| “Papa, ik heb een gat in mijn mond!!” Helemaal overstuur komt Reggie op me af rennen. Ik weet niet of ik moet schrikken. “Laat eens kijken, jongen”, probeer ik het op een sussend toontje. Reggie spert zijn mondje wijd open en wijst naar zijn onderkaak. “Hier, kijk dan”, klinkt het nauwelijks verstaanbaar, maar wat wil je, praten met je mond wagenwijd open, lukt een volwassene nog niet. Ik inspecteer de richting die hij aanwijst. “ Ach, ik zie het al, je krijgt je eerste grote mensentand”, en tegelijkertijd: “Waar is je tandje gebleven?” Reggie kijkt me ongelovig aan, en ik moet hem dan ook het hele verhaal van tanden wisselen uitleggen. “Eigenlijk moet je je tandje onder je kussen leggen, als je naar bed gaat”, besluit ik mijn verhaal, “want `s nachts komt de tandenfee, en dan krijg je misschien een centje!” Dat had ik nou net niet moeten zeggen. Reggie zet het op een hartverscheurend huilen. “Ja, maar ik ben mijn tandje kwijt, krijg ik nou dan niks?”, snikt hij. Ja da`s waar ook, daar had Hansje niet zo snel aan gedacht. “Ach, misschien komt ze toch wel, ik zal haar wel bellen”, probeer ik de zaak te sussen. Het helpt, Reggie is gerustgesteld en verdwijnt weer richting speeltuin. Snel naar boven, naar Reggie`s slaapkamer. Ik scharrel wat in mijn portemonnee, shit, geen kleingeld, dan maar een munt van 2 euro. Hmmm….. zo wordt dat tanden wisselen wel een dure zaak. Ik leg de munt onder Reggie`s kussen. Nou maar hopen dat hij vóór het slapengaan niet onder het kussen kijkt. Die nacht verloopt voorspoedig en huize Hansje verzinkt in diepe rust. Normaal loopt de wekker om kwart over 7 af, maar deze keer klinkt een keiharde oerschreeuw uit Reggie`s kamer, precies om 5 over 6. Alex en ik zitten meteen rechtop in bed, klaarwakker. Verschrikt kijken we elkaar aan. Ik kom het eerst tot het besef dat mijn zoon blijkbaar dringend hulp nodig heeft. Ik ren naar de kamer van Reggie, hij zit rechtop in bed, triomfantelijk. “Papa, kijk eens wat ik van de tandenfee gekregen heb!!!!”, vol enthousiasme toont hij mij het verworven kleinood. “Wauwww”, probeer ik zo verbaasd mogelijk te klinken, “een munt van 2 Euro!” Reggie weet niet hoe hij het heeft, ik zie hem denken. “Papa, is dit nu zakgeld?” O, jee, het is pas 6 uur, en ik voorzie al het volgende probleem in de opvoeding van mijn zoon. Zakgeld, jawel, daar gaan we. “En wat kan ik hier allemaal voor kopen? Krijg ik de volgende keer als een tandje uit valt, weer een centje?” Reggie is niet meer te houden, hij fantaseert hardop: “Misschien kan ik de rode Bionicle wel kopen.” (Nee, dat kan NIET, die ligt al ingepakt en wel op zolder, voor Sinterklaas). “Probeer nog maar wat te slapen”, tracht ik mezelf wat meer bedenktijd te geven, “We hebben het er straks wel over.” Ik loop terug naar de slaapkamer. Alex ligt op haar zij, en aan het schuddende dekbedbed te zien, lacht ze zich een ongeluk. “Wat lach je nou?” “Nou, Hansje, daar ben je weer klaar mee, succes de komende 15 jaar, Zakgeld, hihihi…….” Gr. hansje |
| Van het een.. … Komt het ander!! |
 |