The Rainbow LOVER

 

vol9

***************************

 

คาเมะไม่อยากจะเชื่อเลย จุนโนะตัวจริง เสียงจริง ในใจนึกดีใจขึ้นมาจนแทบจะเป็นตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าจุนโนะกลับมา แต่ทว่าท่าทางจุนโนะยามนี้คงไม่ยินดีไปกับเขาสักเท่าไร ...ร่างเล็กถอยหลังกรูดจนน่องติดกับขอบเตียง เมื่อไปไหนไม่ได้แล้ว เขาก็โวยวายขึ้นทันที
“ฉันไม่ได้ตั้งใจน้า...า...า... นึกว่าเป็นขโมย ...จริงๆ นะ ไม่คิดว่าจะเป็นนายเลย ก็นายบอกว่าจะไปค้างที่อื่นนี่นา...อย่าเข้ามานะจุนโนะสุเกะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ...” คาเมะโบกมือให้วุ่นไปหมด ในขณะที่จุนโนะเองก็ย่างสามขุมใกล้เข้ามาทุกขณะ
“ให้ตายเหอะ...นายนี่บ้าชะมัดเลย” จุนโนะฉวยแขนคาเมะเอาไว้ก่อนที่คาเมะจะหงายหลังไปบนเตียง
“น...นายจะทำอะไรฉัน??” ร่างบางยังไม่เลิกโวย
“ปัดโธ่ว้อย...ใครจะไปทำนาย ...รีบหายามาทาแก้ยอกให้ฉันเดี๋ยวนี้ด้วย อยู่ในลิ้นชักนั่นแหล่ะ” จุนโนะบุ้ยปากไปที่โต๊ะข้างเตียง และเขาก็นั่งลงบนเตียง ปล่อยให้คาเมะลนลานหาหลอดยาแก้เคล็ดให้วุ่นไปหมด
“ซวยฉิบเลยวันนี้ ทำไมมันบ้าแบบนี้ฟะ” ร่างสูงบ่นงึมงำกับตัวเอง ซึ่งคนได้ยินก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมจุนโนะต้องบ่นด้วย ไหนว่าจะไปค้างกับยูกิเอะไง คาเมะย่นจมูกใส่ แล้วหาหลอดยาต่อ
“ไหนว่าจะไปค้างกับน้องฉันไง?” ปากอดถามไม่ได้ ทั้งที่ใจสั่งเอาไว้ว่าไม่ให้เข้าไปยุ่งแล้วเชียว เขาได้ยินเสียงฮึ ... ของจุนโนะเป็นคำตอบ
“รีบทายาเร็วเข้า ง่วงชะมัดเลย แถมยังเจ็บตัวอีกต่างหาก เจ้าเต่า เร็วหน่อย!!”
“เดี๋ยวเด่ะโว้ย...สั่งจริงเชียว” บ่นกระปอดกระแปด คาเมะเดินมาหาจุนโนะพร้อมกับหลอดยาแก้เคล็ดในมือ แต่แล้วเขาก็ต้องถอยหลังไปสองก้าวเมื่อจู่ๆ จุนโนะก็ถลกเสื้อกล้ามของตัวเองขึ้น และถอดเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่สะทกสะท้าน
“เอ่อะ....เอ่อ.....เอื๊อก!!” คาเมะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
ก็ร่างที่นั่งหันหลังให้เขาปฐมพยาบาลอยู่นั้นน่ะ มันกำลังเปลือยท่อนบน แผงหลังเรียบเนียนแดงเป็นปื้นและดูเหมือนจะมีรอยช้ำเขียวอยู่เสียด้วยซิ
ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกัน แต่เมื่อเห็นร่างสูงที่คาเมะคิดว่าเท่เหลือร้ายมาถอดเสื้อถอดผ้าอยู่ตรงหน้า ก็ทำให้ใจหวั่นไหวยะเยือกอย่างไรชอบกล
“ใส่เสื้อก็ได้มั้ง” เขาโพล่งออกมา ขณะเริ่มบีบยาออกมาใส่ฝ่ามือ กลิ่นยาชนิดนี้มันฉุนจนต้องย่นจมูกใส่
“ใส่เสื้อแล้วจะทายาได้ไง” จุนโนะถอนหายใจเฮือก รู้สึกได้ถึงครีมนุ่มของยากับกลิ่นฉุนของมัน แต่ที่เหนืออื่นใดคือฝ่ามือเย็นเฉียบของคาเมะที่มันให้ความรู้สึกอ่อนโยนดีจริง
“เป็นรอยช้ำเลยง่ะ ...ฉันขอโทษจริงๆ จุนโนะ” คาเมะครางเสียงอ่อย ทำให้คนฟังใจอ่อนขึ้นมาอย่างประหลาด
“ช่างมันเหอะ”
“ทำไมนายถึงกลับบ้านล่ะคืนนี้?” ร่างเล็กที่กำลังนวดหลังไหล่ของจุนโนะถามขึ้นมา คราวนี้จุนโนะหัวเราะหึๆ ขณะตอบว่า
“คิดถึงนายละมั้ง”
“บ้าเด่ะ”
“ทำไมง่ะ ผิดด้วยหรือที่ฉันอยากจะนอนกับนายมั่งน่ะ”

........เพี้ยะ!!....

เสียงฝ่ามือกระทบกับเนื้อล้วนๆ

“โอ๊ย!!” จุนโนะสะดุ้ง แล้วเอี้ยวหลังไปมองคนทำร้ายเขา เห็นคาเมะนั่งกัดปากหน้าแดงอยู่ก็หัวเราะออกมา
“หน้าแดงเชียว คิดอะไรอยู่น่ะ?”
“เปล่าน้า.......”
“เรื่องที่ฉันบอกว่าอยากนอนกับนายน่ะหรือ?”
“เอ๊ะ...” คาเมะผงะเมื่อจุนโนะฉวยข้อมือของเขา ชายหนุ่มคว้าหลอดยาไปจากมือแล้วปามันทิ้งไปที่พื้น
“ความจริงก็อยากนอนกับฉันใช่มั้ย พอฉันพูดแบบนั้น นายก็หน้าแดง”
“เอ๊ะ...เปล่าน้า...า...า”
“เอามั้ยจะสอนให้ ว่าผู้ชายกับผู้ชายเขานอนกันอย่างไง” จุนโนะทำเสียงพร่า ซึ่งคาเมะเองคิดว่ามันเซ็กซี่เร้าใจเป็นบ้าเลย แถมยังยื่นหน้าหล่อๆ มาหาเขาเสียอีกแน่ะ
“ไม่นะ...” คาเมะร้องออกมา พยายามจะบิดข้อมือให้พ้นจากการกอบกุม
“นาย...เคยนอนกับผู้ชายด้วยกันหรือไง ถึงได้รู้ดีนัก” ร่างบางถาม
“ยัง...ยังไม่เคย แต่เคยเห็นพ่อนอนกับแฟน” จุนโนะพูดหน้าตาเฉยจนคนฟังตาโตเท่าไข่นกกระจอกเทศ (ไข่ห่านมันยังโตไม่พอ)
“หา??”
“พ่อฉันเป็นเกย์” จุนโนะบอกอย่างไม่ยี่หระ
“อ้อ.....ก็เลยจะเจริญรอยตามคุณพ่อบังเกิดเกล้า”
“เปล๊า....” จุนโนะส่ายหน้าและดึงคาเมะมาใกล้อีกนิด
“ฉันพูดเล่นหรอก ใครจะไปกระเดือกเต่ากระดองแข็ง หัวดื้อและก็ไร้เดียงสาคนนี้ลง ไปหาสาวอึ๋มๆ ฟัดดีกว่า”
“แล้วน้องฉันล่ะ เอาไปทิ้งไว้ไหน?” คิ้วของคนถามเริ่มขมวด ทำให้จุนโนะปล่อยข้อมือเล็กนั้น หันมาจิ้มหัวคิ้วของคาเมะเล่น ทำให้อีกฝ่ายเบนหน้าหนี แต่ก็ไม่ได้ขยับตัวออกห่างแต่อย่างใด

จุนโนะหรี่ตามองตาเจ้าเต่าหน้าสวยแล้วก็บอกว่า
“น้องนายไปกับแฟนเก่าแล้ว แย่ชะมัดเลย เขามากับฉันแต่ก็เห็นแฟนเก่าดีกว่าฉัน ทีหลังหัดอบรมสั่งสอนกันมั่งก็ดีนะ คุณพี่ชาย...”
“ไม่จริงอ่ะ น้องฉันไม่เละเทะแบบที่นายว่าหรอก นายง่ะแหล่ะทิ้งน้องฉันก่อน นี่คงจะไปหลีใส่หญิงล่ะซิ น้องฉันก็เลยทนไม่ได้น่ะ” คุณพี่ว่าฉอดๆ ราวกับไปนั่งอยู่ในเหตุการณ์
จุนโนะมองปากที่เถียงเขาฉอดๆ แล้วก็หมั่นไส้ เอามือปิดปากนั้นซะ
“ฉันไม่ได้ทิ้งเขานะ เขาง่ะแหล่ะทิ้งฉันไปหาแฟนเก่า ฉันถึงกลับมานอนที่นี่ไง เจ้าโง่เอ๊ย...เห็นน้องเป็นนางฟ้าหรือไงฟะ หัดลืมตามองความเป็นจริงซะบ้างเด่ะ”
“ไอ้อ้า...อายอันไอ้ไอ้อู้กอู้อาย....” (ไอ้บ้า...นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย) คาเมะพูดเสียงอู้อี้ แล้วก็โดยไม่คิด เขางับข้อนิ้วของจุนโนะอย่างแรงจนอีกฝ่ายร้องลั่น
“โอ๊ย!!” จุนโนะสะบัดมือเร่าๆ เห็นเลือดซึมติดข้อนิ้วมา เขาหันขวับไปมองเจ้าเต่าตัวจ้อยที่งับนิ้วเขาทันที เห็นเลือดติดที่ริมฝีปากของคาเมะเหมือนกัน ก็เลือดของเขาเองนั่นแหล่ะ ไม่ใช่ของไอ้รูปหล่อที่ไหนหรอก
“นายกัดฉัน...” จุนโนะคำราม พร้อมกับพุ่งเข้าใส่คาเมะทันที แต่โชคดีที่ร่างเล็กไหวตัวทัน จึงหลบไปยืนเงื้อกำปั้นอยู่อีกฟากหนึ่งของเตียง
“มานี่เลยนะ มาให้ฉันฟาดก้นเสียดีๆ” จุนโนะกระดิกนิ้วเรียก แตมีหรือที่เต่าจะยอม
“เชอะ...อยู่ให้โง่เด่ะ” คาเมะวิ่งหนีออกนอกประตูห้องนอนไปแล้ว โดยมีจุนโนะกระโจนตามติดๆ ปลายมือหมายจะดึงปลายเสื้อของคาเมะ แต่ว่าพลาด ร่างของจุนโนะถลำหัวคมำไปกับพื้นพรม ปล่อยให้คาเมะวิ่งอย่างเร็วไปที่ประตูห้องชุด
โชคดีที่จุนโนะยังไม่ได้คล้องแม่กุญแจไว้ คาเมะจึงเปิดประตูออกอย่างง่ายดาย
“เฮ้ย...กลับมานะ!!” จุนโนะตะโกนลั่นห้อง เขาฉวยเสื้อคลุมสีดำที่พาดอยู่บนพนักโซฟาได้แล้วก็วิ่งตามคาเมะลงไป ทันเห็นร่างเล็กอยู่ในลิฟต์ที่กำลังจะปิดใส่หน้าเขา ที่น่าเจ็บใจก็คือคาเมะโบกมือบ๋ายบายให้เขาด้วยอีกต่างหาก
“คอยดูนะ เจ้าเต่า จับได้ล่ะก็ฮึ่ม...”

จุนโนะรีบกดลิฟต์อีกตัว เล่นเอาปุ่มกดแทบจะทะลุ เมื่อมีเสียงติ๋งและไฟแดงวาบ แสดงถึงการเลื่อนลงของลิฟต์ เขาก็แทบจะร้องตะโกนออกมาด้วยความยินดี หวังว่าลิฟต์ตัวนี้จะลงไปชั้นล่างทันกับลิฟต์ของคาเมะนะ
..แต่เมื่อลงมาถึงชั้นล่างก็พบว่า คาเมะหายตัวไปเสียแล้ว

********************************

ยามะพีสะดุ้งตื่นกลางดึก เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น นึกด่าคนโทรมาหาในใจ และนึกตำหนิตัวเองที่ไม่ปิดเครื่องก่อนเข้านอน
“ใครวะ โทร. มาจนป่านนี้” ร่างบางขยี้ตา ควานหามือถือที่โชว์เวลาว่ามันคือ สองนาฬิกาของวันใหม่แล้ว และข้างนอกหน้าต่างห้องก็เริ่มมีสายฝนซัดบางๆ มากระทบกระจกหน้าต่างจนเป็นเม็ดเล็กๆ
เสียงเรียกเข้าจากมือถือเงียบไปนิดหนึ่ง แล้วก็ดังขึ้นมาอีก
“ใครวะ?” ยามะพีสบถ เป็นเบอร์ที่เขาไม่ได้เมมไว้ จะรับดีหรือไม่นะ ...ใครก็ไม่รู้จัก แต่ถ้าเป็นคนที่เขารู้จักแล้วมีเรื่องสำคัญล่ะจะว่าไง
....แหม.แต่เจ้าคนโทร. มายามวิกาลนี้ ช่างไม่เกรงใจเอาเสียเลย...

“โมชิ โมชิโว้ย!!” ยามะพีกรอกเสียงลงไป
“ยามะพี...” เสียงคุ้นหูแว่วมา แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าเป็นใคร
“ฉันเอง...ยูอิจิ...”
“หา? นาย...โทร. มาทำไมฟะ ดึกดื่นขนาดนี้ รู้ป๊ะว่ามันกี่โมงแล้วน่ะ” ยามะพีโวย แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะแห้งๆ
“ฉันเจ็บขาน่ะ...แล้วที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่ให้ฉันคุยนี่นา พ่อก็ไปธุระต่างจังหวัดกับแม่”
“แล้วไง?”
“ก็มันปวดขา แล้วมันนอนไม่หลับ”
“เฮอะ..แล้วก็เลยคิดว่าฉันจะนอนไม่หลับด้วยหรือไงฟะ” ยามะพีชักฉุนขาด นึกอยากจะด่ายูอิจิเสียจริงๆ แต่เขาก็กลืนคำด่าเอาไว้เมื่อได้ยินเสียงปลายสายครางเบาๆ
“อือ........โอย.....ปวดหนึบๆ เลยล่ะ...”
“เฮ้อ....กินยานอนหลับเข้าไปเซ่”
“กินแล้ว แต่มันไม่หลับ...”
“แล้วนายโทร. มาหาฉันทำไม?”
“หาคนคุยด้วย” ยูอิจิพูดเสียงเรียบๆ
“เออ...เข้าใจหานะ...ฉันง่วงนะเฟ้ย” ยามะพีแหวใส่ แต่ยูอิจิคงยังไม่รู้สึกตัว
“เดี๋ยวได้คุยกับฉันก็หายง่วงเองน่ะ...นะ...น้า...า...า”
“งั้นนายก็คุยไปเด่ะ ฉันจะฟัง” ยามะสรุป ล้มตัวลงนอนตะแคง แปะมือถือไว้ข้างขมับ ได้ยินเสียงยูอิจิเจื้อยแจ้วแว่วๆ
“นายนี่ใจดีจริงๆ เลย ยามะพี” ยูอิจิเสียงใสขึ้น เขาเริ่มต้นคุย แต่จะรู้หรือเปล่าว่า คนที่ไม่ได้ตั้งใจฟัง ใกล้จะหลับอยู่แล้ว

“ฉันง่ะนะ...ขอสารภาพตรงๆ เลยว่า ...ช...ชอบนายมานานแล้ว ...ถ้าขาหายดีแล้ว เรามาคบกันแบบถาวรเลยแมะ...ยามะพี...ยามะจัง....” ยูอิจิทอดเสียงให้ฟังดูอ่อนหวานจับใจคนฟัง แต่ทว่า....
“คร่อก.....ฟี้......คร่อก.....” ได้ยินแต่เสียงแบบนี้ตอบกลับมา

ยูอิจิถอนหายใจเฮือก ...หลับไปแล้วหรือเนี่ย
...เอาไว้บอกรักกันอีกทีเมื่อตอนยามะพีตื่นก็ได้ฟะ........

....แค่ได้ยินเสียงยามะยามดึกแบบนี้ก็พอจะหลับตาลงได้บ้างแล้วล่ะ......
“ราตรีสวัสดิ์ยามะพีที่รัก” ยูอิจิจุ๊บกับมือถือดังจ๊วบแล้วเอนตัวลงนอนบ้าง......
.....ขอให้ฝันดีถึงหนุ่มน้อยตาโต หน้าสวยคนงามด้วยเถอะ...

******************************

ท่ามกลางอากาศยามดึกที่เย็นยะเยือก คาเมะเดินจ้ำพรวดๆ ไปตามถนนหนทางที่มีแต่แสงไฟจากเสาไฟฟ้าส่องมาเห็นทางเท่านั้นเอง นานๆ ครั้งถึงจะมีคนเดินผ่านไปผ่านมา และคนเหล่านั้นก็จะหันมามองร่างหนุ่มน้อยที่อยู่ในชุดนอน เขามองหาแท็กซี่เพื่อที่จะกลับบ้าน พอกันทีกับการตกเป็นเบี้ยล่างของจุนโนะสุเกะ เจ้าจอมเถื่อนที่ชอบใช้กำลังและข่มขู่เขา ...เขาเป็นคนนะ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงหรือเด็กอายุสามขวบ...
...นึกเหรอว่าจะกลับไปให้ตีก้นน่ะ ไม่มีทาง ...เชอะ...

เขาหยุดอยู่ริมบาทวิถี ชะเง้อคอยาวเพื่อมองหาแท็กซี่ยามวิกาล แต่ทว่าเห็นแต่แสงไฟดวงเดียวที่สาดส่องเป็นลำมาจากถนนที่เขาผ่านมา
....รถมอเตอร์ไซค์นี่นา....

คาเมะรีบถอยหลังหลบหลังต้นไม้ เผื่อจะเป็นรถของจุนโนะจะได้หนีทัน คาเมะซุ่มดูอยู่แถวนั้น จนรถคันนั้นวิ่งผ่านไปด้วยความเร็วไม่มากนัก เหมือนกับจะวิ่งเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง ใช่จุนโนะจริงๆ ด้วย คาเมะถอนใจยาว มองตามหลังรถสีดำคันนั้นไป
“พอกันที...” คาเมะออกมายืนริมถนนอีกครั้ง กอดอกเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย

เขาเห็นรถคันหนึ่งวิ่งมาแต่ไกล เขม้นมองก็ไม่ใช่รถแท็กซี่ที่ไหน นอกจากรถสปอร์ตสีแดงเปิดประทุน รถคันนั้นวิ่งมาจอดข้างเขา คนขับเป็นชายหนุ่มหน้าตาห่วยแตกเหมือนอาตี๋ส่งน้ำแข็งข้างมหา’ ลัยอย่างไงอย่างนั้นเลย มาหยุดรถบีบแตรแปร๊นๆ แถมยักคิ้วให้เสียอีกแน่ะ
“ขึ้นรถมั้ยจ๊ะหนุ่มน้อย?” เสียงแหบต่ำเหมือนคนติดเหล้าก๊ะบุหรี่
“ไม่ขึ้น แต๊งค์” คาเมะเมินไปทางอื่นพลางก้าวถอยหลังแบบไม่ไว้ใจ
“สวยดีนี่น้อง ขึ้นเหอะ”
“ไม่...”
“รอรถอาเสี่ยหรืองาย....”
“ยุ่ง...”
“แน้....ถามดีๆ ตอบแบบนี้เดี๋ยวปั๊ดฉุด” ไม่ได้พูดอย่างเดียว หมอนั่นกระโดดผลุงออกมาจากรถ ตรงรี่เข้ากระชากข้อมือของคาเมะทันที ฉุดร่างที่เล็กกว่าตัวให้เข้าไปนั่งในรถ
“เฮ้ย...จะทำไรง่ะ ไม่นะ ไม่ไปโว้ย” คาเมะพยายามตะเกียกตะกายลงจากรถแต่ว่าเจ้านั่นกลับสตาร์ตรถแล้วพุ่งออกไปทันที
“จอดรถเดี๋ยวนี้นะ!!” คาเมะสั่งแต่ก็รู้ว่าไร้ผล เพราะเจ้าวายร้ายนี่มีหรือจะยอมทำตามสั่ง
“อยากลงก็โดดลงไปซิจ๊ะหนูจ๋า รถก็ไม่มีหลังคา” เจ้านั่นท้า
“เออ...รอรถติดไฟแดงก่อนเหอะ โดดแน่ ไม่อยู่รอให้แกลากไปกระทำชำเราหรอกโว้ย!!” คาเมะตะโกนตอบ หายใจหอบได้อึดเดียวก็ยกเท้าขึ้นยันชายโครงเจ้าหน้าตี๋ส่งน้ำแข็งจนมันร้องอุ๊ก คาเมะได้ใจคราวนี้ยกสองเท้าขึ้นมาแล้ว พอดีเหลือบไปเห็นไฟแดงที่สี่แยกข้างหน้า เขาจึงเปลี่ยนท่าทีใหม่ เตรียมจะกระโดดลงจากรถ ...แต่แล้ว.

..............ฟิ้ว.........ฟิ้ว...!!....!!......

“เฮ้ย!!...ฝ่าไฟแดง!!” คาเมะร้องลั่น เมื่อเจ้าหมอนั่นไม่ยอมหยุดรถเลยสักนิด ขับเฉียดรถในทางตรงที่วิ่งตัดมา ร่างเล็กใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเกือบจะเป็นผีเฝ้าสี่แยกแล้วมั้ยล่ะ เจ้าหมอนั่นมันบ้าดีเดือดชะมัดเลย ไฟแดงก็ไม่ยอมจอด
“อยากตายหรือไงโว้ย!! หล่อก็ไม่หล่อ เสือกซิ่งอีก จอดเดี๋ยวนี้นะ!!”
......เงียบไม่มีเสียงตอบ นอกจากสายตาหื่นกระหายที่มองคนโวยวายอยู่ข้างๆ
“ซวยฉิบเลย...ไม่น่าหนีมาเลยให้ตายเด่ะ...รู้งี้ยอมให้เจ้าจุนโนะมันหวดก้นเล่นอยู่ที่ห้องก็ดีหรอก” คาเมะยังไม่วายบ่น

ขณะนั้นเม็ดฝนเริ่มโปรยปรายลงมาแล้ว แต่ไม่มากนัก ทั้งสองขับรถเลี้ยวเข้าเขตย่านเลิฟโมเต็ลแล้ว แสงไฟหน้าโรงแรมจิ้งหรีดดาษดื่นไปหมด มีผู้คนที่มากันเป็นคู่ๆ เกี่ยวก้อย หรือไม่ก็เดินกอดกันกลมเข้าไปในโรงแรมก็เยอะ ทั้งหญิงกับชาย ชายกับชาย และหญิงกับหญิง
โอย....คาเมะอยากจะบ้า เจ้าบ้านั่นมันเลี้ยวรถขวับกำลังเข้าไปในโรงแรม ขณะเลี้ยวโค้งนั่นเอง ที่คาเมะตัดสินใจกระโดดลงไปตายเอาดาบหน้า ...ยอมบาดเจ็บจากการตกรถก็ยังดีกว่าจะให้ไอ้หน้าปลาจวดโดนผัดฉ่าคนนี้มันข่มขืน

..........พลั่ก......

“โอ๊ย!!” คาเมะลงไปนอนจุกอยู่ที่พื้น ขณะเดียวกันไอ้หน้าปลาจวดก็เดินรี่ลงมาหาแล้ว นี่จะหน้าด้านเอาตัวคาเมะไปฟันให้ได้ใช่มั้ย
“อย่าเข้ามานะเว้ย...” คาเมะตะโกนลั่น จนคนแถวนั้นหยุดดู แต่ก็ไม่มีใครคิดจะช่วย นึกว่าเรื่องของแฟนกัน

แต่มีอยู่คนหนึ่งที่รีบจอดรถพรืดแล้ววิ่งจนแทบจะเป็นกระโจนลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์ กระโดดทีเดียวก็เอาส้นรองเท้าเบอร์ใหญ่แปะหน้าเจ้าปลาจวดหน้าหื่นทันที

....พลั่ก.....

คาเมะอ้าปากค้างมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ว่าคนที่เป็นฮีโร่มาช่วยเขานั้นก็คือ

“จุนโนะ!!” คาเมะร้องลั่นด้วยความดีใจ ไม่เคยอยากจะเห็นหน้าจุนโนะมากเท่านี้มาก่อนในชีวิต
แต่ขณะนั้นจุนโนะไม่ได้สนใจเสียงร้องของคาเมะเท่าไรนัก เขาเพียงแค่ชำเลืองมองหนุ่มน้อยที่ยังนั่งเหยียดขาบนพื้นข้างถนนนิดหนึ่ง แล้วก็หันไปประเคนหมัดใส่เจ้าของรถสปอร์ตคันโก้นั้นต่อ
เสียงพลั่กของหมัดหนักๆ เสียงร้องอุ้กของคนโดนหมัด และเสียงคำรามจากปากของจุนโนะทำให้คาเมะตื่นเต้นสุดๆ ร่างบางลุกขึ้นยืนพิงกำแพงหน้าโรงแรมม่านรูด มือก็กุมเอวที่ตกมาจากรถเมื่อครู่

เขาเห็นจุนโนะเตะเข้าที่ชายโครงเจ้าหมอนั่นดังป้าบ!!..และเสยหมัดเข้าที่ปลายคางอีกปึ่ก ปากก็คำรามว่า
“อย่ายุ่งกะเด็กกู!!”
เจ้าหนุ่มรถซิ่งตะลีะลานวิ่งไปที่รถของตัวเองและขับออกไปอย่างรวดเร็ว แต่กระนั้นบนรถเปิดประทุนนั่น จุนโนะก็ยังอุตส่าห์ได้เห็นเจ้าซิ่งหน้าปลาจวดโดนส้นยัดปากนั่นชูนิ้วกลางให้ก่อนจาก

“เฮ้อ.....” จุนโนะปาดเลือดที่มุมปากของตัวเอง โดนเล่นงานเหมือนกันไม่ใช่ว่าจะไม่โดน แต่เจ้าตัวดีจะรู้สำนึกหรือเปล่าว่าการที่วิ่งหนีออกมาในยามวิกาลเช่นนี้จะส่งผลอะไรบ้าง

จุนโนะยืนนิ่งอยู่ตรงปากทางเข้าเลิฟโมเต็ล ร่างสูงในชุดเสื้อคลุมสีดำยืนตากฝนจังก้า ดูเท่เหลือรับในสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา กับเด็กหนุ่มวัยไล่เรี่ยกันที่ยืนพิงป้ายของโมเต็ลอยู่อย่างระทดระทวยด้วยชุดนอนที่เปียกฝนเช่นกัน

......เป็นภาพที่น่าดูซะ.....

“นาย...นายโดนต่อยด้วยเหรอ?” คาเมะชี้ไปที่ปากของจุนโนะ ขณะที่ร่างสูงกว่าเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา
“ไม่ใช่ต่อยแล้วมดมันกัดหรือไงล่ะ” จุนโนะตอบกลับ และก็ทำให้ร่างบางย่นจมูกใส่ เชิดหน้าหยิ่งเข้าใส่ ปากก็บอกว่า
“ใครใช้ให้มาช่วย”
“อ้าว...!!...พูดซะงั้น... รู้งี้ยืนดูให้เจ้านั่นมันลากนายเข้าไปฟันในโรงแรมดีกว่า”
“ใจดำ!!” ร่างเล็กพูดกระแทกกระทั้น แล้วหลับตาปี๋เมื่อเห็นจุนโนะทำท่าจะเงื้อกำปั้นลงมาบนหัว แต่แล้วเขาก็ต้องลืมตากว้างเมื่อได้รับสัมผัสจากคนตรงหน้าเป็นการรูปศีรษะอย่างทนุถนอม
“ทีหลังอย่าทำให้เป็นห่วงแบบนี้อีกได้มั้ย?” เสียงพูดเนิบๆ ของจุนโนะนั้น ทำให้คาเมะกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เขาพยักหน้าตอบรับอย่างอัตโนมัติ
“นาย...นายตามฉันมาถูกได้ไง?” คาเมะถาม
“ฉันเห็นนายตั้งแต่แยกไฟแดงแล้ว ที่เจ้ารถบ้านั่นมันขี่ฝ่าไฟแดง เพราะฉันเองก็กำลังกวาดสายตามองหานายอยู่ข้างถนนเหมือนกัน พอเห็น...ฉันก็พอจะเดาเรื่องได้ถูก ว่านายคงจะไปเดินอ่อยอยู่ริมถนนจนเจ้าหมอนั่นมันซิวตัวไปได้น่ะ”
“อือ...มันฉุดฉันขึ้นรถ”
“แล้วทำไมไม่กระแทกหน้ามันไปซะล่ะ ปล่อยให้มันฉุดได้ไง” จุนโนะถามเสียงเข้ม คาเมะก้มหน้างุดแล้วอ้อมแอ้มบอกไปว่า...ไม่ทันรู้ตัวนี่หว่า..

จุนโนะถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาเห็นร่างเล็กกำลังสั่นระริกเพราะยืนตากฝนที่โปรยปรายหนาตาขึ้นทุกที เสื้อคลุมสีดำจึงคลี่ออกกว้าง รวบเอาร่างบางมาไว้ในเสื้อตัวเดียวกัน คาเมะสัมผัสได้ถึงความเย็นชื้นของแผงอกกว้างที่เปลือยเปล่า เพราะตอนที่จุนโนะรีบร้อนออกมาตามเขานั้น ชายหนุ่มฉวยได้แต่เสื้อคลุมสีดำตัวนี้มาเท่านั้นเอง
“เอ้อ...เราไปยืนที่อื่นกันดีมั้ย?” จุนโนะถามเสียงต่ำ เขาเห็นคนหลายคนที่เดินไปเดินมาพากันมองพวกเขาเป็นตาเดียว และสถานที่ที่ยืนอยู่ก็ช่างล่อแหลมเหลือเกิน
“เข้าไปข้างในก่อนนะ จะไปเก็บรถก่อน ฝนตกแบบนี้ขี่รถไม่ได้หรอก” จุนโนะรุนหลังคาเมะเข้าไปด้านในของโรงแรม ซึ่งร่างเล็กก็เดินเข้าไปอย่างว่าง่าย โดยไม่ทันคิดอะไร
ป้ายชื่อ เลิฟโมเต็ลแสดงอย่างโจ่งแจ้ง คาเมะไม่สนใจหรอก เขาจองห้องเอาไว้ห้องหนึ่งตอนที่จุนโนะเดินเข้ามาสมทบ คาเมะยื่นกุญแจห้องให้แล้วก็เลยถูกร่างสูงรวบเอาไว้ทั้งมือและกุญแจ พากันเดินตามเด็กโรงแรมขึ้นชั้นบนไป

****************************

สิ่งแรกที่จุนโนะทำตอนที่เข้ามาในห้องแล้วก็คือ ถอดเสื้อคลุมออกทันที เขาเรียกเด็กโรงแรมคนเดิมเข้ามา แล้วส่งเสื้อกับชุดนอนของคาเมะไปซัก ดังนั้นทั้งคู่จึงอยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำผ้าขนหนูสีขาวกันเท่านั้น
“อย่าบอกนะว่าจะนอนค้างที่นี่” คาเมะเป็นฝ่ายเปิดฉากพูดขึ้นก่อน หลังจากต่างมองหน้ากันขณะทรุดตัวลงบนเตียงน้ำทรงกลม
“ฮื่อ....แค่รอให้ผ้าที่ส่งซักมันแห้งก็กลับได้แล้ว” จุนโนะพยักหน้า แล้วเท้าแขนเอนตัวแหงนมองเพดานห้องที่กรุกระจกทรงกลมบานใหญ่อยู่บนศีรษะ ชายหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อเห็นตัวเองกับคาเมะบนเงาสะท้อนข้างบน
“ดูซิ” เขาชี้ให้คาเมะดู แล้วหัวเราะคิก

“ไอ้บ้า..” คาเมะมองตามแล้วหน้าแดงก่ำ รีบลุกขึ้นจากเตียง กระชับเสื้อคลุมให้แน่นเข้า ขณะเที่ยวเดินสำรวจไปรอบห้อง
เป็นห้องม่านรูดที่มีระดับทีเดียวล่ะ มีทีวีจอยักษ์และเครื่องเล่นดีวีดีให้อีก คาเมะดูซองใส่หนังแผ่นที่วางเอาไว้บนชั้นแล้วก็ต้องรีบวาง เพราะมันคือหนัง AV เราดีๆ นี่เอง
“อึ๊ย!!” เขารีบวางหนังแผ่นลงจนเกือบจะโยน จุนโนะรีบขยับมาดูบ้าง
“เฮ้ย...น่าดูเนอะ” ว่าแล้วก็จัดแจงคว้ามาเปิดทันทีโดยไม่ลังเล
“อย่าดูเลยน่า” คาเมะแย้งแล้วหน้าแดง คนหันมามองทำเป็นแกล้งยิ้มทางอื่น ไม่บอกก็รู้ว่าคาเมะอายขนาดหนัก
“จะดูนี่...เผื่อเป็นหนังสารคดี” จุนโนะพูดหน้าตาเฉย แล้วก็เดินขึ้นเตียงไปนอนเอกเขนกดูหนังแล้ว คาเมะจึงได้แต่นั่งชันเข่าอยู่บนเก้าอี้โซฟาตัวเล็ก นานๆ ครั้งถึงจะเหลือบมองหนังจากจอภาพบ้าง
“บ้า...ดูไปได้ไงวะ” คาเมะบ่น แล้วก็ซบหน้ากับเข่าตัวเอง ปล่อยให้เจ้าบ้านั่นดูหนังไปคนเดียว

จุนโนะดูอย่างไม่สนใจอะไรนัก ถึงจะเป็นหนังปลุกใจ แต่ก็เป็นหนังที่เขาเคยดูมาบ้างแล้ว และมันก็ทำให้เขาเอียนมากกว่าจะน่าดู เขาก็เลยหันมาให้ความสนใจคนนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้มากกว่า
.........................
เด็กส่งเสื้อเอาเสื้อคลุมกับเสื้อนอนมาให้ถึงห้อง ขณะนั้นเป็นเวลาสามนาฬิกาเกือบครึ่งแล้ว ฝนก็ยังตกอยู่ แม้จะไม่หนักมากนัก และจุนโนะก็คิดว่าโอกาสที่จะได้มานอนในสถานที่แบบนี้กับคาเมะก็จะไม่มีอีก เขาจึงเลือกที่จะค้างที่นี่

ร่างบางนอนหลับไม่รู้เรื่อง เมื่อถูกอุ้มขึ้นจากโซฟาด้วยวงแขนแข็งแรงของใครบางคน คาเมะนอนพลิกตัวตะแคงเมื่อร่างสัมผัสกับที่นอนอันอ่อนนุ่ม เสียงครวญครางของพระเอกนางเอกจากในทีวียังดังอยู่ และจุนโนะก็ดูอย่างหน้าตาเฉย ท้ายสุดก็ทนดูไม่ไหว ขืนดูต่อเดี๋ยวได้ลงไปนอนฟัดคาเมะแหงๆ เขาจึงกดปิดรีโมทและล้มตัวลงนอนโดยไม่ลืมที่จะคว้าเอาร่างบางของคาเมะมานอนกอดให้หายหนาวอีกต่างหาก
ด้วยความเพลียทำให้คาเมะขดตัวซุกกับอกกว้างของจุนโนะ เหมือนแมวน้อยที่ซุกหาที่พักพิงอันแสนจะอบอุ่น และคาเมะเจ้าแมวน้อยก็ได้พบกับความอุ่นนั้นแล้ว

*************************

สิ่งแรกที่คาเมะลืมตาแล้วเห็นอย่างชัดเจนก็คือ ปลายคางของจุนโนะสุเกะ ร่างของเขาสะท้อนขึ้นลงตามแรงหายใจของคนที่เขากำลังนอนซุกอยู่ ผนังห้องสีขาวสะท้อนความสว่างของวันใหม่ บอกไม่ได้ว่าขณะนั้นเวลาเท่าไร แต่ก็คาดว่าคงจะสายเอาการ
ร่างเล็กพยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ที่ทำให้เขาตกอยู่ในสภาพนี้ ทะเลาะกับจุนโนะและวิ่งหนีออกนอกคอนโดฯ เจอกับคนบ้ากามขับสปอร์ตคันงาม และก็เกือบถูกลากเข้าโรงแรม จนกระทั่งมานอนซุกขดตัวหลับใหลกับคนที่เขาควรจะออกห่างให้มากที่สุด แต่ว่า ณ ตอนนี้ ตัวเขากับจุนโนะนั้นเกยซบกันอย่างน่าเกลียดเสียด้วย เหมือนเป็นอะไรกันอย่างนั้นเลย
แต่นึกไปนึกมา ความอุ่นใจอย่างหนึ่งเริ่มแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจทีละน้อย จะอยู่ไหนหรือกับใคร ที่ที่อุ่นใจที่สุดก็คงไม่แคล้วอยู่กับจุนโนะสุเกะนั่นเอง

ต่อแต่นี้ไป คาเมะสัญญากับตัวเองว่าจะไม่พยายามหาเรื่องทะเลาะกับจุนโนะอีก ไอ้เรื่องที่ควรจะโกรธก็จะกักเก็บเอาไว้ในใจ คงไม่กล้าหือกับจุนโนะอีกแล้วล่ะ โชคดีแค่ไหนที่จุนโนะเจอเขาแล้วไม่หวดก้นลงโทษ กลับพาเขามานอนพักในโรงแรมถึงจะม่านรูดก็เหอะ...
และอีกอย่างก็คือ ...คาเมะเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าของจุนโนะ เขาเห็นรอยช้ำที่มุมปากด้านซ้ายของจุนโนะด้วย หมอนี่ก็โดนชกด้วยเหมือนกันเมื่อคืน แผลแตกยังอยู่ ....จะเจ็บมากมั้ยน้า...เมื่อเย็นก็โดนเขาซัดที่ปากแต่คนละข้างกัน ...ดีเท่าไหร่แล้วที่จุนโนะยังระงับอารมณ์โกรธเอาไว้ได้อยู่ ไม่งั้นคาเมะคงจะโดนทำโทษอีกแน่นอน

มือเรียวขาวยกขึ้นอย่างกลัวๆ กล้าๆ สัมผัสแผ่วเบาเหนือมุมปากที่มีรอยแผลแดงๆ ... จุนโนะยังไม่รู้สึกตัว และเขาเองก็ไม่อยากให้คนตัวสูงคนนี้ตื่นมาตอนนี้ เพราะตัวเองกำลังจะจ้องมองหน้าจุนโนะให้ชัดๆ
ดวงตาที่หลับพริ้มกับวงหน้าหล่อเหลาแบบคุณชายทำให้คาเมะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ...มิน่าล่ะน้องสาวของเขาถึงได้หลงนักหลงหนา เอาแต่พูดถึงไม่หยุดปาก...ก็มันหล่อแบบนี้นี่เล่า...เฮ้อ...ความจริงเขาเองก็เห็นจุนโนะรูปงามมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่น่ามามองอยู่ได้...
ว่าแล้วคาเมะก็แอบมองริมฝีปากที่เม้มหยักมีรอยแตกนิดๆ ที่มุมทั้งสองข้าง ....
ไล้ปลายนิ้วลงบนขอบหยักของริมฝีปาก ......
คาเมะยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกนิดหนึ่ง ลมหายใจของจุนโนะสม่ำเสมอ ยังคงไม่ตื่นง่ายๆ แน่...นี่ถ้าเขาจะ...

คาเมะหลับตาลงอย่างช้าๆ และจรดริมฝีปากหยักของตัวเองบนริมฝีปากของจุนโนะ ...

อบอุ่นจริงๆ เล้ย ให้ตายเหอะ...ร่างบางยิ้มอยู่ในใจ แอบจูบเจ้าบ้านี่สักทีก็ไม่เลวหรอกนะ ปากนุ่มผิดกับตอนเปิดฉากโต้คารมกับเขาลิบลับเลยล่ะ
คาเมะลองกด

ปากตัวเองให้แนบแน่นกว่าเดิม
“อืมมม...” ร่างบางเผลอครางออกมา แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจากคนข้างใต้ พอลืมตาขึ้นมองใบหน้าของจุนโนะ เขาก็เห็นนัยน์ตาที่หลับเมื่อครู่นี่กำลังจ้องสบตากับเขาอยู่
อย่างกระชั้นชิดเสียด้วย และแรงสะเทือนเมื่อกี้ก็มาจากการที่จุนโนะสุเกะกำลังกลั้นหัวเราะอยู่นั่นเอง
“อ๊ะ...” คาเมะรีบตะกายลงจากตัวของจุนโนะทันที พร้อมกับที่จุนโนะรีบลุกขึ้นนั่ง มือสองข้างคว้าตัวคนที่แอบจูบเขาเมื่อกี้ ก่อนที่เต่าจะบินหนีหายไป

.....คาเมะจึงตกอยู่ในอ้อมกอดของจุนโนะอีกครั้ง........

****************

 

to be con

เม้นต์ที่นี่จ้า