Η Ώρα της κρίσης

Μέρα με τη μέρα φαίνεται διαρκώς καθαρότερα πως τα ψέματα τελείωσαν. Ο χώρος της μέσης ανατολής υπό τον ασφυκτικό κλοιό της κρατικής τρομοκρατίας των σιωνιστών βαίνει ακάθεκτος προς μια γενικευμένη σύρραξη του αραβικού κόσμου ενάντια στο κράτος του Ισραήλ με σκοπό την οριστική επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος και την θεμελίωση των πολιτικών δικαιωμάτων στα όρια ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Η κυβέρνηση του Σαρόν διαπιστώνοντας πως με καμία διπλωματική συνθήκη δεν θα μπορέσει να ανακόψει το παλαιστινιακό πάθος για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, τους τελευταίους μήνες επιδίδεται σε συνεχείς εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού καταλαμβάνοντας και ισοπεδώνοντας τις πόλεις που βρίσκονται στη δυτική όχθη. Περιορίζοντας το στρατηγό Αραφάτ και απαγορεύοντας την επικοινωνία του με οποιοδήποτε μέλος της διεθνούς κοινότητας πράττουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για την απομόνωσή του ή ακόμα για να επισπεύσουν το θάνατο του Παλαιστίνιου ηγέτη. Η υπόθεση αυτή δεν περιέχει καμία υπερβολή αν αναλογιστεί κανείς ότι από την τελευταία εβδομάδα του Μαρτίου ο Γιασέρ Αραφάτ όντας έγκλειστος σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα του Προεδρικού Μεγάρου στη Ραμάλα μαζί με ένα μικρό μέρος της Δ17 τρέφεται με μία πατάτα ανά μέρα και περιορισμένες ποσότητες νερού. Η περιγραφή προέρχεται από τον διεθνή Τύπο και προσθέτει ότι στον Παλαιστίνιο ηγέτη δεν παρέχονται ούτε οι άκρως αναγκαίες για τη ζωή του φαρμακευτικές ουσίες που σχετίζονται με την νόσο του Parkinson.

Ωστόσο, κυβερνητικοί αξιωματούχοι από το Τελ Αβίβ δηλώνουν πως δεν πρόκειται κανείς να «πειράξει» τον Αραφάτ εκδηλώνοντας όλη την υποκρισία του συστήματος που αφ’ ενός αναφέρει πως δεν πρόκειται να εκτελεστεί ο Αραφάτ αλλά στην ουσία έχουν θέσει όλες τις συνθήκες σε εφαρμογές που θα προσφέρουν έναν σύντομο θάνατο στον αρχηγό της παλαιστινιακής αρχής. Ο δρόμος της υποκρισίας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο επαναλαμβάνεται σε λιγότερο από 48 ώρες όταν οι Ισραηλινοί πολιορκώντας το ναό της γεννήσεως στον οποίο παραμένουν διακόσιοι περίπου Παλαιστίνιοι αναζητώντας άσυλο από τις ισραηλινές σφαίρες επιβεβαιώνουν ρητά πως δεν θα εκτελέσουν όσους βρίσκονται στον «ιερό χώρο» αλλά παράλληλα δημιουργούν όλες τις προϋποθέσεις για να μην βγουν ζωντανοί.

Ανάμεσα στους «φυλακισμένους της Βηθλεέμ» βρίσκονται γυναικόπαιδα, ηλικιωμένοι, ιερείς και μοναχές αλλά και 10 τουλάχιστον άνθρωποι βαριά τραυματισμένοι. Ωστόσο, η αδιαλλαξία του Ισραήλ δεν μαλακώνει από τις εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας και δεν επιτρέπει όχι απλώς τη μεταφορά των ασθενών σε νοσοκομείο αλλά αρνείται να προσφέρει ακόμα και νερό στους ανθρώπους που βρίσκονται στα έγκατα του ναού. Χωρίς νερό, τροφή και φάρμακα το μέλλον τους προφανώς επιφυλάσσει το δίλημμα: Αν θα φύγουν από τη ζωή λόγω της ασιτίας (αν όχι από αφυδάτωση) ή αν θα εκτελεστούν από τα διασταυρωμένα πυρά των Ισραηλινών στρατιωτών.

Άλλωστε, οι διεθνείς οργανώσεις και ειδικά οι ιατροί του κόσμου που πραγματοποίησαν επίμονες και επαναλαμβανόμενες προσπάθειες τις τελευταίες ημέρες με σκοπό να αφιχθούν σε παλαιστινιακό νοσοκομείο ή στο ναό της γεννήσεως στη Βηθλεέμ απέβησαν εντελώς άκαρπες. Εκ παραλλήλου, οι ιατροί χλευάστηκαν από τους ισραηλινούς στρατιώτες, έμειναν υπό περιορισμό για αρκετές ώρες, υπέστησαν (κατά τα λεγόμενα του προέδρου τους Ρόζεμπεργκ) «εξευτελιστικούς ελέγχους», απειλήθηκε η σωματική τους ακεραιότητα και στο τέλος αναγκάστηκαν από το απάνθρωπο καθεστώς του Σαρόν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Αποκορύφωμα της ανελέητης συμπεριφοράς του ισραηλινού στρατού και των αποφάσεων των επικεφαλών του, αποτελεί το παράδειγμα Ιταλών ιατρών οι οποίοι ξυλοκοπήθηκαν αγρίως ενώ την ίδια τύχη είχε και ένας Ιταλός βουλευτής ο οποίος συνόδευε την ανθρωπιστική δύναμη!

Δεν χρειάζονται περισσότερες ενδείξεις για να αποδειχθεί το σχέδιο γενοκτονίας που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σαρόν. Η ανατίναξη των δεξαμενών νερού από τον ισραηλινό στρατό, στις πόλεις που καταλαμβάνουν, η διακοπή της ηλεκτροδότησης και των τηλεπικοινωνιών αλλά και η διακοπή της οικονομικής δραστηριότητας λόγω της κρατικής τρομοκρατίας κάνουν ήδη αισθητή την αυξανόμενη έλλειψη τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης στους Παλαιστινιακούς οικισμούς. Ήδη, το σχέδιο Σαρόν μετρά 200 νεκρούς παλαιστίνιους και χιλιάδες τραυματίες, αριθμοί ικανοί να χαρακτηρίσουν τους υψηλόβαθμους της Ισραηλινής κυβέρνησης και τον Αριέλ Σαρόν ως εγκληματίες πολέμου. Η συνταγή για τον Σαρόν είναι πλέον γνωστή και χρησιμοποιημένη πλειστάκις στο παρελθόν όπως τότε που σφαγίασε εν έτη 1982 (Σεπτέμβριος) πάνω από χίλιους πεντακόσιους Παλαιστίνιους στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα της Βηρυτού. Τότε ακόμα και η επίσημη ισραηλινή κυβέρνηση του καταλόγισε ευθύνες αναγκάζοντάν τον σε παραίτηση από την υπουργική θέση που κατείχε.

Σε αυτήν την κυβέρνηση και σε αυτό το στράτευμα που έχει ανάγει σε διπλωματική και πολιτική μεθοδολογία τις σφαγές αμάχων και τις εκκαθαρίσεις των προσφύγων δηλώνουν αποφασισμένοι να μην πολεμήσουν αρκετοί ισραηλινοί νέοι. Το κάλεσμα στην πρόσφατη επιστράτευση δεν βρήκε απήχηση με αποτέλεσμα πολλοί νέοι να λιποτακτήσουν προκειμένου να συμμετέχουν σε επαίσχυντες μάχες και εκκαθαρίσεις αμάχων. Η κοινή γνώμη του Ισραήλ δεν ακολουθεί την πολιτική (αν μπορεί να θεωρηθεί πολιτική) της κυβέρνησης δημιουργώντας μεγάλες διαδηλώσεις δίπλα στα κατεχόμενα εδάφη οι οποίες μάλιστα διαλύονται στα πρώτα τους μέτρα από τις δυνάμεις καταστολής της κυβέρνησης.

Μιας κυβέρνησης που υποκλέπτοντας την καμπάνια των ΗΠΑ περί πολέμου ενάντια στην απανταχού τρομοκρατία έκανε πράξη με το χειρότερο τρόπο αυτό που ξεκίνησε η ιμπεριαλιστική μηχανή του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν. Εξ’ αρχής ήταν ηλίου φαεινότερο το γεγονός πως η υιοθέτηση τέτοιων μεθόδων και τόσο ευρείας κλίμακας επιθέσεων στο όνομα του εξαγνισμού της τρομοκρατίας θα έβρισκαν αρκετούς μιμητές. Η άδικη και καταδικαστέα σφαγή χιλιάδων αθώων Αφγανών από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν άργησε να αντιγράφεται και να χρησιμοποιείται ενάντια σε κάθε λαό που επιδιώκει την εθνική του ανεξαρτησία και τίθεται σε αντίθεση με τα αμερικανικά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Δεν χρειάζεται πλέον, παρά μια ένοπλη επίθεση ή μια προβοκατόρικη ενέργεια για να συντελεστεί η τελετή του βαφτίσματος ενός έθνους ως διεθνή τρομοκράτη και να δοθεί το έναυσμα για την εξολόθρευσή του. Η κυβέρνηση Σαρόν χωρίς να κρατά καν, τα απαιτούμενα προσχήματα λίγες εβδομάδες μετά το τέλος του πολέμου στο Αφγανιστάν ξεκίνησε στην ουσία τη συνέχεια «του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.»

Και γρήγορα οι ισραηλινές ωμότητες επέφεραν την αηδία και τον αποτροπιασμό της διεθνούς κοινότητας. Ήταν από τις λίγες φορές που ακόμα και παραδοσιακά προσκείμενα στη νέα τάξη πραγμάτων μέσα ενημέρωσης λύγισαν και κράτησαν ουδέτερη στάση απέναντι στο δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης ή κατήγγειλαν τον πρωθυπουργό Αριέλ Σαρόν για τις φρικιαστικές εικόνες που κάνουν τον γύρο του κόσμου. Η αδυσώπητη βία του Σαρόν προκάλεσε τριγμούς στην κυβέρνηση και τον πολιτικό κόσμο του Ισραήλ. 450 αξιωματικοί του Ισραηλινού στρατού καταδικάζουν τη δράση της πολεμικής μηχανής και στέλνουν ενυπόγραφο μήνυμα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης του Ισραήλ με σκοπό να σταματήσει η βία και η αιματοχυσία. Ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ, Εχούντ Μπάρακ, (στο γερμανικό περιοδικό «Στέρν») καταδικάζει την δράση του Σαρόν και αναφέρει με πικρία πως το Ισραήλ έχει χάσει την ηθική του υπόσταση μετά τις σφαγές του άμαχου πληθυσμού και υπενθυμίζει στην παρούσα ηγεσία πως το Ισραήλ «δεν πρέπει να επιδείξει την πολεμική του υπεροχή αλλά πρέπει να μείνει στο πλαίσιο του δικαίου». Ακόμα προσθέτει πως «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη» και καλεί τον Σαρόν να εφαρμόζει ενέργειες που έχουν νομιμοποιηθεί από διεθνείς αναγνωρισμένους οργανισμούς.

Επίσης, τα μέσα ενημέρωσης σε ολόκληρο τον κόσμο δεν έχουν πάψει ούτε μέρα να μεταδίδουν από τη γη της κόλασης τραγικές εικόνες με πρωταγωνιστές παλαιστίνιους πολίτες κάθε ηλικίας. Δύο ημέρες έμειναν σε κεντρικό δρόμο της Βηθλεέμ τα πτώματα τεσσάρων Παλαιστινίων που εκτελέστηκαν από ισραηλινά πυρά, ενώ παράλληλα οι έρευνες για «τρομοκρατικό» υλικό δεν σταμάτησαν ούτε στο Παλαιστινιακό Νοσοκομείο της Ραμάλα όπου για αρκετοί ώρα σταμάτησαν όλες οι εργασίες και οι γιατροί εγκατέλειψαν το Νοσοκομείο προκειμένου να διεξαχθούν έρευνες. Ο φασισμός έφτασε στο απόγειο της θηριωδίας του με την εν ψυχρό εκτέλεση τριάντα παλαιστινίων αστυνομικών και του ιταλού δημοσιογράφου ενώ η κυβέρνηση του Σαρόν δεν επιτρέπει την κυκλοφορία ούτε για λίγες ώρες, όσες ζητούν οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου στην Ραμάλα για να παραδοθούν οι δεκάδες νεκροί στις οικογένειές τους. Αντίθετα, οι εχθροπραξίες και η κρατική τρομοκρατία συνεχίζεται με αποτέλεσμα οι νεκροί να θάβονται σε ομαδικούς τάφους στο προαύλιο του νοσοκομείου. Για μέρες βρίσκονται σε ισόγειο στη Βηθλεέμ μία μάνα μαζί με το νεαρό γιο της (associated press 4/4/02) οι οποίοι έχουν πεθάνει μετά από πυροβολισμούς των ισραηλινών από ακατάσχετη αιμορραγία. Και το ειδησιογραφικό υλικό ρέει άφθονο: Για μέρες συγκατοικούν (Ελεύθερος Τύπος 5/4/02) πέντε ανήλικα παιδιά (το μεγαλύτερο εκ των οποίων είναι 13 ετών) στη Βηθλεέμ μαζί με τη νεκρή μάνα τους χωρίς να μπορούν να την ενταφιάσουν…

Όλα τα γεγονότα που διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες στη Δυτική Όχθη εκτός από τις μαζικές διαδηλώσεις και την αυθόρμητη συμπαράσταση όλων των λαών στη Παλαιστίνη κινητοποιούν (στο μέτρο βέβαια που δεν κλονίζονται τα συμφέροντα των ΗΠΑ) τους διεθνείς οργανισμούς. Σε πολιτικό επίπεδο ακούσθηκε για πρώτη φορά από τον ΟΗΕ η πιθανότητα ύπαρξης ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους και ξεκίνησε ένας γύρος δηλώσεων καταδίκης των ενεργειών του Σαρόν από την πλειονότητα των κυβερνήσεων του πλανήτη. Ακόμα και η φιλική προ το Ισραήλ κυβέρνηση της Τουρκίας εξέδωσε δελτία τύπου που κατακρίνουν σε χαμηλούς τόνους τα ισραηλινά μέτρα και προτείνουν την διεξαγωγή ειρηνευτικών συνομιλιών. Το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ επέκρινε το Ισραήλ και έδωσε εντολή να παύσουν οι εχθροπραξίες στην περιοχή. Εντολή που βέβαια απορρίφθηκε, αφού το Ισραήλ τείνει να αντιγράφει τους πρώτους διδάξαντες Αμερικάνους και μάλλον θα είναι νωπό στη μνήμη του Σαρόν, το τι γίνεται όταν (στη Σερβία το 1999) ο ΟΗΕ εκδίδει απόφαση διαφορετική από τα εθνικά συμφέροντα της χώρας του ισχυρού. Μάταιες αποδείχθηκαν και οι δηλώσεις του Κόφι Ανάν, και οι «πρωτοβουλίες» τις ελληνικής κυβέρνησης δια στόματος Παπανδρέου που αποδείχθηκε πως αποτελεί τον ουραγό της Ευρώπης, που αποτελεί (η ΕΕ) την ουρά της Αμερικής.

Το σίγουρο πάντως, είναι ότι ο Παλαιστινιακός λαός προτιμά το θάνατο από την ιμπεριαλιστική υποδούλωση. Η ιστορική πορεία του έχει δείξει πως ο αγώνας καταλήγει σε νίκες όποιο και αν είναι το απαιτούμενο κόστος. Ο Αραφάτ δείχνει αποφασισμένος «να πεθάνει σαν μάρτυρας» παρά να υποταχθεί στους πολιτικούς συμβιβασμούς των ΗΠΑ. Η Ιντιφάντα ήταν το όπλο που γέννησε τις παλαιστινιακές ελπίδες. Και δεν τερματίζεται ούτε από συνθήκες ούτε από μετέωρες συμφωνίες.

Το 1993 παρουσία του Κλίντον στην Ουάσιγκτον υπογράφτηκε η περίφημη συμφωνία που κατά τα λεγόμενα της αμερικανικής ηγεσίας θα έκλεινε την πολύχρονη διαμάχη και θα έφερνε οριστικά την ειρήνη στη μέση ανατολή. Δεν ήταν τυχαία η συμφωνία όπως δεν ήταν τυχαία και η χρονική στιγμή της υπογραφής της. Ο αγώνας που ο παλαιστινιακός λαός που ήδη μετρούσε 6 χρόνια (από το 1987) επέφερε καρπούς. Η κατάσταση στο εσωτερικό του Ισραήλ έφερε στο προσκήνιο τους μετριοπαθείς εργατικούς με ηγέτη τον Γιτζάκ Ραμπίν κάνοντας τους ισραηλινούς να καταλάβουν πως οι φασιστικές κυβερνήσεις μπορούσαν να υποσχεθούν μόνο τη συνέχεια των εχθροπραξιών. Στο διεθνές σκηνικό η πίεση της Ιντιφάντα τρομάζει και γίνεται αντιληπτό διαδοχικά πως η Παλαιστίνη σε λίγους μήνες μπορεί να επιτύχει την εθνική της ανεξαρτησία. Σε αυτό το σημείο και βλέποντας η κυβέρνηση Κλίντον να απειλείται η κυριαρχία του Ισραήλ (άρα και των ΗΠΑ) στη μέση ανατολή αποφασίζει με μυστικές διπλωματικές διαπραγματεύσεις να καταλήξει στη συνθήκη του 1993 και στην αναγνώριση του «αυτόνομου» Παλαιστινιακού εδάφους με δικό της όργανο διακυβέρνησης, την ΡΝΑ (Palestine National Authority), γνωστή ως Αυτόνομη Παλαιστινιακή Αρχή.

Και είναι φανερό πως ακόμα και η αγόρευση του Αραφάτ από διεθνή τρομοκράτη στη δεκαετία του ’80 σε επίσημο διαπραγματευτή για το Παλαιστινιακό (με νόμπελ ειρήνης το 1994) και η αναγνώριση αυτόνομου παλαιστινιακού εδάφους από τις ΗΠΑ επετεύχθη με το αίμα του παλαιστινιακού λαού. Άλλωστε, πολλές ήταν οι φωνές που τόνιζαν πως αν η Ιντιφάντα συνεχίζονταν και δεν υπήρχε διαπραγμάτευση με τους Αμερικανούς πιθανόν τώρα, η Παλαιστίνη να ήταν Ανεξάρτητη. Στην ουσία, αυτές οι διαπραγματεύσεις και η συνθήκη του 1993 όσο και η συνθήκη στο Όσλο το 1995 τηρήθηκαν μόνο σε ένα σημείο τους: Στην παράδοση του βαρύ οπλισμού των Παλαιστίνιων που δυστυχώς πίστεψαν ότι οι Αμερικάνοι και οι Σιωνιστές θα παραμέριζαν τα συμφέροντά τους για να υπερασπίσουν το παλαιστινιακό δίκαιο…

Οι επιθέσεις συνεχίστηκαν χρόνο με το χρόνο και κλιμακώθηκαν έως ότου φτάσουν στις μέρες μας το μεσανατολικό στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του. Ωστόσο, οι μνήμες του ’93 υπαγορεύουν τη συνέχιση του ένοπλου αγώνα ως το τέλος και την ελευθερία. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν συμμετείχαν σε αρκετές συνομιλίες οι παλαιστίνιοι μαζί με αμερικανούς διαμεσολαβητές. Η εποχή που η δεύτερη Ιντιφάντα θα σταματήσει με συμφωνίες και υπογραφές θα έρθει μόνο όταν ο Αραφάτ υπογράψει για την κήρυξη του ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Οι Παλαιστίνιοι δεν πρόκειται να ξαναπαρασυρθούν σε ειρηνευτικές συνομιλίες των ΗΠΑ που επιθυμούν απλώς τη διακοπή του παλαιστινιακού αγώνα ώστε να κυριαρχούν ανενόχλητες στην πετρελαιοπαραγωγική μέση ανατολή.

Αυτός ο χαρακτηρισμός ίσως, αποτελέσει και ένα δεύτερο όπλο των αραβικών κρατών εναντίων των δυτικών ιμπεριαλιστών. Η ικανότητα να ελέγχουν οι χώρες του OPEC την προσφορά πετρελαίου και να την αυξομειώνουν κατά βούληση κινητοποιεί το μόνο μηχανισμό που έχει πια απομείνει για να θυμίζει στην αστική τάξη της Ευρώπης (και λιγότερο της Αμερικής) τα μειονεκτήματα του υφιστάμενου οικονομικοπολιτικού μοντέλου. Η μείωση της προσφοράς πετρελαίου θα αποτελέσει και έναν σημαντικό τρόπο πίεσης της δύσης. Ήδη, ο Σαντάμ Χουσεϊν έχει προτείνει στον αραβικό σύνδεσμο εμπάργκο πετρελαίου σε όλες τις χώρες που στηρίζουν το καθεστώς του Ισραήλ. Πρόταση, που αν γίνει αποδεκτή, θα αποτελέσει τον εφιάλτη των ευάλωτων ακόμα δυτικών οικονομικών και θα σηματοδοτήσει την απαρχή μεγάλων πληθωριστικών πιέσεων και αποσταθεροποίησης της οικονομίας. Ήδη η τιμή του πετρελαίου από 19 $ ανά βαρέλι έχει πάρει την ανιούσα και ξεπέρασε τα 27 $, ενώ όσο η εκτόνωση της κατάστασης δεν είναι ορατή είναι αναμενόμενες μεγαλύτερες αυξήσεις στις τιμές του μαύρου χρυσού. Η ιστορία έχει δείξει πως όταν οι τιμές υπερβαίνουν τα 25 $ δημιουργούνται οι πρώτες πιέσεις προς τις πολυεθνικές που επιθυμούν αύξηση των τιμών όταν μειώνονται κάτω από 25 $ και μείωση όταν ξεπερνούν τα 25$. Ίσως, λοιπόν, ένα εμπάργκο στα προϊόντα του πετρελαίου να βοηθήσει προς την κατεύθυνση της δίκαιης επίλυσης του προβλήματος προς όφελος της Παλαιστίνης.

Αυτές οι αντιδράσεις σαφώς, δεν είναι και οι μόνες. Πρέπει να τονιστεί η γιγαντιαία διαδήλωση στο Μαρόκο ενόψει της επίσκεψης Πάουελ που ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο διαδηλωτών αλλά και η αντίθεση της επιτροπής νόμπελ στη Νορβηγία. Τρία μέλη της επιτροπής δήλωσαν στον τοπικό Τύπο πως θα επιθυμούσαν να υπήρχε ρήτρα για ανάκληση του Νόμπελ Ειρήνης που απονεμήθηκε το 1994 στον Σιμόν Πέρες εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά τους προς την Κυβέρνηση Σαρόν και συγκαταλέγοντας βαρύτατες ευθύνες στον Πέρες που αποτελεί μέλος της κυβέρνησης Σαρόν. Οι επίτροποι υπογραμμίζουν πως η πολιτική διαδρομή του Σιμόν Πέρες τα τελευταία χρόνια δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την φιλειρηνική διάθεση που έδειξε το 1993 κατά τη διάρκεια των συνομιλιών για την υπογραφή της συμφωνίας στην Ουάσιγκτον. Στις 7 Απριλίου η Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησε την επιβολή αυστηρών κυρώσεων στο Ισραήλ δια μέσου του ΟΗΕ ενώ ο Σιμόν Πέρες σε συνομιλίες του με ομολόγους του οι οποίοι ζητούν την άμεση κατάπαυση του πυρός αλλοιώνει τις δηλώσεις μεταβάλλοντας τα νοήματα και τροφοδοτώντας τον Τύπο του Ισραήλ με ανακρίβειες και ψεύδη συγκαλύπτοντας τις κυβερνητικές ωμότητες και τη διεθνή κατακραυγή.

Η συνέχεια αυτής της πολιτικής με την δημιουργία ζωνών αποκλεισμού, και τις αλλεπάλληλες ισραηλινές επιθέσεις εκτός από τις προφορικές εκκλήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της αποστολής αντιπροσωπειών (Ζίνι και Πάουελ) εκ μέρους των ΗΠΑ που απλώς επιθυμούν την παύση της βίας ενόψει της επικείμενης επίθεσης των Αμερικανών στο Ιράκ, ενεργοποίησε τις συνειδήσεις αλλά και το στρατό των υπόλοιπων αραβικών δυνάμεων στην περιοχή. Ήδη, αποστέλλονται στρατεύματα από την Συρία και την Ιορδανία στο νότιο Λίβανο με σκοπό ακόμα και την επίθεση στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ αν δεν παύσουν οι φονικές επιθέσεις του Ισραηλινού στρατού.

Η ιστορία αποδεικνύει πως ότι ξεκινούν οι ΗΠΑ στρέφεται με μαθηματική ακρίβεια ενάντια στις διακρατικές σχέσεις, στις κοινωνίες και στην ανθρωπότητα. Όπως, στο Αφγανιστάν ξεκίνησε ένας άδικος πόλεμος εναντίων της τρομοκρατίας ο οποίος βρήκε ένθερμους οπαδούς στα πρόσωπα φασιστών ηγετών όπως εκείνο του Σαρόν, η συνεχόμενη και υποδαυλισμένη από τις ΗΠΑ ένταση στη μέση ανατολή κορυφώθηκε, και τελικά ξέφυγε από τον έλεγχο των ΗΠΑ και της ΕΕ (ως άλλος UCK) αφήνοντας τα ιμπεριαλιστικά κράτη να παρακολουθούν αμέτοχα τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Σύμφωνα με πληροφορίες σε 200 ανέρχονται οι νεκροί σε λιγότερες από δύο εβδομάδες ισραηλινών εκκαθαρίσεων ενώ οι το Ισραήλ μετρά μόλις 13 νεκρούς. Η αναλογία φανερώνει χαρακτηριστικότατα τους συσχετισμούς δυνάμεων και την άνιση μάχη που δίνουν οι Παλαιστίνιοι απέναντι στο πάνοπλο κράτος του Ισραήλ. Αυτοί οι συσχετισμοί δείχνουν εύγλωττα πως για κάθε νεκρό Ισραηλινό αντιστοιχούν 16 νεκροί Παλαιστίνιοι αριθμός που αγγίζει τα όρια της εθνοκάθαρσης. Σ’ αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι 1500 τραυματίες αλλά και οι 1200 Παλαιστίνιοι που έχουν συλληφθεί και κρατούνται υπό άθλιες συνθήκες στα Ισραηλινά στρατόπεδα.

Εντελώς τυχαία (!) άλλωστε, σε όλη τη νεότερη ιστορία οι αναλογίες των νεκρών μεταξύ αμερικανικών επεμβάσεων ή κρατών που υποστήριζαν οι ΗΠΑ και των αντιπάλων τους άγγιζαν η ξεπερνούσαν μεγέθη πολλών αναγνωρισμένων γενοκτονιών. Στο Βιετνάμ οι 58.000 νεκροί Αμερικανοί αντιστοιχούσαν σε 3.000.000 ανθρώπινων απωλειών εκ μέρους του Β. Βιετνάμ σχηματίζοντας ένα λόγο που άγγιζε τους 51 νεκρούς Βιετκόνγκ για κάθε νεκρό αμερικάνο, ενώ ο λόγος των αγνοουμένων ξεπερνούσε το 1/100 ! Επίσης στον πόλεμο του Κόλπου το 1991 η ίδια αναλογία άγγιζε το σχεδόν τους χίλιους Ιρακινούς για κάθε αμερικάνο η ΝΑΤΟικό που έπεφτε νεκρός στο πεδίο της μάχης κατά τη διάρκεια της καταιγίδας της ερήμου.

Η τακτική του Σαρόν, που αποφασισμένος να ακολουθήσει για τρεις εβδομάδες το σχέδιο εξόντωσης των Παλαιστινίων δημιουργεί εκρηκτικές ισορροπίες στη μέση ανατολή με ολέθριες συνέπειες από μια δυνητική σύγκρουση των αράβων και των Ισραηλινών. «Για την ιστορία» αξίζει να αναφερθεί πως οι ΗΠΑ έχουν προλάβει να εξοπλίσουν με 100 πυρηνικές κεφαλές (Ιεριχώ – 1 βεληνεκές 300 μίλια και Ιεριχώ – 2 βεληνεκές 1.000 μίλια) το στρατό του Ισραήλ ο οποίος επιτίθεται με 163.000 άνδρες και 3.900 τεθωρακισμένα οχήματα εναντίων των παλαιστινίων που κατά κανόνα αμύνονται με ελαφρύ οπλισμό. Αυτή η «λεπτομέρεια» είναι που κάνει φωτογραφίες όπως εκείνη που εμφανίζει ένα 10χρονο παιδί να στέκεται και να πετάει μία πέτρα προς το τανκ που έρχεται κατά πάνω του να κάνουν το γύρο του κόσμου ή ισραηλινά άρματα να κατεδαφίζουν οικισμούς παρασύροντας κάτω από τις ερπύστριες άμαχο πληθυσμό.

Στο μεταξύ ο Αραφάτ θα παραμένει στο σκοτάδι του Προεδρικού μεγάρου περικυκλωμένος και απομονωμένος ενώ ο Σαρόν και το συμβούλιο ασφαλείας του Ισραήλ θα γνωστοποιεί τις προτάσεις του για άμεση αποχώρηση του Αραφάτ από την Παλαιστίνη με «εισιτήριο δίχως επιστροφή»… Και όσο θα πραγματοποιούνται τέτοιες προτάσεις και θα υλοποιούνται πολιτικές εφαρμογής κρατικής τρομοκρατίας, οι Παλαιστίνιοι θα μάχονται με όπλο και σύμμαχο τους λαούς και το δίκαιο. Με πρωτοπόρο το εργατικό κίνημα και την αλληλεγγύη στους λαούς που υποφέρουν από τον αμερικανικό και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό.