| ZONDAG IN HET ZUIDEN. “Zondag in het Zuiden”, het is een titel van een plaat van Rowwen Hèze, een band (alom bekend) hier uit de buurt. Tja, wij wonen dus ook in het (katholieke) zuiden. Nog maar net goed en wel bekomen van het jaarlijkse carnavalsfeest. Eigenlijk een religieus feest, alhoewel dat hier gemakshalve regelmatig vergeten wordt. Het draait om het zuipen, zuipen en nog eens zuipen, maar dat daarna de vasten begint, is voor de meeste mensen niet aan de orde. Ook voor ons niet, hoor. Wij staan mijlenver van het geloof af. Niet alleen van het katholieke geloof, nee van alle geloof. De kerk zien we slechts van binnen wanneer iemand begraven wordt. Beide kids zijn niet gedoopt, in de hoop dat ze ooit zo verstandig zullen zijn om zelf een keuze tussen alle wereldgodsdiensten te kunnen maken. Toch moet je er wel in mee, we wonen nou eenmaal in Limburg, en dan is het gebruikelijk dat je kinderen katholiek gedoopt worden. Alex en ik zijn derhalve ook katholiek, gewoon om dat dat toentertijd gebruikelijk was. Verder worden alle katholieke feestdagen door iedereen aangegrepen om je devotie jegens God te openbaren. Iets wat wij gelaten ondergaan. Het zal onze tijd wel duren, nietwaar? Je krijgt pas met het geloof te maken als de kinderen naar school moeten. Zo ook met Reggie. Nou zijn er hier in het dorp 2 scholen, een katholieke en nog een katholieke. De keuze was dus niet moeilijk. Hij gaat naar een katholieke school (noodgedwongen). Angstvallig houden we hem dan ook in de gaten, en proberen hem tegen alle (verderfelijke) godsdienst-invloeden te beschermen, en tot op heden lukt ons dat wonderbaarlijk. De “Zondag in het zuiden” is voor ons normaliter (als Alex niet hoeft te werken) een echte familiedag. In principe wordt er uitgeslapen, doch meestal is het rond half 8 “einde oefening” en is er geen houden meer aan. Met name Nina zet de boel op stelten, en we moeten en zullen uit ons bed. Samen ontbijten is een van onze vaste rituelen, lekker, zelf croissants afbakken en eventueel nog harde broodjes. Steevast volgt na het ontbijt een stevige wandeling met de gehele familie. Zo ook de zondag na Carnaval. De jassen aan en hup, de buitenlucht in. Na een korte vergadering tussen Alex en mij werd besloten om naar een plaatselijk boertje te wandelen. Er lopen daar wat kippen, ganzen en een pauwhaan. Dus wat oud brood mee, en zeker weten, Nina en Reggie zouden weer de grootste lol hebben. Met name Nina is altijd razend enthousiast als het gaat om dieren voeren. Bovendien is ze voor de duivel niet bang. Reggie heeft het er ietsje minder op. Vooral de grote ganzen boezemen bij hem ontzag in. Als we in het zicht van de kippen komen, is er geen houden meer aan. Een grote horde pluimvee komt op ons afgestormd. Nina kraait het uit van plezier. Snel wordt het meegebrachte brood verdeeld, en kunnen we kleine stukjes brood aan de kippen voeren. Het is genieten voor ons. Nina glundert bij elke homp brood die ze in de kippenren gooit. Ik kijk opzij. Ook Reggie straalt. Elke keer als hij een stukje brood naar de kippen werpt, brabbelt hij iets onverstaanbaars in zichzelf. Ik frons mijn voorhoofd. Reggie heeft niet in de door dat ik hem in de gaten hou. Wat zegt hij toch??? Ik besluit stiekem achter hem te sluipen, teneinde te ontrafelen wat hij de kippen toefluistert. Nog even, en dan kan ik het horen. Reggie voert de kippen onverstoorbaar door. En dan hoor ik het luid en duidelijk. Elke keer als hij een homp brood naar de beestenboel werpt volgt dezelfde zin: “Het lichaam van Christus”!!!! Zondag in het Zuiden!!! Gr. Hansje. |
 |