Tamil Nadu (2)
25-11-2002 t.e.m. 18/12/2002
Madurai : 25-11-2002 t.em. 28-11-2002

** 25-11-2002 **
Na 310 km en 8 uur bus zijn we in Madurai, Tamil Nadu aangekomen. Toen we ons pijnlijk zitvlak uit de bus gewerkt hadden, bleken we in het nieuwe busstation gedropt te zijn op 8 km van Madurai centrum. Natuurlijk had niemand ons hiervan van tevoren verwittigd. Madurai is een van de oudste steden van India. Met meer dan 1 miljoen inwoners is deze oude Dravidische stad volgepropt met pelgrims, bedelaars, zakenmensen en een leger van autorikshaws die nauwelijks werk vinden. Alleen al aan het busstation telde ik een hondertal stilstaande autorikshaws. Je kan je wel voorstellen wat een commotie er ontstond toen er twee toeristen (potentiele slachtoffers) in de bus uit Thiruvananthapuram bleken te zitten. Omdat we zover van het centrum neergepoot waren, was ik al zichtbaar geirriteerd, wat de meesten al verschrikt achteruit deed deinzen. Na de onvermijdelijke prijsonderhandelingen kregen we de prijs omlaag naar 50 rupees i.p.v. de 150 waarvan ze met zijn allen beweerden dat dit de gangbare prijs was. Natuurlijk wilde de chauffeur ons bij allerlei volgens hem prima hotels afzetten, wat hem waarschijnlijk een flinke comissie zou opleveren en ons een extra deuk in ons budget, maar ik kreeg de man toch zover ons naar het hotel onzer keuze te brengen.  Af en toe komt die 'Lonely Planet' echt goed van pas.
Tot zover deze anecdote uit het leven van een stel rugzaktoeristen. Dagelijkse kost, meestal eigenlijk best grappig, maar toch moet je af en toe stevig in je schoenen (sandalen) staan om niet opgelicht te worden en dingen opgedrongen te worden die je eigenlijk niet wilt doen.
Madurai's belangrijkste bezienswaardigheid is de Sri Meenakshi tempel, gewijd aan de visogige godin Meenakshi en haar partner Sundareswarer (Shiva). Een bezoek aan deze tempel zal morgen onze hoofdbezigheid zijn. Verslag volgt.

** 26-11-2002 **
Na een maand Kerala zijn we weer in 't echte India beland. Vandaag hebben we meer bedelaars, gehandicapten, loslopende koeien en hun uitwerpselen, opdringerige verkopers en andere irritante sujetten gezien dan de vorige 4 weken samen. Maar ondanks de niet aflatende stank die onze reukorganen zwaar op de proef stelde, is dit ook een dag geweest waarvan de beelden nog lang in ons geheugen gegrift zullen zitten.
De eerste stop was de Sri Meenkshi tempel. Ontworpen in 1560, is de tegenwoordige tempel gebouwd tijdens de regeerperiode van Timumalai Nayak (1623-55), maar de geschiedenis van de tempel gaat 2000 jaar terug toen Madurai de hoofdstad was van het Pandya koninkrijk. De hoge gopurams (poortgebouwen) met hun barokke, kleurrijke beelden hebben een hoogte van 45 tot 50 meter en zijn daardoor  bijna overal te zien in het centrum van Madurai, zodat de gelovige altijd herinnerd wordt aan de godenverhalen. Er wordt gezegd dat de 9 gopurams samen meer dan 30 miljoen (!) beelden tellen. Op het eerste gezicht lijken de beelden te komen uit de hoge school van de Disney studio's, maar ze stammen echt uit de 17e eeuw. De veelheid aan beelden en kleuren doet denken aan een oneindig stripverhaal,. wat waarschijnlijk ook de bedoeling van de bouwers is geweest. De bevolking,die immers grotendeels analfabeet was, kon nu toch kennis nemen van de godenverhalen. We zagen en hoorden eigenlijk te veel dingen tegelijk om dit alles echt tot ons te laten doordringen : rituele baden, de gezangen, de puja's, de Bhramanen die hier les geven in het opzeggen van de veda's aan Bhramaanse jongeren, de vele handel die er gedreven wordt in de tempel, olifanten die een muntstuk aannamen en hun slurf op je hoofd legde voor geluk, de miljoenen beelden, de zaal met de duizend pilaren, de lotusvijver ...etc.
Na het tempelbezoek huurden we een fietsrikshaw in die ons rondleidde door de diverse markten die Madurai rijk is. We zagen op de fruitmarkt hoe groene bananen in 3 uren tijd omgetoverd worden tot gele, rijpe bananen door ze te leggen in een door droge koeienstront verhitte oven. De diversiteit aan groenten, die de Indische keuken zo beroemd maakt, lagen in grote getale op de groentenmarkt. Er werd ons getoond hoe men door de rijst tussen de handen te wrijven van ongepelde rijst mooie, witte rijstkorrels bekomt. Na de kruiden en specerijenmarkt was de bloemenmarkt aan de beurt, een niet geziene diversiteit van kleuren en geuren. Ondanks dat we overal door de modder, stront en andere rottende afval, met bijbehorende geuren,  moest waden, was dit een leerrijke uitstap, die ons een andere kant van de stad liet zien, weg van de tempels, toeristen en opdringerige verkopers. Natuurlijk eiste onze fietsende gids na afloop meer dan het dubbel dan het afgesproken bedrag, maar dat zijn we ondertussen allang gewoon.

** 27-11-2002 **
De dag proberen te vullen zonder teveel door de stad te moeten baggeren, was vandaag de bedoeling. Beiden hadden we geen goesting om weer de hele dag nagejaagd te worden door bedelaars, verkopers, en ander onguur volk. Na een uitgebreid ontbijt en nadat we onze treintickets naar Trichy op het station geregeld hadden, charterden we een autorikshaw die ons naar het Tirumalai Nayak paleis en het Gandhi Memorial museum bracht. Het paleis, waaraan Lonely Planet nochthans een ganse bladzijde wijdt, was een vervallen gebouw met nog een troostelozer museum in wat ooit de dance-hall moet zijn geweest. Alhoewel men al sinds 1870 aan 't restaureren is, was hiervan nog maar weinig te merken. De inkomprijs van 1 rupee is dan ook het maximum wat deze 17e eeuwse bouwval waard is.
Het Gandhi museum daarentegen was wel de moeite waard. Met teksten, afbeeldingen en foto's kan je de eeuwenlange onafhankelijksstrijd van India volgen en alles over het leven en de geweldloze strijd van Mahatma Gandhi. Madurai is gekozen als een van de plaatsen voor een museum over Gandhi omdat er hier twee belangrijke feiten in zijn leven gebeurden. Het was hier waar hij in 1921 besloot om voortaan alleen nog een lendendoek te dragen zoals het armere volk. En ook hier was het waar hij zijn glorieuze intrede deed in de Sri Meenakshi tempel. Als zelfverklaarde kasteloze bereikte hij dat de hindoetempels voortaan openstonden voor alle kasten, ook voor de kastelozen, die hij haryans (kinderen van God) noemde.

Tiruchirappalli 28-11-2002 t.e.m. 30-11-2002

** 28-11-2002 **
Vanmorgenvroeg (6u45 tot 9u05) zijn we van Madurai naar Tirurchappalli (vroeger Trichy genoemd) gespoord. Na ingecheckt te hebben in het Aanand Hotel, zijn we onmiddelijk vertrokken op tempelbezoek. De' Rock Fort Tempel' ligt op een 83m hoge rots die de skyline van de stad domineert. De rots is een van de oudste ter wereld, 3800 miljoen jaar oud en ouder dan de Himalaya. De tempel is te bereiken door een trap van 437 treden. Een karwei waarbij veel zweet aan te pas kwam onder de middagzon, maar toen we boven kwamen wachtte ons een prachtig uitzicht over de stad en het verderop gelegen Srirangamtempelcomplex, dat we morgen zullen bezoeken.
Hierna ben ik gaan internetten en daar wachtte mij een onplezierige verrassing. Mijn website bleek volledig verdwenen te zijn. Een berichtje in mijn emailbox van een Indische webterrorist, die zich 'Nice Guy' noemde verklaarde dat deze onverlaat zich toegang verschaft had tot mijn Yahoo bestanden. Als ik mijn website probeerde te openen, kreeg ik alleen maar boodschappen dat deze website niet bestond. De filemanager en pagebuilder bij Yahoo openden niet meer en alle bestanden bleken gewist. Grote paniek ! Omdat ik rondreis en elke dag een andere computer gebruik heb ik nergens een back up van deze website. Al mijn werk van maanden bleek in 1 keer weggeveegd te zijn. Je kan wel begrijpen dat ik me de rest van de dag ongelooflijk rot gevoeld heb en dat ik niet zo goed geslapen heb.

** 29-11-2002 **
Om 5 uur vanmorgen was ik al wakker en kon niet wachten tot het internetcafe om 8 uur zou opengaan. Misschien kon ik toch nog ergens in de cachegeheugens van Google wat terugvinden, misschien had iemand de website offline opgeslagen om ze op zijn gemak te lezen ...
Toen ik dan uiteindelijk terug kon inloggen, bleek alles weer terug gewoon te werken. Een netterrorist met wroeging ? Een foutje bij Yahoo dat 's nachts rechtgezet is ? Begrijpen wie begrijpen kan. In ieder geval is alles terug bij het oude en voel ik me nu alsof ze een zak van honderd kilo van mijn rug genomen hebben. Nu effen ontbijten en terug naar de orde van de dag : tempelbezoek.
De Sri Ranganathaswani tempel is gewijd aan 'de heer van het universum' = Vishnu. Hij heet de grootste te zijn van India met een oppervlakte van 910 bij 728 meter. De tempel is omringd door 7 concentrische muren en heeft 22 gopurams (poortgebouwen) waarvan een de hoogste van India is. De 72 meter hoge gopuram is versierd met een veelheid van kleurige beelden van goden en mythische figuren en is pas klaargekomen in 1987. De overige goparams dateren uit de 14e tot 17e eeuw. Niet-hindoes zijn in de meeste tempelgebouwen niet toegelaten. Om toch binnen te geraken probeerde een 'zogezegde' officiele gids ons 250 rupee afhandig te maken. De heel vriendelijke man bracht ons eerst naar een hoger gelegen uitkijkpunt vanwaar we een mooi overzicht van het complex kregen (prijs 10 rupee/persoon). Daar begon zijn mooipraterij. Hij, alleen, had een officiele badge en kon ons voor het luttele bedrag van 250 rupee overal binnenloodsen. Een mooi voorbeeld van religieuze apartheid die wel met geld kan verholpen worden. Toen we niet toehapten op zijn voorstel, verdween zijn vriendelijkheid als sneeuw voor de zon en begon hij zelfs vervelend te worden. Ik heb hem dan ook duidelijk gemaakt dat ik mijn buik vol heb van die zogenaamde Indische vriendelijkheid die alleen duurt zolang ze geld uit je zakken kunnen kloppen. Allemaal kennen ze wel iemand in Belgie, zijn ze geinteresseerd in wat je doet en wie je bent, maar als je niet op hun mooipraterij wilt ingaan, komt hun ware gezicht boven. Het probleem is echter dat je de Indiers die oprecht vriendelijk zijn en, zonder zelfbelang, je willen helpen op den duur ook gaat wantrouwen.
Morgenvroeg (6u30) reizen we per spoor en bus naar de volgende bestemming : Pondicherry.

Pondicherry : van 30-11-2002 t.e.m. 08-12-2002

** 30-11-2002 **
Pondicherry, een voormalige Franse kolonie (vanaf begin 18e eeuw tot 50 jaar geleden), is een Indisch kuststadje aan de Golf van Bengalen met nog wat overgebleven Franse charme. Dit is vooral te merken aan de brede boulevard, Promenade genaamd, met zijn mediterrane sfeer en de straatjes die op de boulevard uitkomen. De straatnamen zijn Frans en er zijn zelfs bistrootjes. De politieagenten dragen dezelfde kepi's als hun Franse collegae, alleen zijn de kepi's in Pondicherry rood. Pondicherry hoort niet bij de deelstaat Tamil Nadu. Het is samen met Karaikal, 130 km zuidelijker, Mahe (in Kerala) en Yanam (in Andhra Pradesh) een unieterritorium en wordt officieel bestuurd vanuit New Delhi. Dit wil dus ook zeggen dat de zware alcoholbelasting van Tamil Nadu hier niet van toepassing is, wat maakt dat een fles bier (650ml) hier maar 40 rupee kost i.p.v de 80 rupee in Madurai en Trichy. Dat komt natuurlijk weer perfect voor ons uit, want we zullen hier toch minstens 1 week moeten verblijven. We lopen namelijk wat te veel voor op ons reisschema. Op 18 december moeten we pas voor onze vlucht naar Thailand in Madras zijn, wat maar op 160 km van hier ligt. Madras (Chennai) is ons een beetje te groot en daarom waarschijnlijk veel te druk om er lang te verblijven. De reden van die voorsprong op ons schema is omdat we veel vlugger dan verwacht in Madurai en Trichy vertrokken zijn. Deze 2 oorden waren echt wel te vies en te stresserend om daar nog langer te blijven rondhangen.
Nu ja, op het eerste zicht is Pondicherry wel een aangename plaats. Na een eerste verkenningstocht blijkt er in de binnenstad een welgekomen, relaxe sfeer te hangen.

** 4 december 2002 **
De afgelopen dagen zijn er geweest van tegenslag en slecht nieuws. Eerst is er die netterrorist die me doet panikeren, maar gelukkig geen blijvende schade aanbrengt aan de website. Dan is er de soap rond het opladen van de foto’s van mijn digitale camera. Na tientallen cybercafees en andere computerverwante shops afgelopen te zijn, vind ik eindelijk een lay-out shopje waar ze een pc met 19 inch scherm, USB poorten en een cd-writer aan boord hebben. Perfect dus om eindelijk mijn geheugenkaartjes om te zetten naar een cd-rom. Blijkt dan dat de cd van HP die ik bij me heb, met de benodigde drivers en bewerkingssoftware erop, zodanig beschadigd te zijn dat ik de software niet kan installeren. Op het internet vind ik alleen maar adressen waar je die cd kan kopen, maar nergens waar je ze kan downloaden. Wat trouwens toch onbegonnen werk zou geweest zijn met die langzame verbindingen hier. Na nog veel rondlopen en navragen vind ik dan een cybercafe die gelijkaardige software op zijn pc heeft, maar geen cd-writer. Ik kan toch al beginnen met foto’s te bewerken en over te laden naar de website. (zie sektie Mumbai en Goa)
Ondertussen dat ik met mijn computertoestanden bezig was, besloten Hilde en Sophie er alleen op uit te trekken. Sophie is een Francaise die we al in Kochi (meer dan een maand geleden) ontmoet hebben. Omdat ze ongeveer dezelfde route reist (op haar eentje) hebben we ze sindsdien zowat overal ontmoet en is ze een goede vriendin geworden die veel met ons optrekt. Bij een wandeling over de boulevard zien ze een man en vrouw die een pak omwikkeld in doek achterlaten op de stoep en dan weglopen. Wanneer ze dichterbij komen zien ze dat het een baby is. Na een grondige controle blijkt echter de baby dood te zijn. Nogal logisch dat beide dames hard geschrokken zijn. De politie werd er bij gehaald en die lieten de baby gewoon op de stoep liggen ter aanschouwing van iedereen die voorbijkomt. Hilde en Sophie waren zwaar onder de indruk en er zijn wat traantjes gevloeid. Een gebeurtenis die nog eens aantoont hoe we hier elke dag weer geconfronteerd worden met de harde realiteit en het erbarmelijke leven van de armste klasse in India.
Ik heb deze week dan ook nog het verontrustende nieuws gekregen dat mijn vader weer een hartaanval heeft gehad en  geopereerd moet worden om 3 overbruggingen in te planten. Het enige wat ik van hieruit kan doen is duimen voor de goede afloop en hopen dat alles goed komt.
Ondertussen heeft dan ook de Delhi Belly me te pakken gekregen. Ik heb vandaag de ganse dag op de hotelkamer doorgebracht vechtend met enorme buikkrampen afgewisseld met een natte legloop in de w.c.
Kortom een dagje om snel te vergeten.

** 7 december 2002 **
Het verblijf in Pondicherry was het minst geslaagde sinds we in India verblijven. Een week lang heb ik niet meer kunnen doen dan ofwel op bed liggen ofwel in het internetcafe zitten, wat gelukkig kort bij onze hotelkamer lag in geval de nood te hoog was. Eten heb ik nauwelijks gedaan. Pas de laatste 2 dagen krijg ik iets door mijn keel. Wat dan weer als voordeel heeft dat ik eindelijk die overbodige vetrolletjes kwijt ben. De diarree is ondertussen zo goed als verdwenen, maar 100 % voel ik me nog niet.
Ik heb ondertussen ook bericht gehad dat mijn pa ondertussen geopereerd is. Ze hebben 4 overbruggingen aangebracht en hij is uit kritieke toestand. Oef !
We hebben toch besloten om morgen naar Mamallapuram te vertrekken, een plaatsje waar we veel goeds over hebben gehoord. Het bezoek aan Auroville (op 10 km van Pondicherry) laten we achterwege. Auroville is een internationale gemeenschap waar meer dan 1000 mensen uit 55 verschillende landen wonen en werken. Auroville is eigenlijk gesticht door mensen van de Aurobindo Ashram uit Pondicherry. Naar wat we gehoord hebben mag je ginder alleen maar devoot zijn en stil. We hebben hier in Pondicherry al genoeg van die Ashramlui gezien. De helft van de hotels en restaurants zijn eigendom van de Ashram. Roken, drinken en luid spreken zijn verboden en je moet ten laatste om 10u30 op je kamer zijn. Niets voor ons dus ! Spiritualiteit is okee, maar als je de mensen ook nog gaat opdringen wat ze mogen doen en wat ze niet mogen doen, ben je bij ons niet aan het juiste adres. Op naar Mamallapuram dus !
Bedankt voor de emails van de mensen die me wilden helpen met de ALT+... codes om toch maar mijn trema en accenten te kunnen zetten. Ik moet ze teleurstellen. Ik was op de hoogte van de Ascii-codes, maar ze lijken niet te werken in Yahoo Pagebuilder. Gewoon in Word werken ze wel, maar niet dus in mijn editor.
Ondertussen heb ik ook alle foto's, die de moeite waard waren, in de website geintregeerd en zijn nu te bekijken door te klikken in foto2.html .

Mamallapuram 08-12-2002 t.e.m. 18-12-2002

Mamallapuram is een ideaal vakantieoord gelegen op zestig kilometer ten zuiden van Madras (Chennai) aan de golf van Bengalen. Ideaal, omdat hier een strandvakantie valt te combineren met een bezoek aan bijzonder indrukwekkende monumenten van meer dan 1000 jaar oud.
Mamallapuram is een klein gezellig plaatsje. De lucht is er schoon, de zee dichtbij en alles is te koop in de hoofdstraat waar ook veel winkeltjes met origine uit Kashmir zijn. We zijn hier vanmorgen aangekomen met de bus en zijn ingecheckt in een cottage van hotel Lakshmi, waar ook onze vriendin Sophie verblijft, die morgen echter al vertrekt richting Goa, waar ze een maand zal verblijven alvorens naar Nepal te vertrekken waar ze enkele maanden zal werken in een project met straatkinderen. Wij, daarentegen, zullen langer hier blijven, want meer en meer horen we verhalen over Madras waar het veel te groots en druk is. Omdat we ook al terug in Madras aankomen, na onze uitstap naar Thailand en Laos, hebben we besloten om zo kort mogelijke tijd in deze grootstad te verblijven.

** 10 december 2002 **
Nog diep onder de indruk van Isabelle Allende's 'Paula', een dikke turf van een boek, waarin de schrijfster haar levensverhaal doet in een ellenlange brief aan haar dochter Paula die in een maandenlange durende coma ligt door een zeldzame ziekte, kom ik weer met mijn 2 voeten op de aarde (in dit geval in Mamallapuram, Tamil Nadu India) en kom tot de conclusie dat ik zelf nog mijn verhaaltje moet schrijven, in een weliswaar minder schitterende literaire vorm.
Gisteren hebben we, als bewijs van mijn teruggekeerde gezondheid, urenlang op de fiets rond getoerd en alle monumenten van de omgeving, in een straal van 6 km, met een bezoekje vereerd. De bekendste en meest indrukwekkende is ' Arjuna's Penance' (Arjuna boetedoening), waarschijnlijk het grootste rotsrelief ter wereld (30m bij 12m). Dit is een in de 7e eeuw uit een rots gehouwen beeldwerk met scenes waarop de afgebeelde asceet Arjuna, die boete doet om het wapen van Shiva te krijgen waarmee hij zijn neven, de Kaurava's, wil verslaan. Afgebeeld zijn ook de vele dieren die naar Arjuna opkijken, waaronder een levensgrote olifant.
In de nabijheid lag een enorme rotsblok, in de vorm van een bal, op een onverklaarbare wijze op een helling, zonder naar beneden te rollen. Na talloze pogingen kreeg Hilde toch een foto gemaakt met mijn digitale camera, zodat het lijkt alsof ik de bal in zijn baan naar onder tegenhoudt. Er zal toch nog enig knip- en plakwerk mijnertwege aan te pas komen om er een aanvaardbaar beeldje van te maken. Ons gewoon fototoestel, dat ons al een 15-tal jaren vergezelt op onze reizen, heeft enkele weken geleden de geest gegeven, zodat Hilde nu zelf geen toestel meer heeft om kiekjes te schieten. We hebben besloten om pas in Bangkok een poging te wagen om het toestel te laten repareren. Op dat gebied heb ik niet zo veel vertrouwen in de Indische fotografen. Ook de reeds geschoten filmpjes zullen we daar laten ontwikkelen. Na een serie verhalen van ontgoochelde reizigers, passen we ervoor om ze toe te vertrouwen aan de Indische ontwikkelaars met een twijfelachtige reputatie. In Thailand hebben we, tijdens onze vorige bezoeken aldaar, altijd perfecte foto's teruggekregen.
Na nog bezoeken aan o.a. de Ganesha Ratha, de Adivaraha tempel, de 5 Ratha's en de Tiger Cave keerden we moe maar voldaan terug naar onze cottage na een fietstocht van in total zo'n 25km (schat ik).
Vandaag hebben we het rustiger aan gedaan. In de voormiddag een kilometers lange wandeling langs een zeer winderig strand en 's namiddags heb ik mijn, eerder vermelde, meeslepende boek beindigd ondertussen dat Hilde wat shopte en zich bezig hield met haar nieuwe passie, surfen op het internet.

** 12 december 2002 **
Het wordt alweer moeilijker om een verslag in mekaar te steken. De relaxe sfeer in Mamallapuram zorgt er voor dat we onze dagen lui, genietend door brengen. De grootste bekommernis is wat we gaan eten. Unaniem hebben we besloten dat restaurant Namaste (Nepalees voor Goedemorgen) de lekkerste gerechten op tafel tovert sinds we in India rondtoeren. Gerund door een stel jonge gevluchte Nepalezen brengt restaurant Namaste een menu met een mix uit de Nepalese, Indische, Chinese, Italiaanse en Mexicaanse keuken. We hebben al zo' 5 verschillende hoofdschotels uitgeprobeerd en allen waren ze om je vingers bij af te likken. In een aangename sfeer kan je na je maaltijd rustig blijven nagenieten bij een biertje en een sigaretje. Op de achtergrond klink constant uitstekende muziek, waarbij funky deuntjes de boventoon voeren. Gisteren hebben we een uurlang mogen genieten van The Wizards of Ooze, een Belgische groep die een echte aanrader is en perfect in deze atmosfeer pastte.
Vandaag zijn er weer 8 nieuwe foto's bijgekomen op de fotopagina onder Mamallapuram.

**16 december 2002**
Nog 2 dagen en we zeggen India voor een tijd vaarwel. Woensdag zullen via Sri Lanka naar Thailand vliegen en dan begint er een nieuw hoofdstuk in ons reisverhaal. We hebben besloten om niet naar Chennai (Madras) te gaan en hier in Mammalapuram te blijven tot woensdag om dan een taxi rechtstreeks naar de luchthaven te nemen. Ondertussen kabbelt het leven hier verder tegen een slakkegangetje. Lekker niets doen, wat lezen, wat praten met andere reizigers, lekker eten en drinken ...etc.
Ik ontvang ondertussen wel verontrustende berichten van het thuisfront, waar mijn vader nog maar eens geopereerd is. Omdat hij zich niet rustig kan houden was zijn borstbeen weer losgekomen en hebben ze dat opnieuw moeten dichtnaaien. Hij paniekeert constant en denkt dat zijn laatste uur geslagen heeft, wat het genezingsproces natuurlijk niet echt bevordert. Mijn moeder is ondertussen zo ver gekomen in haar dementie, dat ze mijn pa, toen ze hem bezocht, niet meer herkende. Dat zal waarschijnlijk willen zeggen dat ze mij ook niet meer zal herkennen als ik terugkom. Maar soit, ik vrees dat ik aan dit alles toch weinig had kunnen veranderen als ik thuis gebleven was. Ik beklaag vooral mijn zus die nu alle problemen alleen over zich krijgt.
Volgend verslag zal uit Banhkok, Thailand komen.