Ik ben onverwacht meegegaan om een berg te beklimmen van 5.420 meter hoog. Samen met twee Nlse meiden, een Duits meisje en een Israelisch stelletje, uiteindelijk in totaal in drie dagen. Vier van ons hebben de top gehaald, en dat was niet makkelijk!!! Echt vreeeselijk hard aangepoot, we hadden gelukkig een goede gids want het was af en toe nogal steil over sneeuw en ijs omhoog. Uiteraard heeft ed hoogte op zich ons ook nog parten gespeeld, hoofdpijn en misselijkheid. Maar dat was meteen weer voorbij toenw e weer wat lager kwamen. Ik heb mijn hoogterecord verbeterd en voor het eerst hier op een bergtop gestaan!! Het was in een woord FANTASTISCH!!!!!!
Nu de uitgebreide versie. Vrijdag werd ik opgebeld door Jacqueline. Zij zou dit weekend met Loes (Israel) en Tina (D) de berg Urush gaan beklimmen, een feministische expeditie, en ze wilden dat dus aanvankelijk ook zo houden. Maar uiteindelijk was er vrijdag dus besloten dat Jonathan, ook Israelisch en de vriend van Loes, eigenlijk toch wel mee moest gaan, hij is een zeer ervaren en goede berggids. En tja, als Jonathan al meegaat is het geen vrouwenbedoening meer, en dan kunnen we Guido ook wel meevragen. Ik hoefde er uiteraard niet lang over na te denken!! Ik heb hier nog nooit de kans gehad om echt een bergtop te beklimmen, en het regenseizoen staat voor de deur dus dit zou wel eens mijn laatste kans kunnen zjin tot april of mei ofzo. Ik heb dus gelijk ja gezegd, ondanks de uitnodiging van Enma om naar een traditioneel buurtfeest te gaan, en de verjaardag van Giovanna uit Lima die weer hier in Huaraz was.
Vrijdagmiddag spraken we gelijk af om materialen t gaan huren, want er was een hoop nodig: Waterdichte GoreTexbroek, tenten, matjes, slaapzakken, stokken, kamashen (dat zijn van die dingen voor onderaan je broekspijpen, zodat je door de diepe sneeuw kunt lopen zonder erg nat te worden), stijgijzers (je weet wel, van die ongelofelijke jizeren punten voor onder je schoenen), en de anderen moesten ook allemaal van die lompe plastic stijgijzervaste schoenen huren. Ik heb gelukkig sinds vorig jaar zelf stijgijzervaste bergschoenen, en die heb ik nu dus eindelijk goed ingewijd. Loes en Jonathan werken veel samen met het burootje waar we de spullen huurden, dus we kregen een mooie korting.
Uiteraard nog even snel ervoor gezorgd dat Thierry op Max zou passen, spullen ingepakt, en geprobeerd vroeg naar bed te gaan. Natuurlijk niet gelukt, dus om half een pas in bed. Om kwart over vijf er al uit zaterdag! Om zes uur hadden we afgesproken in het hostal waar Loes en Jonathan verblijven. Daar hebben we eerst met zijn allen nog ontbeten. Oh ja, laat ik even een voorstelrondje doen. Loes en Jonathan, twee jonge Israeliers, kennen Huaraz al erg goed en zijn hier het hele toeristische seizoen werkzaam als berggids. Loes heeft nog niet zoveel ervaring, Jonathan des te meer. Hij is behalve goede bergbeklimmer (trekkings, toppen) ook uitstekend rotsklimmer, echt niet normaal. Dat zullen jullie wel op de foto;s zien die ik hopelijk deze week nog op mn pagina kan zetten (al betwijfel ik het, ik heb veel werk deze week!). Verder hebben we de twee Hollandse dames, Jacqueline, 27, uit de reclamewereld en dus heel wat stress gewend, geniet nu van haar rustige leventje in Huaraz, vrijwilligerswerk uitvoerend voor Stichting Weeskind hier. Janneke, 22, bewegingstherapeut en ook vrijwilligster van Stichting Weeskind. En Tina, uit Duitsland, al 30 jaar oud maar geeft dat niet graag toe. Ze ziet er dan ook bij lange na niet zo oud uit!!!! En ik dus, zes personen in totaal.
Na ons ontbijtje in het hostal (van een vriend van ons, dus lekker zelf gekookt en niets betaald) kwam de combi ons ophalen, en rond half acht verlieten we Huaraz pas, een beetje later dan gepland dus. Enkele uren later kwamen we aan bij het begin van het pad dat het Ishinca dal inloopt. Vanaf dat punt was het ongeveer vjif uur lopen tot het basiskamp. Na een tijdje te hebben gewacht op ezels en paarden om onze bagage te dragen (we hadden zelfs zo?n grote gasfles bij ons enzo, dus het ging echt niet om het zelf te dragen!) vertrokken we dan eindelijk. Lopend tussen de paarden het mooie dal in. Het was in tegenstelling tot veel andere dalen hier erg groen, waarschinjlijk omdat het wat steiler is en daarom wat meer beschutting biedt tegen de zon, en er stroomde een flinke rivier door het dal. Al gauw verlieten we de door Quechua indianen bewoonde wereld en liepen we een mooi bos an Quenuales binnen. Quenuales zijn mooie Andesbomen met een oranje/bruine bast. Het bos was echt zon mooi sprookjes bos, de takken van Quenuales zijn erg kronkelig, heel mooi. Tussen de oranje basten met donkergroene blaadjes eraan, zie je de groenblauwe rivier stromen. Weer een stuk verder houdt het bos op en begint de hoogvlakte. Ook weer heel mooi, en op een gegeven moment wees Jonathan ons op een riviertje met drinkwater, een paar meter verderop was de bron waar het water zo uit de rots kwam. Heerlijk fris water, even gepauseerd dus! Daarna weer effe doorgelopen (jonathan liep steeds voorop) totdat we onze Israelische vriend met zijn speciale rotsklimschoentjes bij een rots zagen staan. Hij ging effe wat laten zien. Of ik hem wilde ?posten?, oftewel onder hem staan en ervoor zorgen dat hij niet op zijn rug valt als hij valt. Tuurlijk wilde ik dat wel. Gewapend met een zakje magnesium op zjin rug ging hji de rots te lijf. Eerst onderaan de rots gaan hangen en dan proberen voorbij de overhang te komen. Dat betekent dus dat hij dan een soort van sprong moet maken, waarbij hij dan wel een arm of een voet voorbij de overhang zwiept. Dan hangt hij dus aan onwaarschijnlijk kleine randjes in de rots, ongelofelijk! Het is dan ook een beer van een kerel, echt heel sterk.
Na dit kleine pauzetje zijn we in anderhalf uur doorgelopen naar het basiskamp. Dit kamp ligt op een hoogte van 4.350 meter (!) midden op een grote vlakte. De wind die er stond was stevig en iiiiijjjjjssskoud. Ook hagelde het een beetje, dus we hebben maar snel de tentjes opgezet. Loes en Jonathan haalden hun keukentje tevoorschijn en probeerden het gas aan te krijgen. Dat lukte gelukkig en toen een uur later alle tentjes (eindelijk die van mij en Janneke ook, want hij was niet compleet dus hij stond slecht) rechtop stonden kookte eindelijk ook het water en hadden we een lekker kopje thee. We aten ook nog gauw wat, en spraken af de volgende ochtend (of is het nog dezelfde avond?? ) om half een op te staan, om rond half twee weg te kunnen lopen om een poging te doen voor de top. Niet lang na zonsondergang lagen we dus allemaal al in ons tentje, hoewel we uiteraard niet meteen in slaap vielen, om zeven uur s avonds....
Die nacht werden we allemaal ietsjes te laat wakker gemaakt, maar dat kon de pret niet deren!! Het was ijskoud, maar we hadden er erg veel zin in!! Dus al mijn kleren aan, twee broeken, waarvan de tweede zo?n extra warme bergbroek met GoreTex, een T-shirt en twee fleecetruien, met daaroverheen mijn regenjas. Muts op, handschoenen aan, en mijn goeie bergschoenen. Snel wat soep klaargemaakt, die we dus om half twee als ontbijt nuttigden. Ondertussen realiseerden we ons nog maar eens dat in Huaraz iedereen nu net in de Tambo aankwam... En wij stonden hier in de kou ons ontbijtje op te eten....!!! Maar om ons heen lagen prachtige bergen, waarvan de gletsjers weerschenen in het maanlicht. Om over de indrukwekkende sterrenhemel nog maar niet te spreken! Tassen inpakken, ik kreeg een van de twee touwen... Dat was een beetje te zwaar (50 meter touw) voor mijn rugzakje dus heb ik de rugzak van Janneke geleend, die heeft o.a. een heupband, dan kan ik dat gewicht wel hebben. Want verder hadden we natuurlijk nog ander materiaal, zoals de stijgijzers, en veel water bij ons. Maar goed, om kwart over twee liepen we eindelijk weg. Een uur later dan de bedoeling, maar och... we hoefden niet perse zondag weer terug te zijn in Huaraz, ik had ook vrij gevraagd. Al was het wel de bedoeling om te proberen: omhoog naar de top, naar beneden naar basiskamp, en dan snel alles inpakken en door naar Huaraz. Erg veel lopen, maar zo kon iedereen maandag wel weer gaan werken... Maar goed, plannen zijn er om gewijzigd te worden, toch?
Allemaal met dikke lagen kleren en ons hoofdlampje op, achter elkaar de berg op. Het eerste stuk was echt rot, geen pad, tussen de bosjes en over rotsblokken waarvan sommigen los lagen. En dat allemaal alleen bij het licht van je hoofdlampje... Wel héél gaaf natuurlijk!!! Al snel hielden de bosjes gelukkig op, en kwamen we ook op een pad terecht. Dit liep zowat recht omhoog, erg steil. Het was dus gelijk vanaf het begin af aan flink aanpoten. Daarom schoot het ook niet echt op. Er werd vaak even gestopt, wat voor mij persoonlijk funest is, ik loop liever in een langzaam doch gelijkmatig tempo door, dan kom ik de berg wel op. Maar goed. Ondertussen begon ook mijn darmstelsel een beetje op te leven, dat schijnt wel vaker te gebeuren tijdens het stijgen, maar dit was meer een voorbode van de meest bekende reizigersziekte: diarree. Niet relaxed tijdens het lopen, kan ik je vertellen. En al helemaal niet met die kou, want iedere keer als je toch maar besluit te gaan zitten krijg je echt onwijs koude billen! Een paar keer achtergebleven dus, en daarna de groep weer bij halen.
Maar ik was niet de enige met problemen. Janneke haakte na een paar uur helaas af, vanwege een probleem aan haar knieen. Een bekend probleem, waaarvan ze dacht dat ze ervan af was, maar wat haar nu dus toch flink parten begon te spelen. Erg balen natuurlijk, maar na vier uur stijgen moest ze wel afscheid nemen en ons door laten gaan. Op dat moment had Jacqueline het ook al moeilijk gehad met de ademhaling en wat hoofdpijn. En Tina was ook erg duizelig, en twjifelde erover of ze door zou gaan. Uiteindelijk heeft Tina de gletsjer bijna gehaald, maar moest op een gegeven moment vanwege hevige duizeligheid ook terugkeren. Toen waren we inderdaad al op flinke hoogte, en ook Jacqueline en ik hadden het moeilijk, vooral met de ademhaling en daardoor je krachten. Maar nog geen echte problemen ofzo. Jonathan liep overigens als een berggeitje naar boven, en ook Loes had nog geen grote problemen. Mijn fototoestel had trouwens wel problemen, en dat was erg jammer want de zon kwam op, en stukjes berg begonnen oranje te kleuren. Ook waren er van die nevelwolken, oranje gekleurd, die overal uit de bergen wkamen stromen. Prachtig! Maar mjin batterijtje was bevroren... na een tijdje onder mijn trui deed hji het gelukkig weer, al zei hij wel dat de batterij bijna op was...
Aangekomen bij de gletsjer gingen we even zitten om wat te eten, drinken, en om alle gletsejerspullen aan te trekken. Van beneden naar boven stijgijzers, kamashen, en een tuigje zoals bij rotsklimmen. Jonathan maakte ondertussen het touw klaar, gelukkig het touw uit mijn tas! Hoefde ik daar tenminste niet meer mee te sjouwen. Tijdens deze pauze had ik trouwens mijn eerste misselijkheidservaring, ik voelde me echt erg zwak en ziek. Maar toen we eenmaal weer gingen lopen, voelde ik me weer helemaal goed... Net als ik vorig jaar een keer had met een autotocht... Als ik dan reed voelde ik me heerlijk... Maar zodra we stopten gewoonweg klote.
Het eerste stuk over de gletsjer was onvoorstelbaar steil. Ik had alleen een stok, zo?n skistok, maar ik had twee ijsklimpikkeltjes wel kunnen gebruiken, zo steil. Best een beetje eng dus, maar gelukkig waren we gezekerd. Vooraan (of bovenaan dus) liep Jonathan, dan Loes, dan ik en als laatste Jacqueline. Met een meter of tien touw ertussen.
Gelukkig hield het echt steile stuk na een paar tientallen meters op, en ging het ?gewoon steil? verder. Hier was het zaak om een beetje schuin te lopen, voet over voet. Na het eerste half uur over gletsjer (langzaam want al boven de vijfduizend meter) kwamen we bij een stuk rots. Of we de stijgijzers aan wilden houden asjeblieft.. nou dan denk ik dus dat het een klein stukje is.. Nee hoor, ook hier zeker een half uur over gdaan, juist omdat je met steigijzers aan total geen grip hebt op rotsen, ik bedoel je staat dan met je hele gewicht op twee keer acht puntjes metaal! Erg klote klimmen dus, en vanwege het gebrek aan lucht en dus energie duurde dit stuk me echt te lang, en kostte het ook nog eens veel meer energie. Maar goed, daarna op een nieuw stuk gletsjer. Eerste een stuk van ijs, ook dat is best spannend, maar daarna gelukkig al gauw weer ijs. Dit keer weer een heel flink stuk gletsejr, en ik denk dat we pas een uur later bij de pas aankwamen, een vlak, laag stuk onder de top, waar je dus al naar de andere kant kon kijken. Jacqueline zat er nu al een tijdje helemaal doorheen. En ik had ook al mijn energie zowat verbruikt, al voelde ik me (op dat moment op die pas) nog erg goed, ik wist dat ik het zou gaan halen. Ik wilde dan iook gauw door natuurlijk! We waren echt odner de top, het leek nog maar een half uurtje.... Jonathan zou het ook in een half uurtje gedaan hebben. Nou, gauw verder dan. Nog geen tien minuten verder naar boven hield de gletsjer op en trokken we onze stijgijzers uit. Ook werden we ?afgekoppeld?, van het touw dus. Na (weer) een adempauze begonnen we aan de beklimming van de top. En na vjif minuten kreg ik een tweeed buikpijnaanval. Nu zo eentje dat je gewoon voelt van ?NU MOET IK!? en dat niks of niemand je meer kan stoppen... Afremmen wel, want eerst moest het strakgetrokken tuigje/ harnas uit, en dat met verkleumde vingers... dan een soort van skibroek, die met bretels onder je truien vastzit... dan nog je gewone broek, en tja, dan nog op zo?n steil stuk berg een plek vinden dat je kunt zitten zonder dat je je broek ondersch***.... Maar ik vond gelukkig een platte rots, met een prachtig uitzicht op het andere dal, waarvandaan echter een ijskoude wind omhoog kwam naar de 5.400 meter waar ik me bevond....!!! Brrr.... Maar ja, als je moet, dan moet je....
Een kwartier later begon ik weer aan mjin inhaalactie. Gelukkig waren ze niet ver, ik kon ze zo zien. Echter de steile klim naar ze toe viel niet mee... ik had al mijn energie uitgepoept, zo leek t wel. Die tien hoogtemeteres leken er wel honder, twee stappen zetten en vijf keer ademhalen... Een hele steile rots kwam ik binje niet op, ik gleed iedere keer weer terug en moest me aan mn handen omhoog trekken... Maar goed ik kwam er wel... doodop!!! Maar ik was er toch bijna??? Ik moest nu toch doorgaan??? Stom stom stom achteraf... maar goed, ik wilde gewoon niet opgeven! Ik voelde me zo goed tot aan die pas! Verdorie! Dus ik stond weer op, een klein sneeuwveldje over, en weer de rots op. Op de rotsen stonden een soort van sneeuwmannetjes, het leken net bevroren kaboutermonnikjes, met puntige KuKluxKlan Kappen. Heel mooi. Jacqueline en ik vochten allebei om het te halen, maar eigenlijk konden we niet meer. Op was ik!!!! Na nog eens een half uur vechten waren we er!!! DE TOP!!!!! Juuuuuhhhj!!!! 5.420 meter is mijn nieuwe hoogterecord!!! Op de top van de Urus. Ik ben op de top gaan liggen, en wilde niet meer opstaan. De foto?s die ik op de top heb gemaakt zijn dan ook liggend gemaakt... echt ik was kapot.
Gelukkig maakte de ?excitement? (maar denk nu niet dat ik heb staan springen en juichen daaro) dat ik weer wat energie won om op te staan en een beetje rond te lopen. Gaaf zeg, eindelijk een top in Peru gehaald!! Om me heen alleen maar fantastische bergen met gletsjers, beneden in het dal prachtige meertjes... Ja, hier heb ik het voor gedaan!!! Maarrehmm.. mogen we nu weer naar beneden?? Het stomme is dat als je op de top staat, je toch erg gegrepen wordt door de hoogte, en je liefst zo snel mogelijk wer naar beneden gaat. Ik heb het gehaald, mogen we dan nu weer gaan? Gelukkig gingen we naar een paar foto?s meer ook. Naar benden had ik echter nog steeds geeen energie. Normaal huppel ik als een geitje naar beneden, maar nu was ik eerder een overwaakzame kat, heel beheerst met mjin bewegingen om maar niet te vallen ofzo. Ik was me er wel van bewust dat ik een beetje langzamer in mijn reacties was enzo. Dus samen met Jacqueline ben ik heel langzaam afgedaald, ondertussen de ophitsende (en irritante) opmerkingen van Loes en Jonathan negerend, zij wilden sneller sneller sneller.
Terug over de gletsjer naar beneden, voorbij die pas en verder naar beneden over de gletsjer. Zelfde volgorde; dus Jonathan voorop, Jacq achteraan.
En toen gebeurde het: Loes gleed uit. We stonden bovenaan een grote gletsjer, niet supersteil maar toch. Loes ging, ik zag het en dacht, hoe ga ik dit opvangen? Ik had geen pikkel, alleen zo?n stok met zo beschermingdingkapjegeval dat ervoor zorgt dat je niet verder dan vier centimeter de sneeuw ingaat... niet iets om mee af te remmen dus... Zo heb ik ooit in de Alpen geleerd dat je je pikkel met het lange uiteinde in de grond moet steken en er met je buik (en dus volle gewicht) op moet gaan liggen. Mqaar dat ging nu dus niet... SNOK het touw strok zich strak en ik werd naar beneden getrokken. Terwijl ik snelheid won probeerde ik mijn voeten naar voren te brengen (wat lukte) en af te remmen op mjin stijgijzers. En net toen dit een beetje begon te helpen, kreeg ik een ongenadige klap van Jacqueline haar stijgijzers in mijn schouders. Au!!! Jacqueline wist zich niet af te remmen en was daarom bovenop me geklapt. Na in totaal een metertje of dertig naar beneden te zjin gegleden snokte het touw weer. Jonathan, die natuurlijk wel een pikkel had, was allang op de klap voorbereid: want eerst gleed Loes hem voorbij, toen ik, en toen nog Jacqueline. Daar hingen we.... een beetje beduusd en toch wel erg geschrokken!!! En ik boos, was ik al vanaf het begin, omdat Jonathan mij een beetje als een jochie behandelde en het niet nodig vond mij een pikkel te geven omdat ik ?toch niet wist hoe ik m moest gebruiken?. Anders had ik Loes ook af kunnen remmen... en had ik ook niet geperforeerd hoeven worden door Jacq?s stijgijzers... Ik heb nu (donderdag) nog steeds pijn aan mjin schouders en twee prachtige littekens. Maar goed, alles is goed gegaan, Jonathan heeft ons goed kunnen redden... maar toch. Verdorie. Kletsnat, ijskoud...
Nou, allemaal elkaar weer opgeraapt, en doorgelopen. Over het ijs, en over dat stomme stuk rots. Ik zonder stijgijzers, maar de rest met. Daarna het steile stuk sneeuw. Al snel gled Loes weer uit. Nu stond ik er echter beter voor, gooide mjin lichaam tegen de sneeuw en snok, Loes hing. En bleef hangen... ze wilde niet meer. Ik hoorde haar huilen, en Jonathan op haar inpraten. Nog twee keer gleed ze uit, ik verroerde geen vin. Daarna gingen we beheerst naar beneden, over het steile stuk. Buik naar de wand, voeten met de punten in de sneeuw rammen, daarna (in mijn geval) je handen. Voet voet, hand hand. Het ging net zo langzaam als omhoog. Loes, recht onder mij, bleef erg bang. Jacq was zich (net als ik hoor!) ook wel bewust van de steilte en daarom gespannen, maar we gingen samen heel beheerst naar beneden, zonder enige problemen.
Aan het eind van de gletsjer lieten Jonathan en Loes ons al snel alleen, want Loes voelde zich niet lekker en wilde dus zo snel mogelijk naar beneden. Jacq en ik trokken snel onze stijgijzers, tuigjes en kamashen uit om ook te gaan. Ik heb het ijskoude en natte (en daarom loodzware!) touw opgerold en in mjin tas gedaan. Zwaaaarr.... Maar goed, het was naar beneden gelukkig.
Uiteindelijk hebben Jacq en ik er nog best lang over gedaan om af te dalen, maar rond half vijf kwamen we dan toch (héél moe maar ook héél voldaan!) gezond en wel aan op basiskamp. Een veel langere klim dan gepland dus, maar we hadden het gehaald!! Door Janneke en Tina werden we onthaald met warme thee en een lunch/avondeten. Eindelijk had ik weer trek om wat te eten, na de hele tijd misselijk te worden als ik aan eten dacht (nou dacht ik daar niet tevel aan dus ik voelde me wel goed). Na dit eten snel naar bed, ik was op!!!!
Die nacht uiteraard héérlijk geslapen!!! Ondanks de kou, wat de volgende ochtend bleek. Rond half zeven werden we wakker, en het tentje was op de plekken waar het binnententje het buitententje raakte (helaas, niet genoeg haringen en tentstokken....) helemaal bevroren. Keihard. Aan de ritsen hingen zelfs ijspegeltjes!!! Binnen de tent!!!!! Goeie slaapzak dus....
Na het ontbijt ging Jonathan nog een beetje klimmen, op en rotswand nabij. Of wij asjeblieft foto?s wilden maken, want ze heebben nog niet zoveel fotos die niet van boven naar beneden of andersom zijn gemaakt. Natuurlijk wilde ik dat wel. De foto?s zijn echt gaaf geworden, tenminste die met mijn camera. Ook die staan hopelijk binnenkort op mjin website!
Ik heb het deze week ineens harstikke druk gehad. Toen ik maandagmiddag nog effe naar mn werk ging om email te checken, bleek Jorge, de directeur, ineens in Huaraz te zijn!! Leuk natuurlijk, want ik wil onderhand wel eens beginnen met het echte werk! Nou, dat heb ik geweten. Maandagmiddag gelijk een lange vergadering met het hele team, en met een Canadees echtpaar dat een aantal projecten van ons financiert. De vergadering duurde heel erg lang, waardoor ik helaas te laat kwam op de afspraak met de Nederlanders om bij Philippe te gaan eten en foto?s te bekijken. Dat was wel erg gezellig overigens.
Dinsdagochtend eindelijk de langverwachte bespreking met Jorge. Alles is nu duidelijk. Al mijn werk hier wordt onder een soortement van Public Relations kopje geplaatst. Alleen de relaties met andere organisaties, financierders, etc, doe ik niet, maar verder wordt ik een soort van ?raam naar de buitenwereld? voor het Mountain Institute. Dit PRwerk bestaat eigenlijk uit drie pijlers. De eerste pijler is het vrijwilligerswerk, waar ik al sinds het begin mee bezig ben. Goeie vrijwilligers, goeie communicatie, goeie naam. Goeie begeleiding is daarbij heel belangrijk, maar ook het intern een beetje opschonen van de communicatie, zodat ik altijd precies weet wie wat doet en wie vrijwilligers waarvoor zou kunnen gebruiken. Dit is een belangrjike pijler, ten eerste omdat het goed is om waf en toe vers bloed door de organisatie te hebben stromen, ten tweede omdat je zo experts op specifieke gebieden naar binnen kunt halen om je doelen zo goed mogelijk te bereiken, ten derde omdat deze mensen de missie van het Mountain Institute de wereld in knunen dragen.
De tweede pijler is een soort van toerisme (dit vind ik natuurlijk interessant!!!), maa rdan een soort van incentive achtig toerisme. Mensen die geinteresseerd zinj in het Mountain Institute en wat wji doen kunnen bij wijze van donatie een reis maken naar onze projecten. Wij knune dan alles voor ze regelen, voor professionals en studentengroepen. Dit heb ik al eerder uitgelegd. Ook dit geeft natuurlijk belangrijke contacten, en linkt mensen uit allerlei delen van de wereld aan het TMI. En als derde pijler is er dan nog communicatie via internet en nieuwsbrieven. Mensen kunnen via de website een donatie doen (we gaan bekijken of dat ook specifiek voor een bepaald project kan, bijvoorbeeld voor een boom in een bepaald dorp, dus ook vanaf kleine bedragen) en door de nieuwsbrief willen we dan de donateurs op de hoogte houden van de vorderingen, en natuulijk uitnodigen om nieuwe projecten te steuenen. Op de website gaat dat allemaal nog uitgebreider, daarop willen we dan bv uitgebreid informeren over nieuwe ideen voor projecten, en kijken of mensen genoeg steunen om dat bepaalde project te beginnen. Een beetje interactief enzo dus, lijkt me erg goed! Niet bepaald waar ik voor gestudeerd heb ofzo, maar ik kan het wel. En die drie dingen samen maken dit zeker tot een volle baan... Een beethje anders dus dan wat ik verwachtte toen ik hier kwam, maa rzeker niet minder interessant! En hij zegt ook, als het allemaal een beetje gaat lopen kun je misschien zelf ook wel een klein teampje onedr je hebben van vrijwilligers, om je bij te staan met alles... ja dat denk ik ook wel.... Maar dat zien we allemaal wel weer, ooit!!! Nu eerst maar eens een jaartje volmaken, dan wellicht nog eentje, en dan zie ik wel! Kweenie!!!
Dinsdagavond hebben we een nieuw stuk aanbouw van het kantoor ingewjid, een hele mooie ruimte met TV en video en DVD enzo, die we heel gezellig willen gaan inrichten, met kussens en banken en een open haard enzo, om mensen te kunnen ontvangen. Het wordt de huiskamer van het TMI, en het is gemaakt met mijn activiteiten in het achterhoofd, om die donateurs enzo te ontvangen. Het wordt trouwens ook een vergaderruimte, een beetje flexibel dus. De inwjiding was heel leuk, meet het kapotslaan van een fles champagne, en daarna met muziek van Mama Coti?s man en kleindochtertjes (die zongen goed!!). Wat een sfeer!!! En wat voel ik me thuis in de familie van The Mountain Institute!!!!
Gisteren ben ik met de vrouw van dat echtpaar en Vidal naar Humacchucco gegaan, en vandaag (donderdag) pas teruggekomen. Het was natuurlijk weer heel erg mooi, geslapen in een van de toeristenhuisjes, naar het schooltje geweest waar Heila (zoiets heet ze) met haar gitaar gezongen hefet met de kinderen, was erg leuk!!! Ook veel nagedacht over wat voor project we kunnen beginnen in Humacchuco, wat te maken heeft met onderwjis. Ik kan nog een stageloper gebruiken die een onderzoek gaat doen naar waarom er minder meisjes dan jongens naar de middelbare school gaan, zit m dat in de cultuur in t algemeen, in het onderwijsprogramma en de leraressen (weinig stimulatie), in de financien van de families, of wat dan ook? Wat is er nodig? Nou ja goed, iemand die iemand kent die geintereseerd zou kunnen zijn kan ik altijd nog meer uitleggen.
Ook zjin we in Humacchuco getuige geweest van het slachten van een varken.... Dat was natuurlijk erg interessant maar ook wel zielig hoor!! Toch was ik superblij dat ik t nu eindelijk een keer meegemaakt heb. Ik zal op mijn website een pagina hieraan wijden, met veel fotos, stap voor stap. Maar dat kan nog wel effe duren, tegen die tjid laat ik t wel weten!
Nou, nu snel, weg met deze mail!!!! Hij is weer lekker lang, als vanouds!!!! Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Nu ga ik snel naar het huis van de Nederlanders om te gaan eten!
Groetjes!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Guido.
PS Met Max alles goed!!!!!!!!!
