ก็ผู้หญิงคนที่มาเมื่อกี้น่ะซิ”
“อ๋อ....เพื่อนน่ะ”
“แล้วทำไมต้องออกไปพูดกันข้างนอกด้วย มีความลับหรือไง?”
“ฮื่อ.....ความลับ..” จินพยักหน้า คีบเนื้อเข้าปาก และพอเห็นจุนโนะยังไม่หยิบตะเกียบมาคีบอะไร เขาก็สะกิด
“กินซิจุนโนะ...”
“แฟนเหรอไง?” จุนโนะยังถามต่อ จ้องหน้าจินเขม็ง ไม่ได้สนใจจะกินอาหารตรงหน้าแต่อย่างใด นอกจากการมองแบบจิกทางสายตาที่ทำให้จินรู้สึกภูมิใจนักหนา คิดว่าจุนโนะต้องหึงเขาแน่นอน
“ไม่เชิงหรอก...แค่เหล่ๆ เอาไว้เมื่อก่อน ตอนนี้ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่จริงง่ะ ถ้าไม่มีอะไรจะมาเคาะประตูเรียกทำไม เนี่ยถ้าฉันไม่อยู่ นายก็คงรับแขกในห้องแล้วล่ะ”
“เอ...พูดแบบนี้แสดงความหึงออกมาแล้วล่ะซิ” จินถามยิ้มๆ คีบเต้าหูย่างลงลวก จุ่มๆ แล้วก็เอาเข้าปาก ห่อปากไล่ความร้อนออก แต่จุนโนะยังไม่คีบอะไรสักอย่าง นอกจากมองหน้าจินแล้วก็พูดอีก
“ฉันไม่ได้หึงซะหน่อย แต่ไม่ชอบที่นายออกไปพูดกันข้างนอก เหมือนไม่อยากให้ฉันรู้งั้นแหล่ะ”
“เปล่าหรอก....เพียงแต่.......เฮ้อ.....เขาเป็นลูกสาวเจ้าของอพาร์ตเม้นต์น่ะ อยากให้ฉันติววิชาให้ ก็เท่านั้นเอง”
“ไม่แค่นั้นมั้ง?”
“คิก...คิก...จุนโนะ..ะ.ะ.ะ...” จินหัวเราะขัน ดูหน้าตาจุนโนะตอนนี้ซิ ....เหมือนแม่เสือขี้หึงก็ไม่ปาน
“ทำไมนายถึงคิดว่าฉันไม่อยากให้นายรู้ล่ะ?” ชายหนุ่มถามกลับ
“ก็......ก็.......ไม่รู้สิ.....”
“หึงก็บอกมาเด่ะ..”
“เชอะ....ไปตายซะ...” จุนโนะทำปากยื่น
“ถ้าไม่หึงก็จะแคร์ทำไมว่าใครจะมาหาฉัน จุนโนะจะสนใจทำไมล่ะ?”
“ก็.......” จุนโนะพูดไม่ออก ได้แต่นิ่งเงียบ ตะเกียบถูกยกมาคีบเนื้อในจาน แกว่งในน้ำเดือดสองสามทีก็ใส่ปากพรวด
“โอ๊ย...ร้อน!!” ร่างบางเป่าลมออกจากปาก เรียกหาน้ำเย็นให้วุ่นจนจินหัวเราะก๊าก...
“เพราะพิษรักแรงหึงหรอกนะเนี่ย” ชายหนุ่มสรุป ก่อนจะโดนจุนโนะถลึงตาใส่....

**************************

.........................

ข่าวดีของคนคนหนึ่ง อาจจะเป็นข่าวร้ายของใครอีกคนหนึ่งก็ได้...
....จุนโนะรู้สึกใจหายเมื่อกลับถึงบ้านในค่ำวันนั้นพร้อมกับได้รับข่าวร้ายจากครอบครัว...
ทักกี้พอเจอหน้าเขาปุ๊บ ก็บอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า
“ดีใจกับพี่หน่อย พ่อกับแม่ไฟเขียวแล้ว เรื่องที่จะให้ซึบาสะย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเรา...”
จุนโนะอยากจะตะโกนให้ลั่นบ้านเลยว่า
.....เนี่ยน่ะเหรอ...จะให้ดีใจ...บ้ากันหมดทั้งบ้านหรือเปล่า ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลยสักนิด และทักกี้ก็น่าจะรู้ด้วยว่าจุนโนะน่ะหรือจะดีใจไปกับเขา...

แต่เท่าที่ทำได้ท่ามกลางสายตาของพ่อเลี้ยงและแม่ของตัวเอง จุนโนะเพียงแต่พยักหน้าและยิ้มให้ แต่เรื่องที่จะเอ่ยแสดงความดีใจด้วยนั้น ...อย่าหวังว่าจะได้ยินจากปากเขา...
“ซึบาสะจะย้ายมาอยู่กับเราตั้งแต่วันพรุ่งนี้เลย” ทักกี้ทำเสียงดีอกดีใจ
“ก็ย้ายมาอยู่กันแล้วไม่ใช่หรือไง ความจริงพี่ไม่ต้องบอกพ่อกับแม่ก็ได้นี่เนอะ” จุนโนะอดประชดไม่ได้
“นั่นน่ะซิ แต่ให้ผู้ใหญ่รับรู้ไว้ก็ดีกว่าไม่ใช่หรือ? แล้วจุนโนะล่ะ กับจินน่ะไปถึงไหนกันแล้ว?”
.....ดูซิ.....ยังมีหน้ามาถาม ส่งเนื้อเข้าปากเสือด้วยตัวเอง ยังจะมาถามอะไร....
จุนโนะไม่ตอบ เขาเดินขึ้นบันไดไปอย่างเงียบๆ ไม่อยากจะนั่งเสวนากับใครทั้งนั้น แม้แต่แม่ที่เพิ่งจะกลับบ้านมาหยกๆ
“อ้าว....จุนโนะขึ้นห้องไปซะแล้ว...แม่ยังไม่ได้คุยด้วยเลย...” เสียงแม่บ่นตามหลังมา แต่จุนโนะไม่สนใจ เขารู้สึกอึดอัดสุดๆ ในวันนี้
“เซ็งชะมัดเลย...” บ่นกับตัวเองเมื่อมาถึงในห้องแล้ว
“รู้งี้ค้างที่ห้องจินก็ดีหรอก....”
“อือ......จริงสิ...ไปหาจินดีกว่า...” จุนโนะสรุป ....
เขาย่องไปที่หัวบันได โน้มตัวลงแอบมองเหตุการณ์ที่ชั้นล่าง ไม่เห็นใครในห้องรับแขก แสดงว่าคงจะย้ายกันไปนั่งในห้องทานอาหารแล้ว ดังนั้นจึงปลอดคน จุนโนะแอบลงไปข้างล่างและวิ่งพรวดออกไปนอกบ้าน เขาเดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงสถานีรถไฟใต้ดิน เมื่อกี้ก็เพิ่งจะนั่งมาหยกๆ กลับต้องมานั่งไปบ้านจินอีกครั้ง... ไม่รู้ว่าจินจะอยู่หรือเปล่าด้วย..........

......................................

พอมายืนอยู่หน้าอพาร์ตเม้นต์ของจิน จุนโนะก็ชักจะลังเล จะเข้าไปในยามวิกาลดีมั้ย ขืนเข้าไปมีหวังโดนแอ้มอีกแหงๆ แต่ว่าจะให้กลับบ้านไปเจอทักกี้น่ะเหรอ เขาขอเลือกให้จินแอ้มดีกว่า

.................
จินคงจะอยู่เพราะจุนโนะเห็นแสงไฟลอดมาจากช่องด้านล่างของประตู เมื่อเคาะประตูสองสามที จินก็ไปประตูให้พร้อมกับคิ้วที่ยกสูงเพราะคาดไม่ถึงว่าจะเห็นเขาอีก
“เอ๋?? มาได้ไงเนี่ย?” จินเลิกคิ้ว
“ช่างเหอะ...ขอเข้าไปหน่อยซิ” จุนโนะดันตัวจินให้หลีก เขาลอดตัวไปในห้องโดยมีจินยังยืนคาลูกบิดประตูอยู่
เด็กหนุ่มเดินไปกระแทกก้นบนเบาะนุ่มหน้าทีวี หน้ามุ่ยนั้นคงจะบอกความรู้สึกให้จินรับรู้ได้เป็นอย่างดี
“กลุ้มใจเหรอจุนโนะ?”
“ฮื่อ....” จุนโนะพยักหน้า เขาเล่าเรื่องให้จินฟัง อีกฝ่ายก็ได้แต่พยักหน้ารับทราบก็เท่านั้น ไม่ได้พูดจาปลอบโยนอะไร เพราะเรื่องมันก็เรื่องเดิม ใช่ว่าจุนโนะจะไม่เคยเจอมาก่อน เขาคว้าเสื้อโค้ทมาสวม แตะแขนจุนโนะขณะบอกว่า
“ไปผับกันมั้ยล่ะ ฉันนัดสาวเอาไว้ตอนดึก แต่ถ้าหึงก็ไม่ต้องไป เฝ้าห้องอยู่นี่เอามั้ย?”
“ไม่เอา.....ฉันจะไปด้วย...” จุนโนะลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

จินนัดสาวเอาไว้
...........นั่นเลย หมอนี่เจ้าชู้สุดๆ พูดออกมาได้หน้าตาเฉย ว่านัดผู้หญิงเอาไว้ มาบอกเขาทำไมกัน จะให้หึงน่ะเหรอ ..ยากส์ แต่จะให้จุนโนะนั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่ที่นี่คนเดียวก็ไม่เอาด้วยหรอก....

ดังนั้นจุนโนะจึงติดสอยห้อยตามจินไปด้วย และผับที่ไปก็ที่เดียวกับที่เขาเคยไปกับทักกี้และซึบาสะ ที่ที่ไปนั่งดูสองคนนั่นจีบกันจนทนดูไม่ได้ ต้องลุกกลับบ้านและมาเจอจินในวันแรกที่หน้าสถานีรถไฟ...และนั่นก็คือจุดหักเหที่ทำให้เขาต้องมาพัวพันกับหนุ่มรูปหล่อที่อยู่ตรงหน้าเขาขณะนี้
จุนโนะชักลังเลเมื่อจินพาเขามานั่งในที่ที่หนึ่ง ซึ่งมีป้ายเขียนบอกไว้ว่า จองแล้ว....
“นั่งตรงนี้แหล่ะ ฉันจะไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง” จินบอกแบบนั้น ซึ่งก็ทำให้จุนโนะอ้าปากหวอ เขามองป้ายจองแล้วนั้นอีกครั้ง แล้วถามว่า
“ก็เขาจองเอาไว้แล้วนี่นา”
“ไม่เป็นไรหรอก เป็นโต๊ะของคาเมะและยามะพี”
“อ๋อ.......เหรอฮะ ค่อยยังชั่วหน่อย” จุนโนะพยักหน้าและโบกมือให้จินไปหาผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาในผับ และน่าจะเป็นสาวที่จินนัดเพราะจุนโนะจำได้ว่าเธอคนนั้นคือ คาโอริ อดีตแฟนเก่าของจินนั่นเอง
“ไปก่อนนะ จุนโนะ เดี๋ยวจะมาคุยด้วย อ้าว...พอดีเลย คาเมะกับยามะพีมาแล้ว...” จินกวักมือเรียกเพื่อนอีกสองคน ซึ่งคาเมะและยามะพีก็แปลกใจที่เห็นจุนโนะอยู่ที่นี่ด้วย
เมื่อจินเดินไปแล้ว คาเมะก็ตรงรี่มาสวมกอดจุนโนะทันที
“..โหย...น้องจุนโนะ ดีใจสุดๆ เลยที่ได้เจอนายที่นี่ จินมันยังไงของมันกันแน่ว้า...พาน้องโนะมาเที่ยวผับที่เดียวกับแฟนเก่า ...แต่ก็นะอย่าคิดมากเลยน้า...อยู่กับพี่เมะดีกว่าเนอะ”
“ดีฮะ...” จุนโนะรับคำสั้นๆ แต่ก็ไม่วายชายตาไปทางพี่ยามะพีขี้หึง แต่ก็เห็นฝ่ายนั้นกำลังง่วนอยู่กับการสั่งเครื่องดื่ม เขาก็เลยยื่นหน้าไปกระซิบถามคาเมะเรื่องของจินกับคาโอริ
“ไม่รู้สินะ...คาโอริน่ะหักอกจินเมื่อไม่กี่อาทิตย์มานี้เอง สงสัยจะกลับมาขอคืนดีด้วยล่ะมั่ง?” คาเมะว่า
“อ้าว!! เป็นคนหักอกจินหรอกเหรอ? ผมนึกว่าจินเจ้าชู้ไปเรื่อยๆ ซะอีก”
“เจ้าชู้ซิ ทำไมจะไม่เจ้าชู้ หมอนั่นน่ะ...แต่พี่คาเมะคนนี้ไม่เจ้าชู้หรอก....โอ๊ย!!” คาเมะสะดุ้งสุดตัว แหกปากร้องลั่นเมื่อหน้าแข้งของเขาถูกปลายรองเท้าหนังของยามะพีจิกเอาเต็มๆ
“ไม่เจ้าชู้หรือไงหา? ไอ้เต่า...นี่ฉันนั่งหัวโด่อยู่นี่แท้ๆ ยังไม่วายจะงาบเด็กอีก..จุนโนะก็ต้องระวังตัวนะ คาเมะน่ะไว้ใจไม่ได้เลย”
“ครับ...ผมก็พอทราบ” จุนโนะยิ้มให้ยามะพี เขาหันไปสนใจโต๊ะของจินที่อยู่ไม่ห่างนัก เห็นจินกำลังซดเหล้ากับแม่คนนั้น ยิ้มแย้มแจ่มใสกันดี
“สงสัยจะคืนดีกันได้ล่ะมั้ง?” คาเมะมองไปทางจินเหมือนกัน เมื่อเขาสรุปแบบนั้น ยามะพีก็พลอยเห็นด้วย ทำให้คนที่นั่งอยู่เงียบๆ อย่างจุนโนะใจเริ่มแกว่ง ..ทำไมเขาถึงรู้สึกโหวงเหวงแบบนี้นะ
“ขอดื่มเหล้าบ้างได้มั้ย?” จุนโนะขออนุญาตคนที่สูงอายุกว่า ยามะพีพยักหน้า แล้วสั่งเบียร์ให้แต่จุนโนะส่ายหน้า
“ไม่เอาง่ะจะเอาที่แรงกว่านี้”
“เอางั้นเหรอ?”
“ฮะ...”
จากนั้นเหล้าเพียวๆ ก็ถูกส่งเข้าปากของจุนโนะ ความขมปนหวานของมันทำให้จุนโนะแทบสำลัก เขาขอเหล้าเพิ่ม ทำให้ยามะพีและคาเมะแอบมองหน้ากัน สายตาของจุนโนะตอนนี้อยู่ที่โต๊ะของจินตลอดเวลา
“สงสัยจะหึงไอ้จินว่ะ” ยามะพีเอนหน้าไปกระซิบใส่หูคาเมะเบาๆ
“อือ..นั่นซิ”
“เสร็จไอ้จินซะละมั้ง?”
“ฮือ...เสียดาย” คาเมะโอดครวญ ทำให้โดนหยิกไปอีกหลายที...

เสียงดนตรีเริ่มดังถี่กระชั้นขึ้น จนหลายคู่ลุกไปดิ้นกันอย่างเมามัน คาเมะกับยามะพีก็ขอตัวไปดิ้นด้วยเหมือนกัน ทิ้งให้จุนโนะนั่งดวดเหล้าไปตามลำพัง ตอนนี้จุนโนะไม่เห็นจินกับคาโอริแล้ว เขามองไปรอบๆ ฟลอร์ ....โน่นไง...ไปดิ้นกันอยู่ตรงริมห้อง
“ฮึ!!” จุนโนะย่นจมูกใส่แก้วเหล้า ตอนนี้ตาเริ่มลายแล้ว รู้สึกมึนชอบกล เขาเกยคางกับโต๊ะ สักพักคาเมะกับยามะพีก็กลับมานั่งที่เดิม
“เป็นไงมั่งจุนโนะ?” คาเมะถาม
หน้าสวยเงยขึ้นมองตาคมของคาเมะ แล้วก็คว้าท่อนแขนของชายหนุ่มหมับ
“ผมอยากดิ้น”
“เอ้อ.....เอาซิ” คาเมะรับคำ เขามองไปที่ยามะพีและยกมือขออนุญาต ซึ่งยามะพีก็ต้องจำใจยอม แต่ก็มองตามคาเมะและจุนโนะไปทุกฝีก้าว...ใจไม่ค่อยดีเพราะเห็นจุนโนะดื่มเหล้าเพียวๆ ไปเยอะเหมือนกัน
ยามะพีมองหันไปมองจินกับเพื่อนหญิงก็เห็นเพิ่งจะกลับมานั่งโต๊ะ ดูท่าทางร่าเริงกันเต็มที่ อยากจะลุกไปคุยด้วยอยู่หรอก แต่ติดตรงที่ต้องคอยดูพฤติกรรมของคาเมะเอาไว้
และนั่น....สิ่งที่เกิดบนฟลอร์แดนซ์กระจายนั่น ทำให้ยามะพีต้องลุกพรวดพราดขึ้น
“เฮ้ย....ไอ้เมะ!!”
สิ่งที่เขาเห็นนั้นน่ะ จุนโนะซบหน้านิ่งอยู่บนบ่าของคาเมะ โดยมีสองแขนของชายหนุ่มโอบรอบลำตัวบาง เนื้อตัวแนบสนิทกับแบบนั้น ทำให้เลือดหึงเดือดพล่าน ...หมายความว่าไง...คาเมะใช้โอกาสตอนที่จุนโนะเมาแอบแต๊ะอั๋งจุนโนะใช่มั้ยนั่น

และยามะพีก็ต้องตาเหลือกเพิ่มขึ้นเมื่อเขาเห็นจุนโนะยื่นหน้ากระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูคาเมะ จากนั้นพ่อจอมเจ้าชู้ของยามะพีก็ประคองร่างเด็กหนุ่มออกไปจากฟลอร์
“เฮ้ย!! เฮ้ย!! จะไปไหนกันล่ะวะ?”
.............................

“จิน...จินโว้ย...” ยามะพีเข้าไปเคาะโต๊ะเรียกจินทันที เมื่อจินเงยหน้าขึ้นก็พบกับใบหน้าบึ้งตึงของเพื่อนซี้..
“อะไรวะไอ้พี”
“แกช่วยไปดูจุนโนะหน่อย ไอ้เมะพาเข้าห้องน้ำไปแล้ว คอยดูนะ..จับได้ล่ะก็จะเจี๋ยนไม่ให้เหลือเลย..นี่ขนาดฉันมาด้วยนะเนี่ย...” ยามะพีลากจินไปตามทางที่เขาเห็นคาเมะประคองร่างจุนโนะไป ซึ่งนั่นก็คือห้องน้ำชายนั่นเอง....

จินใจหายวาบ เขาเป็นฝ่ายฉุดแขนยามะพีให้เดินเร็วขึ้น
“คอยดูนะไอ้พี ถ้าแฟนนายทำอะไรจุนโนะของฉันล่ะก็ ฉันอนุญาตให้แกเจี๋ยนมันได้...”

********************************

to be con

เม้นต์ที่นี่จ้า