Vang Vien - Vientiane

Vang Vien + Vientiane
18-01-2003 t.e.m. 22-01-2003

** 19 januari 2003 **
Laos heeft geen spoorwegennet. Lao Aviation is pas enkele jaren geleden uitgeroepen tot slechtste en onveiligste vliegtuigmaatschappij ter wereld. Het enige wat er nog overschiet in Laos is reizen per boot of per bus. De 2 dagen slowboat van Huay Xai naar Luang Prabang waren mooi, maar hadden toch ook iets te lang geduurd naar onze zin, zodat met de bus reizen naar Vang Vieng onze enige optie nog was. En we hebben geluk gehad. Sinds enige maanden rijden er in Laos V.I.P. express bussen rond. Dit zijn gewoon ordinaire, nogal ouderwetse, bussen, maar het voordeel is dat ze maar zoveel plaatsen verkopen als er zitjes zijn, en dat ze rechtstreeks van punt A naar punt B rijden en niet meer in elk dorpje stoppen om nog wat volk, kippen of varkens er bij te proppen. Tot een paar maanden geleden had je in Laos de keuze tussen de ordinaire bus, een oude russische truck waar bankjes in de laadbak gemonteerd waren, of de luxe bus, een aftandse, meestal zeer oude Japanse bus die proppensvol gestouwd werd. Door de slechte toestand van de wegen en de vele stopplaatsen deed zo'n bus bijna 9 uren over de afstand. En nu dus de V.I.P.express bus.
In precies 6 uren bracht de bus ons van Luang Prabang naar Vang Vieng over ondertussen redelijk goed aangelegde wegen. Het nogal bochtige parkours deed sommige mensen vol 'overgave' de voorziene plastic zakjes vullen, maar wij hebben van elke kilometer genoten. Weergaloze uitzichten en idyllische dorpjes maakten de rit tot een constant bewonderen. Op een bepaald moment reden we zo hoog door de bergen dat onder ons alleen nog een soort wattendeken van wolken te zien was. Alsof je in een vliegtuig zat. Spijtig dat de buschauffeur overal gehaasd doorraasde, zodat ik zo goed als geen kiekjes heb kunnen maken van al die pracht. Om 14u30 kwamen we in Vang Vieng aan en hebben ons, zoals meestal, ingecheckt in het eerste het beste guesthouse dat enigzins aan onze normen voldoet. Vandaag zijn we al verhuisd naar een ander onderkomen, dat we gevonden hebben na een zoektocht zonder die loodzware rugzakken te moeten torsen.
Het plaatsje Vang Vieng ligt 160 km ten noorden van Vientiane. De omgeving hier is schitterend: hoge, met bomen en struiken begroeide karstbergen rijzen in grillige vormen op uit het landschap. Vang Vieng is de laatste jaren bijzonder populair geworden bij backpackers, iets dat naast zijn schitterende ligging in een karstgebergte met diepe grotten ook te danken is aan nabijgelegen dorpjes van etnische minderheden, en het kajakken en ronddobberen op een binnenband van een vrachtwagen op de Nam Song, een zij-rivier van de Mekong. Die populariteit is dan ook duidelijk te merken. Af en toe moet je goed kijken om een Laotiaan te ontdekken tussen het zooitje allegaar van rugzaktoeristen. Ik vrees dat de charme van het dorpje voorgoed verdwenen is en dat de relaxe Laotiaanse sfeerplaats gemaakt heeft voor de big business .Toch gaan we hier blijven tot minstens dinsdag, al is het maar om maandag Hilde's verjaardag hier te vieren.

** 21 januari 2003 **
In Laos blijft het moeilijk om te internetten. Je emails lezen duurt al enorm lang, eentje schrijven en verzenden is meestal al een onmogelijke zaak. Laat staan Pagebuilder opstarten en mijn website updaten. Ik probeer nu al dagen het zaakje aan de gang te krijgen, maar het enige wat gebeurt is dat ik geld kan afdokken wegens gespendeerde internettijd. Ik heb ondertussen zeker 10 keer geprobeerd om deze bladzijde aan te maken en iedere keer liep er wel iets mis. Nu in Vientiane blijkt het ineens toch te lukken (maar dan wel heel langzaam)
We hebben Hilde's verjaardag gevierd in de nacht van de 19e op de 20e januari. We waren Saskia en Frank weer tegen het lijf gelopen en omdat die weer verder zouden reizen op Hilde's verjaardag, besloten we de avond voordien reeds aan te vangen. Er is weer redelijk wat Beer Lao gevloeid, maar we hebben het wel fatsoenlijk gehouden. Gisteren hebben we , om de kater te 'verdrijven', op een binnenband van een vrachtwagen een 3-tal kilometer de rivier Nam Song afgedreven. Best leuk om in de stralende middagzon, met je gat in het koude water als afkoeling, wat rond te dobberen en zo van de natuur te genieten. De businessmen tussen de Laotianen hadden natuurlijk enige plekjes voorzien waar je kon aanmeren en van een biertje genieten. Het ging vooruit op zijn elfendertigste (Hollands voor slakkegangetje). Buiten een paar kleine stroomversnellingen had je zelfs het gevoel dat je niet vooruitging. 3 uur later waren we weer terug in Vang Vieng, waar we aan de kant van de rivier gelegen onze klederen lieten opdrogen.
Vandaag zijn we dan naar Vientiane gereisd in een Jumbo (een pickup waar in de bak bankjes en een afdakje zijn gelast). De helft van de tocht heb ik rechtstaande achterop genoten van de omgeving totdat bij een kleuter-Laotiaantje de maag een keer teveel had rondgedraaid en hij zijn rijstmaaltijd langs de zijkant naar buiten werkte. Vervelend als je dan net achterop staat.
Vientiane, de hoofdstad van Laos, is een slaperig stadje gelegen in een bocht aan de Mekongrivier. Het is meer een rommelige verzameling dorpen dan een echte stad, die bijeen gehouden worden door stoffige brede lanen vol met kuilen. Voor een hoofdstad doet Vientiane met zijn 400.000 inwoners behoorlijk plattelands aan. Veel verkeer is er nog niet, maar de groei zit erin. Veel van de oude Franse gebouwen in de oude wijken van de stad zijn inmiddels vervallen of met de grond gelijk gemaakt, maar toch zijn er nog altijd voldoende tempels en koloniale gebouwen voor een interessante stadswandeling. Langs de Mekong ligt een 'boulevard', waar je heerlijk kunt flaneren en waar je in een van de eenvoudige openluchtrestaurantjes kunt genieten van een schitterende zonsondergang boven de rivier.

** 22-01-2003 **

S L E C H T N I E U W S

Ondanks de positieve berichten van de laatste tijd, kreeg ik vanmorgen een email van mijn zus dat ik ze zeer dringend moest opbellen. Mijn ergste vrees werd waarheid toen ik ze enkele minuten later aan de lijn kreeg. Mijn vader heeft gisteren een ernstige crisis gekregen en is schielijk overleden. Het was net alsof iemand me een enorme klap tegen mijn hersens gaf. De eerste minuten was ik tot weinig in staat, maar heb dan toch de moed bijeengeraapt om het aan Hilde te gaan vertellen die in de kamer was achtergebleven.
De mevrouw van het guesthouse zag aan mijn gezicht dat er iets mis was en vroeg wat er aan de hand was. Ik vertelde haar dat ik nu zo snel mogelijk terug naar Belgie moest terugkeren. Het was 9u35 toen ik haar dit vertelde. Tien minuten later lagen er 2 vliegtickets naar Bangkok voor mijn neus tegen een zeer schappelijk prijsje en om 10u35 hingen we al in de lucht boven Thailand. De rit in de tuktuk naar de luchthaven was nog spannend omdat de motor 2 keer afsloeg en er van bougie moest veranderd worden, maar we kwamen nog net op tijd aan voordat het vliegtuig zou opstijgen.
Om 12 u 'smiddags kwamen we al in Bangkok aan. Ik heb meteen werk gemaakt om zo vlug mogelijk terug in Europa te geraken. Het enige wat ik nog kon vastkrijgen waren 2 tickets van China Air (400 $p.p) en we zullen deze nacht om 2 uur opstijgen om morgenvroeg 9u35 europese tijd in Amsterdam te landen.
We hebben wel al besloten dat deze vreselijke tussenstop niet het einde van de geustravel zal zijn. Over een paar weken zullen we (hopenlijk, als ik tickets kan vinden) onze reis verder zetten en weer naar Bangkok vliegen. Ik denk dat mijn vader dit ook zo gewild zou hebben. Niets beter om je leed te verwerken, dan je bezig te houden met de dingen die je liefhebt. En in mijn geval is dat reizen.