INDIA
2e doortocht

van 26 februari 2003 t.e.m 13 maart 2003
** 26 februari 2003 **
Na maandagnacht Bart en Cynthia uitgewuifd te hebben, waren wij gisteren aan de beurt om Thailand te verlaten. Om 9 u 's avonds vertrok onze vlucht naar Colombo, Sri Lanka. Op de heenweg waren we in Colombo goed ontvangen. Er stond al een busje klaar, dat ons enkele kilometers verder naar een 2-sterren hotel bracht, waar we onze vermoeide ledematen te rusten mochten leggen en 's morgens werden we ook nog op een ontbijt getrakteerd.
Nu liep het wel effen anders. Aan de balie 'Sri Lanka Air stopovers' gekomen werd ons doodleuk medegedeeld dat er geen hotelkamer voor ons gereserveerd was. Men beweerde dat er alleen een overnachting op de heenweg in het pakket zat. Dat was ons wel nooit verteld, noch door het reisbureau waar we boekten, noch door Sri Lanka Air zelf. Mijn gedacht is dat het hotel, waar ze normaal hun stopovers onderbrengen, volgeboekt was. Er bleken meerdere mensen in onze situatie verzeild geraakt te zijn, waaronder een Amerikaanse, die zelfs aan haar heenvlucht bezig was. Klagen hielp niet, we werden gewoon van het kastje naar de muur gezonden. Om 1u30 's nachts kwamen we tot de conclusie dat ergens anders een hotelkamer nemen idioot was, want tussen 5u en 6u moesten we alweer inchecken voor de vlucht naar Madras en de goedkoopste hotelkamer bleek 25 euro te kosten en die lag dan nog 12 km verderop. Samen met de Amerikaanse hebben we een deel stoelen tegen mekaar geschoven in de hoek van een restaurant in de vertrekhal en zo hebben we gepoogd om toch nog een paar uurtjes de ogen dicht te krijgen. Wat natuurlijk niet echt comfortabel was bij zo'n lawaai en bij een temperatuur van 26 graden zonder airco of ventilator. Ik blijf het nog altijd verwonderlijk vinden dat ons niemand kwam wegjagen.
Na een 6-tal lange rijen wachten te hebben doorstaan, konden we dan eindelijk onze reis verder zetten richting Madras. Het viel me op, net als vorige keer, dat je in Colombo, en meer, en langere, en langzamere controles hebt dan elders. Alsof we nog niet genoeg gepest waren !
In de laatste wachtzaal voor het vliegtuig gekomen merkten we al meteen dat we richting India aan het reizen waren. Een doordringende geur van mottenballen prikkelde onze reukorganen, het merendeel van onze medepassagiers waren mannen. Het zooitje ongeregeld dat langs ons kwam zitten in het vliegtuig, smeet al hun afval (blikjes, bekertjes, papier...) gewoon op de grond, zodat hun plaatsen er binnen de kortste keren als een vuilnisbelt uitzag. Ze weigerden, op een onbeschofte manier, om ook maar 1 keer naar de stewardessen te luisteren als die hen vroegen om hun veiligheidsgordel aan te doen, hun zetel recht te zetten of gewoon om te blijven zitten. Bij het in- en uitstappen was het weer een gedring en gewring van jewelste i.p.v. gewoon kalm de rij te volgen. Je plaatsnummer is toch al vastgelegd. Wat nut heeft het dan om proberen voor te kruipen ? Ze zopen zich binnen de korste keren een stuk in hun kraag (Indiers drinken graag, maar kunnen er absoluut niet tegen), zodat we al snel opgescheept zaten met lallende buurmannen, die als ze niet onbeschoft waren, je zaten aan te staren met bloeddoorlopen ogen. Welkom back in India !
Aangekomen in Madras, een typische Indische vieze en stinkende hectische stad, zijn we ingecheckt in Broadland Lodging House, ons aangeraden door 2 Nederlanders die we maanden geleden in Mamallapuram ontmoet hebben. Vroeger waarschijnlijk een charmant, karaktervol onderkomen, aangelegd rond mooie binnentuintjes. Nu is het eerder een vervallen oud krot met beschimmelde muren, die ze weliswaar aan 't herschilderen zijn, maar dan wel zonder eerst de vuile troep en afgebladderde schilfers te verwijderen, zodat er over 2 weken waarschijnlijk niets meer van te zien zal zijn.
Alhoewel de gebeurtenissen niet altijd even leuk waren kan ik, net als jullie waarschijnlijk, medeavonturiers en leunstoelreizigers, af en toe een lach niet onderdrukken. We hebben, waarschijnlijk onder de indruk van afgelopen etmaal, dan maar tickets geboekt om vrijdag rechtstreeks naar Goa te vliegen. We willen de laatste 2 weken van onze reis lekker relaxt genieten aan de mooie stranden van Goa i.p.v. eerst nog 3 dagen, op een uitputtende manier, te moeten sporen door half India. De vliegtickets kostten dan wel 3 keer meer dan treintickets, maar budgettair kunnen we ons dat nog veroorloven. We hebben de laatste 5 maanden, buiten de noodgedwongen terugkeer naar het thuisfront, echt wel zuinig geleefd. Bovendien krijg ik net een mailtje binnen van Dolf (Geert Dewolf), een goeie vriend van ons uit het Gentse, dat hij op dit moment in Benaulim, Goa verblijft. Een reden te meer om naar Goa uit te kijken.

** 1 maart 2003 **
Een sightseeing tour bracht ons donderdag langs de meest bezienswaardige plekken in Madras (Chennai). De inwoners claimen dat hun Marina Beach de breedste en langste ter wereld zou zijn. Zijn ze toch wel effen vergeten te vermelden dat het waarschijnlijk ook het meest vervuilde van deze aardbol is. Decennia van pissen en kakken op het strand en nooit de rommel, opruimen die Indiers veelvuldig weggooien, maakt dat er op dit strand geen vierkante centimeter te vinden is die niet bezoedeld is.
Na bezoeken aan de snakefarm, het aquarium, de Kapaleswarar tempel en een rondrit langs de overige belangrijkste monumenten en pleinen, kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat we afgelopen december overschot van gelijk hadden om wat langer in Mamallapuram te blijven in plaats van af te zakken naar deze onwelriekende stad. Als totale conclusie over Zuid-India kan ik stellen dat Goa en Kerala hoogtepunten waren, Karnataka ook best te pruimen was, maar dat Tamil Nadu (waarvan Madras de hoofdstad is) zeer zeker nooit meer op een bezoek van ons kan rekenen.
Gisteren heeft een airbus van Indian Airlines ons dan, met nog een tussenstop in Kochi, naar Goa gebracht. We hebben een prima onderkomen gevonden in een kamer boven een restaurant in Benaulim, Zuid-Goa. Voor 200 rupee per dag hebben we de beschikking over een zeer ruime en zuivere kamer, met aan weerszijden een balkon, voorzien van een private badkamer en zelfs een eigen keukentje, waar we waarschijnlijk toch geen gebruik van zullen maken. Wie gaat er nu koken als je weet dat een gemiddelde maaltijd in een restaurant 1 euro kost.
Geert (alias Dolf) weervinden bleek ook niet zo'n groot probleem te zijn. Nippend aan een Gin-tonic, aan de zijde van een bevallige Amerikaanse uit Colorado, vonden we hem ,languit liggend in een strandstoel, terug bij Tito's Beachbar genietend van de zonsondergang. 't Weerzien was prettig. We hebben natuurlijk onmiddelijk ook een Gin-tonic besteld en hem vervoegd in the relaxing style of living in Goa.

** 4 maart 2003 **
Zee, zon & strand. De afgelopen dagen hebben we ons volledig overgeleverd aan het heerlijke nietsdoen. Zaterdagnacht gingen Dolf, Larkin, Hilde en ik naar Viva Carnival in Varca, een dorpje op zo'n 5 km van Benaulim. Wij dachten naar een onvervalste Indiase carnavalhappening te gaan. In Madras hadden Hilde en ik al een caravaloptocht bewonderd, wat eigenlijk neerkwam op talrijke groepen die elkaar beconcureerden om zoveel mogelijk lawaai te produceren. Sommige mensen waren wel verkleed, maar de enorme boxen, die iedere groep meetroonde, voerden toch de boventoon. In Varca kwamen we dan weer terecht op een onvervalst popfestival. Buiten een intermezzo van een 10-tal minuten, waarin de best verklede gast werd verkozen, had dit alles weinig met carnaval te maken. Vier Indiase popgroepen brachten moderne westerse popdeuntjes. Prima muzikanten, een perfecte sound, een dolenthousiast publiek, maar toch had ik liever wat originele Indiase of Goaanse muziek gehoord i.p.v. te moeten luisteren naar de zoveelste versie van de Ketchup-song. Toch hebben we ons geweldig geamuseerd die nacht. Ik kreeg zelfs Pele, onze niet meer zo nuchtere chauffeur, zover om op zijn dooie gemak naar huis te rijden i.p.v. zich te moeten bewijzen als rallychauffeur. Het vooruitzicht van een extra tip vermag veel in India.Door het nogal stormachtige weer van gisteren is ons boottochtje, op zoek naar dolfijnen, verzet naar donderdag. Morgen gaan we een bezoekje brengen aan de beroemde flea-market van Anjuna, in t' noorden van Goa. Als we tenminste uitvinden hoe we daar voordelig kunnen geraken. Duidelijkheid laat hier meestal te wensen over.

** 7 maart 2003 **
Anjuna's flea-market in het noorden van Goa is een attractie voor iedereen die de Goaanse stranden aandoet. 't Is een wonderbaarlijke mix van Tibetaanse en Kasjmierse handelaars, kleurrijke Gujarati stammen en bedwelmde hippies die zijn blijven hangen in de jaren 60. Indertijd begonnen door westerlingen, die een extra centje wilden bijverdienen om zo hun verblijf onder de Goaanse zon te verlengen, was het binnen de korste keren uitgegroeid tot een soort zwarte markt, waar je illegale drank, sigaretten of andere roesmiddelen kon verkrijgen, en die dan ook van tijd tot tijd door de authoriteiten gesloten werd. Tegenwoordig is het ge-evolueerd tot een groteske souvenier- en kledingbazaar, met Indiase handelaars die de meeste stalletjes bezetten. Maar het is nog altijd de moeite waard om Anjuna's flea-market met een bezoekje te vereren. Je kan hier van alles vinden, van tweedehands boeken tot een haarsnit. Honderden stalletjes die maskers, trommels, sarongs, T-shirts, chillums, kruiden ...etc verkopen. Je moet wel hard onderhandelen over de prijs, want ze beginnen meestal met een idioot hoge prijs, terwijl je het meestal voor een spotprijs kan verkrijgen. Voor de tablas, een soort trommel waarvoor ze eerst 1200 rupees vroegen, heb ik ten lange leste nog 200 rupees betaald.
Ondertussen kabbelt ons lustig leventje in Benaulim rustig verder. Welk restaurantje we zullen uitkiezen voor ons avondeten, is meestal onze enige zorg. Uitstappen naar Palolem, Colva en andere Zuid-Goaanse plaatsjes vullen onze dagen.
We hebben ondertussen onze vliegtickets gereconfirmeerd. Ze hebben ons wel gemeld dat onze vlucht om 8u 's a.m. zal vertrekken i.p.v  4u a.m. Wat wel vervelend is, want onze trein komt woensdagavond om 22u30 toe in mumbai. We hadden gedacht om op ons gemak naar de luchthaven te trekken om dan om 1 of 2u in te checken. Nu het vlieguig 4 uur later vertrekt zullen we ofwel zolang op de luchthaven moeten rondhangen ofwel ergens een hotelkamer moeten nemen in het peperdure Mumbai, om dan om 5u in te checken.
Toch nog een probleempje voor onze laatste dag. We zullen dus ook later in Parijs aankomen, wat onze verbinding met de Thalys naar Brussel ook weer niet ten goede komt. Nu ja, we zien wel.

** 10 maart 2003 **
Het einde van de Geustravel komt nu wel echt dichterbij. Zaterdag hebben afscheid genomen van Dolf, die verder noordwaarts trekt richting Rajasthan. Hij zal op 27 maart vanuit Delhi terug naar Belgenland vliegen.
Wijzelf zien, eerlijk gezegd, een beetje op tegen de terugreis. 5,5 Maand lijkt misschien lang, maar als ze ons nog een half jaartje bij zouden geven, zouden we niet lang twijfelen. De terugreis zelf zal waarschijnlijk nogal vermoeiend worden. Eerst een tiental kilometer met de rikshaw of taxi naar het staion in Margao. Dan een 12 uur durende treintocht naar Mumbai, waar we rond 22u zullen moeten aankomen, als de trein geen vertraging oploopt. We moeten dan onze tijd zien door te verdoen tot een uur of 5, om dan in te checken voor onze vlucht die om 8u zou moeten vertrekken. De vlucht naar Parijs duurt normaal een tiental uren. In Parijs zal ik iets moeten regelen om met de Thalys in Brussel te geraken. De trein waarvoor ik een ticket heb, is dan al vertrokken, doordat onze vlucht 4 uren later, dan origineel voorzien was, aangekomen is. Na een uurtje Thalys zal ik ticketjes moeten kopen voor de trein naar Maria-Aalter (ongeveer 1,5 uur), waar er 10 flessen champagne zouden moeten koud staan. Die flessen champagne zijn de inzet van een weddenschap die Sarah verloren heeft aan Greta. Discussiepunt was een kaartje dat wij gestuurd hadden naar Cafe de Splurze. Pluspunt is dat ze wachten met het bruisend goedje op te drinken tot wij terug zijn van ons uitstapje naar het verre oosten.

** 15 maart 2003 **
Ondertussen zijn we veilig en wel gearriveerd in België. Het was een vermoeiende terugreis, waarbij we bijna 48 uren onderweg waren zonder echt te kunnen slapen. Na 1 dag hadden we echter al weer goesting ( voor de Nederlanders onder u : zin ) om weer opnieuw te vertrekken. 't Zit nou eenmaal in het bloed. Op de terugreis was ik al plannen aan het maken over waar ik in juli naar toe zou vliegen, als ik weer 3 weekjes verlof heb. Ik ben van 1 ding zeker. Deze trip van 5,5 maand zal zeker geen eenmalige geustravel zijn geweest. Eerst weer centjes sparen en we beginnen weer te plannen voor de volgende trip.
De laatste foto's zijn ondertussen ook op de site.

** 28 maart 2003 **
Twee weekjes in Belgenland en we zijn al weer goed ingeburgerd. Op dinsdag 1 april zullen we beiden weer met volle goesting (?) onze eerste werkdag sinds 6 maanden aanvangen. Dit is spijtig genoeg geen aprilgrap maar harde realiteit. Wie wil reizen, zal eerst moeten lijden door centjes te verdienen.
Daar mijn computer gecrashd was net voor de Geustravel begon, heb ik me een nieuwe pc moeten aanschaffen. Ik heb meteen ook een snelle internetverbinding ( Telenet - breedband via TV-kabel ) er bij genomen. Voortaan zijn we dus bereikbaar op giegeus@pandora.be .

Iedereen bedankt voor de interesse in onze reis en voor de vele positieve reacties.
Tot de volgende reisavonturen.

Gie en Hilde
naar de laatste foto's