Η εμφάνιση της γεωργίας στη γη συμπίπτει περίπου με την αρχή απομάκρυνσης του ανθρώπου από τη νομαδική ζωή και την ενασχόλησή του με άλλα επαγγέλματα σε έναν συγκεκριμένο τόπο (ψάρεμα, συλλογή άγριων καρπών αυτοφυών φυτών κ.α.), δηλαδή γύρω στο 10.000 π.Χ.

Με το πέρασμα του χρόνου οι άνθρωποι δημιουργούν κάποια συστήματα γεωργικής παραγωγής με τα οποία προσπαθούν να βοηθηθούν. Κύρια χαρακτηριστικά αυτών των συστημάτων είναι:

1. ο μικρός κλήρος,
2. η μεγάλη ποικιλία των καλλιεργούμενων ειδών,
3. η εναλλαγή και συγκαλλιέργειά τους,
4. η καλλιέργεια ξηρικών ανθεκτικών φυτών και
5. η λίπανση με οργανικά, φυτικά και ζωικά υλικά.

Τα συστήματα αυτά είχαν ως βασικό σκοπό την κάλυψη των οικογενειακών διατροφικών αναγκών της τοπικής κοινωνίας. Για τα συστήματα αυτά της παραδοσιακής γεωργίας, τα οποία ακόμη και σήμερα επιβιώνουν σε μερικά απομακρυσμένα μέρη της γης, τίποτα δεν είναι άχρηστο, κανένα υλικό δεν πετιέται κι όλα επιστρέφουν στο οικοσύστημα του αγροκτήματος. Δεν υπάρχουν ζιζάνια, αλλά όλα συνυπάρχουν μέσα σε ένα διαρκή χορό ζωής.

Τα παραδοσιακά αυτά συστήματα άσκησης της γεωργίας συνέχισαν να εξελίσσονται μέχρι τα μέσα του δεκάτου ενάτου αιώνα. Οι μεγάλες τεχνολογικές, κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές που εμφανίζονται τότε, όπως:

1. η ανακάλυψη των μηχανών και η βιομηχανική επανάσταση,
2. η αστικοποίηση,

αλλάζουν ριζικά το πλαίσιο μέσα στο οποίο ασκείται η γεωργία στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Τώρα η παραδοσιακή γεωργία φαντάζει ανεπαρκής συγκρινόμενη με την ταχύτητα με την οποία ο άνθρωπος της σύγχρονης εποχής επιθυμεί να κυριαρχήσει στα πράγματα που τον περιβάλλουν. Δείχνοντας παιδική αλαζονεία αψηφά γνώσεις και παραδοσιακές πρακτικές δοκιμασμένες μέσα στους αιώνες (λίπανση με κοπριά, συγκαλλιέργεια κ.α.), αγνοεί επιδεικτικά τους χιλιόχρονους φίλους του(ωφέλιμους οργανισμούς) και τις ανάγκες τους, εξαφανίζει ενοχλητικές μειοψηφίες (πολλές ποικιλίες και είδη φυτών με μικρό οικονομικό ενδιαφέρον, ζιζάνια κ.α.) και ακολουθεί μια πορεία κυριαρχίας, καταδυνάστευσης και βιασμού της φύσης.

Οι περισσότεροι άνθρωποι της υπαίθρου μεταναστεύουν στις πόλεις, όπου βρίσκουν εργασία στις βιομηχανίες. Αυτοί που έμειναν για να καλλιεργούν πρέπει να καλλιεργούν και γι’ αυτούς που έφυγαν, ο γεωργικός κλήρος μεγαλώνει, ο αριθμός των καλλιεργούμενων ειδών και ποικιλιών περιορίζεται. Οι παραγωγοί πλέον, επιλέγουν τα καλλιεργούμενα είδη όχι βάσει της διατροφικής τους αξίας αλλά βάσει του εισοδήματος που αποφέρουν. Ο κοινωνικός ρόλος του γεωργού υποβαθμίζεται, παραβλέπεται και ξεχνιέται.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως η χρήση των μηχανημάτων, της συστηματικής άρδευσης και των αγροχημικών στη γεωργία του δυτικού κόσμου έφερε κατακόρυφη αύξηση της παραγωγής. Τα θεαματικά αποτελέσματα των πρώτων εφαρμογών τους οδήγησαν στη μαζική και ανεξέλεγκτη χρήση τους, στη δημιουργία πολυεθνικών κολοσσών που τα παράγουν και στην όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση των παραγωγών από αυτές. Ο παραγωγός πλέον έχει μπει σε ένα χορό τεραστίων οικονομικών συμφερόντων και ασκεί μια γεωργία που εξαρτάται 100% από εισροές ενέργειας (καύσιμα, ηλεκτρικό ρεύμα κ.α.) ή αγροεφοδίων (λιπάσματα, σπόροι, γεωργικά φάρμακα, μηχανήματα κ.α.).

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια των εφαρμογών αυτής της γεωργίας εμφανίζονται τα εξής προβλήματα:

Μαθητής της Β τάξης και μέλος

ιδρύεται ο Σύλλογος Οικολογικής Γεωργίας Ελλάδας (ΣΟΓΕ).

Εκδίδεται το περιοδικό Βιοκαλλιέργειες

90. Δραστηριοποιούνται διάφοροι φορείς στον ελληνικό χώρο:

Δίκτυο Δράσης για τα φυτοφάρμακα, Εργαστήρι Οικολογικής

Πρακτικής, τοπικές προσπάθειες παραγωγής με τις πρώτες

πετυχημένες εξαγωγές κλπ

Συνομοσπονδία Ενώσεων Γεωργικών Συνεταιρισμών

99. Αναγνωρισμένοι από το Υπουργείο Γεωργίας φορείς πιστοποίησης είναι:

• ΔΗΩ
• ΣΟΓΕ
• Φυσιολογική Σ.Π.Ε.

Τα φυτοφάρμακα του εμπορίου είναι χημικές ουσίες που κατασκευάστηκαν από τον άνθρωπο κυρίως τα τελευταία 50 χρόνια, και από τότε διασκορπίζονται αλόγιστα και ασυλλόγιστα.

Όταν δημιουργήθηκε η ζωή στη γη, αυτές οι ουσίες ήταν άγνωστες, άρα και όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί εξελίχθηκαν εκατομμύρια χρόνια χωρίς αυτές. Τα τελευταία όμως 50 χρόνια παρόλο που αυτές είναι επικίνδυνες τις διασκορπίζουμε στην φύση ενώ οι οργανισμοί δεν έχουν προλάβει να προσαρμοστούν . Τα 50 αυτά χρόνια είναι πολύ λίγα συγκρινόμενα με τα χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης που χρειάζονται οι οργανισμοί για να αποκτήσουν αντοχή σε εχθρικούς παράγοντες σαν και αυτούς.

Το κράτος για να προστατέψει τους πολίτες, θέσπισε κάποια ανώτερα επιτρεπτά όρια ποσότητας των φυτοφαρμάκων που είναι δυνατό να υπάρχουν στα τρόφιμα. Όμως τα μέτρα αυτά είναι ανώφελα για τους εξής λόγους:

1. Τα όρια αυτά θεσπίστηκαν για 400 χημικές ουσίες αλλά μόνο οι 70 μπορούν να ανιχνευτούν και να υπολογιστεί η ποσότητα τους σε ζωντανούς ιστούς.
2. Όταν έχουμε να κάνουμε με πολλές ουσίες τότε αυτές με κάποιες αντιδράσεις ανεβάζουν την τοξική τους δράση λόγω του φαινόμενου της συνεργίας.
3. Τα όρια θεσπίζονται για το ποσοστό της αρχικής τοξικής που χρησιμοποιήθηκε. Έτσι με το φαινόμενο των μεταβολιτών είναι δυνατόν η αρχική ουσία να μεταβληθεί σε άλλη πολύ πιο τοξική.
4. Τα όρια αυτά ορίζονται με βάση τα ζώα τα οποία όμως σε αντίθεση με τους ανθρώπους μπορεί να αντέχουν περισσότερο ή λιγότερο τα φυτοφάρμακα.
5. Τα όρια αναφέρονται σε υγιείς ανθρώπους καθώς κι ενήλικες. Τι γίνεται όμως με τους αρρώστους, τους υπερήλικες και τα παιδιά;
6. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι τα όρια αναφέρονται σε άμεσες αρνητικές συνέπειες των φυτοφαρμάκων. Τι γίνεται όμως με τις αρρώστιες που κάνουν την εμφάνισή τους μετά από χρόνια;

Ένα ακόμη πρόβλημα είναι ο υποχρεωτικός χρόνος αναμονής, από τον ψεκασμό με τα φυτοφάρμακα ως τη συγκομιδή. Συνήθως οι άνθρωποι τον γνωρίζουν λόγω του ότι αναγράφεται στη συσκευασία του προϊόντος. Όμως τα πουλιά και τα ζώα δεν το γνωρίζουν αυτό, με αποτέλεσμα να τρωνε και να δηλητηριάζονται.

Το χειρότερο όμως είναι ότι πολλές φορές, ενώ τα βλαβερά έντομα αποκτούν σιγά-σιγά αντοχή στα φυτοφάρμακα, δεν συμβαίνει το ίδιο στα ωφέλιμα έντομα. Έτσι τα ωφέλιμα ελαττώνονται, τα βλαβερά αυξάνονται και η οικολογική ισορροπία κινδυνεύει με κατάρρευση.