(Op)voeden is (g)een Kunst
“Nou, daar zijn we weer mooi klaar mee.” Alex buldert via de achterdeur de keuken binnen. Verbaasd kijk ik op uit de krant. “Waarmee zijn we klaar, lieverd?” Ik ben weer eens straal vergeten wat Alex ook alweer ging doen.
“Nou, met dat paspoort natuurlijk.”
O, ja, dat is waar ook. Alex ging naar de Gemeente om haar paspoort te laten verlengen, een mooie gelegenheid om Nina er bij haar in te laten schrijven. Twee vliegen in een klap, en aangezien dat elke wijziging zo`n 50 euro kost, dachten we er op deze manier het gemakkelijkst van af te komen. We gaan tenslotte eind April een (mid)week naar onze edelgermaanse oosterburen op vakantie, en Nina kan dan maar beter in de pas vermeld staan. Stel je voor, je word haar op een of andere manier kwijt, dan moet je toch kunnen bewijzen dat het je kind is, nietwaar?
De verontwaardiging was nog steeds van het gezicht van Alex af te lezen.
“Schat, je loopt paars aan van woede, wat is er toch gebeurd?”
“Je moet mee naar de gemeente, ze geloven me niet, ze hebben jouw toestemming nodig om Nina in MIJN paspoort bij te laten tekenen, en je handtekening.”
Verbaasd kijk ik Alex aan. Vanwaar al deze omslachtige bureaucratie? Dit is nou typisch een erfenis van het paarse kabinet, moeilijk doen waar het makkelijk kan.
“Bovendien”, ratelt Alex door, “Moeten we ook nog pasfoto`s van Nina meenemen.”
Ik probeer haar in de reden te vallen, en te vragen naar het hoe en waarom, maar ik krijg de kans niet.
“En weet je waarom? Omdat er van die buitenlandse types zijn die hun kinderen ontvoeren, terug naar de Heimat.”
Tja, ergens kan ik me wel iets voorstellen bij de regelgeving, echter wij zijn helemaal niet buitenlands, Nina is zo blank als een ijsbeer, en bovendien geeft haar on-exotische achternaam geen reden tot twijfel of ze al dan niet allochtoon is.  Door dit hele gedoe ben ik derhalve genoodzaakt om een vrije dag te nemen om alles te kunnen regelen bij de gemeente.

Maar goed, eerst pasfoto`s. En dat is nog niet zo eenvoudig. Nina naar de fotograaf, waar ze nog nooit geweest is, ze kent dus die rare man ook niet, die elke keer zegt dat ze naar het vogeltje moet lachen. Het hele gebeuren vind ze maar zozo, getuige haar pruillipje. We kunnen kiekeboe-en  wat we willen, onze dochter blijft nukkig. Ook de op en neer dansende knuffel van de fotograaf helpt niks, en op het moment dat het flitslampje van het fototoestel aan en uit gaat, zet onze Nina het op een krijsen.
Het resultaat is afgrijselijk, het is een plaatje van een verschrikt angstig kijkend kind, en ik vind dat ze daardoor helemaal niet op ons lijkt.
De gemeenteambtenaar is kennelijk tevreden met het resultaat, alhoewel hij wel even zijn wenkbrauwen fronst bij het zien van het kiekje, om met een lachend gezicht volkomen misplaatst te vervolgen: “Het lijkt wel alsof ze ontvoerd wordt!”
“Maak nou maar alles in orde” , bits ik de man toe, en het helpt. Binnen een half uur is het geregeld (volgens mij kan het ook in 10 minuten), en Nina staat in het paspoort.
Het ziet er wel niet uit, maar we kunnen tenslotte gerust op vakantie, en dat is het belangrijkste.
Paspoortaffaire