vanaf 29-12-2002 t.e.m. 05-12-2002
** 30 december 2002 **
Gisteren zijn we verder Noordelijker getrokken. We hebben nu ons onderkomen gevonden in Pai. Pai is een dorpje midden in de bergen waar veel rugzaktoeristen naar toe trekken om deel te nemen aan trektochten door de omliggende heuvels. Het klimaat verschilt wel danig met de rest van Thailand. Overdag is het er lekker warm tot een 25 graden, maar vanaf zonsondergang koelt het danig af tot zo'n 10 graden. Een dikke deken kan je hier 's nachts dus echt wel gebruiken. We willen hier z'n weekje verblijven en eventuele korte tochten maken. Omdat de toestand met mijn pa er alleen maar slechter op wordt, wil ik zeker de eerste week een paar keer per dag mijn email kunnen checken. Tochten van 3,4 dagen zijn dus voorlopig uit den boze.
Vandaag heb ik me een motor gehuurd voor de komende dagen, zodat we wat door de omgeving kunnen rondtoeren. Ik heb al een tochtje van zo'n 20 km naar een waterval gemaakt, ondertussen dat Hilde de winkeltjes van Pai aan een onderzoek onderwerpte. (vrouwen !)  De wegen zijn over het algemeen in zeer goede staat,  op de binnenpaadjes heb ik me kunnen uitleven in de kunst van het motorcrossen. Alhoewel mijn motor maar een 125cc is heeft hij toch wel voldoende power om bergop door de zandwegeltjes te crossen. De natuur is hier wondermooi, met beboste heuvels, oerwoud, riviertjes,  adembenemende uitzichten over de dalen en authentieke kleine dorpjes bevolkt door ethnische minderheden.

** 1 januari 2003 **
Vooraleerst, een gelukkig nieuwjaar voor iedereen.
De afgelopen dagen hebben we het rustig aan gedaan met wat uitstapjes door de wijde omgeving en 's avonds bezoeken aan de plaatselijke Bebop-bar, waar we van een echt geslaagd optreden van een Thaise band (met Engelse zanger) genoten hebben.
Mijn vader ligt nu al meer dan een week in een lichte coma, waar ze hem ingebracht hebben na zijn laatste crisis. Hij heeft nu ook een pseudomona infectie opgelopen. Dit is een zware ooginfectie die blindheid tot gevolg kan hebben. Het nieuws van het thuisfront wordt met de dag angstaanjagender. We hebben een tijdje met het idee gespeeld om de reis te beeindigen en terug naar Limbabwe te trekken, maar daar kan ik ook niets anders doen dan angstig afwachten. Zijn lot is nu volkomen in handen van de dokters en spijtig genoeg van een dosis geluk op hoe hij op de behandelingen zal reageren. We gaan ondertussen door met onze trip en checken iedere dag onze emails in de hoop dat er eens een keer wat beter nieuws tussen zit.
Door die hele toestand waren we eigenlijk niet echt in de stemming om het oud en nieuw te vieren. Ik had voor mezelf besloten om me zo snel mogelijk een stuk in mijn kraag te zuipen en kort na middernacht in elkaar te stuiken. Ik moet zeggen dat ik daar perfect ben in geslaagd. Na een liter bier en een fles rum weet ik alleen nog dat ik een tweede fles rum heb besteld. Daarna is alles een groot zwart gat. We zijn naar het schijnt nog tot een uur of 1 in de Bebop-bar gebleven, ik kan me er echter niets meer van herinneren. De enige herinnering die ik heb is het zware hoofd waarmee ik vandaag te kampen heb.
Voor morgen heb ik ons ingeschreven om deel te nemen aan een 3 uren durende tocht door het oerwoud en de Pai-rivier gezeten op de rug van een olifant. Ik ben benieuwd hoe dat beest zal reageren op die 2 rare snuiters uit Europa.

** 2 januari 2003 **
Vandaag voelden we ons een beetje 'king and queen of the jungle'. Gezeten op de rug van Kam-Noi, een 35 jarige olifant, maakten we een 3 uur durende tocht door de jungle en waadden we door de rivier Pai. we hadden geluk dat het net die drie uur droog weer was, want het regent hier al sinds het begin van het nieuwe jaar, wat eigenlijk niet normaal is voor de periode van het jaar. Het was misschien wel onnozel hoe we op ons bankje boven op Kam-Noi zaten, maar toch zijn we weer een ervaring rijker. Rare beesten eigenlijk, die olifanten.

** 4 januari 2003 **
De eerste 2 dagen van het jaar was het hier een regenachtg, Belgisch weertje, de volgende 2 dagen straalde de zon op zijn Thais. De bedoeling was nog 2 daagjes wat voettochtten door de practe omgeving te maken, maar nadat we vrijdag een mooie wandeling van zo'n 20 km gemaakt hadden, verhinderde een joekel van een blaar onder mijn linkervoet een herhaling op zaterdag. Zaterdag werd zo een relaxe dag in de restaurantjes langs de rivierkant en een fanatieke kapioenschap pesten (het kaartspel) van Pai tussen ons beiden. Onnodig om hier te vermelden wie hier gewonnen heeft. (tip : hij heeft een baardje)
De berichten over mijn vader waren vandaag gelukkig gematigd positief. De medicatie voor zijn hart is verminderd en zijn hartritme blijft daarbij regulair, wat hoopvol is. ook de slaapmedicate wordt afgebouwd en men meent al lichte vorm van bewustzijn te herkennen. Zijn darmen zijn helemaal zuiver gespoeld, maar functioneren nog altijd niet. Er is nog een darmruis waarneembaar. De ooginfectie zal zeker blijvende schade aan 1 oog heben aangericht, maar de dokters zijn er nog niet uit hoe groot de schade zal zijn. De revalidatie zal er eentje van lange duur zijn. Waarschijnlijk zoals de processie van Echternach : 2 stappen vooruit, 1 stap achteruit.
Herinnering uit vervlogen tijden :
Schrijvend over de processie van Echternach herinner ik me een voorval dat me altijd bij is gebleven.
Zo'n 20 jaar geleden kwam ik liftend vanuit Zuid-Frankrijk in Echternach, Luxemburg terecht. Ik was er 's avonds laat aangekomen en had me te slapen gelegd onder een brug over de plaatselijke grote rivier. (de naam ontsnapt me even) 's Morgens zie ik dat aan de overkant van de rivier een grote camping ligt, waar een auto geparkeerd staat op een steile helling richting water. In de auto spelen twee kinderen van een 4 of 5 jaar oud. Op een gegeven moment moet er eentje de handrem afgezet hebben, want de wagen begint richting rivier te bollen. Ik schreeuw naar hun vader die enkele meters an de auto rustig in zijn tuinstoeltje zit te relaxen en hij snelt de wagen achterna. Hij bereikt hem net op het moment dat de auto in het water geraakt. Hij kan nog net de twee kinderen uit de wagen redden, maar zijn mooie Ford Capri verdwijnt onherroepelijk in de diepte. Alles speelde zich voor mijn ogen af en als ik er aan terug denk zie ik de beelden vertraagd (zoals een processie) Twee stappen vooruit (2 kinderen gered), 1 achteruit (auto verdwenen).