YOU Belong To My HEART

...vol 1

*******************************
บนถนนสายเล็กๆ ของหมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีเสียงฝีเท้าสองคู่เหยียบย่ำมาตามถนนโรยกรวด ดูเหมือนเจ้าของฝีเท้าจะไม่ยี่หระต่อความร้อนแรงของแสงแดดยามบ่ายที่ฉายแสงลงมากระทบผิวสักเท่าใดนัก เสียงรองเท้าที่บดเบียดกับหินก้อนเล็กๆ นั้น ก่อให้เกิดเป็นเสียงไพเราะ กังวานราวกับเสียงดนตรี ซึ่งเข้ากันได้ดีกับเสียงเพลงเจื้อยแจ้วของเด็กชายสองคนที่ดังขึ้นพร้อมเพรียงกัน

เสียงหนึ่งแหบพร่าเหมือนเสียงหนุ่มน้อยเพิ่งจะแตกเนื้อหนุ่ม ...แต่อีกเสียงที่ตะเบ็งร้องเพลงกันนั้นยังแหลมเล็กเพราะเจ้าของเสียงเพิ่งจะเป็นเพียงเด็กชายในวัย 5 ขวบเท่านั้นเอง
มือเล็กนุ่มนิ่มถูกมือใหญ่จับจูงอย่างทนุถนอม พากันเดินไปบนทางเท้าริมถนนอันงดงาม ที่ฟากหนึ่งถูกประดับประดาด้วยสวนหย่อมร่มรื่น แต่อีกฟากหนึ่งกลับโรยด้วยกรวดสีน้ำตาลก้อนเล็กๆ ซึ่งเป็นขนาดเดียวกัน มันส่องประกายเป็นมันวาวยามต้องกับแสงอาทิตย์
คนตัวโตกว่าแนะให้เดินบนทางกรวดแม้ว่าจะไม่มีร่มไม้บังแสงแดดให้ ด้วยเหตุผลที่ว่า

‘เดินบนกรวดดีกว่า จะได้เข้ากับจังหวะเพลงไง...’

ดังนั้น แม้เปลวแดดจะส่งความร้อนแรงมากระทบผิวเนื้อแค่ไหน ...ร่างสองร่างก็ยังเดินอย่างไม่สะทกสะท้าน
แขนสองแขนแกว่งไกวไปตามบทเพลงที่ร้องออกมาแข่งกัน สองเท้าก็ย่ำไปบนกรวดขัดมันไปด้วย
“จุนจังร้องผิดนะ....” คนโตกว่าหยุดร้อง หันมาแย้ง
“ก็เค้าร้องไม่เป็นนี่” เสียงเล็กๆ เถียงกลับ
“งั้นไม่ต้องร้องแล้ว พี่ร้องเอง นายผิวปากตามดีกว่า” ว่าแล้วพี่ชายก็แหกปากร้องเพลงต่อ โดยมีน้องชายตัวเล็กเป่าลมออกจากปากดัง
.........ฟู่.....ฟู่.........

เสียงเด็กชายพ่นทั้งลมทั้งน้ำลายออกมา ทำให้อีกคนหยุดเดิน จับร่างเล็กให้หันมา ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำที่เลอะขอบปากออกให้
“โอ๊ย....ตาย...ตาย....นี่นะเหรอผิวปากของนาย ....พี่หยุดร้องดีกว่า...”
เมื่อพี่หยุดร้องเพลง คนเป็นน้องก็เลยแหงนมองคอตั้งบ่า มือเล็กๆ กระตุกมือใหญ่แรงๆ
“พี่โช...ร้องเจ้ะ...ร้องต่อเจ้ะ....พี่โช้....”
“ไม่เอาง่ะ”
“อื้อ...พี่โช....พี่โช้....” เด็กน้อยกระทืบเท้าเร่าๆ อย่างขัดใจ พลางพ่นน้ำลายจะให้เป็นเสียงเพลงให้ได้

....ฟู่.....ฟู่.......

“อื้อ...ไม่เอาแล้ว..นี่จุนจัง...หยุดเหอะ....พี่เปื้อนหมดแล้วนะ” พี่ชายหรือพี่โช ยืนเช็ดแขนเสื้อตัวเองไปมา
แต่คนตัวเล็กก็ยังพ่นลมออกมาไม่ขาด

“อื้อ....งืด....งืด...ฟู่....ฟู่......ปิ๊ว...วว...”

“ซากุราอิ จุนโนะสุเกะ!!” เสียงห้วนจัดของพี่ชายดังขึ้นอย่างเหลืออด

การเอ่ยชื่อเต็มยศแบบนี้ ทำให้ร่างเล็กหยุดพ่นน้ำลายได้ทันที ดวงหน้าน่ารักงอสนิท แก้มใสยุ่ยเป็นพวง ริมฝีปากแดงยื่นอย่างไม่สบอารมณ์ ทำท่าจะเบะอยู่รอมร่อ มือน้อยๆ ยกขึ้นเท้าเอว ขาเล็กๆ ภายใต้กางเกงยีนส์ขาสั้นกางออกกว้าง จิกเท้าปักหลักกับพื้นถนน ถ้าไม่ยอมให้ผิวปากก็จะไม่ยอมเดินไปไหนล่ะ
โชถอนหายใจ....เฮ้อ...เมื่อก้มมองใบหน้าเล็กๆ ของน้องชายที่แหงนมองเขาอย่างจะเอาเรื่อง
“อ๊ะ....อ่ะ...เอาไว้ร้องตอนขากลับก็ได้ พี่จะให้จุนโนะร้องคนเดียวเลย เอามั้ย?”
“อื้อ...เอา.....เอาฮับ!!” ศีรษะเล็กๆ พยักขึ้นลงหงึกๆ จากนั้นมือน้อยก็ถูกมือใหญ่กอบกุมอีกครั้งหนึ่ง
“ป่ะ...เดินต่อเหอะ จะถึงบ้านเพื่อนพี่อยู่แล้ว”

สองพี่น้องพากันเดินต่อไปจนถึงริมรั้วของบ้านใหญ่หลังหนึ่งที่มองเข้าไปแล้ว เห็นอาณาเขตกว้่างใหญ่ของสนามหญ้า ซึ่งมีบ้านสีขาวสะอาดตั้งเด่นอยู่บนเนินดอกไม้ ประตูรั้วสีขาวเปิดออกกว้างราวกับจะเชิญชวนให้เข้านอกออกในได้ตลอดเวลา

โชจูงน้องชายเข้าไปภายในบริเวณบ้าน เหลียวซ้ายแลขวา เดินเข้ามาเรื่อยๆ จนมาถึงภายในบ้าน ยังไม่ถึงประตูดี ก็ปรากฏร่างของเด็กชายวัยรุ่น ท่าทางปราดเปรียว ยืนกอดอกมองสองพี่น้องเขม็ง
“โห้ย...โช...พาเจ้าตัวยุ่งมาทำไมฟะ” หนุ่มคนนั้นตะโกนทัก
“ก็...ไม่มีใครอยู่บ้านนี่หว่า” โชย่นจมูกใส่ จูงน้องเข้าไปในบ้าน เห็นเด็กชายวัยเดียวกันกับเขานั่งคุยเล่นเสียงดังอยู่ในห้องรับแขก
“มากันครบแล้วหรือ...ยูอิจิ?” เขาหันมาถามหนุ่มที่ยืนหน้าประตู
“อือ...ก็รอนายคนเดียวนี่แหละ”
“เจ้าของบ้านล่ะ?”
“ไอบะยังอยู่ข้างบน...เดี๋ยวก็ลงมาเองแหล่ะ...คิดถึงหรือไงเพื่อน..??” ยูอิจิแซว หลิ่วตามองเพื่อนอย่างล้อเลียน เขาก้มมองน้องชายเพื่อน ลูบหัวทุยๆ ของเจ้าตัวเล็กเบาๆ
“ไงเรา...มาแล้วห้ามยุ่งนะ” เขาว่า
แต่จุนโนะไม่สนใจ สะบัดหลุดจากมือของพี่ชายก็วิ่งตึ่กๆ เข้าไปในบ้าน

“จุนโนะมาแล้วฮับ....หนูมาแล้ววว....” จุนโนะส่งเสียงนำไปก่อน ร่างเล็กๆ วิ่งเข้าโถมเพื่อนพี่ชายทีละคน
“ว่าไงจุนโนะสุเกะคนเก่ง...” เสียงเด็กชายหลายคนแข่งกันทักเด็กน้อยแก้มยุ้ย
“หวัดดีฮะ...พี่โคกิ” หอมแก้มหนุ่มน้อยเสียงห้าวคนที่อยู่ใกล้ที่สุดหนึ่งฟอด...จากนั้นก็....
“...พี่อุเอ้คนสวยของจุนจัง......” ร้องทักทายเสียงแจ๋ว พร้อมกับกระโดดกอดคอเด็กชายผมทอง ซึ่งเป็นหนุ่มหน้าหวานที่สุดในกลุ่มนั้น
“หอมหน่อย...หอมหน่อย...จุนจัง” อุเอดะหรืออุเอ้ ยื่นแก้มให้ จุนโนะฝังจมูกและปากลงไป จนคนถูกหอมหัวเราะคิกคัก เอามือเช็ดแก้ม
“ว้า...แก้มพี่เปื้อนน้ำลายเลย”

ยูอิจิเดินเข้ามาสมทบ สองแขนกอดอก มองจุนโนะประจบคนโน้นทีคนนี้ทีแล้วก็ส่ายหน้า
“เอาน้องมาทำไมวะ”
“ก็รู้อยู่ว่าจะดูหนังโป๊กัน พามาด๊าย...แล้วจะทำไงล่ะเนี่ย...ให้เด็กดูไม่ได้หรอกนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ยูอิจิ เดี๋ยวเอาจุนจังไปไว้ห้องจินก็ได้” เสียงใสๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นที่เชิงบันได ทุกคนหันไปดูก็เห็นเด็กชายวัยรุ่นหน้าขาวใสอีกคนยืนอยู่ที่นั่น
“ไอบะ...” โชฉีกยิ้มกว้าง ก้าวเข้าไปหาร่างนั้น พร้อมกับจูงมือลงมาจากบันได
“มาช้านะโช มัวทำอะไรอยู่” ไอบะถาม ทำหน้างอนๆ แต่มุมปากอดยิ้มหวานให้ไม่ได้
“ก็...หมอนั่นน่ะซิ” โชพยักเพยิดไปทางจุนโนะที่นั่งผิวปาก พ่นลมปนน้ำลายอยู่บนตักของอุเอดะ จุนโนะเหลือบมองหนุ่มที่พี่ชายจูงเข้ามา ก็ลงจากตักอุเอ้ทันที
“พี่บะจัง...” แขนป้อมๆ กางออกกว้าง เตรียมวิ่งเต็มที่ ไอบะดึงมือออกจากมือโช อ้าแขนรอรับไว้ก่อนแล้ว ร่างเล็กๆ โถมเข้ามาเต็มอ้อมแขน แถมด้วยปากเปื้อนน้ำลายระดมหอมแก้มไอบะอีกหลายฟอด
“ว้า...จุนโนะ แก้มแฟนพี่เปื้อนน้ำลายนายหมดแล้วนี่...แล้วฉันจะหอมยังไงล่ะหว่า” โชเกาหัวแกรกๆ

“เฮอะ..จูบได้ทุกคน ทีฉันไม่เห็นจุนจังสนใจเลย” เสียงยูอิจิค่อนขอด
“ไม่อ๊ะ...พี่ยูดุ!!” จุนโนะสะบัดหน้าพรืด เล่นเอาเพื่อนๆ หัวเราะยูอิจิกันครืน
“เออวะ...มีขนมมาด้วยล่ะ อย่ามาง้อก็แล้วกัน” ยูอิจิบอก ทำให้หน้าเล็กๆ หันขวับมาส่งยิ้มหวานจ๋อยให้ยูอิจิทันที
“มีจริงอ่ะเหรอ...”
“มีเด่ะ”
“งั้น...ก๊ะได้..” จุนโนะถีบตัวลงจากอ้อมแขนของไอบะ เดินมากอดเอวยูอิจิแน่น ประจบแบบนี้คนดุอย่างยูอิจิก็อ่อนได้เหมือนกัน
“จะดูกันได้หรือยัง” เสียงโคกิตะโกนเร่งเจ้าของบ้านยิกๆ ไอบะหันมามองโช
“ดูตอนนี้เลยเหรอ?”
“ฮื่อ...ไอบะอายหรือไง?...แหม...ดูประกอบความรู้ไง หรืออายเรา” โชกระซิบพลางกระแซะเข้ามาใกล้ ทำให้หน้าหวานๆ ของคนข้างๆ แดงระเรื่อ
“บ้า...” หนุ่มน้อยอาย ผิวแก้มร้อนซู่เพราะรู้ว่าไอ้หนังโป๊ที่จะดูกันนั้นจะลงเอยในรูปใด เขาคว้าจุนโนะมาไว้ใกล้ตัว
“เอาจุนจังไปฝากจินไว้ก่อนก็ได้...รายนั้นก็ห้ามดูเหมือนกัน เสียเด็กหมด” เขาจูงจุนโนะขึ้นไปชั้นบน
“อยู่กับพี่จินนะครับ”
“อื๋อ...จุนจังไม่อยากอยู่กับพี่จินฮะ...” เจ้าตัวเล็กบ่นเสียงค่อย พลางขืนตัวไว้
“ทำไมล่ะครับ?”
“ไม่จ้อบ....ไม่ชอบพี่จิน...พี่จินดุ...ชอบดุหนู”
“น่า...นะ...ถ้าจินดุหรือแกล้งจุนโนะ บอกพี่ๆ ได้เลย จะช่วยกันยำให้เละเลยดีมั้ยเอ่ย?” ไอบะนั่งยองๆ ตรงหน้าน้องแฟน สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน จุนโนะพยักหน้าขึ้นลงอย่างเสียไม่ได้
...เขาไม่ค่อยชอบจิน...น้องชายของพี่ไอบะเลย...พี่จินชอบดุ ชอบทำหน้าบึ้ง...หวงของเล่นด้วย ไม่เห็นใจดีแล้วก็สวยหวานเหมือนพี่ไอบะเลยง่ะ
“จุนจังไม่ชอบ....ง่ะ....” เด็กน้อยบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อไอบะพาเขามาส่งที่ห้องจิน

ห้องนอนของเด็กชายวัย 10 ปี น้องชายจอมกวนของไอบะ มาซากิ ตอนนี้กำลังยืนพิงขอบหน้าต่างทางมุมห้องโน่น...หน้างอๆ มองเด็กชายวัย 5 ขวบตาเป๋ง....เจ้าเด็กซื่อบื้อเอ๊ย...

จุนโนะสุเกะ....ชอบติดสอยห้อยตามพี่โชมาบ้านเขาบ่อยๆ มาทีไรก็มาทำของเล่นของเขาพังทุกที คราวนี้จินเตรียมเก็บของเล่นเข้าตู้หมด เมื่อพี่ไอบะบอกว่าจะพาเพื่อนๆ มาคุยเล่นที่บ้าน
“ไม่รู้จะมาทำไม!!” จินบ่นใส่จุนโนะ เด็กชายยังคงยืนมองเด็กน้อยอยู่ที่เดิม มองจุนโนะที่กำลังยืนกวาดสายตาหาของเล่นรอบๆ ห้องของเขา พอไม่เจออะไรสักอย่างก็ทำปากยื่นออกมาน้อยๆ ทำให้จินอยากจะบีบปากเล่นซะนัก
“แน่ะ...มาแล้วก็เข้ามานั่งให้เรียบร้อยซิ” เสียงดุยังดังมาให้จุนโนะได้ยิน
ร่างเล็กๆ ลากขาป้อมๆ เข้ามายืนเคว้งกลางห้อง ดวงหน้าน่ารักที่มองมาทางจินนั้น งอง้ำ...
..เชอะ...เก็บของเล่นซะเรียบเชียว...เด็กรู้ทันหรอกน่า...
ปากที่ยื่นเมื่อสักครู่เปลี่ยนมาเบะใส่ จินมองอย่างหมั่นไส้
“อะไร? ทำหน้างอใส่เรอะ...เดี๋ยวปั๊ด!!” เขายืนเท้าเอว แล้วก็เดินมาตบที่เบาะกว้างบนพื้นห้องใกล้หน้าต่าง
“มานั่งนี่เด่ะ...นั่งเฉยๆ ล่ะ อย่าจุ้น”
“จุนจังไม่จุ้นซะหน่อย”
“เออ...เดี๋ยวนายก็ยุ่ง เชื่อเด่ะ อยู่เฉยๆ เป็นมั้ยง่ะ?”
จุนโนะค้อนตาคว่ำก่อนจะก้มหน้างุด
“เดี๋ยวจะหาหนังสือให้อ่าน” จินว่า
“ไม่อ่าน” เสียงเล็กๆ สวนขึ้นทันควัน
“ต้องอ่าน”
“ไม่อ่ะ จุนจังจะเล่นของเล่น” จุนโนะกวาดตามองหาของเล่น แต่ไม่เห็นมีสักชิ้น
“ไม่มีอ่ะ” จินส่ายหน้า เท้าเอว
“มีเด่ะ”
“ไม่มี!!”
“มี๊!!” จุนโนะกรี๊ดห้องแทบแตก
“เอ๊ะ!! ไอ้เด็กบ้า...บอกว่าไม่ให้เล่นก็ไม่ให้เล่นเด่ะ” จินชักเดือดปุดๆ
“จุนจังจะเล่นปิกาจู้” จุนโนะโพล่งออกมา
จินส่งเสียง...เฮอะ...นี่ไอบะคงจะไปบอกเจ้าตัวยุ่งนี่ล่ะซิ ว่าเขาเพิ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่มา
“ไม่ให้เล่น” จินเสียงแข็ง
“จะเล่นอ่ะ พี่ไอบะบอกว่าพี่จินจะให้จุนจังเล่นด้วย” เด็กน้อยเริ่มฟาดแข้งฟาดขาปั่บๆ ปากเบะ น้ำตาคลอเบ้า เสียงก็เริ่มดังขึ้นทุกที จนจินต้องรีบเอาคาเมนไรเดอร์ตัวเก่าหัวบุบบู้บี้มาโยนให้แทน
“อ่ะ...เอาไป”

แต่ว่า......

.....พลั่ก....!!!.....

“โอ๊ย!!” จินร้องลั่น เมื่อคาเมนไรเดอร์ถูกมือน้อยๆ โยนกลับมาลงหัวจินพอดี ตามด้วยเสียงแหลมๆ แหวลั่นห้อง
“จะเอาปิกา....ปิกาจู้!!” เสียงเล็กๆ ตะโกนลั่นห้อง
“เออ...เออ....เอ้า...เอาไป...ไอ้ยุ่ง...ไอบ้า...ไอ้มาร...ไอ้...ไอ้....เด็กอะไรวะ น่าจับเตะให้ชักจริงๆ เลย” เด็กชายจินบ่นกระปอดกระแปด หลังจากที่โยนปิกาจู้สีเหลืองให้..ไอ้ตัวยุ่งของเขาแล้ว....จุนโนะก็เงียบกริบ ปาดน้ำตาออกแล้วก็เล่นกับปิกาจู้คนเดียว ไม่สนใจเจ้าของห้องอีกเลย
จินยืนมองน้องของแฟนพี่ชาย แล้วก็ทำหน้างอ
...ดูเด่ะ...ดูมันทำ..ปิกาจู้ตัวใหญ่ที่แปลงร่างได้ครบทุกกระบวนท่า...ปิกาจู้ตัวใหม่เอี่ยมถอดด้ามที่อ้อนพ่อซื้อมา กำลังถูกเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ปู้ยี่ปู้ยำ
..โอย..ดูเด่ะ..เจ้าจุนโนะสุเกะ ...ไอ้แสบ...กำลังจะถอดหางไอ้ตัวเหลืองสุดโปรดของเขาออกแล้ว
“ฮึ!!” จินทนดูไม่ได้ ก็เลยกระทืบเท้าออกไปนอกห้อง

...พี่ไอบะอยู่ไหนฟะ....
ทำไมบอกจุนโนะว่าเขามีของเล่นใหม่...ชักศึกเข้าบ้านนี่หว่า
พอพ่อกับแม่ไม่อยู่ ก็พาเพื่อนวัยคะนองมาบ้าน แล้วยังพ่วงเอาเด็กมหาประลัยมาทิ้งไว้กับเขาอีกแน่ะ
จินเดินเข้าไปใกล้ห้องนั่งเล่น ได้ยินเสียงหัวเราะซี๊ดซ๊าดดังอยู่ข้างใน ....ทำอะไรกันนะ ทำไมต้องปิดประตูด้วย
จินย่อง เยี่ยมๆ มองๆ เปิดประตู โผล่แต่หน้าเข้าไปมอง

...ดูอะไรกันวะ นั่งหัวเราะกันคิกคักเชียว

จินกวาดตามองไปที่โทรทัศน์เบื้องหน้า เห็นแต่หัวดำมั่ง ทองมั่ง บังทีวีจากสายตาเขา ...ยืดตัวชะเง้อมองให้ชัดอีกหน่อย
...อ๋อ...ดูหนังแอ๊คชั่น...ผู้ชายสองคนกำลังสู้กันอยู่ในจอ

ไม่เห็นน่าสนใจสักนิด ทำไมพวกนี้ถึงนั่งดูกันตัวแข็งแถมส่งเสียงอื๊ออ๊ากันอีก จินลองมองทีวีอีกครั้ง

...หนังอะไรฟะ ทำไมต้องสู้กันบนเตียงด้วย...

จินยืนตัวแข็งทื่อ....มีจูบกันด้วยอ่ะ

~~~หวา~~~

เขาจ้องภาพนั้นตาไม่กะพริบ

...เฮ้ย...หนังโป๊นี่หว่า!!

..อ๊ะ พวกนี้ ดูหนังอภิมหาอมตะบู๊ตะลิดติ๊ดชิ่งกันนี่หว่า มิน่าล่ะถึงเอาจุนโนะมาโยนให้เขาเลี้ยง ตัวเองหลบมาดูของดีอยู่นี่เอง ..เชอะ..
เด็กอายุ 13 ดูได้ ทำไม 10 ขวบอย่างข้าพเจ้าจะดูไม่ได้ล่ะเว้ย
จินยืนขาแข็ง แอบมองตรงประตูแง้มๆ จนหนังเกือบจะจบนั่นแหล่ะถึงได้เดินขาลากกลับขึ้นห้อง...ไปดูไอ้หนูปิกาจู้ซะหน่อย ไม่รู้ป่านนี้จะโดนไอ้หนูจอมซ่า น้องพี่โชฟัดกระจุยเป็นชิ้นๆ หรือเปล่า
จินโผล่เข้าห้องของตัวเองด้วยความรู้สึกแปลกๆ จากหนังที่ดูมาเมื่อครู่ ทำเอาแข้งขาสั่นพั่บๆ

...นั่นไง...เจ้าตัวดีนอนหนุนเบาะหลับปุ๋ยไปแล้ว แถมเอาปิกาจู้สุดโปรดของเขามาหนุนเท้าไว้อีกแน่ะ อยากจับตีก้นซะนัก
อืม ..ม...ม....แก้มยุ้ยเป็นพวงเชียว นอนตะแคงข้างมาทางเขา
จินเดินเข้าไปใกล้ร่างน้อย...ดูไปดูมา มันก็น่ารักดี ...เวลาหลับแบบเนี้ย เหมือนเจ้าหญิงน้อยๆ แสนสวยราวกับเด็กผู้หญิงก็ไม่ปาน โตขึ้นมันจะสวยมั้ยน้า..???
จินมองไปทั่วร่างเด็ก 5 ขวบ ขาขาวอวบโผล่พ้นขอบกางเกงขาสั้น มองผิวแก้มสีระเรื่อ ปากอิ่มสีแดงห้อยย้อย ชุ่มชื้นจากน้ำลาย
หนังเอ็กซ์เมื่อกี้นี้ยังติดตาอยู่เลย...

จินสะกิดจุนโนะเบาๆ...
“จุนโนะ...จุนโนะ...”
“อื้อ...” เด็กน้อยงึมงำ แล้วก็ทำปากแจ่บๆ แต่หลับต่อ
“จุนโนะ...จุนจัง...” จินเรียกดังขึ้น จนร่างเล็กงัวเงียลุกขึ้นนั่ง ปิดปากหาวหวอด
“อือ”
“จุนจัง...ขอดูโนะจังหน่อยเด่ะ” จินนั่งข้างๆ ร่างเล็ก
“อะไรฮะ” ดวงตาแป๋วแหวว มองจินแบบไม่เข้าใจ
“ขอจับหน่อยน้า...จุนจังน้า...” จินอ้อน เอามือแตะที่ขอบกางเกงเด็กชาย
“จับอะไรอ่ะ?”
“เออน่า...อยู่เฉยๆ เหอะน่า...” จินยิ้มกรุ้มกริ่ม มองไปที่โนะจังของจุนโนะสุเกะ เด็กน้อยแหงนมองจิน บอกเสียงดังฟังชัดว่า
“พี่โชบอกว่า โนะจังของหนูเอาไว้ฉี่อย่างเดียวฮะ...”

*******************

ตกตอนเย็น ...เหล่าก๊วนคะนองของพวกโชเดินกอดคอกันกลับบ้าน ด้วยใจที่ชุ่มชื่น ทุกคนแอบกระซิบกระซาบกับหนังที่ได้ดูในวันนี้ ไม่มีใครพูดดังเพราะเกรงว่าจะได้ยินไปถึงหูของเจ้าตัวเล็กที่เดินจูงมือกับโช มีปิกาจู้สีเหลืองอยู่ในอ้อมแขน เสียงร้องเพลงแจ๋วๆ ของจุนโนะดังอยู่คนเดียว ครึ้มใจนักหนา มาบ้านพี่ไอบะคราวนี้ได้ของเล่นตัวใหม่ของพี่จินติดมือมาด้วย...ก็วันนี้พี่จินใจดียกให้ก่อนกลับบ้าน
“จุนจังขอบคุณพี่จินเขาหรือเปล่าล่ะครับ อุตส่าห์ยกปิกาจู้ให้น่ะ” พี่โชก้มถาม
“ขอบคุณแล้วฮับ” จุนโนะพยักหน้ารับ นึกไปถึงดวงหน้าบึ้งตึงขณะเอ่ยปากยกของเล่นให้อย่างไม่เต็มใจ
“แปลกเนอะ คราวนี้จินใจดีเป็นพิเศษ ยอมยกของเล่นให้จุนโนะโดยดี” โคกิพูดขึ้นบ้าง
“ฮะ...พี่จินใจดีล่ะ” หนูน้อยยิ้มแก้มแทบปริ
“จุนจังก็เลยไม่เล่นกับพี่อุเอ้แล้วใช่มั้ยครับ” หนุ่มน้อยผมทองถามยิ้มๆ
“ก็พี่อุเอ้ชอบเล่นกับพี่ยูคนเดียวนี่นา..”
สิ้นเสียงของจุนโนะ ก็เกิดเสียงฮาจากเพื่อนๆ ที่เหลือ ....อุเอดะมองยูอิจิหน้าแดงก่ำเลยล่ะ อยากจะทุบเจ้าตัวเล็กซะแล้วซิ ชอบพูดจี้จุด

ทั้งหมดเดินใกล้จะถึงบ้านของโชอยู่แล้วเชียว เมื่อมีเสียงเล็กๆ ตะโกนโหวกเหวกดังมาจากบ้านรั้วสีน้ำตาลไม้โอ๊ก
“จุนจัง...จุนจัง...ง...ง...” เสียงเล็กๆ ร้องทักมาแต่ไกล แล้วหน้าป้อมๆ ของเด็กชายคนหนึ่งก็โผล่รั้วออกมายิ้มแป้นใส่
“อ๊ะ...ยามะจัง..” จุนโนะรีบเอาปิกาจู้ซ่อนไว้ข้างหลัง เมื่อเพื่อนบ้านวัยเดียวกันวิ่งพรวดพราดมาถึงตัว
“หวัดดีจุนจัง...หวัดดีฮะพวกพี่ๆ” ยามะจังหรือยามะพี ทักทาย แต่ดวงตากลมโตมองเป๋งมาที่ปิกาจู้สีเหลืองอ๋อยที่จุนโนะพยายามซ่อนเอาไว้ด้านหลัง
“มีของเล่นใหม่เหรอ?”
“ของจุนจัง” จุนโนะตอบ ถึงจะเป็นเพื่อนรักแค่ไหน แต่เรื่องของเล่นนี่ไม่ได้หรอกน่า...ดูตากลมๆ ของยามะพีซิ สนใจมองเขาซะที่ไหนล่ะ จ้องปิกะจู้ซะน้ำลายยืดเชียว
“ขอเค้าเล่นมั่งน้า...จุนจัง”
“อือ...นิดเดียวนะ” จุนโนะยอมอย่างเสียไม่ได้
“นายไปเอามาจากไหน พี่โชซื้อให้เหรอ?”
จุนโนะสั่นหน้า
“พี่จินให้ล่ะ”
“โห้ย...อยากได้มั่ง...ไปอ้อนพี่จินดีก่า...” ยามะพีกระตุกแขนจุนโนะยิกๆ ขออุ้มปิกาจู้มั่ง
“พี่จินไม่ให้ยามะหรอก...พี่จินให้เค้าคนเดียว” จุนโนะบอกอย่างภูมิอกภูมิใจ
“ทำไมง่ะ”
“ก็ยามะไม่มีโนะจังนี่นา...” จุนโนะว่าเข้าให้ ยามะพีทำแก้มป่อง แล้วก็ตบไปที่เป้ากางเกงของตัวเอง
“ก็ยามะมีปี่ปี๊จังนี่นา...พี่จินจะเอาปี่ปี๊จังของเค้ามั้ยอ่ะ?”
“เฮ้ย...เฮ้ย...พูดอะไรกันวะ” โชจับบ่าเล็กบางของน้องชายให้หันมา คาดคั้นถาม สงสัยนักว่า มันคุยเรื่องอะไรกันแน่วะ
ไอ้โนะจังนี่รู้ล่ะว่า หมายถึงอะไร แล้วที่จินให้ของเล่นกับจุนโนะนี่มันเกี่ยวอะไรกับที่ฉี่ของจุนโนะด้วยล่ะ
“จุนจัง ทำไมพี่จินถึงให้ปิกาจู้กับจุนจังล่ะครับ บอกพี่โชได้มั้ย?” ในที่สุดโชก็อดใจไม่ไหว ถามไอ้ตัวดีนี่แหล่ะวะ
“พี่จินไม่ให้บอก...” น้องชายตอบอ้อมแอ้ม
“บอกเหอะ....” หลายเสียงของพี่โชและเพื่อนร้องพร้อมกัน
“พี่จินบอกว่า ถ้าพี่จินให้ปิกาจู้จุนจังแล้ว จุนจังต้องไม่บอกใครว่า พี่จินจูจุ๊บโนะจังของหนู”
“หา!!..ไอ้จิน!!!” โชอุทาน หน้าเข้มจัด หันมาเขย่าหัวไหล่ของน้องชายอย่างแรง
“พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่า โนะจังน่ะมีไว้ฉี่อย่างเดียว ห้ามใครแตะ”
“จุนจังบอกพี่จินแล้วง่ะ...แต่พี่จินเขาถอดกางเกงหนู...แล้วก็เอาโนะจังไปจุ๊บเองง่ะ” จุนโนะเริ่มเบะเมื่อโดนพี่ชายตะคอกใส่หน้า ยามะพีเองก็แหงนมองคนโน้นทีคนนี้ทีแบบไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง....โนะจังของเพื่อนเลิฟมีไว้ฉี่อย่างเดียว งั้นปี่ปี๊จังของเขาก็ต้องเอาไว้ฉี่อย่างเดียวเหมือนกันง่ะเด่ะ...
“เฮ้ย...พวกเรา กลับไปบ้านไอบะกัน...หนอย มาจับมาจูบของรักของหวงน้องชายข้า....ขออัดไอ้เด็กเวรตะไลเล่นซะหน่อยเหอะว้า...” โชประกาศปาวๆ ออกเดินลิ่วๆ นำหน้าเพื่อนๆ ปากก็เร่งน้องชายยิกๆ
“ไปจุนโนะ...ไปชี้ตัวไอ้คนที่บังอาจมาจับโนะจังของนาย...ไป..อย่าร้อง..”
“เดี๋ยวพี่จินเอาปิกาจู้คืนง่ะ” เด็กชายขืนตัวไว้ กอดเจ้าของเล่นสีเหลืองไว้แน่น
“งั้นเราพาจุนโนะกลับบ้านก่อนละกัน เชิญพวกนายอัดนายจินตามสบายเหอะ” อุเอดะคว้าข้อมือตัวต้นเรื่องได้ก็พาจุนโนะเดินตัวป้อมไปทางบ้านโช โดยมียามะพีวิ่งตามขออุ้มปิกาจู้อย่างไม่ลดละ

************************

สิ่งแรกที่สามหนุ่ม โช โคกิ และยูอิจิมาถึงบ้านของไอบะก็คือ

....พลั่ก....!!!...

“โอ๊ย...พี่โช้...” จินร้องลั่น
“ไอ้จิ้นนน....มึงตายยย!!!” โชกระโดดเตะร่างบางๆ ของเด็กชายจิน จนลงไปนอนกลิ้งอยู่ข้างสระน้ำหลังบ้าน จากนั้นโคกิและยูอิจิก็ช่วยกันถีบจินตกน้ำดังตูม!!
ไอบะกับพ่อและแม่ที่เพิ่งจะกลับมาบ้านเมื่อสักครู่ รีบวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ เมื่อโชเล่าเรื่องให้ฟัง ไอบะก็ยันร่างของน้องชายที่กำลังตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำได้แค่ครึ่งตัว หล่นน้ำอีกดัง...ตูม!!
“ไอ้น้องไม่รักดี...แก่แดดตั้งก๊ะตัวกะเปี๊ยกเชียวนะเมิง”
“ก็พี่อยากดูหนังโป๊ทำไมล่ะ” จินเถียง ยังคงลอยคออยู่กลางสระ ใครจะกล้าขึ้น ลำแข้งตั้งหลายข้างเตรียมพร้อมจะรุมยำเขาอยู่ริมขอบสระนั่นล่ะ
พ่อกับแม่หันมาทางลูกชายคนโต
“ว่าไงไอบะ..ไอ้จิน...เดี๋ยวขึ้นมาสอบสวนก่อน แย่จริงลูกฉัน..เดี๋ยวพ่อจับเรียนนอกให้หมดซะนี่”
จินว่ายกระดื๊บๆ อ้อมขึ้นไปทางต้นสระ ในใจก็นึกด่าไอ้ตัวยุ่งที่ชื่อจุนโนะสุเกะ...
...หนอย..ไอ้นี่...ให้ปิกาจู้สุดรักไปแล้ว ยังเจือกปากสว่างไปฟ้องพี่ชายอีก....
...งานนี้จินสุดช้ำ ไหนจะเสียของเล่น แล้วยังจะโดนรุมยำสหบาทาอีก ...หันไปดูหน้าพ่อ ก็เห็นยืนชี้หน้าด่าเขาปาวๆ งานนี้ถูกจับส่งไปเรียนเมืองนอกแหงๆ

...เพราะเจ้าเด็กมหาประลัยนั่นคนเดี๊ยว....เชียว...

**********************

to be continue

...vol 2
***************************

โชเพิ่งจะเกลี้ยกล่อมให้จุนโนะสุเกะเข้านอน หลังจากเจ้าตัวเล็กง่วนเล่นกับปิกาจู้ไม่ยอมเลิก ขณะที่เขากำลังเดินเข้าประตูห้องของตัวเองก็มีเสียงเรียกเข้าจากมือถือ ก้มลงมองหน้าจอ แล้วก็ต้องยิ้มกว้าง
“โมชิ...โมชิ...ไอบะจ๋า...” กรอกเสียงรื่นหูให้ปลายสายหัวใจกระตุกเล่น
“โช...ทางนายเป็นไงบ้าง” ไอบะถาม
“ก็ดีง่ะ...จุนโนะนอนแล้ว โห..กว่าจะนอนได้ อยากเตะสักป้าบ!! ทางบ้านนายล่ะ...ไอ้หมอนั่น....”
“น่วมง่ะเด่ะ...ทั้งพ่อทั้งแม่และก็ฉัน ช่วยกันรุมยำจนเละเลย”
“อืมมมม....” โชเงียบกริบ ขณะฟังไอบะเล่าเรื่องที่จินถูกทำโทษให้ฟัง
“แต่ก็นะ...พ่อก็เลยรู้เลยว่า พวกเราดู...เอ้อ...ดูอย่างว่ากันน่ะ” ไอบะทำเสียงแผ่ว
“ความจริงจินเขาก็ไม่ได้ทำอะไรจุนจังมากมายอะไรหรอกนะ แต่ว่า...น้องฉันเพิ่งจะ 5 ขวบเอง ยังไม่รู้เรื่องอะไร ถ้าจินทำแบบนั้น ฉันกลัวว่าจุนจังจะคิดว่าเป็นเรื่องดี...พอโตขึ้นจะแย่เอานา..”
“อื้อ...ฉันสั่งสอนเจ้าแสบของฉันไปแล้วล่ะ...แต่ว่าพวกเราเองก็ผิดนะที่เอาหนังพรรณนั้นมาดู”
ไอบะ ยังเล่าเรื่องในบ้านอีกยืดยาว จนท้ายสุดเขาก็สรุปให้ฟังว่า
“พ่อจะส่งจินไปเรียนที่มิชิแกนจริงๆ ด้วยง่ะ”
“เอางั้นเลยเหรอ” โชถาม

“ตั้งอเมริกาแน่ะ...ไกลหูไกลตาไปหรือเปล่ายังสงสัย อือมม...โช...ฉันอยากจะชวนนายไปซื้อของเตรียมให้จินไปอยู่โน่นด้วย นายพอจะว่างหรือเปล่า?”
มีหรือจะไม่ว่าง คนถูกใจอุตส่าห์ชวนทั้งที โชยิ้มกับโทรศัพท์
“ว่างเสมอฮับ...คนดี...เมื่อไรดีล่ะ”
“หลังเลิกเรียนพรุ่งนี้แล้วกัน...แค่นี้ก่อนนะ..”
“เดี๋ยวซิ ไอบะ..” โชร้องเรียก
“อะไรง่ะ?” ไอบะถาม แต่แล้วก็ต้องหน้าแดง เมื่อได้ยินเสียงปลายสาย ส่งจูบดังจ๊วบ..มาทางโทรศัพท์
“Kissing on the Phone จ๊ะ ที่รัก”
“บ้า...ชีกอ ใครเป็นที่รักของนายกัน” ไอบะทำปากยื่นใส่โทรศัพท์ ทั้งๆ ที่ใจเต้นตึ่กตั่ก
“อ้าว...ก็แล้วเมื่อบ่ายนี้ ใครล่ะ นั่งดูหนังอยู่กับอกฉันน่ะ”
“บ้า...!!”
.....คลิ๊ก....
ปลายสายวางหูแล้ว แต่โชยังยืนกอดโทรศัพท์อยู่ ดวงหน้าหล่อคมของเขาแย้มยิ้มอย่างเบิกบาน
เอาเหอะ...ตอนนี้ยังเด็ก ไว้ขึ้น ม.ปลายเสียก่อนค่อยบอกรักดีกว่า...ช่วงนี้ก็เอาใจกันไปก่อนก็แล้วกัน

ก่อนนอน โชเดินย่องไปดูจุนโนะสุเกะในห้องอีกที ร่างเล็กหลับปุ๋ย มีปิกาจู้นอนตัวอ้วนอยู่ในอ้อมแขน โชห่มผ้านวมให้น้องชายคนเดียว เขามองเจ้าตัวเหลืองๆ ที่แปลงร่างได้แล้วก็นึกว่า เขาควรจะหาซื้อเจ้าตัวแบบนี้ให้จุนโนะเองดีกว่า แล้วให้น้องเอาปิกาจู้ไปคืนจิน ... จะได้มองหน้าจินได้สนิท อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เกลียดชังจินนักหนา เพียงแค่มาทำรุ่มร่ามกับเด็ก 5 ขวบ มันก็ไม่สมควร คิดไปอีกที วัยเด็ก อยากรู้อยากลองของจินก็ทำให้โชอดสงสารจินไม่ได้เหมือนกัน ต้องถูกส่งตัวไปอยู่กับญาติที่มิชิแกน....ทั้งๆ ที่ไม่เคยมีแผนจะไปเรียนที่นั่นเลยก็ตาม หรือว่าจะเข้าทางพ่อของจินที่อยากส่งจินไปเรียนนอกอยู่แล้ว...พอเกิดเรื่องทางนี้ปุ๊บก็ฉวยโอกาสปั๊บทันทีเลย
เฮ้อ...

โชปัดผมรุ่ยร่ายของน้องให้เข้าที่ ดวงหน้าน่ารักของจุนโนะใส ซื่อ บริสุทธิ์ ผุดผ่อง นอนหลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย....
...นี่แหล่ะเด็ก...ใครจะทำอะไรก็ไม่รู้สักอย่าง
นี่พอโตเป็นหนุ่ม คงต้องสอนให้มันกะล่อนเข้าไว้ถ้าจะดี

******************

วันรุ่งขึ้น ...หลังจากที่โชซื้อตุ๊กตาปิกาจู้ตัวใหม่ให้จุนโนะแล้ว เขาก็ขอร้องแกมบังคับให้จุนโนะเอาตัวเก่าไปคืนจิน แต่หน้ามุ่ยๆ ของน้องชายทำเอาโชปาดเหงื่อ หน้ากลมๆ แหงนมองพี่ชาย ทำตาแป๋วใส่ พลางกระตุกมือโชยิกๆ
“จุนจังเอาไว้สองตัวไม่ได้เหรอ?” เสียงเล็กๆ อ้อนวอน
“ไม่ได้หรอก จุนจังอย่าขี้โกงซิ”
“ทำไมต้องคืนพี่จินด้วยง่ะ?”
“ก็....มันของเขา...เจ้าของเขาหวง” โชนั่งลงข้างเตียง พยายามจะเอื้อมมือไปดึงปิกาจู้จากมือของจุนโนะ แต่อีกฝ่ายหันหลังหนี กอดเจ้าตัวเหลืองแน่น
“ไม่หวงหรอก พี่จินให้หนูแล้วนี่...ปิกาจู้ก็อยากอยู่กับจุนจังด้วย”
“หือ...รู้ได้ไงว่าเจ้านี่มันอยากอยู่ด้วยน่ะ” พี่ชายถาม จุนโนะนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก็ขมวดคิ้ว
“รู้เจ้ะ...ก็คุยกันเมื่อคืนฮะ...ปิกาจู้อยากอยู่กับจุนจัง”
“เฮ้อ.....จุนโนะสุเกะ!!” โชเอ่ยเต็มเสียง ทำหน้าดุใส่
“นะฮะ...พี่โช...ฮึก...” จุนโนะซบหน้าที่ต้นแขนของพี่ชาย ทำเสียงสะอื้นทั้งๆ ที่ไม่มีน้ำตาไหลสักหยด
“ฮึก...นะฮะ.....”
โชพยายามมองหน้าเจ้าตัวดี ก็เห็นแต่ผมดำๆ ปิดหน้าปิดตา จุนโนะเกลือกหน้ากับท่อนแขนเขาแล้วก็ไถลมาซุกที่อก ทำเสียงกระงืดๆ แต่ไม่ยอมเงยหน้า เด็กชายอย่างโชจะทำอย่างไรกับน้องรักคนนี้ดีนี่....โฮ้ย....เขาลุกขึ้นยืนเหมือนกับจะตัดสินใจได้ในตอนนั้น
“ไปบ้านจินกันเดี๋ยวนี้เลย จุนโนะสุเกะ”
“ฮือ...พี่โช....” เด็กดื้อกำลังจะนอนชักดิ้นชักงอ แต่เมื่อเห็นโชยืนเท้าเอวอยู่ตรงหน้า สายตาดุเข้มมองมาอย่างแน่วแน่ จุนโนะก็ก้มหน้างุด แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเสียงประกาศิตดังลั่นห้อง
“จะไปกันหรือยัง ซากุราอิ จุนโนะสุเกะ!!”
ลองเรียกเต็มยศแบบนี้....ก็.......
“ฮะ....ฮึก....ฮึก....”
จุนโนะเดินลากขาตามพี่โชต้อยๆ มือข้างหนึ่งก็ลากปิกาจู้ไปด้วย คราวนี้โชแอบเห็นน้ำตาใสๆ กลิ้งลงมาที่พวงแก้ม น้ำตาจริงๆ ด้วย ไม่ได้เสแสร้ง....
สงสารก็สงสาร ....แต่จะให้จุนโนะรับของจากจินแล้วต้องยอมตัวให้จินจับโน่นจับนี่ เขาเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน....

*************************

ระหว่างที่เดินมาด้วยกัน จุนโนะเดินลากขาจนแทบจะเกือบเป็นคลานเลยด้วยซ้ำ โชทั้งดึงทั้งดัน แต่ก็รู้สึกได้ถึงแรงฝืนของเจ้าตัวเล็กอยู่ตลอดเวลา
จนมาถึงหน้าบ้านยามาชิตะ ....
ประตูรั้วถูกเปิดผลัวะ โดยฝีมือของร่างเล็กพอๆ กับจุนโนะสุเกะ ดวงหน้ากลมป้อม ยิ้มแป้นแร้นให้ทันทีที่เห็นจุนโนะอุ้มปิกาจู้จะผ่านหน้าบ้านของตัวเอง
“จะไปหนาย...จุนจัง...พี่โช??” ยามะพีถาม
“ไปบ้านพี่จิน”
“อู๋วว....จะไปเอาตุ๊กตาอีกเหรอ...ให้ยามะจังไปด้วยคนน้า....” ยามะพีกระโดดเกาะแขนพี่โชหมับ
“จะไปธุระกัน...” โชพยายามแกะมือปลิงออกจากแขน แต่เจ้าตัวเล็กเพื่อนตัวดีของน้องชายก็ผวามากอดเอวเอาไว้แทน
“ยามะไปด้วยนะฮะ...ไปด้วยคนน้าาาา....”
“โห้ย...จะบ้าตายกรู....”
“นะฮะ...พี่โช...” เด็กตาโตอ้อนใส่
“ไปก็ได้ แต่ห้ามดื้อนะ เรียบร้อยน่ะทำเป็นหรือเปล่า...แต่เฮ้อ...ถ้าจะยาก...”
“เดี๋ยวจุนจังจะดูแลยามะจังเองฮะ” จุนโนะเอ่ยปากขึ้นมาบ้าง หลังจากที่เห็นว่ายามะพีคงไม่มีวันเลิกราง่ายๆ

ดังนั้นโชจึงต้องกระเตงสองเด็กน้อยไปด้วยจนถึงบ้านไอบะ
ไอบะ มาซากิ ออกมารับหน้าบ้าน พอเห็นหน้าคนรักปุ๊บ มือโชก็หลุดจากมือของจุนโนะและยามะพีทันที
“ขึ้นไปหาพี่จินบนห้องเองก็แล้วกันนะ พี่มีธุระจะคุยกับพี่ไอบะเขา” โชบอก
“พี่โช...เอาปิกาจู้กลับบ้านกันเหอะ...ปิกาจู้บอกว่าอยากกลับบ้านแล้วฮะ...” จุนโนะดึงแขนโช ทำเสียงละห้อย แต่พี่ชายก็ตีก้นเด็กน้อยดังป้าบ แล้วก็ดันร่างเล็กๆ ขึ้นบันไดไปจนได้

ดังนั้น....
ปิกาจู้สีเหลืองจึงถูกยื่นมาจนแทบชิดหน้าของเด็กชายจอมกวนอย่างจินแบบไม่ค่อยจะเต็มใจนัก
“มาทำไมอีกล่ะ ไอ้แสบ...” จินตะคอก แล้วก็หันไปจุ๊ปากห้ามยามะพีที่กำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอนของเขา สายตากลมโตส่ายหาของเล่น เหมือนกับจุนโนะไม่มีผิดเลย ทำเอาจินหนาวๆ ร้อนๆ..แค่จุนโนะคนเดียวก็รับมือไม่ค่อยจะไหว นี่ยังพ่วงเจ้าเด็กตาโต ที่...โค..ต..ร..ซนคนนี้มาอีกด้วย....โอย.....
จินก้มมองจุนโนะอีกที...ก็พบกับดวงตาแป๋วแหววส่งมาให้

“ปิกา...ปิกาจู้...ฮึก...” คราวนี้จุนโนะยื่นปิกาจู้ซะจนติดหน้าของจิน
“ทำไม...”
“เอามาคืนพี่จินฮะ”
“เชอะ...จะหาเรื่องอะไรให้ฉันอีกล่ะ...”
“จุนจังไม่ได้หาเรื่องนะ....พี่โชซื้อตัวใหม่ให้หนูล่ะ...เขาให้เอาเจ้าตัวนี้มาคืนพี่จิน...แต่ปิกาจู้บอกว่าไม่อยากอยู่กับพี่จินล่ะ พี่จินจะเอาปิกาจู้คืนมั้ยฮะ?...”
“เอาคืนมาเด่ะ...” จินจะคว้าปิกาจู้ แต่จุนโนะดึงกลับ
“แต่ปิกาจู้บอกว่าอยากอยู่กับจุนจังมากกว่า”
“จริงด้วย ยามะก็ได้ยิน...ปิกาจู้ก็อยากเล่นกับยามะด้วย ” ยามะพีลุกขึ้นนั่งห้อยขาบนเตียง ส่งเสียงแจ๋วๆ กวนประสาทจินอีกคน
“บ้า...เด็กบ้า...เอามานี่...” จินจะคว้าเอามา แต่จุนโนะก็หันหนี ...จินขมวดคิ้ว ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องให้ของเล่นสุดโปรดแก่จุนโนะแล้วนี่ ...ไหนๆ ก็โดนซัดซะน่วมไปแล้วนี่หว่า เขาเห็นจุนโนะทำท่าเบะปาก ก็ชี้หน้าว่า
“แสบนักนะเรา ฉันบอกว่าไม่ให้เอาไปพูดไง อุตส่าห์ยกของเล่นให้ ไอ้เด็กปากบอน เดี๋ยวจับขึงพืดซะนี่ เห็นมั้ย? ฉันต้องระเห็จไปเรียนที่อื่นเลย...เพราะนายคนเดียว เจ้าจุนโนะสุเกะ ซื่อบื้อ!!” จินคว้าปิกาจู้มาจนได้ จุนโนะแทบผวาตาม เด็กน้อยมองปิกาจู้ตาละห้อย ดูเหมือนจินจะสังเกตเห็นสายตาของจุนโนะเหมือนกัน เขาเหวี่ยงเจ้าตัวสีเหลืองเข้าไปในตู้ แล้วก็หันมาจ้องหน้าเด็กน้อยตรงๆ
“ฮึ...ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้านายที่นี่อีก...รำคาญโว้ย...มาทีไรก็เดือดร้อนฉันทุกที เห็นมั้ยเนี่ย ฉันโดนพี่ไอบะเตะแล้วยังโดนพ่อฟาดอีก เพราะไอ้เด็กอย่างนายทีเดียว.....”
“งืด.....งืด.....” น้ำตาใสๆ เตรียมหยดลงมา จุนโนะแหงนมองหน้าบึ้งตึงของคนที่เอ็ดตะโรใส่หน้าเขา
ที่จะร้องไห้นี่ ไม่ใช่เพราะคำพูดของจินหรอก คำเหล่านั้นผ่านหูเด็กน้อยไปเรื่อยๆ แต่เสียงที่ดังลั่นห้องนั่นหรอกที่ทำให้จุนโนะอยากร้องไห้

((((....ทำไมพี่จินต้องตะคอกใส่เขาด้วยง่ะ.....))))

เอาของเล่นมาคืนแล้วยังโดนดุอีก...จุนจังอยากร้องไห้

เมื่อจุนโนะเริ่มเบะปาก จินก็หยุดบ่น
เอาแล้วไง....อย่าให้จุนโนะแผดเสียงได้เชียว เดี๋ยวจะเจอบาทาพี่ไอบะเข้าอีกหรอก....
จินหันรีหันขวาง เปิดตู้ของเล่นออก ยามะพีรีบกระเด้งตัวเข้าเกาะตู้ทันที
“อย่าร้องนะ....โอ๊ย...นี่...เอานี่ไปก็แล้วกัน...” จินค้นของในตู้ หยิบได้อุลตราแมนติก้าตัวใหญ่ที่เขาเล่นจนเบื่อแล้ว เดินมาหยุดตรงหน้าจุนโนะ
“เอาป่ะ...” เขายื่นอุลตราแมนให้
เด็กน้อยแหงนมองจิน ปากสีสดยื่นอย่างงอนๆ เหลือบมองตุ๊กตาในมือของเด็กชายตัวโตแล้วก็เบะปากอีกรอบ
“โห้ยยยย....” จินร้องออกมา ขว้างอุลตราแมนเข้าไปในตู้ แล้วก็ตัดใจหยิบเจ้าแมวสีฟ้าตัวโปรดอีกตัวมาส่งให้
“เอ้า...โดราเอมอนตัวใหญ่ด้วยนะ...เอาป๊ะ?”
“อือ....เอาฮะ” จุนโนะคว้าหมับ!!
“เฮ้อ...”
จินถอนหายใจ แต่ก็ยังเห็นหรอกว่า จุนโนะแอบส่งสายตาเสียดายและอยากได้ไปทางปิกาจู้ที่นอนแอ้งแม้งอยู้ในตู้
“อย่าร้องล่ะ...เดี๋ยวฉันโดนดุ” จินชี้หน้าน่ารักตรงหน้า จุนโนะพยักหน้าหงึกๆ
จินถอนหายใจ แต่ก็รู้สึกถึงแรงกระตุกที่อุ้งมือ ....เจ้ายามะพีนั่นเอง
“พี่จิน...พี่จิ้นน...ยามะอยากได้อุลตร้าแมนล่ะ..”
“ไม่ให้!!”
“อื๋อ...ทีจุนโนะยังได้เลย...”
“ก็มันไม่เหมือนกันนี่...”
“เหมือนกันเจ้ะ...ยามะจังมีปี่ปี๊จังด้วยล่ะ”
มือเล็กๆ แตะที่ขอบกางเกงตัวจ้อย ทำท่าจะรูดกางเกงลง
“เฮ้ย...เฮ้ย!! จะทำอะไรง่ะ?” จินร้องเสียงหลง
“จะถอดกางเกง..”
“ถอดทำไม จะบ้าเรอะ...”
“ก็ให้พี่จินจูจุ๊บปี่ปี๊จัง...ยามะอยากได้อุลตราแมนมั่งง่ะ....”
“โอ๊ย...จะบ้า...ไม่ต้องถอดนะ ไอ้เด็กบ้า...” จินอยากร้องไห้
“เอาไป...เอาไปเลย...” จินโยนอุลตราแมนให้เจ้าเด็กตาโต แต่แล้ว
”ฮึก....ฮึก...”
จินหันไปดูเสียงสะอื้น เห็นจุนโนะยืนบีบน้ำตาอยู่ข้างๆ ยามะพี
”อะไรอีกล่ะ...โว้ย!!”
”ปิกา...ปิกาจู้...ฮึก...ปิกาจู้บอกว่าอยากอยู่กับจุนจังอีกแย้ว...” จุนโนะส่งสายตาน่าสงสารมาให้
”ไอ้เด็กมหาประลัย...ทั้งสองคนง่ะแหล่ะ...!!”
เด็กสองคนมองหน้ากัน ทำตาปริบๆ ยามะพีก้นกระแทกพื้นเมื่อจินคว้าปิกาจู้โยนไปให้อีกตัว
“เอาไปให้หมดเลยไป๊!!”
“พี่จินให้หนูเหรอ...ให้ปิกาจู้ด้วยเหรอ” จุนโนะและยามะพีร้องอย่างดีใจ เด็กน้องสองคนกระโดดร้องกรี๊ดๆ อย่างดีใจ
จินทรุดตัวนั่งบนเตียง หงายหลังกับที่นอน เอาหมอนปิดหน้า โบกมือไล่ให้เจ้าเด็กสองคนนั่นออกจากห้องเขาซะโดยเร็ว
“กลับบ้านได้แล้วป่ะ...”

เสียงเงียบกริบเกิดขึ้นทันที .....

...เงียบฉี่....จนจินชักสงสัย รู้หรอกว่าเจ้าสองคนนั่นยังไม่ได้ไปไหน แต่ทำไมมันเงียบล่ะหว่า เขาค่อยๆ ยกหมอนออกดู เห็นหัวเล็กๆ สองหัวชนกันราวกับมีประชุมสำคัญ

....เฮ้ย...ซุบซิบอะไรกันวะ...

จุนโนะวางโดราเอมอนกับปิกาจู้ลง ส่วนยามะพีก็วางอุลตราแมนลงกับพื้นเหมือนกัน...จากนั้น มือเล็กๆ สองมือก็พร้อมใจกันรูดกางเกงออก
“เฮ้ย!! จะทำอะไร??” จินร้องเสียงหลง เผ่นพรวดเดียวก็มายืนตรงหน้าเด็กชายทั้งสอง
จุนโนะชะงักมือ เงยหน้า ขมวดคิ้ว แล้วก็บอกเสียงซื่อว่า
“เค้าจะเอาโนะจังให้พี่จินจุ๊บไงฮะ”
“ปี่ปี๊จังก็มีน้า..า...า....” ยามะพีพูดบ้าง ตั้งหน้าตั้งตาถอดกางเกงต่อไป
“หวา...จะบ้าหรือไง...” จินร้องเสียงหลง
“ก็พี่จินให้ของจุนจังนี่ฮะ...เดี๋ยวหนูจะเอาโนะจังให้พี่จินน้า...า...า” จุนโนะประจบ ทั้งสองกลัวคนโตกว่าจะเอาของเล่นคืน มือเล็กๆ ถอดกางเกงลงไปถึงข้อเท้าแล้ว
“เฮ้ย...ไม่เอ๊า....”
จินรีบเข้าไปคว้ามือจุนโนะกับยามะพีไม่ให้ถอดกางเกง แต่ทั้งสองถอยหนี ดึงดันจะถอดกางเกงให้ได้ ก็เลยเกิดการยื้อยุดกันขึ้นระหว่างเด็กสิบขวบกับห้าขวบ โดยมีกางเกงของจุนโนะและยามะพีถูกดึงกันไปก็ดึงกันมา พอจินดึงกางเกงของจุนโนะขึ้น ยามะพีก็ดึงของตัวเองลงพรึ่บ พอจินผวาตามมาคว้ากางเกงตัวจ้อยของเจ้าเด็กตาโตขึ้น จุนโนะก็ถอดกางเกงตัวเองลงกับพื้นอีก....

......แก๊ก.......

ประตูเปิดออกกว้าง ร่างของคนสองคนยืนอยู่หน้าประตูห้องของจิน
ซากุราอิ โชยืนตาค้าง เคียงข้างด้วย ไอบะ มาซากิ...
ภาพนัวเนียระหว่าง จินกับจุนโนะและยามะพีทำให้โชหน้าร้อนซู่
“ไอ้จิ้นนน...แก๊....แก....ทำไรน้องช้านนน”

...พลั่ก....!!

....โครม....!!

เสียงแรก จินโดนฝ่าเท้าอรหันต์ของซากุราอิ โช ซัดที่ชายโครง
เสียงที่สอง ร่างบางๆ ของจินกระแทกกับผนังห้อง ลงไปนอนขาชี้
“โอย....ผมป่าวน้าาา....”
“แกปล้ำน้องชายฉันเรอะ...ไอ้จิน??...คราวนี้ล่อสองคนเลยหรือไง?!!” โชถลันเข้ามาอีก โดยมีไอบะเป็นกองหนุน
“ไอ้จิน...ฉันไม่คิดว่าแกจะลามกแบบนี้!!” ไอบะชี้หน้าด่าน้องชาย
ส่วนจุนโนะกับยามะพีกอดกันกลมอยู่อีกทาง เด็กตัวน้อยมองพี่โชกับจินตาแป๋ว ...ทำอะไรกันอีกล่ะหว่า...
“ผมปล่าวทำฮะ” เด็กชายจินโอดครวญ
“ก็ถอดกางเกงน้องชายฉันเห็นๆ ยังจะปฏิเสธอีกเรอะ”

จินส่ายหน้า ไม่รู้จะพูดว่าไงเหมือนกัน...จะแก้ตัวอย่างไรได้ เขาชี้ไปทางจุนโนะสุเกะ
“จุนจัง ยามะจัง บอกพี่นายเด่ะ...ว่าฉันเปล่าทำ...”
“ว่าไงจุนโนะ??” โชตะโกนถามน้องชาย จุนโนะคว้าโดราเอมอนและปิกาจู้มากอดแน่น ราวกับจะกลัวว่าจินจะเอาคืน หนูน้อยมองคนโน้นทีคนนี้ที อย่างไม่รู้อะไรเลย....เสียงเล็กๆ พูดชัดแจ๋วว่า
“พี่จินให้โดม้อนกับปิก้าจุนจัง จุนจังก็เลยจะเอาโนะจังให้พี่จินจูจุ๊บฮะ”
“ยามะจังก็จะเอาปี่ปี๊จังให้พี่จินกินด้วย...พี่จินต้องอยากกินแน่ๆ เลยฮะ...” เสียงสังหารของยามะพีดูเหมือนจะจุดประกายฆาตกรของโช เขาทำตาโตเท่าไข่ห่าน หันมาทางจินอีกครั้ง
“หา!!...อีแล้วเหรอเมิง...”

...พลั่ก.....

“โอ๊ย....จุนโนะะ...ะะ..ะ...ไอ้ยามะ..ะ....ะะะ...ทำไมพูดแบบน้านนน....ฮือ...พี่โช้...ผมเปล่าาาา....พี่ไอบะ...ช่วยน้องด้วย....ย...ย..”

....พลั่ก...

ไอบะกระโดดไซด์คิกที่ก้นน้องชายอย่างแรง

“โอยย...อ๋อยยย....ย.....”

*************************

เมื่อสิ้นสุดเทอมปลายของปีนั้น จินถูกส่งไปเรียนที่มิชิแกนทันที เด็กชายอยู่ในความดูแลของคาเมนาชิ โกโร่ ซึ่งมีศักดิ์เป็นน้าชายของจิน

มิชิแกนที่จินไปใช้ชีวิตอยู่นั้นไม่ห่างจากประเทศแคนาดาเท่าไรนัก ก็สวยดีอยู่หรอก แต่เมืองทั้งเมืองมีแต่ทะเลสาบและก็ความเหงา...ดีที่ได้ญาติผู้น้องลูกชายของคุณน้าเป็นเพื่อนคุย มาช่วยให้คลายเหงาไปได้บ้าง

คาเมะลูกชายของคุณน้าเป็นเด็กชายที่อ่อนกว่าจินสามสี่ปี นั่นก็หรั่งจ๋าเหลือเกิน เนื่องจากใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นนานกว่าเขา แม้ว่าที่บ้านคาเมนาชิจะเลี้ยงดูบุตรหลานอย่างสไตล์ญี่ปุ่นก็ตาม คาเมะก็ยังออกนอกลู่นอกทางไปบ้างตามประสาเด็กหัวนอก แสบๆ คันๆ

จินทนเรียนที่นั่นอยู่ได้อย่างไรก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ถ้าไม่มีเพื่อนแบบคาเมะเขาก็คงเป็นวัยรุ่นที่เซ็งในอารมณ์อย่างมาก

คิดถึงญี่ปุ่น ...คิดถึงบ้าน ...คิดถึงบาทาของพี่ไอบะ...แต่อีกคนที่จะขอไปให้ไกลห่างคงจะไม่พ้นเจ้าเด็กมหาประลัยที่เป็นสาเหตุให้เขาระเห็จมาเรียนไกลถึงที่นี่....
ซากุราอิ จุนโนะสุเกะ...
ขออย่าได้พบเห็นกันอีกเลย...ให้ตายเถอะ

*******************

ในขณะเดียวกันที่ญี่ปุ่นเองก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก
จุนโนะสุเกะยังเป็นที่รักของเพื่อนซากุราอิ โชต่อไป ยังคงเป็นเด็กผู้ชายตัวป้อมที่ชอบโผซบคนโน้นทีหอมแก้มคนนี้ที ซุกซนไปได้ไม่เว้นแต่ละวัน โดยมีเพื่อนคู่หูที่ชื่อ ยามะชิตะ โทโมะฮิสะ เจ้าของดวงตากลมโตเป็นเพื่อนจอมซ่า คอยติดสอยห้อยตามไม่ห่าง
ปีแล้วปีเล่าที่เทียนวันเกิดบนขนมเค้กสุดโปรดของจุนโนะถูกเวียนมาให้เป่าฟู่ๆ จนน้ำลายกระจายเต็มก้อนเค้ก

“ไม่มีใครอยากกินขนมเค้กของจุนจังเลยเหรอ...???” เสียงเล็กๆ ถามเกือบทุกปี
พี่ๆ มองหน้ากัน แล้วโชก็หยิบเค้กอีกก้อนมาให้จุนโนะตัด
“ไม่เห็นมีเทียนปักเลยล่ะ” เด็กชายถาม มองหน้าเพื่อนพี่โชทีละคนด้วยความสงสัย...ทำไมต้องมีเค้กวันเกิดสองก้อนด้วย
“แหะ..แหะ..ก้อนนี้ไม่ต้องเป่าเทียนนะ ตัดเค้กเลย จุนจัง สุขสันต์วันเกิดน้า...” โชบอก แบ่งเค้กให้เพื่อนกิน แล้วยกเค้กก้อนแรกที่น้องชายเป่าเอาไว้จนน้ำลายเต็มก้อนให้เจ้าของวันเกิดกินคนเดียว....

เวลาผ่านไปกี่ปีแล้วล่ะที่จุนโนะซัดเค้กวันเกิดซะคนเดียว

จนกระทั่งเวลาผ่านไป....

จากวัยเด็กน้อยเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น มาในปีนี้ วันเกิดเวียนมาอีกครั้ง
ดวงหน้าหวานน่ารัก ยิ้มอายๆ ก่อนที่จะค่อยๆ ละเลียดเป่าลมออกจากริมฝีปากบาง
“สุขสันต์วันเกิด ครบ 17 ปีนะจุนโนะสุเกะ” พี่ไอบะตบมือนำคนอื่น เพื่อนๆ ที่เหลือต่างก็ร้องเพลงวันเกิดให้หนุ่มน้อยด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ขอบคุณฮะ..พี่ๆ ทุกคน...” จุนโนะแจกยิ้มหวาน จุ๊บแก้มเพื่อนพี่โชจนครบองค์ประชุมแล้ว ก็หันมาตัดเค้กให้ทีละคน
“จุนจังนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ” โคกิพูดแกมหัวเราะ คลำแก้มตัวเองป้อยๆ ปีหลังๆ มานี่ไม่ต้องเช็ดน้ำลายของจุนโนะออกจากแก้มแล้วล่ะ...ก็จุนโนะในวันนี้ เริ่มโตเป็นหนุ่มแล้วนี่นา

หนุ่มน้อยแจกเค้กจนครบทุกคนแล้ว เหลือเค้กก้อนใหญ่กว่าของคนอื่น รอไว้ให้เพื่อนสุดที่รัก...ที่กำลังวิ่งจนหอบ เข้ามาในบ้าน
“มาแล้ว...มาแล้ว...โห้ย...เหนื่อยเป็นบ้าเลย” ยามะพีวางกล่องของขวัญกล่องใหญ่ตรงหน้าจุนโนะ จากนั้นก็คว้าแก้วน้ำของคนบนโต๊ะมาดื่มอั่กๆ ....จากนั้น...
“ว้าก...ขมปี๋เลย...” ยามะพีแทบจะพ่นน้ำสีเหลืองๆ ออกมาทันที ...ก็ไอ้ที่คว้าไปดื่มน่ะ เจ้าของแก้วมองตาคว่ำ
“สมน้ำหน้า...ใครใช้ให้ดื่มล่ะ” อุเอดะกลั้นหัวเราะ เมื่อเห็นหน้าตาแดงๆ ของยามะพี
“อ่ะ...นี่ของนาย ยามะพี” จุนโนะยื่นเค้กก้อนโตให้
“อูวว...มีน้ำลายหรือเปล่าฟะ”
“ไอ้บ้า...ฉันโตแล้วนะ จะทำน้ำลายหยดได้ไง” จุนโนะทำปากยื่นน้อยๆ แต่พองาม
“เออ...รู้แล้วว่าโต...” ยามะพีชำเลืองมองหน้าเพื่อนสุดที่รัก ก็เห็นหรอกว่ามันโตแล้ว อะไรๆ ของมันก็ไม่ใช่เล็กอย่างเมื่อก่อน ..ก็ไอ้แข้งขาของมันง่ะแหล่ะที่ยาวสมวัย ดวงหน้าที่เคยอวบป้อมก็เรียวสวยหวานเป็นธรรมชาติ ดวงตาสุกใสเรียวรีรับกับจมูกโด่งงาม ริมฝีปากที่ชอบผิวปากจนน้ำลายแตกฟองฟอดก็หยักเต็มสวยเชียวแหล่ะ ขนาดเขาโตมาด้วยกัน เป็นผู้ชายเหมือนกันยังคิดว่าเจ้าเพื่อนคนนี้ มันออกจะงดงามเกินหน้าเกินตาอยู่สักหน่อย...แต่ก็ช่างเหอะ วันนี้วันเกิดเจ้าหน้าหวานนี่นา ปล่อยให้มันหล่อไปก่อนเหอะ...เอาไว้เป็นวันของข้าพเจ้ามั่งจะหล่อบาดใจให้ดู....
ยามะพีคิดเอาไว้เล่นๆ แต่ก็อดชำเลืองเงาของตัวเองในกระจกบานใหญ่ของห้องไม่ได้
....เราเองก็สวยหยอกใคร...ไม่แพ้จุนโนะสุเกะหรอกว้าาา....

***********************

to be continue