ΗΠΑ: Ο σπόνσορας του τρόμου…

Αξίζει να ειπωθούν λίγα λόγια σχετικά με την κατάσταση που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και αφορά στους ανθρώπους που ζουν στις φτωχογειτονιές του πλανήτη. Σε μέρη που θυμίζουν μεσαιωνικά κολαστήρια και η ανθρώπινη ζωή καταρρακώνεται αδίσταχτα και ατιμώρητα από εκείνους που επιμένουν να θυσιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα στους βωμούς της διατήρησης των γεωπολιτικών ισορροπιών και των οικονομικών συμφερόντων.

Στις περιοχές του κόσμου που εμφανίζονται -πραγματικά- ελλείμματα πολιτισμού και αανθρωπιστικών ιδανικών συγκαταλέγονται καταρχήν οι ΗΠΑ. Στη μητρόπολη του καπιταλισμού, στην πατρίδα του «πλούτου», της σαπουνόπερας, των (ανεγκέφαλων) γιάπηδων, και των χρηματιστηρίων η θανατική ποινή εξακολουθεί να ισχύει ακόμα και για τους ανήλικους δράστες. Η μαρτυρία που ακολουθεί προέρχεται από έκθεση του οργανισμού της διεθνούς αμνηστίας: «Στις 11 Φεβρουαρίου 1992 η πολιτεία του Τέξας των Η.Π.Α. εκτέλεσε τον Johnny Garrett με θανατηφόρο ένεση. Ήταν μόλις 17 ετών όταν διέπραξε το έγκλημα που οδήγησε, 11 χρόνια αργότερα, στην εκτέλεσή του. Ένας ψυχολόγος που εξέτασε τον Johnny Garrett περιέγραψε την παιδική του ηλικία ως "μια από τις πιο απαίσιες ιστορίες κακομεταχείρισης και παραμέλησης που συνάντησα ποτέ". Οι ιατρικές αναφορές δηλώνουν ότι υπέστη βιασμό από τον πατριό του, ο οποίος μετά τον εξέδιδε.»

Οι ΗΠΑ επιμηκύνοντας τη λίστα των εκτελεσθέντων καθημερινά κατέληξαν μέσα στις πέντε πρώτες χώρες του κόσμου που διεκπεραιώνουν τις περισσότερες εκτελέσεις κρατουμένων. Το 1999 στις ΗΠΑ εκτελέστηκαν 98 κατάδικοι ενάντια στη βούληση και την παρέμβαση πολλών διεθνών οργανισμών που ζήτησαν την μετατροπή της ποινής τους σε ισόβια. Το θλιβερό προνόμιο των θανατικών εκτελέσεων ανηλίκων διατίθεται σήμερα, –επίσημα- μόνο στο νομικό οπλοστάσιο των ΗΠΑ και άλλων έξι χωρών σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι ΗΠΑ άλλωστε κατέχουν και το θλιβερό ρεκόρ στις εκτελέσεις ανηλίκων κάθε χρόνο από το 1985. Ίσως, τα ήθη και ο πολιτισμός αυτής της κοινωνίας όπως καθρεπτίζονται και στο ποινικό της δίκαιο μπορούν να εξηγήσουν και την ικανότητα των αμερικανών να σκοτώνουν 1.000.000 παιδιά στο Ιράκ χωρίς να χάνουν τον ύπνο τους ούτε για μια νύχτα. Οι κόλποι αυτής της «ποιοτικής» κοινωνίας εκκόλαψαν και γέννησαν συστήματα παρακολούθησης όπως το Echelon (ικανότητα ηλεκτρονικής και ψηφιακής παρακολούθησης 2 δις ανθρώπων ταυτόχρονα!) και δημιούργησαν την κουλτούρα του Big-Brother, του Torture και του Survivor.

Αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας μοιάζει και η εκτέλεση ενός δωδεκάχρονου παιδιού της «σύμμαχου» πλέον χώρας του Πακιστάν και αν το περιστατικό εμφανίζεται ανατριχιαστικό ας σημειωθεί ότι ο νεαρός είχε διαπράξει ένοπλη ληστεία και φόνο. Η βαρβαρότητα όμως, της εκτέλεσης ενός παιδιού συναντά τη φρικαλεότητα και την αδικία όταν ο κατάδικος είναι θανατοποινίτης εξαιτίας της καταγωγής του που ανάγεται σε ένα μειονοτικό πληθυσμό. Το 1993 ο Salama Masish, δεκατριών ετών εκτελείται στο Πακιστάν με την κατηγορία της θρησκευτικής βλαστημίας! Η παραμικρή αιτία, πολλές φορές και ψευδής, καταλήγει στο θάνατο αρκετών παιδιών που προέρχονται από εθνικές ομάδες παρείσακτες για τον εγχώριο πληθυσμό…

Στην γειτονική μας Τουρκία και στενό σύμμαχο των ΗΠΑ και της Ελλάδας η παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων ανάγεται πλέον σε αξιοσέβαστο θεσμό δίνοντας παράσημα στον στρατιωτικό και τον αστυνομικό που βασανίζει πιο πολύ και πιο επώδυνα τα θύματά του. Το express του μεσονυχτίου ξεκινά από τη θάλασσα του μαρμαρά, και καταλήγει με πυκνές στάσεις στην νοτιοανατολική Τουρκία. Μόνιμοι επιβάτες του τα σκελετωμένα κορμιά των Κούρδων που συναθροίζονται κατά εκατοντάδες στην κόλαση των λευκών κελιών και στα εκτελεστικά αποσπάσματα των εξώδικων εκτελέσεων. Η τουρκική κυβέρνηση του Ετσεβίτ ουδέποτε έδειξε να συγκινείται από τις εκκλήσεις της διεθνούς αμνηστίας, του ΟΗΕ και από το παρατηρητήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα κελιά τύπου “F” ήταν (και είναι) τα κολαστήρια για Κούρδους και άλλους πολιτικούς κρατούμενους στα οποία πέρυσι τον Απρίλιο (2001) έγινε παγκόσμια γνωστό πως εκατοντάδες άνθρωποι σε 20 φυλακές της Τουρκίας ήταν έγκλειστοι χωρίς να έρθουν σε επαφή με άλλον άνθρωπο για 5 μήνες… Στην εξέγερση που σημειώθηκε στις τουρκικές φυλακές σκοτώθηκαν επί τόπου 29 άνθρωποι και άλλοι 300 προτίμησαν τον αργό και βασανιστικό θάνατο κάνοντας απεργία πείνας. Στις 70 πρώτες μέρες είχαν πεθάνει 15 άτομα μεταξύ των οποίων και συγγενείς πολιτών (επίσης απεργοί) που φυλακίσθηκαν για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις… Η κυβέρνηση Ετσεβίτ (όπως και της Τσιλέρ) αγνοεί παντελώς κάθε οργανισμό που υπεραμύνεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχοντας την αμέριστη υποστήριξη της Αμερικής. Και αν το παρακάτω περιστατικό φαίνεται ανεκδιήγητο σίγουρα δεν είναι το μόνο: « Η 16χρονη Bisenk Anik ήταν ανάμεσα σε περίπου 100 ανθρώπους, κυρίως φοιτητές, που συνελήφθησαν το Μάρτιο του 1992 κατά τη διάρκεια εκτεταμένων ταραχών της ημέρα της κουρδικής πρωτοχρονιάς. Τρεις μέρες μετά τη σύλληψή της, η τουρκική αστυνομία ειδοποίησε τη μητέρα της να πάει να πάρει από το δημόσιο νοσοκομείο το σώμα της κόρης της. Όταν η μητέρα της την είδε, διαπίστωσε ότι το αριστερό μέρος του κρανίου της έλειπε... Δεν ήταν εγκληματίας, δεν είχε καν ποινικό μητρώο… Απλώς διαδήλωνε ενάντια στο φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας…»

Το ίδιο ανυπολόγιστο είναι το δράμα των παιδιών που ζουν συνήθως κάποιον εμφύλιο σπαραγμό που προκάλεσε η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ή ζουν υπό την ομηρία αμερικανοκίνητων δικτατοριών που γιγαντώνονται κυρίως σε χώρες του τρίτου κόσμου. Στην Αγκόλα η UNICEF υπογραμμίζοντας τις πολλαπλές ανάγκες της ευαίσθητης παιδικής ηλικίας και το στιγματισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας από πράξεις βίας αφήνει εύλογα να αιωρηθεί ο προβληματισμός για την τοπική κοινωνία όταν το 66% των παιδιών έχει δει ανθρώπους να δολοφονούνται και το 67% ήταν αυτόπτες μάρτυρες σε ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια ανθρώπων.

Στη μικρή αλλά πολυβασανισμένη Ρουάντα που έγινε διάσημη ακριβώς εξ’ αιτίας των τραγικών συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού της, το 56% των παιδιών έχουν δει ανθρώπους να σκοτώνονται, σχεδόν 80% έχουν χάσει οικογενειακά μέλη και κάτι ακόμα χειρότερο και απαισιόδοξο. Η μυρωδιά του θανάτου και το κλίμα του εκφοβισμού αιχμαλωτίζει όπως δείχνουν οι στατιστικές τις παιδικές ψυχές: Άνω του 60% των παιδιών της Ρουάντα απάντησε πως δεν τα ένοιαζε αν προλάβουν να μεγαλώσουν…

Αυτά, για έναν διαφορετικό κόσμο. Κοιτάζοντας τις συνθήκες κοινωνικά, οικονομικά, επιστημονικά ή από κάποια άλλη σκοπιά είναι σαν να βρίσκεσαι στο σενάριο ταινίας καταστροφής η επιστημονικής φαντασίας. Σε ανάλογες δημοσκοπήσεις στην κοινωνίας μας που αναφέρονται σε παιδιά συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε στατιστικές παραμέτρους όπως τη σχετική συχνότητα των παιδιών κάποιας ηλικίας που ασχολούνται με τον αθλητισμό ή που κάνουν χρήση του διαδικτύου. Πριν κοιτάξω τις εκθέσεις της διεθνούς αμνηστίας, της UNICEF, του Human Right Watch και άλλων οργανισμών δεν φανταζόμουν πως σε μία κοινωνία θα έθεταν ερωτήσεις στις δημοσκοπήσεις όπως αν επικεφαλής της οικογένειας (νοικοκυριού) είναι ή όχι ανήλικος. Κι όμως, το Σεπτέμβριο του 1995 στη Ρουάντα κατεγράφησαν 1.939 παιδιά που ζούσαν υπό την εποπτεία ανήλικων αδερφών τους αφού οι γονείς τους είχαν χαθεί σε κάποια μάχη, σε κάποια εκκαθαριστική επιχείρηση ή από το AIDS. Ίσως να γελούσα αν ρωτούσε κάποιος την αδερφή μου που έκλεισε τα 16 πρώτα χρόνια της ζωής της αν έχει υπηρετήσει σε τακτικό στρατιωτικό ή παραστρατιωτικό οργανισμό. Ωστόσο, σε 25 εμπόλεμες ζώνες εκτιμάται πως 200.000 παιδιά και των δύο φύλων κάτω των 15 ετών «προσφέρουν» τις πολεμικές τους υπηρεσίες σε μισθοφορικούς στρατούς. Εμείς έχουμε συνηθίσει να αγοράζουμε φαγητό από αλυσίδες πολυεθνικών εστιατορίων μαζικής εστίασης. Εξ’ αιτίας των πολυεθνικών, όμως, στην Ουγκάντα ένα όπλο AK-47 έχει όσο ένα ψητό κοτόπουλο και στη Μοζαμβίκη αξίζει όσο μια σακούλα καλαμπόκι. Και είναι πιο πιθανόν στην υποσαχάρια Αφρική να συναντήσεις ένα 10χρονο παιδί με ΑΚ-47 παρά με ένα πιάτο φαγητού.

Επίλογος σε τέτοια κείμενα όπως και στις τραγωδίες που περιγράφει δεν υπάρχει… Οι ΗΠΑ και οι συμμαχία τους, κύριοι υπεύθυνοι για αμέτρητες εθνικές τραγωδίες εξακολουθούν να σβήνουν από τον παγκόσμιο χάρτη πόλεις και να ενθαρρύνουν γενοκτονίες. Σερβία, Παλαιστίνη, Κουρδιστάν και Ιράκ είναι ένα ελάχιστο δείγμα από στρατιωτικές επιχειρήσεις που έχουν επενδύσει στον τρόμο και στην καταστροφή. Από τον πόλεμο στον κόλπο (1991) και έπειτα, 500.000 παιδιά κάτω των 5 ετών έχουν σκοτωθεί σε πολεμικές συρράξεις. Πριν τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο οι θάνατοι αμάχων κυμαίνονταν στα επίπεδα του 5%. Από την αρχή της δεκαετίας του 1990 ο άμαχος πληθυσμός ξεκληρίζεται και αποτελεί το 90% των απωλειών σε ανθρώπινες ζωές. Τόσο ήταν το ποσοστό που σκότωσαν «κατά λάθος» οι «έξυπνες» βόμβες των ηλίθιων Αμερικάνων στο Ιράκ, στη Σερβία και στο Αφγανιστάν. Το άλλο 10% έπληξε πραγματικά στρατιωτικούς στόχους. Όλα αυτά όμως, δεν εμφανίζονται σε κανένα τηλεοπτικό πρόγραμμα και δεν διακοσμούν καμία προεκλογική αφίσα. Η άγνοια τους, σώζει κυβερνήσεις… Η αφύπνιση μας, σώζει ζωές…