Η κατεδάφιση του παλαιστινιακού ονείρου

Ο κλοιός γύρω από τον Γιασέρ Αραφάτ σφίγγει. Τα Ισραηλινά τεθωρακισμένα κατακλύζουν τα Παλαιστινιακά εδάφη. Η Ισραηλινή ηγεσία αποφασίζει να σταματήσει την ηλεκτροδότηση, την παροχή πόσιμου νερού και την διεξαγωγή των τηλεπικοινωνιών στην Παλαιστίνη. Ο Αραφάτ οργισμένος, με το περίστροφο στο χέρι δηλώνει σε τηλεοπτική συνέντευξη του CNN ότι δεν είναι διατεθειμένος να παραδοθεί, ελπίζοντας να γίνει ένας ακόμα μάρτυρας της Ιντιφάντα…

Οι γκρεμισμένοι τοίχοι του προεδρικού μεγάρου μαρτυρούν την υλοποίηση της προ ολίγου δήλωσης του Αριέλ Σαρόν πως ο ίδιος ο ηγέτης της παλαιστινιακής αρχής που το Ισραήλ αναγνώρισε το 1993 ως επίσημο διαπραγματευτή του Παλαιστινιακού λαού θεωρείται ως «εχθρός του Ισραηλινού κράτους». Κατά παράβαση ακόμα και των δεξιών επιταγών της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. μέσα σε λίγες ώρες η στάση του ακροδεξιού προέδρου της Λικούντ, Σαρόν καταφέρνει να εξοργίσει την παγκόσμια κοινότητα η οποία ζητά απεγνωσμένα την παρέμβαση των διεθνών οργανισμών με σκοπό την εκτόνωση της κατάστασης και την κατάπαυση των φονικών επιθέσεων των Ισραηλινών. Γαλλία, Ελβετία, Βέλγιο, Κίνα, Ρωσία (δια στόματος Ιβανώφ), Λίβανος, είναι μερικά από τα κράτη (ορισμένα παραδοσιακοί αντίπαλοι του παλαιστινιακού λαού) που καλούν διαδοχικά το Ισραήλ σε κατάπαυση του πυρός.

Ωστόσο, το σχέδιο του Σαρόν εξηγεί ωμά την μεσανατολική πραγματικότητα όπως διαδραματίστηκε ως τώρα και φωτίζει την πιο δυσοίωνη προοπτική για το μέλλον του παλαιστινιακού ζητήματος υπογράφοντας με το αίμα εκατοντάδων, την απόφασή του να συνεχίσει τις εκκαθαριστικές –στην ουσία- επιχειρήσεις για αρκετές εβδομάδες σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού. Η προκαθορισμένη και ενορχηστρωμένη προσπάθεια που στοχεύει στη φίμωση της παλαιστινιακής κοινότητας, αρχής γενομένης από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2001, συνεχίζεται ακάθεκτη. Από το τέλος κιόλας του προηγούμενου έτους ο Αραφάτ κρατείται αιχμάλωτος στη Ραμάλα και για ένα μεγάλο διάστημα τίθεται κατ’ οίκον περιορισμό με σκοπό να μην επισκεφθεί καταρχάς την Ιερουσαλήμ κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, εν συνεχεία δεν μπορεί να μεταβεί στην Λωρίδα της Γάζας, και τώρα το Ισραήλ αρνείται να του επιτρέψει να συμμετάσχει στη σύνοδο των αράβων ηγετών της Βηρυτού. Αποκωδικοποιώντας τα γεγονότα και γνωρίζοντας τη σημασία του Αραφάτ για τον παλαιστινιακό λαό αλλά και το αναντικατάστατο της ηγετικής του φυσιογνωμίας καθίσταται προφανές πως δεν γίνεται απλώς προσπάθεια φίμωσης της παλαιστινιακής αρχής αλλά μια συντονισμένη προσπάθεια εξοστρακισμού του Αραφάτ από το πολιτικό σκηνικό.

Γνωρίζοντας τόσο ο Σαρόν όσο και οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ ότι η δολοφονία του παλαιστίνιου ηγέτη θα προκαλούσε τη διεθνή πολιτική σκηνή και ένα νέο κύμα ζήλου και πάθους για εθνική ανεξαρτησία των Παλαιστινίων στο όνομα του μάρτυρα –πια- Αραφάτ, προσπαθούν να θέσουν τον έμπειρο και φιλειρηνιστή (νόμπελ ειρήνης 1994) πολιτικό στο περιθώριο. Καταλαβαίνουν πως αν ο Αραφάτ μείνει μέσα στο προεδρικό μέγαρο, ανίκανος ακόμα και να επικοινωνήσει με τον υπόλοιπο κόσμο γίνεται ένας ζωντανός – νεκρός ηγέτης του οποίου η πραγματική δύναμη αρχίζει να εξασθενεί μαζί με την δράση και τον συντονισμό των Παλαιστινιακών μεθοδεύσεων για την δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.

Συγχρόνως, η παρουσία του αντιπροέδρου της αμερικανικής κυβέρνησης Τσέινι στη μέση ανατολή καθώς και η περιοδεία του σε 11 χώρες με σκοπό την εύρεση επιπλέον συμμάχων για την επικείμενη επίθεση στο Ιράκ ανάγκασε αρκετές χώρες να μην συμμετάσχουν στην σύνοδο της Βηρυτού υποβαθμίζοντας την σημασία της και αποδυναμώνοντας τον αραβικό κόσμο.

Αυτό επιθυμούν και οι Ισραηλινές αρχές που παραμένουν γνήσιοι συνεργάτες των δεξιών κυβερνήσεων της Δύσης που ως τώρα παρείχαν αφειδώς στρατιωτική και διπλωματική υποστήριξη στο Ισραήλ για να εκτελέσει την πεντηκονταετή Γενοκτονία των Παλαιστινίων. Αυτή η κυβέρνηση που καταπατά κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, που εξαπολύει πέραν του στρατιωτικού σκέλους, οικονομικό και ψυχολογικό πόλεμο καταστρέφοντας τις σοδειές των παλαιστινίων, γκρεμίζοντας όχι σπίτια αλλά οικισμούς ολόκληρους σε εβδομαδιαία βάση, και προτείνοντας ένα κλίμα συνεχούς τρομοκρατία διαμέσου του ισραηλινού στρατού γιατί δεν κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας;

Γιατί ολόκληρος ο κόσμος και όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, ακόμα και στην τελευταία μεγάλη κρίση δεν έπραξαν τίποτα διαφορετικό από τη σύνταξη και μάλιστα κυρίως προφορικών επιπλήξεων εναντίων της κυβέρνησης του Ισραήλ και του Αριέλ Σαρόν; Αν όμως, επρόκειτο για μία ακόμα και σκηνοθετημένη καταπάτηση των δικαιωμάτων μιας μειονότητας από μία σοσιαλιστική κυβέρνηση τα γεράκια του ΝΑΤΟ θα έφταναν πριν από τις «επιπλήξεις» και τις «παραινέσεις» των άλλων κυβερνήσεων και θα «έλυναν» το πρόβλημα ακόμα και χωρίς τη επικύρωση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. του οποίου τώρα η Ε.Ε. ζητά την παρέμβαση.

Δυστυχώς, η μόνη ελπίδα των παλαιστινίων μέσα σε ένα διεθνές πολιτικό περιβάλλον που αντιμάχεται κάθε λαό που αντιτίθεται στα συμφέροντα των πετρελαίων και των γεωπολιτικών συμφερόντων είναι καταδικασμένη να παραμείνει ως όνειρο στη σκέψη της γης των κολασμένων. Οι παλαιστίνιοι όπως και πολλές άλλες μειονότητες το μόνο που μπορούν να προτείνουν είναι ο ίδιος ο αγώνας τους: Σώμα με σώμα μέχρι το τέλος…