You’re my lovely doll... (HBD Jin)

แก้วน้ำสีอำพันถูกยกขึ้นชูตรงหน้า ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาหรี่ตามองแก้วในมือ มองแล้วก็หมุนไปหมุนมา ...อะกานิชิ จิน หัวเราะหึๆ ราวกับจะเยาะหยันคนทั้งโลก กระดกแก้วเหล้าทีเดียว น้ำสีเหลืองก็ไหลพรวดเข้าปากไปด้วยอึกเดียว
“เฮ้ย...ไอ้จิน เบาๆ หน่อยเด่ะ เดี๋ยวก็สำลักหรอกแก” เพื่อนที่นั่งร่วมก๊งอยู่ข้างๆ เตือน
“ดี..เอาให้มันตายห่ะ...ไปเลย กลุ้มโว้ย...!!” จินหันมาหาเพื่อนแล้วยกแก้วเหล้าเปล่าแกว่งไปแกว่งมา
“ขออีกแก้ว ไอ้ยู”
“พอแล้ว”
“ไม่พอ...ขออีก...ขออีก...”
“ไม่ให้โว้ย...” คนพูดจัดแจงเก็บขวดเหล้าหนี แต่จินผวาตาม ผลที่ได้ก็คือ หัวขมำไปกับโต๊ะ ทำเอาแก้วเหล้าล้มระเนระนาด
“เฮ้ย...ไอ้...” เพื่อนๆ โวยวาย

จินฟุบไปกับโต๊ะ แต่สักพักหนึ่งเขาก็โงหัวขึ้นมาอีก
“พวกเมิงไม่เคยอกหัก ก็ไม่รู้หรอก ว่าในนี้...เนี่ย...ในหัวใจกรูเนี่ย...มันเจ็บแค่ไหน...” จินตบอกตัวเองปึกๆ
“ฉันให้เวลาแกสองวันไอ้จิน ภายในสองวันนี้แกต้องได้สาวสวยมาดามหัวใจแน่ๆ คนอย่างแกมันไม่ร้างรักนานหรอกว้า?”
“ไอ้อุเอ้...อย่าท้า...อย่าท้า...”
“ไม่ได้ท้าเว้ย แต่นิสัยแกเป็นอย่างนั้นจริงๆ” อุเอดะตบหัวจินดังป้าบ จนจินแทบหายเมา เขาคลำหัวตัวเองและบ่นเสียงยานคาง
“ไม่อาว..ว..ว...กรูไม่ขอมีเมียเป็นหญิงอีกแล้ว เข็ดผู้หญิงโว้ย...เกลียดไปสิบชาติ...”
วันนี้เขาเพิ่งได้รับข่าวร้ายมาสดๆ ร้อนๆ เพราะถูกซาโตมิแฟนสาวขอเลิกคบมาหมาดๆ เธอเป็นสาวที่จินคั่วได้สามเดือน ตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ถึงกาลอวสานลงแล้ว เพราะความที่ฝ่ายชายติดเพื่อนมากกว่าตัวเธอนั่นเอง
“ไม่ตายซะจะมีเมียใหม่ให้ดู” จินพูดกลั้วเสียงอ้อแอ้ ลิ้นจุกปาก ร้องหาเหล้าเพิ่ม แต่เพื่อนก็นั่งกันเงียบกริบ เมื่อไม่ได้เหล้าเขาก็มองไปรอบๆ สายตาพร่าเลือนเพราะฤทธิ์เหล้า
“ไอ้ยามะพีมันหายไปไหนฟะ?” จินร้องหาเพื่อนซี้อีกคน
“เขาไปรับคาเมะเว้ย จำไม่ได้หรือไงไอ้จิน ว่าไอ้เมะมันจะกลับมาจากอังกฤษวันนี้”
“จำไม่ด้ายยย...เมาโว้ย..ย..ย...”
“เออ...เออ...ช่างเหอะ...มะพีไปรับแฟน เองก็กลับบ้านไปนอนซะไป หรือว่าจะรอไอ้เมะกับไอ้พีอยู่นี่ก็ตามใจ แต่ว่าจะเรียกหาเหล้าล่ะก็ ไม่ได้นะโว้ย” อุเอดะจัดแจงหาที่ให้จินเตรียมเอนนอน แต่ว่าหัวจินยังไม่ทันถึงตักดี เสียงเอะอะของคนหลายคนก็ดังขึ้น
“อ้าว..ไอ้เมะ ไอ้พี มาแล้ว...ทางนี้ ทางนี้”
“ไฮ้...เพื่อนๆ ...เมะของเพื่อนมาแล้วเว้ย...หวัดดี ...ทุกคน” เสียงแจ๋วของคาเมะดังขึ้น ชายหนุ่มเดินโอบบ่ายามะพีเข้ามาทักทายเพื่อนๆ
“เฮ้ย...มาเร็วจริงไอ้เมะ...นั่งๆ โหย...มาทันก๊งพอดีเลยเชียว” ยูอิจิตบเบาะเก้าอี้แปะๆ ให้คาเมะนั่ง แต่เพื่อนที่เพิ่งกลับมาจากอังกฤษกลับมองต่ำไปทางจินซึ่งกำลังนอนหนุนตักอุเอดะอยู่ ไม่สนใจคนมาใหม่เลย เห็นสภาพจินแล้วคาเมะก็แบมือหรา หน้าตามีเครื่องหมายคำถาม...

“มันอกหัก...ก็เลย..กินเหล้า...เมา...เครียด...เกลียดผู้หญิง” ยูอิจิยิ้มแห้งๆ ให้คาเมะ และเล่าเรื่องให้คาเมะฟัง ซึ่งเมื่ออีกฝ่ายฟังจบก็เอามือเกาคางและหันมาทางยามะพี
“ฉันเอาของขวัญติดมาจากอังกฤษด้วย ว่าจะให้มันวันเกิด แต่สงสัยต้องเปลี่ยนของแล้วล่ะว่ะ ลงมันเกลียดหญิงแบบนี้”
“อะไรวะไอ้เมะ..” ยูอิจิเลิกคิ้ว
คาเมะหันมามองหน้ายามะพีคู่รักแล้วก็อมยิ้ม ตอบคำถามไปว่า
“ตุ๊กตายาง...”
“หา??? ตุ๊กตายาง!!” เพื่อนๆ ตะโกนอย่างพร้อมเพรียงกัน

*************************

คาเมะชวนเพื่อนไปดูตุ๊กตายาง 2 ตัวที่นั่งเอนๆ บนเบาะหลังรถ
“คาเมะ...นี่อย่าบอกนะว่าจะให้เจ้าตุ๊กตานี่กับไอ้จินมัน” ยูอิจิชี้ไปที่ตุ๊กตาผู้หญิงที่นั่งหน้าสวยเหมือนคนจริงๆ แต่คาเมะส่ายหน้า แล้วชี้ไปที่ตุ๊กตาผู้ชายที่นั่งอยู่เคียงข้างกัน
“ฉันหอบหิ้วข้ามน้ำข้ามทะเลมาด้วย เพราะจะเอาไปฝากพ่อ แต่ว่าพ่อดันมีเมียใหม่แล้ว ก็เลยว่าจะให้ไอ้จินมัน แต่พวกนายบอกว่ามันเกลียดผู้หญิงซะแล้ว ฉันก็เลยคิดจะเอาตุ๊กตาผู้ชายให้มันแทน”
“โฮ้ย...มันเหมือนคนจริงๆ ตัวก็เท่าคนเลยว่ะเนี่ย” อุเอดะเอานิ้วจิ้มไปตามเนื้อตัวของตุ๊กตาสองตัว
ตัวแรกเป็นตุ๊กตายางผู้ชาย ใส่เสื้อยืดแขนกุดสวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีแดงสด ผมสีน้ำตาลดูนุ่มเหมือนของจริง ผิวพรรณก็หยุ่นมือ ละเอียดราวกับกลีบกุหลาบสีขาวอมชมพู ใบหน้าที่เห็นนี่ซิ มันทำให้ยูอิจิกับอุเอดะอึ้ง เพราะมันช่างงดงามราวกับคนจริงๆ
“โห...ตุ๊กตาผู้ชายสวยกว่าตุ๊กตาผู้หญิงอีกเนอะ...แหม...มีแฟนหล่อแบบนี้ก็เอาวะ ตุ๊กตายางก็เอา...ไอ้เมะเปลี่ยนมาให้ฉันแทนได้ป๊ะ?”
“ยูอิจิ!!..เดี๋ยวเหอะ!!” อุเอดะเงื้อกำปั้นหรา หน้าสวยงอหงิกเมื่อได้ยินประโยคนั้นของยูอิจิ
“แหะ..แหะ..พูดเล่นน้า พูดเล่นหรอกจ้า...มีตุ๊กตาหน้าสวยอย่างอุเอ้อยู่ทั้งคน ยูไม่มองใครแล้วล่ะจ้า”
“ตอนแรกคาเมะจะเอาเจ้าสองตัวนี่เข้าบ้าน แต่ฉันไม่ยอม ก็เลยแนะว่าเอามาให้จินเป็นของขวัญวันเกิดดีกว่า” ยามะพีสารภาพ เขาย่นจมูกใส่ตุ๊กตาสองตัว เอานิ้วกดที่แขนตุ๊กตาแล้วบอกต่อ
“ก็เหมือนคนอย่างกะอะไรดี ไม่หึงก็ต้องหึงล่ะวะ”
“คิก..คิก...ก็มียามะพีนอนกอดอยู่แล้วนี่ จะไปกอดตุ๊กตาได้ไง้” คาเมะลูบแขนของยามะพีขึ้นๆ ลงๆ เป็นการประจบ ใบหน้าหล่อเฉี่ยวยิ้มเรี่ยราด
“จริงมั้ยจ๊ะ...จริงมั้ยจ๊ะ...”
“ดี...รู้แล้วล่ะก็ รีบกำจัดเจ้าสองตัวนี่ไปให้ไกลๆ เลยด้วย” ยามะพีกอดอกทำแก้มป่องใส่คนรัก คาเมะก็เลยต้องยอมยกตุ๊กตาผู้ชายให้จินแต่โดยดี

......

พวกหนุ่มๆ ช่วยกันพยุงจินกลับบ้าน และคาเมะก็หอบเอาตุ๊กตาผู้ชายหน้าสวยมาวางไว้ในห้องรับแขก เนื่องจากจินยังไม่พร้อมรับสภาพรอบข้าง เขาก็เลยต้องปล่อยให้จินนอนคุดคู้อยู่บนโซฟา โดยมีตุ๊กตาชายนั่งเอียงๆ อยู่ข้างกาย
“เฮ้ย...ดูเด่ะมันมีป้ายชื่อติดคอมาด้วย ชื่ออะไรวะ?” ยูอิจิจับป้ายพลาสติกมาพลิกดูแล้วก็พยักหน้าออกมา
“อือ...ชื่อจุนโนะ...ตุ๊กตาตัวนี้ชื่อจุนโนะด้วย...”
“ไอ้จินเอ๋ย...แฟนเอ็งชื่อจุนโนะนะเว้ย ...ตื่นเด่ะ ...” อุเอดะตบแก้มจินแปะๆ แต่จินได้แต่ครางฮือๆ แล้วก็คอพับคออ่อนต่อไป
“กลับกันเหอะ...อย่าไปยุ่งกับมันเลย เดี๋ยวตื่นมามันก็เห็นเองแหล่ะ” คาเมะรุนหลังเพื่อนๆ ออกไปจากบ้านจิน ปิดประตูให้เรียบร้อย แต่พอเดินมาถึงรถ ก็เจอสายตาของยามะพีมองเข้าไปยังที่นั่งเบาะหลัง
“จะทำยังไงกับตุ๊กตายางสาวสวยที่นั่งอ่อยอยู่ตรงนี้ยะ?”
“เอาไปบ้าน..” คาเมะตอบ ก็เลยเจอสายตาเขียวเรืองแสงของคนรักตอบกลับมา
“ไม่มีทาง!!...เอามันไปทิ้งเดี๋ยวนี้นะ!!”
“จ้า...แหะ...แหะ...ดุชิบ...”

***************************

จินงัวเงียตื่นขึ้นมาในเช้าของวันรุ่งขึ้น สิ่งแรกที่เขาเห็นก็ทำให้เขาตกใจจนแทบตกจากโซฟา
“เฮ้ย!! ใครวะ?!!” จินแทบหายเมา ก็จะไม่สะดุ้งได้ไง ลืมตาขึ้นมาก็เห็นใครไม่รู้มานั่งพิงโซฟาอยู่ข้างๆ
“เอ้อ...ขอโทษ..คุณมานั่งอยู่ในบ้านผมได้ไง?” จินถาม เขาเสยผมขึ้นลวกๆ ตาจ้องไปที่คนแปลกหน้าที่เอาแต่นั่งลืมตาโพลงอยู่ตรงหน้า
“เงียบฉี่...ไม่ตอบซะด้วย ไอ้หมอนี่” จินบ่นพึม เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบสนองอะไร เอาแต่นั่งเฉย
“นี่นาย...นี่บ้านผมนะครับ เข้ามาได้ไงฟะ?”
.........
“แบบนี้เขาเรียกว่าบุกรุกนะเว้ย...เฮ้ย!!...ไม่พูดอะไรสักคำ ชักจะยัวะแล้วนะ” จินยืนเท้าเอว เดินเข้ามาใกล้
“เห...สวยนี่หว่า...” เขาจ้องมองหน้าสวยของผู้บุกรุก แต่เห็นอีกฝ่ายมองไปข้างหน้า สายตาไร้จุดหมาย ก็ชักแปลกใจ
ชายหนุ่มขยี้ตาตัวเองให้หายมึน
“อะไรวะหมอนี่...ทำไมมัน...” จินเอานิ้วจิ้มหัวไหล่ร่างนั้นเบาๆ เนื้อนิ่มกับผิวกายที่ราบเรียบนั้นทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว
“คนหรือเปล่าวะ? ..เฮ้...นาย...ย...ย..” ตะโกนเข้าไปในรูหูของอีกฝ่าย ...แต่ผลที่ได้ก็คือ
...ความเงียบ...

“เออวะ...”

...ป้าบ!!...

จินตบศีรษะนายนั่นอย่างแรง จนร่างนั้นเซเอียงแล้วหล่นไปนอนแอ้งแม้งกับพื้นห้อง เขากระโดดโหยงไปอีกทาง เมื่อร่างนั้นนอนคว่ำหน้าแน่นิ่ง
“โอ๋ยโย๋ว...ว...ว...ว”
จินจับร่างนั่นพลิกมา ดวงหน้าที่เรียบเฉย กับดวงตาที่แป๋วแหวว ไร้จุดหมายนั้น ทำให้เขาถอนหายใจยาว
“ตุ๊กตายางนี่หว่า...”
จินอุ้มมันขึ้นมานั่งไว้ที่เดิม มันไม่ค่อยมีน้ำหนักมากนัก แต่สัมผัสที่ได้รับคือความหยุ่นมือ เหมือนกับจับต้องเนื้อคนจริงๆ
“เหมือนจริงๆ...เหมือนคนมากเลย หายเมาเลยกรู...ไอ้หมอนี่มาอยู่นี่ได้ไงวะ ...ว่าแต่...ทำไมมันสวยแบบนี้...” จินครางในลำคอ เขาสำรวจเนื้อตัวของตุ๊กตายาง บีบตรงนั้น จับตรงนี้ จนแน่ใจจริงๆ ว่าเป็นตุ๊กตายางของแท้ แน่นอน
“เอ๋...มีป้ายอะไรด้วย...” ชายหนุ่มพลิกป้ายขึ้นดู
“ชื่อจุนโนะ...อืมมม...มีชื่อด้วย ...อยากรู้จริงๆ ว่ามันมาอยู่ที่บ้านฉันได้ไง...”

.....Tu....ru....ru...

จินไม่ต้องเสียเวลาเดา เพราะคาเมะเป็นฝ่ายโทรศัพท์หาเขา และบอกให้รู้ว่าทำไมตุ๊กตายางตัวนี้ถึงได้มาอยู่ที่บ้านของเขา
“เลี้ยงเอาไว้เป็นเมียแกไง ไอ้จิน...คิก...คิก...รับรอง ไม่มีบ่น ไม่ดุ และไม่นอกใจแกด้วย” คาเมะส่งเสียงหัวเราะคิกคักมาตามสาย
“ไอ้เมะ...”
“จริงนะโว้ย...นี่เป็นผลิตภัณฑ์ที่เจ้าของเขาหวงนักหวงหนา...แต่ละชิ้นทำขึ้นมาอย่างละตัว...เพราะงั้นเจ้าตัวนี้ย่อมไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือน...จะบอกให้นะจิน...จับอยู่ท่าไหน มันก็จะอยู่ท่านั้น จะจับคว่ำก็คว่ำ จะจับหงายก็หงาย หรือจะตะแคงซ้าย ตะแคงขวา หรือตุ๊กตายาง on top ก็ทำด๊ายยย...”
“ไอ้หอย...ไอ้เต่า...ได้จริงหรือว่า...งั้นข้าก็...จุด...จุด..จุด...กับมันก็ได้ด้วยล่ะซิ”
“ก็งั้นเด่ะ มันก็มีอวัยวะเหมือนคนจริงๆ ง่ะแหล่ะ ไม่เชื่อแกก็ลองสำรวจดูเด่ะ รับรองต่อมหื่นแกไต่ระดับสูงแน่ๆ เชียววะ..ฮิ..ฮิ..”
“เออ...ขอบใจโว้ย...”
“แหงล่ะ เพราะนั่นมันเป็นของขวัญวันเกิดจากอังกฤษเชียวนะคร้าบบบ...เชิญใช้ได้ตามสบาย ไม่กวนล่ะ บ๋าย.บาย”

คาเมะวางหูไปแล้ว จินก็เลยหันมาพิจารณาตุ๊กตายางอีกที
“สวยจริงๆ” จินงึมงำ ทำหน้าเคลิ้มฝัน นี่ถ้าเป็นคนจริงๆ ก็ดีน่ะซิ

เขาจัดแจงลอกคราบตุ๊กตายางจนล่อนจ้อน ผิวขาวราวกับหิมะอมชมพูฝาดในที่ที่ควรจะฝาด ทำให้จินเผลอสูดลมหายใจกับความงามตรงหน้า
“สวยกว่ายัยซาโตมิอีกวุ้ย...”
จินนึกขอบคุณคาเมะที่ส่งของขวัญแปลกประหลาดแบบนี้มาให้
“มามะ มาให้พี่กอดให้ชื่นใจดูหน่อยเป็นไร”
อ้าแขนโอบกอดร่างนุ่มนิ่มนั้น
“ขอหอมทีเด๊ะ”
เสียงหอมแก้มดังฟอดใหญ่ ...ทำให้จินได้ใจ เขาคลำโน่นคลำนี่ไปตามเนื้อตัวของตุ๊กตาไปทั่ว จนคลำมาถึงเป้ากางเกง
“เออ...มีไอ้ตรงนั้นด้วยหรือเนี่ย...ไหน...ไหน...ดูชัดๆ เด๊ะ...” เขารูดซิปกางเกงของจุนโนะยางลง เผยให้เห็นส่วนนูนของเป้ากางเกงชั้นใน
“คิก...คิก...เหมือนของจริงเลยว่ะ”
ได้เห็นและได้สัมผัสเฟ้นฟอนแบบนี้ ก็ทำให้หัวใจชายเตลิดเปิดเปิง กู่ไม่กลับ จินกระดกยิ้มอย่างหื่นๆ รีบอุ้มตุ๊กตาจุนโนะเข้าห้องทันที
“ลองมีเมียเป็นตุ๊กตายางดูซะทีก็ดีเหมือนกันกรู...”

........

ภายในห้องนอน จินกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับตุ๊กตาจุนโนะจนอารมณ์เริ่มได้ที่ ...เมื่อทนไม่ไหวจริงๆ เขาก็ลุกพรวดพราดขึ้น ลูบคลำร่องก้นของจุนโนะยาง ...
“เออ...มีช่องตรงข้างหลังด้วยวุ้ย...” จินกระดี๊กระด๊า จัดแจงกระทำชำเราตุ๊กตายางจนหนำใจ...

“อา...า...า...า...า” เขาครางอย่างเป็นสุข ขณะขยับกายเคลื่อนไหวไม่หยุด แต่ว่า...
.....
“อา...อ๊า...า...า” เสียงหนึ่งดังสวนขึ้นมาบ้าง
....
“อา...อ๊า...า...า”
“เอ๊ะ...!!” จินหยุดครางแล้วแต่ทว่า
“อา...อ๊า...า...า” เสียงที่ว่ายังครางเลียนเสียงของจินอยู่อีก
เสียงนั้นทำให้จินตกใจ เขารีบผละออกจากตุ๊กตายางทันที
แต่เมื่อตั้งสติได้ เขาก็ถอนหายใจโล่งอก เพราะเสียงนั้นดังมาจากลำโพงที่ออกมาจากโพรงปากของตุ๊กตาจุนโนะนั่นเอง
“คิก...คิก...โถ...ยาหยี...ครางเป็นด้วย...โอย...สุขจริงๆ กรู..เสียอย่างเดียว..ไม่ใช่คนจริงๆ”
“มามะ...จุนโนะ...มานอนกอดกันให้หายเหนื่อย แล้วมาต่อกันอีกสักรอบดีกว่าเนอะ”
จินจับจุนโนะมากอดเอาไว้ ซบหน้าลงกับผมสลวยสีน้ำตาลอ่อนนุ่มนั้น ได้กลิ่นเคมีปนน้ำหอมอ่อนๆ โชยมาจากวิกผมนั้นด้วยล่ะ... แต่ช่างมันเหอะ...ขอให้ได้นอนกอดตัวยางนุ่มนิ่มของจุนโนะตัวนี้ก็พอแล้ว ...เสียอย่างเดียวตุ๊กตาตัวนี้มันไม่ยอมกอดเขาตอบเลย

***************************

ตั้งแต่วันนั้น จินก็เริ่มเป็นคนติดบ้าน เลิกจากทำงานเขาก็รีบกระหืดกระหอบกลับบ้าน ไม่ยอมไปร่วมก๊งกับเพื่อนๆ ที่ไหนเลย... เพื่อที่จะมาอยู่กับตุ๊กตายางที่นับวันก็ยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน
วันนี้จินจับจุนโนะใส่เสื้อยืดตัวเก่าของเขา และกางเกงสั้นยีนส์ ดูเหมือนหนุ่มน้อยน่ารักก็ไม่ปาน ตุ๊กตาถูกจับให้นั่งประจำที่โซฟา ตาจ้องทีวีที่จะเปิดอยู่หรือปิดไว้ มันก็ไม่สนใจ ดวงตาที่ไร้จุดหมายก็มองตาแป๋วอยู่อย่างนั้น
นอกจากเวลานอนที่จินจะลูบขนตาให้มันปิดลง เป็นอันว่าจุนโนะยางก็หลับพริ้ม พร้อมแล้วที่จะสนองความต้องการของจิน ราวกับเป็นภรรยาผู้แสนดี

“วันนี้ให้หนูโนะ on top นะจ๊ะ...มามะอีหนูจุนโนะ..ะ..ะ...”

ในที่สุด...จินก็เลิกติดเพื่อนหันมาติดศรีภรรยาที่เป็นตุ๊กตาแทน...เขาเอาแต่ขลุกอยู่กับจุนโนะจนเพื่อนๆ เริ่มระอา
.......

และที่ผับแห่งหนึ่ง...
“ไอ้จินมันไม่คิดจะไปไหนเลยหรือไงวะเนี่ย... วันๆ เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน นี่ขนาดโทรฯ ออกมาให้มาร่วมก๊งแล้วเชียวนา” คาเมะส่ายหน้าเมื่อจินบอกมาตามสายว่า เขาไม่อาจออกมาร่วมสังสรรค์กับเพื่อนๆ ได้ เพราะติดเมีย
“คิดถูกหรือเปล่าวะไอ้เมะ ที่เอาตุ๊กตายางให้มันไว้นอนกก”
“น่านน่ะซิ ยูอิจิ...แต่ว่านะ ตุ๊กตามันจะสู้ของจริงได้ไงจริงมั้ยจ๊ะยาหยี” พูดแล้วก็หันไปหอมแก้มยามะพีดังฟอด เล่นเอาเพื่อนโห่ แต่เจ้าตัวคนถูกขโมยหอมนั่งหน้าแดงสุกปลั่ง

แต่ขณะนั้นเอง เหตุการณ์ครื้นเครงก็พลันเงียบลง เมื่อปรากฏร่างของหนุ่มน้อยคนหนึ่งเดินก้าวจ้ำพรวดมาคว้าคอคาเมะเอาไว้ ใช้กำลังลากทีเดียว ร่างเล็กอย่างคาเมะก็ขาแทบลอยจากพื้น
“เฮ้ย!! นาย...มาที่นี่ได้ไงเนี่ย?” คาเมะตาเหลือก ร้องลั่น เมื่อเห็นหน้าของคนที่กำลังจะฆ่าเขาอยู่ในตอนนี้ พยายามแกะมือออกจากคอเสื้อของเขา
“โอย...แค่ก...แค่ก...ชะ..ช่วยด้วย...”
“ไม่ต้องมาร้องให้ใครช่วยเลย ไอ้ขโมย!!” ชายคนนั้นพูด
“เดี๋ยว...เดี๋ยว...นายเป็นใครจะทำอะไรกับแฟนฉัน!!” ยามะพีรั้งไหล่นายคนนั้นไว้ แต่ร่างสูงกลับเหวี่ยงคาเมะลงไปนอนแอ้งแม้งบนโซฟา เขายืดตัวขึ้นแล้วหันมาทางเพื่อนๆ ของคาเมะ ใบหน้าที่มองมาอย่างขุ่นเคืองนั้น ทำให้คนที่ได้เห็นต่างก็ตกตะลึงกันเป็นแถว...
“เฮ้ย...นี่มัน...”
“ตุ๊กตายางจุนโนะ!!” ทุกเสียงอุทานเป็นเสียงเดียว แต่คนที่ถูกกล่าวหา ทำหน้าบึ้งใส่แล้วตะคอกกลับไปว่า
“ไม่ใช่โว้ย!!”

************************

ร่างสูงเพรียวจอดรถสปอร์ตคันงามที่ใต้ต้นไม้แห่งหนึ่งใกล้ๆ กับบ้านของอะกานิชิ จิน ...เขามองไปรอบๆ บริเวณเพื่อมองทางหนีทีไล่ เพราะหากเกิดเหตุฆาตกรรมกันขึ้นจะได้หนีสะดวก
สองเท้าก้าวมั่นคงไปยังบ้านที่มีแผ่นไม้สลักเอาไว้ว่า

...อะกานิชิ...

“ที่นี่แน่ๆ หวังว่าเจ้าคาเมะคงไม่บอกบ้านผิดนะ ไม่งั้นจะกลับไปซัดให้หมอบจริงๆ ด้วย” ร่างสูงบ่นงึมงำ เขากดออดที่หน้าประตู แต่ว่า...บ้านทั้งหลังก็เงียบสนิท ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครอยู่สักคน
“สงสัยจะไม่อยู่”
เขามองซ้ายมองขวาเห็นปลอดคนดีก็ปีนข้ามรั้วเตี้ยๆ เข้าไปในบริเวณบ้าน
มันเป็นบ้านหลังเล็กๆ ไม่ใหญ่โตอะไร หน้าต่างมีเยอะจนแทบจะรอบบ้านละมัง
ชายหนุ่มมองเข้าไปในหน้าต่างกระจก จากรอยแหวกของผ้าม่านนั้น เขาไม่เห็นใครเลย...นอกจาก...ร่างๆ หนึ่งนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟากลางห้อง ...ผู้บุกรุกยื่นหน้าจนแทบจะติดกระจก...มองสำรวจอย่างพิจารณา

...ใช่แล้ว...ร่างนั้นต้องเป็นร่างที่เขาต้องการจะมาเอาคืนไปนั่นเอง...

เขาจัดแจงหาของแข็งมางัดหน้าต่างบานนั้น และโชคดีที่มันเปิดออกได้สะดวก ปีนเข้าไปสำรวจภายในห้องรับแขก ซึ่งดูรกเกะกะ เพราะเจ้าของบ้านเป็นชายโสดที่ค่อนข้างจะซกมกอยู่ซะหน่อย
เขาตรงดิ่งไปที่เป้าหมาย ซึ่งก็คือร่างของหนุ่มน้อยที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา
มันก็คือ ...ตุ๊กตายางจุนโนะนั่นเอง
“เฮอะ...เจอซะที...” ชายหนุ่มรี่เข้าไปสำรวจความเรียบร้อยของตุ๊กตายางจุนโนะที่ดูออกจะโทรมๆ ชอบกล
“ไปฟัดกับใครมาวะ..ทำไมมันช้ำแบบนี้” เขาโอดครวญ จับหน้าตาเจ้าตุ๊กตาพลิกไปพลิกมา เห็นรอยถลอกเป็นจ้ำๆ ที่ซอกคอ และสองข้างแก้ม แถมริมฝีปากของมันก็แตกเซาะเป็นร่อง ผิดกับเมื่อก่อนเชียวล่ะ
เขาควักมือถือออกมาเตรียมจะโทรฯ ไปเล่นงานคาเมะ โทษฐานเป็นตัวก่อเรื่องที่เอาตุ๊กตาตัวนี้ไปจากเขา แต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับสายซะงั้น ปล่อยให้มีแต่เสียงเรียกเข้า
“แบบนี้มันจงใจหลบหน้ากันชัดๆ เลย...”
“...สงสัยไอ้หื่น เพื่อนของคาเมะจะไม่ได้เอาตุ๊กตามาตั้งดูเล่นอย่างเดียว” เขาชักสงสัยจัดแจงลอกคราบตุ๊กตาออกจนล่อนจ้อน

“เฮ้ย!!” พอเห็นจะๆ ร่างโปร่งก็แทบหงายหลัง เพราะตามเนื้อตัวของเจ้าตุ๊กตายางนั่นมันมีแต่รอยเหมือนโดนกรำศึกมานับครั้งไม่ถ้วน พอจับพลิกดูด้านหลัง คนเห็นก็แทบจะเป็นลม เพราะร่องก้นชำรุดอย่างหนัก
“ไอ้...ไอ้หื่น...บ้าจริงๆ ตุ๊กตาก็ไม่เว้น”

เขาสบถออกมา แล้วอุ้มเอาตุ๊กตาออกไปจากบ้าน ...เหวี่ยงจุนโนะยางไปทางด้านหลังรถด้วยความหัวเสีย แต่พอจะสตาร์ตรถ ก็นึกได้ว่าลืมโทรศัพท์ไว้บนโซฟาบ้านของจิน เขาจึงเดินกลับไปเอา

แต่ว่า...โชคชะตาเล่นตลก ...
เพราะขณะที่กำลังอยู่ในบ้านของจินนั้น ปรากฏว่าเขาต้องชะงักเมื่อเห็นจินกำลังห้อมาถึงหน้าบ้านแล้ว
“เฮ้ย...ทำไงดี?” ร่างสูงสบถ ถอยหลังกลับเข้าไปในห้องรับแขกตามเดิม หาทางหนี แต่ว่าจะปีนออกทางหน้าต่างก็วิ่งไม่ทันแล้ว เพราะเจ้าหมีควายตัวหนาเดินเทิ่งๆ เหมือนกลัวเมียหนี ใกล้เข้ามาแล้ว...

......จะทำไงดี...

“จุนโนะ..ะ...ะ... ส้ะมีมาแย้ว...ว...ว...ว” จินพรวดเข้ามาเหมือนเช่นเคย สิ่งแรกที่ทำตามความเคยชินก็คือ ก้มลงจูจุ๊บกับศรีภรรยาหุ่นยางของเขา

...แต่ว่า...

“เอ๋???”
ทำไมวันนี้หุ่นยางถึงทำหน้าตื่นๆ แถมตัวยังนิ่มกว่าเดิมอีกด้วย จินลองจุ๊บปากมันอีกที
“เอ๋????” จินเริ่มแปลกใจ...คราวนี้ทำไมตามันโตขึ้น...
“เฮ้ย...ทำตาโตได้ด้วย!!”
จินลองสำรวจดู เสื้อผ้าก็ไม่ใช่นี่หว่า...นี่ไม่ใช่เสื้อผ้าที่เขาใส่ให้...เอ..หรือว่าไอ้เมะมันแอบมาเปลี่ยนเสื้อให้เมียกรู...
“หนอยไอ้นี่ ...มาตีท้ายครัวกรูเหรอ?”
จินจูบแก้มจุนโนะยางดังฟอด
...แต่คราวนี้ทำไมมันเอียงหน้าหนีฟะ???

“เออ...หรือว่าไอ้เมะเอากลไกอะไรใส่เข้าไปใหม่ เพื่อเซอร์ไพส์เรา...”
ว่าแล้วจินก็ยิ้มมุมปาก คราวนี้จะได้อยู่กับเมียแบบมีชีวิตชีวาซะที
จินไม่บ่นอะไรอีก เขาดึงทึ้งเสื้อผ้าของตุ๊กตาโปร่งบางออกทีละชิ้น จนเหลือแต่กางเกง ท่ามกลางการหายใจไม่ทั่วท้องของคนเล่นเป็นตุ๊กตา

คนที่นั่งแทนตุ๊กตายางแทบจะทนไม่ไหว จินกำลังจะถอดเสื้อผ้าของเขา โอย...จะเอายังไงดี ถ้าเอะอะตอนนี้ต้องโดนข้อหาบุกรุกแน่ๆ ทางที่ดีปล่อยไปก่อนเผื่อจินจะลุกไปทำธุระที่ไหนบ้าง จะได้อาศัยช่วงนั้นแอบหนีออกไป แต่ว่าเขาก็คิดผิด เมื่อจินเป็นฝ่ายก่ายขาพาดต้นขาของเขา แถมยังเชยคางของเขาขึ้น บิดมันน้อยๆ จนริมฝีปากทั้งคู่ประกบกัน
“อึก...” ร่างบางทำตาโต ในขณะที่จินหลับตาพริ้ม...

ในความรู้สึกของจินนั้น ...วันนี้กลีบปากของตุ๊กตายางตัวนี้มันช่างอ่อนนุ่มดีเหลือเกิน...
จินบดขยี้จุมพิตอย่างเมามัน ยิ่งจูบก็ยิ่งต้องการ เขาถอดเสื้อตัวเองออกจนหมด จับตุ๊กตาจำเป็นกดลงกับโซฟาตัวยาว
“อึ๊ยยย...ย..ย..” เสียงครางดังออกมาจากปากบาง ที่ได้แต่นอนตัวแข็งทื่อ
“อืมมม...เสียงเซ็กส์ขึ้นนี่...อืมมม..” จินปล้ำจูบแทบไม่หายใจหายคอ เขาเล้าโลมจนคนข้างล่างทนไม่ไหวเหมือนกัน
ร่างโปร่งที่นอนระทดระทวยในทีแรกเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง...เร้าใจแบบนี้ใครจะไปนอนเฉยไหว เขาขยับตัวยุกยิก มือสอดเข้าใต้ท้ายทอยของจิน กระชับต้นคอชายหนุ่มให้บดจูบแนบแน่นเข้าไปอีก เอาให้ขาดใจตายไปเลย

เรื่องข้อหาบุกรุกค่อยว่ากันทีหลัง ...ไอ้หนุ่มหื่นคนนี้ ทำไมมันช่างทำให้เขาวาบหวามเป็นบ้า...
ไอ้ที่ไม่เคยเจอก็ได้เจอ ไอ้ที่ไม่เคยรู้สึกก็ได้รู้สึก ...แบบนี้จะทำยังไงดี นอกจาก
...ยอม...

จินเองก็ยังไม่คิดอะไร นอกจาก...ความรู้สึกท่วมท้นล้นหลั่งไหล ไม่ทันนึกไปถึงว่า วันนี้ทำไมตุ๊กตายางยอดยาหยีถึงได้ตอบสนองถึงปานนี้ มัวแต่หน้ามืดเร่งจะให้ถึงปลายทางริมขอบฟ้าให้เร็วที่สุด ...เพราะอารมณ์มันรุกเร้าจนไม่ไหวอีกต่อไป
“อ๊า...อา...อา...” เสียงจินคราง
“อา...อา..อา...” อีกเสียงหนึ่งก็ร้องดังไม่แพ้กัน แถมยังขยับเขยื้อนตามเสียอีกแน่ะ...

จินกัดฟันเดินหน้าไม่หยุด ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะน้ำมือจากตุ๊กตายางข้างใต้ร่าง แต่เขาไม่สนใจ หลับตาดำดิ่งจนถึงสิ้นสุด
สองร่างพับเหนื่อยหอบด้วยกันทั้งคู่ ระดับของลมหายใจเต้นรัวเร็ว แต่เมื่อนอนนิ่งอยู่ในท่าเกยซบกันนั้น มันก็ค่อยๆ เต้นช้าลงจนเกือบจะปกติ
“เฮ้อ...ดีเป็นบ้าเลยเว้ย...” จินพูดกับตัวเอง
แต่ว่า...
“ถ้าหายบ้าแล้วก็ลุกออกไปจากตัวฉันซะที!!” เสียงคนข้างใต้ตะโกนเข้าไปในรูหูจิน แถมยังผลักตัวเขาลงไปนอนหงายท้องบนพื้นเสียอีก

จินลุกขึ้นอย่างตกใจ ดวงตาเบิกโพลงขณะจ้องไปยังร่างที่เขาเพิ่งจะร่วมอภิรมย์ไปเมื่อสักครู่
ดวงตาเรียวรีนั้นจ้องตอบเขา ริมฝีปากบางแดงเผยอนิดๆ จากนั้นเจ้าตัวก็ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า เล่นเอาจินผงะ
“นะ...นาย...ทำไมถึงลุกมาใส่เสื้อผ้าได้...ก็นายเป็นตุ๊กตายางนี่นา...” เขาเอ่ยตะกุกตะกัก และนั่นก็ทำให้ร่างสูงที่เร่งรีบติดกระดุมกางเกงอยู่นั้นหันขวับมาขึงตาใส่
“บ้าเด่ะ...ฉันเป็นคนโว้ย!! ไอ้ที่นายข่มขืนเมื่อกี้น่ะ มันคนเป็นๆ”
“จะ..จุนโนะ..ะ...ะ...ะ... อะไรกันนี่???”
“เออ...นั่นน่ะชื่อฉันนะ รู้เอาไว้ซะ ฉันชื่อจุนโนะสุเกะ และที่ยืนอยู่ตรงหน้านายนี่ก็เป็นคนจริงๆ มนุษย์ธรรมดาเว้ย...เฮ้อ...ซวยฉิบเลย...” ร่างบางบ่นกระปอดกระแปด ชายตามองจินที่กำลังอยู่ในชุดวันเกิด และกำลังทำหน้าเหวอ
...มองๆ ไป เจ้าหื่นนี่ก็หล่อดีเหมือนกันนิ...ถูกสเป็คจัง!! แถมยังลีลาดีอีกต่างหาก
แต่จุนโนะรีบสลัดหัวไล่ความรู้สึกแปลกๆ พวกนี้ออกไป และรีบพูดขึ้นว่า
“เออ...ไอ้ที่ฉันมีอะไรกับนายเมื่อกี้นี้น่ะ ถือว่าให้หมูมันฟัดเล่นก็แล้วกัน นายอะกานิชิ จิน!!”
“โอย...อะไรกันนี่...ฉัน...ฉันงงไปหมดแล้ว จู่ๆ ตุ๊กตายางที่ฉันนอนฟัดทุกคืนจะกลายมาเป็นคนจริงๆ ได้ ถ้างั้น...ไอ้ความปรารถนาที่ฉันอยากให้นายเป็นคนจริงๆ ก็สัมฤทธิ์ผลน่ะซิ...ไม่อยากจะเชื่อเลย ...ตุ๊กตากลายเป็นคน...โอย...จะเป็นลม”
“ใครบอกนายหา?...ใครบอกนายว่ามันกลายเป็นคน ไอ้ตุ๊กตาเฮงซวยที่โดนนายปู้ยี่ปู้ยำนั่นน่ะ มันกำลังนอนอยู่ในรถฉันต่างหากล่ะ ...มันเป็นของๆ ฉันที่คาเมะเพื่อนนายมันแอบมาอุ้มเอาไปจากร้านพ่อฉันโว้ย...และฉันก็มาตามเอามันคืน มีอะไรป๊ะ?” จุนโนะเท้าเอว ลอยหน้าลอยตาถาม หน้าตาแบบนี้มันก็เหมือนกับตุ๊กตาจุนโนะตัวนั้นนั่นแหล่ะ เพียงแต่มีชีวตชีวามากกว่ากันเยอะ ...
“งั้นแสดงว่า ตุ๊กตานั่นก็ใช้นายเป็นต้นแบบน่ะซิ มิน่าล่ะ หน้าตาถึงได้เหมือนกันอย่างกะแกะ”
“ก็งั้นซิ” จุนโนะยืดตัวขึ้นภูมิอกภูมิใจ ขณะคุยอวดว่า พ่อของเขาเป็นคนทำมันขึ้นมาเอง
“ที่บ้านฉันน่ะมีกิจการทำตุ๊กตายางขาย และนี่ก็เป็นตัวใหม่ที่ใช้รูปลักษณ์จากคนจริงๆ มาเป็นต้นแบบ และตัวนี้ก็ชื่อเดียวกับฉันด้วย แต่เพื่อนนายน่ะมาซื้อตุ๊กตาผู้หญิง แต่ดันมาเห็นเจ้าจุนโนะเสียก่อน ก็เลยขอซื้อ ฉันไม่ขาย ยังไง ยังไง ก็ไม่ขาย แต่เจ้าเพื่อนนายมันมาฉกไปตอนไหนก็ไม่รู้...เนี่ยอุตส่าห์ลงทุนนั่งเครื่องบินมาหาจนเจอ แต่ที่ไหนได้ ...โทรมสุดๆ เลยตุ๊กตาฉัน ...นายน่ะมันหื่นจริงๆ ของปลอมก็ยังไม่เว้น!! ไอ้หมูหื่น!!” ท้ายประโยคนี่จุนโนะสุเกะชี้หน้าด่าจินเอาตรงๆ
“แต่ฉันไม่ได้ข่มขืนนายนา สมยอมกันเห็นๆ จุนโนะสุเกะ...อือ...เรียกว่าจุนโนะได้ป๊ะ?” จินถาม เริ่มทำตากรุ้มกริ่มขึ้นมาเห็นๆ ก็ในเมื่อคนเป็นๆ หน้าตาเหมือนกัน แถมยังกระดุกกระดิกได้ และตอบสนองได้ถึงพริกถึงขิงขนาดนี้มายืนหน้าหวานอยู่ตรงหน้า มันย่อมดีกว่าตุ๊กตายางเป็นไหนๆ จินกระดืบมาทางจุนโนะ ทำตาอ้อนใส่
“งั้น...ไหนๆ เราก็ได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้ว นายก็เอาตุ๊กตายางของนายไป ส่วนตัวของนายเองก็มาเป็นแฟนฉันแทนเอาเป๊า?”
“บ้าเรอะ? ไอ้หมูหื่น!! ชริ...เมื่อกี้ฉันเผลอไปหน่อยเดียวเองง่ะ” จุนโนะพูดไปก็หน้าแดง หัวหูแดงไปหมด เพราะตัวเองดันเคลิ้มไปกับลีลาของจินเอาง่ายๆ จนกู่ไม่กลับ ถึงจะเด็กนอก แต่ก็ใช่ว่าจะเคยมีอะไรกับใครง่ายๆ แต่ทำไมเมื่อกี้ถึงได้เผลอตัวแบบตั้งตัวไม่ติดแบบนี้นะ
“น่า...นะ...นายน่ารักกว่าตุ๊กตาตั้งหลายเท่า ไหนๆ ฉันก็ต้องเสียเมียตุ๊กตาไป ก็น่าจะได้แฟนกลับคืนมาบ้าง...ฉันชักชอบนายซะแล้วล่ะซิ” จินกุมที่หัวใจของตัวเอง ยิ่งเห็นจุนโนะอ้าปากค้าง ทำตาโตในสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อกี้ก็ยิ่งตื่นเต้น
“ทำไมฉันต้องเป็นแฟนนายด้วย?” จุนโนะถาม
“เพราะเราเป็นของกันและกันแล้ว”
“แต่นั่นมันเป็นอุบัติเหตุนะ”
“ใครว่า...มันน่าจะเป็นพรหมลิขิตของเราสองคนมากกว่า”

...บ้า...

พูดออกมาได้ ว่าพรหมลิขิต ก็มันเล่นปล้ำแบบไม่ทันตั้งตัวเลยด้วย
แต่ว่า...เขาก็สมยอมด้วยง่ะล่ะ แถมยังให้ความร่วมมืออีกต่างหาก

จุนโนะมองหน้าหนุ่มเกือบเปลือยตรงหน้า ...ดูๆ ไป หมอนี่ก็หล่อเข้าขั้น ชวนให้เคลิ้มฝันเหมือนกัน เขาเองอยู่อังกฤษมาก็หลายปี ยังไม่มีใครถูกสเป็ค แต่ทำไมกับนายคนนี้ ถึงได้ดูมีแรงดึงดูดถึงกันนักนะ

แต่ว่า...จะแบท่าง่ายๆ ก็เดี๋ยวจะหาว่าง่ายเกินไป...
จุนโนะยักไหล่ใส่จิน ทำเหมือนไม่แคร์ที่ต้องเสียหนุ่มให้จินไป
“ไม่เอาง่ะ ฉันจะกลับล่ะ...บ้าจัง มาเที่ยวนี้ไม่คิดว่าจะต้องมาเสียเนื้อเสียตัว ซวยฉิบ กลับบ้านไปเนี่ยต้องไปรดน้ำมนต์เก้าวัดซะแล้ว” จุนโนะเดินบ่นกระปอดกระแปดออกไปจากบ้านของจิน ทิ้งให้เจ้าของบ้านยืนเซ่อ มารู้ตัวอีกทีก็แทบจะผวาตาม ...แต่จุนโนะก็เดินไปถึงรถแล้ว
“เฮ้!! เดี๋ยวเซ่...เอาเมียฉันมา...า...า...า” จินร้องลั่นซอย เขาวิ่งตามรถจุนโนะ พอรถวิ่งห่างไปแล้วก็ยืนหอบจนตัวโยน
...เมียยางก็เสียไปแล้ว แถมยังเสียเจ้าหนุ่มหน้ามนที่เขาชักจะติดใจอีกต่างหาก...
...โอย...จินยอมไม่ได้...

****************************

ที่คอนโดฯ
จุนโนะสุเกะนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ทำยังไงก็ไม่อาจข่มตาให้หลับได้ เขาเป็นแบบนี้มาสองวันสองคืนแล้ว นับตั้งแต่กลับจากบ้านของจิน หลับตาลงทีไรก็นึกถึงใบหน้าหล่อกวนประสาท และเนื้อตัวเปล่าเปลือยที่คลุกเคล้ากันและกันอยู่ร่ำไป...ยิ่งคิดก็ยิ่งเนื้อตัวตะครั่นตะครอ อยากมีความรู้สึกแบบนั้นกับนายคนนั้นอีกจัง...
...หรือว่าจะโดนเสน่ห์?...
จุนโนะคิดแบบนี้ล่ะ ไม่งั้นเขาจะยังคงคิดถึงจินอยู่ได้ไง...แล้วเจ้าบ้านั่นก็ไม่ติดต่อมาเลย สองวันแล้วด้วย

จุนโนะคิดไปคิดมา ก็ชักจะง่วง เขาผลอยหลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมง เมื่อมีเสียงกริ่งดังระรัวที่หน้าประตูคอนโดฯ ...งัวเงียลุกมาเปิดประตู ดวงตาก็ยังไม่ลืมเต็มที่ เขาคลำทางไปเจอลูกบิดประตู เปิดออกโดยลืมดูว่าใครจะมาเป็นแขกของเขาแต่เช้า
แต่ว่าเขาก็ต้องหายง่วง เมื่อเห็นคนที่ยืนยิ้มเผล่อยู่ตรงหน้า
“นาย!!” จุนโนะใจเต้นโครมคราม เมื่อคืนยังคิดถึงอยู่แลย เช้านี้มายืนตรงหน้าแล้ว สงสัยมี telepathy ถึงกันแน่ๆ แต่ว่าจะแสดงให้เห็นว่าเขาเองก็สนใจนายคนนี้ ก็คงจะไม่ดี ดังนั้นจุนโนะจึงต้องเล่นตัวไว้ก่อน โดยการจะปิดประตูใส่หน้าจิน แต่จินไวกว่า รีบผลักจุนโนะจนเซเข้าไปด้านใน ส่วนตัวเขาก็ผลุบตามเข้ามาด้วย
“ออกไปเลยนะ มาได้ไงกัน?” จุนโนะขยับถอยหลังหนี จินก็เลยขยับตาม
“มาหาแฟน”
“บ้าเด่ะ ใครเป็นแฟนนาย? เจ้าตุ๊กตานั่นน่ะเหรอ ส่งกลับอังกฤษไปแล้วเว้ย..” จุนโนะทำปากยื่น แถมย่นจมูกใส่อีก
“ไม่ได้มาหาเจ้าตุ๊กตาตัวนั้นหรอก มาหานายต่างหาก แหมมีคนเป็นๆ น่ารักอยู่ทั้งคน จะสนตุ๊กตาก็บ้าไปแล้ว”
“มาทำไมกัน ถามจริง?” จุนโนะยังคงถอยหลังกรูด
“อยากสานต่อเรื่องของเรา ...นายเอาตุ๊กตาจุนโนะไปจากฉัน ...ฉันเหงามากเลย...นึกถึงแต่นายทั้งวัน เนี่ยถามที่อยู่นายจากคาเมะหรอกนะ ถึงได้หาจนเจอ ...เรามาคบกันเหอะน้า...” จินอ้อนวอนโดยการเดินรุกจุนโนะไปจนติดขอบเตียง ร่างบางหมดหนทางหนีก็เลยหยุดเดิน ทำให้จินมีโอกาสประชิดตัวได้
“คบกัน??... มะ...ไม่เร็วเกินไปเหรอ?” จุนโนะถามอ้อมแอ้ม ก้มหน้างุดเมื่อจินยื่นหน้ามาจนติด
“ไม่หรอก ก็เราได้กันแล้วนี่”
“ไอ้บ้า...พูดซะตรงเชียว...เรายังไม่รู้จักกันเลยน้า อะกานิชิ จิน”
“ทำไมไม่รู้จัก นายยังรู้จักชื่อฉันเลยน้า ฉันก็รู้จักชื่อนายแล้ว...”
“แต่ว่า...ฉันเพิ่งเคยเห็นหน้านายได้สองวันเอง”
“มันสำคัญที่ตรงไหน จะเห็นกันกี่วัน มันก็ไม่สำคัญตรงที่เราเคยนอนด้วยกันแล้ว อย่างเร่าร้อนซะด้วย หรือว่าจะเถียง!!”
“นายไม่ต้องมาย้ำเรื่องนั้นนะ...นี่แล้วก็ถอยไปห่างๆ ฉันยังนอนไม่เต็มที่เลย นายออกไปเหอะ เดี๋ยวฉันจะนอนต่อ” จุนโนะว่าแล้วก็หนาวๆ ร้อนๆ เมื่อเห็นสายตาของจินปรายตามาที่เตียงนอนของเขา
“ฉันก็ไม่ค่อยได้นอน ...มันนอนไม่หลับ...นึกถึงแต่นาย...” จินว่าเข้านั่น เอานิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าอกเบื้องซ้ายของจุนโนะ
ดวงตาปริบๆ ของจินนั้นมันกระชากใจจุนโนะให้หวั่นไหวเหลือเกิน แล้วจินก็ทำเสียงอ้อนต่อ...
“นายนอนไม่หลับ ฉันก็นอนไม่หลับ ...ใจเราตรงกัน เราจูนเข้าหากันได้ เพราะงั้นเรามาคบเป็นแฟนกันดีกว่าเนอะ...” จินสรุปเอาดื้อๆ...แต่คนที่ควรจะค้านกลับยืนเฉย เหมือนกับกำลังจะตัดสินใจว่า......
“เอางั้นก็ได้...” จุนโนะพยักหน้า...แถมยิ้มหวานปานจะหยด เล่นเอาจินมองตาค้าง ...
...สวยจริงๆ เล้ย...มีแฟนเป็นคนดีกว่าเว้ย...เพราะเจ้าตุ๊กตายางจุนโนะมันไม่เคยยิ้มให้เขาแบบนี้สักที
“นี่แหล่ะของจริง...เยี่ยมกว่าของปลอมเป็นไหนๆ...”
จินยิ้ม แล้วยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าจุนโนะ
นิ้วก้อยของจุนโนะเกี่ยวกวัดกับนิ้วของจิน
“งั้นลองคบกันดูก็ได้...ฉันเองก็ว่างๆ มีแฟนสักทีก็ดีเหมือนกัน” จุนโนะว่าแบบเขินจัด อยากเป็นแฟนกับจินแต่ก็ยังไว้เชิง จินก็เลยยื่นหน้ามาจุ๊บแก้ม
“อือ...ไม่ลองคบล่ะ แต่ต้องคบกันจริงๆ เลยนะ...”
“ก็ได้...แหมนายนี่...ทำให้ฉันเป็นคนใจง่ายไปได้นะเนี่ย” จุนโนะทำแก้มป่อง ขณะบอกความจริง
จินหัวเราะแล้วก็จิ้มไหล่จุนโนะเบาๆ เพียงแค่นั้นจุนโนะก็พร้อมเสมอจะล้มลงบนเตียงนอน
“ความจริงง่ะนะ...กว่าจะมีแฟนสักคน ฉันจะสกรีนแล้วสกรีนอีกง่ะน้า...แต่เอ๊ะ...นายจะทำอะไร...” จุนโนะชะงักคำพูดเมื่อเห็นจินเริ่มถอดเสื้อผ้า
“จะให้นายสกรีนทั่วตัวเลยไง...” จินก้าวขึ้นเตียง ทาบทับร่างโปร่งบางของจุนโนะ ซึ่งตอนนี้นอนตัวแข็งทื่อไปแล้ว เมื่อเจอจินรุกหนัก
“เอ๋...นอนเลียนแบบตุ๊กตายางของฉันเลยนะ”
“ก็ฉันมันตัวต้นแบบนี่”
“ไม่เอา...ฉันอยากได้จุนโนะตัวจริงมากกว่า...แต่จะว่าไป นายก็เหมือนเป็นตุ๊กตาของฉันนี่นา...”

จินโน้มใบหน้าแนบสนิทกับใบหน้างามซึ้งของจุนโนะ
“ถึงเราจะรู้จักกันได้ไม่กี่วัน แต่ก็เหมือนกับรู้จักกันมานาน เพราะตุ๊กตายางตัวนั้นนั่นเอง...”
“ต้องขอบใจคาเมะจริงๆ นะ...ทำให้ฉันมาได้แฟนที่ญี่ปุ่นเนี่ย...” จุนโนะงึมงำและต้องเงียบเสียงเมื่อปากของเขาถูกจินดูดกลืนไปซะแล้ว
...

จินมีความสุขจริงๆ ...ให้ตายเถอะ ...ต้องขอบคุณคาเมะอย่างที่จุนโนะว่าจริงๆ ที่มอบของขวัญวันเกิดที่แปลกประหลาดที่สุดมาให้...ไม่งั้นก็คงไม่ได้พบกับยอดยาหยีตัวจริงแบบเวลานี้หรอก...
จินจุมพิตจุนโนะซ้ำแล้วซ้ำเล่า...และเขาก็ครางออกมาเมื่อความสุขของทั้งสองทะลักทลาย

“จุนโนะ...อา...You’re my lovely doll...ah...ah...”

**********************

Happy Ending

comment ที่นี่จ้า...