The Rainbow LOVER

 

vol16

***************************

“นายชอบฉันมั่งหรือเปล่า?”
“ชอบ...” จุนโนะตอบสั้นๆ แล้วก็ไม่ว่าอะไรอีก ตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างเดียว

........ชอบแล้วไงล่ะ....แค่นี้ง่ะเหรอ?....

คาเมะอยากจะกลั้นใจตาย แม้ว่ามันจะไม่ใช่คำสารภาพรัก แต่ก็นะ....พูดเหมือนชอบกินข้าวอย่างงั้นแหล่ะ ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ .....เฮอะ...ดูหน้าหล่อๆ นั่นซิ มันเรียบเฉย ไม่เหมือนคนเพิ่งจะยอมรับว่าชอบเขาเลยล่ะ
“โฮ้ย??” คาเมะโวยลั่น แทบอยากจะกระโดดลงจากรถในเดี๋ยวนั้น
เจ้าหมอนี่มันกวนอารมณ์ได้ไม่มีที่สิ้นสุดเลยล่ะ
แต่ประโยคต่อมาของจุนโนะก็ทำเอาคาเมะใจวูบ ดิ่งลงอย่างหาที่สุดไม่ได้ เมื่อจุนโนะพึมพำออกมาว่า
“นายก็น่าจะรู้ซะทีว่าฉันชอบนาย... ทำมาเป็นถามได้นิ โง่ชะมัดเลย...”
.......................

คาเมะนั่งนิ่ง หน้างอ คิ้วขมวดเหมือนเคย เขาไม่สนใจหรอกว่า ตอนนี้จุนโนะกำลังขับรถมุ่งหน้าไปทางไหน ...ในใจขุ่นมัวจนแทบจะอยากโดดชกหน้าหล่อเหลาของเจ้านี่เหลือเกิน
แค่บอกว่าชอบแล้วเงียบฉี่นี่มันเป็นยังไงนะ ไม่โรแมนติกเอาซะเลย
ว่าแต่ว่า แค่ชอบอย่างเดียวง่ะเหรอ ...แล้วรักล่ะ...รักหรือเปล่า...

ส่วนจุนโนะก็ปรายตามองร่างเล็กที่นั่งหน้าตูมอยู่ในขณะนี้ สงสัยคงจะไม่พอใจในคำตอบแน่ๆ เชียว ก็ถามว่าชอบหรือเปล่าก็บอกแล้วไงว่าชอบ ไม่ได้ถามว่ารักหรือเปล่านี่นะ จะได้ตอบให้กระจ่างไปเลย
.....แต่ก็ดี เขาเองก็ชอบดูหน้าคาเมะยามโกรธแบบนี้ล่ะ มันน่ารักดี
“ฉันรักนายนะคาเมะ” จุนโนะตัดสินใจโพล่งประโยคนี้ออกมา
“หา?” คาเมะตะโกนลั่นรถ หัวใจลิงโลดขึ้นมาเห็นๆ....ในที่สุดก็พูดออกมาแล้วคำคำนี้
“ก็เออเด่ะ รักนายน่ะ รู้ไว้ซะด้วยเจ้าเต่า” ร่างสูงย้ำ
“เอ้อ.....หระ...เหรอ......รักเพราะฟันฉันแล้วใช่ป่ะ ถ้าเป็นอย่างงั้นก็อย่าเลย ฉันไม่อยากทุเรศตัวเองฟ่ะ” คาเมะว่าเข้านั่น ทั้งๆ ที่ใจเต้นโครมๆ แทบจะปะทุออกมานอกอกอยู่รอมร่อ
จุนโนะก็เลยนั่งนิ่ง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ...แบบนี้คงจะพูดกันไม่รู้เรื่อง เขาปรายตามองคนนั่งข้างกายแล้วก็เอ่ยออกมาคำสุดท้ายว่า
“นายนี่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยนะคาเมะ ฉันบอกว่ารักก็รักซิ หมายความตามนั้นจริงๆ ปัดโธ่เว้ย!!”

........รักเหรอ .....โอยใจเต้น.....
ในที่สุดจุนโนะก็บอกมาว่ารัก แหมว่ามันจะฟังดูห้วนและหยาบคายสักหน่อย แต่ก็อ่ะนะ ได้แค่นี้ก็ดีถมไปแล้วสำหรับคนเย็นกวนๆ แบบเจ้าหมอนี่

และนั่นก็ทำให้คาเมะนั่งอมยิ้มไปตลอดทาง

**********************************

คืนนั้น...เมื่อกลับมาถึงอพาร์ตเม้นต์ของจุนโนะแล้ว จุนโนะสุเกะได้แสดงให้คาเมะเห็นอีกว่า คำว่า รักที่เขาพูดไปนั้น ไม่ได้พูดแต่ปากเท่านั้น ร่างบางตกอยู่ในอ้อมกอดของจุนโนะ และเป็นฝ่ายถูกกระทำความรักไปเต็มๆ ชนิดที่เรียกว่า ลุกจากเตียงแทบไม่ขึ้น จุนโนะรักเขาทั้งคืน หนำซ้ำยังพูดคำว่ารักใส่หูคาเมะเป็นร้อยๆ ครั้งจนร่างเล็กต้องมุดไปอุดหูอยู่ใต้โปง แต่จุนโนะก็มุดตามไปกระซิบถ้อยคำว่ารักอีก
“โอย...พอแล้วน้า...า...า...” คาเมะอุดหูแล้วส่ายหน้า แต่มือที่ยกมาปิดหูนั้นกลับถูกดึงไปจนได้ ร่างบางนอนหงายอยู่บนเตียงโดยมีจุนโนะทาบทับอยู่เหนือกาย
“ก็รักไง...รัก...รัก...ฉันรักนาย...ไอ้เต่า...รัก...”
“บอกให้พอไง จะบ้าเรอะ คำเดียวก็รู้แล้ว”
“ไม่อยากให้ฉันพูด งั้นนายก็ปิดปากฉันซิ” จุนโนะพูดแล้วยื่นปากใส่ คาเมะก็เลยเอามือมาแปะที่ปากหยักของเขา ค่อนข้างจะแรงเอาการทีเดียว
“ไม่ใช่แบบนี้ เอาปากเซ็กซี่ของนายมาปิดปากฉันต่างหากล่ะ” จุนโนะพูดแถมทำหน้ายิ้มๆ อีกต่างหาก เล่นเอาคาเมะหน้าแดงแป๊ด ไม่เพียงแต่หน้าเท่านั้น ผิวขาวที่สัมผัสกับจุนโนะอยู่ในเวลานี้ก็แดงไปหมด
คาเมะยื่นหน้าจนแนบสนิทกับใบหน้าของจุนโนะ เผยอริมฝีปากออกงับเบาๆ ที่ปากหยักบางของร่างสูง จุมพิตแผ่วเบาปรากฏขึ้น แสนหวานและอ่อนโยน ก่อนที่จุนโนะจะบดขยี้ริมฝีปากแดงเรื่อนั้น และปลุกเร้าจนร่างเล็กครางกระเส่า
“ขอฉันรักนายอีกรอบนะ” จุนโนะกระซิบ ...และไม่รอฟังคำตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ ทั้งสิ้น

ทั้งสองก่อสายสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นกันขึ้นไปอีก... และจุนโนะก็หยุดพูดคำว่ารักใส่คาเมะ จะมีก็แต่การกระทำเท่านั้นที่เขาจะยืนยันคำนั้นได้

******************

คาเมะตื่นสายในวันรุ่งขึ้น ช่วงเช้าเขาไม่มีเรียนดังนั้นเขาจึงถูกทิ้งให้นอนเฝ้าเตียงรักอยู่เดียวดาย ในขณะที่จุนโนะย่องไปเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว
ร่างบางพลิกกายเปลือยเปล่ารับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างห้อง เขารู้สึกอบอุ่นเหลือเกินในยามนี้ รสรักในค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้หัวใจอิ่มเอิบ ถ้อยคำรักที่มีให้กันและกันนั้น ยังตราตรึงอยู่ในใจตลอดไป
ในที่สุดเขาสองคนก็รักกัน...จุนโนะบอกว่ารัก เขาเองก็รักเจ้าหมอนั่นเช่นกัน ..
รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้า วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุดตั้งแต่ได้พบกับจุนโนะเลยก็ว่าได้

...............................

เสียงกริ่งประตูดังขึ้น ทำให้คาเมะกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที...ใครกันนะมาตั้งแต่เช้า หรือว่าจะเป็นจุนโนะลืมกุญแจเอาไว้ เขาสอดตัวใส่เสื้อคลุม คาดผ้าที่เอวอย่างลวกๆ
“เดี๋ยวนะ” เขาตะโกนบอกคนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของประตูห้องพัก ขณะเสยผมยุ่งเหยิงของตัวเองให้เข้าที่ แต่พอเปิดประตูผัวะก็ต้องสะดุ้งเฮือก เพราะคนนั้นไม่ใช่จุนโนะอย่างที่คิดเอาไว้
“เอ๊ะ!!”
“อ๊ะ!!???”
“ยูกิเอะ!!” คาเมะอุทานออกมาแบบไม่มีเสียง ขณะที่เปิดประตูค้างอยู่นั้น ยูกิเอะก็ถือวิสาสะสอดตัวเองเข้าไปในห้อง เธอเหลียวมามองพี่ชายที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมล่อแหลม ก่อนที่จะเดินอาดๆ เข้าไปในห้องนอน
สาวน้อยมองเตียงอันยุ่งเหยิงของจุนโนะแล้วก็หันมามองหน้าพี่ชายที่กำลังเดินลากขาเข้ามาในห้อง
“เอ๊???....พี่คาเมะมาอยู่ได้ไงเอ่ย?” สาวน้อยเปิดฉากถามขึ้นมาทันที แต่คาเมะกลับยืนนิ่งมองน้องตาปริบๆ ความจริงเขาเองก็น่าจะถามคำถามกับยูกิเอะด้วยไม่ใช่หรือ?
...ว่า ยูกิเอะมาทำอะไรที่ห้องจุนโนะในตอนนี้ ไหนว่ามีแฟนใหม่แล้วไงล่ะ...
แต่ว่าในสถานการณ์ตอนนี้ เขาได้ทำหน้าเจื่อนใส่น้องสาว ความรู้สึกเหมือนลักกินขโมยกินอย่างไรล่ะ

“แล้วนี่จุนโนะไม่อยู่เหรอ?” ยูกิเอะถามคาเมะ
“เอ้อ....ไม่อยู่หรอก ไปเรียนมั้ง”
“เออ...ว่าแต่พี่มาทำอะไรที่ห้องของจุนโนะล่ะจ๊ะ?”
พอน้องสาวถามแบบนี้เขาก็ไม่รู้จะตีหน้าอย่างไรได้ ดวงตาบ้องแบ๊วมองตอบน้องสาว กำลังจะหาทางเรียบเรียงคำตอบอยู่พอดี แต่ว่ายูกิเอะปิดปากหัวเราะคิก แล้วตอบเองว่า
“อ๋อ.....หรือว่าตกลงจะมารักษาแผลหัวใจให้จุนโนะล่ะ”
“เอ้อ.....เปล่านะ...พี่...เอ้อ..พี่แค่มาอยู่เป็นเพื่อนเขาก็เท่านั้นเอง”
“โอ๊ย...ไม่ต้องปฏิเสธหรอกน่า....อยู่กับเขาแบบเนี้ย...เนี่ย...” สาวน้อยบุ้ยปากไปทางเตียงนอนอันแสนจะยุ่งเหยิง ซึ่งบ่งบอกถึงการกระทำเมื่อคืน แล้วก็ยิ้มยั่วเย้าพี่ชาย
“ไม่บอกฉันก็รู้ว่า ว่าอยู่กันแบบไหน ไม่ต้องอายหรอกน่า พี่คาเมะจัง”
“เฮ้ย...ปล่าวน้า...า....า.. พี่ไม่ได้มีอะไรกับเขาซะหน่อย ยูกิเอะอย่าเข้าใจผิดซิ” คาเมะโบกไม้โบกมือให้ว่อน
“ชริ....จะปฏิเสธล่ะซิ....อืมมม....พี่คาเมะ...ถ้าพูดแบบนี้ แสดงว่าไม่มีอะไรกับจุนโนะน่ะซินะ ..เอ....งั้น ถ้าฉันจะมาขอคืนดีกับจุนโนะนี่ จะมีใครว่าอะไรมั้ยน้า?”
“หือ?” คาเมะเบิกตากว้าง เรียวคิ้วยกสูง แต่หัวใจหล่นวูบไปลึกสุดๆ แล้ว เขาใจหาย ยอมรับเลยว่าใจหายอย่างมากมาย นี่แม่น้องสาวตัวดีจะหมายความตามที่พูดจริงหรือเปล่า

........ถ้าจริงล่ะก็.....เขาจะทำอย่างไรดี...อุตส่าห์ฝากรักกันเสียดิบดี พอเช้ามาต้องมาเสียของรักไปอย่างนั้นหรือ ...แต่นี่เป็นน้องนะ...และมาก่อนเขาด้วยอีกต่างหาก...เขาจะทำอย่างไรได้นอกจากแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“ว่าไงล่ะพี่เมะ...เนี่ย...ยูกิเอะน่ะจะมาง้อจุนโนะล่ะ พี่คาเมะว่าเขาจะว่าไง?” น้องสาวถามเอาดื้อๆ ทำเอาคนฟังกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ
ยูกิเอะมองหน้าพี่ชายแล้วก็อดสงสารไม่ได้ พี่ชายที่เคยห้าวหาญ เป็นพี่ที่รักน้องมาตลอด ต้องมาทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ เด็กสาวเอียงคอมองหน้าชายหนุ่มแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คาเมะคงจะกระอักกระอ่วนใจล่ะซิ เจอน้องสาวบอกมาแบบนี้น่ะ
“พี่.......เอ้อ.....” คาเมะกัดปากตัวเองพลางนึกหาคำตอบ

.......ไม่อยากให้น้องสาวทำแบบนั้น แต่ก็ไม่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามนี่นะ ก็เจ้าของตัวจริงจะมาทวงคนของเขาคืนน่ะ ...

เขามองน้องสาวที่ตอนนี้กำลังค้นหาอะไรกุกกักในตู้เสื้อผ้าของจุนโนะ และพอถูกจับตามอง ยูกิเอะก็หันมายิ้มๆ และบอกว่ากำลังหาของสำคัญอยู่ แต่ปากก็ถามต่ออีก
“ว่าไงพี่คาเมะ ยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลยน้า.....”
“เขาคงจะดีใจมากนะ ถ้ายูกิเอะจะกลับไปหาเขาอีก พี่เอาใจช่วยนะ” คาเมะว่า
“ดีแล้วล่ะค่ะ ยูกิเอะอยากพบจุนโนะจังเลย พี่ว่าเขาจะกลับมากี่โมง”
“ไม่รู้สิ อาจจะเย็น”
“แล้วพี่ไม่มีเรียนหรือวันนี้น่ะ?”
“มีตอนกลางวันน่ะ”
“อือ.....งั้นยูกิเอะจะไปขอคืนดีกับเขาที่มหา’ ลัยจะดีกว่าเนอะ” ยูกิเอะถือกล่องกระดาษไว้ในมือ ซึ่งคาเมะเองก็ไม่รู้ว่าในนั้นมีอะไรอยู่ แต่คิดว่ายูกิเอะคงจะไม่อยากบอกเขา เพราะกล่องใบนั้นอยู่ซุกถึงในซอกตู้ ซึ่งเขาก็ไม่เคยคิดจะค้นตู้ของจุนโนะซะที
“ยูกิเอะมาเอาของสำคัญน่ะจ้ะ...เป็นของสำคัญที่ฉันกับจุนโนะเคยมีร่วมกัน...เอ้อ....พี่คาเมะนอนต่อเหอะน้า...ท่าทางยังไม่ตื่นดีเลยนิ..ฉันไปล่ะ” สาวน้อยเดินมาจุ๊บแก้มคาเมะเร็วๆ หนึ่งที ซึ่งพี่ชายก็ได้แต่ยืนเอ๋อ เพราะนานทีปีหนน้องสาวจะมาเจ๊าะแจ๊ะกับเขาแบบนี้ซะที

“เฮ้อ.....จะทำยังไงดีนะเรา”

ของสำคัญ.....อะไรกันนะ.....แต่มันคงจะมีค่ามากสำหรับคนสองคน เพราะทำเอาไว้ร่วมกันนี่นะ.......

คาเมะนั่งเหม่อบนเตียง มือสองข้างซุกอยู่ระหว่างเข่า.... กำลังชั่งใจว่า เขาควรจะรีบเก็บข้าวของกลับบ้านไปซะตอนนี้ หรือว่าจะรอให้สองคนนั่นคืนดีกันซะก่อนแล้วค่อยมาเก็บดี

.........แต่จุนโนะบอกว่ารักเขานี่นะ คำๆ นั้นออกมาจากปากของจุนโนะแล้ว จะเปลี่ยนแปรไปหรือเปล่านะ...แต่ถึงจะเชื่อใจอย่างไร ก็อดหวั่นไหวไม่ได้....จุนโนะกับน้องสาวของเขาเคยเป็นแฟนกันก่อน ความสัมพันธ์ล้ำลึกไปถึงไหนแล้วเขาเองก็ไม่อาจจะไปขัดได้......ทางที่ดี ควรจะเก็บของซะตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่า.....

คาเมะคิดแล้วก็พยักหน้ากับตัวเอง ลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าของตัวเองแต่เงียบๆ เห็นเสื้อยืดสีฟ้าตัวยาวลายสายรุ้งที่จุนโนะซื้อให้ และก็คิดว่าคราวนี้จะเอากลับบ้านไปด้วย...เอาไว้เป็นที่ระลึก
พอเก็บของเสร็จแล้ว เขาก็มายืนมองภาพวาดสายรุ้งในหุบเขาบนผนังแล้วก็มาทอดถอนใจ เขาไล้มือไปที่ปลายสุดของสายรุ้งที่หลุบหายไปในเหลื่อมเขา พลางนึกคนเดียวว่า......

......นี่......นี่ที่ตรงนี้...ปลายสายรุ้งของจุนโนะแห่งนี้ เขาจะได้อยู่ที่นั่นจริงๆ หรือเปล่าในความรู้สึกของจุนโนะสุเกะ...

************************

คาเมะหอบเอากระเป๋าใบใหญ่มาเรียนด้วย เขาเห็นยูอิจินั่งอยู่ที่ซุ้มหน้าตึกเรียน กำลังใช้ไข่ต้มคลึงโหนกแก้มข้างซ้ายอยู่พอดี พอหันมาเห็นคาเมะเข้า เขาก็รีบเอียงข้าง หันข้างที่ช้ำหนีจากคาเมะทันที
“เป็นไรวะ ยู?” คาเมะถาม วางกระเป๋าเป้ลงบนม้านั่งยาว มองหน้าบอกบุญไม่รับของยูอิจิเขม็ง
“ไม่มีอะไรง่ะ”
“ก็แก้มนายน่ะ ใครต่อยเอาวะ”
“เปล๊า!!” เสียงปฏิเสธลั่น พร้อมกับเสียงซูดปากเพราะคาเมะเอานิ้วจิ้มโหนกแก้มข้างนั้นไปหนึ่งที
“อูยส์....”
“ใครชกนาย?” คาเมะถามซ้ำ
“ยามะพี” ยูอิจิตอบอย่างเสียไม่ได้
“หา?...ว่าไงนะ? ไหนว่าเป็นแฟนกันแล้วไงล่ะ”
“ก็......” ยูอิจิมองซ้ายมองขวา ไม่มีเพื่อนที่ไหนนั่งอยู่ นอกจากเขาสองคน ชายหนุ่มยื่นหน้าไปกระซิบกับร่างเล็ก
“ฉันจู่โจมเขาเมื่อวานนี้ ตอนไปส่งเขาที่บ้าน ...ก็เลยโดนมาหนึ่งหมัด ยามะพีบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่มันเป็นไปอย่างอัตโนมัติ หมอนั่นน่ะ ดูๆ ไปก็ห้าวเหมือนกันนะ...”
“ทำไมนายไม่ค่อยเป็นค่อยไปล่ะ” คาเมะทำเป็นแนะ
“ก็ค่อยเป็นค่อยไปน่ะซิ ฉันน่ะขึ้นไปถึงห้องนอนเขาเลยนะโว้ย...แต่พอจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ฉันดันเผลอพูดออกมาว่า...’ยามะพี...นายเป็นของฉันเถอะนะ’ เท่านั้นแหล่ะ หมัดขวาตรง ไม่รู้ว่ามาจากไหน มันกระแทกแก้มฉันพอดีเลย หมดอารมณ์เลยกรู...”
คาเมะหัวเราะคิก...แล้วบอกว่า ทีหลังอย่าพูดคำนี้ออกมา......

คาเมะก็พูดแนะไปแบบนั้นแหล่ะ แต่ก็อดนึกถึงตัวเองไม่ได้ เพราะคืนที่เขาตกเป็นของจุนโนะนั้น หมอนั่นก็พูดแบบนี้เหมือนกัน

.......เป็นของฉันนะคาเมะ.....

ถ้อยคำหวานหูนั้น เขายังจำได้ไม่ลืม.....จุนโนะอ้อนเขาแบบนั้น และเขาก็ยอมเป็นของจุนโนะจริงๆ ด้วย ...แต่ยามะพีไม่งั้น...เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมยามะพีถึงได้ปล่อยหมัดใส่ยูอิจิได้

“บางทีเขาอาจจะไม่ได้รักนายจริงๆ ก็ได้” คาเมะตั้งข้อสังเกต แต่คนฟังส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“ฉันไม่เห็นด้วย...ยามะพีรักฉัน แต่อาจจะกลัวก็ได้ ......ว่าแต่นายเหอะ หอบผ้าหอบผ่อนจะหนีตามใครไป?” เขาบุ้ยปากไปทางกระเป๋าเป้ใบโตของเพื่อนรัก
คำถามนั้นทำให้คาเมะถอนหายใจเฮือก ตัดสินใจเล่าเรื่องที่ได้เจอกับยูกิเอะให้ฟัง ซึ่งเพื่อนของเขาก็นั่งฟังตาปริบๆ แต่ไม่ได้ให้ความเห็นอะไรนอกจาก โอบบ่าคาเมะและเขย่าแรงๆ
“สู้เว้ย!”
“บ้าเรอะ...นั่นน้องสาวของฉันนะ ฉันต้องเสียสละให้น้องถึงจะถูก” คาเมะแย้งขึ้น
“พ่อคนดี........ เป็นพี่ชายยอดกตัญญูจริงๆ ให้ตายเหอะ...แล้วนายจะเสียของรักไป” ยูอิจิพูดได้เท่านั้นก็หยุดกึก เพราะสายตาไปปะทะกับร่างบางของหนุ่มหนึ่งที่กำลังเดินยิ้มเรี่ยราดอยู่หน้าตึกเรียน
“เฮ้ย....ยามะพีนี่นา” ชายหนุ่มลุกพรวดพราดขึ้น รีบทิ้งไข่ต้มในมือทันที
“นายกำลังจะได้ของรักกลับคืน โชคดีนะเพื่อน” คาเมะว่าแล้วก็หิ้วกระเป๋าเป้ผ่านหน้ายามะพีไป แถมยังโบกมือให้หนุ่มตาโตหน้าหวานอีกต่างหาก
“โชคดีนะยามะพี อย่าทำเพื่อนฉันอกหักล่ะ” คาเมะอยากจะต่อท้ายประโยคอีกด้วยคำว่า...เหมือนฉันตอนนี้น่ะ........

..........................................

ยามะพีนั่งเท้าคางมองหน้ายูอิจิตาแป๋ว เขาก้มหัวขอโทษที่กระแทกหมัดใส่หน้าของยูอิจิในคืนที่ผ่านมา
“นายไม่ได้รักฉันเลยใช่มั้ย?” ยูอิจิลองเสี่ยงถามดู ผลที่ได้คือการส่ายหน้าของยามะพี
“รักซิ ฉันรักนาย..”
“รักแล้วทำไมต่อยฉัน”
“ก็อยากจะลองดูว่า ถ้าฉันไม่ยอมนายแล้ว นายจะข่มขืนฉันแบบคนเอาแต่ใจหรือเปล่า?” ยามะพีสารภาพออกมา และบอกอีกว่า
“ความจริงฉันก็อยากเป็นของนายเหมือนกันแหล่ะ แต่ว่าฉันแค่จะลองใจนายดู ...และนายก็ทำให้ฉันเห็นว่า นายน่ะเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ ด้วยซิ...ไม่ได้ข่มเหงฉันต่อ ซึ่งความจริง ถ้านายจะบุ่มบ่ามเอาแต่ใจ ฉันเองก็คงจะขัดอะไรนายไม่ได้หรอก ...นายนี่มันคนดีจริงๆ ให้ตายเถอะ พอฉันต่อยนาย นายก็หยุดจริงๆ ด้วย” ยามะพีสรรเสริญเยินยอยูอิจิยกใหญ่ ซึ่งก็เรียกรอยยิ้มจากยูอิจิได้ทันควัน
“จริงๆ แล้วเป็นแบบนั้นหรอกเหรอ? ฉันนึกว่านายไม่ได้รักฉันเสียอีก”
“ความจริงเมื่อคืน ฉันกะว่าพอต่อยนายเสร็จแล้วจะรอดูผล ถ้านายนิสัยดีแบบนี้ ฉันก็จะยอมง่ะนะ แต่ว่านายกลับผลุนผลันกลับซะก่อน ก็เลยอด”
“อ้าว!!” ยูอิจิอุทานตาค้าง ...ยามะพีหัวเราะคิกแล้วบอกว่า
เอาไว้นายไปทำต่อให้เสร็จๆ คืนนี้ก็ได้น้า...า...า”
“หา?” ยูอิจิตาโตเท่าไข่ห่าน เขาคว้ายามะพีมากอดแน่น และเขย่าคนในอ้อมแขนไปมา
“งั้นคืนนี้นายจะเป็นของฉันจริงๆ ใช่มั้ย?”
“แน่นอนอยู่แล้ว...” หนุ่มน้อยตาโตยิ้มอายๆ และก็ซุกตัวให้ยูอิจิกอดแต่โดยดี พอรู้สึกตัวก็ถูกใครต่อใครที่เดินผ่านไปผ่านมามองกันตาแทบถลนอยู่แล้ว
“ปล่อยดีกว่านะตอนนี้น่ะ” ยามะพีผละจากอ้อมกอดของยูอิจิ แล้วนั่งลงก้มหน้างุด
“รักนายนะ...ที่สุดเลย” ได้ยินเสียงยูอิจิพูดแบบนี้แหล่ะ...เขาก็เลยเงยหน้ายิ้มหวานจ๋อย
“ฮื่อ.......” ยามะพีเคลื่อนกายเข้าชิดตัวยูอิจิอีกครั้ง ไล้โหนกแก้มที่เขาต่อยด้วยปลายนิ้วเรียว ไม่ได้มองซ้ายขวาหน้าหลังเลยเมื่อริมฝีปากอิ่มเต็มประทับที่แก้มช้ำนั้นอย่างประจบ
“ขอโทษนะที่ทำยูเจ็บ...แต่ฉันรักยูจริงๆ นะ”
“ฉันก็รักนายยามะพี” ยูอิจิตอบ โอบกอดร่างบางมาไว้ในอ้อมกอด ไม่อายสายตาใครแล้วตอนนี้ ใครจะเห็นก็ช่าง ก็คนมันรักกันนี่หว่า.......

************************************

คาเมะสะพายกระเป๋าไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างก็กอดตำราเรียนไว้แนบอก เขาเดินไปตามถนนที่สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สีทองของฤดูใบไม้ร่วง ใบหน้าเรียวแหงนเงยมองใบไม้ที่ร่วงหล่นมากระทบกาย ถอนหายใจเฮือกขณะเดินต่อไปเรื่อยๆ
เวลานี้เขาไม่ได้ติดต่อกับจุนโนะหรือใครๆ เลย ปิดมือถือซะงั้น เพราะกลัวว่าจุนโนะจะโทรหา แต่ถ้าจุนโนะหันกลับมาคบกับยูกิเอะจริงๆ ก็คงจะไม่โทรมาหาเขาหรอกนะ.....ป่านนี้อาจจะกำลังปรับความเข้าใจกันอยู่แล้วก็ได้...
“เฮ้อ.......” ระบายลมหายใจออกมา ควันสีเทากรุ่นลอยออกมาจากริมฝีปากหยักแดงนั้น ม้วนตัวแล้วหายกลืนไปกับอากาศเย็น
เขาขึ้นรถไฟกลับบ้าน ...

วันนี้ที่บ้านเงียบเหงาอีกแล้ว เพราะพ่อกับแม่ยังไม่กลับมาจากที่ทำงาน เขาเปิดห้องส่วนตัวอันแสนจะเย็นเฉียบ ....เป็นการกลับบ้านอย่างกะทันหันจริงๆ
เขานั่งซุกตัวอยู่มุมห้อง ดวงหน้าเรียวซุกแนบอยู่กับหัวเข่าตัวเอง นึกถึงใบหน้าของจุนโนะอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่พบกันครั้งแรก ทะเลาะกัน แอบกุ๊กกิ๊กกัน จนกระทั่งมาลงเอยในสภาพนี้
และเขาเชื่อแน่ว่า ป่านนี้จุนโนะต้องรู้อยู่แล้วล่ะว่าเขาหายไปจากห้องพัก ...แต่ก็คงจะไม่ใส่ใจอะไรนักหรอกน่า เพราะมียูกิเอะกลับมาคืนดีแล้วนี่นะ
“เย็นชะมัดเลย...” เขาสบถออกมา ควานหาปุ่มเปิดฮีตเตอร์ในห้อง แต่มือยังไม่สัมผัสปุ่มดีก็ได้ยินเสียงรถยนต์เข้ามาจอด สงสัยจะเป็นพ่อกับแม่กลับมาแล้วละมัง....
แต่ว่า.......

“คาเมะ!!......คาเมะ!!...อยู่หรือเปล่า?” เสียงคุ้นหูของใครคนหนึ่งตะโกนโหวกเหวกอยู่หน้าบ้าน
“จุนโนะ!!” คาเมะตาโต รีบรุดไปยืนแอบที่ริมหน้าต่างเพื่อที่จะมองลงไปยังเบื้องล่าง
เขาเห็นร่างสูงโปร่งของจุนโนะยืนเท้าเอว และมองกวาดไปทั่วบ้านเขา ก่อนจะหยุดนิ่งที่หน้าต่างบานที่เขากำลังยืนอยู่ คาเมะสะดุ้งเฮือก รีบเบนหน้าหลบทันที
“คาเมะลงมาเดี๋ยวนี้นะ หรือว่าจะให้ฉันขึ้นไปหา” จุนโนะส่งเสียงตะโกนขึ้นมา แต่คาเมะยังคงเงียบกริบ มือกำชายผ้าม่านแน่น
จุนโนะมาหาเขา.......ไม่อยากจะเชื่อเลย...แล้วน้องของเขาล่ะ ...ยูกิเอะจะว่ายังไง
คาเมะตัดสินใจเปิดหน้าต่าง ชะโงกหน้ามองจุนโนะแล้วตะโกนตอบกลับไป
“นายกลับไปเหอะ...เราจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกันอีกต่อไปแล้ว”
“อ้าว!!”
“กลับไปเถอะ ฉันจะนอนแล้ว”
“บ้าหรือไงฟะ..ยังไม่ทันจะมืดจะรีบนอนไปไหนกันหา? มาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน” จุนโนะแหงนคอ จะเมื่อยอยู่แล้วนะ เห็นเจ้าตัวเล็กทำหน้านิ่ว คิ้วขมวดก็คิดว่า ยังไงซะหมอนี่จะดื้ออีกตามเคย เขาปีนรั้วเตี้ยๆ ของบ้านคาเมะเข้ามายืนอยู่ในสนามหน้าบ้านแล้ว ปรี่เข้าหาประตูแต่ก็เข้าไม่ได้เพราะเจ้าของบ้านล็อคประตูเอาไว้ ถ้าคาเมะเล่นตัวอีกนิดเดียวมีหวังคงจะต้องปีนขึ้นไปหาแน่ๆ และเขาก็กะว่าจะทำจริงๆ ด้วย
“ลงมาพูดกันก่อนเซ่.....”
“ไม่!”
“คาเมะ...จะลงมามั้ย ฉันจะนับหนึ่งถึงสามนะ ถ้านายไม่ลงมาฉันจะปีนขึ้นไปหานายให้ชาวบ้านเขามามุงดูจริงๆ ด้วย”
“ฮึ้ย...อย่านะ!!”
“งั้นก็ลงมาซะดีๆ ...หนึ่ง!!”
“ไม่ลง..”
“สอง!!” จุนโนะขยับเข้าใกล้หน้าต่างเข้ามาอีกหนึ่งก้าว แหงนมองดูหนทางที่จะปีนขึ้นไป ปีนค่อนข้างจะยากเอาการเพราะไม่มีที่ให้เหยียบได้เลยนอกจากจะหาบันไดมาพาดเท่านั้น
“สาม!!” เขาตะโกนแล้วรอดูผล ปรากฏว่าคาเมะรีบปิดหน้าต่างทันที ...
“ดีล่ะ ไอ้เต่า ไม่ยอมลงมาจริงๆ ด้วย เดี๋ยวเหอะ” จุนโนะเดินอ้อมไปทางด้านข้างของบ้าน เผื่อจะเจอบันไดบ้าง แต่ก็ไม่มีเลย เขาลองแหงนมองไปที่หน้าต่างที่ปิดอยู่ กำลังยืนคิดว่าจะทำยังไงดีถึงจะปีนขึ้นห้องคาเมะได้ แต่ก็ไม่ต้องคอยนาน เพราะคาเมะเปิดประตูบ้านออกมาแล้ว
“อ่ะ...เปิดแล้ว ไม่ต้องปีน” คาเมะว่า กอดอกยืนหลังพิงประตูอยู่ ขวางทางไม่ให้จุนโนะเข้ามาในบ้าน
“เก็บของหนีมาทำไม?” จุนโนะเปิดฉากถามก่อน
“ไม่ได้หนี”
“ทำไมจะไม่หนี ..นายน่ะกำลังหนีหน้าฉัน มีอย่างเรอะ พอฉันกลับเข้าห้องก็ไม่เห็นนาย และเสื้อผ้าก็ไม่มีสักชิ้น พอมารอรับที่คณะก็ดันหนีกลับทางอื่นซะอีก แบบนี้จะไม่เรียกว่าหนีได้ไง?”
“ก็.......” คาเมะก้มหน้านิ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมองจุนโนะ เห็นชายหนุ่มหัวหูยุ่งเหยิง ยืนเท้าเอวมองเขาแน่วแน่
“น้องฉันน่ะ.......เขามาหานายที่บ้าน แล้วบอกว่าจะมาคืนดีกับนาย ฉันก็เลย......เอ้อ......”
“ก็เลยเสียสละให้ ...โธ่เอ๊ย....เต่าโง่ของฉัน......” จุนโนะส่ายหน้า เมื่อร่างเล็กตวัดตามอง เขาก็หัวเราะหึๆ
“ทำไมล่ะ ก็ฉันบอกนายแล้วนี่ ว่ารัก....ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?
“เข้าใจ แต่ว่า.....ฉันมาทีหลัง เจ้าของเขามาทวงคืน แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ นั่นมันก็น้องสาวของฉันนะ”
“จะมาก่อนมาหลัง ไม่สำคัญ สำคัญตรงที่ฉันรักใครต่างหากล่ะ ก็บอกว่าเรื่องของฉันกับยูกิเอะน่ะ มันจบลงแล้ว และก็วันนี้ง่ะนะ ฉันก็ไม่เห็นยูกิเอะจะมาหาฉันซะหน่อยเลย นายน่ะเพี้ยนไปหรือเปล่า” จุนโนะจิ้มหน้าผากคาเมะจนหน้าแหงน แล้วก็ฉวยร่างบางมาเขย่าแรงๆ จากนั้นก็ลากคาเมะมาที่รถสปอร์ตคันงาม ผลักทีเดียว คาเมะก็แทบหัวทึ่มเข้าไปในรถแล้ว
“จะไปไหน?” คาเมะโวยวาย
“เดี๋ยวก็รู้.....” จุนโนะไม่ว่าอะไรอีก นอกจากขับรถพาเขาไปจากที่นั่นทันที

******************

to be con

เม้นต์ที่นี่จ้า