… κι ας σου ’μαθε λάθος ιστορία
Αρκετές φορές η λαϊκή (η γνήσια όμως
λαϊκή) σοφία μαζί με ρήσεις δύο αράδων κατάφεραν να περιγράψουν και να
αποτελέσουν εφαλτήριο στη σκέψη των πολλών για την κατανόηση πολύπλοκων κοινωνικών
ζητημάτων και πολιτικών μεθοδεύσεων. Η μεστότητα στίχων και λογοτεχνικών έργων
που ανταποκρίνονται στην πραγματική έννοια και το νόημα της ποιότητας,
καθρεπτίζουν μέσα από πολιτικά χρωματισμένα λεκτικά σύνολα την «κοινωνικότητα»
της τέχνης στην υπηρεσία της σύγχρονης πολιτικής ζωής. Η στράτευση της τέχνης
με δυο λόγια, παρούσα στους πολιτικούς αγώνες διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο
στην διαμόρφωση συνειδήσεων και την πραγμάτωση λαϊκών οραμάτων.
Στην περίπτωση του αρθρότιτλου, η αφορμή
των στίχων που ερμήνευσε πρόσφατα ο Β. Παπακωνσταντίνου παραπέμπει με προφανή
τρόπο στην εσκεμμένη παραπληροφόρηση και παρεκκλήσι από το συλλογικό ταξικό
αγώνα που διατάσσει το υπουργείο εθνικής παιδείας και θρησκευμάτων στεκούμενο
στο ύψος των αστικών περιστάσεων και περιφρουρώντας τα ιδανικά μιας κοινωνίας
που αφήνει την νεολαία της να παραδέρνει στην πολιτική αδιαφορία και να
υπερηφανεύεται για τα σοβινιστικά, τα ρατσιστικά και τα εθνικιστικά στοιχεία με
την οποία την μπολιάζουν από τα πρώτα κιόλας –μαθητικά- της βήματα.
Ίσως τα παραδείγματα από τα μαθητικά
εγχειρίδια να απαριθμούν και να περιέχουν εκατοντάδες περιπτώσεις απαλλοτρίωσης
των ταξικών χαρακτηριστικών των κοινωνικών ομάδων και να προσβλέπουν σε μια
προσπάθεια αναγωγής της ευημερίας και της ανθρώπινης ευτυχίας σε μια υπερμεγέθη εθνικιστική και αστική «εθνική οικογένεια». Ακόμα όμως, και
μια μικρή -αλλά «διαχρονική»- συλλογή
ιστορικών παραδειγμάτων σε συνάρτηση με τον τρόπο διδασκαλίας της καθιστά
εφικτή την παρατήρηση της χυδαιότητας που μαστίζει το παράλυτο εκπαιδευτικό
σύστημα που ανακυκλώνει την γύμνια του εν απουσία ικανών εκπαιδευτικών οι
οποίοι να μπορούν να ανταποκριθούν στο
ρόλο του δασκάλου και να παρουσιάσουν με επιστημονική μεθοδολογία και ηθική την
ιστορική πραγματικότητα.
Εν αρχή ην ο λόγος, πρόσταζαν οι αρχαίοι
φιλόσοφοι λάτρεις των οποίων εμφανίζονται οι σύγχρονοι κατά φαντασίαν μιμητές
τους –ή πιθηκιστές- δάσκαλοι των ελληνικών ή δυτικών ή πολιτισμένων σχολείων. Η
λογική τους όμως, μοιάζει να συρρικνώνεται και να οριοθετείται από το πλέον
παράλογο και αντιφατικό πλαίσιο που επιβάλλει το υπουργείο παιδείας και των
διδακτικών του βιβλίων. Είναι αν μη τι άλλο διασκεδαστικό, να παρακολουθεί
κανείς τον τρόπο που διδάσκει κάποιος Έλληνας δάσκαλος «λαμπρές» στιγμές της ελληνικής
ιστορίας.
Μιας ιστορίας που ξεκινά να αποκτά
πολιτική χροιά και κοινωνικό νόημα από τους κατ’ επίφαση δασκάλους από την
εποχή που ο Κλεισθένης ανακαλύπτει ένα νέο πολιτικό σύστημα που δεν αργεί να
καταλήξει στη δημοκρατία και να καταπέσει σε περιεχόμενο, στην αδυσώπητη εκμετάλλευση
και τον ιμπεριαλισμό. Αξίζει να παρακολουθήσετε «εκπαιδευτικό» εκστασιασμένο να
απαριθμεί τα πλεονεκτήματα του «χρυσού αιώνα του Περικλή» τότε που η αρχαία
Αθήνα ως μόνη δημοκρατική δύναμη κατάφερε μέσα από την «πολιτική ωριμότητα» και
τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος να «φτιάξει παρθενώνες…» Αυτό που δεν
λέγεται είναι πως το «πλεόνασμα» της δημοκρατίας επέτρεπε την απάνθρωπη μεταχείριση
των δούλων και την πλήρη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων παιδιών και γυναικών
των οποίων οι συνθήκες διαβίωσης ήταν τουλάχιστον αισχρές. Όσες δασκάλες
αισθάνονται μια εθνικιστική ηδονή όταν μιλούν για τα επιτεύγματα της πρώτης
δημοκρατίας ας φανταστούν την καθημερινότητά τους σε όρους που αντιμετώπιζε μια
γυναίκα στην αρχαία Αθήνα… Τα αίσχη όμως των δημοκρατικών αθηναίων που επαινεί
σύσσωμο το ελληνικό σχολείο δεν ολοκληρώνονται σε αυτή την «ταπεινή» παρένθεση.
Παραβλέπουν οι κύριοι «εκπαιδευτικοί» που η πλειοψηφία τους δεν γνωρίζει τίποτα
άλλο πέραν του σχολικού βιβλίου (άνθρωποι 30 ή 40 ετών με γνώσεις
δημοτικού!!!) πως ο πλούτος των Αθηνών
τον 5ο αιώνα π.Χ. δεν παρήχθει στην Αθήνα… αλλά σε όλη την κεντρική
και βόρεια Ελλάδα την οποία εκμεταλλεύονταν και καταλήστευαν οι Αθηναίοι μέσω
των Αθηναϊκών ηγεμονιών… Με ιμπεριαλιστικά σχήματα εφάμιλλα των
δυτικοευρωπαϊκών και των αμερικανικών τα οποία σκλάβωναν χιλιάδες ανθρώπους
στον υπόλοιπο μητροπολιτικό ελληνικό
χώρο και μετέφεραν τον πλούτο τους (συμπεριλαμβανομένων απάνθρωπων
φόρων) στην Αθήνα που έχτιζε παρθενώνες και μακρά τείχη! Και το κυριότερο
επίτευγμα της Αθηναϊκής δημοκρατίας: Ο εμφύλιος πόλεμος δύο καθαρά
ιμπεριαλιστικών σχηματισμών, Αθήνας – Σπάρτης, και η οριστική (αυτό)καταστροφή
της Αθηναϊκής δημοκρατίας…
Τέτοιου είδους κρατικοί σχηματισμοί οι
οποίοι αποβλέπουν την επιβίωσή τους στην επέκταση και την οικονομική εκμετάλλευση
των άλλων είναι από την ίδια την ιστορία καταδικασμένοι αργά ή γρήγορα να
συγκρουστούν με ολέθρια αποτελέσματα για τους εαυτούς τους. Το ουσιαστικότερο
δημιούργημα που γέννησε η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν η ενίσχυση του ιμπεριαλισμού
και επιδείνωση της ήδη υπάρχουσας διαταραγμένης εθνικιστικής συνείδησης των
αθηναίων πολιτών.
Αν ανατρέξει κανείς στις σελίδες βιβλίων
που μιλούν από την Πέμπτη κιόλας δημοτικού για την βυζαντινή ιστορία θα νιώσει
αντιεπιστημονική ρίγη από την αποθέωση του θεοκρατικού καθεστώτος στη Βυζαντινή
Αυτοκρατορία και την νομιμοποίηση της θρησκείας ως ύπατο πολιτικό συν-άρχοντα
του Βυζαντίου. Η οργάνωση που εξιμνύεται σε αυτήν την περίπτωση είναι η
αντίθετη κάθε λαϊκής εξουσίας: Μιλάμε για ελέω θεώ μονάρχη! Τα βιβλία του ΟΕΔΒ
δεν κωλύονται να αναφερθούν ούτε σε ξόρκια και προϊόντα μεταφυσικής αν όχι
μαγείας (και άλλων γελοιοτήτων) θεωρώντας αιτία που δεν πάρθηκε η Πόλη από τους
«αλλόθρησκους» η τελετουργία του ακάθιστου ύμνου! Εδώ μπορεί να παρακάμπτεται
με τρόπο προκλητικό κάθε επιστημονική μεθοδολογία αλλά στο ίδιο βιβλίο ξεπeρνώνται λίγο παρακάτω τα όρια ακόμα και της
ανηθικότητας: Ανακηρύσσεται Μέγας και διδάσκεται με ύφος ήρωα από το διδάσκοντα
ο αγώνας του Βασιλείου του Βουλγαροκτώνου κατά των Βουλγάρων ο οποίος μετά την
νίκη του τύφλωσε σε πλατεία του Βυζαντίου χιλιάδες Βουλγάρων αφήνοντας κατά
εκατό έναν μονόφθαλμο ως οδηγό για να επιστρέψει τους άλλους ενενήντα εννέα
τυφλούς πίσω στη Βουλγαρία δίνοντας ένα καλό μάθημα στους ομοεθνείς του… Τα
φιλειρηνικά ηθικά διδάγματα που αποκομίζει από την ιστορία ένα παιδία έντεκα
χρόνων είναι προφανή!
Η κύρια αλλοίωση όμως, της ταξικής
συνείδησης συμβαίνει λίγους αιώνες αργότερα με τη διδασκαλία των διαφωτιστών
και των ευρωπαϊκών επαναστάσεων εξέχουσα θέση εκ των οποίων κατέχει η γαλλική.
Ο διαφωτισμός που θα προηγηθεί θα απολαύσει την ίδια έπαρση από κάθε σχολική
βαθμίδα αγνοώντας και εδώ πως ο κάθε ιδιοφυής επιστήμονας είναι τουλάχιστον
μεγαλοκτηματίας και αφοσιώνεται στην συγγραφή του έργου του εφόσον οι δούλοι
(θεσμό που απεχθάνεται αλλά χρησιμοποιεί) φροντίζουν για την παραγωγή και το
εισόδημά του. Έτσι, ο αστός στην γαλλική κοινωνία που έχει τα χρήματα αλλά όχι
την εξουσία την οποία ασκεί αποκλειστικά ο Λουδοβίκος (ή ο κάθε ηγεμόνας)
επαναστατεί ενάντια στην μοναρχία θέλοντας να αποκτήσει πρόσβαση στην εξουσία
και να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του. Η επανάσταση του 1789 δεν είχε ως αυτοσκοπό
την διάδοση των γραμμάτων και της επιστήμης αλλά την εδραίωση των αστών στην
εξουσία και την γέννηση του καπιταλισμού που στη συνέχεια ισοπέδωσε την
εργατική τάξη και κατέστειλε κάθε δίκαιη επαναστατική εργατική προσπάθεια για
ίση μεταχείριση άρση της εκμετάλλευσης, εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
κτλ.
Στη συνέχεια αναλύονται οι Παγκόσμιοι
πόλεμοι χωρίς κανείς να συνειδητοποιήσει πως η γενεσιουργός αιτία τους
εντοπίζεται στη συνεχή ιμπεριαλιστική τάση των Δυνάμεων της εποχής ενώ το
ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο σχολιασμό που απλοποιεί τα πάντα θεωρώντας «κακό
πράγμα τον πόλεμο» κοκ.
Σε αυτή την ιστορία, «την ιστορία του
υπουργείου παιδείας, των δασκάλων και των καθηγητών», απουσιάζουν συστηματικά η
οκτωβριανή επανάσταση και κάθε τι που θυμίζει κάτι ταξικό, διεθνιστικό,
μαρξιστικό και δίκαιο. Ο σαχλός ρόλος των δασκάλων εντοπίζει το ενδιαφέρον στη
μελέτη της ιστορίας σε εκείνες τις περιόδους που αδιαφορώντας πως, η Ελλάδας
«μας» κατάφερε να «μεγαλουργήσει», να επεκταθεί, να κάνει εγκλήματα πολέμου
κατά της ανθρωπότητας όπως τότε με το Βενιζέλο όταν η Ελλάδα έφτασε μέχρι το
Αφιόν Καραχισάρ και μετά ακολούθησε τη μοίρα κάθε ιμπεριαλιστή. Η καταστροφή
όμως της Σμύρνης αποτελεί αφορμή για να δείξουμε το μίσος μας απέναντι στους
Τούρκους οι οποίοι όμως είχαν υποφέρει τα πάνδεινα εξ΄αιτίας της ελληνικής
κατοχής.
Ολόκληρη η δειδαχθείσα ύλη της ιστορίας
προσηλώνεται ευλαβικά στην ανδροκρατούμενη και πλήρως ρατσιστική κοινωνία
αγνοώντας επιδεικτικά κάθε ηθική αρχή που προτρέπει την ισότητα, την συμφιλίωση
των λαών, την πάλη των τάξεων ως ιστορική αναγκαιότητα, την ανθρώπινη
αλληλεγγύη και την αντίσταση σε κάθε είδους εκμετάλλευση. Οι εθνικοί
διαχωρισμοί, και ο επίσημος και θεσμοθετημένος
ρατσισμός ακόμα και μέσα στο σχολείο αποτελούν τον κανόνα και αν το
περιεχόμενο της πρότασης φαίνεται υπερβολικό ας αναλογιστεί κανείς την
κοινωνική περιθωριοποίηση όσων μετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία και
αναγκάζονται να τη διακόπτουν ορισμένες ώρες εφόσον δεν είναι χριστιανοί
ορθόδοξοι και το σχολείο επιβάλλει θρησκευτικά.
Χαρακτηριστική είναι και η
ευαισθησία που δείχνει το ελληνικό υπουργείο ώστε να μην αναφέρει λέξη
στα σχολικά βιβλία για την «χούντα» των συνταγματαρχών θέλοντας να αποφύγει να
θίξει γονείς και παππούδες μαθητών που συνεργάστηκαν με τη δικτατορία και
κινδυνεύουν να αλλάξουν την ψήφο τους αν «συκοφαντηθούν» λέγοντας πως την 21η
Απριλίου δεν έγινε «επανάσταση» αλλά πραξικόπημα από μια χούφτα χαφιέδες και
μειοδότες της κοινωνίας μας… Χαρακτηριστική θα παραμείνει και η αγνωμοσύνη της
ελληνικής πολιτείας δημιουργώντας ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μετά βίας
αφιερώνει δύο ώρες (όχι κάθε χρόνο) στη μνήμη των ηρώων που έπεσαν την δεκάτη
εβδόμη Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο για την ελευθερία και τα ιδανικά τους. Για έναν
αγώνα που μόνο όταν ακούγονται τα ονόματα των νεκρών φοιτητών μπροστά τον
μνημείο ηρώων μπορεί κανείς να καταλάβει και να μοιραστεί… Γιατί αυτά τα
ονόματα μόνο στο Πολυτεχνείο ακούγονται… Μόνο την δεκάτη εβδόμη του Νοέμβρή,
ενώ η παιδεία αυτής της χώρας απαγορεύει την αναγόρευση εκείνης της θυσίας σε
εθνική εορτή.
Μην ψάξετε να τη βρείτε στα σχολικά
βιβλία… Δεν είναι συνώνυμο της καταπίεσης, της αμπελοφιλοσοφίας «ξερόλων»
δασκάλων και υπερφίαλων καθηγητάδων, ούτε «εντοπίζονται στα πλαίσια των
θρησκευτικών ηθών της πατρίδος μας που πρέπει να τηρούμε και να σεβόμαστε
σαν την οικογένειά μας». Και αυτοί οι
φοιτητές τελείωσαν σχολεία… Όμως έρχονται φορές που όπως τονίζει η ΛΑΪΚΗ σοφία,
καμία φορά από αγκάθι ανθίζει –κόκκινο- ρόδο…